Even snel trauma’s wissen

/1 Reactie/in , , /door

Van de curieuze EMDR-therapie knappen mensen met een posttraumatisch stresssyndroom snel op. Enthousiaste therapeuten zetten de methode voor steeds meer klachten in. Sommige professionals zetten daar vraagtekens bij.

  • Niki Korteweg
24 november 2017
Beeld Arjen Born
De Amsterdamse Edine Russel, tot haar 44ste voor de duvel niet bang, sliep vorig jaar ineens met het licht aan. Ze durfde ’s ochtends nauwelijks naar buiten om naar haar werk te gaan als hoofdredacteur van de vrouwenglossy ELLE, en ’s avonds niet terug naar haar donkere huis. Eenmaal binnen ging alles op slot. Op straat wakkerde elke jongen met een capuchon een blinde paniek aan, bij elke onverwachte beweging van een voorbijganger slaakte ze een gil.

Dat allemaal nadat een nachtelijke achtervolging door een man met een hoodie was geëindigd met een mes in haar arm – na die gebeurtenis hield een rauwe angst haar voortdurend in een verlammende greep.

Van de akelige film die elke dag opnieuw werd afgespeeld in haar hoofd wilde ze dolgraag af. Een psycholoog constateerde een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Om die aan te pakken moest Russel steeds zo gedetailleerd mogelijk een angstige herinnering aan de overval ophalen, terwijl haar therapeut beurtelings op haar linker- en haar rechterknie tikte. „Binnen een paar minuten verandert je nare gevoel over die situatie en zie je het anders, heel bijzonder”, zegt ze. „Na elke sessie voelde ik me weer wat lichter. Als onderdeel van de psychotherapie deden we vier keer een sessie zoals dit. Binnen een paar maanden beheerste de angst mijn leven niet meer. Ik functioneerde weer.”

Lees meer

Mijn boek verkopen

/3 Reacties/in /door

In de afgelopen vier jaar heb ik mijn boek geschreven. Het is in juni uitgebracht door uitgeverij Elikser. Sinds die tijd zijn er drie recensies gepubliceerd, alle vier op internet. Eén van de drie was op de website van een regionale krant (Heerenveense courant) die verschijnt in het dorp waar ik als kind misbruikt ben. En daar op kwam een reactie, per e-mail, van iemand die een jaar ouder is dan ik en mij liet weten dat ze met mij samen uit school naar huis liep. En in de volgende mailwisseling mij vertelde dat zij in het huis woonde en in de kerk kwam waar het gebeurd was. Ze las mijn boek en bevestigde mijn herinneringen…..voor zo ver het feiten betrof als de kleur van de tegeltjes of de plaats van deuren en toegangen. Maar wie de dader was kon ze me niet vertellen. Ze heeft geprobeerd er achter te komen, dat vertelde ze, maar het was niet gelukt. Wel liet ze me weten dat die dader waarschijnlijk al overleden was.
Ik was blij met de drie andere recensies: van Hanny Lynch op de website van BOL com waar het boek te koop is en de andere van Ivonne Meeuwsen op haar eigen website Helen van seksueel misbruik. de derde las ik op een literaire blogsite en was geschreven door een man. Het was een heel positieve recensie en daar was ik blij mee. Maar het boek verkopen is een ander verhaal.
Voor het voorblad van het boek heb ik ervoor gekozen om daar in opvallende rode letters op te zetten dat het in dit boek over de gevolgen van seksueel misbruik van een kind gaat en de uitgeefster waarschuwde mij toen: dat willen boekwinkels niet in de winkel neerleggen! en dat blijkt inderdaad zo te zijn. Tenminste, in de twee winkels waar ik na lang aarzelen zelf het boek ben gaan aanbieden. in de eerste winkel werd het zelfs niet in de winkel gelegd maar gewoon opgeborgen in een kast. In de andere winkel kwam het achteraf in de winkel terecht, op een plank met biografieën.
Het is en blijft een taboe om openlijk aandacht te geven aan seksueel misbruik, ook al is er een golf van aanklachten via twitter….