Bevrijding

Als opening voor een studiemiddag werd gistermiddag het volgende gedicht voorgedragen.
Het trof mij, daarom wil ik het hier delen.

Bevrijding

Om te genezen van de pijn
moet ik een brug slaan naar het verleden
moet ik teruggaan op mijn schreden
om weer opnieuw het kind te zijn.

het kind dat zich niet rechten kon
aan wie de woorden zijn ontnomen
dat aan het net niet kon ontkomen
werd afgesloten van de bron

hoe peilloos diep de afgrond is
mijn woede maakt mij bruggenbouwer
geen angst kan mij nog tegenhouden
het kind is mijn behoudenis

door het kind kan ik rechtop gaan staan
als het zich koestert in mijn armen
vind ik genezing en erbarmen
en durf ik weer op weg te gaan.

gedicht van Marthe Link

1 antwoord
  1. ben goeman
    ben goeman zegt:

    Lieve Marthe,
    Heeft jouw stukje poëzie een dubbele uitleg? Ten eerste wordt mij een terugkeer gewaar naar je kind-zijn, die je zelf in de armen neemt en koestert. Ten tweede als volwassen geworden zijn zelf een kind hebben, dat je koestert, temeer omdat je die de liefde kunt geven die je zelf hebt gemist. Kortom, een heel mooi stukje poëzie, dat krachtiger is en dieper snijdt dan mijn beide stukjes poëzie, zie blog van 1 en 9 juli, onder de foto van die jongen. Als zodanig etaleert die jongen zich, en niet als volwassene.
    Inderdaad is die ook teruggegaan naar zijn verleden, en vond daarin zijn rust, als een zuivere, bedeesde, oprechte, onbevangen jongen vol ernst, aan wie die afschuwelijke onteringen van zijn lichaam en ziel hem nog niet aankleeft. En daarna, volwassen geworden, heeft zijn God hem een maagd in de schoot geworpen, bij wie hij een zoon mocht verwekken, die hij al het goede en noodzakelijke moest geven, dat hijzelf ontbeerd had vanwege al die schande in het verleden, ja gaf hem tot zijn achttiende jaar zeer alternatief thuisonderwijs, en voegde daarmee een grote meerwaarde toe aan zijn leven dat elk kind zou moeten krijgen. Alles volbracht hij in dagelijks gebed, want een gebruiksaanwijzing had hij niet, dat gaf de Heer Jezus hem. Die hem ook acht jaren lang door alle rechtszaken heensleepte, zes, zonder advocaat, vanwege vermeende overtreding van de leerplichtwet, en honderdvijftig ambtenaren tegen hem in kreeg. Na de gang naar de Hoge Raad en het Hof van de Mensenrechten gaf Hij hem rust. Zijn zoon kreeg hij op de Hogeschool.
    Deze jongen moest wel strijden, en blijft tot op heden strijden. Ten eerste voor alle kinderen. En vooral hen die diep onteerd zijn geworden, het recht ontnomen is om op normale wijze een gezin te vormen en hun kinderen op te voeden. Vanwege die veroorzaakte warboel in hun hoofd.
    Tja, deze jongen hoopt dat er nog meerderen zullen reageren op je stukje poëzie. Sterkte, veel sterkte toegewenst. Hoop het begrepen te hebben. Ben

Reacties zijn gesloten.