Alle Blog Artikelen

23-04-2018
Lang getwijfeld, lang nagedacht en lang gewacht. Vandaag komt aan dat alles een einde, net als dat er op een dag een eind kwam aan het 12 jaar durende, dagelijkse en constante gevecht dat jij mij gaf. Toen jullie uit elkaar gingen (mama en jij) had ik jullie ruzies echt wel gehoord, het geschreeuw, het gestamp en alles wat erbij kwam kijken. Kinderlijk als ik was dacht ik aan dingen als, je maakt de eekhoorntjes bang die onder de caravan zaten als we op de camping stonden. Op een gegeven moment nadat mama mij meerdere malen had weggenomen, bij jou uit de buurt, naar vakantieparken om daar vervolgens even te blijven en weer terug te keren en nadat jij haar had geprobeerd aan te randen midden in de nacht is ze van de hak op de tak weggegaan, ik bleef achter bij iemand die ik nauwelijks kende want in de tijd dat jullie nog samen waren was er ook weinig aandacht voor mij vanuit jou. Het enige wat jij stelde waren de regels, en die waren er genoeg.

Ik was altijd als enige gehecht geweest aan mijn moeder, en die was toen dus ineens weg. Verdwaasd, eenzaam en afgewezen bleef ik achter toen ik de volgende ochtend de ontdekking deed die alles veranderde, mama was weg, waarheen dat wilde je niet zeggen net als de waarom. Slechts 5 jaar oud was ik toentertijd.
Ik zocht veel affectie bij je, heb altijd geprobeerd bij je te komen zitten, maar dat mocht niet. Je duwde me altijd weg en zei dingen als: “Nee, nu niet of Ik heb het warm, ga weg!” ik kan me geen enkele keer herinneren dat wij gezellig samen knuffelend op de bank zaten of dat wij überhaupt iets gezelligs samen deden. Toen was het nog onschuldig, maar je werd steeds handtastelijker er kwamen rare spelletjes en ik moest ineens naakt bij je in bed slapen. Alles wat ik deed was fout, dat zei je ook. Je vernederde me met je woorden, je handen sloegen en vernederde me elke dag weer. Ongelofelijk hoe verdrietig en eenzaam ik me elke dag voelde, maar als je boos op me was kreeg ik wel je aandacht, het is in ieder geval een vorm van aandacht.
Zelfs de dagen die zo gezellig moesten zijn wist jij tot iets negatiefs te maken, jaren heb ik kerstmis en mijn verjaardag gevierd op mijn kamer met mijn knuffels om een klein boompje met lichtjes heen. Er was niks te vieren aan, ik huilde constant. Alleen, verlaten en gekwetst.

Op school ging het niet goed, jij zei mij dat het aan mij lag net als school, dat het niks met mij zou worden als ik zo doorging. Ergens had je vast gelijk want het is daarna ook niks met mij geworden, hoe hard ik dat ook probeer. Naast dat jij handtastelijk was, straalde ik schijnbaar een soort zwakte uit want er was nog iemand die mij ging gebruiken in seksuele zin, een jongen van school die slechts 2 jaar ouder was wist mij onder zulke druk te zetten om hem oraal te bevredigen dat ik op een gegeven moment daaronder brak en ik daarin meeging. Het bewijs werd voor mij steeds groter dat er niemand in deze grote boze wereld te vertrouwen was. Ik was toen pas 8 jaar oud.

Uiteindelijk had je mij zo ver gedreven dat ik geen andere uitweg meer zag, dan hoe bang ook, weg te lopen, ik zou toch niet gemist worden. Ik werd opgevangen door een familielid en de volgende dag gingen we op gesprek, weer gaf je mij de schuld, ik was het vervelende kind, ik luisterde niet, nee het lag zeker niet aan jullie. Ik was de boosdoener van dit alles, ik riep alles op mij af. Jij wist alles zo goed geheim te houden dat ik het die mensen ook eigenlijk niet kwalijk kan nemen, jij bent de beste leugenaar en manipulator die ik helaas ooit ben tegen gekomen.

Als 11 jarige waren de enige gedachte die ik had, dat ik dood wilden, dat ik er klaar mee was. Ik heb zo vaak naar mijn lamp aan het plafond staan staren en dan staan fantaseren over hoe ik mijzelf daaraan kon ophangen, ik heb zelfs een keer een mes op mijn pols gezet, gespeeld met de dood. Maar weer faalde ik, te bang dat ik was voor een pijnlijke dood. De dood zelf boeide mij niet, maar pijn had ik al zoveel, ik durfde geen extra pijn te voelen als ik tot mijn einde zou komen.

Het misbruik, slaan, gescheld en vernederen heeft gemaakt dat ik nu, zoveel jaar en foute keuzes in mijn leven later, nog steeds diep in mijn hart niet meer wil leven. Het is voor mij niet leuk meer.
Ik vertrouw niemand, kan geen band met mensen aangaan, ben psychisch in de war met mijzelf en wat ik nou eigenlijk voel en het vervelende daaraan is dat ik mij bij niemand bloot durf te geven, want jij hebt mij laten zien dat niemand te vertrouwen is. Ik bespreek dit soort dingen ook met mijn psycholoog, maar we komen helaas nergens. In gesprekken met anderen ben ik apathisch terwijl, als ik alleen ben ik huil en mij zo eenzaam en anders voel, ik zit in een vicieuze cirkel gevangen, een cirkel waarin jij en anderen een grote rol hebben gespeeld en nog steeds spelen.

Wat mij nog het meeste raakt is dat niemand zich om mij heeft bekommerd, niemand die vroeg hoe het met mij ging in die tijd. Ik gaf zoveel signalen af maar niemand reageerde erop, en als men dan reageerde dan werd er naar mij gewezen. Als iemand toch eens het gesprek met mij was aangegaan over hoe het echt thuis ging…. Misschien had de schade dan beperkt kunnen blijven.

Elke dag sta ik op, vecht ik een dag en ga dan weer slapen, voor hoelang ik dat volhoudt dat weet ik niet. Maar dat ik de gevolgen van jouw daden en die van anderen elke dag bij mij draag, ja, dat weet ik zeker.