'Kerk verdoezelde seksueel misbruik'

Trouw – 3 december 2010
MÜNCHEN (ANP) – Het aartsbisdom München heeft seksueel misbruik door katholieke geestelijken decennialang systematisch in de doofpot gestopt. Dit concludeert een onafhankelijke deskundige in een vrijdag gepubliceerd rapport over het misbruikschandaal.

De juriste Marion Westphal kreeg van de Duitse kerk inzage in meer dan 13.200 dossiers over de periode 1945 tot 2009. Daarin staan aanwijzingen voor wangedrag van 159 priesters en 96 godsdienstleraren. Tot strafrechtelijke veroordelingen kwam het zelden, mede door de doofpotstrategie van de kerk. Delen van dossiers werden kennelijk doelbewust vernietigd om rechtszaken te voorkomen.

Westphal benadrukte dat zij haar onderzoek in de resterende dossiers onafhankelijk heeft kunnen verrichten.

Duitse tv-spotjes over seksueel misbruik

Trouw – 21 september 2010
BERLIJN (ANP) – Slachtoffers van seksueel misbruik in Duitsland worden via tv-spotjes opgeroepen om hun stilzwijgen te doorbreken. Oud-minister Christine Bergmann die door de Duitse regering speciaal is aangesteld voor misbruikzaken, lanceerde dinsdag de campagne ‘Spreken helpt’.

,,Als we kinderen beter willen beschermen, dan moeten we ervoor zorgen dat daders niet worden beschermd”, zei Bergmann. Zij is in april aangesteld voor de misbruikzaken. Sindsdien heeft ze achthonderd brieven en 1700 telefoontjes gekregen. De meesten spraken voor het eerst over de incidenten. De oudste beller was 80 jaar, de jongste tien.

Duitsland treft voorbereidingen voor schadevergoedingen. Bergmann werkt daarvoor aan een fonds. Ze prees de Jezuïtenorde, die ook bijdragen aan het fonds toezegde.

Nieuwe klacht misbruik door Belgische zusters

KORTRIJK – Justitie in het Belgische Kortrijk heeft dinsdag een nieuwe klacht ontvangen over misbruik door kloosterzusters in het voormalige weeshuis Stella Maris. Een man zou in 1961 zijn aangerand door diverse zusters. Al eerder diende een man uit Brugge een klacht in omdat hij vanaf zijn vijfde de zusters zou hebben moeten bevredigen.

De melding van mogelijk misbruik door vrouwelijke geestelijken geldt als uitzonderlijk. Een voormalige Belgische onderzoekscommissie ontving uitsluitend klachten over misbruik door mannen.

De West-Vlaamse Jeugdzorg, de huidige eigenaar van het weeshuis, stelt dat er nog een geval van misbruik was in de jaren negentig door een man die af en toe langskwam. (ANP)

Eindelijk

Nooit heb ik vermoed dat sexueel misbruik zoveel gevolgen zou hebben.  Natuurlijk wist ik dat de meester iets gedaan had wat niet mocht. Niet voor niets deed hij altijd de deur van het klaslokaal op slot en de gordijnen dicht. Maar eigenlijk vond ik het best wel fijn dat juist ík na afloop van de les het bord weer mocht uitvegen. Thuis moest ik vechten voor wat aandacht, we waren met twaalf kinderen en dan was het niet altijd gemakkelijk om aan de beurt te komen. Voordat we naar bed gingen vroeg ik altijd nog eens nadrukkelijk aan mijn moeder, of ze me lief vond. En mijn lieve maar o zo drukke moeder zei dan steeds dat dat zo was en dat ik maar gauw moest gaan slapen. En na enkele bevestigingen dat ze écht van mij hield, ging ik dan maar naar boven, want ons moeder had het nog druk genoeg. Mijn vader was altijd aan het werk. Hij draaide een aantal jaren zelfs een dubbele ploegendienst. Er moest geld verdiend worden.  Op de fabriek verdiende hij te weinig om een gezin met twaalf kinderen te voeden en daarom deed hij ook tuinierswerk. Er waren nogal wat welgestelden in het nabije Oss die een tuinman het werk lieten doen en dat kwam voor mijn vader goed uit. Hij had wel een beetje verstand van tuinen.

Nee, dan die aandacht van de meester! Juist ík mocht van hem het bord vaak uitvegen. Als de klas uit was. Dat hij met zijn hand dan ik mijn korte broekje zat vond ik wel raar, maar goed, hij was de meester, dat zou zo wel horen.

En – jaren later- wist ik natuurlijk ook dat het niet goed was wat er daarna gebeurde met mijn broer. Hoe hij ’s nachts aan mijn bed kwam en me dan wakker maakte. Dat ik in het begin helemaal niet wilde, maar na verloop van tijd met spanning wachtte of hij toch maar aan mijn bed kwam. Omdat ik het toch wel lekker vond. Ja, mijn broer had gelijk als hij iedere keer zei dat het gewoon lekker was en dat het niks gaf. Maar waarom voelde ik me dan altijd zo bedroefd na afloop. En schuldig. En smerig. En waarom vluchtte hij dan steeds weg als er iemand naar boven kwam. En moesten we heel zachtjes doen?

En waarom was ik altijd zo bang dat mijn moeder of mijn broers en zussen iets aan mij zagen als ik de volgende morgen beneden kwam. Hadden ze iets gezien? Of iets gehoord? Kreeg ik een rode kop? Als er nu op de radio of de televisie maar niet over sex gesproken werd, want dan wist ik zeker dat ik een rode kop zou krijgen. En dan had ik me verraden…

Och, het was gebeurd. Het hoorde bij het leven.  Zoals de pater die mijn chambretje binnen kwam en mijn lichaam streelde voordat ik ging slapen. En de harde stoppels van een oudere priesterstudent, die me vaak op zijn schoot nam en me liefkoosde. Het enige wat ik niet begreep was dat zij niet in mijn broek hoefden te zijn…

En nu ben ik 57 jaar. Ik heb best wel een leuk leven gehad.  Ik heb een hele mooie, lieve , verstandige vrouw en drie prachtige zonen. Ze zijn niet onverschillig, maar sociaal betrokken en dat doet me goed. Ook met mijn werk is het goed gegaan. Ik heb een goede baan gehad en nader nu het pensioen. We hebben geen geldzorgen en kunnen veel leuke dingen doen. Over mijn sexuele leven wil ik het niet hebben. Met de kinderen gaat het best wel goed, ze hebben werk en eentje studeert nog. Soms zit er wel eens iets tegen, maar daar leren ze van. Kortom, het gaat allemaal best wel goed.

Waarom ik het niet over mijn sexuele leven wil hebben? Omdat ik daar droevig van wordt. Somber en gespannen. Nee, daar wil ik het niet over hebben. 

Inmiddels heb ik twee rotte jaren achter de rug. En niet alleen ik, maar vooral ook mijn lieve vrouw en kinderen. Zwarte jaren, met veel wanhoop, verdriet en uitzichtloosheid. Nogal eens heb ik gedacht dat ik er niet uit zou komen, dat de put te diep was. Maar mijn o zo trouwe vrouw hield me dan overeind door me bijvoorbeeld te wijzen op een website waarin alles zo duidelijk herkenbaar te lezen was. De website van P.J. Schouten bijvoorbeeld. Hoeveel meer begrepen we nu wat er allemaal aan de hand was. Dat de gevoelens en gedachten te verklaren waren.  Door de tranen heen zagen we wat de gevolgen konden zijn van sexueel misbruik. Goh, dat dat zoveel gevolgen kon hebben…..

We zitten nu in 2011. Enkele sessies heb ik mogen hebben van Peter John Schouten en ik heb er meer aan dan aan twee jaar eerdere hulpverlening. Ik begrijp nu veel beter hoe het allemaal komt. Dat ik geen enkele schuld heb aan het gebeuren, maar dat ze mij als kind gewoon gebruikt hebben. Gebruikt en weggegooid. Ik zie mezelf weer een beetje en het eerste begin van zelfrespect is gemaakt. Als ik in de spiegel kijk voel ik weer iets en ik durf nu zelfs weer naar mijn lichaam te kijken. Langzaamaan ben ik mijn lichaam weer aan het terugveroveren. Het is MIJN lichaam en een ander blijft daarvan af! Soms val ik nog wel wat terug en soms twijfel ik weer, maar dat hoort er bij. Het gaat nu eindelijk de goede kant op. Dankzij de de Tovenaar van Zeist. Want zo noem ik hem altijd tegen mijn vrouw als ik op therapie ga.   

Nu, achteraf, denk ik vaak dat ik veel eerder naar hem had moeten gaan. Maar goed, het is nu eenmaal niet zo gegaan. Wat ik aan u, lezer, kan meegeven, is dat u niet moet wachten met het zoeken naar hulp. Al hoop ik wel dat u even wacht met aanmelden bij Peter John totdat ik mijn therapie bij hem heb afgemaakt. Hij moet het nog even niet te druk krijgen, anders kan ik er niet meer terecht….

een slachtoffer