Adriaenssens: Verkrachten vraagt een specifiek denkpatroon
“Neen is neen!” Twee zedenzaken lokken vandaag heftige reacties uit. In Oostende wordt een 17-jarig meisje het slachtoffer van een groepsverkrachting en in Gent krijgt een jongeman die een vrouw verkrachtte géén straf. Een uitspraak die er op lijkt te wijzen dat verkrachting nog steeds niet au sérieux genomen wordt in onze maatschappij. Maar welke reactie heb je als slachtoffer op een aanranding of verkrachting? En wat kunnen hulpverleners doen als begeleiding om het trauma te behandelen? Kinderpsychiater Peter Adriaenssens geeft uitleg bij het verwerkingsproces.
De kinderpsychiater sprak over grooming en verkrachting: in grooming dringt de dader langzaam en bewust door in het leven van het slachtoffer om hem/haar seksueel te misbruiken; bij verkrachting gaat dat plotseling, als in een opwelling. De hamvraag is in beide gevallen: wat is de dader voor een persoon – hoe komt hij/zij zover om zoiets te bedrijven?
Eerst de kwestie van verkrachting. Laten we eerst kijken wat er bij een uit de hand gelopen demonstratie gebeurt. Mensen trekken door de straten, beginnen te schreeuwen, nemen bakstenen uit de straat om die door de ruiten te gooien, enzovoorts. Worden er enkelen gearresteerd, dan blijken enkele daders verrast te zijn van hun eigen verkeerd handelen: nee, dat zouden zij nooit gedaan hebben, en toch is het gebeurd! Hoe te verklaren? Van boven af bekeken lijkt een grote groep demonstranten op een harige rups, die alles om zich heen verslindt. Ook alle omstanders sleept zij mee in die vernielzucht, gaan ook meedoen. Je kunt je er niet tegen wapenen, dan slechts ver verwijderd te blijven van die rups. Zo’n rups heeft een gemeenschappelijk handelen en reageren, waar het individu in oplost!
Zo zijn ook groepsverkrachtingen te verklaren. Ook gebeurtenissen in onze vroegere koloniën zoals in Nederlands- Indië en de Belgische Congo, waar we echt geen lieverdjes waren….
Mensen handelen bij verkrachting dus op een soort van automatische piloot.
Hoe dan dat bovengenoemde grooming te verklaren? waar de dader een stikum web weeft om het slachtoffer.
Mensen hebben dikwijls geen hart voor kinderen. O ja, wel uiterlijk, voor de schijn. En voldoen aan hun dagelijkse verplichtingen jegens een kind, hun zoon of dochter. De hamvraag is echter, wat heeft een kind werkelijk nodig?
De schrijver van deze reactie heeft zich hier tientallen jaren lang in verdiept. Gaf zijn zoon alternatief onderwijs tot zijn 18e, om hem daarna over te geven aan de Hogeschool. Hij is ook maar een mens, want hoe moet je nu het beste geven aan een kind? In geloof heeft hij dit al biddend en vragend om hulp en inzicht tot God tot voltooiing kunnen brengen; zowaar geen eenvoudige opgave, het wiel moest weer opnieuw uitgevonden worden. Door deze handeling opende God zijn ogen, van wat er allemaal mis gaat met kinderen in de gehele wereld, ja juist ook in dit arrogante landje, waar alles voor elkaar zou wezen. Hij heeft erover geschreven, compact en volledig, in een stukje poëzie, zie in “honderd verhalen” onder “Ben”, 1 juli; scrol dan helemaal omlaag, daar staat in een antwoord aan Bonnie dat stukje poëzie, al die korte zinnetjes.
De mens schiet schromelijk tekort als het gaat om kinderen iets goeds mee te geven. Jongens bijvoorbeeld moeten veel buiten spelen, vlotten en hutten bouwen, oorlogje spelen (zoals huttenoorlog, wat deze schrijver zelf eens heeft georganiseerd onder vele jongetjes). Want als kinderen niet op veelzijdige wijze kunnen spelen, GROEIEN ZE NIMMER UIT TOT VOLWAARDIGE VOLWASSENEN. Ja, duw ze allemaal maar op school, waar ze veel onnutte leerstof hebben te leren tot aan hun volwassenheid. Niemand weet meer hoe die scholen en de leerplichtwet is ontstaan, maar dat is een ander verhaal, dat hij hier niet zal opschrijven. Waar het mij eigenlijk over gaar hier, is hoe volwassenen omspringen met kinderen. Betutteling, en op een verkeerde wijze. Maar eigenlijk interesseert men zich niet zo voor kinderen. Ja, de Heer Jezus wel: laat die kinderen toch bij Mij komen, en verhindert ze het niet. Hij greep zo’n snotterend jochie en plaatste dat in hun midden, en zei: word als hem! Wie o wie heeft deze belangrijke boodschap begrepen? De leraar niet, de ouders niet, de paus niet. We moeten ons meer om onze kinderen bekommeren, ja ons leven voor hen inzetten om hen al het juiste aan te reiken wat zij nodig hebben.
Aldus is nu de dader te verklaren. Zij die een web weven om een kind langzaam maar zeker in te palmen, en zij die een kind in een opwelling verkrachten, hebben totaal geen hart voor zulke kinderen. Want als ze een hart zouden hebben, dan doen ze zo’n kind niet zoiets aan. Het is nogal zelfzuchtig, egoïstisch toch, om je aan een kind te vergrijpen! Ja, het ergste is dat satanisch-ritueel misbruik, waar kinderen verkracht, verminkt en vermoord worden, of psychologisch omgewerkt om later ook zo’n dader te worden. Overal die meedogenloosheid. Gevoelloosheid. Hun drijfkracht is de macht over een weerloos kind, een ongelijk en laf spel.
Daders gaan nooit vrijuit. Mogen nooit vrijuit gaan. Zeer streng straffen; dan is dat een voorbeeld voor anderen, die zich dan wel tweemaal bedenken om ook zoiets te doen.