Pastoor Bert Sturkenboom – Driebergen

/10 Reacties/in , , /door

Hallo,
Ik wil graag mijn verhaal kwijt over wat mij ruim 32 jaar geleden is overkomen en nu erg actueel is. Ik ben 1 van de 2 melders inzake Bert Sturkenboom. Ik heb mij ook bij KLOKK aangemeld.

Het is mijn verhaal, mijn manier om mijn gevoel te uiten zoals ik mij nog steeds voel.
Ja sorry, nu ik mij heb gemeld lopen de tranen de hele dag over mijn wangen en zoek ik troost bij mijn zoon van elf, die overigens nergens van af weet.

Mijn ouders, zussen en vriendin weten nu wat er is gebeurd. Ik maak mij ernstig zorgen over mijn ouders. Mijn vader, 79 jaar oud zit er helemaal doorheen en is in staat om de bewuste man alsnog eigenhandig in stukken te knippen met een heggenschaar, zoals hij zelf zegt.

In het dorp worden ze aangesproken over het feit. En ze weten zich geen houding te geven. Niet dat het bekend is wat mij is overkomen, laat staan dat men in het dorp weet om wie het gaan.

Ik voel hun verdriet en machteloosheid in deze. In hun positie verplaatsend zou ik ook niet goed weten wat ik in een dergelijk geval moet zeggen. En dan moet je ook nog eens tegen je tranen vechten….
Als het goed is gaat er in ieder geval iemand van de parochie een gesprek met ze aan. Maar of dit ook soelaas biedt weet ik niet.
Afijn dit is mijn verhaal:

De Schande van de Banden

21 December 2011
Is de dag voor mij in deze Winter dat de Lente begint….
Ik huil….
Zijn dit de tranen die de schande en angst van mij afspoelen…???
Mag ik nu vannacht een keer gewoon slapen….???
Mogen vreemden handen mij nu echt aanraken…???

Het is zondag en mijn moeder staat aan mijn bed in haar badstoffen peignoir.
“Schiet nou toch eens op!” zegt ze “je komt zo te laat!”
Ze heeft mij inmiddels nu al drie keer geroepen en ik moet er nu ook echt uit. Want als mijn vader naar boven komt is het niet te best. Die zet zo het bed op zijn kant en dan moet je er wel uit.

In mijn pyjama stommel ik naar de douche. Vanuit de keuken hoor ik mijn moeder weer roepen.
“Opschieten, en niet te lang douchen hoor anders is de boiler veel te snel leeg!”
Ja ja, denk ik met mijn slaperige hoofd. Douchen staat voor mij synoniem voor ontwaken onder de heerlijke warme stralen. Nog even wegdromen. De laatste maanden begint mijn jongenslichaam te transformeren naar dat van een man. Ik inspecteer het haar onder mijn oksels en kijk verwondert naar het bosje schaamhaar bij mijn piemel. Na vijf minuten de eerste koude water stroom. Het signaal van mijn moeder uit de keuken dat ik eronder uit moet. Ik doe de kraan uit en droog mij snel af. Mijn hemd kleeft aan mijn rug omdat ik die niet goed heb afgedroogd. Eigenlijk nog een beetje suf van de slaap en warme douche eet ik aan het aanrecht de boterhammen die mijn moeder heeft klaargemaakt. De grote happen spoel ik weg met lauwe thee.

“Schiet nou toch eens op, het is al tien uur” zegt mijn moeder.
Jaahaa, zeur niet zo denk ik.
“Je moet je haar nog kammen en je tanden poetsen.”
Altijd dat rot haar kammen, in een scheiding. Vreselijk vind ik het. Ik pak mijn jas en loop de tuin in naar mijn fiets. Het is een heerlijke najaarsochtend en ik haast mij naar de kerk. Het dorp slaapt nog. Als ik bij de kerk de deur van de sacristie open, wordt ik direct overvallen door de penetrante geur van oude wierook.

“Goedemorgen” zeg ik tegen de pastoor.
Hij staat met zijn haast gebochelde kromme rug naar mij toe een sigaret te roken. Hij begroet mij vriendelijk, haast vrolijk. Jacob de andere misdienaar komt ook binnen (in verband met de privacy is de naam Jacob fictief). Wij zijn vandaag samen de misdienaars.

Ik zet het mechaniek aan wat er voor zorgt dat de klokken luiden. In mijn hoofd zing ik een liedje.
“Komt allen naar dit huis en hoort het woord van Liefde”.
Een zelf verzonnen wijsje wat lekker meezingt op de cadans van het klokgelui.
Nog even snel mijn lezing doornemen, een laatste inspectie of alles goed zit aan onze toog. Anders corrigeert de pastoor dit maar al te graag even.

De mis begint en alles gaat zoals het hoort te gaan. Zoals gewoonlijk val ik bijna in slaap tijdens de preek.
Na de mis loopt de sacristie vol met allerlei mensen die zichzelf heel belangrijk vinden in de parochie. Het is pastoor voor en na. Het is haast een ballet zoals de mensen om hem heen dansen. Jacob en ik zijn druk aan het opruimen en willen graag naar huis. Als de laatste dansers zijn verdwenen kunnen we ons werk afmaken. En als we klaar zijn staat de pastoor achteloos een sigaret te roken en leunt tegen het oude houten altaar aan wat in de sacristie staat. Als ik mijn jas aantrek vraag hij mij nog even te blijven en biedt mij een sigaret aan. Veertien jaar ben ik en laat mij verleiden door een sigaret.

“De toog die jij vandaag aan had is je te klein” zegt hij, “pas eens even een langere voor me”.
Ik druk de sigaret snel weer uit, want als mijn vader er achter komt dat ik rook krijg ik zo ongenadig op mijn kloten. Ik trek een langere toog aan en laat het hem zien.
“Dat zit niet goed zo” zegt hij en loopt op mij af met een lach.
Hij begint aan mijn toog te trekken om het toonbaarder te maken.
“Ja!” zegt hij zo staat het prachtig, draai je eens om en ik sta met mijn gezicht naar de kledingkast.
“Ja, dat is veel beter. De volgende keer moet je deze maar aantrekken.”

Ik trek de toog over mijn hoofd en plotseling staat hij achter mij. Hij slaat zijn armen om mij heen en houdt mij stevig vast. Ik schrik mij dood en voel zijn rechterhand over mijn tepels glijden terwijl zijn andere hand van mijn billen naar mijn kruis glijdt. De geur van zijn nicotine adem vermengt met koffie hijgt hij als een astma patiënt over mij heen. Ik verstijf volledig en laat hem zijn gang gaan. Mijn hart bonst mijn lichaam uit en ik weet mij geen raad. Hij probeert met zijn tong mijn nek te likken maar ik draai mijn hoofd weg waardoor hij loslaat. Als hij me loslaat kijkt hij mij star en indringend aan. Zo van waag het niet om hier met een ander over te praten.

Zwijgend pak ik mijn jas en loop het trappetje af naar de deur. De frisse najaarswind biedt wat verkoeling. Zo hard als ik kan, fiets ik door het losse grind langs de pastorie en rij naar huis. De motregen spoelt mij schoon. Althans zo voel ik het. Ik voel de vlekken in mijn nek. De tranen vermengen zich met de motregen en als ik thuis in de keuken ben veeg ik met de handdoek mijn gezicht droog.

“Hoe was het?” vroeg mijn moeder en “hoe ging je lezing?”
“Ja, goed” zeg ik.
Mijn hart bonst nog steeds en mijn moeder ziet het.
“Heb je hard gefietst?” vraagt ze.
Ik zeg “Ja, ik had zin in koffie.”
Ik probeer zo ontspannen mogelijk over te komen en babbel vrolijk mee met nietszeggende gesprekken. Als de koffie op is spoed ik mij naar mijn kamer. Ik ga huiswerk maken zeg ik.

Op mijn kamer val ik in de stilte op mijn bed en rol met mijn hoofd in het kussen.
Wat is er allemaal gebeurt? Ben ik soms homo?
Nee, dat kan niet want ik vind meisjes veel te leuk en weet er ook wel raad mee.
Waarom doet hij dit bij mij? Ik loop naar het raam en staar over de vijver. De treurwilg slaat haar takken in de wind op het water. Ik schrik op als de deur open gaat en mijn moeder in de opening staat….

“Ben je al klaar met je huiswerk? Laat mij eens kijken.”
“Nee, ik ben nog niet klaar” ik ga achter het koude stalen bureau zitten. Ik verdrink in mijn huiswerk en doe mijn best om te vergeten.
“Stop het zover mogelijk weg” is het enige wat ik kan bedenken.
“Het is gewoon niet gebeurd” neem ik mij voor….

In de maanden na dit voorval voel ik mij iedere keer erg opgelaten zodra de pastoor ook maar in de buurt bij mij komt. Hij is dan overdreven aardig en stom als ik ben laat ik mij verleiden en rook achteloos iedere keer een Camel sigaret. Nu besef ik mij pas wat dit inhield voor mij. En ik kon erop wachten dat het voorval zich zou herhalen. Ik kon er niet tegen verzetten. Ik was zo vreselijk bang voor als ik het ook maar aan iemand zou vertellen. Hij probeerde bij elke gelegenheid mij af te zonderen zodat hij zich aan mij kon vergrijpen. Ik voelde zijn opwinding tegen mijn rug. Het duurde gelukkig nooit lang, hooguit een minuut. En ieder keer voel ik de walging, schaamte en angst.

Maar ik kan er nergens mee naar toe. Want wie gelooft mij nou. Een mannetje van veertien.
Ik worstel met mijn gevoel van walging dat ik dit toelaat en ben radeloos omdat het gewoon doorgaat en ik het gelaten onderga.
Het is zomer 1982. Ik ben 16 jaar en voel me een hele bink. Ik richt mijn aandacht volledig op de meisjes zodat ik de vernedering van de pastoor niet voel. Ik zing inmiddels in het koor en voel mij daar beschermd door de groep. Zij weten niet dat ik ze daar voor nodig heb om veilig te zijn.

Niet naar de kerk gaan is natuurlijk het beste maar dat is onbespreekbaar voor mijn ouders. Ik mag ook niet stoppen als misdienaar van ze. Dus dat doe ik er ook nog bij. En ja, nog steeds vergrijpt hij zich, zodra er een gelegenheid is, aan mij. De gedachte dat hij zich aftrekt op mij doet mij walgen….

Ik weet het nog heel goed want op een vrijdag avond na de koor repetitie zaten we boven in ons “honk” te drinken en bood de pastoor mij aan om zijn schuurtje te laten schilderen door mij. Zonder dat ik er iets tegen in kan brengen wordt het voor mij geregeld. Vijf gulden per uur. En ik mag volgende week beginnen. Een klus van een week en ik kan er een goed zakcentje mee verdienen.

Ik schuur en schilder en probeer zo goed mogelijk afstand van de pastoor te houden. Gelukkig is hij veel weg overdag en voel ik mij veilig. Tot die ene dag. De dag dat ik mijn onschuld definitief verloor.

Het is half één en de pastoor loopt er wat sjofel bij. Hij heeft duidelijk geen afspraken vandaag.
“Kom je eten?” roept hij naar mij.
Ik pak mijn broodjes en loop de keuken in.
“Was je wel eerst even je handen”, zegt hij nog.
“Is goed, ja” zeg ik hem.

Ik draai de kraan open en was aandachtig mijn wasbenzine handen met zeep. Plotseling staat hij zwaar hijgend achter mij en duwt mij tegen het aanrecht aan. Ik kan geen kant op en met één snelle beweging trekt hij mijn groen Adidas broekje en eigen broek naar beneden. Ik voel zijn ontblote stijve piemel tegen mijn billen en tegelijkertijd duwt hij een vinger in mij. Dit wil ik niet schreeuwt een stem in mij en ik duw hem naar achteren, draai mij om en geef hem een stomp op zijn borst. De pastoor valt met zijn rug tegen de eiken keukenstoel aan. Zo snel als ik kan rits ik mijn pakje brood van tafel en ren naar buiten, waar ik mij verstop. Ik hoor hem mijn naam roepen maar in de wildernis van zijn eigen tuin kan hij mij niet vinden. Ik sluit mijn ogen en voel de woede branden.

“Wat moet ik doen?” vraag ik mij iedere keer op keer af.
Ik kan niet naar huis want het is nog niet klaar hier. En mijn ouders zullen zeker vragen waarom ik zo vroeg thuis ben. Ik prop een boterham in mijn mond en probeer het door te slikken. Het lukt niet. Zo snel als ik slik komt het weer terug. Ik heb ongeveer een kwartier in stilte zitten huilen.

“Ik blijf hier niet langer”, denk ik bij mezelf.
Ik pak mijn fiets en rij naar het bos waar ik als kind zo graag was. Ik ga onder de rode beuk zitten en tel de eenden die in de vijver zwemmen. Maar bij het derde eendje ben ik de tel kwijt en begin ik weer opnieuw. Hier voel ik mij veilig en zit mijn tijd uit.

Als ik naar huis fiets moet ik langs de pastorie. Ik durf niet te kijken, want ik ben zo vreselijk bang dat dit uitkomt en dan krijg ik zo ongenadig op mijn kloten en zal ik voor eeuwig in dit dorp getekend blijven.
Dit was het laatste incident. Vanaf dat moment liet hij mij met rust. Maar ik vertoefde veel en vaak in zijn omgeving. En als er een moment was dan keek hij mij op een manier aan dat ik in elkaar kromp van ellende. Ik wendde mijn hoofd af als hij mij met zijn donkere blik aankeek.

Ik weet zeker dat er meer mensen vanaf wisten. Misschien dan wel niet van wat mij is overkomen, maar wel van zijn seksuele afwijking. Ik hoorde de jongens daar vaak genoeg over praten. Blijf bij hem uit de buurt.
En ik dacht altijd “Ja, jullie hebben makkelijk praten!”
Ik zwijg zolang ik zwijgen moet.
Bang voor de gevolgen, de ontkenning, het stempel van de leugenaar wat men mij zeker zou geven als ik er iets over zeg.

Ik stop het weg, zo ver mogelijk. Maar zodra de ogen van autoriteit mij aankijken voel ik de schande, de angst, de walging en roept mijn hart oproer! Sta op tegen het onrecht en strijd tot ik erbij neerval!
En wat bracht het mij tot op de dag van vandaag, geen ene ruk! Ik kijk vanaf de zijlijn hoe de maatschappij verder gaat, zonder mij. Elke nacht slaap ik licht. Want ja stel je eens voor dat hij de slaapkamer inkomt. Mijn Leave Leaf hield ik altijd maar voor dat ik weinig slaap nodig heb en er tegen kan. Niet wetende dat ik bijna elke nacht die droom heb van die man met die kromme bochelrug die mij vasthoud op het bed en mij bevlekt. Ze schrikt soms zo erg van mijn reacties dat ze er wel eens bang van wordt.

En nu ruim 30 jaar later deed ook ik begin dit jaar mijn verhaal bij de commissie. Ik durfde het eindelijk. Veilig uit mijn oude omgeving in een relatieve anonimiteit. Maar ik hoorde niks meer en berustte maar in de gedachte dat er zoveel zijn dat ik tussen wal en schip was geraakt.
Tot ik de Andere trof. Hij is geraakt door mijn ervaring, inspireerde mijn verhaal hem om zijn verhaal ook bekend te maken. En toen raakte alles in een stroomversnelling. Het bisdom kwam in actie en wees hem uit.

Het onderzoek start en ik voel mij voor het eerst gesteund en gehoord. In gedachten zie ik hem vertrekken met een koffer vol bevlekte kazuifels. De mist in van de winter.

Zie je wel ik ben niet de enige, er zijn er meer. Die de Schande van de Banden al jaren met zich mee slepen en het allemaal op hun eigen specifieke wijze hebben geparkeerd. Zoals ik het parkeerde, wat mijn Leave Leaf zegt. Ik heb het nooit kunnen plaatsen en verwerken. En ik weet bijna wel zeker dat er meer jongens zijn die het ergens geparkeerd hebben. Allemaal omdat zij daar hun persoonlijke redenen voor hebben. Waarbij het woord “SCHAAMTE” de hele lading dekt, denk ik.

Ik hoop zo dat mijn verhaal een aanleiding mag zijn om je te bevrijden van de Schande van de Banden en nodig je uit om ook je verhaal te doen. Zodat deze man, de als pastoor vermomde pedofiel, voorgoed gestopt wordt en verantwoording gaat afleggen voor zijn walgelijk wangedrag.

En dat jij net als ik vrij mag worden!

Deetman: …en de paus zegt "Fuck You All!" tegen Nederland.

/11 Reacties/in , /door

door Ton Leerschool

Ik ben de dag slecht begonnen: in woede over een nieuwe belediging uit Rome.
Het rapport Deetman ligt nog na te gloeien op tafel. Het mea culpa van de bisschoppen galmt nog na door de lege kloostergangen, het Vaticaan zwijgt, totdat…

Het Katholiek Nieuwsblad publiceert op 28 december het uitgelekte nieuws dat de paus in januari aartsbisschop Eijk tot kardinaal gaat promoveren!!! Een duidelijker “Fuck you all!” had het Vaticaan niet de wereld in kunnen roepen.
Het rapport van Deetman druipt van de incompetentie van de Nederlandse kerkleiding en de paus promoveert de top-bisschop in Nederland tot kardinaal.
Voor het originele artikel, zie hier: Katholiek Nieuwsblad

Eijk, die in de vele mediaoptredens na publicatie van het Deetman rapport, zijn visitekaartje afgegeven heeft van gevoelloze, op het autistische af, kerkautoriteit. Die zelfde Eijk die voor de slachtoffers zo beledigend en kwetsend optrad dat het zelfs de mensen opviel die wat verder van het hele misbruikschandaal afstaan, wordt door de “heilige” vader in Rome onderscheiden tot de op een na hoogste positie in het Vaticaan.

Als het een 1 april grap was, zoals iemand mij suggereerde, dan zou het een goeie geweest zijn…
Maar het is geen grap; het is een signaal van het Vaticaan dat zij lak hebben aan fatsoen en gerechtigheid, het rapportje van Deetman als onbelangrijk afdoen en dat aan de Nederlandse samenleving willen laten weten ook:
“Wij doen wat we willen en het kan ons geen bal schelen wat jullie daarvan denken. Fuck you all!”

Een heel klein beetje dieper gaat er van deze benoeming een iets subtieler signaal uit.
Ik heb het in het verleden al herhaaldelijk geopperd: de katholieke kerk heeft de westerse wereld afgeschreven! Daarom probéren ze de schade, die zij in het verleden (mede) veroorzaakt hebben, helemaal niet goed te maken.

De z.g. “beschaafde wereld” is afgeschreven gebied. Het Vaticaan richt zich op Afrika, Zuid-Amerika en Zuidoost Azie, waar de met behulp van locale dictators achterblijvende emancipatie een volledige indoctrinatie en onderdrukking uit naam van Jezus Christus nog niet in de weg zit…

Bij zijn bezoek aan Duitsland werd me dat al duidelijk: Ratzinger gaf toe te begrijpen dat veel mensen in Duitsland zich van de kerk afkeerde n.a.v. het door katholiek geestelijken daar gepleegde misbruik [punt].
Geen poging het goed te praten… geen inmiddels totaal ongeloofwaardige excuses…
De constatering van een feit en geen poging meer iets te redden. Afgeschreven!

Wie, in de Nederlandse overheid, pakt deze directe oorlogsverklaring van een z.g. bevriende mogendheid op?
Wie, van de laatste katholieke gelovigen, wil nog bij deze club horen die niets, maar dan ook absoluut niets, meer met de christelijke leringen van Jezus Christus te maken heeft?

Daarom:
Richt je niet tot de kerk in je hoop op heling.
* Het is een logische en menselijke reactie terug te gaan naar de “plaats delict” en je, voor je heling en genoegdoening, te richten op degene die de schade (mede) veroorzaakt heeft. Mochten dezen in staat zijn te horen, in te voelen, te begrijpen wat het misbruik voor enorme gevolgen heeft voor de slachtoffers, dan zou dat ook de hoogst haalbare resultaten opleveren.
Echter: zij verstaan je niet, hebben tijdens hun studie afgeleerd ECHT te luisteren, zijn door hen zelf tot half-goden verheven en zijn niet tot de benodige nederigheid in staat.
Je riskeert een herhaling van het misbruik: de machtsstructuren, die toentertijd tot het misbruik geleid hebben, zijn nog steeds van kracht!
* Valt er misschien nog te praten met die ene bisschop of overste hier in Nederland. Zo gauw de aanklachten te dicht bij het Vaticaan komen trekken ze daar de stekker eruit…ook uit de gestarte nationale initiatieven. Als daarbij Nederlandse kerkleiders “afgefikt” moeten worden is dat geen enkele belemmering. Zie de historie van de Ierse bisschoppen die menselijke reacties begonnen te vertonen.

Help ons de Nederlandse overheid te overtuigen!
* Er moet een van de kerk onafhankelijk meldpunt komen. Wie naar het Meldpunt RKK wil gaan moet dat zelf weten, maar er moet ook een alternatief komen voor diegenen voor wie de katholieke kerk allang geen optie meer is.
* Er moet verder onderzoek komen naar alle andere vormen van misbruik welke door de commissie Deetman niet onderzocht zijn. Het beeld van het kwaad moet volledig in het daglicht!
* Er moet geinvesteerd worden in, van de kerk onafhankelijke, hulpverlening. Wie zich tot de door de kerk ingerichte hulpverlening wend riskeert weer misbruikt te worden voor de roomse PR-machine (“Kijk maar wat we allemaal voor de slachtoffers doen…”)
* Er moet een enorme schadeclaim van de Nederlandse staat aan de katholieke kerk gemaakt worden ter compensatie van de enorme maatschappelijke schade die is aangericht door katholiek geestelijken en hun leiding. Enorm misbruik – enorme schade – enorme claim! De beschikbare fondsen moeten aangewend worden om de slachtoffers te helpen; voor pensioenen voor hen die geen kans hebben gehad een behoorlijk pensioen op te bouwen, compensatie voor hoge medische kosten als gevolg van lichamelijke klachten, adequate hulpverlening voor hen die dat nodig hebben en willen.

Voor een betere wereld zonder roomse inmenging!
Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening
na seksueel misbruik

Deetman: Verplicht vervolg

/1 Reactie/in , /door

door Ton Leerschool

KERST IN MISBRUIK NEDERLAND
Terwijl de kaarsjes branden gaan vallen de katholieke experts over elkaar heen om te verklaren waarom de kerken steeds leger zijn: “…niet het misbruik, maar de ontkerkelijking” lijkt het te winnen in de katho-polls.

Bisschop Wiertz van Roermond maakt zich vooral zorgen om die ontkerkelijking: “is het dan allemaal voor niets geweest?” vraagt hij zich af in het AD. Bisschop Hurkmans van Den Bosch is van mening dat het misbruik altijd zal blijven bestaan in de kerk. Met z’n allen besluiten de bisschoppen dat zij zich tijdens de kerst “willen bezinnen” en niet terugkijken naar het misbruik. Bisschop Hende is van mening dat de slachtoffers mogelijk niet in staat zijn te vergeven…
Conclusie: Katholieke kerk Nederland kijkt naar binnen en steekt geen hand uit naar buiten!

Nou, misschien één klein lichtpuntje dan: oud-bisschop Bluyssen besluit zijn 50-jarig jubileum ongevierd voorbij te laten gaan. Uit respect voor de slachtoffers. Da’s mooi, toch? Dat steekt de duizenden slachtoffers een hart onder de riem.
En oja, bijna vergeten, theo-psycha Anke Bisschops (leuke toepasselijke naam, ik kan een glimlach niet onderdrukken) stelt een standbeeld voor; voor de slachtoffers…dan kunnen ze daarmee…uhhh….

En de paus? Die promoveert de Petruskerk in Boxtel tot 23e basiliek van Nederland!
Kijk, in Rome is tenminste nog daadkracht aanwezig. Wel tekenend voor de in zichzelf gekeerdheid: in tijd van een crisis verheffen we een gebouw boven de anderen; dat geeft de mensen hoop, tenminste: in Boxtel…misschien.
Ik vond het al zo schreeuwend stil vanuit Rome sinds het rapport van Deetman; dacht dat ze helemaal niet met Nederland bezig waren. Maar gelukkig, dat waren ze wel, ze zochten een geschikte kerk om in de ridderorde te verheffen!
Goed bezig, die Romeinen. ’t Blijven toch rare jongens…

Ja, je hebt gelijk, ik wordt er cynisch van, omdat het cynisch is: cynisch en sinister.
De kerk bukt weer en laat de storm overblazen. Houd de discussie over seksueel misbruik in die vreselijke seculiere maatschappij aan de gang en onderneemt? Niets!

Voor veel mensen zijn dit de vreselijkste “mooiste dagen van het jaar” geweest.
Opgewarmd misbruik maakte het jarenlange isolement weer pijnlijk voelbaar. De schaduw van niet verwerkt trauma verdrong de lichtjes in de kerstboom; anders zo geanimeerde tafelgesprekken vallen stil; (nog) uitbundiger alcoholmisbruik bederft de sfeer van het samen-zijn. De roepen om hulp worden luider en duidelijker, op onze website, mijn telefoon en in mijn mailbox.

En de kerk? Die keert zich weer af van de kwetsbaren en de gekwetsten en bezint zich…op wat eigenlijk?
Die wijst om zich heen en naar de toekomst en laat weer…nog steeds…niet van zich horen.
Heeft geen tijd voor toenadering: dicht bij de mensen zijn.
Geen nederigheid, geen medeleven, geen inlevingsvermogen.
De katholieke kerk – het grootste NIETS. Daar moet je toch bij willen horen…

Dan maar onze hoop op de politiek richten, ik ben er al mee bezig, want het is nog lang geen “gewonnen race” de overheid over te halen tot actie tegen de katholieke kerk. Hoe onbekwaam deze zich ook nu weer heeft laten zien iets voor de slachtoffers te ondernemen. Wij riskeren “onze zaak” in coalitieverbanden en partijpolitiek te verliezen.

Dus slijp ik mijn messen en spits onze argumenten: voor onderzoek naar “ander misbruik”, een onafhankelijk meldpunt, een investering in de hulpverlening, een enorme schadeclaim van de overheid aan de kerk voor geleden maatschappelijke schade (ik wil zelf op geen enkele manier geld van de kerk, want dat wordt dan direct gebruikt voor de roomse PR-machine), een “verantwoordelijke voor misbruikzaken” en voor ik klaar ben schieten er mij er nog wel een paar te binnen.
Ik hoor graag van jullie wat jullie belangrijk vinden…

Wordt vervolgd, ik voel me daartoe verplicht, en wens iedereen veel sterkte en inzicht toe.
Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening na seksueel misbruik

Deetman: Terugblik en vooruitzicht

/3 Reacties/in , /door

door Ton Leerschool
Beste mensen,

Nu ik de onthullingen van het eindrapport van de commissie Deetman een paar dagen heb kunnen laten bezinken/verteren, kan ik de volledige impact daarvan ook beter overzien….denk ik… en wil mijn inzichten met jullie delen, wat die waard zijn moet iedereen voor zichzelf bepalen.

Woede
In eerste instantie werd ik heel erg kwaad tijdens de persconferentie van dhr Deetman.
Het “zalvende” taalgebruik, de voortdurende relativering van de rol of specifieke verantwoordelijkheid van de katholieke kerk, het gebrek aan directe harde beschuldiging, het werd mij af en toe echt teveel.

Ik realiseerde mij dat ik zat te wachten op een keiharde veroordeling van de katholieke kerk, want te lang hebben wij allemaal de zelfde dingen al gezegd, alleen werd er niet naar ons geluisterd…en naar deze door de wol geverfde politicus wel.
Teveel kostbare tijd is verloren om tot de zelfde conclusie te komen die wij al jaren geleden getrokken hebben: de kerkorganisatie in Nederland was op de hoogte en heeft er niks aangedaan en daardoor zij onnodig meer mensen slachtoffers geworden, onnodig meer levens, families, gemeenschappen, etc. beschadigd.
Daar hadden voor mij hardere, duidelijkere, woorden gepast, maar die mag je niet verwachten van dhr. Deetman want dat is zijn stijl niet. Van mij mocht er bloed stromen uit de TV, maar Deetman’s pijlen snijden via diplomatie en weloverwogen woorden diegene voor wie ze bedoeld zijn…

Wetenschappelijk onderzoek
De commissie Deetman heeft wetenschappelijk onderzoek gedaan. Daarbij hoort een objectiviteit en een zekere afstand om waar te kunnen nemen wat er daadwerkelijk waar te nemen valt. Het dilemma voor de commissie was dat zij “besmet” raakte door de getuigenissen en de ontmoetingen met de slachtoffers. Bij dit onderwerp past geen “koude” analyse…en de emotie dringt hier en daar door; was dat niet merkbaar in de persconferentie, dan toch zeker in het lijvige boekwerk dat het resultaat van anderhalf jaar onderzoek belichaamt.

Hier ligt ook de kracht van het rapport.
Het is geen emotioneel relaas, maar een opsomming van feiten en bevindingen. Geen speld tussen te krijgen.
Dat ik geen fan van de commissie Deetman was en ze van begin af aan bevochten heb mag algemeen bekend zijn. Tenslotte zat ik niet te wachten op een kerkintern onderzoek, maar gaf (en geef nog steeds) de absolute voorkeur aan een door de maatschappij (lees: overheid) gedragen onderzoekcommissie.

Maar…
Er ligt nu een rapport op tafel: onvolledig, incorrect en met reuze historische gaten en vol met vraagtekens.
Maar zelfs met al die gebreken zegt het rapport tegen mij:

jij had gelijk! Jij hebt het altijd geweten, niemand geloofde je, maar je had gelijk!
Zij wisten ervan en niemand wilde dat horen of geloven.

En dát stukje in de puzzle die “erkenning” heet viel op zijn plek.

Niemand kan om dit rapport heen, zonder erover te struikelen…het ligt verschrikkelijk in de weg…
Het is een historisch document geworden, dat de Nederlandse geschiedenis in gaat.
En hoewel, nogmaals: ver van de waarheid, dit rapport is voldoende om heel veel mensen heel erg boos te maken op de katholieke kerk in Nederland. Van de mensen in de straat tot de politici, in binnen- en buitenland. Iedereen is het erover eens: dit rapport geeft een blik in de katholieke keuken hoe omgegaan is met de katholieke kinderen door katholieke geestelijken en hoe de z.g. “moederkerk” het eigen goed voorrang heeft gegeven boven het heil van de aan hen toevertrouwde gelovigen en hun kinderen. Daar kan de Nederlandse kerkorganisatie niet omheen, dit rapport en hun reacties daarop in woorden en, hopelijk ook ooit, daden zijn meetbaar geworden. Nergens meer om heen te vluchten, nergens meer om je te verstoppen…
En dan komen ze er nog genadig vanaf dat het rapport zolang na dato en afhankelijk van de beschikbaarheid van informatie in hun eigen duistere archieven opgemaakt is. Het beeld had er anders nog heel veel verschrikkelijker uit gezien.

Ontbrekende stukken

ANDER MISBRUIK
Commissie Deetman heeft zich (gedwongen?) beperkt tot seksueel misbruik…
Een heel groot, en misschien nog veel explosiever, stuk misbruik is niet onderzocht en nauwkeurig in kaart gebracht.
Explosiever omdat de mensen, die iets verder van het onderwerp verwijderd zijn, seksueel misbruik misschien nog wel “begrijpen”: dit gaat over lust en driften en die zijn nou eenmaal niet altijd volledig te controleren…(?!?)

Het doelbewust mishandelen, langdurig isoleren/opsluiten, geestelijk verminken en onderdrukken, e.d. en het in de doofpot stoppen van dergelijke zaken, laat een nog veel lelijkere, door-en-door verderfelijke en perverse kant van de katholieke kerk zien: de minachting voor de mens…

Die slachtoffers zijn nog steeds niet of nauwelijks gehoord en wachten tot nu toe nog steeds vergeefs om erkenning.

DE OLIEVLEK
Het rapport geeft nauwelijks inzicht in de vele facetten van de verreikende gevolgen voor slachtoffers, partners, familieleden, de samenleving, de wereld… Dit is een belangrijk ontbrekend onderdeel.
Misbruik verdeeld… en de gevolgen van die verdeling, die splijting, zijn nergens in het rapport te vinden.
De lidtekens van dit massaal misbruik zullen nog generaties lang onze samenleving tekenen!

Bijna iedereen heeft wel een mening over dit schandaal, opgewarmd door de media, maar heeft eigenlijk geen idee waar zij een mening over hebben. Heeft geen idee over wat het misbruik betekent afgezien van dat het “verschrikkelijk”, “tragisch”, “levensvernietigend”, of wat voor woorden ik nog meer de laatste tijd in de media hoorde of las.
En zou dit echt begrepen worden, dan zou de woede en de verontwaardiging nog vele malen groter zijn; het zou het einde van de katholieke kerk betekenen!

VERDER ONDERZOEK – DE KATHOLIEKE KERK
Dhr Deetman had gelijk: er is nog veel meer onderzoek nodig.
Maar laten we nu, zoals door diezelfde voorgesteld, het probleem niet ver-algemenen en een bijna onmetelijk antropologisch, historisch onderzoek naar inzicht in “wat er in godsnaam met onze wereld aan de hand is” starten. Laten we ons concentreren op wat er in de katholieke kerk aan de hand is en de laatste 2000 jaar aan de hand geweest is.
Mogelijk begrijpen we dan ook beter hoe het mogelijk was dat heel veel mensen in de kerk geweten hebben van het misbruik en niets ondernomen hebben…konden…of mochten.

Nergens in het rapport wordt de lijn doorgetrokken naar gebeurtenissen in Amerika, Canada, Brazilië, Columbia, Ierland, Engeland, Schotland, België, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Italië, Spanje, Frankrijk, Polen, Litouwen, en ik kan nog een tijdje doorgaan…

Het Vaticaan blijft, doelbewust of “per ongeluk”, buiten schot…de Nederlandse kerkorganisatie trekt het boetekleed aan en laat zich murw slaan door het rapport en de media. Daardoor word er niet verder gekeken…

Weer zijn het de slachtoffers die weten hoe het systeem van de kerk uitstekend gefunktioneert heeft. En weer zal dat door een wetenschappelijk rapport bevestigd moeten worden. En weer zal er heel veel kostbare tijd verloren gaan.

Vanuit Rome kwam de opdracht alles onder de pet te houden en dat is gebeurt. De kerkelijke regels staan iemand toe te liegen als de goede naam van de kerk in het geding komt; daarom kunnen de bisschoppen liegen zonder met hun ogen te knipperen…
Zij doen wat de “heilige vader” van hun vraagt; zij dienen het hoogste goed en hen wacht de eeuwige beloning daarvoor.

De relatie tussen Rome en de gebeurtenissen te onderzoeken mag niet verwacht worden van een door de kerk aangestelde commissie. De resultaten mochten er voor de Nederlandse kerk slecht uitzien, maar een relatie met Rome mocht niet gelegd worden. Daarvoor is meer onderzoek nodig en wel door de wereldse macht: de Nederlandse overheid.

Nu is het aan de overheid
Het rapport van de commissie Deetman mag geen eindpunt zijn maar moet het begin zijn van verdere actie.
Daar zal ik mij de komende tijd dus sterk voor maken, zolang de katholieke kerk Nederland uit zichzelf geen daadkrachtige initiatieven onderneemt voor en met de slachtoffers, dat de Nederlandse overheid zijn verantwoordelijkheid neemt:
– verder onderzoek start met het rapport Deetman als uitgangspunt
– onderzoek naar fysiek en psychisch geweld in kerkelijke instellingen
– inrichting van een echt onafhankelijk (en niet een z.g. onafhankelijk) meldpunt
– investering in de specifieke hulpverlening voor slachtoffers van seksueel en ander misbruik

Ik wens jullie allemaal kracht en hoop voor 2012 toe!
Ton Leerschool
webmaster
Stichting Mannenhulpverlening na seksueel misbruik

Oproep slachtoffers: draag paars tijdens nachtmis

/in , , , /door

Hilversum (Van redactie RKK) 22 december 2011

De Koepel Landelijk Overleg Kerkelijk Kindermisbruik (KLOKK) heeft de priesters van de Katholieke Kerk opgeroepen om in de kerstnachtmis paars te dragen. Dit heeft de belangenvereniging vandaag bekend gemaakt.

Bewieroken
De liturgische kleur voor de mis in de kerstnacht is eigenlijk wit, maar KLOKK zegt dat “na alles wat bekend geworden is, vreugde misplaatst en enige ingetogenheid geboden is”. De liturgische kleur paars wordt gedragen in de veertigdagentijd en tijdens de advent, als teken van boetedoening. KLOKK vraagt de priesters ook af te zien van “het elkaar bewieroken”. KLOKK roept ook de kerkgangers op in het paars gekleed naar de nachtmis te komen.

Niet aftreden
Bij monde van voorzitter Guido Klabbers is er nog veel werk aan de winkel Na de publicatie van het rapport-Deetman hebben zich tientallen nieuwe slachtoffers gemeld. KLOKK dring niet aan op het aftreden van de bisschoppen, want dat “levert de slachtoffers niets op”. “Voor herstel, genoegdoening en compensatie zal hard gewerkt moeten worden”, aldus Klabbers.

Reactie bisschoppen
Gevraagd naar een reactie op het verzoek van KLOKK meldt de woordvoerder van de Bisschoppenconferentie: “We hebben kennis genomen van deze oproep en gaan er verder niet op reageren”.

Van de webmaster:
Wat zou dat jammer zijn als de bisschoppenconferentie wéér een gelegenheid voorbij laat gaan een gebaar te maken! Dit is de tijd om te laten zien dat de spijt en het medeleven gemeend zijn…
Hopelijk hebben de kerkgangers wel de behoefte hun solidariteit met de duizenden slachtoffers te laten zien en dragen zij iets paars.
Ton Leerschool

kapelaan Jan Dings

/4 Reacties/in , /door

Ik heb negatieve ervaringen opgedaan met kapelaan Dings in 1951/52, toen verantwoordelijk voor het godsdienstonderwijs (catechismus) op de Sint Josephschool in Hoensbroek/Passart. Hij schijnt ook nog aalmoezenier van een Verkennersgroep geweest te zijn. Hij is daar geweest van 1951 tot 1959 en toen vertrokken naar Maastricht (parochie onbekend) van 1959 tot 1966.

Van 1966 tot 1983 was hij docent aan de HTS in Heerlen, waar hij op 26 maart 1988 overleed.

Ik zou graag in contact willen komen met personen met dezelfde ervaring met deze kapelaan cq inlichtingen over hem willen ontvangen.

 

harrieke

KLOKK: Persbericht op het Rapport van de Commissie Deetman

/4 Reacties/in /door

Persbericht 16 december 2011
Reactie van KLOKK op het Rapport van de Commissie Deetman

Duizenden kinderen, jongens en meisjes, zijn slachtoffer geworden van misdrijven begaan door religieuzen (M/V met een celibataire gelofte) die het in hen gestelde vertrouwen ernstig hebben beschaamd. De uitkomsten van het rapport blijken nog schokkender dan verwacht want de aard en omvang van het misbruik is zeer omvangrijk.

De machtsuitoefening op internaten, pensionaten en scholen heeft niet alleen geleid tot ontsporingen in de vorm van extreem fysiek geweld, psychische druk en intimidatie maar in veel gevallen ook tot ernstig seksueel misbruik.

Commissie Deetman heeft haar opdracht (seksueel misbruik binnen de kerk) goed vervult maar onderzoek naar enkel seksuele misdrijven is wat KLOKK betreft te beperkt . Ook de gevolgen van fysieke en geestelijke mishandeling hadden onderzocht behoren te worden. Verjaring van ernstige misdrijven tegen kinderen mogen niet uitmonden in vrijblijvende aanbevelingen. Misbruik en mishandeling moeten definitief worden uitgebannen en met terugwerkende kracht strafbaar worden gesteld.

In het rapport wordt van de RK KERK onmiddellijke erkenning gevraagd van de misdrijven. Voorts worden er stappen naar slachtoffers verlangd om herstel te bewerkstelligen, genoegdoening te geven en compensatie te bieden voor de aangerichte schade. Helaas is de afwachtende houding van de kerk tot nu toe, weinig hoopgevend voor de toekomst.

Uit de rapportage blijkt voorts dat men op de hoogte was van het veelvuldig misbruik waarmee men willens en wetens heeft meegewerkt aan een doofpot en daarmee onnodig vele levens van slachtoffers en hun omgeving heeft verwoest. Nu ‘wir haben es nicht gewusst’ schokkend is weerlegd kunnen slachtoffers geen vertrouwen meer hebben in een integere aanpak van erkenning , genoegdoening en compensatie ingesteld door de kerk. Dit zal hen moeten worden opgelegd.

Want ook de kerk mag zich niet boven de wet stellen ( een nu nog alledaagse praktijk). Verenigde slachtoffers vragen de regering daarom dringend om zich actief in te zetten voor slachtoffers. Vanwege een te gebrekkig toezicht, heeft de overheid aan kerkelijke instellingen teveel ruimte voor misdragingen geboden. Daarmee ontloopt ook de overheid verantwoordelijkheid en zorgplicht. Inspanningen tegen kindermisbruik zijn inmiddels een publieke kwestie. Juist omdat de “moraliserende” kerk daders beschermden (en niet de slachtoffers die hun bescherming genoten) is een meldpunt, dat door de kerk zélf is ingericht onacceptabel voor slachtoffers en hun familieleden . Om te kunnen vertrouwen op uitbanning van kerkelijke misdrijven schreeuwt de misbruikkwestie om een neutrale aanpak. Slachtoffers zijn nu lang genoeg aan hun lot overgelaten.

Alle Nederlanders moeten er op kunnen vertrouwen dat hun kinderen niet aan uitwassen in de samenleving worden toevertrouwd. Ook hebben ze recht op een onderzoek toe te zien.

KLOKK hoopt vurig dat alle politieke partijen eindelijk de moed tonen een standpunt in te nemen en definitief durft af te rekenen met gepleegd kindermisbruik. De tijd van praten is voorbij want het is de hoogste tijd voor het aanpakken van het herstel van de levens van slachtoffers.

Namens KLOKK
Guido Klabbers, Voorzitter KLOKK (0654234266)

Samenvatting: Eindrapport commissie Deetman

/in /door

De samenvatting van het eindrapport van de commissie Deetman is hier te lezen: Samenvatting_eindrapport_Nederlandstalig

Wij zijn nog aan het werken aan onze reactie. Later vandaag zal dat ook hier te lezen zijn, maar wij wilden de samenvatting alvast voor iedereen beschikbaar maken.
de webmaster

De Ruwenberg

/9 Reacties/in /door

Ik zoek lotgenoten die vanaf 1954 op het Internaat De Ruwenberg (Sint–Michielsgestel) hebben  gezeten en sexueel misbruikt zijn.

Dank

 

Seksueel misbruik binnen rk kerk algemeen bekend

/in , , /door

RTL Nieuws – 28 november 2011
De Rooms-katholieke kerk wist al midden jaren ’50 af van grootschalig kindermisbruik in de eigen internaten. De algemeen overste van de fraters van Tilburg stuurde een nieuwsbrief rond, waarin hij zijn collega’s waarschuwde met hun handen van kinderen af te blijven.

De kerk heeft altijd volgehouden niet op de hoogte te zijn geweest van de grote omvang van het misbruik. De brief is in bezit van RTL Nieuws. Lees hier de originele circulaire Fraters wisten het en lees hoe de cultuur in de kloosterorden in die tijd was…

Misbruik expliciet benoemd

Wat opvalt in de brief uit 1954 is dat het seksueel misbruik wordt benoemd in termen die voor die periode vrij expliciet zijn. Zo schrijft de overste Canisius: “De laatste jaren komt ontucht met kinderen frequenter voor dan vroeger”. En “Droevig is het te moeten constateren dat ook in de rangen van de katholieke leken, ja zelfs in die van de kloosterlingen, dergelijke mislukkingen voor komen”. Verderop valt te lezen: “Mannen wees toch voorzichtig in de omgang met kinderen en maak jezelf niet voor een heel leven ongelukkig. Houd je handen thuis.”

Alleen voor intern gebruik

In de aanhef van het document staat dat de brief moest worden voorgelezen door de leidinggevende van de internaten. Dat moest gebeuren in de kapel waar de fraters bijeenkwamen voor gebed. Na het voorlezen moest het document achter slot en grendel worden op geborgen bij de overste “…en dus niet ter lezing gelegd worden”.

Niet de eerste waarschuwing

In een reactie zegt de huidig algemeen overste van de Fraters van Tilburg Broer Huitema het document te kennen. Hij zegt ook dat er in de archieven nog minstens vijf van soortgelijke documenten zijn aangetroffen. Het oudste document zou uit 1900 stemmen. Huitema zegt dat de waarschuwing van de algemeen overste Canisius destijds uiteindelijk “niet voldoende is gebleken”.
‘Brief kan helpen bij bewijzen misbruik’

Nicole Bastiaans die misbruikslachtoffers bijstaat namens SAP-letselschade-advocaten is blij dat dit document is opgedoken. “Het kan helpen bij het bewijzen dat het misbruik heeft plaatsgevonden. Het is in ieder geval een steunbewijs.”