De kerk doet helemaal niets

/5 Reacties/in , , /door

In reactie op het misbruikschandaal in Pennsylvania werd ik door Nieuwsuur gevraagd om een reactie. Zij kwamen daarvoor helemaal naar mijn woonplaats Someren toe. Eigenlijk geef ik er de voorkeur aan mij niet meer op te winden over religies, maar heb me deze keer toch laten verleiden, omdat ik het belangrijk vond het volgende te laten horen:

“Laten we nou eens ophouden met die verrekte kerk zoveel aandacht te geven. Iedere keer lukt het ze weer. Ze zetten een verhaal in de wereld en iedereen loopt er mee weg. De opdracht aan de huidige paus bij indiensttreding was het imago van de kerk d.m.v. strategische pr-acties op te poetsen. Door hem steeds weer aandacht te geven helpen wij hem in zijn opdracht. Voor de honderdduizenden slachtoffers doet die zelfde paus echter helemaal niks. Die staan nog steeds in de kou en daar gaat ook niks in veranderen.”

Ik kan de introducties van de redacties van “hij gaat diep door het stof” e.d. niet meer horen ! Hij zou niet meer op moeten staan. Hij zou voor de rest van zijn leven in het stof moeten blijven liggen!

Ik weet niet of hij zelf ook dader is (waarom ook niet?) en of hij in zijn eigen thuisland misbruikschandalen onder het tapijt gekeerd heeft (wederom: laat niets je meer verbazen), maar hij is uit vrije wil prominent lid van deze club die het vernietigen van ontelbare levens mogelijk gemaakt heeft. In die functie van hoofd van die bende is hij dan ook op z’n minst plaatsvervangend verantwoordelijk en die verantwoordelijkheid moet hij nemen. En doet hij dat niet dan is alles wat er uit zijn mond komt een farce en de lucht die hij uitademt niet waard.

Graag wil ik ook even afrekenen met meneer van Geest. Ik begrijp dat u hoogleraar bent aan de katholieke universiteit van Tilburg en dat verklaart dan ook meteen uw mildheid en partijdigheid vóór die katholieke kerk. Ik maak uit uw woorden op dat u nog steeds heel erg in die kerk staat (moet u zelf weten – is alleen een constatering en belangrijk omdat het de context van uw uitspraken verduidelijkt):

  • u bagateliseert het misbruik dat vandaag de dag nog plaatsvind met “wat de afgelopen 20jaar beduidend minder voorkomt”. U realseert u duidelijk niet wat het betekent als een kind gedwongen wordt tot volwassen seksuele handelingen. Ieder slachtoffer is er één teveel meneer van Geest ! Maar nog erger: waarop baseert u die uitspraak? Bent u erbij in alle slaapkamertjes, scoutingclubs, sporthallen, ziekenhuisbedden waar de katholieke geestelijken ongestoord hun slachtoffers maken? Ik weet wel beter want ik krijg de verhalen te horen van overal in de wereld waar de katholieke kerk nog gelooft wordt. Seksueel misbruik is een onlosmakelijk onderdeel van de katholieke kerk en dat is altijd zo geweest en dat blijft ook zo.
  • u wijst naar de toekomst: “om slachtoffers concreet te beschermen als er weer slachtoffers worden gemaakt”. Dat is waarschijnlijk een opgelegde strategie voor iedereen die namens de kerk spreekt, want iedereen doet het. Het Vaticaan probeert voortdurend naar de toekomst te wijzen zodat ze niet hoeven op te komen voor de ravages die ze in het verleden hebben laten ontstaan. Overigens is het “wanneer” en niet “als”. Het is namelijk alleen maar een kwestie van tijd dat het weer gebeurt…
  • de katholieke kerk afbreken: “onhandig idee” zegt u. Maar meteen daarna geeft u duizenden goede redenen waarom die wereldse macht van de kerk wel degelijk afgebroken moet worden. Het misbruik vindt namelijk juist plaats in die duizenden scholen en zorginstellingen (universiteiten mogelijk minder, daar neemt het misbruik andere vormen aan). We hoeven al die gebouwen niet af te breken maar die moeten allemaal overgedragen worden aan de seculiere overheden. De wereldse macht van de kerk moet afgebroken worden, alle kerken, van alle religies en wel zo snel mogelijk. Zodat de kinderen verzekerd zijn dogma en indoctrinatie vrij op te groeien. En dan blijft er uiteindelijk ook maar heel weinig over van die kerken en religies.
  • hoe kan u in godsnaam (dat betekent voor u waarschijnlijk meer dan voor mij) beweren dat die brief “oprecht” is, na al de brieven van gelijke strekking die hieraan vooraf gegaan zijn en die tot geen enkele verbetering voor de slachtoffers hebben geleid. En dat deze brief “mooi” is, dat kan alleen maar voor een goed-gelovige katholiek gelden, want het gaat hier over het verzaken van de zorgplicht over de meest kwetsbare van deze wereld, namelijk de kinderen. Wat er dan mooi aan te lezen is? Ik vraag het aan u meneer van Geest.
  • u spreekt over mensen die “de zuiverheid van de kerk willen bewaren”. Alsof er iets van zuiverheid in de katholieke kerk bestaat. Wat heeft u geleerd over de laatste 800 jaar? Waar is u studie kerkgeschiedenis begonnen? Eergisteren?
  • En als klap op de vuurpijl: begrijp ik u nou goed meneer van Geest dat de paus nog meer brieven moet gaan schrijven? Is dat dan wat het gaat doen voor de slachtoffers denkt u? Of misschien nog eens een commissie? Nee, het enige waar ik het met u over eens ben is uw uitspraak dat slachtoffers en slachtoffergroepen het niet langer pikken. De mensen houden op met smeken. De woede neemt toe. En kom dan niet met het voorstel te gaan vasten en bidden, want daar hebben het merendeel van de slachtoffers geen boodschap meer aan. Die doorzien dit verfoeilijke instituut al jaren en laten zich niet meer opzij zetten.

Ik zei het al. Eigenlijk geef ik er de voorkeur aan mij niet op te winden over de katholieke kerk. Achteraf ben ik blij dat ik het toch gedaan heb en me door de media heb laten verleiden. Omdat ik weer eens de vinger heb kunnen leggen op die rotte plek in onze wereld die katholieke kerk heet en de manipulatieve voorsprekers als dhr. van Geest heb kunnen ontmaskeren. Nu is het mooi geweest en hoor ik de stem in mij: “Niet vergeten, Ton, niet zoveel aandacht geven die bende.”

Wil je de uitzending nog eens terugkijken: hier is de link naar Nieuwsuur

Zo kon Tony Anatrella jarenlang zijn gang gaan

/1 Reactie/in , /door

Door: Hendro Munsterman
Dit artikel verscheen maandag 9 juli in het Nederlands Dagblad.

De Franse dominicaan Philippe Lefèbvre was jarenlang vrijwel de enige die zich tegen het gedachtegoed van de invloedrijke mgr. Tony Anatrella keerde. Nu de misbruikende priester en psychoanalyticus Anatrella van zijn voetstuk is gevallen, doet Lefèbvre een boekje open over de kerkelijke cultuur waarin dit misbruikschandaal kon gedijen.

Tony Anatrella, de priester en hulpverlener wiens misbruik onlangs ontmaskerd werd.
Tony Anatrella, de priester en hulpverlener wiens misbruik onlangs ontmaskerd werd. | beeld nd en wikimedia commons / Peter Potrowl
Fribourg

Philippe Lefèbvre neemt geen blad meer voor de mond. ‘Maffiapraktijken’ noemt hij de wijze waarop de Rooms-Katholieke Kerk met de slachtoffers van Tony Anatrella is omgegaan. Lefèbvre, die in Fribourg (Zwitserland) bijbelwetenschappen doceert, kwam toevallig in aanraking met het denken van Anatrella, toen hij bezig was met een boek over mannen en vrouwen in de ­Bijbel.
‘Begin 2006 kwam ik een artikel tegen waarin Anatrella schrijft over de onmogelijkheid van homoseksuelen om priester te worden. En ik las zijn boek over homoseksualiteit met de titel Het Rijk van Narcissus. Ik heb daarop toen een kritische reactie ­geschreven. Twee katholieke tijdschriften weigerden dat te publiceren. ‘U hebt gelijk, maar we kunnen ons niet veroorloven om kritiek op Anatrella leveren’, werd me geantwoord. Uiteindelijk kwam mijn verhaal op een katholieke internetsite terecht. Onder de talloze reacties die ik kreeg, zat ook een brief van een jongeman die schreef ‘lichamelijke therapieën’ bij Anatrella te hebben gevolgd. Hij had door Anatrella van zijn homoseksuele gevoelens genezen moeten worden.’

Was hij het enige slachtoffer dat u hebt leren kennen?
‘Nee, ook een Franse priester meldde zich. Hij kende drie mannen die hetzelfde hadden meegemaakt. Die priester is in november 2006 met ­zeven bisschoppen gaan praten. Die stonden er helemaal niet van te kijken. Iedereen wist ervan! Op 23 november 2006 schrijft kardinaal Vingt-Trois, de aartsbisschop van ­Parijs zelfs nog aan al zijn priesters: “Wij steunen mgr. Anatrella met ons gebed en onze waardering.”
Vier slachtoffers ken ik persoonlijk, maar nog meer hebben me geschreven. Aan het eind van 2006, toen bleek dat de Franse bisschoppen niets deden, heb ik een nieuw artikel geschreven, waarin ik ook de ‘lichamelijke therapie’ van Anatrella aankaartte.’

Nam u daarmee risico’s?
‘De kerk geeft dit soort mensen een haast almachtige status. En als je ze bekritiseert, krijg je de bisschoppen op je dak. Of het hele katholieke systeem van leken dat allerlei internetsites draaiende houdt. Het zijn maffiapraktijken die zelfs gepaard gaan met intimidaties. Ik weet hoe Anatrella alles heeft geprobeerd om me van mijn leerstoel hier in Fribourg verwijderd te krijgen, tot aan de hoogste Romeinse rechtbank aan toe. Ook kreeg ik telefoontjes van vrienden die me zeiden dat ik in Rome als ‘vernietiger van de kerk’ werd voorgesteld. Een bisschop zei me dat ik beter kon stoppen: mijn docentschap hangt immers af van de Congregatie voor het Katholiek Onderwijs in Rome.’

Hoe is die steun voor Anatrella tot in de hoogste regionen van de kerk te verklaren?
‘Bisschoppen zijn over het algemeen angsthazen. Iemand die in het publieke debat stevig stelling neemt over zaken als het gezin en homoseksualiteit kwam hen dus goed uit. Als je bang bent, stuur je je hond erop af. En hij zei dingen die behoudende katholieken graag hoorden. Veel priesters en monniken zijn bovendien bij Anatrella in therapie geweest – onder meer om hen van hun homoseksuele gevoelens te genezen. Sommigen van hen hebben nu hoge posities in de kerk. Anatrella weet dus dingen, en mensen zijn bang voor hem. Maar de slachtoffers zijn erg waardig en moedig gebleven. Ze hebben zich niet laten ontmoedigen.’

Waarom vindt u deze affaire zo ­betekenisvol?
‘Iets anders denken – over het gezin bijvoorbeeld – is door de huidige kerkelijke structuren volstrekt onmogelijk gemaakt. Ofwel door kerkelijke ambtsdragers, ofwel door behoudende leken met hun internetsites. In Iran noemen we dat de revolutionaire garde. De ayatollahs hebben de macht, maar dit zijn de mensen die in alle dorpen en gezinnen toezien of bijvoorbeeld de hoofddoek van je vrouw wel dik genoeg is. De Rooms-Katholieke Kerk is daarop gaan lijken. De cultuur van discussie en ­dialoog is volledig verdwenen. We zitten in een kerk van conformisme met apparatsjiks die een instituut in stand houden. Jezus noemt dat “de doden die de doden begraven”.
Anatrella heeft dertig jaar lang het Franse katholicisme in zijn ideologische greep gehouden. Terwijl de ­bisschoppen van het door hem gepleegde misbruik wisten. In de ­wandelgangen hebben meerdere ­bisschoppen tegen me gezegd: “Je hebt gelijk, maar zeg niet dat ik je dat gezegd heb.”

De aartsbisschop van Parijs heeft zijn mededeling heel slim vlak voor de zomervakantie gedaan. Dan zijn we het na de zomer al weer vergeten. Maar ik hoop dat de veroordeling van Anatrella een begin is van nieuwe bezinning.’ <

– ND-site: https://buff.ly/2m5bQdO
– Blendle: https://buff.ly/2KUa9h3

Mannengroepen traumaseksualiteit in Zwolle en Cothen (Utrecht)

/in , , /door

Seksueel misbruik verdring je niet. Niet voor altijd. Daarom is er de mannengroep Traumaseksualiteit: een groep bestaande uit mannen, die de confrontatie met hun verleden van seksueel misbruik onder ogen durven te komen, en zodoende weer het heft in eigen hand nemen.

Je leeft maar half en er woont iets in je dat je er niet uit kunt krijgen.
Dat houdt een psychische dwarslaesie in. Het staat voor dubbelheid, innerlijke verdeeldheid, halfheid in macht en kracht. Aangezien traumaseksualiteit altijd gepaard gaat met een psychische dwarslaesie is dit vast iets wat je herkent.

Je bent als kind seksueel misbruikt. De geest past vervolgens een ‘prachtig’ afweermechanisme toe: het verdringt de herinneringen aan het misbruik. Voor een bepaalde tijd. Uiteindelijk bestaat er in het geheugen geen ideale doofpot voor dergelijke gebeurtenissen; er komt een dag waarop het seksuele misbruik zich weer manifesteert. Herinneringen overvallen je. Ze liggen plots vers in je geheugen en laten je niet meer los. De dader laat je niet meer los.

Traumaseksualiteit wordt door eenieder anders ervaren. Het kan zich uiten in je gedrag: je bent somber, gespannen, angstig of prikkelbaar. Je voelt je wantrouwig, leeg en lusteloos. Je hebt problemen met intieme relaties en vriendschappen. Zo kun je je bij bepaalde personen opstandig, agressief, aanvallend of juist onzeker voelen. Je kunt bijvoorbeeld twijfelen aan je seksuele identiteit en je voorkeuren of aan je seksuele gevoelens. Ook kunnen bepaalde situaties of een omgeving je angstig maken en je verlammen. Misschien heb je ook lichamelijke klachten die onverklaarbaar zijn, zoals: slaapproblemen, nachtmerries of seksuele problemen.

Eén ding is zeker: de symptomen, die ontstaan door de aanwezigheid van de dader, bepalen je leven. Psychodrama-therapeut Peter John Schouten, de man die de term ‘traumaseksualiteit’ in het leven riep, constateerde dat mannen die seksueel misbruikt zijn, zien hoe dit misbruik in alle facetten bepalend is geweest wanneer zij terugkijken op hun leven. De mannengroep Traumaseksualiteit helpt je hier graag bij en zet, samen met jou, het verwerkingsproces in gang. Verwerken van seksueel misbruik is mogelijk. Het verbannen van de dader is mogelijk.

In onze mannengroepen gaan de deelnemers onder deskundige leiding (van Rogier van Luijk en Pieter-Jan Paulussen in Zwolle en Rinke Oost en Pieter-Jan Paulussen in Cothen) hun innerlijke wereld op toneel uitbeelden.
De bezieling van het gedrag wordt blootgelegd en er komt dieper zicht op de onbewuste lagen die daaraan verbonden zijn.

Er kunnen vragen en thema’s opborrelen als:
• Wat zit er in de weg om mijn verhaal te vertellen?
• Hoe schuldig voel ik me en is dat terecht?
• Ik wil mijn geheim niet vertellen, maar zonder praten kom ik niet verder.
• Ik schaam mij zo; hoe kom ik daarvan af?
• Ik zocht zelf de dader op. Waarom deed ik dat toch?
• Wie is nu de baas in mijn leven? Over macht en onmacht.
• Kan ik vrij worden in mijn seksualiteit en intimiteit?
• Hoe zit het met mijn eigenwaarde en mijn persoonlijke grenzen?
• Hoe verbreek ik de relatie met de dader?
• Hoe herstel ik de relatie met mijn familie?
• Wat is nu mijn geaardheid/identiteit?
• Welke rol speelt een hogere macht hierin?

Het verwerken van zo’n beladen verleden vergt veel moed. Gelukkig levert het ook veel op: je verwerft inzicht in je gedragspatronen en krijgt daardoor weer de broodnodige grip op je gedachten, gevoelens en je leven.
Stap over je aarzelingen heen. Deelname helpt je echt verder in het verwerkingsproces.

Twee locaties:
In Zwolle, zes bijeenkomsten (van 10 tot 16 uur), op dinsdagen in het najaar van 2018.
In Cothen, zes bijeenkomsten (van 10 tot 16 uur) op zaterdagen in het najaar van 2018.

Informatie:
Wil je deze informatie nog eens doorlezen mét de informatie over de kosten etc.
Mail dan even naar info@pjschouten.nl en we mailen je de informatiebrief toe.

Informatie middag 25 mei

/in /door

Informatiemiddag seksueel misbruik bij mannen

Wij organiseren op vrijdag 25 mei 2018 weer een informatiemiddag over seksueel misbruik van jongens en de latere effecten daarvan op een mannenleven.

Waarom deze middag?
Iedereen vindt seksueel misbruik heel erg maar wat is er dan zo erg aan?
Er is weinig goede kennis over de schade, gevolgen van seksueel misbruik en zeer weinig over het verwerkingsproces. Met deze informatiemiddag willen wij bijdragen aan het verspreiden van goede informatie over dit onderwerp.

De middag is bedoeld voor mannen en hun partners, vaders en moeders wiens zoon werd misbruikt, betrokken familieleden, getuigen en andere betrokkenen. Ook hulpverleners die zich meer willen verdiepen in dit onderwerp zijn welkom.

Op het programma staat:

Waar praten we precies over?

Het moment en de schade
wat gebeurt er tijdens de eerste seksuele handeling met een jongen door een volwassene?
wat is nodig na dat moment?

De gevolgen
zeer ernstig, nooit te onderschatten.

Incubatietijd
De incubatietijd is de tijd die ligt tussen het moment van misbruik en het moment dat de herinneringen terugkomen. Dat is meestal een zeer lange periode. In die tijd is de misbruik ervaring niet weg maar ondergronds. Dat manifesteert zich in:

  • traumaseksualiteit (wat is dat?)
  • leven met gespletenheid (hoe merk je dat?)
  • vele gevolgen voor relaties, lichaam, psyché, seksualiteit, verslavingen

Het verwerkingsproces

  • Verwerken is werk
  • Hoe verloopt dit proces en is het verwerken wel mogelijk?
  • in contact komen met wat er in stilte in je leeft
  • dilemma’s doorwerken
  • de vijf verbindingen met de dader verbreken
  • leren leven zonder het misbruik op de achtergrond, betekenis geven, vergeven,

De informatie is gebaseerd op het boek: “Traumaseksualiteit” geschreven door Peter John Schouten. Hij verzamelde zijn informatie in de vijfentwintigjaar werken met deze groep mannen die in hun jeugd te maken hebben gehad met seksueel misbruik. Vanuit het werken met deze groep is een theorie en een werkmodel ontwikkeld dat zeer bruikbaar blijkt in de hulpverleningspraktijk.

We maken deze theorie aanschouwelijk op een levendige manier en er is gelegenheid tot het stellen van vragen.

Tijd: vrijdagmiddag 25 mei van 14:00 tot 17:00 uur (inloop 13:30)
Plaats: Instituut van Psychodrama, De Brink 6a, Cothen (bij Wijk bij Duurstede)
Voorwaarde: alleen toegang na aanmelding via info@pjschouten.nl
Inschrijven tot en met uiterlijk maandag 21 mei
Minimaal 10,  maximaal 22 personen
Kosten 10 euro incl. koffie, thee en koek.

Presentatie o.a.:
Rinke Oost – therapeut op Urk
Rogier van Luijk – (fysio) therapeut Zwolle
(beiden geschoold als Traumaseksuoloog bij Peter John Schouten)
(oud-)cliënten die iets willen zeggen of voorlezen.
Lees voor meer informatie over deze middag op www.pjschouten.nl 25 mei

De gevolgen draag ik in mij

/7 Reacties/in /door

23-04-2018
Lang getwijfeld, lang nagedacht en lang gewacht. Vandaag komt aan dat alles een einde, net als dat er op een dag een eind kwam aan het 12 jaar durende, dagelijkse en constante gevecht dat jij mij gaf. Toen jullie uit elkaar gingen (mama en jij) had ik jullie ruzies echt wel gehoord, het geschreeuw, het gestamp en alles wat erbij kwam kijken. Kinderlijk als ik was dacht ik aan dingen als, je maakt de eekhoorntjes bang die onder de caravan zaten als we op de camping stonden. Op een gegeven moment nadat mama mij meerdere malen had weggenomen, bij jou uit de buurt, naar vakantieparken om daar vervolgens even te blijven en weer terug te keren en nadat jij haar had geprobeerd aan te randen midden in de nacht is ze van de hak op de tak weggegaan, ik bleef achter bij iemand die ik nauwelijks kende want in de tijd dat jullie nog samen waren was er ook weinig aandacht voor mij vanuit jou. Het enige wat jij stelde waren de regels, en die waren er genoeg.

Ik was altijd als enige gehecht geweest aan mijn moeder, en die was toen dus ineens weg. Verdwaasd, eenzaam en afgewezen bleef ik achter toen ik de volgende ochtend de ontdekking deed die alles veranderde, mama was weg, waarheen dat wilde je niet zeggen net als de waarom. Slechts 5 jaar oud was ik toentertijd.
Ik zocht veel affectie bij je, heb altijd geprobeerd bij je te komen zitten, maar dat mocht niet. Je duwde me altijd weg en zei dingen als: “Nee, nu niet of Ik heb het warm, ga weg!” ik kan me geen enkele keer herinneren dat wij gezellig samen knuffelend op de bank zaten of dat wij überhaupt iets gezelligs samen deden. Toen was het nog onschuldig, maar je werd steeds handtastelijker er kwamen rare spelletjes en ik moest ineens naakt bij je in bed slapen. Alles wat ik deed was fout, dat zei je ook. Je vernederde me met je woorden, je handen sloegen en vernederde me elke dag weer. Ongelofelijk hoe verdrietig en eenzaam ik me elke dag voelde, maar als je boos op me was kreeg ik wel je aandacht, het is in ieder geval een vorm van aandacht.
Zelfs de dagen die zo gezellig moesten zijn wist jij tot iets negatiefs te maken, jaren heb ik kerstmis en mijn verjaardag gevierd op mijn kamer met mijn knuffels om een klein boompje met lichtjes heen. Er was niks te vieren aan, ik huilde constant. Alleen, verlaten en gekwetst.

Op school ging het niet goed, jij zei mij dat het aan mij lag net als school, dat het niks met mij zou worden als ik zo doorging. Ergens had je vast gelijk want het is daarna ook niks met mij geworden, hoe hard ik dat ook probeer. Naast dat jij handtastelijk was, straalde ik schijnbaar een soort zwakte uit want er was nog iemand die mij ging gebruiken in seksuele zin, een jongen van school die slechts 2 jaar ouder was wist mij onder zulke druk te zetten om hem oraal te bevredigen dat ik op een gegeven moment daaronder brak en ik daarin meeging. Het bewijs werd voor mij steeds groter dat er niemand in deze grote boze wereld te vertrouwen was. Ik was toen pas 8 jaar oud.

Uiteindelijk had je mij zo ver gedreven dat ik geen andere uitweg meer zag, dan hoe bang ook, weg te lopen, ik zou toch niet gemist worden. Ik werd opgevangen door een familielid en de volgende dag gingen we op gesprek, weer gaf je mij de schuld, ik was het vervelende kind, ik luisterde niet, nee het lag zeker niet aan jullie. Ik was de boosdoener van dit alles, ik riep alles op mij af. Jij wist alles zo goed geheim te houden dat ik het die mensen ook eigenlijk niet kwalijk kan nemen, jij bent de beste leugenaar en manipulator die ik helaas ooit ben tegen gekomen.

Als 11 jarige waren de enige gedachte die ik had, dat ik dood wilden, dat ik er klaar mee was. Ik heb zo vaak naar mijn lamp aan het plafond staan staren en dan staan fantaseren over hoe ik mijzelf daaraan kon ophangen, ik heb zelfs een keer een mes op mijn pols gezet, gespeeld met de dood. Maar weer faalde ik, te bang dat ik was voor een pijnlijke dood. De dood zelf boeide mij niet, maar pijn had ik al zoveel, ik durfde geen extra pijn te voelen als ik tot mijn einde zou komen.

Het misbruik, slaan, gescheld en vernederen heeft gemaakt dat ik nu, zoveel jaar en foute keuzes in mijn leven later, nog steeds diep in mijn hart niet meer wil leven. Het is voor mij niet leuk meer.
Ik vertrouw niemand, kan geen band met mensen aangaan, ben psychisch in de war met mijzelf en wat ik nou eigenlijk voel en het vervelende daaraan is dat ik mij bij niemand bloot durf te geven, want jij hebt mij laten zien dat niemand te vertrouwen is. Ik bespreek dit soort dingen ook met mijn psycholoog, maar we komen helaas nergens. In gesprekken met anderen ben ik apathisch terwijl, als ik alleen ben ik huil en mij zo eenzaam en anders voel, ik zit in een vicieuze cirkel gevangen, een cirkel waarin jij en anderen een grote rol hebben gespeeld en nog steeds spelen.

Wat mij nog het meeste raakt is dat niemand zich om mij heeft bekommerd, niemand die vroeg hoe het met mij ging in die tijd. Ik gaf zoveel signalen af maar niemand reageerde erop, en als men dan reageerde dan werd er naar mij gewezen. Als iemand toch eens het gesprek met mij was aangegaan over hoe het echt thuis ging…. Misschien had de schade dan beperkt kunnen blijven.

Elke dag sta ik op, vecht ik een dag en ga dan weer slapen, voor hoelang ik dat volhoudt dat weet ik niet. Maar dat ik de gevolgen van jouw daden en die van anderen elke dag bij mij draag, ja, dat weet ik zeker.

Oranje kazerne: Defensie liet steken vallen

/in , , /door

Defensie liet steken vallen bij de interne aanpak van misstanden op de kazerne

Gebrekkige hulpverlening, interne onderzoekcommissie die niet onafhankelijk was (ik had niet anders verwacht van een interne onderzoekcommissie), documentatie die niet compleet is, sommige klachten die niet onderzocht zijn, etc. etc. zo bericht de commissie Giebels. Deze doet onderzoek naar de sociale veiligheid in die kazerne na klachten van seksueel misbruik.

Ik denk dan: weer een meldpunt, weer een onderzoekcommissie, weer een “onafhankelijk” onderzoek, weer beschadigende aanpak van slachtoffers, weer een doofpot van misbruik. Het ene onderzoek na het andere.

Uit welke hoek komt de volgende klapper? Leger des Heils ? Daar kondigde zich al iets aan. Scouting? Moet je je niet over verbazen. Zeilscholen of zomerkampen? Goed mogelijk. Al weet je het nog niet precies waar het vandaan komt: je weet dat er weer een komt !

En wat doen we ermee? Nog maar een meldpuntje en doe maar weer een commissietje? Met aan het hoofd weer een prima opgeleid wetenschappertje die zich dat onderzoekje op zijn cv-tje kan schrijven?

Of gaan we het nu eindelijk eens aanpakken alsof we echt de onderste steen boven willen halen over wat er toch in onze maatschappij aan de hand is. Naar het voorbeeld van Australië misschien? Waar de overheid het besluit nam een samenleving-breed onderzoek te starten en daarin niemand te ontzien. Ook zichzelf niet.

Wijsheid van de dag:

“De onderste steen komt niet boven, want dan stort de hele Nederlandse overheid in”

Over ritueel misbruik

/5 Reacties/in , , /door

Ik vind het erg lastig om hier iets zinnigs over te zeggen.

Satanisch ritueel misbruik is iets dat aan het licht gebracht dient te worden, en snel ook. Het bestaat en komt voor in alle lagen, maar met name de hogere van de samenleving.

Ik ben bereid om deze gigantische beerput open te trekken, maar ik heb medestanders nodig die er hetzelfde als mij over denken. Daarbij dien ik wel te vermelden dat de verwerking (voor zover je daarvan kunt spreken) van mijn eigen rituele misbruik nog in de kinderschoenen staat.

Ik voel me echter heel erg sterk en ik ben ervan overtuigd dat, mits wij er nu mee naar buiten komen de toekomstige generaties hier voordeel bij kunnen hebben.

Laten we stoppen met collectief ontkennen en ervoor kiezen om dit open te gooien, hoe zwaar het onderwerp ook is.

Laten we onze angsten overboord gooien en opkomen voor de onderdrukte levens van vele kinderen.

Het is onze taak om hier iets aan te veranderen, door middel van bewustwording, door middel van het gesproken woord, door middel van erkenning en door middel van dit bericht, we moeten ons hard maken voor een samenleving waarin dit niet plaats mag vinden maar eerst moeten we erkennen dat het bestaat.

Ik ben kwaad, kwaad op mijn daders maar nog veel bozer op de maatschappij die hier liever niets vanaf wilt weten. Dat moet stoppen. Zolang de media hier geen aandacht aan schenkt zal het altijd een omstreden onderwerp blijven. We moeten met harde bewijzen en feiten komen. De verhalen van duizenden mensen.

De details liegen er niet om, ze komen overeen en zoiets verzint men niet, kan ik uit eigen ervaring vertellen.

We moeten op onderzoek uitgaan want er speelt zoals hierboven ook al beschreven veel en veel meer dan dat wij daadwerkelijk weten.

Ik realiseer me goed dat ik met dit bericht haatreacties of erger nog de ontkenning van de mensen me op de hals kan halen. De overheid zal er alles aan doen om dit uit het reguliere nieuws te houden, dat blijkt uit het feit dat ze dat altijd hebben gedaan… Dit zegt natuurlijk wel iets…

Ik vertrouw het voor geen 5 cent al weet ik niet exact wat ik wel en niet moet geloven. Ik vertrouw de machthebbers in dit land voor geen meter dat is zeker maar of ze daadwerkelijk een dikke vinger in de pap hebben bij het leed dat ritueel misbruik heet weet ik niet.

Het is wel opvallend dat, ondanks vele bekentenissen, getuigenissen en verhalen van mensen die dit hebben doorstaan er nooit iets over in de krant staat of op het nieuws komt, er klopt iets niet…

In mijn geval was het een soort van cult/sekte, vermoedelijk satanisch van aard maar ik kan me nu geen concrete flashbacks voor de geest halen waarin wereldleiders een rol speelden.

Ik heb het hele verhaal nog niet compleet dus ik begin binnenkort aan een vernieuwde reconstructie van het hele gebeuren, dit gaat waarschijnlijk veel oproepen qua emoties en andere dingen maar het is noodzakelijk willen we de collectieve ontkenning loslaten en een beter milieu begint uiteindelijk bij jezelf dus ik moet mezelf doordringen van het hele gebeuren en dat is een hele kluif als mensen je alleen maar vragend aankijken wanneer je de term ritueel misbruik ergens laat vallen.

De collectieve onwetendheid/ontkenning moet worden aangepakt, ik begin bij mezelf, en jij?

Lars Roumen

Slachtoffers spreken: ontmoetings- en actiedag 2e paasdag Geertekerk Utrecht

/19 Reacties/in , , , /door

 

De slachtoffers van seksueel misbruik zijn nu aan de beurt om aan de overheid, justitie, wetenschap en hulpverlening duidelijk te maken wat werkelijk nodig is voor heling.

Als ervaringsdeskundige ben je nodig voor de oplossing. Voor de nieuwe aanpak.

 

Seksueel misbruik bestaat
Seksueel misbruik is niet van gisteren. Sterker nog, kindermisbruik en seksueel geweld tegen volwassenen neemt nog steeds toe! We willen er met z’n allen niet aan, maar seksueel misbruik bestaat en komt op grote schaal en in alle lagen van de samenleving voor.

We hebben te lang de andere kant op gekeken. Wetenschappers vertelden ons dat ons geheugen onbetrouwbaar is. Justitie eiste bewijzen. Hulpverleners bagatelliseren met goedkope therapie of hadden smoezen om er niet mee aan de gang te gaan. Daders worden beschermd of als het niet anders kan, juist helemaal verbannen.

Seksueel misbruik wordt zichtbaar. Een collectief geheim wordt doorbroken.
Dit “collectieve NEE”: de ontkenning, het negeren, het bagatelliseren wordt een beetje JA. Elke dag weer nieuwe verhalen. In volgorde: in de families, RK-kerk, voetbal, leger, IOC-NSF, entertainment industrie, theateropleidingen, Jehova’s getuigen, hulpverleners bij o.a. Oxfam, Artsen zonder grenzen, Plan (v/h Foster Parents Plan) en Rode Kruis.

De nieuwe aanpak
Het misbruik laat zich nu in volle omvang zien: het huidige systeem werkt niet meer.Het moet dus anders. Er moet wat gebeuren omdat wat we tot nu toe gedaan hebben niet heeft gewerkt. We hebben echter nog geen goede protocollen, methoden en procedures om op een nieuwe, adequate, manier om te gaan met seksueel misbruik en seksueel overschrijdend gedrag. Daarbij moet de heling van de slachtoffers en alle betrokkenen het uitgangspunt zijn.

Hier kom jij in beeld
Als ervaringsdeskundige ben je nodig voor de oplossing. Voor de nieuwe aanpak.

Je bent zelf seksueel misbruikt of je bent nauw betrokken bij dit onderwerp.
We hebben je stem nodig om je ervaringen met “het systeem” op de kaart te zetten. Wat is er goed, wat is er slecht gegaan, wat bevordert genezing wat houdt heling tegen? Hoe moeten we omgaan met slachtoffers van seksueel geweld en seksueel misbruik. Welke aanbevelingen hebben we als betrokkenen voor de overheid, instituties, de kerken, de wetenschap, justitie, verenigingen, hulpverlening?

Bijeenkomst 2 April, Geertekerk, Utrecht
Bij voldoende interesse, organiseren wij op 2e Paasdag maandag 2 april 2018, in navolging op de bijeenkomsten in 2010 en 2011, weer een samenkomst in de
Geertekerk in Utrecht.

Organisatie:

Webmasters seksueelmisbruik.info
Ton Leerschool, Raymond Lelkens, Paul van Dam,

Bestuur en vrijwilligers
Peter John Schouten Stichting
pjschouten.nl

Excetra
Expertise Centrum Traumaseksuologie
Peter John Schouten en Loes Stolker
excetra.nl

Ja, ik wil komen en doe mee. Vul dan het formulier in onderaan de tekst

 

BIJLAGE: ACHTERGRONDINFORMATIE of AANDACHTSPUNTEN

Heb jij over volgende onderwerpen iets te zeggen of ideeën?

Rk-kerk
Onder de titel Erkenning, Hulp en Genoegdoening voor slachtoffers van seksueel misbruik in de rooms-katholieke kerk in Nederland sloot kardinaal Eijk op 18december j.l. het Meldpunt Seksueel Misbruik en de afwikkeling van de commissie Deetman af.

In zijn toespraak en het eindrapport van de Stichting Toezicht en Beheer van het Meldpunt geeft de kerk aan zelf erg tevreden te zijn over hoe ze dit alles hebben afgehandeld. Maar de slachtoffers die hun procedure hebben doorlopen zijn nog niet aan het woord geweest.

Hoe is het voor jou verlopen, ben je voldoende gehoord, hoe heb je alles ervaren, heeft de behandeling van jouw klacht inderdaad erkenning, hulp en genoegdoening gebracht?
Hoe is die tijd van 2010 tot 2017 voor jou geweest?

Graag horen wij jouw commentaar en advies.

Verschil Seksueel Misbruik en Seksueel Geweld
Wat volwassenen elkaar aandoen op seksueel gebied beginnen wij nu ook seksueel misbruik te noemen. Zo komt het seksueel misbruik van kinderen (dat ernstige schade toebrengt die zich diep in de persoonlijkheid vestigt) terecht op de huidige, grote misbruik hoop.

Seksueel kindermisbruik is iets anders dan wanneer je, als volwassene, in een seksuele voor-wat hoort-wat positie terecht komt of van je fiets getrokken en verkracht wordt. In de kind -volwassene relatie is de schade anders en heviger. Iedere groep heeft zijn eigen kenmerken en pijnplekken.

Waarom is het belangrijk dit verschil eenduidig vast te stellen?
In de praktijk neigen politici, media en niet direct betrokkenen tot vereenvoudiging van een probleem. Daardoor kan de kern van een probleem verloren gaan wat weer kan leiden tot niet-werkende oplossingen.

Hoewel er veel gemeenschappelijke kenmerken zijn, beschouwen wij ieder verhaal, ieder slachtoffer, iedere schade als uniek. Alleen dan kan er in de therapie echt maatwerk gemaakt worden.

Verschil tussen juridische procedure en therapeutisch traject
Een juridische procedure is nu vaak een obstakel in de weg naar erkenning, genoegdoening en heling in plaats daar een onderdeel van te zijn.

Juridisch correct
Het huidige systeem baseert zich op de uitvoering van de wet. De rechterlijke macht bewaakt de toepassing van de wet gedurende het volledige proces en bepaalt de strafmaat op basis van de wetten en de beschikbare informatie.

Aangifte of smaad
Openlijk spreken over het misbruik dat je is overkomen en hardop zeggen wie de dader is, is niet toegestaan door de huidige wetgeving.  Er is altijd de dreiging vanuit de dader die een schade claimt wegens smaad- en laster. Ook al is het waar, je moet het geheim houden. Het moeten geheimhouden van een seksueel trauma is belastend en ongezond. Een bevestiging van de door de dader opgelegde geheimhouding.

Bewijsvoering
In de praktijk zijn er weinig veroordelingen. De bewijsvoering is dan ook dikwijls bijna onmogelijk en steunbewijs vergaren kan niet vanwege het bovenstaande. Dat maakt streven naar erkenning en gerechtigheid moeilijk.

Afwezigheid van de dader
De mogelijkheid tot direct contact tussen slachtoffer en dader ontbreekt. Dat kan juist voor de slachtoffers erg helend zijn: de dader te zeggen wat hij met je gedaan heeft of de excuses van de dader te horen krijgen. Niet alle slachtoffers zullen dit aan kunnen en/of willen, maar de mogelijkheid bestaat nu niet. Daarmee is een echte afsluiting ook niet mogelijk.

Mediatie
Een traject gericht op herstel van relaties (mediation) en het mogelijk maken voor daders eerder te bekennen door zonder op de achtergrond een dreigende veroordeling, zou misschien een opening kunnen betekenen. Een andere ingang zou kunnen zijn om het probleem in de gemeenschap te leggen en niet uitsluitend als conflict tussen slachtoffer en dader te zien. 
In Afrika zijn dit soort zaken een probleem van de groep, niet van twee individuen. De groep moet het ook met elkaar oplossen

Het lijkt dat we moeten zoeken naar een tussenvorm of een voorportaal voordat het juridische proces begint. De heling van het slachtoffer zou uitgangspunt moeten zijn.

Wij zijn ook hier benieuwd naar jouw commentaar en adviezen.

DE OVERHEID: de grote nalatige
De overheid. Ja, wat deed de overheid eigenlijk?
Die verwijst voor de oplossing naar de organisaties waarbinnen het misbruik plaatsvond. Om het zelf op te lossen met hun eigen rechtssysteem. Naar hun eigen goeddunken en eigen normen. Zelfregulering heet dat. Zoals zo dikwijls in de praktijk verhuld ook hier het toestaan of stimuleren van zelfregulering, het op zijn beloop laten of gebrek aan optreden van de overheid.

Recent verwees Minister Dekker van Rechtsbescherming de Jehova’s naar de katholieke kerk omdat die, volgens hem, het massale kindermisbruik zo goed hebben opgelost.

Ondanks voortdurend aandringen vanuit slachtoffer-groepen kwam er geen onafhankelijk onderzoek. Daarmee bleef ook de rol van de toenmalige overheid verhuld. De Nederlandse overheid kan een voorbeeld nemen aan Australië dat de moed heeft gehad een samenleving-breed onderzoek naar de impact van misbruik te doen.

Hoe kan het dat de katholieke kerk of andere organisaties zelf wegkomen zonder veroordeling door ons rechtssysteem als criminele organisatie die seksueel misbruik heeft gefaciliteerd met hun geloofs-systeem en eigen kerkelijk recht? Door verjaring kunnen veel individuele gevallen niet meer door justitie behandeld worden.

Nu zijn alleen de slachtoffers zelf gecompenseerd maar het maatschappelijk leed dat door de rk kerk is aangericht, is nooit vergoed. (o.a. overleden slachtoffers, ouders, gespleten gezinnen en families, zelfmoorden, partners, omstanders, getuigen, hulpverleners). Bijvoorbeeld had de rk-kerk tenminste gestraft kunnen worden bijvoorbeeld door intrekking van belastingvoordelen of vrijstellingen.

De Hulpverlening
De bejegening door de hulpverlening van slachtoffers is niet altijd zuiver en adequaat. Er wordt aanbod gedaan op de gevolgen maar niet op schadeherstel. Alleen kortdurende hulp aanbieden en EMDR bij een levensthema is minachting voor de schade die misbruik aanricht. Bij deze hulp zijn slachtoffers maar gedeeltelijk geholpen en gaat vaak hun zoektocht naar goede hulp voort.

Wij zijn ook hier benieuwd naar jouw commentaar en adviezen.

 

Ja, ik wil komen en doe mee!

Bijeenkomst 2e paasdag 2018 Geertekerk, Utrecht

Bijeenkomst 2e paasdag 2018 Geertekerk, Utrecht

Bezig met versturen

 

Code Stilzwijgen in de katholieke kerk

/2 Reacties/in , , /door

In een onthullende reportage van de Franse publieke televisie weten Franse journalisten bijna 100 voorbeelden van priesters te achterhalen die in de afgelopen 25 jaar zijn overgeplaatst na signalen van seksueel misbruik. De journalisten doen onder meer onderzoek in Afrika en Amerika. In Frankrijk gaan ze achter een priester aan die 19 jaar geleden in allerijl vertrekt uit Canada na aanklachten van seksueel misbruik van minderjarigen. Er ligt al jaren een opsporingsbevel voor hem klaar. Maar de kerk levert hem niet uit. Het toedekken van dit soort zaken reikt mogelijk tot in de hoogste regionen. Daarom reizen de journalisten af naar Argentinië. In Buenos Aires gaan verhalen rond over de huidige paus Franciscus, en de manier waarop hij is omgegaan met misbruikzaken in zijn jaren als aartsbisschop.

In ZEMBLA INTERNATIONAAL een Frans onderzoek naar de cultuur van overplaatsen en stilzwijgen in de katholieke kerk.

ZEMBLA INTERNATIONAAL – Code stilzwijgen in de katholieke kerk  – woensdag 14 februari 2018  om 21.15 uur bij BNNVARA op NPO 2.

zie zembla

Brief aan mijn overleden leraar

/11 Reacties/in , , /door

Brief aan mijn overleden leraar

Spreekrecht
Na ruim vierenveertig jaar maak ik gebruik van mijn spreekrecht. Ik heb eigenlijk altijd het recht gehad maar nooit het recht genomen om er gebruik van te maken. Angst en schaamte hebben mij daarvan weerhouden om ook maar iets te vertellen wat er op school en bij u thuis allemaal gebeurde.

Die angst werd er door u wel ingepeperd. Want wat daar allemaal gebeurde was net zo goed mijn schuld, en wie zou mij nou geloven?

Ik liet toch steeds weer blijken dat ik het prettig vond. Ik was degene die er steeds weer een erectie van kreeg, ik was het die klaarkwam. Steeds werd dat maar door u benadrukt….. dat ik er van genoot.

En ik ben daar ook in gaan geloven dat het allemaal aan mij lag. Ik gaf de aanleiding,….. ik genoot er van,….. ik had nooit geprobeerd om u te tegen te houden.

Schuldgevoel
Dat schuldgevoel wat u mij toen heeft aangepraat heeft mij meer dan vierenveertig jaar achtervolgt.
Ik heb daar erg veel last van gehad en nog steeds word ik met het misbruik geconfronteerd.

Het is niet alleen het schooljaar dat u mij misbruikte. Maar ook die tijd daarna heb ik het er erg moeilijk mee gehad om me staande te houden. U heeft iets van me afgenomen. Iets waardevols, iets kwetsbaars, iets intiems. Wat een mooie ervaring had moeten worden is gemaakt tot iets smerigs. Waar ik tot op de dag van vandaag nog last van heb.

Wat u toen heeft afgenomen, de puurheid, de onschuld en onbevangenheid dat heb ik nooit meer teruggekregen.

Er werd in dat jaar iets kapot gemaakt dat niet meer te repareren is. U moet volgens mij goed geweten hebben wat voor impact het op mijn leven heeft gehad. En dan nog niet eens alleen mijn leven. Mijn ouders hebben het er ook erg moeilijk mee gehad. Die wisten namelijk van niets. Ik heb ze het nooit durven vertellen. Die hebben mij daardoor ook vaak niet begrepen. Een onhandelbare puber, die niet goed in zijn vel zat. Maar wat de ware rede was… waarom ik niet goed in mijn vel zat…. heb ik ze nooit durven vertellen . Ik heb heel wat dokters, psychiaters en psychologen afgelopen met mijn ouders en ik heb 6 weken in het ziekenhuis gelegen om dat ik het allemaal niet meer kon handelen. Maar door wie zijn schuld!? Een leraar nota bene. Iemand die mij iets bij had moeten brengen….. maar niet op seksueel gebied.

Voorlichting misschien, maar daar had het dan bij moeten blijven.

Maar u ging grenzen over. Vele grenzen. Grenzen die voor een dertienjarige jongen niet te begrijpen zijn. En dat heeft u geweten. U moet dat geweten hebben. U moet geweten hebben wat voor schade het aanricht. Uw eigen frustraties op een puber botvieren. U moet geweten hebben wat dat voor impact op mij zou hebben.

U heeft altijd geprobeerd…….en met succes….. om mij te laten geloven dat ik de schuldige was. vierenveertigjaar heb ik dat ook nog eens bij me zelf erin lopen peperen. Ik heb jaren niet anders kunnen denken. Niet anders durven denken. Het taboe dat op seks ruste werd door u nog eens extra gevoed. Ik, die seks had met een leraar en die…. zoals u zei, er ook nog eens van genoot om seks te hebben. Een jongen die seks heeft met een man…. een leraar, en ik die nooit in opstand was gekomen. Met zoiets kon en durfde ik niet meer naar buiten te komen. Zoiets kon ik ook maar beter voor me houden. Wat ik dus ook al die jaren heb gedaan.

Maar het heeft liggen rotten, tot het niet meer te harden was. Maar dat heeft vreselijk lang geduurd. Ik heb ook nooit begrepen waarom u na dat jaar totaal niet meer naar mij omkeek.

In mijn beleving was er iets speciaals ontstaan. Maar toen het nieuwe schooljaar weer begon, heeft u mij volledig genegeerd. Waarom?

Weet u nog dat ik in de zomervakantie verschillende keren bij u thuis moest komen,………ik in ieder geval wel, zelfs nog een paar dagen voordat de school weer begon ben ik nog een keer bij u in bed gekropen. Toen heeft u niets laten merken dat er iets aan de hand was. We hadden gewoon seks zoals altijd. Maar een paar dagen later toen de school na de vakantie weer begon werd ik door u totaal genegeerd. Ik heb heel lang gedacht dat we een soort van “vriendschap” hadden. Een verboden “vriendschap” wel te verstaan, maar het voelde wel als iets speciaals. Dat heeft u….. door mij te manipuleren, op een hele slinkse manier in ieder geval laten denken. Door altijd te zorgen dat ik heel erg opgewonden raakte. Door heel vaak aardig tegen mij te doen. Door de extra aandacht, de pilsjes en sigaretten die ik kreeg als ik bij u thuis was. Door dat u een leraar was waar ik tegen op keek, iemand die in die tijd nog aanzien en gezag had. Door mij het gevoel te geven dat ik de enige jongen was die ú aardig vond. Maar u kon óók ineens heel kwaad worden. Dat deed u om mij te intimideren zodat ik toch zeker mijn mond zou houden. Maar dan in eens is dat afgelopen, na dat schooljaar zag u me niet meer staan. Waarom?

Er was iets veranderd. U probeerde mij zoveel mogelijk te negeren. Steeds als ik u aankeek, keek u een andere kant op en deed u net of u mij niet zag. Ik kan daar nu alleen nog maar over speculeren over het waarom. Waren er andere leraren achter gekomen, en moest het toen in de doofpot? Had u een ander slachtoffer gevonden? Wat ik betwijfel, want vanaf de eerste dag van het nieuwe schooljaar heeft u niet meer naar mij omgekeken.

Na alles wat er was gebeurd was het ineens afgelopen.

U bent wel gewoon les aan mij blijven geven, maar zelfs in de klas probeerde u mij te ontlopen. Ik heb met u een keer flinke ruzie gehad in de klas. Ik kwam een keer te laat in de les. In die tijd had ik erg veel last van hyperventilatie (raar hė) en daarom was ik wat later. Ik kreeg een enorme uitbrander. Ik weet niet meer wat ik toen gezegd heb maar u gooide toen een asbak naar mijn hoofd. Die ik weer naar uw hoofd teruggooide. Ik werd de klas uitgestuurd. Hoe bizar mijn schooltijd is geweest……nou die was dus echt bizar……!

U moet geweten hebben wat het allemaal teweeg heeft gebracht. Dat kan niet anders.

Wat u bij mij teweeg heeft gebracht is onbeschrijfelijk. Vierenveertigjaar en nooit bent u meer uit mijn gedachten geweest. Hoe ik me in het begin staande heb moeten houden wens ik niemand toe. U heeft van mijn verwarring misbruik gemaakt en hoe. De aller….. allereerste keer dat u uw handen niet thuis kon houden zal ik nooit maar dan ook nooit meer vergeten. Toen uw hand in mijn kruis greep. Hoe ik daar enorm van schrok, dat ik het bloed uit mijn aders voelde stromen, de grond onder me weg voelde slaan en dat ik me niet meer durfde te bewegen, ik verstijfde totaal…….. ik kon en durfde me niet eens meer te verroeren. Dat ik opgewonden raakte en een erectie kreeg dat heeft mij toen helemaal uit het veld geslagen. Steeds raakte ik opgewonden door de seksuele handelingen die u bij mij deed. Waar u dus telkens weer misbruik van wist te maken. Vanaf dat eerste moment wist u dat ik het perfecte slachtoffer voor u was.

U heeft alles met me kunnen doen. Wetende dat ik geen gevaar voor u was, wetende dat ik het niet durfde om het openbaar te maken zodat u ontdekt zou worden. U heeft verwarring gezaaid en ik kon het alleen maar oogsten.

Verwarring
Verwarring oogsten heb ik dus erg lang gedaan. Niet weten wat ik met het misbruik moest aanvangen.
U heeft steeds geroepen dat ik een homo was. Dat heeft u geroepen om mij maar onzeker te maken. Weer die verwarring. Dat ik een erectie kreeg, weer die verwarring. Dat u er steeds voor zorgde dat ik klaarkwam, weer die verwarring. Dat ik het op die momenten lekker vond, weer die verwarring. Dat u mijn ouders in zou lichten als ik niet deed wat u wilde, weer die verwarring. Soms erg agressief en dan weer alsof we vrienden waren. En dat alles om mij te dwingen tot seksuele handelingen die ik niet wilde, maar uiteindelijk toch weer deed, weer die verwarring.

Ik heb het ook steeds geloofd.
Wat maak je dan kapot bij iemand? Veel, heel veel. Zoveel dat ik uit het leven wilde stappen. Dat er geen andere uitweg meer is. Ik een puber die net zijn eigen lijf aan het ontdekken was. Hoe kwetsbaar kan je dan zijn. En u heeft dat geweten, u heeft daar misbruik van gemaakt. U bent grenzen over gegaan die u nooit over had mogen gaan. Hoe hard ik heb moeten vechten om het misbruik een plek te geven is onbeschrijfelijk. Waar ik al niet mee geworsteld heb (en nog steeds).

Op de eerste plaats de seks die we hadden gehad. Een diep spoor heeft achter gelaten. Hoe ga je daar als dertien- veertienjarige mee om? Ik had mijn vader zelfs nog nooit naakt gezien. De eerste volwassen piemel die ik zag was van u…..,in erectie. Dat ik die in mijn mond moest nemen. Toen u klaarkwam, de sperma die ik op mijn gezicht voelde. Dat ik ook anaal ben verkracht, de pijn. De smerigheid. De ontlasting die ik dan rook, de sperma die je tussen je billen uit voelt lopen. Ik gruw nu nog steeds als ik mijn eigen sperma op mijn huid voel. Maar ook…. dat als we seks hadden gehad ….dat we dan samen onder de douche gingen. Dat u mij dan helemaal in zeepte en mij dan weer bevredigde. Dat u dan aardig en zorgzaam was. Het heeft een onuitwisbare indruk achter gelaten. Zoveel dat ik nog steeds moeite heb met seks. Er werd door u gedreigd dat als ik het zou vertellen dat u mij voor rot zou slaan en al mijn botten in mijn lijf zou breken, u wist me wel te vinden als ik ooit mijn mond open zou doen. Ik kon en durfde het tegen niemand te vertellen, ik was bang en ik schaamde me…. dus ik moest maar zien hoe ik daar mee dealde. Het heeft bij mij voor wat kronkels gezorgd. Kronkels die het nu dus…na al die jaren nog steeds moeilijk maken om daar op een gewone normale manier mee om te kunnen gaan. Het totaal negeren van iemand waar je zoiets intiems mee had. Het enorme geheim wat we samen deelden. Ik voelde me afgewezen en gebruikt. Nooit heeft u het er met mij nog over gehad, u deed net of het nooit was gebeurd. Mijn leven stond op zijn kop. Ik wist haast niet hoe ik verder moest. Ik kon bij niemand terecht.

De zoektocht naar mijn geaardheid.
De zoektocht naar mijn geaardheid. Het is een grote traumatische ervaring geworden. Ik twijfelde aan mijn geaardheid. Ik had geprobeerd om die te ontdekken maar dat deed ik op foute plekken en bij foute mannen. Mijn hormonen gierden door mijn lijf. Ik heb heel lang gedacht dat ik homo was, maar een relatie aan gaan met een jongen durfde ik niet. Terwijl mijn lijf om liefde en genegenheid schreeuwde. Mijn seksuele gevoelens, werden op de verkeerde manier bevredigd. Het voelde nooit goed. Ik ging me er zelfs veel slechter door voelen. Het ging in die tijd heel slecht met me. Ik was mijn identiteit helemaal kwijt. Ik wist gewoon niet meer wie ik was. Ik had een identiteit aangemeten die u mij had aangepraat. In die periode heb ik ook een paar keer een zelfmoord poging gedaan. De frustraties op seksueel gebied liepen steeds hoger op, en thuis werd het er ook steeds moeilijker. Op de helft van mijn laatste schooljaar heb ik 6 weken in het ziekenhuis gelegen omdat niemand meer wist wat ze met me aan moesten vangen en ik wist het niet meer te handelen. Jaren en jaren heb ik geprobeerd om mijn gevoelens weg te stopen. Bang om weer gekwetst te worden. Ik was zo onzeker over me zelf. Die onzekerheid die u had gecreëerd door steeds maar te roepen dat ik anders was. En die onzekerheid was ook veroorzaakt door die verwarrende erecties die ik steeds had gekregen. Maar ook…. dat ik het op de een of andere manier….. ook erg spannend vond en waar ik me dan achteraf weer schuldig over voelde. Daar heeft u dus feilloos misbruik van weten te maken. Een jongen van dertien die nog onzeker over zijn lijf was en net zijn eigen seksualiteit aan het ontdekken was. Seks, het is beladen. Wat ik al gezegd heb…. wat iets moois had moeten zijn werd iets smerigs.

Achtergrond
Toch heb ik iets van mijn leven kunnen maken. Wel altijd met u op de achtergrond. De laatste jaren kwam u weer steeds meer op de voorgrond maar ik wil u weer naar de achtergrond hebben. Ik weet dat ik nooit meer van u af zal komen maar een plekje op de achtergrond moet voldoende zijn. U mag niet meer zo’n groot deel uitmaken van mijn leven. Ondanks dit alles ben ik op mijn pad toch een hele lieve vrouw tegengekomen. Ik ben met haar getrouwd, al ruim 25 jaar, en mijn vrouw die is nu na jaren van het verzwijgen over het misbruik, op de hoogte van wat er allemaal heeft afgespeeld. Maar voordat zij dat wist heeft ze me vaak ook niet begrepen. De vele nachtmerries die ik heb gehad toen ik met haar een relatie aanging. Het was net of u mij daar van wilde weerhouden. En de vele nachtmerries die ik nog steeds heb. De problemen die ik op seksueel gebied had en nog heb. Gelukkig heb ik een vrouw die daar niet zo mee bezig was en is, zij stelt me gerust als het weer eens niet lukt…. als u zich op die momenten weer aan mij opdringt.

De angst toen mijn vrouw zwanger was en dat het misschien een jongetje zou zijn, heeft mij nachten wakker gehouden. Ik hoopte zó op een meisje. Ik was bang dat ik net als u de fout in zou gaan. Het is een jongetje geworden maar ik heb gelukkig nooit die fout bij mijn zoon gemaakt.

Maar hoe erg is het om daar bang voor te moeten zijn. Moeite hebben met het knuffelen van je baby. Zeker niet te intiem zijn met je kind. De puzzelstukjes vallen nu voor haar op zijn plaats.

Mijn vrouw heeft me de afgelopen jaren erg gesteund toen u weer steeds meer op de voorgrond kwam en ik problemen kreeg om het allemaal weer te handelen. Voor mij gevoel was ik weer helemaal terug bij af. Wat me ook weer erg veel energie heeft gekost om uit dat dal te klimmen. Ik heb voor de zoveelste keer weer hulp moeten zoeken bij een psycholoog, maar mede met hulp van haar is het gelukt om uit dat dal te klimmen.

Ik wil mijn vrouw graag liefhebben zoals je lief zou moeten hebben, maar zoals ik al heb gezegd er is iets intiems en kwetsbaars kapot gemaakt.

Ik heb veel moeite met een “normaal” seksleven. U blijft daar altijd een negatieve rol in spelen. Veertien was ik toen en nu ben ik zevenenvijftig. Kunt u na gaan wat u allemaal teweeg heeft gebracht.

Helaas kan ik het niet meer rechtstreeks tegen u zeggen. Er zijn vele jaren verstreken. Ik vraag me nog weleens af of u ook nog zoveel aan mij gedacht heeft en op wat voor manier. Als een lustobject, of als mens?

Ik zal het nooit te weten komen.
Ik zal het nooit te weten komen. Maar ik wil het stuk verleden wat u zo beladen heeft gemaakt laten rusten zodat ik weer verder kan met mijn leven. U bent het niet waard om zo op de voorgrond te staan. Daar heb ik iemand voor gevonden die dat echt verdient, iemand die van mij houdt zoals ik ben. Iemand die me ziet als mens met gevoel en emotie. Niet zoals u heeft gedaan, mij zien als een ordinaire opblaaspop waar je overal je lul in mag steken. Een leraar nota bene die toch zeker beter had moeten weten dat ik niet bedoeld was om daar keer op keer je eigen seksuele frustraties maar op bot te vieren.

Als
Doordat u uw handen niet thuis kon houden heeft u mijn leven wel een hele ander wending gegeven. Een wending waar ik niet voor gekozen heb. Als u uw handen had thuis gehouden, dan was mijn schooltijd niet zo’n hel geweest. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik een leven gehad waar ik niet zo’n moeite had hoeven doen om me daarin staande te houden. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik niet het gevoel gekend dat je steeds aan het overleven bent. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik geen zelfmoord pogingen gedaan. Als u uw handen had thuis gehouden, dan was ik in die tijd niet zoveel gaan drinken en was ik voor mijn ouders niet zo’n moeilijk kind geweest. Als u uw handen had thuis gehouden dan had ik een heel andere band met mijn ouders gehad. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik nooit een brief aan mijn overleden ouders hoeven schrijven om mijn spijt te betuigen dat ik niet eerlijk tegen ze ben geweest. Als u uw handen had thuis gehouden, dan was ik niet zo onzeker over me zelf geweest. Als u uw handen had thuis gehouden dan was ik een andere man en vader geweest. Als u uw handen had thuis gehouden, dan was ik niet op afgelegen plekken op zoek gegaan naar seks. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik nooit nachtmerries hoeven te herschrijven omdat u mij nog steeds nachten wakker houdt. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik een pubertijd doorlopen die normaal was geweest, met de normale ups en downs die daarbij horen. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik geen flash-backs meer gehad. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik een leven gehad zonder twee gezichten. Als u uw handen had thuis gehouden dan had ik nu niet zo’n moeite gehad met seks.

Maar uw eigen gevoelens waren zoveel belangrijker dan die van mij.

Eigenlijk bent u gewoon een grote mislukkeling. U heeft alles verloochend waar u voor stond . Een frater die er toch een andere levensbeschouwing op na zou moeten houden en dan ook nog het vak leraar uitoefenen. Een leraar zou toch iemand moeten zijn die graag kinderen bijstaat in hun ontwikkeling, in een gezonde ontwikkeling wel te verstaan. U heeft géén van die doelstellingen waar kunnen maken. U heeft alleen maar aan u zelf gedacht. Al uw macht misbruiken die u in die tijd had… misbruiken op een onschuldige jongen. Zodat uw eigen seksuele behoeftes bevredigd werden.

Ik hoop van harte dat waar u zogenaamd als frater voor stond, naastenliefde, barmhartigheid en broederschap…… dat u zich bij GOD heeft moeten verantwoorden. U hoeft van mij niet te branden in de hel, daar beslist God over. Maar ik zou het wel fijn vinden als God u in elke vezel van uw lichaam zou kunnen laten voelen hoe dat ik mij toen heel, heel vaak gevoeld heb en waar ik nog steeds last van heb. De angst, de pijn, het verdriet, al die verwarrende emoties, je zelf zó haten, die onmacht, frustraties op seksueel gebied en ga zo maar door…….. dan vind ik dat al genoeg. U heeft toen voor mij een hel gecreëerd. En naar die hel mag u dan hopelijk nu zelf afdalen.

Ik hoop dat er een GOD bestaat, u heeft daar in ieder geval nóóit in geloofd.