Anoniem intiem II
Naar aanleiding van de documentaire Anoniem Intiem van Maarten Dallinga die voorgedragen is voor een prijs heb ik hem gesproken. De documentaire gaat over mannen die anonieme seks zoeken op cruising-lokaties. Ik vroeg hem waarom er in die documentaire niks gezegd wordt over seksueel misbruik van jongens en traumaseksualiteit, iets wat volgens mij voor een groot deel van de bezoekers van die plekken een belangrijk gegeven is. Hij antwoordde dat hij daar niks over had gehoord en dat een deskundige van Movisie hem had bevestigd dat er geen connectie is tussen die anonieme seks en seksueel misbruik van jongens. Ik denk daar anders over, onder andere vanuit mijn eigen ervaring. Hoe denken jullie hier over en wat vinden jullie van deze deskundige van Movisie?
Anonieme seks is sowieso een idefix. Misbruik is niet per definitie de aanleiding maar er ligt absoluut een vorm van identiteitscrisis aan ten grondslag en dat zal iedere bezoeker heftig ontkennen. Omdat je dan aan het laatste stukje fundament komt. Ik weet ook dat dat schijnveiligheid is. De traumaseksuologische kennis en kunde bewijst echter zeker een gegronde aanname van je stelling. Het gaat dan echter tegelijkertijd meteen over alle soorten seksontmoetingen die min of meer anoniem heten te zijn. Dan rommelt het werkelijk aan de fundamenten van onze maatschappij. Maar daar twijfel ik allang niet meer over dat daar de crux zit
Naar mijn stellige overtuiging wordt het trauma (als daar sprake van is) vooral veroorzaakt door het enorme maatschappelijke taboe waarmee seksueel misbruik is omgeven. Onze maatschappij is bij lange na niet zo tolerant als we denken. Als er een enquête wordt gehouden lijkt homoseksualiteit tegenwoordig door vrijwel iedereen geaccepteerd te worden, maar achter de eigen voordeur denkt menigeen er het zijne/hare van en blijkt tolerantie (iets anders dan acceptatie) vaak het hoogst haalbare. En dan heb ik het niet alleen over alle quasi lollige grapjes, maar over echte meningen en opvattingen die naar boven komen zodra je even doorvraagt.
Ik zag onlangs de BBC-documentaire ‘Growing up Gay’. Daaruit blijkt dat 45% van de gay-community kampt met psychische problemen, vooral onder mannen. Drugsgebruik en anonieme seks waren daar onder andere uitvloeisels van, zo bleek. Dat klinkt bekend, nietwaar?
Wat sterk naar voren kwam is dat vooral sociale uitsluiting hieraan ten grondslag ligt. Voor opgroeiende kinderen en jongeren is dit bijzonder hard, maar ook voor volwassenen is het geen pretje om steeds een buitenstaander te zijn. Niet geaccepteerd worden eist een zware tol. Vandaag de dag zijn er voor homo’s in de meeste westerse landen goede netwerken van en voor homo’s. Ook voor homoseksuele jongeren is en komt er steeds meer beschikbaar, waardoor ze samen zichzelf kunnen zijn, zowel privé als in verenigings- en uitgaansleven. Good for them.
Voor degenen die in hun jeugd misbruikt zijn blijft de sociale uitsluiting. Zeker in het huidige, vrij hysterische klimaat. Voor hen is er geen gezellig verenigings- en uitgaansleven en sociale acceptatie. Als je mazzel hebt kun je bij de hulpverlening terecht: slachtofferschap als het hoogst haalbare. Sommigen hebben na verloop van tijd hun hele identiteit daaraan opgehangen als aan een kapstok. Geen enkel oordeel over die groep, maar menigeen zit helemaal niet te wachten op medelijden, terwijl het best fijn zou zijn om eens vrijuit te kunnen praten over wat jou is overkomen en hoe anderen dit ervaren hebben. Zonder de bekende vooroordelen. Want juist daardoor wordt het steeds moeilijker om hierover te praten. Immers: “je moet wel hevig getraumatiseerd zijn als je op jonge leeftijd zoiets vreselijks hebt meegemaakt.’ En erger nog: ‘slachtoffers worden *altijd* daders’. Daar sta je dan met je brandmerk, terwijl de kinderen alvast in veiligheid worden gebracht, want ‘je weet maar nooit’. Ik heb zelfs uit de mond van welwillende hulpverleners mogen optekenen dat de doodstraf de enige oplossing is voor deze dadergroep (dezelfde beroepsgroep die gewelddadige overvallers liefst naar huis stuurt met een aai over de bol). Met dergelijke opvattingen en opmerkingen zijn slachtoffers dus totaal niet geholpen. In tegendeel. Het is toxisch en schadelijk voor het zelfbeeld.
Misbruik is er in vormen en gradaties. Zonder ook maar iets goed te willen praten richting daders is het wel verstandig om hier rekening mee te houden en niet alles over een kam te scheren. Juist omwille van de slachtoffers. Hun gevoelens over misbruik zijn complex en meestal niet eenduidig. Door steeds maar te hameren op dezelfde clichés worden slachtoffers steeds verder de hoek in getrapt: ‘je bent beschadigd, je bent een viespeuk (zie je wel!) en je wordt hoogst waarschijnlijk zelf ook een dader.’ Dáár moeten we dus vanaf. Dit vooroordeel is net zo idioot als het idee dat jongens homo worden van een genderneutrale opvoeding of als ze opgroeien bij een stel homoseksuele ouders.
Onlangs bij ‘Ik durf het bijna niet te vragen’ aflevering ‘Sekswerkers’ kwam hij ook weer voorbij: ‘jij bent zeker misbruikt als kind?’. Dat dus. Een minderheid bleek te zijn misbruikt – net als onder mensen met ‘keurige beroepen’ dus – maar het vooroordeel is onuitroeibaar.
Daarom moeten we naar mijn idee voorzichtig zijn met het verbinden van oorzaak en gevolg. Niet iedereen is getraumatiseerd. Sommige ervaringen waren misschien zelfs aangenaam. Maar als je dat aan jezelf durft toe te geven ben je al een held, laat staan dat je zoiets tegen een ander kunt vertellen. ‘Zie je wel. Dus toch een viespeuk. Dacht ik het niet! Dat komt natuurlijk door dat trauma’.
Er zullen ongetwijfeld mensen zijn met een misbruikverleden die aan anonieme seks doen. Maar er zijn nog veel meer mensen die hun fantasieën uitleven zonder dat hen ook maar iets is overkomen op dit vlak. En dan zijn er ook nog slachtoffers die niets van anonieme seks moeten hebben, zoals ondergetekende. Een oorzakelijk verband is er m.i. niet. Er zijn veel mensen die op alle mogelijke manieren hun kicks zoeken buiten de ‘vanille’ sfeer. Of je dat duister vindt is een moreel waardeoordeel. Moraal is niets anders dan het gemiddelde van wat de meerderheid als ‘normaal’ bestempelt. Daar kunnen we nog een hele boom over opzetten, maar de waarde ervan is vrij beperkt. Al is het maar omdat iedereen zich anders voordoet ‘en publique’ dan hij of zij in privé daadwerkelijk is.
Schadelijk is iets pas als het dwangmatig wordt en je je achteraf onprettig voelt. Dwangmatig gedag kan vele oorzaken hebben, waaronder trauma. Maar het is zeker geen optelsom. Waarschijnlijk komt zoiets niet doordat er iemand aan je plassertje heeft gefriemeld, maar veeleer door de manier waarop hier door de maatschappij tegenaan wordt gekeken; door de uitsluiting en de vooroordelen, en uiteindelijk de bittere eenzaamheid.
ik denk dat deze deskundige dan wat bijscholing kan gebruiken!
Beste mensen, ik wil graag een bijdrage leveren bij deze. Ik denk; ik vermoed, ik dacht, ik weet ’t zijn woorden waar ik weinig mee kan. Als kind van 9 werd ik “ondergebracht” bij de paters van liefde in Bleijerheide waar ik tot en met m’n elfde werd misbruikt door drie paters.
Wanneer de heren van liefde hun zin niet kregen kreeg ik slaag. Werd geïsoleerd van de rest van mijn lotgenoten. Seksueel misbruik bestond uit frequente aanrandingen, geen details, en verkrachtingen. Door de ziekenbroeder werd ik gedrogeerd en verkracht.
In het katholieke Limburgse bolwerk kon ik niet spreken en wanneer wel dan sprak men schande; over mij. Bloedvlekken in mijn ondergoed werd afgedaan met ’n puistje; dat komt bij jongens wel vaker voor werd dan gezegd.
Dat ik veranderde van een levenslustig en actief manneke in een stil boeken verslindend kind wat donkere hoekjes opzocht zag niemand.
Het was toen al dat ik ’n scherm om me heen zette. Nee ik heb nooit genoten van de “vieze spelletjes” had pijn en voelde me vies.
Niemand die ik kon vertellen, angst voor de straf; een maand niet naar huis te mogen. Angst voor de weekenden dat de heren van liefde vrij spel hadden. Ik liet het gebeuren en leerde al zeer vroeg om buiten mezelf te komen, HET gebeurde in en aan mij maar mijn wil werd sterker. ZE konden me niet meer raken.
Mijn leven is door diepe dalen gegaan en kon mijn geheim vast houden. Tot enkele zware traumatische gebeurtenissen scheuren in mijn veilige isolement op begon te leveren. Uiteindelijk door een zeer zware depressie heb ik openheid gegeven en ben nu zover dat ik kan verwerken. Begin nu pas te beseffen WAT er gebeurde en hoe vreselijk dit was en hoe groot de impact is geweest op de rest van mijn leven, geen details.
Bij het Meldpunt Seksueel Misbruik (Commissie Deetman) kon ik mijn verhaal doen, wees de schuldigen aan op foto’s en vertelde over de locaties waar het allemaal gebeurde. Voor het eerst in mijn leven kon ik mijn verhaal doen, ik werd begrepen.
Klap in mijn gezicht toen ik het verslag van de commissie doornam, bij het “berekenen” van het smartengeld zo werd vastgesteld door de commissie maakte de hoogte van het uiteindelijke bedrag niet uit of ik nou werd verkracht door één pater of door drie paters.!
Ik werd in het gelijk gesteld maar kreeg geen enkele vorm van nazorg of begeleiding door de rooms katholieke kerk. Ik wil bijvoorbeeld van mijn hatelijke doopnamen af en wordt gedwongen alweer een advocaat in de arm te nemen om een rechter te laten beslissen of hij akkoord gaat met mijn gefundeerde vraag. Doopnamen zijn een smerige ballast wanneer je steeds geconfronteerd wordt met de namen van mensen die niets ondernamen, of je nu op vakantie gaat of officiële zaken moet regelen. De kerk zou zich hierin actiever op moeten stellen en deze kosten op zich moeten nemen.
Nog steeds zwijgt de kerk als het gaat over verantwoording nemen. Recent wilde ik een gesprek aangaan met de deken uit mijn parochie gewoon om te praten over de gebeurtenissen waardoor ik wellicht weer naar de kerk kon gaan. Niet om te bidden (dat heb ik verleerd) maar vanwege meditatieve stille momenten, herinneringen ophalen. Echter de deken deed een uitspraak waardoor ik andermaal ’n harde klap tegen mijn wang kreeg. Ik vertelde hem over het misbruik en verwees hem naar de site Engelen van Bleijerheide, de deken zweeg n moment keek me aan en zei onomwonden; Zo u wilt in het reine komen met u zelf en vergiffenis vragen aan de heer.?
Kerk leert niet, kerk geeft niet toe.
Op de nationale televisie recent de in Paas-wit geklede homoseksuele priester die geschorst werd nadat hij zijn boek uitbracht waarin hij vertelt over zijn bezoeken aan dark rooms en zijn homoseksuele activiteiten en uitspattingen en over zijn porno verslaving. Voor mij heel duidelijk een geestelijke die in dezelfde categorie valt als mijn plaaggeesten die mijn kindsheid roofden en mijn verdere leven onder druk zetten omdat ik moest leven met hun vuile en vieze “spelletjes” in mijn ziel en lijf. Het zijn juist deze mensen die niet meer op de kansel mogen staan om gelovigen toe te spreken. Waar kijkt zo’n viespeuk naar wanneer hij hét woord verkondigd; leuke jonge pubers.? Leuke kinderen.? Is de kansel een plaats voor zo’n man.? Is de Nationale televisie een juiste podium plek voor zo’n geestelijke.?
De geloofwaardigheid van onze Rooms Katholieke kerk.!
Ik spreek ook over alle deskundigen die met hun wijsheden (uit boeken) spreken over slachtoffers die daders worden. Vier woorden waarvan de geleerden niet beseffen hoe zeer deze doen: Slachtoffers die Daders worden. Ongetwijfeld zullen deze uitspraken uit cijfers komen van een wankelend beleid waarin niet geluisterd wordt naar slachtoffers die wél durven te spreken; cijfers boven verhalen. Verhalen die aangeven dat de RK zwijgend en falend werkt naar de slachtoffers van homoseksuele pedoseksuelen die door dit instituut de gelegenheid kregen om kinderen te beroven van hun toekomstige leven.
Ik heb nooit plezier ervaren in naar sigaren stinkende viezeriken die de macht over je hadden en hun geilheid willens en wetens opdrongen door slaag, isolatie, aanhalen/afstoten, brutaliteiten. Als kind van negen wist ik niks, als kind van elf droeg ik de wereld op mn rug. Kapot gebeukt.
De verhalen moeten naar buiten komen, details van aanranding(en) en verkrachtingen. Alleen wanneer je kunt vertellen over deze gruwelijkheden ga je pas verwerken. Wanneer je deze verhalen kunt en mag vertellen dan worden de herbelevingen zachter en minder.
Ik heb jarenlang opgesloten gezeten achter mijn voordeur en voelde me vies en smerig vuil, kon niet vertellen bij de “hulpverlening” kon enkel huilen tijdens deze sessies kreeg alras medicatie waardoor ik steeds meer afvlakte en ook nog eens zwaar agressief werd. Praten ging niet omdat de psychotherapeute niet begreep; waarom huilt u toch zo? Een uurtje per week zwak zijn en huilen deed goed zo voelde het. Waarom huilt u zo uiteindelijk de woorden om af te haken. Ook hier faalt de zorg.!
Ik weet nu dat ik lotgenoten heel goed kan helpen door te luisteren naar de verhalen, het verdriet, de intrinsieke boosheid. Gewoon door simpelweg aanwézig te zijn en mn schouder aan te bieden. Ik ben geen hot-shot deskundige, psychotherapeut of psychiater maar ’n simpele man die tijdens de talloze nachtelijke herbelevingen de vingers weer voelt die me betasten, de vieze hijgende stinkende adem weer in mn oor hoort en voelt, de vieze piemels die me diep raakten, de slaag. Ik wéét en voel de smerigheden uit de verhalen van medelotgenoten. Dader krijgt zn straf (of Niet) en gaat vrolijk verder, het slachtoffer krijgt levenslang.
Wetenschappers/geleerden en deskundigen ben voorzichtig met de woorden; slachtoffers worden daders. U weet niet wat u zegt.!
Reactie van Rob
Ik lees het topic van Harm en besef dat ik hem hier al eens over gesproken heb. Ik wil mijn ervaring hier ook nog delen zodat ook anderen dit meekrijgen. Ik heb geen idee hoeveel van de mensen, die op parkings en strandjes seks zoeken, een misbruik verleden hebben. Ik kan alleen afgaan op mijn eigen ervaringen. Ik ben als kind meerdere malen misbruikt en mishandeld en niet alle feiten zijn al boven tafel. Het duurde van mijn 5e tot aan mijn 16e. Van mijn 5e tot mijn 14e was het thuis door mijn vader, broer en mogelijk ook mijn moeder. Van 14 tot 16 door in ieder geval drie onbekende mannen, waarvan bij één meerdere keren.
Ik heb altijd geworsteld met seksualiteit en intimiteit en doe dat nu, op mijn 56e, nog steeds. Mijn primaire interesse was altijd naar meisjes en later vrouwen. Ik heb vanaf mijn 16e verschillende malen verkering en ook seks gehad met diverse vriendinnetjes. Toen ik rond de 20 was kreeg ik mijn eerste langdurige relatie met een vrouw, waar ik na 9 jaar mee trouwde. Één jaar later volgde een scheiding omdat het allemaal toch wel erg benauwend en niet goed voelde. Ook kwam het onderwerp kinderen ter sprake en ik wist niet wat ik daar mee moest of van moest vinden. Naast mijn relaties was er ook altijd interesse in porno in de meest brede zin. Ik werd opgewonden van homo, hetero, lesbisch en bisex. Na mijn scheiding zat ik erg in mijn maag met mijn seksuele geaardheid en dacht dat het goed was om op onderzoek uit te gaan. In zag ik het plaatselijke zondagsuffertje een advertentie van een gehandicapte man die seksueel contact zocht met een man. Ik belde het telefoonnummer en maakte een afspraak bij hem thuis. Daar aangekomen, na een zeer korte kennismaking zette hij een gay film aan en na een paar minuten stelde hij voor met elkaar te vrijen. Na wat aftasten begon ik hem te pijpen en ik besef achteraf dat ik totaal grenzeloos en fanatiek daarmee bezig was. Als hij niets had aangegeven had ik hem gewoon in mijn mond laten klaar komen. Doordat hij het aangaf kon dat nog net worden voorkomen, maar het spoot over mijn handen en zijn kleding en rolstoel. Daarna ging hij mij pijpen, maar alle opwinding was weg. Hij werd ongeduldig merkte ik, dus ik begon mijzelf mastuberen. Het koste mij erg veel moeite en bijna schaafwonden op mijn penis om klaar te komen, maar dat lukte uiteindelijk toch. Ik ben toe vrij snel daarna vertrokken en voelde mij slecht en ongelukkig. Van een bevredigd gevoel was beslist geen sprake en ik heb deze gevoelens voor seks met mannen toen weer in de ijskast gezet. Toch bleef het opspelen en als er een buurman bij mij thuis was en we zaten op de pc blote meiden te kijken, zat ik met een stijve in mijn broek, kleedde ik mij vaak om in een trainingspak zodat die stijve nog beter zichtbaar was en leek ik wel af te wachte of hij zou toehappen. Ook als ik met die buurman ging zwemmen bij een recreatieplas, lag ik vaak met een stijve in mijn zwembroek op het strand en deed ik geen moeite dit teverbergen. Dit is nooit tot seks met hem gekomen, maar mijn gedrag ik deze was dwangmatig en vervuld met angst en opwinding. Ik kreeg nog een relatie met een vrouw die de buurt woonde die zo ongeveer een jaar duurde, en waarmee ik zo’n 6 maanden heb samengewoond. Ook daar begon het weer te knellen en ik verbrak de relatie en belande weer op kamers voor de zoveelste keer. Ik heb ik mijn 56 jaren zo’n 35 woonadressen gehad. Daarvan waren er 3 tot aan de scheiding van mijn ouders en 2 in de 22 jaar dat ik met mijn huidige vrouw ben. De overige 30 waren dus tussen mijn 14e en 34e jaar. Ik had inmiddels al een tijdje een vriendin waarmee ik vaak ging hardlopen. Met haar deelde ik veel dingen die in mijn leven gebeurden en zij maakte de breuk in mijn laatste relatie ook van dichtbij mee. Toen ik dus weer op kamers terecht kwam ging zij mee shoppen voor meubeltjes, bleef vaak eten en bleven we samen sporten. Uiteindelijk kregen we ook een seksuele relatie, maar ik was hier erg onzeker bij. Niet tijdens de seks, maar meer de angst om mij te binden. Zij wilde graag samen zijn en bleef als zij bij mij was lang plakken in de hoop te blijven slapen. Het kwam zelfs voor dat we dan seks hadden gehad en dat ik dan om 01:00 in de nacht zei dat ze naar huis moets omdat ik alleen wilde zijn. We zijn eens samen in België gaan kamperen, waarbij we de ene nacht bij elkaar in de slaapzak lagen en de volgende ieder in de eigen slaapzak omdat ik erg onzeker was en bang voor hechting. Dat duurde zeker wel een half jaar voort voordat ik toch de knoop doorhakte en haar vroeg of zij samen wilde wonen met mij. Inmiddels zijn we dus 22 jaar bij elkaar, waarbij we 12 jaar terug zijn getrouwd. Zeker in de eerste jaren gingen we volledig in elkaar op en was er geen ruimte voor al die andere seksuele gedachten en verlangens. Langzaam aan begon dat toch weer te knagen en ging ik weer naar allerhande porno kijken op het internet. Ik zocht dan op zowel hetero, gay, lesbisch en bisex en dan vaak toegespitst op pijpen, sperma en buitensex. Tot voor een jaar of 5 terug bleef het daarbij op enkele fantasiën over anonieme seks met mannen na. Toen begon ik het toch weer, bijna dwangmatig op te zoeken door mij in het openbaar, nog net uit het zicht te mastuberen, soms zelfs geheel naakt. Dat gebeurde ergen in de bosjes, op parkings en op afgelegen plekken. Ik leek er daar op uit om overrompeld te worden, maar was er tegelijkertijd ook erg bang voor. Altijd als ik dan bijna betrapt werd, schoot ik snel mijn kleren weer aan en ging er vandoor. Op gegeven moment ging ik ook naar de bekende parkings toe waar veelal mannen elkaar ontmoeten voor seks. Ook daar kleedde ik mij vaak uit en mastubeerde vaak in een positie waar ik gezien zou kunnen worden, maar ook net niet. Altijd was er die angst en als er iemand de parking op draaide schoot ik snel mijn kleren aan, dook in mijn auto en deed alsof ik druk aan het telefoneren was. Ook ging ik stiekum naar naaktstanden waar mannen elkaar ontmoeten en ging dan geheel ontkleed op het gras liggen met een stijve. Als er dan weer eens iemand op een afstandje ging zitten kijken naar mij en bijna probeerde contact te maken, schoot ik weer mijn kleren aan en ging er als een haas vandoor om vervolgens dit op een andere plek weer te herhalen. Ik was hierbij meestal erg gefrustreerd omdat ik mijzelf laf vond dat ik het uit de weg ging en het ook geen echte bevrediging bood. Ook werd ik een keer, toen ik weer eens op zo’n parking was en met een stijve stond te mastuberen, aangesproken door een man die mij overrompelde. Ik stamelde dat ik niet wist waar ik mee bezig was en dat ik een lieve vrouw thuis had zitten en daar niet hoorde te zijn. Tot mijn verrassing zei hij dat hij ook niet begreep wat hij daar deed en dat hij een lieve vriend had thuis. We zijn toen beiden vertrokken naar huis. Dezelfde angst als dat ik zelf had, zag ik ook bij die ander. Dat en ook mijn aanwezigheid daar bevestigd ook deels de bewering van Harm dat deze plekken wel degelijk bezocht worden door mensen die een verleden van misbruik hebben en die seksueel enorm in de war zijn. Dat heeft niets te maken met doelbewust voor eee seks gaan en dan bevredigd weer op huis aan gaan, al komt dat natuurlijk ook voor. Buiten die ene keer met die advertentie van die gehandicapte man, na mijn scheiding, is het slechts één keer tot een seksueel contact gekomen in al die tientallen keren dat ik op strandjes en parkings was. Die keer was het de frustratie die maakte dat ik mijzelf dwong om het zover te laten komen. Ik was weer in de bosjes, deels ontkleed en aan het mastuberen, toen ik vanuit de struiken een auto de parking op zag draaien. Wederom dezelfde angst reflex, snel de kleren weer aan en net doen alsof je gepiest had en gauw de auto weer in. Ikzat in de auto op mijn telefoon te turen toen de man veelbetekenend langs mijn auto op richting de bosjes liep, ondertussen naar mij kijkend. Vanuit de bosjes bleef hij een tijdje naar mij kijken en naar enige tijd verdween hij dieper in de struiken. Mijn hoofd ging als een razende tekeer en ik was mijzelf al weer van alles aan het verwijten, zoals schijterd en je komt hier toch voor enz enz. Ik dacht toen dat het maar eens moest gebeuren want ik werd gek van al die frustratie, de leugens thuis en alle tijd die ik er in stopte zonder er ook maar iets van bevrediging in te vinden. Ik ben toen de struiken weer in gelopen en deed alsof ik moest plassen. Ik zag hem een eindje verderop staan met zijn lul uit zijn broek en onze blikken ontmoeten elkaar. Het was een nette man, ik schat midden 30, type zakenman met een pak aan. Ik ben toen naar hem toe gelopen en stamelde iets van “wil jij sex”. Hij beaamde dat er we begonnen elkaar af te trekken. Ik besef achteraf dat ik, net als bij de gehandicapte man, ik geheel gefocust was op hem verwennen en niet met mijn opwinding bezig was. Hij kwan dan ook al snel klaar en ging verder met mij af te trekken, maar weer was alle opwinding en lust verdwenen. Na een tijdje stamelde ik iets als dat het van de zenuwen kwam en dat het de eerste keer was en vroeg hem het maar te laten zitten. Hij is toen vertrokken en ik bleef met erg veel frustratie achter en voelde mij erg slecht en vies.
Sinds ik vorig jaar bewust werd van mijn verleden met misbruik en hier meer over ging lezen begreep ik dat deze zaken aan elkaar gekoppeld kunnen worden en dat het meer voorkomt als dat er gedacht word. Praten over je misbruik is al moeilijk, maar praten over je eigen schaamtevolle gedrag in de jaren erna is al helemaal ondenkbaar voor velen. Het is al moeilijk om het naar jezelf toe te geven, laat staan om het naar buiten te brengen. Om die reden denk ik dat Harm een punt heeft in zijn overtuiging dat er meer misbruikslachtoffers op anonieme seksplekken komen dan we willen geloven. Los van alle schuld, schaamte enfrustratie die mijn gedrag met zich mee bracht is er ook nog het bedrog naar mijn vrouw. Ik maakte smoesje zoals even een stukje rijden met de motor, of ik moet eerder naar het werk voor een vergadering of een gesprek. Het verzwijgen van het gedrag tegenover degene waar je mee leeft en seks mee hebt is een extra last om te dragen. Je voelt dat je gedrag voor jezelf al een indicatie is dat jij je relatie zou moeten beëindigen en er over praten met je partner zou al zeker het einde betekenen. Toen ik eenmaal in het boek “traumaseksualiteit” las dat dit gedrag voor kan komen en dat het daderseks is voelde dat voor mij wel als een opluchting. Zeker niet genoeg om er met mijn partner over te kunnen spreken, maar het viel wel op zijn plek en ik kreeg een beetje begrip voor mijn gedrag. Pas toen ik op het forum van LSG van iemand bekentenissen las over soortgelijk gedrag besefte ik dat ik daar ook wat mee moest en voelde de behoefte er over te schrijven. De schrijver kon het alleen op het forum kwijt en moest er niet aan denken het thuis te vertellen, maar mijn vrouw had inmiddels ook het hele boek gelezen en ik voelde dat ik eerst met haar moest praten, voordat ik dit met anderen deelde. Dit heb ik dan ook in tranen gedaan en zij schrok natuurlijkwel, maar reageerde ook heel begripvol en lief. Zij vertelde dat zij het ook al in het boek had gelezen en dat zij trots op mij was dat ik het haar eerst vertelde, voordat ik ermee op een forum naar buiten kwam. Het luchte mij enorm om één van de vele geheimen die ik met mij meedroeg in de openbaarheid te brengen, want het is er maar één van vele. Ik heb gelogen en bedrogen om maar niet van mijn wankele voetstuk te vallen en het mooie beeld dat anderen van mij hadden maar niet te beschadigen, want dan zou ik alleen nog maar mijn zelfbeeld hebben en dat was en is nog steeds niet best.
Concluderend ben ik het dus met Harm eens dat er misschien wel meer slachtoffers anonieme seksplekken bezoeken dan we durven denken. T.a.v. de passages over slachtoffers die dader worden weet ik dat ik in mijn kinderjaren rond mijn 12e of 13e jaar zeker met andere kinderen seksuele handelingen verrichte. Ik denk dat het kopieergedrag en ook daderseks was, maar mogelijk denken allerlei psychologen er anders over. Ik ben er wel van overtuigd dat je rond je 18e tot 20e jaar wel bewust moet kunnen zijn van wat mag en niet mag. Dan kun je nog steeds de fantasieën hebben en de neiging je tot kinderen aangetrokken te voelen, maar je weet dan ook dat het niet hoort en kunt ook op zoek naar hulp. Ik heb dus wel begrip voor de oorzaken van daderschap, maar niet voor het daadwerkelijk in de praktijk brengen hiervan bij minderjarigen.
Flink verhaal voor een reactie op een kort topic, was wel een eigen topic waard waarschijnlijk, maar ik hoop hiermee wat van het taboe te doorbreken van de frustrerende seksuele ervaringen van vele slachtoffers. Mocht de moderator er een apart topic van willen maken voor dat doel is dat prima, dan wel graag de verwijzingen naar de huidige topic starter verwijderen cq aanpassen a.u.b. Reacties en vragen zijn welkom.