Alle kerken: één pot nat?!?

EO De Vijfde Dag – 29 september 2011 – door Nannette Zonneberg

Vanavond zond het EO programma De Vijfde Dag een documentaire uit van Nanette Zonneberg over seksueel misbruik in de “andere kerken” (evangelische, protestantse, etc.)

De conclusie moet zijn dat de, door de katholieke kerk gehanteerde handelswijze in het geval dat iemand een klacht indient over seksueel misbruik, vrijwel naadloos aansluit bij de binnen-kerkelijke procedures van de andere kerken:
ontkenning: “herhaling van het misbruik”; het slachtoffer komt alleen te staan en krijgt geen enkele hulp, integendeel, moet een harde strijd aangaan tegen de kerkorganisatie om tot gerechtigheid en erkenning te komen;
bescherming van de dader: daders worden naar andere gemeenten overgeplaatst en de nieuwe gemeente wordt niet geïnformeerd over de neigingen van de dader waardoor nieuw misbruik in de hand wordt gewerkt;
de doofpot: de ‘goede’ naam van de kerk is belangrijker dan de hulp en gerechtigheid voor de slachtoffers;
excuses en de vraag om vergeving: zonder zich echt verdiept te hebben in wat het misbruik voor het slachtoffer heeft betekent, waardoor het misbruik zich herhaald en wederom het slachtoffer niet geholpen is maar alleen blijft staan met de effecten van het misbruik;
het zogenaamde “onafhankelijk” meldpunt: waar de zaak “onderzocht” wordt met als doel tot vergeving te komen en met nauwelijks gevolgen voor de dader indien schuldig bevonden;
– waar gepreekt wordt over kuisheid, gerechtigheid, respect voor de naasten, bescherming van de kwetsbaren, etc. etc. maar deze door de machtsdragers van de kerken niet worden nageleefd. Wat blijft is huichelarij, onderdrukking en zelf-verheerlijking en -verrijking!
Daar doen de “andere kerken” niet onder voor de katholieke kerk.

Politieke verantwoording!
De verantwoording voor het onderzoek en de be- of veroordeling van gevallen van seksueel of ander misbruik (volgens de in onze samenleving geldende rechtsregels) kan niet langer overgelaten worden aan de binnen-kerkelijke meldpunten en zelf-ingestelde onderzoekcommissies, waarop door de overheid geen enkele controle uitgeoefend wordt.

Voor de “godsdienstbedrijven” hoort het zelfde recht te gelden als voor andere ondernemingen!
Niemand zou het in zijn hoofd halen toe te staan dat bijv. Shell zijn eigen interne recherche en rechtbank zou hebben en dat gevallen van seksueel misbruik volgens de eigen interne regels “berecht” zouden worden. (Noot: excuses aan Shell voor het voorbeeld)

De door de kerken ingestelde onderzoekcommissies zijn per definitie niet onafhankelijk en het goed van het instituut zal altijd prevaleren boven het recht van en de zorg voor het slachtoffer.

Machtsmisbruik en het daardoor in de hand gewerkte seksueel- of ander misbruik binnen de kerkelijke organisaties beschadigd Nederlandse burgers en daarom kan zich de overheid dan ook niet langer aan haar verantwoordelijkheid onttrekken.

Dit is een maatschappelijk probleem – geen godsdienst probleem!

Onafhankelijke klachtenprocedure en hulpverlening
Wij vragen onze politieke leiders dan ook nu, onmiddellijk, en kordaat te handelen en wel door:
– het instellen van een algemeen en onafhankelijk meldpunt voor seksueel of ander misbruik door geestelijken behorende tot eender welke religieuze organisatie;
– het instellen van een register van daders van seksueel of ander geweld en een bewijs van goed gedrag voor geestelijken behorende tot eender welke religieuze organisatie;
– het instellen van onmiddellijke professionele ondersteuning (juridisch en/of psychisch, indien gewenst door het slachtoffer) van de klagers van gevallen van seksueel of ander misbruik door geestelijken behorende tot eender welke religieuze organisatie.

Het moet afgelopen zijn met de uitzonderingspositie die religieuze organisaties innemen in ons rechtssysteem en welke geleid heeft en nog steeds leid tot beschadiging van de onschuldigen en weerlozen in onze samenleving!

Nanette: hartelijk dank voor weer een bijzondere documentaire!
Het zal je weer niet in dank afgenomen worden, maar het is door dergelijk werk dat de mensen die iets verder van dit rot onderwerp afstaan uiteindelijk ook zullen gaan inzien dat er iets helemaal mis is met de wijze waarop onze samenleving met slachtoffers en de hen aangedane misdaden omgaat.

Om de volledige documentaire te zien (vanaf ca. 7:15):
http://beta.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1112333

Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening
na seksueel misbruik

Lichtpuntje: beroep of verjaring afgewezen!

Beroep op verjaring misbruikzaak RK-kerk afgewezen
NRC Binnenland – 29 september 2011- door Joep Dohmen

De rechtbank Utrecht heeft een beroep op verjaring door de Rooms-Katholieke Kerk afgewezen in een zaak rond seksueel misbruik. Volgens de rechtbank heeft de Kerk “een bijzondere positie” in de samenleving.

“Dit is een lichtpuntje voor misbruikslachtoffers die de Kerk civielrechtelijk aansprakelijk willen stellen”, zegt Martin de Witte, advocaat van het slachtoffer dat naar de rechtbank stapte. Tot nu werd aangenomen dat civiele claims weinig kans maken omdat misbruik van vaak tientallen jaren geleden toch verjaard is.

De rechtbank moest gisteren oordelen over het toelaten van een getuigenverhoor in een zaak rond het mogelijke misbruik van een minderjarige jongen door een pastoor in Putten, in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Het slachtoffer wil via het getuigenverhoor kunnen bepalen of een civiele bodemprocedure tegen het aartsbisdom zinvol is.

Het aartsbisdom Utrecht, werkgever van de pastoor, verzette zich voor de rechtbank tegen het horen van getuigen, mede omdat het misbruik toch verjaard zou zijn.

Voor het volledige artikel, zie: http://www.nrc.nl/nieuws/2011/09/29/beroep-op-verjaring-misbruikzaak-rk-kerk-afgewezen/

Joep Dohmen: Zalig zijn de armen van geest

NRC – 24 sept. 2011 door Joep Dohmen

Het overlijdensregister van de gemeente Heel en Panheel wordt bewaard in het Sociaal Historisch Centrum voor Limburg: Op 18 juni 1953 meldt broeder Ivo Ramakers bij de ambtenaar van de burgerlijke stand het overlijden van drie gehandicapte kinderen uit Sint Joseph. Peter (13) stierf die dag om 6 uur ’s ochtends, Marinus (15) vier uur later. Leonard (15) stierf drie dagen eerder om 10 uur ’s ochtends.

Het was begin jaren zestig. ’s Nachts werden de twee broertjes wakker gemaakt. Dan nam de nachtbroeder ze mee naar zijn kamertje naast de slaapzaal. Om ze te verkrachten. Het gebeurde een paar keer per maand. Het hield pas op toen ze gesticht Huize Sint Joseph in Heel mochten verlaten.

Een andere pupil uit Heel moest met een stoel een broeder toetakelen om met rust gelaten te worden. Vanaf zijn elfde was hij in katholieke internaten seksueel misbruikt. In 1956 kreeg hij vier jaar jeugdgevangenis voor het slaan met die stoel. De cel voelde als een bevrijding. Daar bleven ze van hem af.

Sint Joseph was een gesticht voor epileptici, zwakzinnigen, wezen en voogdijkinderen. De instelling kwam onlangs in het nieuws. De commissie-Deetman, die seksueel misbruik in katholieke kostscholen en internaten onderzoekt, meldde het Openbaar Ministerie dat de sterftecijfers er tussen 1952 en 1954 veel hoger waren dan andere jaren. Binnen drie jaar overleden 34 minderjarige jongens. Inmiddels zoeken zes rechercheurs naar de oorzaak.

Kuisheid

Over misstanden op voormalig katholieke kostscholen en internaten is afgelopen anderhalf jaar veel bekend geworden. Nu blijkt dat het ook ernstig uit de hand liep in de katholieke zwakzinnigengestichten, met het mogelijk opzettelijk doden van pupillen als laatste onthulling. Wat was er aan de hand bij de broeders van de Heilige Joseph? Staat Sint Joseph model voor de rest van de katholieke gestichten? En, was de geestelijke gezondheidszorg in het katholieke landsdeel in de vorige eeuw slechter dan in andere delen van het land?

Terug naar Heel. In katholieke gestichten leefden kinderen onder één dak met priesters en religieuzen – ongetrouwde mannen of vrouwen die de geloften van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid afgelegd hadden. Het risico voor de kinderen om slachtoffer te worden van machtsmisbruik was in zulke gestichten groter dan op kostscholen. Daar gingen de leerlingen periodiek naar huis. In de gestichten waren ze permanent in handen van broeders of zusters. En klagen over misstanden konden veel patiënten vanwege hun handicap niet.

De situatie in Sint Joseph was, tot de professionalisering van de zwakzinnigenzorg in de jaren zestig, erbarmelijk. Er heerste een voortdurend gevecht tegen vuil, stank en gekerm, schrijft historica Annemieke Klijn in haar in 1993 gepubliceerde boek Tussen caritas en psychiatrie over de gestichten Sint Joseph (jongens) en Sint Anna (meisjes) in Heel. Kinderen waren druk en vernielzuchtig, of verlamd, mismaakt en spastisch.

Sint Joseph was overvol. In 1953 waren er 447 bewoners en 25 broeders. Op de slaapzalen stonden de bedden rij aan rij. Om de zaak in de hand te houden zochten de broeders hun toevlucht tot een streng regime van orde en tucht. Oud-bewoners vertellen hoe broeders er op los sloegen, bij voorkeur met het touw dat ze om hun middel droegen.

Het hielp niet dat de broeders niet of nauwelijks opgeleid waren voor hun werk. Een deel was zelf verstandelijk beperkt. Een door de bisschop van Roermond ingestelde adviescommissie zette in 1946 vraagtekens bij de geestelijke vermogens van de broeders.

Wiel Snijders (77) was hoofdverpleger. Hij kwam in 1959 als een van de eerste leken naar Sint Joseph. „Ik was de enige met een verpleegdiploma. Het was een middeleeuwse toestand. Als die jongens het op de zaal in hun broek deden, stuurden de broeders ze naar de kelder. Als ze droog waren mochten ze weer naar boven komen.”

Verwaarlozing, mishandelingen en misbruik. Hoe ernstig de situatie was, blijkt uit het verhaal over pater Seraphinus, godsdienstleraar en rector in Sint Joseph. In hoger beroep werd hij in 1967 veroordeeld tot vijf maanden cel, waarvan vier voorwaardelijk, wegens het jarenlang misbruiken van verstandelijk gehandicapte kinderen.

Na zijn aanhouding in 1965 gaf de pater tegenover de politie toe dat seksueel misbruik vaker voorkwam, maar binnenskamers bleef: „Voorts wil ik nog naar voren brengen dat het logisch is dat men zoveel mogelijk, wanneer er het plegen van ontucht gebleken was, deze zaken intern wilde verwerken.”

Dat merkten twee lekenverplegers die de praktijken van de pater gemeld hadden bij de broeder-overste en de inrichtingsarts. Overste en arts deden niets. Toen de verplegers daarop naar de politie stapten, kregen ze van de broeders hun ontslag.

Annemieke Klijn rept in haar boek niet over seksueel misbruik. „Daar was ik destijds niet naar op zoek”, zegt Klijn. „Mijn boek was in 1993 grensverleggend. Ik beschreef ook de aangrijpende verhalen uit de patiëntendossiers. Dat was nog niet eerder gedaan. Maar ik zie nu ook dat ik destijds niet alles boven tafel gekregen heb.” Klijn mocht niet in alle archieven van de congregatie kijken.

Wat Klijn ook niet wist, was dat zwakzinnige kinderen niet alleen mishandeld en misbruikt werden, maar mogelijk ook vermoord. In het televisieprogramma Brandpunt vertelde oud-hoofdverpleger Nico van Hout (75) dat hij in 1969 hoorde dat een broeder vijftien jaar eerder twintig zwakzinnige pupillen had dood gemaakt. De kinderen zouden iets in hun pap gekregen hebben.

Uit de verklaring van de oud-hoofdverpleger blijkt dat het toen al bekend was binnen de instelling, en werd toegedekt. Daar deed, vertelde Van Hout, ook de inrichtingsarts aan mee. De arts stapte niet naar de politie, maar ondertekende de overlijdensaktes waarop natuurlijke doodsoorzaken stonden vermeld. Hij had er wel mee in zijn maag gezeten, bekende hij tegenover Van Hout.

Het doodmaken van kinderen mocht natuurlijk niet volgens de leer van de Rooms-Katholieke Kerk. Maar diezelfde Kerk vond ook dat ‘idioten’ een reine ziel hadden en voorbestemd waren om als engeltje naar de hemel te gaan. De taak van de broeders was de zieltjes tot God te brengen. Zo beschouwd was dat proces versneld.

Wie de broeder was die de kinderen vermoordde is niet duidelijk. Nico van Hout zei tegen rechercheurs dat het broeder Andreas was. Wiel Snijders noemde tegenover de politie broeder Constantius als dader: „Ik heb altijd gehoord dat die kinderen van ellende gestorven zijn. De broeder verzorgde ze slecht.”

Broeder Constantius verdween in 1959 uit Heel. Hij stapte uit de congregatie en nam de boot naar Amerika, zegt Snijders. „Daar had hij familie. Nooit meer iets van gehoord.” Broeder Andreas verdween ook. Na de sterfgevallen is hij overgeplaatst. Later verliet hij de congregatie. In 1969 trad hij in bij een andere katholieke kloosterorde, de trappisten. Broeder Andreas ligt begraven naast de Sint-Sixtusabdij in Westvleteren, West-Vlaanderen.

Heimelijk hersenonderzoek

Sint Joseph was niet uniek in de wereld van de katholieke gestichten. Eerder kwamen ook misstanden in andere instellingen aan het licht.

Zoals in 1978, in het ‘Internaat voor RK mannelijke zwakzinnigen’ Huize Assisië in het Brabantse Udenhout. Een instituut van de broeders Penitenten. Daar bleken broeder Dionysius en de inrichtingsarts riskante experimenten te doen met patiënten. Honderdentachtig „diepgestoorden, idioten en imbecielen” kregen ongevraagd injectienaalden in hun ruggenmerg en vloeistof en lucht in hun hersenen om op röntgenfoto’s de hersenschors en ventrikels beter waar te kunnen nemen (luchtencefalografie). Dat alles ten behoeve van een heimelijk hersenonderzoek. De jongens waren er dagen ziek van. Ouders was nooit om toestemming gevraagd.

In Udenhout werd de directeur ontslagen en kreeg de arts 10.000 gulden boete. Broeder Dionysius werd overgeplaatst naar Tanzania. Hij werkt daar nog steeds als ziekenhuisverpleger.

Na het schandaal in Huize Assisië volgde in de Tweede Kamer kritiek op de schaars bemande Inspectie voor de Geestelijke Volksgezondheid. Bij de inspectie bleek de neiging te bestaan zich niet te mengen in het eigen beleid van particuliere instellingen, zoals Sint Joseph en Huize Assisië.

Een andere katholieke inrichting voor geesteszieken, de St. Willibrordstichting in Heiloo, voerde castraties uit bij patiënten. Dit was een gesticht van de broeders van Onze Lieve Vrouw van Lourdes. Het overkwam vooral ‘ter beschikking gestelden’. Op die manier maakten ze een kans om het gesticht te kunnen verlaten.

Omroep KRO liet in een tv-documentaire in 1997 zien hoe dat in zijn werk ging. Opmerkelijk detail in de uitzending: in Heiloo werden ook regelmatig priesters en priesterstudenten ontmand om hun vleselijke lusten af te remmen.

Joost Vijselaar, bijzonder hoogleraar geschiedenis van de psychiatrie aan de Universiteit Utrecht, wijst erop dat veel behandelmethodes die nu als gruwelijk worden ervaren, destijds acceptabel waren.

Hij noemt als voorbeeld lobotomie, het lossnijden van de prefrontale cortex van de rest van de hersenen. Moeizaam controleerbare geesteszieken veranderden door de ingreep (via een oogkas) in hanteerbare zombies. Bijeffect was dat het de verpleging in de overvolle en onderbemande gestichten makkelijker maakte.

„Lobotomie is in Nederland volgens een schatting van de Gezondheidsraad 200 keer toegepast tot 1972. In het buitenland nog veel vaker”, zegt Vijselaar. „En niet alleen in katholieke inrichtingen.”

Adagium van stilhouden

Was er verschil tussen de katholieke, protestantse en algemene gestichten als het gaat om de behandeling van pupillen?

Katholieke gestichten waren geslotener, zegt Vijselaar. Daardoor konden misstanden gemakkelijk verborgen blijven.

Bij misstappen gold het adagium van stilhouden, overplaatsen en beschermen van de naam van instituut, congregatie en kerk. Zo bleef destijds bij Sint Joseph in Heel ook de affaire rond de rector, pater Seraphinus, buiten de publiciteit. De rechtbank behandelde de zaak achter gesloten deuren en de broeders deden er het zwijgen toe. De geslotenheid komt voort uit de katholieke kloostercultuur. Congregaties onttrokken zich met hoge muren aan de rest van de wereld.

De kloostercultuur plaatste de katholieke broeders en zusters voor een dilemma: naar wie moesten ze luisteren? Hun superieur binnen de congregatie of naar de geneesheer? Bij de zorg voor een stervende was het hoogste gezag in elk geval duidelijk: dan gingen de heilige sacramenten vóór de lavementen.

Terugblikkend lijkt het er ook op dat katholieke artsen sneller overgingen tot behandelmethodes die tegenwoordig omstreden zijn. „Katholieke inrichtingsartsen waren minder terughoudend met het toepassen van lichamelijke behandelmethodes die nu als gruwelijk of gevaarlijk worden gezien”, zegt Cecile aan de Stegge, die eind dit jaar aan de Universiteit Maastricht hoopt te promoveren op de geschiedenis van de psychiatrische verpleegkunde in Nederland. „Hoe dat te verklaren is weet ik ook niet precies. Maar als ik de leerboeken uit die tijd vergelijk was de toon in de boeken van gereformeerden en neutralen ten aanzien van lichamelijke kuren voorzichtiger.”

De katholieken stonden ook sceptisch tegenover professionalisering van de zorg. Tot de jaren zestig hadden katholieke gestichten hun eigen kosteloze en meestal slecht opgeleide personeel: de broeders en zusters. Hoogleraar Vijselaar: „Aanvankelijk bestond er bij de congregaties grote weerstand tegen beroepsopleidingen. De inspectie heeft moeten afdwingen dat een deel van de broeders en zusters een diploma moest hebben.”

Katholieke gestichten beschikten over minder bekwame krachten dan protestantse of openbare gestichten, blijkt ook uit onderzoek van Cecile aan de Stegge. „Het katholieke volksdeel liet de verantwoordelijkheid lange tijd over aan congregaties, waarvan de leden een gelofte van armoede hadden afgelegd. De sobere, sterk gestructureerde leefstijl van deze kloosterlingen – in grote groepen met bijzonder weinig privacy – werd ook de leefstijl van de patiënten. Katholieke jonge vrouwen die verpleegster werden in zo’n gesticht werden na hun diplomering vaak binnen twee jaar ontslagen en mochten geen leiding geven, tenzij ze intraden bij de congregatie. Katholieke mannelijke leken werden wat langer gehandhaafd, maar mochten tot vijf à tien jaar na de Tweede Wereldoorlog evenmin leiding geven. Het gereformeerde kerkvolk had geen congregaties en naar het schijnt een sterker besef van maatschappelijke verantwoordelijkheid. In gereformeerde kerken werd flink gecollecteerd voor de gestichten en werden jongeren actief opgeroepen verpleger of verpleegster in de psychiatrie te worden.”

Pas na 1967, met de invoering van de Algemene wet bijzondere ziektekosten, werden alle inrichtingen gelijk bekostigd.

Geloof kwam meestal op de eerste plaats in katholieke gestichten. Onderzoekster Aan de Stegge illustreert dat met een voorbeeld. „Bij de broeders Penitenten werd het leerboek van de gereformeerde arts Schermers gebruikt. Een probleem was echter dat de zesde editie van dat boek (1938) ook tekeningen bevatte van menselijke geslachtsorganen. Dit waren vrij technische, anatomische tekeningen. De congregatie beschouwde deze kennelijk als verboden afbeeldingen voor de broeders. In de leerboeken werden deze tekeningen verwijderd. Ik maak daaruit op dat lichamelijkheid als vanzelfsprekend werd gekoppeld aan het probleem van de seksualiteit, meer dan aan de behoefte om goed te weten hoe het lichaam in elkaar zit.”

Katholieke gestichten waren gesloten, hadden slecht opgeleid en te weinig personeel en de zorg was ondergeschikt aan het geloof. Uiteindelijk draaide alles om de vraag of de patiënt in de hemel zou komen.

'Frozen Kids' in Psychologie Magazine

PERSBERICHT

19 september 2011, Zaandam – Filmmaker Cees Franke maakt een documentaire over mannen die als kind seksueel misbruikt zijn. Dankzij de bemiddeling van Franke komt Psychologie Magazine in het oktobernummer ( 22 september a.s.) met een openhartig interview met Mark vd H. Hij is een van de eerste mannen die meewerken aan de documentaire Frozen Kids. Hij vertelt openhartig zijn verhaal over 5 jaar lang seksueel misbruik door een vooraanstaand figuur uit een dorpsgemeenschap in Noord-Holland.
Franke heeft contact met een grote groep mannen en hij heeft 4 mannen geïnterviewd en vastgelegd op tape. Op de website http://www.frozenkids.nl staat een trailer van de documentaire met quotes uit de interviews.

Franke financiert de film middels crowdfunding en zoekt donateurs via zijn website www.frozenkids.nl. Sinds de website online is, komt de ene na de andere donatie binnen. Het tekent de actualiteit van het thema. Door de ontwikkelingen de laatste jaren in vooral ook de katholieke kerk zijn meer mannen bereid over hun ervaringen als slachtoffer te vertellen. Sinds de start van het project zetten steeds meer mannen de stap om hun verhaal aan Franke te doen.
In de documentaire wordt onder andere met het schokkende verhaal van S. het taboe op moeders als daders van seksueel misbruik doorbroken. Nog steeds worden voornamelijk mannen als dader aangewezen terwijl de praktijk anders is. Na de eerste echtscheidingsgolf blijkt uit de verhalen dat ook moeders tot de daders behoren.

In de film Frozen Kids doen een aantal mannen schokkende getuigenissen. ‘Door de feitelijke, ogenschijnlijk emotieloze opsomming van gebeurtenissen legt de film op huiveringwekkende wijze getuigenis af van wat in feite kindermoord is’, aldus Franke. ‘De film laat vooral geen emotionele scènes zien. Juist de registrerende, feitelijke weergave tilt de film boven goedkoop effectbejag uit. De volwassen mannen die aan het woord zijn, hebben allemaal één ding gemeen: ze zijn voor de rest van hun leven veroordeeld tot een leven waarin wantrouwen en angst een grote rol spelen’.

Franke heeft de titel ‘Frozen Kids’ gekozen. ‘Het verwijst naar een staat van bewustzijn die ontstaat tijdens het seksueel misbruik: je gevoel uitschakelen, zodat je er als het ware even niet bij bent. Het is een bekend overlevingsmechanisme. Het schokkende in de getuigenissen is dat deze staat van ‘bevroren zijn’ gedurende de rest van het leven terug blijft komen. De mannen ondervinden op psychisch -, lichamelijk -, relationeel-, seksueel- en gezondheidsgebied nog dagelijks last. Gevolgen van seksuele kindermishandeling zijn wel vergeleken met de gevolgen van een verblijf in een concentratiekamp’.

Franke heeft een aantal doelstellingen met de te maken film. Hij wil bovenal een statement maken voor mannen die als kind seksueel zijn misbruikt. Daarnaast wil hij een bijdrage leveren aan het actueel maatschappelijk debat en zo helpen de bewustwording van opvoeders te stimuleren. ‘Met de documentaire Frozen Kids willen we duidelijk maken hoe fout het gaat als grenzen van kinderen worden overschreden. We willen aandacht vestigen op het onderwerp en de samenleving bewust maken van de noodzaak en verantwoordelijkheid voor het bewaken van (seksuele) grenzen, in het bijzonder die van kinderen’.

Voor de financiering van de film gebruikt Franke crowdfunding, een methode van financiering die steeds vaker een weg naar de markt vindt. Het komt erop neer dat betrokkenen die graag zien dat de film er komt, hun steentje bijdragen. Zo hebben twee ondernemers al een rol gespeeld in het ontwikkelen van de website en nu kunnen donaties worden gedaan via die website. De donateurs krijgen daar ook iets voor terug. Hoe meer je inbrengt, hoe mooier de beloning, zoals een plekje op de aftiteling, een link om de film te downloaden, een dvd, naams- en logovermelding of zelfs een vermelding als geassocieerde producer. Om de film te realiseren is er een half tot driekwart jaar nodig met een budget van € 70.000,-. Franke hecht grote waarde aan transparantie en legt verantwoording over de besteding af op zijn website. Op de vraag of Franke denkt dat de financiering rondkomt, is het antwoord kort en duidelijk: ‘Die film moet er komen, linksom of rechtsom’.
En zo is het maar net.

Roel Verschueren – voor gerechtigheid

De Morgen – zaterdag 17 september 2011 – door Matthias Declercq

Roel Verschueren (57) krijgt vaak haatmails. Van gelovigen godbetert.
Ze pikken het niet dat hij, samen met tientallen andere overlevers, de kerk dagvaardt. Zagen aan de poten van de Heilige Stoel. Roel Verschueren, slachtof- fer van een jezuïet, maar vandaag kruisvaarder zon- der paternoster: ‘Niemand wil op zijn palmares een dagvaarding van het Vaticaan. Maar geloof me, het moet.’

Verschueren, van succesvol reclameman tot schrijver/vertaler/vrij journalist en nu ook de formele rechtspartij en de gevolmachtigde bewindvoerder van een groep anonieme slachtoffers van seksueel misbruik binnen de katholieke kerk, die een groepsvordering heeft ingeleid tegen de Heilige Stoel, de Belgische bisschoppen en alle hoofden van de congregaties in ons buurland. Een Europese primeur in navolging van de Verenigde Staten!

Lees hier het volledige interview: De Morgen 17 september 2011

Dirk de Gendt – gewiekste leugenaar?

Dirk de Gendt, de deken van Leuven (B), ontpopt zich steeds meer als het praatpaaltje van de Belgische bisschoppen in de media. Zo ook gisteravond bij Canvas/Terzake als expert uitgenodigd om het ‘grote nieuws’ van de nieuwe code tegen kindermisbruik van de bisschoppen in de media te verkopen.

Mensen die mijn schrijfsels al wat langer volgen weten dat het me eigenlijk geen ruk kan schelen wat de katholieke kerk allemaal voor ‘geweldigs’ in de wereld van de goedgelovigen zet, maar soms weten ze me toch zodanig te irriteren dat ik me niet kan inhouden. Vooral als ze de mensen, die iets verder van het kindermisbruikschandaal af staan en daardoor de fijne schijnbewegingen van deze mooie mijnheren niet zo makkelijk doorzien, bij de neus proberen te nemen.
Dan moet ik gaan schrijven. En zo dus ook nu…

Maar wie of veel meer ‘wat’ is deken Dirk de Gendt?
Een gewiekste leugenaar?
Een goedgelovige, door de Belgische bisschoppen misleide, sukkel?
Een doortrapte manipulator?
Vorm u eigen mening, lees verder… dan uw neus lang is.

Hoe het nou echt zit met deken de Gendt zullen we nooit zeker weten, want die kerkelijke heren zorgen er wel voor dat wij nooit helemaal kunnen doorzien wat er achter de hoge kerk- en kloostermuren gebeurt, maar het verhaal van de Gendt in het bewuste Terzake interview was toch wel wat heel erg doorzichtig of een zware onderschatting van de intelligentie van de kijkers.
(De katholieke kerk heeft hier wel meer last van, ingegeven door hun half-goddelijke arrogantie en narcisme.)

Op de vraag of hij tijdens zijn priesteropleiding ook al ‘ge-screend’ was antwoord deken de Gendt dat dat natuurlijk het geval geweest was.
Alsof dat de standaard procedure was bij de katholieke kerk!?!
Als de journalist hem er aan herinnert dat er onder de collega’s van de Gendt tóch en wel degelijk kindermisbruik voorgekomen is antwoord hij doodleuk in de trant van: bij de mensen die ik ken is dat niet voorgekomen?!?
Hallo, deken de Gendt: jullie hebben met z’n allen wél iets achtergelaten na al die mooie roomse jaren die (gelukkig) nooit meer terugkomen. Wereldwijd duizenden en nog eens duizenden kinderlevens vernietigd en jij doet alsof je neus bloed en er toch geen sprake is van een probleem…

Nee, het probleem zit ‘m in de pedofielen in ‘gezinsverhoudingen’ volgens deken de Gendt.
Dat zijn er namelijk veel en veel meer dan er in de kerk rondlopen.
Dat heet: naar buiten kijken als binnen de hele tent in de fik staat!
En terwijl de pedofiele burgervader, -oom, -opa of -broer zich er bewust van is een zeker risico te lopen, wisten en weten de priesters dat er over hun ‘verzetjes’ een geluidsdichte deken ligt van het kerkelijk recht en zwijgplicht van de biecht.
En daar wordt ik zooo kwaad van, he! Daar wordt ik des duivels van…
Iedere keer als de kerk aangevallen wordt is het iemand anders die eigenlijk veel erger is en daar zouden we toch eens naar moeten kijken! Dat is alsof je iemand doodrijd nadat je bezopen achter het stuur gekropen bent en je dan een preek gaat houden over hoe gevaarlijk roken wel is.

Blijkbaar heeft de z.g. ‘screening’, die volgens de Gendt toentertijd ook al van kracht was, niet gewerkt, maar het wordt nu toch zeker wel beter?
Verderop in het interview beleert hij ons dat die geplande ‘screening’ “niet echt een garantie is om kindermisbruik te voorkomen”.
Dus eigenlijk levert de nieuwe code, welke met veel bombarie in de wereld gezet wordt niks op! Bisschoppen: terug naar de kloostertafel… Waarom wordt het dan met persbericht, interviews an alle tamtam als ‘nieuws’ verkondigd, de Gendt?

Nee, er zijn ‘aanpassingen’ gemaakt, verteld hij ons, en nu geldt het ook voor iedereen. Dus nou komt het helemaal goed…kinderen gewoon naar katholieke scholen en internaten sturen. De priesters zijn ‘ge-screend’ en bovendien zijn de procedures veranderd: tegenwoordig zijn ze niet meer alleen met de kinderen; ze zorgen er altijd voor dat er nog iemand bij is.
Nou Dirk, ik moet er niet aan denken een van mijn kinderen met jou alleen te laten en voel me ook niks beter als jij samen met zo’n fijne collega van je met mijn kind alleen zou zijn. Daarvoor heb ik teveel getuigenissen van groepsverkrachtingen en gezamenlijke ‘grooming’ van slachtoffers gehoord!

De journalist houd nog even vol: “het celibaat dat is toch de reden?”
Nee, volgens de Gendt, dat probleem bestaat niet meer sinds in de 70er en 80er jaren het taboe over seks en lichamelijkheid gelicht is.
Wanneer is de katholieke kerk, de meest seks gefrustreerde en tegelijkertijd meest daarvan geobsedeerde (vieze mannetjes) instelling ter wereld, veranderd in een organisatie die op een volwassen en natuurlijke manier over seksualiteit denkt, praat en daar insgelijks mee omgaat? Hebben wij iets gemist, de Gendt? Leven wij wel in de zelfde wereld? Was dit interview een toekomstdroom?

Dirk de Gendt: de gezalfde zeveraar…
Nog steeds probeert de katholieke kerk in België als ook op de rest van de Aarde af te leiden van de catastrofe die 2000 jaar katholieke kerk voor onze wereld betekent. Ook in België probeert de katholieke keer op keer af te leiden van waar het om gaat:
(1) gerechtigheid voor de slachtoffers uit het verleden
(2) effectieve maatregelen tegen toekomstig kindermisbruik
(3) soevereiniteit van de (niet-kerkelijke) rechterlijke macht
Ook in België zoekt de kerk geen enkele vrijwillige toenadering met de slachtoffers om het verleden goed te maken, frustreert het onderzoek naar de daders en verantwoordelijken van kindermisbruik en manipuleert de publieke opinie in interviews als dit.
Ook in België gaat een deken de Gendt met gemak voorbij aan het probleem van de, door de interne procedures van de katholieke kerk beschermde, pedo priesters.

Dus wat is Dirk de Gendt? Ik weet het nog steeds niet. Misschien een mengeling van al de hierboven beschreven eigenschappen en waarschijnlijk nog veel meer waarvoor een normaal mens zich zou schamen.
En liegen kan hij als de beste, want dat mogen ze volgens de kerkregels, mogen ze, nee moéten ze als het belang van de kerk in het gedrang komt. Dat hebben ze gezworen toen ze de priestereed van trouw aan de kerk afgelegd hebben. En dáárom gaat het ze zo ook zo goed af zonder blikken of blozen de meest flagrante leugens te verkondigen: ze dienen daarmee het grootste goed: het goed van de katholieke kerk! En krijgen er nog een onderscheiding voor ook of worden heilig verklaard…hier op aarde.

Hoe dat er in de hemel uitziet (als die echt zou bestaan, maar hij weet natuurlijk ook wel dat dat niet zo is)? Dat weet ik niet, maar als ik Dirk de Gendt zou zijn zou ik beginnen me ernstig zorgen te maken over het hiernamaals. Een warme deken voor de slachtoffers is van hem in elk geval niet te verwachten en dat is hij ook niet…

Crazy pope

Dirk de Gendt? Ik wordt gék van die man!

Link naar origineel interview

Blijf kritisch – geloof geen woord van ze!

Hans over misbruiker Br. Pancratius Eymard Ville Stevensbeek jaren 60

Zeer geachte lezers lotgenoten!

Het is me gelukt om steunbewijs te verkrijgen, na veel speurwerk en de volle medewerking van Ton Leerschool , Raymond Lelkens en Bert Smeets hebben we met drie steunverklaringen/bewijzen over hetgeen mij is overkomen op internaat Eymard Ville in de jaren 60 te Stevensbeek. Ik wil bij deze bovengenoemde heren bedanken voor hun medewerking.

Mochten er lotgenoten van misbruiker Pancratius om steunbewijs/verklaring zoeken , ik wil je dan zeker wel helpen.

Mvr.gr. Hans

P.S  de commissie zal binnen 6 weken een advies afgeven omtrent mijn hoorzitting van 15 september.

Ik zal jullie op de hoogte houden!!

Ondersteuning gevraagd: 1e Class Action in België

Ontvangen van Dammy Vermeersch

Op 16 september 2011 te Gent om 09.00h in zaal 2.2. van het Gentse gerechtsgebouw (Opgeëistenlaan 401, 9000 GENT). Dagvaarding tegen de kerkelijke autoriteiten – CLASS ACTION (CA) 741 – ingeleid voor de 16e kamer van de rechtbank van eerste aanleg.

De aanwezigheid van zoveel mogelijk slachtoffers/overlevers en steungroepen zou een uitstekend teken van solidariteit zijn en de buitenwereld tonen dat we het kerkelijk machtsmisbruik beu zijn.

Er wordt vrij veel pers verwacht vermits een dergelijke gerechtelijke actie een unicum is en een eerste stap in de richting van rechtvaardigheid eisen.
Ikzelf ben b.v.b. geen lid van een groep en/of organisatie.
Ik wil een neutraal solidair signaal geven om gerechtigheid te eisen van een instituut dat zich boven de burgerlijke wet stelt.
Niet meer, niet minder.

Dammy Vermeersch

Initiatief ondersteund door:
survivors voice europe
stichting mannenhulpverlening na seksueel misbruik
secular europe campaign

Judoleraar aangehouden op verdenking van misbruik leerlingen

van blikopnieuws.nl 13 september  2011

Rotterdam – Rechercheurs van de jeugd- en zedenpolitie van het korps Rotterdam-Rijnmond hebben maandagochtend in zijn woning in Rotterdam een 58-jarige man aangehouden op verdenking van seksueel misbruik.

Foto: Archief fbf

Het misbruik zou hebben plaatsgevonden in de judoschool van de man en tijdens buitenlandse reizen van de wedstrijdselectie van de school.

Een paar weken geleden kreeg de politie een melding van een inmiddels 23-jarige jongeman dat hij door zijn toenmalige judoleraar zou zijn misbruikt vanaf zijn 14e. Volgens de jongeman waren er meer mogelijke slachtoffers. Sindsdien heeft de politie met enkele anderen, nu allemaal meerderjarig, gesproken.

Volgens de melders waren zij allemaal lid van de wedstrijdselectie van de judoschool. Het misbruik zou zijn begonnen toen zij een jaar of 12 waren. De man geeft overigens nu geen les meer.

Maandag is de man in zijn woning aangehouden. Bij doorzoekingen in zijn huis en in de sportschool zijn goederen in beslag genomen. De man wordt donderdag voorgeleid aan de rechter-commissaris. Het onderzoek wordt voortgezet.

De ouders van de huidige minderjarige selectieleden in de leeftijd van 12 tot 18 zijn dinsdag per brief uitgenodigd voor een besloten bijeenkomst dinsdagavond in het kantoor van de deelgemeente IJsselmonde. Daar zullen politie en openbaar ministerie een toelichting geven op de zaak.