Alle Blog Artikelen

Brief aan mijn overleden leraar

Spreekrecht
Na ruim vierenveertig jaar maak ik gebruik van mijn spreekrecht. Ik heb eigenlijk altijd het recht gehad maar nooit het recht genomen om er gebruik van te maken. Angst en schaamte hebben mij daarvan weerhouden om ook maar iets te vertellen wat er op school en bij u thuis allemaal gebeurde.

Die angst werd er door u wel ingepeperd. Want wat daar allemaal gebeurde was net zo goed mijn schuld, en wie zou mij nou geloven?

Ik liet toch steeds weer blijken dat ik het prettig vond. Ik was degene die er steeds weer een erectie van kreeg, ik was het die klaarkwam. Steeds werd dat maar door u benadrukt….. dat ik er van genoot.

En ik ben daar ook in gaan geloven dat het allemaal aan mij lag. Ik gaf de aanleiding,….. ik genoot er van,….. ik had nooit geprobeerd om u te tegen te houden.

Schuldgevoel
Dat schuldgevoel wat u mij toen heeft aangepraat heeft mij meer dan vierenveertig jaar achtervolgt.
Ik heb daar erg veel last van gehad en nog steeds word ik met het misbruik geconfronteerd.

Het is niet alleen het schooljaar dat u mij misbruikte. Maar ook die tijd daarna heb ik het er erg moeilijk mee gehad om me staande te houden. U heeft iets van me afgenomen. Iets waardevols, iets kwetsbaars, iets intiems. Wat een mooie ervaring had moeten worden is gemaakt tot iets smerigs. Waar ik tot op de dag van vandaag nog last van heb.

Wat u toen heeft afgenomen, de puurheid, de onschuld en onbevangenheid dat heb ik nooit meer teruggekregen.

Er werd in dat jaar iets kapot gemaakt dat niet meer te repareren is. U moet volgens mij goed geweten hebben wat voor impact het op mijn leven heeft gehad. En dan nog niet eens alleen mijn leven. Mijn ouders hebben het er ook erg moeilijk mee gehad. Die wisten namelijk van niets. Ik heb ze het nooit durven vertellen. Die hebben mij daardoor ook vaak niet begrepen. Een onhandelbare puber, die niet goed in zijn vel zat. Maar wat de ware rede was… waarom ik niet goed in mijn vel zat…. heb ik ze nooit durven vertellen . Ik heb heel wat dokters, psychiaters en psychologen afgelopen met mijn ouders en ik heb 6 weken in het ziekenhuis gelegen om dat ik het allemaal niet meer kon handelen. Maar door wie zijn schuld!? Een leraar nota bene. Iemand die mij iets bij had moeten brengen….. maar niet op seksueel gebied.

Voorlichting misschien, maar daar had het dan bij moeten blijven.

Maar u ging grenzen over. Vele grenzen. Grenzen die voor een dertienjarige jongen niet te begrijpen zijn. En dat heeft u geweten. U moet dat geweten hebben. U moet geweten hebben wat voor schade het aanricht. Uw eigen frustraties op een puber botvieren. U moet geweten hebben wat dat voor impact op mij zou hebben.

U heeft altijd geprobeerd…….en met succes….. om mij te laten geloven dat ik de schuldige was. vierenveertigjaar heb ik dat ook nog eens bij me zelf erin lopen peperen. Ik heb jaren niet anders kunnen denken. Niet anders durven denken. Het taboe dat op seks ruste werd door u nog eens extra gevoed. Ik, die seks had met een leraar en die…. zoals u zei, er ook nog eens van genoot om seks te hebben. Een jongen die seks heeft met een man…. een leraar, en ik die nooit in opstand was gekomen. Met zoiets kon en durfde ik niet meer naar buiten te komen. Zoiets kon ik ook maar beter voor me houden. Wat ik dus ook al die jaren heb gedaan.

Maar het heeft liggen rotten, tot het niet meer te harden was. Maar dat heeft vreselijk lang geduurd. Ik heb ook nooit begrepen waarom u na dat jaar totaal niet meer naar mij omkeek.

In mijn beleving was er iets speciaals ontstaan. Maar toen het nieuwe schooljaar weer begon, heeft u mij volledig genegeerd. Waarom?

Weet u nog dat ik in de zomervakantie verschillende keren bij u thuis moest komen,………ik in ieder geval wel, zelfs nog een paar dagen voordat de school weer begon ben ik nog een keer bij u in bed gekropen. Toen heeft u niets laten merken dat er iets aan de hand was. We hadden gewoon seks zoals altijd. Maar een paar dagen later toen de school na de vakantie weer begon werd ik door u totaal genegeerd. Ik heb heel lang gedacht dat we een soort van “vriendschap” hadden. Een verboden “vriendschap” wel te verstaan, maar het voelde wel als iets speciaals. Dat heeft u….. door mij te manipuleren, op een hele slinkse manier in ieder geval laten denken. Door altijd te zorgen dat ik heel erg opgewonden raakte. Door heel vaak aardig tegen mij te doen. Door de extra aandacht, de pilsjes en sigaretten die ik kreeg als ik bij u thuis was. Door dat u een leraar was waar ik tegen op keek, iemand die in die tijd nog aanzien en gezag had. Door mij het gevoel te geven dat ik de enige jongen was die ú aardig vond. Maar u kon óók ineens heel kwaad worden. Dat deed u om mij te intimideren zodat ik toch zeker mijn mond zou houden. Maar dan in eens is dat afgelopen, na dat schooljaar zag u me niet meer staan. Waarom?

Er was iets veranderd. U probeerde mij zoveel mogelijk te negeren. Steeds als ik u aankeek, keek u een andere kant op en deed u net of u mij niet zag. Ik kan daar nu alleen nog maar over speculeren over het waarom. Waren er andere leraren achter gekomen, en moest het toen in de doofpot? Had u een ander slachtoffer gevonden? Wat ik betwijfel, want vanaf de eerste dag van het nieuwe schooljaar heeft u niet meer naar mij omgekeken.

Na alles wat er was gebeurd was het ineens afgelopen.

U bent wel gewoon les aan mij blijven geven, maar zelfs in de klas probeerde u mij te ontlopen. Ik heb met u een keer flinke ruzie gehad in de klas. Ik kwam een keer te laat in de les. In die tijd had ik erg veel last van hyperventilatie (raar hė) en daarom was ik wat later. Ik kreeg een enorme uitbrander. Ik weet niet meer wat ik toen gezegd heb maar u gooide toen een asbak naar mijn hoofd. Die ik weer naar uw hoofd teruggooide. Ik werd de klas uitgestuurd. Hoe bizar mijn schooltijd is geweest……nou die was dus echt bizar……!

U moet geweten hebben wat het allemaal teweeg heeft gebracht. Dat kan niet anders.

Wat u bij mij teweeg heeft gebracht is onbeschrijfelijk. Vierenveertigjaar en nooit bent u meer uit mijn gedachten geweest. Hoe ik me in het begin staande heb moeten houden wens ik niemand toe. U heeft van mijn verwarring misbruik gemaakt en hoe. De aller….. allereerste keer dat u uw handen niet thuis kon houden zal ik nooit maar dan ook nooit meer vergeten. Toen uw hand in mijn kruis greep. Hoe ik daar enorm van schrok, dat ik het bloed uit mijn aders voelde stromen, de grond onder me weg voelde slaan en dat ik me niet meer durfde te bewegen, ik verstijfde totaal…….. ik kon en durfde me niet eens meer te verroeren. Dat ik opgewonden raakte en een erectie kreeg dat heeft mij toen helemaal uit het veld geslagen. Steeds raakte ik opgewonden door de seksuele handelingen die u bij mij deed. Waar u dus telkens weer misbruik van wist te maken. Vanaf dat eerste moment wist u dat ik het perfecte slachtoffer voor u was.

U heeft alles met me kunnen doen. Wetende dat ik geen gevaar voor u was, wetende dat ik het niet durfde om het openbaar te maken zodat u ontdekt zou worden. U heeft verwarring gezaaid en ik kon het alleen maar oogsten.

Verwarring
Verwarring oogsten heb ik dus erg lang gedaan. Niet weten wat ik met het misbruik moest aanvangen.
U heeft steeds geroepen dat ik een homo was. Dat heeft u geroepen om mij maar onzeker te maken. Weer die verwarring. Dat ik een erectie kreeg, weer die verwarring. Dat u er steeds voor zorgde dat ik klaarkwam, weer die verwarring. Dat ik het op die momenten lekker vond, weer die verwarring. Dat u mijn ouders in zou lichten als ik niet deed wat u wilde, weer die verwarring. Soms erg agressief en dan weer alsof we vrienden waren. En dat alles om mij te dwingen tot seksuele handelingen die ik niet wilde, maar uiteindelijk toch weer deed, weer die verwarring.

Ik heb het ook steeds geloofd.
Wat maak je dan kapot bij iemand? Veel, heel veel. Zoveel dat ik uit het leven wilde stappen. Dat er geen andere uitweg meer is. Ik een puber die net zijn eigen lijf aan het ontdekken was. Hoe kwetsbaar kan je dan zijn. En u heeft dat geweten, u heeft daar misbruik van gemaakt. U bent grenzen over gegaan die u nooit over had mogen gaan. Hoe hard ik heb moeten vechten om het misbruik een plek te geven is onbeschrijfelijk. Waar ik al niet mee geworsteld heb (en nog steeds).

Op de eerste plaats de seks die we hadden gehad. Een diep spoor heeft achter gelaten. Hoe ga je daar als dertien- veertienjarige mee om? Ik had mijn vader zelfs nog nooit naakt gezien. De eerste volwassen piemel die ik zag was van u…..,in erectie. Dat ik die in mijn mond moest nemen. Toen u klaarkwam, de sperma die ik op mijn gezicht voelde. Dat ik ook anaal ben verkracht, de pijn. De smerigheid. De ontlasting die ik dan rook, de sperma die je tussen je billen uit voelt lopen. Ik gruw nu nog steeds als ik mijn eigen sperma op mijn huid voel. Maar ook…. dat als we seks hadden gehad ….dat we dan samen onder de douche gingen. Dat u mij dan helemaal in zeepte en mij dan weer bevredigde. Dat u dan aardig en zorgzaam was. Het heeft een onuitwisbare indruk achter gelaten. Zoveel dat ik nog steeds moeite heb met seks. Er werd door u gedreigd dat als ik het zou vertellen dat u mij voor rot zou slaan en al mijn botten in mijn lijf zou breken, u wist me wel te vinden als ik ooit mijn mond open zou doen. Ik kon en durfde het tegen niemand te vertellen, ik was bang en ik schaamde me…. dus ik moest maar zien hoe ik daar mee dealde. Het heeft bij mij voor wat kronkels gezorgd. Kronkels die het nu dus…na al die jaren nog steeds moeilijk maken om daar op een gewone normale manier mee om te kunnen gaan. Het totaal negeren van iemand waar je zoiets intiems mee had. Het enorme geheim wat we samen deelden. Ik voelde me afgewezen en gebruikt. Nooit heeft u het er met mij nog over gehad, u deed net of het nooit was gebeurd. Mijn leven stond op zijn kop. Ik wist haast niet hoe ik verder moest. Ik kon bij niemand terecht.

De zoektocht naar mijn geaardheid.
De zoektocht naar mijn geaardheid. Het is een grote traumatische ervaring geworden. Ik twijfelde aan mijn geaardheid. Ik had geprobeerd om die te ontdekken maar dat deed ik op foute plekken en bij foute mannen. Mijn hormonen gierden door mijn lijf. Ik heb heel lang gedacht dat ik homo was, maar een relatie aan gaan met een jongen durfde ik niet. Terwijl mijn lijf om liefde en genegenheid schreeuwde. Mijn seksuele gevoelens, werden op de verkeerde manier bevredigd. Het voelde nooit goed. Ik ging me er zelfs veel slechter door voelen. Het ging in die tijd heel slecht met me. Ik was mijn identiteit helemaal kwijt. Ik wist gewoon niet meer wie ik was. Ik had een identiteit aangemeten die u mij had aangepraat. In die periode heb ik ook een paar keer een zelfmoord poging gedaan. De frustraties op seksueel gebied liepen steeds hoger op, en thuis werd het er ook steeds moeilijker. Op de helft van mijn laatste schooljaar heb ik 6 weken in het ziekenhuis gelegen omdat niemand meer wist wat ze met me aan moesten vangen en ik wist het niet meer te handelen. Jaren en jaren heb ik geprobeerd om mijn gevoelens weg te stopen. Bang om weer gekwetst te worden. Ik was zo onzeker over me zelf. Die onzekerheid die u had gecreëerd door steeds maar te roepen dat ik anders was. En die onzekerheid was ook veroorzaakt door die verwarrende erecties die ik steeds had gekregen. Maar ook…. dat ik het op de een of andere manier….. ook erg spannend vond en waar ik me dan achteraf weer schuldig over voelde. Daar heeft u dus feilloos misbruik van weten te maken. Een jongen van dertien die nog onzeker over zijn lijf was en net zijn eigen seksualiteit aan het ontdekken was. Seks, het is beladen. Wat ik al gezegd heb…. wat iets moois had moeten zijn werd iets smerigs.

Achtergrond
Toch heb ik iets van mijn leven kunnen maken. Wel altijd met u op de achtergrond. De laatste jaren kwam u weer steeds meer op de voorgrond maar ik wil u weer naar de achtergrond hebben. Ik weet dat ik nooit meer van u af zal komen maar een plekje op de achtergrond moet voldoende zijn. U mag niet meer zo’n groot deel uitmaken van mijn leven. Ondanks dit alles ben ik op mijn pad toch een hele lieve vrouw tegengekomen. Ik ben met haar getrouwd, al ruim 25 jaar, en mijn vrouw die is nu na jaren van het verzwijgen over het misbruik, op de hoogte van wat er allemaal heeft afgespeeld. Maar voordat zij dat wist heeft ze me vaak ook niet begrepen. De vele nachtmerries die ik heb gehad toen ik met haar een relatie aanging. Het was net of u mij daar van wilde weerhouden. En de vele nachtmerries die ik nog steeds heb. De problemen die ik op seksueel gebied had en nog heb. Gelukkig heb ik een vrouw die daar niet zo mee bezig was en is, zij stelt me gerust als het weer eens niet lukt…. als u zich op die momenten weer aan mij opdringt.

De angst toen mijn vrouw zwanger was en dat het misschien een jongetje zou zijn, heeft mij nachten wakker gehouden. Ik hoopte zó op een meisje. Ik was bang dat ik net als u de fout in zou gaan. Het is een jongetje geworden maar ik heb gelukkig nooit die fout bij mijn zoon gemaakt.

Maar hoe erg is het om daar bang voor te moeten zijn. Moeite hebben met het knuffelen van je baby. Zeker niet te intiem zijn met je kind. De puzzelstukjes vallen nu voor haar op zijn plaats.

Mijn vrouw heeft me de afgelopen jaren erg gesteund toen u weer steeds meer op de voorgrond kwam en ik problemen kreeg om het allemaal weer te handelen. Voor mij gevoel was ik weer helemaal terug bij af. Wat me ook weer erg veel energie heeft gekost om uit dat dal te klimmen. Ik heb voor de zoveelste keer weer hulp moeten zoeken bij een psycholoog, maar mede met hulp van haar is het gelukt om uit dat dal te klimmen.

Ik wil mijn vrouw graag liefhebben zoals je lief zou moeten hebben, maar zoals ik al heb gezegd er is iets intiems en kwetsbaars kapot gemaakt.

Ik heb veel moeite met een “normaal” seksleven. U blijft daar altijd een negatieve rol in spelen. Veertien was ik toen en nu ben ik zevenenvijftig. Kunt u na gaan wat u allemaal teweeg heeft gebracht.

Helaas kan ik het niet meer rechtstreeks tegen u zeggen. Er zijn vele jaren verstreken. Ik vraag me nog weleens af of u ook nog zoveel aan mij gedacht heeft en op wat voor manier. Als een lustobject, of als mens?

Ik zal het nooit te weten komen.
Ik zal het nooit te weten komen. Maar ik wil het stuk verleden wat u zo beladen heeft gemaakt laten rusten zodat ik weer verder kan met mijn leven. U bent het niet waard om zo op de voorgrond te staan. Daar heb ik iemand voor gevonden die dat echt verdient, iemand die van mij houdt zoals ik ben. Iemand die me ziet als mens met gevoel en emotie. Niet zoals u heeft gedaan, mij zien als een ordinaire opblaaspop waar je overal je lul in mag steken. Een leraar nota bene die toch zeker beter had moeten weten dat ik niet bedoeld was om daar keer op keer je eigen seksuele frustraties maar op bot te vieren.

Als
Doordat u uw handen niet thuis kon houden heeft u mijn leven wel een hele ander wending gegeven. Een wending waar ik niet voor gekozen heb. Als u uw handen had thuis gehouden, dan was mijn schooltijd niet zo’n hel geweest. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik een leven gehad waar ik niet zo’n moeite had hoeven doen om me daarin staande te houden. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik niet het gevoel gekend dat je steeds aan het overleven bent. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik geen zelfmoord pogingen gedaan. Als u uw handen had thuis gehouden, dan was ik in die tijd niet zoveel gaan drinken en was ik voor mijn ouders niet zo’n moeilijk kind geweest. Als u uw handen had thuis gehouden dan had ik een heel andere band met mijn ouders gehad. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik nooit een brief aan mijn overleden ouders hoeven schrijven om mijn spijt te betuigen dat ik niet eerlijk tegen ze ben geweest. Als u uw handen had thuis gehouden, dan was ik niet zo onzeker over me zelf geweest. Als u uw handen had thuis gehouden dan was ik een andere man en vader geweest. Als u uw handen had thuis gehouden, dan was ik niet op afgelegen plekken op zoek gegaan naar seks. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik nooit nachtmerries hoeven te herschrijven omdat u mij nog steeds nachten wakker houdt. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik een pubertijd doorlopen die normaal was geweest, met de normale ups en downs die daarbij horen. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik geen flash-backs meer gehad. Als u uw handen had thuis gehouden, dan had ik een leven gehad zonder twee gezichten. Als u uw handen had thuis gehouden dan had ik nu niet zo’n moeite gehad met seks.

Maar uw eigen gevoelens waren zoveel belangrijker dan die van mij.

Eigenlijk bent u gewoon een grote mislukkeling. U heeft alles verloochend waar u voor stond . Een frater die er toch een andere levensbeschouwing op na zou moeten houden en dan ook nog het vak leraar uitoefenen. Een leraar zou toch iemand moeten zijn die graag kinderen bijstaat in hun ontwikkeling, in een gezonde ontwikkeling wel te verstaan. U heeft géén van die doelstellingen waar kunnen maken. U heeft alleen maar aan u zelf gedacht. Al uw macht misbruiken die u in die tijd had… misbruiken op een onschuldige jongen. Zodat uw eigen seksuele behoeftes bevredigd werden.

Ik hoop van harte dat waar u zogenaamd als frater voor stond, naastenliefde, barmhartigheid en broederschap…… dat u zich bij GOD heeft moeten verantwoorden. U hoeft van mij niet te branden in de hel, daar beslist God over. Maar ik zou het wel fijn vinden als God u in elke vezel van uw lichaam zou kunnen laten voelen hoe dat ik mij toen heel, heel vaak gevoeld heb en waar ik nog steeds last van heb. De angst, de pijn, het verdriet, al die verwarrende emoties, je zelf zó haten, die onmacht, frustraties op seksueel gebied en ga zo maar door…….. dan vind ik dat al genoeg. U heeft toen voor mij een hel gecreëerd. En naar die hel mag u dan hopelijk nu zelf afdalen.

Ik hoop dat er een GOD bestaat, u heeft daar in ieder geval nóóit in geloofd.