Alle Blog Artikelen
Even snel trauma’s wissen
Van de curieuze EMDR-therapie knappen mensen met een posttraumatisch stresssyndroom snel op. Enthousiaste therapeuten zetten de methode voor steeds meer klachten in. Sommige professionals zetten daar vraagtekens bij.
Dat allemaal nadat een nachtelijke achtervolging door een man met een hoodie was geëindigd met een mes in haar arm – na die gebeurtenis hield een rauwe angst haar voortdurend in een verlammende greep.
Van de akelige film die elke dag opnieuw werd afgespeeld in haar hoofd wilde ze dolgraag af. Een psycholoog constateerde een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Om die aan te pakken moest Russel steeds zo gedetailleerd mogelijk een angstige herinnering aan de overval ophalen, terwijl haar therapeut beurtelings op haar linker- en haar rechterknie tikte. „Binnen een paar minuten verandert je nare gevoel over die situatie en zie je het anders, heel bijzonder”, zegt ze. „Na elke sessie voelde ik me weer wat lichter. Als onderdeel van de psychotherapie deden we vier keer een sessie zoals dit. Binnen een paar maanden beheerste de angst mijn leven niet meer. Ik functioneerde weer.”
Mijn boek verkopen
In de afgelopen vier jaar heb ik mijn boek geschreven. Het is in juni uitgebracht door uitgeverij Elikser. Sinds die tijd zijn er drie recensies gepubliceerd, alle vier op internet. Eén van de drie was op de website van een regionale krant (Heerenveense courant) die verschijnt in het dorp waar ik als kind misbruikt ben. En daar op kwam een reactie, per e-mail, van iemand die een jaar ouder is dan ik en mij liet weten dat ze met mij samen uit school naar huis liep. En in de volgende mailwisseling mij vertelde dat zij in het huis woonde en in de kerk kwam waar het gebeurd was. Ze las mijn boek en bevestigde mijn herinneringen…..voor zo ver het feiten betrof als de kleur van de tegeltjes of de plaats van deuren en toegangen. Maar wie de dader was kon ze me niet vertellen. Ze heeft geprobeerd er achter te komen, dat vertelde ze, maar het was niet gelukt. Wel liet ze me weten dat die dader waarschijnlijk al overleden was.
Ik was blij met de drie andere recensies: van Hanny Lynch op de website van BOL com waar het boek te koop is en de andere van Ivonne Meeuwsen op haar eigen website Helen van seksueel misbruik. de derde las ik op een literaire blogsite en was geschreven door een man. Het was een heel positieve recensie en daar was ik blij mee. Maar het boek verkopen is een ander verhaal.
Voor het voorblad van het boek heb ik ervoor gekozen om daar in opvallende rode letters op te zetten dat het in dit boek over de gevolgen van seksueel misbruik van een kind gaat en de uitgeefster waarschuwde mij toen: dat willen boekwinkels niet in de winkel neerleggen! en dat blijkt inderdaad zo te zijn. Tenminste, in de twee winkels waar ik na lang aarzelen zelf het boek ben gaan aanbieden. in de eerste winkel werd het zelfs niet in de winkel gelegd maar gewoon opgeborgen in een kast. In de andere winkel kwam het achteraf in de winkel terecht, op een plank met biografieën.
Het is en blijft een taboe om openlijk aandacht te geven aan seksueel misbruik, ook al is er een golf van aanklachten via twitter….
Reacties op Griet Op de Beeck zijn arrogant, kwetsend en ongepast
Mijn opiniestuk verscheen in Trouw van donderdag 5 oktober 2107
Het gaat niet om hervonden herinneringen. Het is dat je ontdekt dat je leeft in een seksueel trauma.
Griet op de Beeck maakt pijnlijk duidelijk hoe de verwerking van seksueel misbruik verloopt. Zij maakt ons getuige van haar persoonlijk proces en toont hoe zij bij stukjes en beetjes bewust wordt van het seksueel misbruik uit haar jeugd. Dat is niet met een hervonden herinnering. Dat is door een langzame bewustwording en het onvermijdelijk onder ogen gaan zien dat het waar is. Dat zij leeft in een schokkende, seksuele ervaring die zich aan haar opdringt. Die vraagt om verwerking en afronding.
Als toeschouwers konden wij het zelfs eerder waarnemen dan zijzelf. In alles wat ze naar buiten bracht in interviews en in haar boeken voelde je het al aankomen. Het unheimische gevoel van dat er nog iets ontbrak.
Aan het eind van het verhaal is dat weer, onvermijdelijk, de geschade bodem van het bestaan: seksueel misbruik, verkrachting, geweldservaringen in de jeugd door mishandelende ouders of opvoeders. Zij vernielen het leven dat ze je geschonken hebben en je hebt een leven nodig om daarvan te herstellen.
Bij seksueel misbruik gaat het om de eerste seksuele ervaring van een kind met een volwassene.
Daarbij gaat in een enkele seconde de wereld op zijn kop. Er gebeurt in dat eerste moment teveel tegelijk. Er vindt een overval op je lichaam plaats, waarbij je het beheer over je eigen lichaam verliest. In die staat van onmacht wordt een imprint van de seksuele wensen van de dader gemaakt. Als kind wordt je het antwoord op de problemen van een getroubleerde volwassene die zijn/haar leven niet op orde heeft. De verwarring wordt compleet als je, ondanks gevoelens van walging, opgewonden bent geraakt en je je uitverkoren voelt.
Deze levensontwrichtende, schokkende, seksueel aantrekkelijke ervaring gaat op
slot doordat er geen mogelijkheden zijn om ervan te helen. Gevoelens van schuld en schaamte werken samen met de bezweringen van de dader om het geheim te bewaren.
Het slot moet ervan af en daarvoor moeten nogal wat horden genomen worden.
De buitenwereld is zo’n horde. Bij je coming-out kom je het collectieve NEE als eerste tegen.
Dat collectieve NEE ontmoette Griet op de Beeck direct de volgende dagen al door wetenschappers die met elkaar een media offensief begonnen. Zij hebben namelijk met onderzoek bewezen dat hervonden herinneringen onbetrouwbaar zijn en zelfs aangepraat kunnen worden door niet evidence-based werkende hulpverleners.
Ik vind deze reacties arrogant, ongepast en kwetsend voor Griet en voor haar hulpverleners. Het zou deze wetenschappers sieren als ze zich iets verder verdiepen in het verwerkingsproces van seksueel misbruik. Negentig procent van de slachtoffers weet namelijk nog heel goed dat er iets is gebeurt en ook met wie.
Het leven geeft je je seksuele trauma terug doordat je je eigen herhalende patronen begint te zien. Dan merk je dat in je lichaam een verhaal is opgeslagen dat ooit met alle zintuigen is vastgelegd. Het misbruik is herkenbaar in al je bewegingen en het is de dans van je leven geworden. Dat te beseffen en onder ogen te zien is heel erg pijnlijk. De daad en de dader hebben je leven bepaald.
We zijn op een moment in de geschiedenis gekomen waarop we met elkaar bewust worden dat seksueel misbruik overal voorkomt. In kinderdagverblijf, kerk, leger, sport, scouting en nog veel vaker in gezinnen.
Ik vind dat juist nu wetenschappers en autoriteiten moeten onderzoeken hoe we het collectieve NEE naar ja kunnen ombuigen. In plaats van in twijfel trekken juist de schade onderkennen en beschrijven. Modellen ontwikkelen hoe we met daders, slachtoffers en omstanders moeten omgaan.
Peter John Schouten
Traumaseksuoloog
Auteur van:
Traumaseksualiteit
mannen tussen slachtoffer- en daderschap
2016 Wetenschappelijke uitgeverij Eburon
‘In de ogen van Griet Op de Beeck zag ik mijn eigen zwarte gat’
‘In de ogen van Griet Op de Beeck zag ik mijn eigen zwarte gat’
Uit TROUW: SAMENLEVING door Iris Pronk– 8:43, 27 september 2017
De persoonlijke getuigenis van schrijfster Griet Op de Beeck op tv maakt veel los bij andere slachtoffers van incest.
Het was alsof hij een vrouwelijke versie van zichzelf zag, zegt de vijftiger Boudewijn die als kind jarenlang seksueel werd misbruikt. Maandag zag hij het tv-programma ‘De Wereld Draait Door’, waarin schrijfster Griet Op de Beeck openbaarde dat haar vader haar misbruikt had. “Toen ik haar in de ogen keek, dacht ik: ‘Ik kijk in mijn eigen zwarte gat’.”
Boudewijn − die niet met zijn echte naam in de krant wil − was zo geroerd door de Vlaamse bestsellerauteur, dat hij gisterochtend al om kwart over acht zijn therapeut belde. Die kreeg gisteren nog veel meer telefoontjes en mailtjes van cliënten die zich in het verhaal van Op de Beeck herkenden. Ook bij Korrelatie kwamen tientallen telefoontjes binnen.
Liegen
De schrijfster was aanvankelijk van plan om ‘staalhard te liegen’ over haar misbruikverleden, vertelde ze in ‘DWDD’. Maar dat voornemen begon steeds meer te knellen. Haar nieuwe roman, deel 1 van een trilogie, heet ‘Het beste wat we hebben’ en drááit om incest. “Elke journalist met vier hersencellen op een rij zou natuurlijk vragen: waarom is dat voor jou zo belangrijk en heb je het zelf meegemaakt?”
Door te liegen zou Op de Beeck, die volgend jaar het Boekenweekgeschenk schrijft, een drukkend geheim met zich mee blijven zeulen. Bovendien zou ze op die manier meedoen aan “de cultuur van het grote zwijgen over de stukken werkelijkheid waar we eigenlijk liever niet naar kijken. En dat begrijp ik wel, maar dat heeft nog nooit een slachtoffer vooruit geholpen. Dat speelt alleen de daders in de kaart.”
Daarom besloot ze toch te vertellen over het misbruik, dat duurde van haar vijfde tot haar negende jaar. En over de verdringing van die traumatische ervaringen, waarvan ze zich pas in 2012 in therapie bewust werd. “De angst om niet geloofd te worden is verschroeiend en verschrikkelijk en staat herstel in de weg”, aldus de schrijfster op tv.
Integer
Die angst koesteren alle misbruikslachtoffers volgens Peter John Schouten, auteur van het boek ‘Traumaseksualiteit’ en de therapeut van Boudewijn. “Hun angst is chronisch en hardnekkig. Slachtoffers geloven het misbruik zelf eigenlijk niet, ze hebben het in een afgesloten deel van hun leven geplaatst. Ze bagatelliseren het: ach, het was maar een handeling die ik moest verrichten. Of: ach, het duurde maar een poosje.”
Hij vindt het moedig dat Op de Beeck het zwijgen verbrak. Ze krijgt op de sociale media ook wel kritiek, ze is al vergeleken met het jeugdige loverboyslachtoffer Maria Mosterd die later als fantast werd ontmaskerd. Maar Op de Beeck wekt een integere en krachtige indruk, vindt Schouten: “Ik vond haar optreden heel aangrijpend, door haar taal, door haar lef. Ze is een rolmodel. Ze laat zien hoe incest alles beïnvloedt, ze koppelt het aan haar depressie, haar eetstoornis, aan de verkeerde mannen die ze steeds weer koos. Ze laat zien: zo lééf je door misbruik. Maar ze zit niet te jeremiëren.”
Voor lotgenoot Boudewijn was de getuigenis van de schrijfster confronterend . “Ik heb er vannacht geen oog van dicht gedaan.” Hij had al zo’n vermoeden: “Toen ik haar eerste roman las, ‘Vele hemels boven de zevende’, dacht ik al: zij is vast misbruikt.”
Hij voelt zich ook gesteund door haar tv-ontboezeming. “Ze maakt het bespreekbaar. Incest ís er en je kunt er heel veel last van hebben. Het heeft mij helemaal gevormd.”
De echte naam van Boudewijn is bij de redactie bekend.
Lees ook: Griet Op de Beeck heeft alsnog woorden gegeven aan de ervaring uit haar jeugd
Honderden aangiften tegen blauwhelmen om seksueel geweld Congo
Het lukt de Verenigde Naties maar niet om een einde te maken aan seksuele misdragingen van het eigen personeel in Congo, concludeert het Amerikaanse persbureau AP na eigen onderzoek. Sinds 2005 zijn er 700 aangiften gedaan tegen blauwhelmen en ander VN-personeel op missie in het Afrikaanse land, op een totaal van 2000 aangiften wereldwijd. Dit jaar is VN-personeel tot nu toe 43 keer beschuldigd en een derde van de aangiftes komt uit Congo.
Ondanks eerdere beloftes om het probleem aan te pakken, verdwijnen nog steeds veel gevallen van seksueel misbruik in de bureaucratische molen. En als er wel werk wordt gemaakt van een beschuldiging komt het volgens AP niet vaak tot een rechtszaak. Op dit moment is er geen sprake van samenwerking tussen de verschillende lidstaten omdat elk land, in overeenstemming met de VN-regels, zelf onderzoek kan doen en straffen kan opleggen.
Grootste missie
In Congo zijn meer dan 16.000 VN-militairen gestationeerd en daarmee is het de grootste missie van de Verenigde Naties. Blauwhelmen beschermen de bevolking tegen milities en criminele bendes in grote delen van het land waar de regering weinig tot niets te zeggen heeft. Etnische verschillen, een slecht functionerende overheid en de slechte infrastructuur bemoeilijken die taak.
Persbureau AP sprak met verschillende slachtoffers van seksueel geweld. Een van hen is een jonge vrouw die twee keer verkracht is door blauwhelmen en op haar veertiende twee kinderen van hen had. Veel vrouwen in deze situatie worden verstoten uit hun familie, uit schaamte of omdat hun kinderen niet helemaal donker zijn.
Verkeersongelukken
In Congo krijgen slachtoffers van verkeersongelukken die zijn veroorzaakt door blauwhelmen eerder een schadevergoeding dan slachtoffers van seksueel geweld. Verkeersongelukken gebeuren vooral tijdens kantooruren en VN-personeel dat zich misdraagt, doet dat dat meestal ’s avonds. Dat zou verklaren waarom de VN er niets mee doet, concludeert AP.
Het persbureau zegt dat de Verenigde Naties beschuldigingen van seksueel geweld niet goed registreren. Opeenvolgende VN-leiders hebben beterschap beloofd, maar de administratie is volgens AP nog steeds een puinhoop. Vorig jaar kwamen bijvoorbeeld wereldwijd maar 145 beschuldigingen binnen, terwijl er meer dan driehonderd slachtoffers in de boeken stonden.
Het lukte AP niet om een reactie te krijgen van landen die blauwhelmen leveren aan de Congo-missie MONUSCO. De meeste troepen komen uit India en Bangladesh, gevolgd door Afrikaanse landen als Egypte, Zuid-Afrika, Marokko en Tanzania.
Wel verband celibaat en seksueel misbruik
Uit het Nederlands Dagblad – 14 september 2017 – Hendro Munsterman
Melbourne
Het onderzoek, verricht door The Royal Melbourne Institute of Technology, baseert zich op 26 internationale onderzoeken die sinds 1986 zijn uitgevoerd, waaronder het Nederlandse rapport van de commissie-Deetman.
Maar in tegenstelling tot het Deetman-rapport, dat geen direct verband zag tussen celibaat en misbruik, spreekt het Australische onderzoek juist van een belangrijke verhogende risicofactor. In de katholieke kerken van de oosterse ritus, waar priesters kunnen trouwen, is het misbruikpercentage lager en vrijwel te verwaarlozen. Verder is volgens de onderzoekers ook de patriarchale structuur en de bijbehorende zwijgcultuur een belangrijke oorzaak.
Volgens de onderzoekers, die ook geconsulteerd werden door de Australische Royal Commission, die onderzoek deed naar het misbruik en die later dit jaar haar eigen conclusies zal presenteren, is in de katholieke kerk in Australië en andere westerse landen inmiddels veel vooruitgang geboekt, maar staat preventie elders in de wereld nog in de kinderschoenen.
Dat werd eerder deze week overigens bevestigd door de Duitse jezuïet Hans Zollner, lid van de pauselijke antimisbruikcommissie. Volgens hem is in meer dan 75 procent van de landen het seksueel misbruik in de kerk nog onder de radar gebleven.
Tijdens een lezing die hij in Brisbane hield voor Australische kerkelijk werkers zei Zollner tevens dat Australiërs hun vertrouwen in de katholieke kerk volledig hebben verloren. Volgens de priester en psycholoog, die aan het hoofd staat van een onderzoeks- en onderwijscentrum over seksueel misbruik aan de Gregoriaanse Universiteit te Rome, is dat een specifiek Australisch probleem, dat op deze schaal uniek genoemd mag worden.
Het gehele rapport is te lezen via:
https://www.rmit.edu.au/content/dam/rmit/documents/news/church-abuse/child-sex-abuse-and-the-catholic-church.pdf