Autobiografische roman

Jarenlang heb ik het misbruik door mijn hoofdonderwijzer verzwegen. Zoals bijna iedereen. Na mijn gesprekken met Peter John zocht ik een manier om iets te doen om potentiële slachtoffers in de toekomst te voorkomen, al is het er maar  één. Maar liefst zo veel als mogelijk natuurlijk. Maanden heeft het in mijn hoofd gezeten en na het lezen van Steven van der Hoeven zijn boek wist ik het: ik ga een autobiografische roman schrijven. Met de hoop natuurlijk dat de roman ooit wordt uitgegeven en vervolgens ‘verplichte’ lectuur wordt voor iedereen die een opleiding gaat volgen die iets te maken heeft met het opvoeden, begeleiden of onderwijzen van kinderen. Dat zou fantastisch zijn, wanneer ik dat voor elkaar zou krijgen. Natuurlijk heb ik de mazzel dat ik in mijn arbeidsleven al erg veel heb moeten en mogen  schrijven en dat ik zelf een lezer ben van boeken die iets met me doen. Al die kennis en ervaring kan ik mooi gebruiken voor mijn roman. Persoonlijk vind ik het schrijven het slotstuk om een punt achter het misbruik te zetten. Simpel gezegd: ik ben er klaar mee. Klaar met mijn dader (die toch al jaren dood is) en klaar met het slachtoffer zijn. Ik kijk uit naar de rest van mijn leven!

Wel heb ik besloten onder mijn pseudoniem, Johan Bastiaans, de roman te publiceren. Misschien flauw, maar ik wil mijn dierbare familieleden op deze manier in bescherming nemen. En was mijn oudste broer blijven leven dan had ik echt zo geheten. Dus zo’n sterk pseudoniem is het ook weer niet.

Wie mij wil volgen tijdens het schrijfproces: kijk even op mijn facebook pagina

https://www.facebook.com/pages/Johan-Bastiaans/310289115648380

Wanneer je op de ‘vind ik leuk’ knop klikt, krijg je in het vervolg op jouw facebook pagina automatisch mijn bericht. Daarnaast plaats ik artikelen die iets te maken hebben met het misbruiken van kinderen. In welke vorm dan ook. Voor mijzelf een overzicht wat er op dit moment allemaal mis gaat. Helaas een hoop!

groet, Johan

Electus – De Lasalle Stevensbeek

Hallo,
Mijn naam is Hans Willemsen en ben nog steeds op zoek naar lotgenoten die in de periode 1971-1972 op internaat De Lasalle in Stevensbeek hebben gezeten. Ben daar misbruikt door broeder Electus van Uden.
Wie kent deze man of is ook misbruikt door deze man en zou mij willen helpen?
Groeten, Hans Willemsen.

Aankondiging – Weekend voor mannen

Aankondiging!
We organiseren van 13 t/m 15 januari 2012 een weekend voor mannen met seksueel misbruikervaringen.
Alle mannen die stappen willen zetten in hun verwerkingsproces zijn welkom.
Je kunt op onze website seksueelmisbruik.info meer informatie vinden, de folder downloaden en je opgeven door het aanmeldingsformulier in te vullen. Doe dat vóór 1 december a.s.

Onze Stichting
Je kent onze stichting waarschijnlijk van onze website www.seksueelmisbruik.info
We hebben deze website inmiddels 11 jaar online. Betrokkenen vinden hier informatie en kunnen hun eigen verhaal schrijven op de website. Lotgenoten leggen zo verbindingen met elkaar; erkenning en herkenning dragen bij aan de verwerking van het misbruik. We bieden ook mogelijkheden om via onze website verbinding te leggen met andere slachtoffers van dezelfde dader. (Matching)
Met dezelfde doelen hebben wij twee keer een bijeenkomst georganiseerd in de Geertekerk in Utrecht voor mannen die binnen de katholieke kerk te maken hebben gehad met seksueel misbruik.

Wij hebben besloten ons actiever met de hulp bij de verwerking te gaan bezighouden. De hierboven aangekondigde weekenden zijn daar het resultaat van.

Expertise
Door de jarenlange ervaring met dit onderwerp weten wij dat de reguliere zorg in veel gevallen niet toegerust is hier adequate hulp te verlenen. Verwerking van seksueel misbruik is veelal maatwerk en de betrokkene moet hierbij zelf een leidende rol spelen. Maar wel onder de (ervarings-)deskundige begeleiding van iemand die zelf de weg al gegaan is.

Manier van werken
Wij hebben een methodiek ontwikkeld, een soort routebeschrijving.
De ervaring heeft ons geleerd dat een aantal onderwerpen als macht/onmacht, schuld/onschuld, seksuele identiteit, etc. ‘geraakt’ moeten worden in het proces van de verwerking, om zodoende weer je ‘zelf’ terug te vinden. Deze methodiek is de basis voor alle de door ons aangeboden activiteiten.

DOWNLOAD DE FOLDER

NAAR DE INSCHRIJVING

International Clergy Sexual Abuse News Monitor

Sinds 1 november staat de International Clergy Sexual Abuse News Monitor online. Samengesteld door Vlaams vrij journalist en schrijver Roel Verschueren.

De website is een verzamelplaats voor nogal wat bronnen die verwijzen naar nieuws over seksueel misbruik binnen de kerk. Zeer overzichtelijk en per land gesorteerd, verschijnen op een eenvoudige klik van de muis de jongste newsfeeds via een geïntegreerd RSS systeem. Bedoeling, aldus Verschueren, is om het leven makkelijker te maken van iedereen die op de hoogte wilt blijven over de evolutie van deze problematiek. We zitten allemaal dag en nacht voor ons computerscherm, en doen eigenlijk ook allemaal hetzelfde. Raymond Lelkens, Rik Devillé, Linda Opdebeeck, Bert Smeets, Lieve Halsberghe, Ton Leerschool, Joep Dohmen, Kathy Shaw, Peter John Schouten, Barbara Blaine, Tom Doyle, en alle andere niet vernoemde nachtraven die het web afschuimen naar de laatste informatie over seksueel misbruik binnen de kerk.

Duidelijk een nood aan het initiatief

“En dit is nog maar een begin. Ik onderhandel met nog minstens veertien andere internationale media en organisaties, die nu eerst hun eigen RSS opbouwen voor dit specifiek onderwerp en het dan ter beschikking zullen stellen. Het project groeit met de dag.”
Dat er nood was aan dit verzamelpunt blijkt uit het aantal bezoekers tijdens de eerste dagen van de lancering. “Meer dan vierduizend binnen de eerste 48 uur, dat legde kort mijn kleine server plat, maar dat probleem is ondertussen ook opgelost.”
Der Spiegel, The New York Times, NOS, Abusetracker, Bischopsaccountability, maar ook slachtofferorganisaties zoals het Nederlandse KLOKK en Mea Culpa, Stichting Mannenhulpverlening, Survivals Voice, SNAP, het Duitse NetzwerkB en het Oostenrijkse Betroffen.at komen aan bod. Maar ook Voice from the Desert en het befaamde advocatenkantoor van Jeff Anderson uit de US betuigen hun steun aan het initiatief.
“Daar waar de literatuurlijst die ik samenstel op mijn website dagelijks wordt aangevuld met pure feiten, zonder pretentie om volledig te zijn maar wel relevant, krijgen we op de sexual abuse news monitor ook meningen en standpunten rondom de feiten. Minstens even belangrijk, vooral als het over dit onderwerp gaat heeft duiding door derden een uitzonderlijke meerwaarde. En naar de bron die de feiten of de opinie levert wordt een rechtstreekse hyperlink gelegd, zodat de geïnteresseerde lezer rechtstreeks naar de website wordt gebracht waarop de voor hem relevante informatie beschikbaar is.

Anderen het werk verlichten

“Als dit het werk van al die naarstige strijders tegen seksueel misbruik binnen de kerk wat kan verlichten, is dat mooi meegenomen,” zegt Verschueren. Het gaat over hoopvol nieuws, als ergens in de wereld vooruitgang wordt geboekt ter bescherming van kinderen, het gaat ook vaak over minder hoopvol nieuws, als de traagheid wordt beschreven waarmee commissies en de kerk met het onderwerp omgaan. Maar het gaat om nieuws, en dat is blijkbaar waarnaar slachtoffers op zoek zijn, om zich te herkennen in situaties van anderen, troost te vinden bij iemand die het gelukt is wat vooruitgang te boeken. Ergernis en troost liggen naast een smalle lijn.

De literatuurlijst seksueel misbruik, die hij ongeveer twee jaar geleden al opstartte bevat ondertussen meer dan 500 titels van boeken over het onderwerp, zo’n honderddertig uur film en documentaires, minstens evenveel audiovisuele nieuwsitems, honderden artikels chronologisch opgebouwd, columns en opiniestukken, officiële rapporten om te downloaden en een van de langste lijsten van internationale hulporganisaties en belangengroepen die men kan vinden. Tenslotte referenties naar de literatuurlijst van Tom Doyle en naar de meest relevante lemma’s op Wikipedia. Verschueren draagt trouwens bij tot het aanvullen van de informatie over België en ook zijn literatuurlijst en clergy sexuall abuse news monitor wordt op Wikipedia vermeld.
“Neem nu de situatie in België en Nederland. Wie de literatuurlijst gevolgd heeft, weet gewoon dat in België gewacht werd op een beslissing vanuit Nederland. Enkele uren nadat de commissie Deetman een verklaring aflegt, komt een bericht vanuit België dat ze ook dicht bij een beslissing staan. Het is toch verdomd belangrijk deze mechanismen te begrijpen, te weten dat de kerk buiten onze grenzen denkt, en zich rijkelijk de tijd gunt om dan maar eens te beslissen hoe ze dit probleem zo snel mogelijk uit de wereld kunnen helpen. Inzicht in de mechanismen verkrijgt men pas als men terdege geïnformeerd is.”

Mechanismen van de kerk doorgronden

Verschueren verwijst ook naar een ander mechanisme dat hij ondertussen heeft blootgelegd. “In mijn veelvuldige contacten met slachtofferorganisaties in België, Nederland, Duitsland en Oostenrijk ben ik tot de vaststelling gekomen dat vanuit de congregaties (en zelfs vanuit sommige bisdommen) tot op vandaag eenzelfde systeem wordt gebruikt in de onderhandelingen over financiële compensatie met slachtoffers. En het principe is eenvoudig:
1. Zoek de zwakken en geef hen een aalmoes (< 2500 euro). Ze praten met de financieel en sociaal zwakste slachtoffers, zwaaien met een paar honderd euro biljetten voor hun neus, een bedrag dat deze zwaarst getroffen groep nog nooit cash bijeen gezien heeft, en verkleinen zo in eerste instantie de massa die een schadevergoeding claimt. 2. Stel de middenmoot tevreden. Nadat de grootste sukkelaars het armtierig aanbod van de congregatie of het bisdom hebben aanvaard, proberen ze de groep nog te verkleinen door iets hogere bedragen ( 5000 tot 10.000 euro) uit te betalen aan slachtoffers die mondiger zijn en zich goed hebben voorbereid, dossier bij de hand. 3. Isoleer de hardliners: zorg ervoor dat deze groep het gevoel krijgt dat hun eisen onaanvaardbaar zijn, hou ze zo lang mogelijk aan het lijntje, en verbreek desnoods alle contact. Maak uit hen parasieten, mensen die nooit tevreden zullen zijn, en maak uit hen paria’s, hopeloze gevallen die nooit in aanmerking zullen komen voor schadevergoeding, tenzij ze zich onderschikken en aanvaarden wat de kerk vindt wat hun leed waard is.” Een meer uitgebreide reportage met getuigen is in de maak. Iedereen moet het weten

“Wat voor mij belangrijk is, is dat iedereen die zich bij de zaak betrokken voelt zo veel mogelijk deze bronnen (links) doorstuurt naar vrienden en kennissen, naar andere slachtoffers, naar media en onderzoekers, naar commissies en commissieleden, bisschoppen en oversten van congregaties, advocaten zowel van de slachtoffers, de verdediging als van het openbaar ministerie, politiediensten die zich met overlevers bezig houden, hulpverleners en therapeuten. Omdat ze nergens anders beter op de hoogte kunnen worden gebracht dan via deze twee initiatieven, die ik eigenlijk samen met honderden andere lotgenoten verder uitbouw.”

Zijn taak, zo Verschueren, zal er pas opzitten als ervoor gezorgd wordt dat niemand ooit vergeet wat precies is gebeurd, als elk slachtoffer de moed gevonden heeft om zich te melden en geholpen wordt op de manier die voor hem of haar gepast is, en als nooit nog een kind door een geestelijke wordt misbruikt.

Een link naar deze wereldwijde informatiebron is bij ons te vinden in het menu onder Thema – RK kerk.

Meer informatie
Literatuurlijst seksueel misbruik (literatuur, nieuws, columns, opinies, audiovisuele reportages, films en documentaires, hulporganisaties en externe links)

International clergy sexual abuse news monitor (geconsolideerde berichtgeving over seksueel misbruik binnen de kerk met één muisklik)

Awareness concert – Frozen Kids

Singer/songwriter JP den Tex op awareness concert voor Frozen Kids

De bekende JP den Tex, singer/songwriter uit Amsterdam, werkt belangeloos mee aan het Awareness Concert Frozen Kids op vrijdagavond 18 november in poptempel Manifesto te Hoorn. Ook de bands Statson en Easy-Go uit Hoorn, Vast Countenance uit Volendam en zangeres Yvon uit Dronten zorgen samen met JP den Tex voor een spetterend concert met als doel geld in te zamelen voor de documentaire Frozen Kids van filmmaker Cees Franke. Ook komt Mark v.d. Heuvel op het podium. Mark is een van de mannen die in de film zijn verhaal vertelt. Wouter Hakhoff presenteert de avond. De toegangsprijs is tien euro in de voorverkoop, aan de deur 12,50.

Die gehele opbrengst van de avond is bedoeld om de documentaire Frozen Kids te kunnen maken. Een film die de schokkende getuigenissen van 50 mannen wil vastleggen. Hoe ze in hun jeugd seksueel misbruikt zijn en wat dat betekent. Over de impact op hun jeugd, hun ontwikkeling tot volwassen mens en hun volwassen leven. Met dit concert maar ook via de website http://www.frozenkids.nl zamelen we geld in zodat de documentaire Frozen Kids van filmmaker Cees Franke kan worden geproduceerd. Alles over de documentaire hier: http://www.frozenkids.nl/over-dit-project
Met de documentaire Frozen Kids wil Cees Franke duidelijk maken hoe fout het kan gaan als grenzen van kinderen worden overschreden. Met de documentaire vestigen we aandacht op het onderwerp en zo de samenleving bewust maken van de noodzaak en verantwoordelijkheid voor het bewaken van (seksuele) grenzen, in het bijzonder die van kinderen.

Bij het maken van de documentaire is inmiddels een grote groep vrijwiligers, co-creators en sponsors betrokken. Zie hiervoor http://www.frozenkids.nl/sponsors-en-co-creators-tot-nu

De organisatie van het Awareness Concert Frozen Kids is in handen van een groep enthousiaste vrijwilligers en organisaties, waaronder Brenda Staphorst, Dave Bijvoet, Nick Staphorst, Patrick van den Brom, Radio 501, Visiemotion en poptempel Manifesto.

Nick Staphorst van de organisatie: “Deze documentaire is zo belangrijk dat we vinden dat hij er moet komen en we doen ons uiterste best een steentje bij te dragen.”

Programma
19:30 Zaal open
20:00 Opening+toelichting waarom dit awareness concert door Wouter Hakhoff
20:15 Easy-Go
21:00 Statson
21:45 Vast Countenance
22:15 Yvon
22:30 Podiumgesprek met Mark vd Heuvel (een van de mannen in de film) door Cees Franke
22:35 Awareness door Wouter Hakhoff
22:45 JP den Tex
23:30 Afsluiting en overhandiging cheque met de opbrengst van de avond door Wouter Hakhoff

Line-up:

Easy-Go
Het klinkt alsof de leden van de band Easy-Go uit Hoorn al jaren met elkaar samenspelen, toch zijn ze pas actief sinds januari 2011. Met een breed genre, dat varieert van soul tot rock, maakt Easy-Go ieder optreden tot een succes. Easy-Go speelt covers maar werkt ook keihard aan een eigen repertoire. Inmiddels heeft de band een setlist van meer dan twintig nummers.
http://www.easy-go-music.nl/Welkom.html

Statson
Statson is een jonge band uit Hoorn. Samengebracht door school en met een gedeelde passie voor muziek staan ze nu aan de vooravond van een succesvolle muzikale carrière. Door de verschillen in muzieksmaak binnen de band is de setlist een opvallende verzameling van uiteenlopende stijlen, van Muse tot Mayer en van Jet tot onontkoombare Jamsessies.
http://www.statson.nl/index.html

Vast Countenance
De band komt uit Volendam. De muziek van de Vast countenance is geïnspireerd op jaren 60 en 70 bands als Beatles, Crosby, Stills, Nash & Young en Bob Dylan maar wel met een hedendaagse sound. Het kan het best worden omschreven als melodieuze rock ’n folk met harmonieuze meerstemmige zang als belangrijk ingrediënt.
http://www.vastcountenance.nl

Yvon
Yvon komt uit Dronten: “Mijn muziek en liedjes zijn geïnspireerd geschreven, komt rechtstreeks uit mijn hart om een boodschap achter te laten van liefde en hoop. Iets wat we allemaal kunnen gebruiken in deze tijd”
http://www.yvon-music.com/video/index.html

Singer/songwriter JP den Tex
JP Den Tex is één van Nederlands meest begenadigde singer/songwriters. Hij is als de wijn die met het klimmen der jaren alleen maar beter wordt. De eeuwige zoeker die zichzelf opnieuw probeert uit te vinden. (Herman van der Horst in Oor)
http://www.jp-den-tex.com

Kaarten
Bestellen tickets vanaf woensdag 26 oktober via http://www.frozenkids.nl en aan de deur verkrijgbaar.

Tickets in de voorverkoop via de site € 10,-
Tickets aan de deur: € 12,50 


Onverteerbare zaken

Onderstaand artikel kreeg ik door Joke Philipsen toegestuurd en weer ben ik ontroerd door haar moed en haar gedrevenheid het niet op te geven en haar kruistocht voor gerechtigheid onverzettelijk voort te zetten.
Ik heb dan ook niets toe te voegen aan haar relaas, maar wel een stukje commentaar bij het einde van het stuk door Jan Peeters.

Katholiek Nieuwsblad is natuurlijk wat het is: een katholiek nieuwsblad
En Jan Peeters schrijft voor een katholiek nieuwsblad en dus moesten er ook nog mooie woorden van de goed heilig man uit Rome toegevoegd worden. Zodat de katholieken weten dat hij toch begaan is met het lot van de slachtoffers…

Mijn commentaar daarop is dat ook die woorden zijn wat zij zijn: mooie woorden… lege mooie woorden en verder helemaal niets!
En daarin wordt hij (zoals het hoort in het katholiek instituut) netjes nagedaan door de Nederlandse bisschoppen: mooie woorden naar de media zodat het katholiek gezicht niet nog verder geschaad wordt. “Wij voelen mee… wij verontschuldigen… wij schamen ons…”
En dat is alles…mooie woorden en verder zit er helemaal niets achter.

Velen van ons ervaren keer op keer weer, in gesprekken met de verantwoordelijken van de katholieke kerk of kerkelijke orden in Nederland, in de mediatie trajecten, in de wijze waarop zij de slachtoffers betrachten en behandelen in de Klachtencommissie: dit zijn alleen maar lege woorden! Zij zijn niet begaan met de slachtoffers, zij doen niets voor de erkenning van de slachtoffers, zij willen het niet weer echt goed maken met de slachtoffers; het enige wat zij willen is de schade (en dan bedoel ik vooral financiële schade) voor de kerk voorkomen.
Wat zij nog steeds niet begrepen hebben (en dat komt omdat zij niet kunnen en/of mogen luisteren) is dat het heel veel slachtoffers helemaal niet om geld gaat maar om ERKENNING. Om dat te begrijpen en te voelen moet je over een hart beschikken, maar dat wordt ze blijkbaar afgeleerd in de seminaries, want het is niet alleen in Nederland zo, maar over heel de wereld.

En dan als laatste: die foto bij het bericht?!?
Dat is zoals de rk kerk ons graag ziet: als slachtoffers. Maar niet als zelfverzekerde en moedige mensen die in alle openbaarheid vechten voor ons recht. Deze foto doet absoluut geen recht aan Joke, want die geeft niet op!

Joke: sterkte en bedankt dat je dit hebt willen delen met ons.
Ton Leerschool
webmaster
Stichting Mannenhulpverlening na seksueel misbruik

Onverteerbare zaken
Katholiek Nieuwsblad – 17 november 2011
Link naar artikel: http://www.katholieknieuwsblad.nl/nieuws/item/1220-onverteerbare-zaken.html
door Jan Peeters

Is al die heisa rond dat misbruik na soms wel vijftig jaar niet een beetje overdreven? Maar voor veel slachtoffers gaat het nooit over.|
“Je hebt geluisterd en hebt mij niet veroordeeld. Mijn dank hierin is groot.” Hoewel een dankbetuiging komen de woorden in het mailtje van Joke Philipsen-Bekking hard aan: “Je hebt mij niet veroordeeld.” Wie zou iemand die tussen haar vierde en achtste jaar wekelijks seksueel werd misbruikt kunnen veroordelen? Waarvoor? Het illustreert wat Joke, 52 jaar nadat pater O. voor het laatst haar schaamstreek betastte, nog altijd belast: schuldgevoel. Nog steeds. Ook al wéét ze dat haar niets, maar dan ook niets te verwijten valt.

Maar dat lag anders toen ze vier jaar oud was. Joke (1951) is de middelste van zeven kinderen van een Achterhoekse schoenmaker. Hij verdiende amper genoeg om rond te komen. Belangrijkste opdrachtgever was de benedictijnenabdij De Slangenburg. Wekelijks kwam pater O. schoenen halen en brengen, net zoals hij bij andere gezinnen met verstelwerk deed.

‘Erger dan doodzonde’
De ‘sokkenpater’ vroeg de kleine Joke op een dag te helpen de schoenen naar de werkplaats te dragen. Als ware huis- en kindervriend was hij gewoon de kinderen op te pakken. Bij de meisjes, vertelt Joke, probeerde hij dan altijd met zijn hand onder hun rokje te komen. “Zo klein als ik was, wist ik dat dat niet deugde, maar ik durfde het niet te vertellen. De pater zei dat ik dan in de hel zou komen. Vertellen was volgens hem erger dan doodzonde.”

Ja, ze heeft geprobeerd zich te verzetten. Een volgende keer zette ze een keel op. “Help hem toch even”, zei haar moeder, die toevallig in de buurt was. “Wat kon ik doen? Ik begreep dat we afhankelijk waren van het klooster. Vanaf die tijd gebeurde het, tot het op mijn achtste plotseling ophield. Elke keer vroeg hij of ik het soms verteld had. En elke keer dreigde hij met de hel.”

Angst voor God
Pater O. kwam altijd als vader Bekking zijn middagtuk deed. Moeder was druk in het huishouden. Nee, fysiek is Joke niet verkracht. Hij betastte ‘slechts’ vier jaar lang haar geslachtsdelen en kuste haar. Maar geestelijk is het een ander verhaal. Ze had gezien dat O. hetzelfde probeerde bij haar zusjes. Door zelf ‘beschikbaar’ te zijn, hoopte ze die te kunnen beschermen, vooral tegen de dreiging van de hel.

Ze wordt panisch voor de dood, die haar confronteert met haar dreigend lot. De schuldbelijdenis in de Mis wordt een doodvonnis, waarmee ze nu nog moeite heeft. En God? Doodsbang werd ze voor Hem. Dat hun pastoor iemand was die mensen angst inboezemde, maakte de zaak er niet beter op.

Ze ging zich afvragen of haar één jaar oudere broer, die in de voorkamer en met dichte gordijnen door de pater werd onderricht als misdienaar, óók werd misbruikt. Maar als ze het vroeg, zou het van haar ook uitkomen. De zorgen werden nog groter toen ze hoorde dat pater O. zich ging inzetten voor Berlijnse kinderen. “Dan zouden die kinderen ook naar de hel gaan, dacht ik toen.”

Geen troost
Die zorgen en het schuldgevoel blijven ook nadat het misbruik is gestopt. Toenemende angstaanvallen en hevige hoofdpijnen brengen haar bij de dokter. Die constateert hevige angsten, maar Joke houdt de kaken stijf op elkaar. Ze voelt zich schuldig dat ze bestaat. Niet lang daarna wordt het teveel en vertelt Joke het verhaal brullend aan haar verbijsterde ouders. Haar zus, die het ook gehoord heeft, bevestigt dat O. het ook bij haar geprobeerd heeft, net als bij een andere zus.

Het gezin Bekking was niet gewend affectie te tonen. Ook nu niet. Geen troost, geen knuffel. Evenmin het verlossende woord dat haar geen enkele blaam trof. Er wordt niet meer over gesproken.

Een nieuwe last
O. blijft nog jaren komen. Wel worden de kinderen uit zijn buurt gehouden. Het gezin is financieel afhankelijk van het klooster. Eén woord en het zou gedaan zijn met de klandizie. Bovendien is O. erg populair. Joke begint zich schuldig te voelen over de last die zij haar ouders heeft bezorgd. Ze kampt voortdurend met astma, eczeem en extreme verkoudheden. En met de angst voor ontdekking dat zij gepraat heeft.

Het beeld van de dreigende hel wordt acuut als haar broer, 19 jaar, verongelukt. Als haar vermoedens kloppen, is ook hij in de hel, denkt ze. Haar schoolprestaties lijden eronder. Ze zakt voor de Ulo en gaat werken. Ze voelt zich schuldiger dan ooit.

Als er in 1970 vlakbij de abdij een tienjarig meisje verkracht en vermoord wordt gevonden komt er een nieuwe last bij. Het spookt in haar hoofd: was hij het en had ik het kunnen voorkomen? De moord is nooit opgelost.

Geen vragen
Ze is in 1973 getrouwd. Dat haar man weet wat haar is aangedaan neemt de gevolgen nog niet weg. Het misbruik enerzijds en het taboe dat ze van huis uit op seksualiteit heeft meegekregen anderzijds trekken diepe sporen. Joke’s drang om hun beide kinderen te beschermen wordt obsessief. Als haar dochtertje vier jaar is, breekt een periode aan die ze zelf omschrijft als de hel. Panische angsten, hartkloppingen en suïcidale neigingen verlammen haar. Ze wordt opgenomen op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis in Doetinchem. Dat haar zoontje ziek is, voelt ze als haar schuld, net als het besef dat haar dochtertje veel meekrijgt van haar ellende. Ze vertrouwt niemand meer, zelfs haar eigen man niet. Ze neemt een overdosis pillen. “Ik kon maar beter verdwijnen van deze planeet. Dan had niemand meer last van mij.”

Korte tijd later loopt ze weg. Ze maakt zichzelf wijs dat ze een pijnlijke dood verdient en bewerkt haar polsen met een mes. Haar man onderneemt een helse zoektocht in de omgeving, door de bossen en langs de Oude IJssel, vrezend voor het ergste.

Joke wordt opnieuw opgenomen. Opnieuw helse ervaringen, vervreemding van haar kinderen. Ze wil dat haar man haar doodschiet. Maar hoe ze ook smeekt: niemand stelt zelfs maar vragen naar O., die nog altijd in de omgeving actief is, nota bene als kinderoppas.

‘Bewonderenswaardig’
Als ze wordt ontslagen en een reeks hulpverleners aan zich voorbij heeft zien trekken beseft ze dat ze het zelf moet doen. Ze besluit O. te bellen en hem te confronteren. Uiteindelijk geeft hij iets toe. Het is het begin van genezing. Ze durft er dan ook met haar pastoor over te praten die haar naar Hulp & Recht verwijst. Ze is dan 45 jaar.

Talloze boeken en zelfhulpcursussen helpen gedeeltelijk. Ze hunkert naar een andere God dan die van het beeld dat ze van Hem heeft. In een nachtelijke innerlijke roep om hulp hoort ze via de stem van God dat ze moet leren vergeven, te beginnen met zichzelf. Haar angsten ebben langzaam weg, al spelen ze af en toe nog flink op.

De klachtprocedure verloopt vlot. Pater O. geeft zelfs toe, al bagatelliseert hij ernst en omvang. Zij kwam tenslotte naar hem toe. Er zit geen greintje gevoel bij, laat staan spijt. “Er lijkt sprake van empatisch onvermogen bij de dader”, constateert de commissie die de klacht beoordeelt.

De gedelegeerde, oud-staatssecretaris mr. Korte-Van Hemel, noemt het feit dat Joke de pater heeft kunnen vergeven “bewonderenswaardig”. Die eist alleen dat pater O. kennis neemt van het verdriet dat hij haar gezin heeft aangedaan, dat hij verantwoording aflegt en dat gezorgd wordt dat O. nooit meer iemand kan misbruiken.

Daaruit blijkt, schrijft Korte-Van Hemel aan toenmalig abt Dom Van den Biesen, “haar zorg en verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van eventuele andere slachtoffers”.

Opnieuw vergeven
Kardinaal Simonis, als aartsbisschop verantwoordelijk voor het pastoraat, “verzoekt” de abt “met klem” pater O. niet langer toe te staan pastorale assistentie te verlenen in de parochies rond de abdij. Het is dan inmiddels eind maart 1998. Dom Van den Biesen laat de parochies weten dat O. ‘ziek’ is en derhalve niet meer zal assisteren. Ondertussen blijft de pater rondtoeren en oppassen. Nietsvermoedende ouders laten hem zelfs luiers verschonen.

Joke kan er niet mee leven. Ze besluit na een half jaar het kerkbestuur en de pastoor in Gaanderen te informeren. Die zijn met stomheid geslagen. Ook doet Joke haar verhaal in een uitzending van Kruispunt Radio. Het aartsbisdom en de inmiddels nieuwe abt worden op de hoogte gebracht. Er worden nu wel stappen ondernomen. Terwijl pastoor Morsink de parochianen goed opvangt, wordt pater O. opgenomen in een psychogeriatrische instelling. Er melden zich meer mensen met hun verhaal. Maar er zijn er ook die alle ophef overbodig vinden. Joke moet waken voor nieuwe schuldgevoelens.

In 2000 overlijdt de ‘sokkenpater’. Joke en haar man bezoeken zijn graf in de abdij. Ze is zich ook gaan verdiepen in diens leven en ontdekt dat hij een zware jeugd moet hebben gehad. Ook hij was een slachtoffer. Ze kan hem opnieuw vergeven.

Pijnlijk staartje
Maar het verhaal krijgt een pijnlijk staartje en illustreert wat de commissie Deetman in het laatste evaluatierapport (zie KN 45) constateert: dat de Kerk ook nu nog tekortschiet als het gaat om inlevingsvermogen en welgemeende spijtbetuiging richting slachtoffers. Ook constateert de commissie dat kerkelijk verantwoordelijken en slachtoffers hun gesprekken soms tegenovergesteld beleven.

Eind 2010 vraagt Joke Philipsen het aartsbisdom Utrecht om een gesprek met emeritus-aartsbisschop kardinaal Simonis. Ze voelt zich door hem in de steek gelaten. Uiteindelijk heeft niet hij, maar zij ervoor moeten zorgen dat O. geen kwaad meer kon doen. De vraag speelt op door de misbruikschandalen.

In een uitgebreide brief laat het aartsbisdom weten dat het gesprek, waarin de door haar gelopen procedure voorzag, al heeft plaatsgevonden met Simonis’ toenmalige vicaris-generaal, Piet Rentinck. Procedureel dient ze zich te vervoegen bij de nieuwe abt die ze al eerder gesproken heeft. Men heeft zelfs gebeld of hij haar (opnieuw) wil ontvangen.

Maar daar gaat het Joke niet om. Zij wil de kardinaal persoonlijk spreken. Zij wil het uit zijn eigen mond horen. Tot drie maal toe weigert het aartsbisdom op formele gronden een gesprek te arrangeren. Dat gesprek komt er, maar pas nadat de commissie Deetman contact legt met de kardinaal die haar van harte welkom heet. Hij blijkt niets te weten van haar vergeefse pogingen hem via het aartsbisdom te spreken te krijgen.

‘Ondanks de Kerk’
Als Joke daar verhaal gaat halen krijgt ze een gesprek met aartsbisschop Eijk en diens hulpbisschop vicarisgeneraal Hoogenboom. Het blijken gescheiden belevingswerelden.

Als zij ontdaan de correspondentie met het aartsbisdom aan de bisschoppenconferentie stuurt, wacht haar een nieuwe teleurstelling. Die laat haar namens haar voorzitter, dan nog mgr. Ad van Luyn, weten dat zij zich met klachten kan richten tot Hulp & Recht, de aartsbisschop van Utrecht, mgr. Wim Eijk, of tot de abt van de Slangenburg.

“Daarom ben ik bereid met mijn hebben en houden in de krant te staan. Om al die jongens en meisjes die nog helemaal aan het begin van het traject staan. Om te laten zien dat je uiteindelijk uit het dal kunt klimmen. Maar helaas eerder ondanks dan dankzij de Kerk.”

De Waarheid onder ogen
Als komende maand het Deetmanrapport bekend wordt, zal van katholieken van hoog tot laag het uiterste worden gevraagd om de onverteerbare waarheid van seksueel misbruik onder ogen te zien.
Het effect van seksueel misbruik door clerici heeft de boodschap van het Evangelie meer schade toegebracht dan eeuwen van vervolging, stelt paus Benedictus XVI onomwonden vast (zie hieronder).
Maar de schade is allereerst toegebracht aan de slachtoffers zelf en hun naaste omgeving en trekt vaak levenslang diepe sporen. Zo diep dat slachtoffers soms geen andere uitweg meer zien dan suïcide.Wat slachtoffers voor alles willen, is een luisterend oor en erkenning van wat er gebeurd is. Om die reden hebben wij Joke Philipsen-Bekking (60) geïnterviewd, van wie het misbruik onderzocht, bevestigd en door de inmiddels overleden dader erkend is. Centraal stond daarbij de vraag wat misbruik met iemand doet. Wat het met haar, een van ons, gedaan heeft.
“Wij dienen deze vernedering te aanvaarden als een opdracht tot waarheid en een oproep tot vernieuwing. Alleen de waarheid redt”, aldus paus Benedictus XVI afgelopen kerst tot het kardinalencollege. (JP)

Paus Benedictus XVI over het misbruik
“Tegelijkertijd moet ik ook uiting geven aan mijn overtuiging dat, om te herstellen van deze pijnlijke wond, de Kerk (…) eerst tegenover de Heer en tegenover anderen de ernstige zonden moet bekennen die zijn begaan tegen weerloze kinderen. Een dergelijke erkenning, vergezeld van oprecht verdriet voor de schade die aan de slachtoffers en hun families is berokkend, moet leiden tot een gezamenlijke inzet om de bescherming van kinderen tegen dergelijke misdaden in de toekomst te waarborgen.”

“Alleen door aandachtig de vele elementen te onderzoeken die leidden tot de huidige crisis kan een heldere diagnose worden gemaakt van de oorzaken en kunnen effectieve remedies worden gevonden. Onder die factoren kunnen zeker worden genoemd: ontoereikende procedures voor het bepalen van de geschiktheid van kandidaten voor het priesterschap en het religieuze leven, onvoldoende menselijke, morele, intellectuele en spirituele vorming in de seminaries en noviciaten, een tendens in de samenleving de geestelijkheid en andere gezagsdragers op een voetstuk te plaatsen en een misplaatste zorg voor de reputatie van de Kerk en het vermijden van schandaal, wat resulteert in het nalaten bestaande canonieke straffen toe te passen en de waardigheid van elke persoon te beschermen. (…)

De tragische consequenties ervan (…) hebben het licht van het Evangelie verduisterd in een mate waar zelfs eeuwen van vervolging niet in zijn geslaagd.”

“U heeft zwaar geleden en spijt mij oprecht. Ik weet dat niets het kwaad dat u heeft doorstaan ongedaan kan maken. Uw vertrouwen is verraden en uw waardigheid is geschonden. Velen van u moesten ervaren dat, toen u moedig genoeg was om te spreken over wat er met u gebeurd was, niemand wilde luisteren.”

Kruispunt TV zoekt opnamelocatie

KRUISPUNT TV ZOEKT OUD/LEEGSTAAND INTERNAAT ALS OPNAME LOCATIE

Het tv-programma Kruispunt is bezig met een uitzending over seksueel misbruik in de RK-kerk.
Nu het eindrapport van de Commissie Deetman aanstaande is, wil Kruispunt met een aantal personen terugblikken op de afgelopen anderhalf jaar. Wat hebben de publicaties over en het onderzoek naar seksueel misbruik opgeleverd/teweeggebracht?

Kruispunt wil daartoe ook graag opnames maken in een van de internaten waar het misbruik heeft plaatsgevonden. Wij zoeken een leegstaand internaat dat van binnen nog min of meer intact is. Onze oproep: Wie heeft weet van een internaat dat leegstaat? Alle tips zijn welkom!
Email: kalien.blonden@kro.nl / Tel. 035-6713411

Ervaring met Klachtencommissie

Lieve vrienden, vriendinnen en lotgenoten,

Ik ben inmiddels weer wat bekomen van de hoorzitting en wil jullie laten weten hoe het me vergaan is en hoe de hoorzitting verlopen is.
Allereerst wil ik jullie bedanken voor de bemoedigende mails en sms-jes. Ik heb de voordelen van een smartphone optimaal ervaren, ik had al jullie berichtjes onder handbereik tijdens de zitting en dat gaf me de nodige power, net als de wetenschap dat velen in gedachten bij mij waren tijdens de zitting. Voeg daarbij dat mijn advocaat zeer goed voorbereid was als ikzelf niet zou kunnen spreken en dat Maud, de juriste van KLOKK, en bovenal mijn vrouw Ingrid bij me waren. Met z’n vieren hadden we voor de zitting samen gezeten en nog dingen doorgesproken, waardoor het voelde als team.

Ik was zenuwachtig, maar niet bang toen we gehaald werden. Het eerste wat me opviel was dat de commissie en de griffie ons gezamenlijk bij de deur opwachtte en ons werkelijk aankeken terwijl ze ons een voor een de hand schudden en daar ook de tijd voor namen. Ik zag open blikken bij alle vier. Dat voelde erg prettig, ik kan niet anders zeggen.
En dat prettige gevoel is gebleven. Deze mensen waren integer en respectvol. Naar mij en mijn geschiedenis. De voorzitter vertelde helder en duidelijk waar het om ging in deze zitting en wat ik kon verwachten.
De voorzitter heeft mij, op mijn verzoek, bevraagd (dus niet ondervraagd) nav mijn klaagschrift en de andere stukken. De wijze waarop dit gebeurde liet zien hoe bewust hij zich ervan was dat dit lastig, moeilijk en zwaar was. Zijn vragen waren helder als glas en ik kreeg alle tijd om rustig te formuleren. Dit nam bijna een uur in beslag.
De andere leden van de commissie zwegen, maar waren zeer wel betrokken. Zij hadden na afloop geen vragen meer, alleen nog ondersteunende opmerkingen.
Het was overduidelijk dat zij goed kennis genomen hadden van mijn dossier.
Mijn advocate werd gevraagd of zij nog opmerkingen had die van belang waren, maar zij had ‘slechts’ een compliment richting mij toe te voegen. De lichaamstaal van de commissieleden en griffie lieten niets te raden over.

Anders was het met de twee vertegenwoordigers van de Maristen-orde. Zij waren al in de ruimte toen wij binnen kwamen. Zij stonden aan het einde van de tafel en zette geen stap in onze richting. Mijn advocaat gaf hen een hand, omdat dit beroepshalve van haar verwacht mag worden. De heren deden geen stap in mijn richting en daarom besloot ik hen geen hand te gaan geven, waarop Maud en Ingrid mijn voorbeeld volgden.
Nadat ik bevraagd was door de voorzitter, waren zij aan de beurt. Voor de duidelijkheid, dit waren de nieuwe regionaal overste van de Maristen en een Pater die mijn Heeroom gekend heeft en regelmatig bij hem was in de laatste fase van zijn leven.
De regionaal overste erkende het seksueel misbruik, aangezien hij een kopie had van de brief die mijn Heeroom destijds aan mij gestuurd heeft als reactie op mijn brief aan hem. Deze regionaal overste betwiste niets en zei slechts: “Dit is een bekentenis”.
Dit was voor mij, onverwacht, een emotionele opluchting die mijn tranen deed vloeien. Het voelde als eindelijk erkenning. Nog raakt het me nu ik het benoem aan jullie.
Er was nauwelijks een adempauze toen deze regionaal overste er op liet volgen dat de Maristen orde geen enkele blaam trof omdat het misbruik in de huiselijke sfeer plaats had gevonden en omdat mijn oom weliswaar lid was van de congregatie maar dat ze geen zicht hadden op hem en hij financieel ook nooit bijgedragen heeft aan de congregatie.
Op de eerste twee ‘verweren’ werd door de voorzitter gelijk gereageerd met het voorlezen van bepalingen waarmee gewerkt wordt in deze procedures en die geaccepteerd zijn door de bisschoppen en de KNR (Kongregatie Nederlandse Religieuzen).
Door beide heren werd nog van alles geprutteld over de veranderende rol van de kerk op de maatschappij en het gezin, maar dat werd door de voorzitter keer op keer gepareerd en hij voegde daar fijntjes aan toe dat de rol van de kerk binnen mijn familie wel heel duidelijk was.
En meer hadden zij niet te zeggen.
De voorzitter vroeg ook aan de andere leden of zij nog vragen hadden. Een van hen wilde graag nog wat opmerken. Hij vond de houding van de regionaal overste en de aanwezige pater op zijn zachts gezegd nogal cerebraal (te verstandelijk, uitsluitend redenerend) en weinig gepast ten aanzien van mij.
Weer begon de regionaal overste een verhaal over de jaren ’60 en werd direct afgekapt met de woorden: “Dit is dus een herhaling van de geschiedenis.”

Ja, en nu is het afwachten of mijn klacht ontvankelijk verklaard wordt. En dit zal dus gaan over of de katholieke kerk verantwoordelijkheid heeft gehad. Over zes weken kan ik die beslissing verwachten. En dit is een belangrijke beslissing, ook voor andere lotgenoten die buiten internaten en instituten misbruikt zijn door geestelijken.

Voor nu mag ik uitrusten en dat is nodig. Gisteren sloeg de reactie toe. Mijn zenuwstelsel is overprikkeld, ben heel erg moe en voel me kwetsbaar. Zorgen maak ik me daar niet over, want de rust en de schoonheid van mijn directe omgeving zullen me weer snel doen herstellen, daar vertrouw ik op.

Nogmaals dank voor al jullie warmte en steun, die wetenschap heeft me beslist geholpen overeind te blijven tijdens de bevraging.

Liefs,
Marie Louise

De aansprakelijke kerk

De Morgen – 14/11/11
Link: http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/1347638/2011/11/14/De-aansprakelijke-kerk.dhtml

Het Engelse High Court heeft deze week een uitspraak gedaan over de aansprakelijkheid van de kerk bij seksueel misbruik. Journalist Roel Verschueren acht een veroordeling van kerkoversten niet langer ondenkbaar. Verschueren is de auteur van de International clergy sexual abuse news monitor.

Het was de autoriteit van de priester die het risico op seksuele aanranding vergrootte. Het was het verlenen van macht, verschaft door de bisschop, die door de priester werd uitgebuit en tot het misbruik heeft geleid
In een arrest van 8 november spreekt het Engelse High Court zich uit over de vraag of de relatie tussen een bisschop en een priester toelaat om een bisschop burgerlijk aansprakelijk te stellen voor de fouten die worden gepleegd door ‘zijn’ priester. De zaak betrof een daad van seksueel misbruik gepleegd door een Rooms katholieke priester op een zesjarig meisje.

Twee aspecten waren te bewijzen: (1) Is er sprake van een relatie werkgever-werknemer? (2) Werd de misdaad door de werknemer begaan in de uitoefening van het beroep? De rechter moest oordelen over de eerste vraag. Het Engels recht verschilt van het Europese in die zin dat de precedentenleer wordt toepast, waardoor voorgaande rechterlijke beslissingen een gezaghebbende bron van recht zijn. In recente Engelse rechtspraak werd bekeken in welke mate de onrechtmatige daad van de werknemer sterk samenhangt met de omlijning en opdrachten van zijn job: de fout van een leraar op een school zal bijvoorbeeld wel worden toegerekend aan het instituut, maar de fout van de tuinman niet, omdat de inhoud van de job van deze laatste geen rechtsreeks verband houdt met het welzijn van de leerlingen.

In de voorliggende zaak werd de relatie werkgever-werknemer betwist. Via een analyse van de bestaande rechtspraak komt de rechter ertoe te stellen dat de mogelijkheid tot supervisie, organisatie en controle bepalend is. Burgerrechtelijke aansprakelijkheid kan dus ontstaan in andere relaties dan de werkgever-werknemer relatie. Wat uiteindelijk werd onderzocht door de rechter is de volgende rechtsvraag: “Kan de relatie tussen de bisschop en de priester worden gelijkgesteld met een werkgever-werknemerrelatie en in welke mate had de bisschop mogelijkheid tot controle over de priester”.

Uit het advies van experts in canoniek recht bleek dat in de relatie tussen de priester en de bisschop geen sprake was van echte controle of supervisie, van loon en dat er geen formeel contract voorlag. De rechter stelt op basis van dit advies vast dat er inderdaad verschillen bestaan met een normale tewerkstellingsituatie, maar dat toch onderzocht moet worden of er sprake kan zijn van burgerrechtelijke aansprakelijkheid. Vooral volgende overwegingen in het arrest zijn van belang: de priester werd aangesteld door de bisschop om de pastorale taak uit te voeren voor de bisschop en de kerk en werd volledige autoriteit verleend om die taak te vervullen. Hij werd voorzien van de premisses, the pulpit en de klerikale kledij en kreeg toelating om te ageren als een vertegenwoordiger van de kerk. Hij werd opgeleid en gewijd en kreeg van de bisschop macht overhandigd. Hij werd door de bisschop aangesteld in de vertrouwensfunctie, die hij vervolgens misbruikte.

De nv kerk
Hoewel de klassieke voorwaarden om te besluiten tot een tewerkstelling niet voorhanden zijn, meent de rechter niettemin dat de relatie priester-bisschop aanleiding kan geven tot burgerrechtelijke aansprakelijkheid. Het was de autoriteit van de priester die het risico op seksuele aanranding vergrootte. Het was het verlenen van macht, verschaft door de bisschop, die door de priester werd uitgebuit en tot het misbruik heeft geleid.

Het besluit van de rechter is gebaseerd op volgende factoren: de autoriteit van de priester en het verlenen van gezag om te handelen ten voordele van en/of namens de ‘onderneming’ kerk.

Daarom is de bisschop verantwoordelijk voor de gevolgen van de aanstelling van de priester. Hoewel gebaseerd op afwijkende argumenten uit die van de groepsvordering ingesteld door de slachtoffers van seksueel misbruik in België, is deze rechtspraak belangrijk.

In de burgerlijke zaak in België, worden de bisschoppen gedagvaard voor een eigen fout en wordt de Heilige Stoel gedagvaard als aansprakelijke voor de fouten begaan door de bisschoppen. Wij baseren ons daarbij op cassatierechtspraak die stelt dat de mogelijkheid tot toezicht voldoende is om een band van ondergeschiktheid te doen ontstaan, en bewijst foutloze aansprakelijkheid voor misdrijven begaan door de ondergeschikte in de uitoefening van de functie.

In wezen doet de rechtspraak van de Engelse rechter hetzelfde, maar dan in de bisschop-priester relatie. Wij hebben de principes die ook worden weerhouden in het Engelse arrest dus eigenlijk een hiërarchische stap hoger toegepast.

Programma – 2e Annual Survivors of Catholic Clergy Abuse Day

Hieronder is het definitieve programma te vinden van de bijeenkomst komende zaterdag in Rome.
(Excuses voor uitsluitend Engels)

Beknopte samenvatting
Vrijdagmiddag van 16:00-20:00 uur – organiseren wij samen met Anticlericale.net in het Italiaanse parlement een conferentie met het thema: “Wetenschap, Secularisme, Religie”.
Vrijdagavond vanaf 21:00 uur – is er een informele samenkomst bij de “Spaanse Trappen”.
Zaterdag van 10:00 – 14:00 uur – is de lotgenoten bijeenkomst te gast op het hoofdkantoor bij de Radicali Italiani (een van de weinige politieke partijen in Italie die openlijk tegen de katholieke kerk durven ageren (en tegen Berlusconi overigens).
Zaterdag van 16:00 – 20:00 uur – de bijeenkomst bij Castel Sant’Angelo.

Ton Leerschool
Survivors Voice Europe