The Unsaid


Een ijzersterke thriller die de spanning van de Sixth Sense en Primal Fear combineert. Drie jaar na de zelfmoord van zijn zoon, heeft de door schuldgevoelens geplaagde vader Michael Hunter (gespeeld door Andy Garcia) zijn baan als psychiater opgezegd. Zijn vrouw heeft een nieuw leven opgebouwd en dochter Shelly is volledig van hem vervreemd. Pas als Michael zich door de aantrekkelijke Barbara laat overhalen de getraumatiseerde Tommy te behandelen leeft hij weer op. Die jongen lijkt precies op zijn zoon. Deze film focust sterk op het spirituele aspect van seksueel misbruik.

Canada / Verenigde Staten
Thriller / Drama
111 minuten

geregisseerd door Tom McLoughlin
met Andy Garcia, Vincent Kartheiser en Teri Polo

La Mala Education

malaeducacion1

Aan het einde van La mala educacion (De slechte opvoeding) zien we langdurig het woord passie in beeld. Het wekt de suggestie dat regisseur Pedro Almodovars hiermee het thema van zijn zeventiende film aanreikt. Een misverstand, want La mala educacion gaat over de vernietigende gevolgen van seksueel misbruik.De film begint in 1980 als filmmaker Enrique (Fele MartÌnez) bezoek krijgt van zijn vroegere schoolvriendje Ignacio (Gael GarcÌa Bernal). Ze verloren elkaar zestien jaar geleden uit het oog toen Ignacio van de basisschool werd gestuurd. Beiden bewaren akelige herinneringen aan hun schooltijd, omdat ze seksueel werden misbruikt door een priester (Daniel GimÈnez Cacho). Ignacio heeft zijn bittere ervaringen tot een scenario verwerkt. Enrique mag het verfilmen als Ignacio de hoofdrol krijgt.

Wat volgt is een thrillerachtige ontrafeling van het verleden van Enrique en Ignacio. Vooral de laatste heeft een bizar verleden, dat Almodovar stukje bij beetje onthult, waarbij de kijker steeds op het verkeerde been staat. Als we menen te weten hoe het zit, trekt de maker het kleedje onder ons vandaan. Knap, maar ook nogal gratuit, omdat er niets op het spel lijkt te staan.

images-3
Almodovar stipt zaken aan maar betoogt niets. De film verwijst naar de autoritaire Franco-periode, seksueel misbruik door priesters, identiteits- en sekseverwisselingen en de onbetrouwbaarheid van het geheugen, maar AlmodÛvar heeft er niets over te melden. Als postmoderne grabbelton van genres maakt La mala educacÌon nu al een gedateerde indruk. Wat moeten we met vrijblijvende verwijzingen naar film noirs en melodrama’s uit de jaren vijftig? Wat is de meerwaarde van nieuw gecomponeerde muziek in de stijl van Bernard Herrmann, de componist die de kijker bij Hitchcocks films kippenvel moest bezorgen?

Het Droste cacaoblikjes-effect is knap bedacht – de film gaat Almodovar zeker scenarioprijzen opleveren – maar staat emoties in de weg. Wat resteert is een fraai gefotografeerde film, die gered wordt door de tour-de-force van de Mexicaanse acteur Gael GarcÌa Bernal, die we kennen van Amores perros en Y tu mam· tambiÈn.

JOS VAN DER BURG

uit het © Het Parool, 25-08-2004

Mysterious Skin

Mysterious-SkinMysterious Skin
Op achtjarige leeftijd wordt Brian Lackey wakker met een bloedneus in de kruipruimte van zijn ouderlijk huis. Hij heeft geen idee hoe hij daar terecht is gekomen. Maar wat het ook geweest is, het is verantwoordelijk voor zijn verdere levensloop. Sinds het incident is Brian bang in het donker, plast hij in bed en wordt hij geteisterd door heftige nachtmerries. Brian is nu achttien en raakt ervan overtuigd dat hij destijds ontvoerd moet zijn geweest door ruimtewezens. Neil McCormick is de ultieme knappe buitenstaander. De jongen die iedereen graag mag, maar waar niemand echt dichtbij komt. Als achttienjarige jongen verlangt hij naar een tijd die al tien jaar voorbij is. Hij verlangt naar de band die hij als achtjarige jongetje had met zijn basketbalcoach. Hij denkt op zoek te zijn naar liefde. Brians zoektocht naar antwoorden, brengt hem bij Neil. Samen achterhalen ze de gebeurtenissen die zo’n impact hebben gehad op hun leven.

Verenigde Staten / Nederland
Drama
99 minuten
Awards
2006 Polished Apple Awards – Best Movie [1]

Two boys are molested by their Little League baseball coach and grow up with very different recollections of the experience. One of the boys, played as an older adolescent by Brady Corbet, blocks out the entire episode and becomes convinced he was abducted by aliens. The other boy, played by Joseph Gordon-Levitt (in the present) and Chase Ellison (in flashbacks), feels he was specially chosen by the offender, whose “love” became the highlight of his young life. He subsequently becomes a teenage hustler, while the other boy feels asexual and is given to nosebleeds and fainting spells. Thus, one cannot remember; the other cannot forget. Both eventually find a kind of balance in the other’s shared experience.
geregisseerd door Gregg Araki
met Joseph Gordon-Levitt, Brady Corbet en Michelle Trachtenberg
Controversy in Australia
The movie has been the subject of some controversy in Australia, where the activist group called the Australian Family Association requested a review of its classification, seeking to have the film outlawed due to its depiction of pedophilia. Some have gone as far as saying that the movie could be used as an “instruction manual” for would-be pedophiles. The six-member Classification Review Board voted four-to-two in favour of maintaining an R rating.

Trivia
To protect the young actors playing the parts of the abused children, scenes with the children were shot separately from other scenes. Araki has said, “Chase and George had separate scripts from the rest of the cast”. The scenes were then later edited to give the appearance of the abuse happening to the children.

Edit

Chosen

Documentaire van Brian Woods over kindermisbruik in een Britse school. De film won de Bafta-Award 2009 voor de
Best Single Documentary.Seksueel misbruik op school is een onderwerp waar vaak over gefluisterd maar zelden luidop over gesproken wordt, laat staan voor de camera. Dat geldt ook voor Tom, Mark en Alastair. Dertig jaar lang hebben ze gezwegen over wat hen in hun kindertijd op de lagere school is overkomen. Maar in deze film doorbreken ze het stilzwijgen en vertellen ze hun verhaal: vastberaden, helder en sereen. Hoe hun misbruikers hen kozen, hoe ze de band tussen hen en hun ouders doorknipten, hoe ze hun een schuldgevoel aanpraatten en hoe de gebeurtenissen van toen heel hun verdere leven hebben beïnvloed.De eerlijkheid en de moed van deze getuigen staat in schril contrast met het cynisme van één van hun misbruikers, de directeur van de school. In zijn pensioneringsspeech zei hij: “I have been asked what I shall miss most in retirement. Without hesitation, the boys, that often brightened my day”. De man werd nooit veroordeeld omdat de feiten ‘verjaard’ waren toen zijn slachtoffers jaren later de moed vonden om hem aan te klagen. De sterkte van deze sobere documentaire is de kracht van hun verhaal. Geen fictie, maar ijzingwekkende en pijnlijke realiteit.

The Boys of St. Vincent

BOYS of ST.VINCENT
Erg goede televisiefilm over misbruik in een Katholiek jongens internaat in Canada. Tijdens misbruik en in volwassen leven. Geruineerde levens. Kerk, politie en hoogwaardigheidsbekleders zweren samen om het onder de pet te houden. Mogelijk niet te huur in videotheek.

The Boys of St. Vincent is een film uit 1993, geregisseerd door John N. Smith voor de National Film Board van Canada. De film is een miniserie van twee delen, gebaseerd op de gebeurtenissen in het Mount Cashel weeshuis in Newfoundland, Canada. Het was tevens een van de meest in het oog springende pedofilieschandalen in de Rooms-katholieke Kerk.

De eerste film, The Boys of St. Vincent, gaat over het seksueel misbruik door de priesters en over de manier waarop dit in de doofpot wordt gestopt. De tweede film, The Boys of St. Vincent: 15 Years Later, gaat over de strafzaak tegen de priesters vijftien jaar na de gebeurtenissen in de eerste film.

beschrijving van wikipedia:
De politie brengt de jonge Kevin Reevey terug naar het weeshuis, waaruit hij is weggelopen. Vader Peter Lavin begint meteen nadat de agenten weg zijn gegaan onzedelijke handelingen met de jongen uit te voeren, en wil dat Kevin hem “mama” noemt. Kevin weigert dit en zegt dat zijn moeder overleden is, waarop Lavin hem met zijn riem afranselt (met de kant waaraan de gesp zit). Een andere jongen, Brian Lunny, probeert zijn broertje Stephen te beschermen. Stephen wordt seksueel benaderd door een andere priester, vader Glynn. Brians handen worden bont en blauw geslagen door Glynn, die bovendien Brian impliciet dreigt dat zijn broertje wel eens wat zou kunnen overkomen als hij zijn mond opendoet.

Beide gevallen staan niet op zichzelf: de priesters misbruiken zeer veel jongetjes van rond de 10, variërend van onzedelijk betasten tot anale penetratie. Ook lichamelijke mishandeling komt voor, bij jongens die weigeren of uit de school dreigen te klappen. In het geval van zowel Kevin als Stephen en Brian komt een volwassene uit de buitenwereld hier echter achter. Bij Brian is dit de loodgieter, die ziet dan Brians handen tot moes zijn geslagen en aan wie Brian alles vertelt. Bij Stephen is dit een politie-inspecteur, die hem belooft te beschermen tegen de broeders. De loodgieter wordt echter meteen ontslagen en pogingen van hem en de inspecteur om justitie voor de zaak te interesseren stuiten op een muur van tegenwerking bij de lokale overheid. Een schandaal zou de hele stad in diskrediet brengen, bovendien heeft een deel van de waardigheidsbekleders zelf in het weeshuis gewoond als kind. De inspecteur wordt gewaarschuwd dat dit zijn carrière geen goed doet. De klokkenluiders worden zo monddood gemaakt.

Uiteindelijk wordt vader Lavin op heterdaad betrapt met Kevin door een van de priesters die zich niet aan de jongens had vergrepen. De drie grootste boosdoeners, waaronder Lavin, worden ontslagen en uit de geestelijkheid gezet. In de eindscène van de eerste film zien we echter dat het misbruik door de overige geestelijken gewoon doorgaat.

In de tweede film, die vijftien jaar na de eerste speelt, lijkt het erop dat de priesters (waaronder wederom Peter Lavin) hun straf niet zullen ontlopen. Justitie heeft een onderzoek ingesteld, en de priesters zijn voor de strafrechter gedaagd. De broers Lunny, Brian en Stephen, ontmoeten elkaar voor het eerst in jaren. Brian probeert Stephen bij te staan, die volledig is ontspoord, en verslaafd is geraakt aan drugs. Stephen zal getuigen in de zaak tegen de priesters, waarmee zeer veel oud zeer wordt opgerakeld.

Op Kevin Reevey, nu 25, heeft het misbruik ook diepe geestelijke letsels achtergelaten. Hij weigert dan ook te getuigen tegen Lavin en de andere priesters. Lavin zelf is intussen met een Frans-Canadese vrouw getrouwd en heeft twee kinderen. Lavin ontkent alle beschuldigingen.

Lavin wekt bij de jury de indruk van een nette huisvader die onterecht beschuldigd is en desondanks een geslaagd gezinsleven heeft opgebouwd. Het contrast met de verslaafde labiele Stephen is enorm. Lavins advocaat breekt Stephen bij het getuigenverhoor verbaal tot de grond af en confronteert hem met het feit dat hij zelf op 16-jarige leeftijd een 7-jarig jongetje heeft misbruikt. Stephen pleegt hierop zelfmoord.

Kevin raakt hierdoor dermate onder de indruk dat hij besluit toch tegen Lavin te getuigen. In zijn verklaring vertelt hij hoe hij voor de eerste keer door Lavin in het zwembad was misbruikt en hoe hij vanaf dat moment “Lavins jongen” was. Hij vertelt dat hij Lavin “mama” moest noemen en hoe hij werd mishandeld als hij Lavins intimiteiten weigerde. Alle aanwezigen zijn geschokt, inclusief Lavins eigen vrouw.

Of Lavin uiteindelijk wordt veroordeeld blijft in het midden. In de laatste scène, na de verklaring van Kevin, vraagt zijn geschokte en geëmotioneerde vrouw hem of hij ook hun kinderen soms heeft misbruikt en laat vader Lavin alleen achter.

Dissociatie

Hallo allemaal,

Nu even geen zoektocht naar medelotgenoten van internaten, maar een vraag naar h/erkenning.

Sinds het moment dat ik misbruik werd, ben ik al stiller geworden en dat is tot op de dag van vandaag een probleem voor mij. Het voelt als een keurslijf wat mijn leven compleet in de greep heeft.
(Kleine tip van de sluier: ik ben van mijn 7de tot 9de misbruik door een pleegbroer. Dit is pas toen ik 16 was boven tafel gekomen. Ik heb er zo goed als (nog) geen herinneringen van. Deze leeftijden komen dus ook van papier af.)
Dat heeft meerdere oorzaken, maar om werkelijk te kunnen gaan verwerken, zal ik eerst bij het gevoel en de herinneringen moeten komen. En dát is nu net precies het probleem, ik kan mij bijna niks meer herinneren  van die tijd. Dissociatie was mijn oplossing om met de situatie om te kunnen gaan. Tot aan depersonalisatie aan toe.
Nog steeds hoeft er maar iets in een ruimte te gebeuren en ik ben compleet weg/afgeleid. Blijkbaar ben ik nog steeds op mijn hoede voor mogelijk gevaar. Ook in het maken van zinnen, kan ik halverwege al de weg kwijt zijn. Zeker wanneer het in workshop verband is en de ogen op mij gericht zijn, moet ik echt mijn best doen om erbij te blijven. Ik heb in de jaren al heel veel trucs geleerd om de schijn hoog te houden.
Maar het haalt mijn emoties en fysieke gevoelens weg. Alleen in een afgesloten ruimte, waar niemand binnen kan komen, en geen dingen kunnen veranderen, kan ik even op adem komen en mijn best doen om dichter bij gevoelens te komen.
Dankzij het fenomeen muziek heb ik emoties kunnen ‘oproepen’ of er even in wegdromen/dissociëren. Doordat ik alleen muziek hoorde en verder niks, kon ik me zo al afzonderen/beschermen voor de buiten wereld. Muziek is nooit een uitlaatklep geweest, maar een 2de taal, waarbinnen ik met anderen probeerde te communiceren. Maar later op het conservatorium was muziek ook techniek en daar werd ik op beoordeelt. Dat voelde weer alsof ik beoordeelt werd op wie ik was. Ik was ook bang om mezelf te laten zien, dus mijn techniek en kunnen kwam nooit uit de verf.
Want zoals een ieder zijn contradixies heeft, kun je er hier ook al een aantal hebben gelezen. Ik maak muziek, normaal willen mensen laten zien wat ze kunnen, maar voor mij hoopte ik altijd dat iemand het zou horen… Me zou begrijpen…
Maar goed, dat dissociëren is dus mijn grootste veiligheid geworden, maar het houd me wel van alles af. Keuzes maken, ik ben dan 9 van de 10 keer compleet blank in mijn hoofd. Delen… Hoe kun je dat wanneer je niet in staat bent je gedachtes vast te houden?
Ik probeer via onderwerpen over mezelf te vertellen. Muziek is zo’n onderwerp. Ik heb door aan mijn instrument te studeren, heel veel parallellen gezien/gemaakt met mijn persoon. En nog steeds zie ik ze. Dat neemt niet weg dat ik moet concluderen dat ook dit in het teken staat van het misbruik. Ik ben nood gedwongen in de muziek terecht gekomen. Waar (bijna) een ieder voor  zijn plezier er voor heeft gekozen, was er voor mij geen andere weg.
Ik kom nu slecht tot bijna niet bij mijn gevoelens/herinneringen en dat frustreert. Het maakt ook dat ik het probleem niet kan vast pakken en telkens weer bagatelliseer.

Zelfs nu ik dit schrijf en weet dat andere mensen dit gaan lezen, zit ik al wel behoorlijk in mijn hoofd. En werk ik veel meer uit structuren dan uit gevoel. Zo erg is het wel.

Dus de hele verwerking zit nog in zijn begin fase. Maar ik houd maar voor me dat wanneer ik graag wil dat ik straks kan delen, zal ik toch ergens moeten gaan beginnen/oefenen.
Binnen mijn werk heeft dit ook zoveel invloed, laat staat elke andere relatie. Zeker nu ik bezig ben om echt het probleem aan te willen pakken, is dit erg vervelend. Terwijl ik andere zo makkelijk keuzes zie maken, ben ik bang om wanneer ik iets van mezelf laat zien, compleet met de grond gelijk te worden gemaakt. Om wie ik ben…

Ik wil hier vanaf, dat moge hopelijk duidelijk zijn… Ik kon hier niet gemakkelijk wat over vinden op dit forum, maar ik zou graag misschien wat andere verhalen willen horen. Ook van mensen die het wel gelukt is om er weer bij te zijn… Adviezen enz…

Ik zou nog veel meer voorbeelden in het dagelijks leven kunnen noemen, maar zitten we hier morgen nog…

Maar ik hoop dat het duidelijk is geworden wat ik bedoel…

Succes een ieder waar die ook dan mee bezig is!

Groeten
Dirk

Sexueel misbuik door Br. Romuald van der Sanden St Aloysiusschool Maastricht 1960-1962

Ik ben Jan, 57 jaar en inmiddelds niet meer gehuwd en wil melding maken van sexueel misbruik in de jaren 1960-1962 door Br. Romuald van der Sanden. Dit gebeuren heeft voor mij onbewust een grote impact gehad voor mijn verdere leven en vooral de laatste 4 jaren sinds de berichten in de media kwamen waarna het door mij weggestopte leed in zijn volheid terug kwam en achteraf blijkt een grote rol heeft gespeeld in mijn huwelijks leven die is uitgemond in een scheiding.
Depressiviteit, gevoel van eenzaamheid en meestal niet begrepen worden, is aan de orde van de dag.
Tevens heb ik veel lichamelijke klachten die mogelijk een oorzaak vinden in mijn beangstigende en schokkende ervaringen van destijds en welke gegrift zijn in mijn geheugen.
Na een jarenlange worsteling heb ik 2 jaar geleden melding gemaakt bij de Politie en “Meldpunt Seksueel Misbruik RKK” en heb mij onlangs aangesloten bij “Groep Maastricht 2” die zich inzet voor een mediation traject met betrokken congregatie “Broeders Maastricht / de Beyard FIC”.
Ik hoop dat door deze melding en publicatie vele medeslachtoffers zich geroepen voelen om zich ook aan te melden en hun verhalen kwijt te kunnen.
Dit mag immers nooit meer gebeuren!!
Bij deze roepen we lotgenoten op te reageren of zij ook door de bewuste Br. Romuald zijn misbruikt.