Archief van de maand: april, 2009

Ik ben dit gaan schrijven om in eerste instantie duidelijkheid in mijn hoofd te creëren en als tweede om hier misschien mee naar buiten te treden.

Verder in dit verhaal zal duidelijk worden waarom ik deze methode gekozen heb om mijn verhaal zo te vertellen.

Ik ben een zoon van een beroepsmilitair/politieagent en een hele lieve moeder. Getrouwd met hele lieve vrouw, beter kan ik me niet wensen en 2 lieve dochters.

Wat kan een mens zich plotseling weer veel herinneren als je zaken gaat opschrijven.

Maar alles is zo als het is.

1969 t/m 1976 Mijn eerste herinneringen gaan terug naar mijn +/- vierde levensjaar. Mijn naam is Henry. Toendertijd woonde de ouders van mijn moeder in het plaatsje Hattum vlakbij Zwolle. Hier gingen wij gemiddeld 2 x per maand een heel weekend naartoe. Nu begint mijn verhaal.

Mijn opa had een grote tuin waarin ver achter in een hele grote schuur met konijnen stonden, Altijd ging ik met hem mee om de konijnen te verzorgen, en tijdens dit verzorgen is het begonnen. Zover ik me het kan herinneren begon het dat ik bij hem op schoot mocht zitten en de kleine konijntjes mocht vasthouden. Hierbij werd ik altijd door hem gestreeld en kreeg ik kleine kusjes. Ik ervaarde dit als zeer prettig want ik was niet gewend geknuffeld te worden door mijn ouders ( later in het verhaal wordt wel duidelijk waarom dat  nooit is gebeurt ). In de loop der maanden werd het knuffelen naar mij uitgebreid met voelen in mijn broek. Hierin zag ik geen enkel kwaad omdat het een fijn gevoel was. Mijn opa ging steeds verder en nu wordt het moeilijker. Op een gegeven moment is er ook zijn geslachtsdeel aan te pas gekomen. Wat ik me heel goed kan herinneren is de naam die hij hieraan gegeven had en zodanig ook alleen maar gebruikt werd.  ( ik zal dit ook zo blijven noemen ). PINKELTJE.

Hij wilde dat ik ook over zijn pinkeltje wreef omdat hij dat ook lekker vond, dit alles leek mij de gewoonste zaak van de wereld, behalve dat ik het nooit tegen papa of mama mocht vertellen want die begrepen het toch niet. Dit was ons geheimpje.Dit alles begon in de konijnenschuur, maar langzaam gebeurde het ook s’morgens als iedereen nog lag te slapen en mijn opa en ik al wakker warenmocht ik hem helpen met zichzelf te wassen, hij deed het voor bij mij en ik moest het dan bij hem doen. Schoon zijn was heel belangrijk zei hij altijd.Langzaam moest ook ik hem kusjes gaan geven eerst gewoon op zijn mond maar daarna ook op pinkeltje, wat is hier vreemd aan hij deed het ook bij mij.Dit alles gebeurde iedere weekend als wij in Hattum waren Mijn tweede grote herinnering uit deze jaren is carnaval februari 1972 ik was 6 en mijn ouders gingen ieder jaar samen met familie in Dongen carnaval vieren. Dit jaar kwamen mijn opa en oma uit Hattum op ons passen. Ik heb nog 2 oudere broers. 1 Dag voordat mijn ouders weggingen naar brabant graag ik te horen dat ik samen met opa naar Hattum ging en oma op mijn 2 broers zouden passen. Wat ik nooit zal vergeten is de reden waarom ik mee moest: Oma, vond mij veel te druk ( dit was ik ook ) , waardoor ik maar met opa mee moest. Dit is waarschijnlijk nooit de bedoeling geweest dat ik dit te horen zou krijgen maar kleine potjes hebben grote oren. Ik zou tot het volgende weekend daar blijven dan zouden mijn ouders oma terug naar huis brengen en mij ophalen.De dag dat mijn ouders vertrokken werd ik en mijn opa op de trein gezet naar Hattum. Ook deze trein reis staat nog vers in mijn geheugen. Achteraf schaam ik me hier nu heel erg voor maar ik weet dat ik vroeg aan opa of ik me al in de trein moest uitkleden konden we samen al knuffelen, ik wist niet beter. Opa vond dit lief maar ik moest wachten tot dat we thuis waren.Dit is de eerste keer en enige keer dat ik 7 dagen alleen met hem zou zijn. Fijn of niet 1 week bij opa Deze week zie ik in mijn gedachte alleen maar als veel naakt rondlopen, knuffelen en de eerste avond samen in bed. Wat ik me nog kan herinneren is dat hij mij heeft geprobeerd te verkrachten. Op het moment dat hij begonnen is met het insmeren en naar binnen gaan van mijn anus was dit zeer pijnlijk en ben gaan tegen sputteren. Opa is toen wel in eerste instantie opgehouden.Ik weet niet meer of het de volgende dag of enkele dagen later weer is verder gegaan, maar hij is toen alleen maar met zijn vingers naar binnen gegaan.  Ook moest ik dit bij hem doen want dat vond hij lekker. Na dit weekend hebben deze handelingen volgens mij nooit meer plaats gevonden. Kan het nu niet echt meer herinneren. Daarna kan ik me keren herinneren dat ik hem moest pijpen, en ook zijn sperma doorslikken. Ben dit niet meer als fijn gaan ervaren, vanaf dat moment is het gedwongen gaan worden. Nu is het gaan voelen als misbruik. Afgelopen week, kwam er een jeugd vriendin van me op de koffie, ik had haar al 34 jaar niet meer gezien. Ja wat ga je dan doen, praten over het verleden.Ik schok me het lazerus, opeens begon ze over dat we vroeger doktertje speelden, ik was dit totaal vergeten totdat zij erover begon. Kon me alles weer herinneren, visualiseren. Gelukkig zag zij het niet als iets traumatisch, en begon ze ermee te lachen. Wel wilde ze weten waarom mijn moeder toen heeft gereageerd dat wij een tijd niet meer bij elkaar mochten spelen, en waarom we achter de flat niet meer in de tent mochten spelen. Gaf haar aan dat mijn moeder misbruikt was in haar jeugd, en dat het waarschijnlijk daar door kwam. Ik ben blij dat zij zo reageerden, en hier zelf geen problemen mee heeft gehad. Zou mezelf dat nooit vergeven dat ik ook anderen dit aan zou doen, wat mij is aangedaan. Helaas was er nog iemand in het spel, een vriendje. Hierna is tot de dood van mijn opa in oktober 1976 het misbruik door gegaan. Het verdriet van mijn moeder. Heel mijn leven totdat mijn vader ziek werd ( dit komt later nog ) heb ik me altijd buitengesloten gevoeld betreffende mijn vader. Volgens mijn gevoel gebeurde er tussen ons nooit iets, geen emoties, liefde etc. Ik hield niet van voetballen, biljarten en dingen die hij wel samen met mijn 2 broers beleefde waardoor er geen activiteiten tussen ons beide waren behalve dan ruzie maken. Daar een tegen, voelde ik me wel veilig bij mijn moeder en kreeg ik daar wel gesproken liefde van. Was veel bij haar thuis en hielp haar hier ook altijd. Na de dood van haar vader, opa dus merkte ik wel, en misschien speelde dit al veel langer, alleen kwam ik nu op een leeftijd dat ik andere zaken ging zien, dat mijn moeder regelmatig depressief was.Ook de dag dat mijn moeder met haar verhaal naar buiten kwam staat gegrift op mijn netvlies. Als jongen van 13 vertelde zij mij als eerste haar verhaal betreffende het misbruik van haar vanaf haar 9 de tot haar 13 de door haar vader,  ja dezelfde man. God alle jezus wat een klap voor mij. Wat wilde ik het toen van de daken gillen wat hij ook met mij had uitgevoerd, maar deed dit niet omdat als ik dit aan mijn moeder had verteld zij dit zichzelf nooit zou hebben vergeven en waarschijnlijk nooit meer uit die depressie gekomen zou zijn. Haar verdere leven heeft het misbruik nog wel veel parten gespeeld bij haar omdat ze hier met mijn vader niet over kon praten, en van de huisarts niet echt hulp heeft gekregen. Het enige wat ze deed was eens in de zoveel tijd als het bij haar weer opspeelde tegen mij begon te praten en ik altijd luisterde zonder hier een mening over te hebben. Achteraf zijn veel zaken voor mij wel duidelijk geworden waarom er geen fysieke liefde was vanuit mijn moeder en ook mijn vader gezien zijn jeugd( hele dominante moeder ). Mijn moeder kon dus ook niet knuffelen, maar had wel liefde voor haar kinderen. Ook hoorde ik in die tijd dat ze met mijn vader jong getrouwd was om het huis uit te vluchten. Dus ja waar groei je in op en heb ik die fysieke liefde van mijn opa wel prettig gevonden. Mijn huwelijk Ben al zeer snel op mijn 20ste gaan samenwonen om thuis weg te kunnen. Niet zozeer voor mijn moeder want ik begreep wel dat zij een heel triest leven thuis had maar ik wilde weg uit huis.Heb tot mijn 32^ste geen problemen gehad om met mijn vrouw om sex te hebben. Genoot hier van
maar kon zelf nooit echt knuffelen met haar, durfde/wilde niet. Kregen 2 kinderen en waren een heel gelukkig gezin. Was zelfs ook gelukkig, leuke vrienden, werk en genoeg geld om leuke dingen te doen. Stond altijd voor iedereen klaar kon geen nee zeggen maar merkte toch wel kleine trekjes bij mezelf. Kon en kan nog steeds niet van knoppen afblijven, zet alles in rijtjes en categorieën in mijn hoofd om te kunnen functioneren, tel lantarenpalen als ik iedere dag naar mijn werk fiets, stoeptegels, en zo nog veel meer dingen. Als kind mocht ik ook nergens meer mee naar toe omdat ik te druk was en nergens vanaf kon blijven. Kan me nu hiertoe wel toe zetten om niet spontaan iets aan te raken/ zetten. Hou zeker niet van veranderingen wat dus alles nog moeilijker maakt. ( Dit er even tussendoor.) Op 1 april 1997 is mijn vader na een lang ziekbed van longkanker overleden. Hij heeft 12 weken in het ziekenhuis gelegen en iedere dag ben ik na mijn werk tussen 5 en 6 bij hem gaan zitten om mijn moeder rust te gunnen. Het vreemde is dat ik mijn vader toen van een hele andere kant leerde kennen, als een man die ook emoties had, die ook kon huilen.Ik ben wel blij geweest met deze 12 weken maar heb hier toen zelf niets aan gehad.  Ook na zijn dood heb ik niet kunnen huilen. Wel veranderde ik van binnen. Zat met mezelf in de knoei maar wist niet met wat. Bleef maar eten, dik worden 150 kg. Begon smoezen te verzinnen om maar zo weinig mogelijk sex te hebben met mijn vrouw, was wel makkelijk gooi het maar op de situatie emotie, lukt altijd. Gaf ze wel een zoen en sloeg mijn armen wel om haar heen als ze het moeilijk had. Maar dat was het. Had nooit geleerd te zeggen ik hou van je, dus kon ik dat ook niet. Liet het zien met andere dingen. Toen het echter te moeilijk werd om nog langer toneel te spelen en het tijd werd om iets te gaan ondernemen werd mijn vrouw ziek. Ze kreeg een aneurisma. Gevoel in de wacht, doorgaan voor haar en de kinderen. Was een moeilijke tijd maar ik ging gewoon door. Henry die is al gek die kan niet gekker worden. Eindelijk na een jaar wat rust dacht nu moet ik maar werd mijn moeder ziek. longkanker. Alles maar weer opzij en haar maar gaan verzorgen. Mijn moeder bij ons thuis rustig laten sterven, zij wilden niet alleen in een ziekenhuis liggen. En weer niet kunnen huilen, maar wel alles voor me uit sturen, alleen niet wetende wat. Weg stoppen alles. Ach en waarom niet 1 jaar later krijgt mijn vrouw longkanker. Prognose 2 a 3 maanden, wat moet je ermee. Verstand op nul heel zakelijk worden, rijtjes maken en zorgen dat het gezin hier zo min mogelijk onder zal leiden. Mijn vrouw vasthouden en troosten en verder gaan. Toch chemo en bestralen en gelukkig ja gelukkig sloeg alles aan en leeft ze nu na 4 jaar nog.Heb wel even gedacht als ze dood gaat hoef ik aan niemand meer verantwoording af te leggen wordt alles wel makkelijk.  Heb dit snel opzij gezet want ik gun niemand de dood en zeker mijn vrouw niet. Maar na 2 jaar begon mijn vrouw problemen te krijgen met mijn afwijzingen. Kregen hier vaak ruzies over maar ik kon en durfde niets te vertellen. Emotionele chantage van mijn kant naar haar toe gebeurde. Zij ging zelfs aan haar zelf twijfelen. Als het te erg werd dan maar weer sex en dan was het weer een tijd goed. Emoties, dat is schikken Ik moet iets gaan doen anders gaat mijn huwelijk eraan en dat kan ik mijn vrouw niet aan doen. Zij heeft in haar leven al genoeg moeten mee maken, zonder dat van mij ook nog te moeten verwerken. Zaterdag 4 april s’avonds nadat we bij een vriend wat waren weesten drinken kwam het er in de auto plotseling bij mij uit. Waarschijnlijk waren het de glazen alcohol maar ik wilde mijn vrouw vertellen over mijn misbruik. Ben gestopt langs de kant en ben beetje bij beetje gaan vertellen wat er in mijn jeugd is gebeurd met mij. Emotieloos en opgedreund, wachtende op de reactie van haar. Ik kon niet huilen. Zoals ik al verwachte werd zij  emotioneel en wilde me vastpakken en “troosten” . Ik kon dit niet heb ook gevraagd aan haar om rustig te worden en uitgelegd dat ik dat op dit moment niet kan. Ben ook gestopt met vertellen, heb wel gezegd dat ik hulp ga zoeken omdat ik zo niet verder wil en kan gaan.Een ding heb ik wel gezegd voor het eerst in mijn leven aan iemand:“ik hou van jouw”. Ben toen uitgestapt wilde de reactie van haar niet zien of horen. Ze zei dat ze het allemaal begreep. Niet mijn gevoelens maar de situatie. Hoe nu verder. Al 2x gebeld om een afspraak te maken met de huisarts maar durf niet, bang wat er komen gaat. Daarom deze brief geschreven. God wat een kut gevoel tijdens het schrijven, het een na het ander komt naar boven. Nog veel meer als wat ik geschreven heb, maar vind dit al genoeg. Wil niet meer.Janken tijdens het schrijven, ken mezelf niet, past niet bij me, verwarrend. Ik word gek. Wil alles weer wegstoppen, gaat niet, lig hele nachten wakker. Alles in rijtjes plaatsen in mijn hoofd, ruimte vrijmaken om gewoon de dag door te kunnen komen. Soms lukt het. Weet met mezelf geen raad.

Toekomst

Wat wil ik. Het liefst alles wegstoppen en maar door gaan als altijd. Maar ik weet goed dat nu niet meer kan, maar wat wel. Praten met iemand, ja met wie, kan geen emoties tonen aan andere.Hoe nu verder ??????????????

Er zit nog veel meer in mijn hoofd, beleef steeds meer, is beangstigend.