Hallo ik ben Rob. Ja, ook ik en ik moet zeggen dat het steeds duidelijker is geworden dat het toch wel ontzettend omvangrijk is. Op dit moment probeer ik me middels elke berichtgeving over de ontwikkelingen door de landelijke politiek,advocatuur enz, ook de weg van verwerking en herstel op te gaan. Het erover alleen al kunnen schrijven is voor mij een manier, een aanzet om het verleden een plaats in mijn ziel te kunnen geven. Bij mij waren de plaatsen school en klooster aan de orde. Lager school,st michaelschool te nijmegen ,brakkenstein, een drumband, wandelvereniging en……..de vraag wie er toch wel misdienaar wilde worden. Voor mijn ouders en mijzelf was dit zo ongeveer het mooiste wat er was. Geroepen. Op de lagere school, 10/11 jaar ben ik vanaf het schoolplein aan mijn oor naar binnengetrokken door een van de broeders. Ik had een vuilnisbak omgegooid . Reden genoeg voor deze aanpak. Verder was het gewoonte dat zelfs tijdens de lessen een andere broeder, broeder Leon, met zijn handen achter in mijn broek ging en alles zocht wat zijn begeerte vroeg. Dat kon ook gemakkelijk, want ik zat achterin de klas, hij ging naast mij zitten om”te helpen” met mijn werk, rekenen,schrijven. Een ander moment was er hulp nodig bij het opruimen van de voorraadkamer. Daar werd mij gevraagd mijn korte broekje te laten zakken. Ik was misdienaar en op mijn terughoudendheid werd gezegd: “Maar je wilt toch een goede priester worden?” En dat wilde ik wel toen, dus gehoorzaam zijn, overigens een boodschap die ik altijd van mijn ouders meekreeg, en zakte ik mijn broek. Zijn woorden: “Nou, dat ziet er goed uit”, en begon onder zijn pij wat te doen. Op ongeveer hetzelfde moment hoorde ik mijn zus, die kwam binnen en gingen wij naar huis. Enkel en alleen, hoe kun je dat nou doen, en van mijn ouders niet anders. Mea Culpa. “Ich habe es alles nicht gewusst”. Waarachtig niet. Op mijn leven heeft dit zeker invloed gehad. Mede bepaald hoe het je als mens vormt. Zo dit is er uit. Ik vraag me af hoevelen er afgekeurd zijn,hoevelen de gedachten en/of pogingen hebben ondernomen eruit te stappen, hoevelen er mislukte en/of andere relatieproblemen mochten ervaren, of crimineel werden.Geef ons heden ons dagelijks brood? ook in geestelijke zin is dit absoluut geroofd. Na de gebeurtenissen zijn wij verhuisd naar Uden in Brabant. Van geloven was geen sprake meer. Nu ik schrijf:een constante hoofdpijn, zwaar gevoel in mijn lijf en veelal voelend als een zombie. En dan kan de Paus wel zeggen dat er een weg van weinig weerstand gemakkelijk is, n.m.m. is er voor de slachtoffers ontzettend v e e l weestand. Ik deel mijn gevoelens met ieder slachtoffer, de blinden en /of slechtzienden, de doven, de weeskinderen. Het is toch haast niet te g e l o v e n?????????????????? Ja ik ben nog steeds erg boos, zacht uitgedrukt. Veel sterkte allemaal.
