Antwoord minister Schippers

/4 Reacties/in /door

Min. Schippers kijkt weg...

Hieronder het officiële antwoord van mw. drs. E.I. Schippers – minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport op vragen van K. Arib (PvdA), S.M.J.G. Gesthuizen (SP) en T. Dibi (GroenLinks) over nazorg van misbruik in de rooms-katholieke kerk.

 

Bovengenoemde vragen waren op 28 april 2011 aan de minister verstuurd. Dit antwoord komt krap 3 maanden later. Niet verwonderlijk als je de antwoorden van de minister bekijkt.

 

De minister, ónze minister, van Volksgezondheid, Welzijn en Sport is namelijk van mening dat het op dit moment allemaal voldoende goed geregeld is en ziet geen reden extra maatregelen voor nazorg te treffen. Dan kan je rustig een paar maanden wachten met antwoorden op vragen, want dan snap je helemaal niets van wat er onder de slachtoffers van seksueel en ander geweld door rooms katholiek geestelijken leeft! Duizenden mensen zaten op deze antwoorden te wachten, mevrouw Schippers!

Het antwoord van de minister documenteert haarscherp de instelling van onze huidige regering.
Antwoord vraag 3: “…De zelfhulp en lotgenootcontacten zijn op dit moment toereikend…”
M.a.w.: Op deze manier kost het de overheid niets en zoeken ze het zelf maar uit.
Bij deze regering moet namelijk iedereen voor zichzelf zorgen.
Deze regering is druk met andere dingen (?) en heeft geen geld over voor het welzijn van de Nederlandse staatsburger.

De minister gaat er gemakshalve (of beroepshalve: want als politicus denk je dat als je een wet of regeling hebt ingericht, deze ook als verwacht uitgevoerd wordt en naar behoren functioneert) van uit dat Slachtofferhulp Nederland de juiste partij is om deze mensen op te vangen en dat de reguliere gezondheidszorg uitgerust is mensen welke lijden onder de langdurige effecten van seksueel of ander misbruik te kunnen helpen.

Beiden is niet de realitieit! Wakker worden, minister! Even iets verder kijken!

Slachtofferhulp is weliswaar vol goede bedoelingen, heeft een leger aan goedwillende vrijwilligers, maar geeft in een persoonlijk onderhoud te kennen niet uitgerust te zijn voor de opvang van deze mensen en zoekt naar samenwerking met groepen en therapeuten die die ervaring wel hebben. Wakker worden minister: een tasjesroof of getuige zijn van een ernstig verkeersongeluk is niet het zelfde als de langdurige effecten van misbruik in je kinderjaren bij je gedragen te hebben. Daardoor is je hele leven verkracht en ben je ernstig geestelijk en lichamelijk beschadigd geraakt. Die knoop krijg je niet zomaar uit de war…
De slachtoffers wisten allang dat Slachtofferhulp Nederland geen partij was en hebben zich daarom ook niet massaal daar aangemeld.
Weer wordt niet met de slachtoffers gesproken, om te zien welke hulp noodzakelijk is, maar bepalen de z.g. experts wat goed is voor de mensen, worden deze wederom “ont-macht” en daarmee herhaald zich het misbruik…

De reguliere gezondheidszorg van onze minister Schippers is voor velen een herhaling van de lijdensweg geworden.
Het ontbreekt op grote schaal aan mensen met ervaring om met dit onderwerp om te gaan. En dat heeft niets met onwil te maken, maar met het feit dat voor de overheid sinds begin 2000 seksueel misbruik geen speerpunt meer is voor de gezondheidszorg, maar huiselijk geweld opgevangen moest worden. Ook belangrijk, maar dat heeft wel gevolgen voor mensen met seksueel misbruik ervaringen.
Alle ervaring uit de voorafgaande jaren gingen met één klap verloren of zijn in de kast verdwenen.
Het goede nieuws is dat sommigen nog wel degelijk de methodieken, procedures en protocollen bewaard hebben en wij die alleen weer “op moeten graven”.

Seksueel misbruik (en door religieuzen in het bijzonder) heeft een heel eigen aanpak in de geestelijke gezondheidszorg nodig. Daar past niet de arrogante, autoritaire en “ont-machtende” aanpak van de weledelzeergeleerden. Hierbij hoort een aanpak gericht op zelf-realisatie en wordt het pad naar heling voor een groot deel door de client zelf bepaald en begeleid de therapeut daar waar nodig en/of gewenst.

Maar als we geen geld willen steken in de ontwikkeling van deze aanpak zal het bij goedbedoelde initiatieven van andere slachtoffers blijven en komt de overheid er goedkoop van af. Mensen offeren hun eigen vrije tijd en geld om anderen te helpen.
Prachtig, mevrouw Schippers, hiermee gaat u de wereld niet verbeteren, maar wel lof oogsten van uw collegae politici.
Want: de slachtoffers gaan onder en het land is gered!

door Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening na seksueel misbruik

—begin brief—
De voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal
Postbus 20018
2500 EA DEN HAAG
Bezoekadres: Parnassusplein 5
2511 VX Den Haag
T 0703407911
F 0703409834
www.rijksoverheid.nl

Kenmerk CZ-U-3063631
Correspondentie uitsluitend richten aan het retouradres met vermelding van de datum en het kenmerk van deze brief.

Datum 21 juli 2011
Betreft nazorg van misbruik in de rooms-katholieke kerk

Geachte voorzitter,
Hierbij zend ik u mede namens de Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie de antwoorden op de vragen van de Kamerleden K. Arib (PvdA), S.M.J.G. Gesthuizen (SP) en T. Dibi (GroenLinks) over nazorg van misbruik in de rooms-katholieke kerk (2011Z09077).
Hoogachtend, de Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport,
mw. drs. E.I. Schippers

Antwoorden op Kamervragen van de leden Arib (PvdA), Gesthuizen (SP) en Dibi (GroenLinks) aan de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport en de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie over nazorg van misbruik in de rooms- katholieke kerk (ingezonden 28 april 2011)
1. Bent u op de hoogte van het bericht dat er onvoldoende nazorg is voor slachtoffers van seksueel misbruik binnen de Rooms-katholieke kerk?
Antwoord vraag 1. Ja.

2. Kent u het motto van de Stichting Mannenhulpverlening na Seksueel misbruik in samenwerking met vertegenwoordigers van verschillende lotgenotengroepen: “ Alles wat beschadigend is geweest moet in het volle licht komen: dit is nodig voor erkenning en herkenning en voor de heling die daarvan uitgaat”? Wat is uw mening hierover?

Antwoord vraag 2.
Ik heb kennis genomen van de Stichting „Mannenhulpverlening na Seksueel misbruik‟ naar aanleiding van uw vraag. Ik deel hun zienswijze dat slachtoffers van seksueel misbruik (zowel mannen als vrouwen) voor hun negatieve ervaringen een platform nodig (kunnen) hebben om met anderen daarover te praten. Het is aan het slachtoffer om te bepalen in hoeverre deze verwerking in de reguliere zorg of bij een lotgenotenstichting plaats moet vinden.

3. Deelt u de mening dat bijeenkomsten, zoals maandag 25 april jl. in Utrecht georganiseerd, kunnen helpen bij het verwerken van seksueel misbruik? Deelt u de mening dat de overheid een taak heeft bij het organiseren/ondersteunen van de organisatie van dergelijke bijeenkomsten? Zo nee, waarom niet? Zo ja, op welke wijze gaat u hier invulling aan geven?
Antwoord vraag 3.
Ik deel de mening dat bijeenkomsten, zoals maandag 25 april jl. in Utrecht georganiseerd, kunnen bijdragen bij de verwerking van seksueel misbruik. Ik deel niet uw mening dat de overheid een taak heeft bij het organiseren/ondersteunen van de organisatie van dergelijke bijeenkomsten. De zelfhulp en lotgenootcontacten zijn op dit moment toereikend.

4. Deelt u de mening dat nazorg nú nodig is, en dat het niet verantwoord en niet nodig is om te wachten op de rapporten van de commissie Samson en de commissie Deetman?

Antwoord vraag 4.
Ik ben met u van mening dat adequate verlening van nazorg van belang is. Ik deel niet uw standpunt dat er op dit moment extra maatregelen met betrekking tot nazorg nodig zijn. Het blijkt dat melders behoefte hebben aan hulp. Er zijn daarom goede afspraken gemaakt met Slachtofferhulp Nederland. De snelle en professionele begeleiding van Slachtofferhulp Nederland wordt op prijs gesteld en voldoet aan een behoefte. Daarnaast kan gebruik worden gemaakt van reguliere voorzieningen in de (geestelijke) gezondheidszorg die op dit terrein hulpverlening bieden. Overigens wijs ik erop dat de commissie-Deetman in haar tussenrapport nadrukkelijk aandacht heeft geschonken aan adequate hulpverlening. In het verlengde hiervan zal de heer Bandell binnenkort de vorderingen naar buiten brengen over de hulpkant van Hulp en Recht. Ik zie daarom op dit moment geen aanleiding om in extra hulpverlening te voorzien en geef er de voorkeur aan nu eerst de resultaten van de lopende onderzoeken af te wachten.

5. Welke mogelijkheden voor nazorg zijn er op dit moment voor slachtoffers van seksueel misbruik binnen de Rooms-katholieke kerk?
Antwoord vraag 5.
Voor het antwoord op deze vraag verwijs ik naar het antwoord op vraag 4.

6. Hoeveel slachtoffers van seksueel misbruik binnen de Rooms-katholieke kerk doen een beroep op hulpverlening? Hoeveel van hen krijgen ook daadwerkelijk de juiste hulp? Hoeveel slachtoffers van seksueel misbruik kunnen geen hulp krijgen op het moment dat zij er om vragen? Hoe lang moeten zij wachten op hulp?

Antwoord vraag 6.
Het aantal slachtoffers van seksueel misbruik binnen de rooms-katholieke kerk dat een beroep heeft gedaan op hulpverlening via Slachtofferhulp Nederland bedraagt 15, voor 12 gevallen is de hulpverlening afgerond en voor 3 gevallen loopt nog een traject van hulpverlening.

7. Hoe zou de hulpverlening aan slachtoffers van seksueel misbruik binnen de Rooms-katholieke kerk er volgens u idealiter uit moeten zien? In hoeverre verschilt dat van de hulpverlening zoals die nu bestaat? Welke maatregelen zouden genomen moeten worden om te zorgen voor optimale hulpverlening aan slachtoffers van seksueel misbruik? Kunt u aangeven wanneer u welke van deze maatregelen gaat nemen?

Antwoord vraag 7.
Slachtoffers die hulpverlening behoeven kunnen dat krijgen, ongeacht de aanleiding voor de betreffende hulpvraag. Zoals aangegeven in het antwoord op vraag 4 zijn er goede afspraken gemaakt met Slachtofferhulp Nederland en voldoet de professionele begeleiding van Slachtofferhulp Nederland aan een behoefte. Daarnaast kan gebruik worden gemaakt van reguliere voorzieningen in de (geestelijke) gezondheidszorg die op dit terrein hulpverlening bieden.

Reactie advies commissie Lindenbergh

/1 Reactie/in , , /door

Loesje - Zou God nog in ons gelovenIk ga er van uit dat iedereen inmiddels de originele tekst van het advies gelezen heeft.
Zo niet, dan is dat hier, inclusief de toelichting, te downloaden: advies Lindenbergh
Want daar heeft dhr. Lindenbergh zich aan gehouden: het rapport is onmiddellijk in de openbaarheid gebracht en voor iedereen toegankelijk.

Over het proces kan ik overigens alleen maar lof hebben, want Lindenbergh heeft de slachtoffergroepen direct betrokken bij de totstandkoming van het advies. Tenminste….

Wij hebben allemaal onze mening mogen geven hoe te komen tot genoegdoening met de slachtoffers. Dat wij van de, met hem persoonlijk besproken en toegezonden voorstellen, weinig terugzien in het uiteindelijke advies stemt mij natuurlijk wel wat somber.
Heeft Lindenbergh misschien de tip gekregen van collega Deetman dat je de slachtoffergroepen beter niet kunt negeren, omdat je dat later keihard terugkrijgt?
Wordt het deelnemen aan dergelijke gesprekken daarmee een ‘verplicht nummer’ voor de vertegenwoordigers van die groepen?
En heeft dhr Lindenbergh de bijeenkomst geduldig aan zich voorbij laten gaan, om daarna gewoon verder te gaan waar hij mee bezig was?
Zeker is dat het advies heel veel vragen opwerpt waarvan ik de meest prangende (wat mij betreft) hieronder met jullie wil delen.

Totstandkoming van de commisie Lindenbergh
In het advies uitgelegd onder het kopje “Oorspronkelijke opdracht, commissie Deetman, aangepaste opdracht.”
Wederom hulde voor de commissie dat zij dit paragraafje in het rapport hebben laten staan; of is het om Lindenbergh’s integriteit te kunnen verdedigen als dit advies later ook door de minder ingelichte toeschouwer als ‘slachtoffer bedrog’ en het ontwijken van verantwoordelijkheid ontmaskerd wordt? “Opeens veranderde ze de opdracht en ik moest wel meewerken…”
Zijn twee sparing-partner-juristen in de commissie hebben niets te verbergen, want daarvan is algemeen bekend dat zij regelmatig diensten verrichten voor katholieke kerk Nederland. Dus wie zij dienen is voor iedereen duidelijk…
Maar dhr Lindenbergh is het eraan gelegen de schijn van integriteit te wekken; tenslotte moet hij straks nog voor de klas kunnen staan…zonder blaam!

Zoals in het rapport te lezen valt was de commissie heel stilletjes en achter het decor begonnen voor de rk kerk uit te zoeken wat de juridische gevolgen zouden kunnen zijn van al de misbruikschandalen die sinds begin vorig jaar op blijven duiken.
Ik heb me toentertijd al verbaasd dat er opeens een commissie Lindenbergh was, zonder persconferentie van de bisschoppen en religieuzen. Normaal gesproken zouden ze de gelegenheid weer gebruikt hebben voor hun ‘wij zijn echt wel oké, hoor! Kijk maar eens wat wij doen voor de slachtoffers’ propaganda.
Omdat er niets over te horen was van die kant maakte ik me alweer zorgen dat ze wat aan het bekokstoven waren.

Et voilà..Deetman geeft in zijn tusenrapport aan dat er over een collectieve schadeloosstelling nagedacht zou moeten worden en de drie wijze hoofden draaien terstond (maar wel door de bisschoppen en religieuzen gestuurd) de andere kant op. Was eerst de schadebeperking voor de kerk het doel, werden zij opeens tot de empathische en naar genoegdoening strevende engelen van hoop voor de slachtoffers. List en bedrog, niets wat we nog niet eerder meegemaakt hebben!
Vanuit bovenstaande context moet dan ook het hele advies gelezen worden, laat je niets wijs maken en laat je vooral niet weer misbruiken!

Advies van jurist
Het advies leest zich als een spannend jongensboek…voor juristen. Want het is door een jurist geschreven en dat is geen toeval. Zie hierboven. Maar hadden de bischoppen en religieuzen echt de genoegdoening voor ogen gehad dan hadden ook andere experts in dit panel een plaats gekregen: psychologen, maatschappelijk werkers, psychotherapeuten, etc.
Dan was het advies ook heel anders uitgevallen en had het mogelijk wél de genoegdoening gediend! Want dat doet de voorgestelde regeling niet; wordt dit advies opgevolgd (en dat zal wel, want ik ben ervan overtuigd dat de bisschoppen en religieuzen het lang vóór ons al gelezen en goedgekeurd hebben), dan gaan mensen hierdoor beschadigd raken; het misbruik herhaald zich…

Had de commissie Lindenbergh écht genoegdoening voor ogen gehad, dan had de rk kerk vanachter de beschermende muren of van hun podium af moeten komen en zich echt met de slachtoffers moeten gaan bezig houden. Dat willen ze niet en hebben ze nog niet gedaan en ik verwacht het eerlijk gezegd ook niet meer.

Het kan ook alleen een jurist ingevallen zijn de rk kerk te raden zich te richten op het gebruikelijk Nederlands recht m.b.t. schadevergoeding en compensatie. De rk kerk heeft zich nog nooit aan de Nederlandse wet gehouden en nu wordt dat de richtlijn??!!??
Waarom dan? Ja, zeker: dat is goedkoper! In plaats van zich af te vragen wat ieder individueel slachtoffer nodig heeft om zijn leven weer op de rit te krijgen, houd je je aan de beperkingen die de plaatselijke wetgeving je kado doet. En dan lijkt het ook nog alsof je iets goeds doet!
Dat moet ik ze nageven, hoor, die rk kerk: ze weten de wereld heel goed naar hun hand te zetten…

Zoals ook weer blijkt uit dit advies zullen we genoegdoening zonder een actieve bijdrage van de kant van de kerk moeten vinden. En zouden ze in de toekomst (hen gunstig gezinde) juristen nog weleens heel hard nodig kunnen hebben.
Overal ter wereld werken, zich zelf wél respecterende, juristen eraan om het het Vaticaan voor de wereldrechtbanken lastig te maken. En de slachtoffers dragen voortdurend nieuw materiaal aan; geholpen door de moderne technologie verbinden zich steeds meer mensen en organisaties. De druk neemt toe…en de vertegenwoordigers van de kerk beginnen barsten in de facade te vertonen…

Het Advies
Het uiteindelijke advies bestaat uit een menukaart op basis van wat jou overkomen is: de daad of (dikwijls) de daden; de fysieke gebeurtenis en de frequentie daarvan.
Waar het deze juristen volledig aan ontbreekt is enig invoelend vermogen (mogelijke een selectiecriterium geweest voor keuze door de kerk) wat het ondergaan van deze daad/daden voor een catastrofale gevolgen heeft gehad in de levens van deze kinderen.
Daarover is namelijk niets terug te vinden in het advies…

Gemakshalve worden de gevolgen voor slachtoffer, ouders, familie, partners, kinderen, etc. etc. eenvoudigweg vergeten. Jaja, ik weet het…als erfgenaam heb je toch recht op 50% van het uit te keren bedrag als jouw vader of moeder echt niet meer tegen het leven kon en eruit gestapt is…

Slachtoffers worden in dit advies teruggebracht tot een categorie misbruik…en daar moet je ook nog dankbaar voor zijn?!?

Slachtoffers zullen verdeeld raken over de ‘behaalde’ categorie. (“Wat ben jij voor categorie?” “Hoezo ben jij een categorie 3? Ik ben maar een 2 en hij heeft mij veel erger te pakken gehad”) Dit weet ik uit ervaring van slachtoffers uit Boston over een dergelijk proces van categorisering. Bovendien weet ik van hen hoe pijnlijk het hele proces van bewijsvoering gaat zijn om te bewijzen hoe ingrijpend het misbruik is geweest in jouw leven. Hoe rijmt zich straks een categorie met een mensenleven dat van kinds-af-aan naar de klote geholpen is?
Meerdere huwelijken, verslavingen, carrièrebreuk, gezondheidsklachten, incapaciteit voor intimiteit met partner en kinderen, etc. etc.
En nu noem ik voor het gemak alleen maar even de problemen die ik persoonlijk aan den lijve ondervonden heb. En deze regeling zou ‘genoegdoening’ moeten brengen…

Geloof me: er zijn weinig mensen die plezier gaan beleven aan het geld, als er al iets betaald word, want dat is nog helemaal niet zeker gezien de eisen aan bewijsvoering e.d. En er zijn nog veel minder mensen die zich beter gaan voelen of die het leven beter aankunnen als ze iets van de kerk gekregen hebben. Dit is besmet geld, bloedgeld, en ze hebben er dubbel en dwars voor betaald en betalen er nog iedere dag en iedere nacht voor.

En als iemand straks jaloers op je is omdat je zo’n reuze bedrag ‘ge-cashed’ hebt?
Vraag ze of ze hun zoon of dochter van tussen 10 en 14 jaar een tijdje willen uitlenen aan zo’n viespeuk. Maar dan moet hij wel lekker z’n gang kunnen gaan.
Niet te flauw, hè! Je wordt er goed voor betaald…

De kerk buiten schot
De rooms katholieke kerk Nederland blijft buiten schot. Hoeven zich niet echt in de slachtoffers te verdiepen, want dat zou best weleens een pijnlijke ervaring kunnen worden…als je ze in hun ogen moet kijken en mee moet beleven wat zij beleefd hebben.
Daar wordt je op het seminarie niet voor opgeleid, in tegendeel!
Ze moeten alleen de rekening betalen, maar dat past volledig in de traditie van de kerk.
Zonde gedaan? Betalen! Dan kom je toch nog in de hemel…

Ik wens jullie allemaal sterkte!
Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening na seksueel misbruik

Voor wie het interesseert is elders op de website ons eerder advies aan Lindenbergh nog eens na te lezen:
advies commissie Lindenbergh
Bovendien de uitzending van Knevel & Van den Brink waar ik mijn inzichten heb mogen toelichten:
Knevel en van den Brink 20-06-2011

Vaticaan: nieuwe richtlijnen tegen seksueel misbruik

/in , , , /door

De Congregatie van de Geloofsleer geeft de Nederlandse bisschoppen (en alle anderen wereldwijd) een jáár de tijd om richtlijnen uit werken voor wat voor iedere gezagsgetrouwe inwoner van Nederland vanzelfsprekend is:
“Hoe je aan de wet te houden!”
En heel de wereld wachtte afgelopen maandag met ingehouden adem tot het officiële bericht gepubliceerd zou worden.

Wanneer houd de wereld eindelijk op de rooms-katholieke kerk zo serieus te nemen?!?
Iedere keer lukt het ze weer het nieuws te halen met iets dat helemaal geen nieuws is, behalve dan voor de katholieke kerk zelf.

Het enige lichtpunt dat uit dit laatste PR-spektakel van het Vaticaan af te lezen valt, is dat zij openlijk toegeven zich tot nu toe dus NIET gehouden te hebben aan de, in de verschillende landen geldende, wetten. Dat is niets nieuws…wij wisten dat allang en roepen dat al jaren. Waarom moet je hier anders zo groots over berichten? Je gaat iets veranderen en je wil dat de hele wereld laten weten. Inclusief persconferentie, media embargo, brief vertaald in alle “grote talen” van deze wereld, etc.

Hoort en zeg het voort:
“DE KATHOLIEKE KERK GAAT ZICH IN DE TOEKOMST AAN DE WET HOUDEN!”
En geen enkele officiële instantie, waar dan ook ter wereld, die direct daarop een diepgaand onderzoek in deze organisatie aankondigt, zoals anders wel altijd gebeurt als iemand of een bedrijf blijkbaar zich niet aan de wet gehouden heeft.

Wéér wijst de katholieke kerk naar hoe goed ze het allemaal gaan regelen in de TOEKOMST, maar nog steeds wordt geen vinger uitgestoken om de mensen te helpen die ernstig beschadigd zijn in het VERLEDEN. Iedere roep naar gerechtigheid wordt óf genegeerd of afgedaan met:
“…wij zijn niet verantwoordelijk voor schade aangericht door derden…”

Ik …GELOOF….niet meer in deze organisatie in Rome en ze hebben deze week weer eens bewezen wat ik altijd al gezegd heb: zij gedragen zich als een criminele organisatie, dat hebben ze in het verleden gedaan en dat doen ze nog steeds.
En iedere regering, persagentschap, persoon of organisatie die ze daarin blijft ondersteunen, maakt zichzelf medeplichtig…

Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening na Seksueel Misbruik

Advies aan de commissie Lindenbergh

/10 Reacties/in , , , /door

Op 11 mei vindt er overleg plaats tussen de commissie Lindenbergh en slachtoffers en vertegenwoordigers van lotgenoten contactgroepen.
Dhr. Lindenbergh heeft gevraagd om reacties en informatie ter voorbereiding van dat overleg.
Hieronder vindt u mijn bijdrage welke ik hem vandaag toegstuurd heb.
Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening na Seksueel Misbruik

Advies aan de commissie Lindenbergh

Inleiding
Hieronder volgen een aantal overwegingen m.b.t. genoegdoening en schadeloosstelling van slachtoffers van seksueel of ander misbruik door rooms-katholiek geestelijken welke ik u vraag mee te nemen in uw advies aan de Nederlandse Bisschoppenconferentie en Konferentie Nederlandse Religieuzen.

Bovendien vindt u een voorstel hoe een dergelijke schadeloosstelling ingericht zou kunnen worden om te komen tot genoegdoening en heling. Want heling van aangedane gezondheidsschade zou toch het uitgangspunt moeten zijn; kinderen zijn door geestelijken beschadigd en levens daardoor vernield met gevolgen, niet alleen voor de slachtoffers zelf maar ook hun ouders, partners, kinderen en andere direct betrokkenen.

Door toentertijd niet in te grijpen en daders te beschermen, feiten te verdraaien, te intimideren, te liegen en autoriteiten te bedriegen is de rooms-katholieke kerk verantwoordelijk geworden voor de daden van de bij haar aangestelde medewerkers die zich misdragen hebben.

Het is hoogste tijd voor de rooms-katholieke kerk tot inkeer te komen en de slachtoffers recht en hulp toe te doen komen waar zij al die jaren al recht op hadden. Hoe langer hiermee gewacht wordt, hoe meer zij beschadigd zal worden door de aanhoudende stroom van feiten en getuigenissen en hoe moeilijker het word om ‘geloof-waardig’ te blijven.

Genoegdoening
Voor zover uit de media te ontnemen is, heeft de commissie-Lindenbergh de opdracht gekregen juridische aspecten rondom genoegdoening aan slachtoffers van seksueel misbruik te onderzoeken. Dit wordt bevestigd door het, door de commissie ingestelde emailadres: genoegdoening@frg.eur.nl. Het woord ‘genoegdoening’ klinkt overal door.

In de Van Dale valt te lezen dat genoegdoening te maken heeft met herstel, voldoening, compensatie, eerherstel, wraak. Al deze definities zijn, in meer of mindere mate – afhankelijk van het individu, van toepassing als het gaat om de genoegdoening n.a.v. seksueel of ander kindermisbruik door rooms katholiek geestelijken.Voor sommigen is een gemeend excuus voldoende, voor een ander een volledige compensatie voor de geleden directe en indirecte schade ten gevolge van carrière breuk, gezondheids- en relatieproblemen en de daaruit voortvloeiende ziektekosten, ontbrekende oude dag regeling, alimentatiebetalingen, etc. etc.

“Ware genoegdoening betekent dat het gebeurde geen invloed meer heeft op de huidige situatie van het slachtoffer; zijn leven is zoals dat geweest zou zijn had het misdrijf niet plaatsgevonden.”

Hierbij zal dus in ieder individueel geval beoordeeld moeten worden of en wat de ‘klager’ overkomen is en welke impact dat op zijn of haar leven gehad heeft. Om te komen tot ware genoegdoening zal dat tóch moeten gebeuren; iemand om vergeving te vragen terwijl je je maar oppervlakkig verdiept in wat de impact van het misbruik op zijn of haar leven geweest is, zal nooit leiden tot ware genoegdoening. Of iemand een bedrag overmaken zonder te weten wat er schadeloos gesteld wordt, voor welke smart betaald wordt, leidt alleen tot een grotere frustratie van het slachtoffer: hij/zij voelt zich weer misbruikt!

Er moet genoég gedaan worden en dat kan alleen als je weet hoeveel er goed te maken is.
De kerk heeft dit tot nu toe, een enkele uitzondering daargelaten, verzuimd en hoe langer hier mee doorgegaan wordt hoe nadeliger voor de kerk. Zij wordt steeds meer gezien als ‘onmenselijk’ en onchristelijk’ en dat terwijl zij juist zou moeten opkomen voor de zwakkeren… Wat zij preekt is niet in overeenstemming met haar moreel en menselijk handelen!

In het geval van seksueel of ander kindermisbruik door rooms-katholiek geestelijken genoegdoening uitsluitend te beoordelen vanuit de juridische context doet afbreuk aan het spirituele aspect van dit specifieke misbruik.Tenslotte heeft het misbruik plaatsgevonden binnen de intieme vertrouwensrelatie van het kind en een (zelf uitgeroepen!) vertegenwoordiger van God. Het ontnemen van Geloof door corruptie van deze relatie betekent voor veel mensen een leven zonder grenzen of het ontbreken van de ‘bodem’ welke voor anderen zijn grondslag in het christelijke geloof heeft

Het zou de kerk eraan gelegen moeten zijn deze vertrouwensrelatie te herstellen; alle bewegingen van de kerk zijn echter van het slachtoffer vandaan en daardoor worden de slachtoffers en het aanzien van de kerk beschadigt.

Genoegdoening na seksueel of ander kindermisbruik zou altijd gericht moeten zijn op heling. Door het kind seksueel of op andere wijze te misbruiken is gezondheidsschade opgelopen. Schade welke een normale ontwikkeling en daardoor een normaal functioneren onmogelijk heeft gemaakt zal ‘geheeld’ moeten worden. Een schadeloosstelling zonder het uitgangspunt van heling zal niet leiden tot genoegdoening. Ons voorstel is dan ook op genoegdoening én heling gericht.

Schadeloosstelling
Een ander aspect dat voortdurend in relatie met commissie Lindenbergh genoemd wordt is ‘schadeloosstelling’ of financiële compensatie voor het aangedaan leed.

In het buitenland is het, onder druk van de daar bestaande wetgeving, herhaaldelijk gekomen tot ruimhartige financiële regelingen met slachtoffers. Dat zal de katholieke kerk in Nederland natuurlijk proberen te vermijden, onder aanwending van de burgerlijke wetgeving welke in ons land aanmerkelijk minder royaal is in dergelijke gevallen. (Diezelfde wetgeving die eerder weliswaar op geen enkele wijze de kerk ervan weerhouden heeft misdadigers in bescherming te nemen en over te plaatsen i.p.v. over te dragen aan de rechterlijke macht!)

De vraag is ook of een op zich zelf staande financiële regeling het gewenste effect zal hebben. Uit het buitenland blijkt dat niet het geval te zijn, omdat de slachtoffers toch met het gevoel van onrechtvaardigheid blijven zitten, omdat er geen recht is gedaan. Anders lijkt het erg op ‘aflaat’ van zonden en misdrijven horen nou eenmaal, zo leren wij al van jongs af aan, bij de rechtbank beoordeeld en indien gegrond bestraft te worden.

Ook dat recht is slachtoffers van misbruik door rooms-katholiek geestelijken ontnomen! Veel zaken zijn door de handelswijze van de kerkorganisatie nu verjaard en zo de katholieke kerk wérkelijk recht wil doen aan de slachtoffers, zal de regeling met de slachtoffers de gerechtelijke richtlijnen moeten overstijgen en ‘uit het hart’ moeten komen.

Het is niet de schuld van de slachtoffers dat er nu pas na zoveel jaren gekeken wordt naar wat er precies gebeurt is, of feiten daadwerkelijk hebben plaatsgevonden en wat de directe gevolgen daarvan zijn, voor de slachtoffers. Dat heeft de kerk aan zichzelf te danken en de slachtoffers dreigen nu weer het kind van de rekening te worden! Alleen zullen zij dat dit maal niet laten gebeuren, zij hebben het misbruik overleefd, zijn sterker geworden dan tevoren, hebben hun stem terug en zullen die ook laten horen.

“Dit probleem voor de kerk gaat niet meer vanzelf weg, zoals eerder in het recente verleden gebeurde!”

De kerkorganisatie moet zich op een persoonlijk niveau verdiepen, interesseren, voor wat de mensen overkomen is en kan, met volledig inzicht, hooguit in alle nederigheid vragen wat er voor de mensen gedaan kan worden om het aangedane leed goed te maken. In dit verband een systeem met een staffel van schade te hanteren is subjectief en doet, wederom, geen recht. Wie gaat bepalen dat een eenmalige anale penetratie minder erg of erger is als het leven onder de jarenlange dreiging voor mishandeling? Minder erg of erger voor wie? De gevolgen en dus de ernst van het misbruik zullen van het slachtoffer afhangen en dat zal de kerk onder ogen moeten zien!

Slecht begin, goed einde
Veel mensen hebben door wat hen in hun jeugd is overkomen, een slecht begin gemaakt.
Hun jeugd is hen ontnomen, zij hebben geen normale seksuele en sociale ontwikkeling doorgemaakt, hebben problemen met school en autoriteit gekregen, hebben met verslavingen te maken gekregen, hebben problemen in hun relaties en professioneel opgelopen.
Anders gezegd: zij hebben een slecht begin gemaakt!
Hun mogelijkheden zijn niet tot ontplooiing gekomen en daaruit hebben zij weer fysieke of psychische schade opgelopen. Hoe helend zou het zijn als de katholieke kerk dit eindelijk in zou zien en daar naar zou handelen!

Pensioen
Hoe helend zou het zijn als de katholieke kerk aan de slachtoffers de mogelijkheid van een ‘goed einde’ zouden aanbieden. Een warme deken, een comfortabele, onbezorgde, oude dag…

Door de boven beschreven gevolgen van het misbruik hebben veel mensen geen goed geregeld pensioen, doordat zij hun studies niet afgemaakt of carrière afgebroken hebben. Door hen de mogelijkheid van vervroegde pensionering en een ruimhartig pensioen aan te beiden kunnen zij er ook meer zijn voor hun partners en nabestaanden, want ook zij hebben jarenlang veel moeten ontberen.

Deze regeling zou door een verzekering ingericht moeten worden, waarbij de katholieke kerk de premies voor rekening neemt.Veel mensen hebben totaal geen vertrouwen meer in de kerk en op deze wijze zal er geen directe afhankelijkheid ontstaan.

Ziektekostenverzekering
Veel mensen leiden als gevolg van het misbruik aan psychische en fysieke klachten. Door de reorganisatie van de gezondheidszorg in Nederland betekent dat, dat een steeds groter deel van het besteedbaar inkomen van hun gezinnen aan de gezondheidszorg besteed moet worden. Ook dit zal niet alleen de slachtoffers, maar ook partners en nabestaande n ten goed komen.

Door de premies voor een goede zorgverzekering over te nemen, zal de kerk bijdragen tot een verhoogde levenskwaliteit: een goed einde. In nederigheid aangeboden zal deze aanpak de katholieke begrippen als barmhartigheid, compassie en christelijkheid weer inhoud geven en het aanzien en geloofwaardigheid van de kerk verhogen.

Conclusie
Eigenlijk is het zó eenvoudig voor de rooms-katholieke kerk om tot genoegdoening te komen voor de slachtoffers van seksueel misbruik, dat ik me afvraag waarom zij dit niet eerder opgepakt hebben.
Is dat arrogantie, wereldvreemdheid, machtswellust?
De kerk hoeft alleen maar aan de mensen te vragen of zij mogen helpen; dat zij begrijpen dat er vreselijk leed aangedaan is en dat ze dat goed willen maken. Dan komt de kerk weer náást de mensen te staan en niet erboven en toont ze de principes die ze preekt te ‘beleven’.

Had de katholieke kerk dit gedaan toen het misbruik gepleegd werd, of op z’n laatst, toen de misbruikverhalen naar buiten begonnen te komen zo’n 30jaar geleden, dan had zij heden veel meer aanzien genoten dan alleen van een voortdurend afnemende geloofsgemeenschap, was met recht ‘een levende kerk’ geworden of geweest.

Johannes Paulus II was geen heilige!

/1 Reactie/in , , /door

door Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening na Seksueel Misbruik

Johannes Paulus II was geen heilige!
En dan bedoel ik dat hij niet was, wat wij als normale mensen een ‘heilige’ noemen, namelijk: iemand die zich behoorlijk gedragen heeft op aarde. Daar is in zijn geval absoluut geen sprake van…

Als zoiets als een heilige al bestaat?
Volgens Wikipedia is een heilige: een titel die in het christendom wordt toegekend aan personen die bijzonder rechtschapen en gelovig hebben geleefd, en in de hemel zijn.

Aangezien de katholieke kerk, en dus ook de heiligen volgens die kerk, bedacht zijn door mensen, betwijfel ik als zodanig ook iets boven-menselijks als een heilige. En de hemel leverde hier op aarde wel een uitstekend angst- en onderdrukkingsmiddel op; dus of die wél bestaat? Ik geloof in elk geval niet dat die er zo uitziet en uitgebuit mag worden als de katholieke kerk ons wil doen geloven… Maar je weet het maar nooit, want: “wie gelooft komt in de hemel”. Ik zal me mogelijk later dus voor mijn blasfemie moeten verantwoorden; nou ik riskeer het maar op…

Maar dat Johannes Paulus II, of Karol Józef Wojtyła voor normaal sterfelijken zoals ikzelf, geen heilige was, daarvan hebben we de laatste 10jaar voldoende bewijs opgestapeld gezien. Gelovig zal hij misschien geleefd hebben, maar rechtschapen was hij allesbehalve.

Samen met het hoofd van de Congregatie van de Geloofsleer, de huidige paus Benedict, mag hij verantwoordelijk tekenen voor het doofpotten van duizenden gevallen van seksueel en ander misbruik in katholieke instellingen, schuilplaats bieden in het Vaticaan aan misdadigers die zich aan misbruik schuldig gemaakt hebben, leugens, misachting van de mensheid, etc. etc.
Niet echt een heilige in de normale zin van het woord!

Maar wat mij vooral wantrouwig maakte is de snelheid waarmee deze zaligverklaring door de procedures getrokken wordt!
Normaal gesproken wordt pas na een 5 jaar wachtperiode begonnen met de procedure van heiligverklaring, in zijn geval zijn die al kort na zijn overlijden in gang gezet. Dat Karol zelf de regels voor zaligverklaring tijdens zijn leven aanzienlijk versoepeld heeft (in stijl van een andere niet-heilige: Silvio Berlusconi) helpt natuurlijk ook mee… Bovendien zijn er tijdens zijn ‘regering’ meer mensen zalig verklaard dan ooit tevoren; mag hij daar dan zelf alstublieft ook nog even van profiteren?

Waarom? Die vraag dringt zich bij mij op.
Heeft de kerk positief nieuws nodig?
Is het gewoon weer een rookgordijn van Ratzinger? (Foto: dank PowNed)
Dan is dit wel een beetje heel erg doorzichtig….toch?!?…hoe wel?!?…de mensen die nog in dit soort boven-natuurlijke zaken geloven, die geloven dit ook wel. En daar gaat het om: de gelovigen iets geven om zich gesterkt te laten voelen in ‘hun’ kerk. En een paar ‘wonderen’ verzinnen: dat is zó gebeurd!

Er wordt zoveel narigheid naar buiten gebracht over ‘onze moederkerk’ – nu eens iets positiefs!
Die ongelovigen…die geloven toch niks…dus die zijn al verloren, maar die anderen moeten we proberen vast te houden…toch?!
Misschien toch een goeie PR-stunt dus, klinkt niet on-geloofwaardig of is het ongeloof-waardig?

Helpt het de deksel op de doofpot te houden?
Nou, daar moest ik even over nadenken, maar daagt het mij dan: wie gaat straks nog in het verleden van een ‘heilige’ spitten?
Dan moet je wel héél erg sterk in je (ongelovige) schoenen staan.
Van die man wordt beweerd dat hij in de hemel is…vlak bij God. Dan iets slechts over hem te zeggen zou je wel eens jouw plaatsje ‘in de zon’ kunnen kosten.

Bovendien helpt het indirect de huidige paus die (god weet!) ook absoluut geen heilige is en die liever ook niet heeft dat er, in een onderzoek naar het verleden van Karol Wojtyła, nog meer nare dingen over hem naar buiten komen.

Benedict: “Is toch ook zalig voor me. Kan ik op 1 mei weer in mijn raam gaan staan en duizenden gelovigen toezwaaien. Dan voel ik me al bijna een heilige, want die mensen kunnen het niet allemaal mis hebben!?! Ik bent een heilige… op aarde…
Ojee, nou begin ikzelf die onzin ook al te geloven!”

Ik? Cynisch? Jazeker, ik word cynisch van het bedrog, de persoonsverheerlijking, de pracht en praal…
Holy cow, Benedict: Wat zou Jezus vinden van die kermis die je ervan aan ’t maken bent?

België: Commissie Seksueel Misbruik trekt conclusies

/1 Reactie/in , , , , /door

door Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening na Seksueel Misbruik

In België keurt de parlementaire Commissie Seksueel Misbruik in de kerk het eindrapport anoniem goed en de retoriek van medewerkers van de kerk begint weer als vanouds. Een aantal zaken komen steeds weer terug en zitten mij dan ook steeds weer dwars.

Ik geef hieronder graag een aantal links weer van bijdragen van het programma Terzake en VRT zodat iedereen zijn eigen mening kan vormen, maar een paar zaken wil ik voorweg kwijt.
Bericht Terzake: Commissie Seksueel Misbruik trekt conclusies

Geval 1 – verontschuldigen
Interview Toon Osaer, woordvoerder bisschoppenconferentie in Terzake
Vraag: “Moet de kerk zich nu expliciet verontschuldigen?”
Antwoord Osaer: “Dat hebben de bisschoppen al meermaals gedaan en ik denk dat ik dan ook kan zeggen dat zij dat zullen doen.”

Wat mij stoort is het gemak waarmee Osaer dit soort dingen over zijn lippen krijgt.
Nog nooit heeft de kerk zich echt verdiept in het aangedaan leed.
Hoe kan je dan excuses aanbieden? Voor wat vraag je dan veontschuldigingen? Vraag je oprecht vergeving als je je niet in het leven van het slachtoffer verdiept?
Nee, wij moeten allemaal onder de indruk raken van het feit dat een bisschop tot op het wereldse niveau afdaalt en ‘sorry’ zegt.

Als iemand je been afhakt en dan sorry zegt, blijft nog steeds het feit dat jij niet meer normaal kan lopen! En dan ga je je misschien heel even iets beter voelen, maar valt naderhand weer net zo hard op je gezicht.
Overdreven? Is het afhakken van een been toch veel erger dan een kind zijn onschuld, zijn jeugd en zijn leven te ontnemen? Ik dacht toch van niet…overigens met alle respect voor iedereen die ooit een been afgehakt heeft gekregen.
Als iemand je been afhakt, daar spijt van krijgt en betuigt en zich in jouw leven verdiept om te begrijpen hoe die verminking jouw leven veranderd heeft en je dan, in alle nederigheid, vraagt wat hij ‘in godsnaam’ zou mogen doen om jou het leven toch weer wat draaglijker te maken, dan ga je je een stuk beter voelen met wat je aangedaan is en kan je misschien zelfs tot een soort vergeving komen.
En dan nog blijft het feit dat je nooit meer zult kunnen lopen als voorheen…je leert ermee om te gaan, maar het probleem gaat nooit meer helemaal weg. En zo is het met misbruik ook…

Geval 2 – schadevergoeding
Uit het zelfde interview.
Vraag: “Kan de kerk in Belgie het wel betalen? Bijvoorbeeld zoals in Oostenrijk een bedrag van 5000 tot 25000 Euro per slachtoffer?”
Antwoord: “De ‘kerk’ als zodanig bestaat niet in België Er zijn orden, religieuzen, bisdommen…er is geen overkoepelende organisatie.”

Wat me daar dwarszit?
Er bestaat wel degelijke een overkoepeling…en die staat in Rome. Allen, de religieuze orden en bisdommen, volgden de regels en voorschriften van die zelfde kerk, namelijk het Vaticaan. Het Vaticaan dus, het hoofdkwartier van het machtsbolwerk van de katholieke kerk, heeft altijd met harde hand geregeerd over de ter bekering uitgezonden religieuzen of die nou in orden of bisdommen georganiseerd waren of zijn. Hield je je niet aan de canonieke regels dat werd je geëxcommuniceerd, uit je functie verwijderd.
Veel van die door het Vaticaan uitgevaardigde regels hadden betrekking op het nu in opspraak geraakte misbruik en dus laat die club in Rome het maar betalen. Eerlijk gezegd interesseert het me ook helemaal niet of ze het kunnen betalen of niet…daar wil ik me als slachtoffer toch helemaal niet mee bezig houden.
Maar eerst zal er, wederom, heel goed gekeken moeten worden naar de opgelopen schade (en als je dat gedaan hebt kan je toch echt niet met zo’n belachelijk bedrag komen als in Oostenrijk) en aan het slachtoffer over moeten laten wat er nodig is om zijn of haar leven weer op de rit te krijgen.

Maar wat me vooral stoort in het antwoord van Osaer is het gemak waarmee de kerk van wereldse macht naar ondoorgrondelijk kerkelijk instituut met de exclusieve directe verbinding met God wisselt. Net hoe het ze uit komt…en daar wordt ik verschrikkelijk kwaad van; ook omdat ze die mogelijkheid aan een van de laatste dictators van Europa overgehouden hebben (Berlusconi niet meegeteld) namelijk: Mussolini! Die gaf ze het staatje in de Italiaanse staat in 1929.
Ondertussen weten wij allemaal dat Benito een goed vriendje van Hitler was tijdens de 2e wereldoorlog oorlog en dat vergeven wij hem nooit, maar wij vergeten wel dat hij het was die het Vaticaan die uitzonderlijke status toebedeeld heeft waar zij zich nu achter kunnen verschuilen!

Geval 3 – respect
Radio interview met Dirk de Gent – deken in Leuven
Vraag: “Was deze commissie geen afrekening met de kerk?”
Antwoord: “Ik had het gevoel, in de ondervragingsperiode, hier gaat men zonder respect om met de bisschoppen.”

Die typische rooms-katholieke arrogantie maakt mij (sorry voor de woordkeuze) des duivels!
Zij meten zich door hun zelf-bedachte hiërarchie en plaatsbewijzen verkoop voor het hiernamaals een plek aan op deze wereld, alleen en uitsluitend door het feit dat zij een bepaalde functie in het bedrijf vervullen. (Halloooo!… Deze kerk is door mensen bedacht en heeft absoluut niets meer van de wijze lessen van die eenvoudige timmerman uit Judea heel gelaten).
Als ik vandaag het waanzinnige idee zou hebben een kerk te stichten, rare hoofddeksels, jurken en rode designer-schoentjes verplicht zou stellen en vrouwen iedere management functie in die kerk zou onthouden, dan kon ik me nergens meer vertonen!
Maar zij verwachten daarom “met respect” behandeld te worden.

On-geachte deken de Gendt: even te herinnering: respect verdien je en kan je niet opeisen!
En de manier waarop jullie met deze duizenden drama’s omgaan verdient geen respect: jullie zouden je dood moeten schamen!
Jezus heeft zich al aan stukken gedraaid in zijn graf over alles wat jullie in zijn naam op deze aarde uitgevreten hebben.
Schande! Schaam je! Maar verwacht zeker geen respect van ons.

Lotgenotenbijeenkomst – 2e paasdag

/7 Reacties/in , /door

Een jaar verder…
Wij zijn een jaar verder nadat de golf van getuigenissen van seksueel misbruik in de katholieke kerk losbarstte. Er is heel wat gebeurd in dat jaar:
De commissie Deetman is in het leven geroepen en aan de slag gegaan, als reactie daarop is e.e.a. losgekomen in de gemeenschap van lotgenoten en het proces van elkaar opzoeken is begonnen, groepen formeren zich. Het tussenrapport in november was vernietigend voor Hulp&Recht, maar een verbetering in deze organisatie en dus de hulp aan de slachtoffers, is op afzienbare tijd niet te verwachten.

De commissie Deetman onderzoekt, Hulp&Recht misleid, de kerk ontkent, mensen komen met hun verhaal naar buiten en niemand wil het horen…het misbruik gaat door!

Voor de slachtoffers is er niets veranderd!
Daarom organiseert Stichting Mannenhulpverlening na Seksueel Misbruik (MSM) op 25 april weer een bijeenkomst in de Geertekerk in Utrecht voor mannen die in hun jeugd te maken hebben gehad met seksueel misbruik binnen de Rooms Katholieke Kerk en hun verhaal willen delen met anderen. Een belangrijk onderdeel van de verwerking van het misbruik kan zijn je verhaal te delen, uit te spreken wat je overkomen is. Door het geheim te vertellen aan anderen kan je het zelf veel beter ‘aanpakken’.

Inmiddels hebben zich ook vrouwen gemeld die slachtoffer zijn geworden van verschillende soorten misbruik en sadisme in de Rooms Katholieke Kerk. Ook vrouwelijke religieuzen konden gewelddadig zijn en misdrijven begaan. Ook vrouwen hebben de moed om daarvan te getuigen en te kiezen voor hun waardigheid. Zij zijn welkom om hun verhaal te delen.

Bekennen, herkennen, erkennen
Wij vinden het noodzakelijk dat de individuele verhalen worden gebundeld, zodat het een collectief en maatschappelijk probleem wordt. Voor heling van slachtoffers is het nodig om de ervaringen met veel anderen te delen. Als je dat niet doet dan blijf je er zelf mee zitten.

Gevolgen
De rooms-katholieke kerk kerk vraagt inmiddels om vergeving. Vergeving is echter alleen zinvol als ten volle in kaart is gebracht wat er vergeven moet worden. Op deze dag maken we daartoe een begin.

De bijeenkomst is niet bedoeld om claims of aanklachten naar de rooms-katholieke kerk te formuleren, maar om verhalen en ervaringen te delen met anderen die begrijpen wat je hebt meegemaakt, die je geloven en die je kunt vertrouwen.

De Geertekerk in Utrecht
De Geertekerk in Utrecht is het thuis voor de Remonstrantse Gemeente Utrecht.
Naast de kerkdiensten worden in de Geertekerk cursussen, muziekavonden, e.d. georganiseerd.
De Geertekerk wordt ons gratis ter beschikking gesteld voor onze bijeenkomst.

Laat je niet afschrikken door het feit dat onze bijeenkomst in een kerk georganiseerd word en schrijf je hieronder in! Aan de deelname zijn geen kosten verbonden, behalve dan voor de koffie en de broodjes.
Tot 2e paasdag.

naar de inschrijving

De onzin getallen van Deetman

/6 Reacties/in , /door

Voortdurend worden door de media, politiek en publiek getallen herhaald welke door de commissie Deetman gepubliceerd zijn.
En dat begint mij behoorlijk te irriteren. Niet alleen omdat ik vind dat die cijfers absoluut niets zeggen over het onbeschrijfelijk leed dat veel slachtoffers, iedere dag die God geeft, moeten overwinnen, maar ook omdat er niks van klopt.
Nooit en te nimmer…en we moeten dus ophouden deze cijfers voor wijsheid aan te nemen.

Met spanning werd de ‘barometer’ vorig jaar gevolgd van 150, 300, 500 tot 800, toen de meldingen van Hulp en Recht erbij: 2000
2000 MELDINGEN…wie had dat gedacht…een mooi rond getal, daar kunnen we wat mee!
Nu hebben we vat op de situatie; de politiek kan rekenen hoeveel zetels er te halen zijn door voor deze groep mensen iets te doen, de pers kan op zoek naar 1000 daders, de man/vrouw aan de bar heeft weer stof tot discussie: “Valt wel mee” zegt de een, “wat een ravage heeft die kerk aangericht”, zegt een ander. Het is maar wat je ervan maakt…
En dan produceert Deetman een nieuw getal om mee te goochelen en iedereen houd de adem in: 1000 daders! Zo, dat is toch wel veel….of niet…ja, toch?!? Misschien is er echt iets mis met die kerk?!?

Uit een publicatie van de bisschoppenconferentie in de Verenigde Staten blijkt dat 95% van de 195 parochies en 60% van de 140 geestelijken orden, die meewerkten aan het z.g. John Jay Report in 2005, meldden minstens één beschuldiging van kindermisbruik door een van hun priesters meegemaakt te hebben in de periode 1950 – 2002. En dat zijn dan alleen de gevallen waar een aanklacht is ingediend, dus ook deze cijfers zijn verre van compleet. Neem deze niet voor een waarheid!
Hier is allang geen sprake meer van ‘incidenten’ maar een pandemie.
Nee, maar in Nederland was het natuurlijk allemaal veel beter, ik zou niet weten waarom, maar die cijfers kloppen niet voor ons land, toch?!?

Jammer mensen, ik moet die droom verstoren, want van die cijfers van de commissie Deetman klopt namelijk helemaal niks, die slaan nergens op. Die geven nog niet eens een indicatie van het aantal mensenlevens dat rooms-katholieke religieuzen vernietigd hebben (nee, ik heb het niet over de duizenden en nog eens duizenden die sinds de oprichting van dit christelijk instituut het hoofd hebben moeten buigen voor de vrome beul) of hoeveel daders daar voor tekenden.
Nee, ik bedoel dat die 2000 meldingen van misbruik en daardoor het aantal daders niet eens het topje van de spreekwoordelijke ijsberg zijn.

De commissie leidt uit de meldingen het aantal daders af. Zijn de meldingen niet kompleet, dan is het aantal daders niet correct.
En als je die cijfers omdraait dan klopt er al helemaal niks van!
Uit de internationale statistieken blijkt een pedofiel in zijn leven. als hij niet gestopt wordt, zo’n 100 slachtoffers te maken. (Het rapport spreekt van 117, maar dan lijkt het net of het een exact cijfer is…)
Dan zit de Nederlandse maatschappij dus nu, op basis van de gevonden 1000 daders, met zo’n 100,000 slachtoffers van de roomse religieuzen opgescheept.
Maar we hebben maar 2000 meldingen!!!
Ik ga hieronder proberen die verschillen uit te leggen en een beetje ratio in die cijfers te brengen, want dadelijk gaat iemand conclusies trekken op basis van de ‘droomcijfers’ van Deetman en als daar dan ook hulpverlening e.d. op afgestemd wordt dan zijn we nog steeds niets mee geholpen.

“Verloren” dossiers van Hulp en Recht
Ik kom maar niet uit die cijfers uit het tussenrapport van Deetman van 9 december 2010.
Volgens dat rapport:
Ontving H&R in de tijd van 1995 – 2009: 286 meldingen
Daar kwamen er in 2010 bij: 1799 meldingen
Dan kom ik tot totaal: 2371 meldingen op de achterkant van een bierviltje…
Hulp & Recht overhandigde aan de commissie Deetman 1225 meldingen.
Wat is er gebeurd met de ontbrekende meldingen: 860 meldingen
Die waren in het verleden al door H&R bekeken? Afgehandeld? Geweigerd?
Dhr Deetman kwam tot de conclusie dat er bij H&R niets van klopt, maar controleert die gevallen niet?!? In de prullenbak/doofpot ermee…860 mensenlevens meer of minder…860 daders meer of minder…

Meldingen na 1 december 2010
“Informatie die de commissie ontvangt na 1 december gaat niet verloren, maar zal niet meer als melding in het onderzoek worden geregistreerd.” Bron: website van de commissie Deetman: http://www.onderzoekrk.nl/misbruik-melden.html
Gaat niet verloren? Voor het onderzoek wel, maar op een of andere manier ook weer niet, of zo…en de daders die achter die meldingen zitten? Die gaan vast ook niet verloren, toch?!?

Niet gemeld – wantrouwen
Wij weten dat er veel mensen zijn die bewust niet bij Deetman gemeld hebben, omdat de commissie de indruk een verlengde arm van de katholieke kerk te zijn maar niet kwijt raakt, hoe zeer dhr. Deetman in zijn breedsprakige speeches ook probeert ons daar allemaal van te overtuigen.
Hoeveel dat er zijn? Durf ik niet te raden, dat zullen we pas weten als een echte onafhankelijke commissie zich eindelijk over deze historie buigt en mensen vertrouwen hebben dat er daadwerkelijk iets goeds gebeurt met hun melding.

Niet gemeld – overleden
Veel slachtoffers hebben de instelling van de commissie Deetman niet meer meegemaakt. Internationale statistieken tonen aan dat zo’n 50% van alle slachtoffers van seksueel misbruik herhaaldelijk overwegen zelfmoord te plegen. Cijfers over het aantal slachtoffers die dat daadwerkelijk doen zijn zeer onbetrouwbaar, tenslotte kunnen deze mensen niet meer gevraagd worden en dikwijls weet de sociale omgeving niets over het misbruik of het voornemen van het slachtoffer. Dus wordt de zelfdoding niet aan het misbruik toegerekend.
En natuurlijk zijn er een aantal slachtoffers die ‘gewoon’ overleden zijn, maar….de dader is mogelijk wel nog in leven en gaat vrolijk door anderen te misbruiken.
Daar gaan Deetman’s cijfers dus naar beide richtingen (meldingen en daders) in de fout; daar tegenover staat dat ook een aantal van de daders inmiddels overleden zal zijn.

Niet gemeld – dader geworden
Sommige studies tonen aan dat 40%, anderen tot 60%, van de slachtoffers zelf dadergedrag gaan vertonen. Ik ga nu even niet in op de achtergrond van dit gegeven, maar wel is aan te nemen dat een aantal van deze slachtoffers zich niet gemeld hebben bij de commissie.

Niet gemeld – nog van geen kwaad bewust
Er zijn nog steeds een groot aantal mensen die zich niet bewust zijn dat de reden van hun verslavingen, hun afgebroken relaties, hun agressie, hun grenzeloosheid terug te voeren zijn naar het ‘spelletje’ dat zij met die pater gedaan hebben in een hoekje op zolder.
Ik wil niemand iets aanpraten en als je er geen last van hebt…maar mogelijk komen die er in de toekomst achter dat er toch iets mis is en maken melding, dus mogelijk nog wat nieuwe daders.

Niet gemeld – vrede met het verleden
En dan zijn er nog een aantal mensen die helemaal geen last hebben van wat er gebeurt is. En ik hoop echt met heel mijn hart dat dat zo blijft. Ben wel jaloers…

Conclusie
Zoals de oplettende lezer opgemerkt zal hebben zitten er behoorlijke gaten in mijn cijfers hierboven, maar ik weet ook niet wat de juiste cijfers zijn. Ik weet alleen dat deze cijfers níet juist zijn en dat wij allemaal: publiek, politiek, media, etc. er ons van bewust moeten zijn dat er niks van klopt en niet voor waar aangenomen moeten worden.
Dat betekent ook dat een eindrapport van de commissie Deetman niet het einde is van dit drama.

Een aantal van de hierboven opgevoerde ontbrekende meldingen worden mogelijk opgelost als er een onafhankelijke commissie ingesteld wordt en een dringende oproep, vanuit die onafhankelijke commissie, in de media gelanceerd wordt, een aantal zal nooit worden opgelost en daar komen die misdadigers mooi mee weg.

Door: Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening na seksueel misbruik

Om te komen tot oplossingen, gerechtigheid, en genoegdoening

/6 Reacties/in , , /door

Donderdag – 3 maart 2011
Hieronder publiceren wij onze gespreksnotitie aan de Commissie Veiligheid & Justitie op basis waarvan vandaag overleg heeft plaats gevonden.

Peter John Schouten en Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening na seksueel misbruik

Aan de leden van de Vaste Commissie
voor Veiligheid en Justitie
Tweede Kamer der Staten-Generaal

Onderwerp: Voorstel Waarheids- en Verzoeningscommissie – Seksueel misbruik in de rooms-katholieke kerk

Utrecht, 28 februari 2011

Geachte leden van de vaste commissie voor Veiligheid en Justitie,

Hierbij zenden wij u in de bijlage onze mening over de gang van zaken rondom het functioneren van de commissie Deetman en de hulpverlening aan slachtoffers.
Het onderzoek dat de commissie Deetman uitvoert is een door de rooms-katholieke kerk geïnitieerd, intern onderzoek. Door seksueel misbruik zijn slachtoffers overgevoelig voor mensen die dubbelrollen innemen. 
Dhr Deetman zegt een neutrale houding in te kunnen nemen bij zijn onderzoek. Voor de slachtoffers is dit ongeloofwaardig omdat hij zegt onafhankelijk te opereren maar zich niet daadwerkelijk distantieert van de organisatie die hem de opdracht heeft gegeven en waaraan hij nog steeds rapporteert.

Hij moet rapporteren aan de overheid en die overheid moet beslissen wat zij doet met de uitkomsten van dit onderzoek. Niet de rooms katholieke kerk die dit grote ingrijpende probleem heeft veroorzaakt. Ook dringen wij aan om de hulpverlening niet langer in handen te laten van deze organisatie. Slachtoffers die zich melden bij Hulp en Recht komen in “vertrouwde handen”, die van oudsher niet te vertrouwen zijn.
Samenvatting
Zoals u in de bijlage kunt lezen, zijn er naast de slachtoffers nog vele andere partijen buiten de kerk die direct of indirect een rol hebben gespeeld bij het seksueel kindermisbruik door rooms katholieke religieuzen. Wij stellen een onpartijdig onderzoek voor die de schade zichtbaar maakt en waar alle betrokken partijen de mogelijkheid krijgen om tot klaarheid te komen.
Daarbij wil onze stichting helpen nieuwe vormen te vinden om de wonden te helen en de schade te herstellen.

Voorbeelden voor ons zijn de ‘Waarheids- en Verzoeningscommissies’ in Zuid-Afrika of Chili.
In beide gevallen werden deze door de toenmalige regeringen ingesteld.
Voorstel Waarheids- en Verzoeningscommissie – Seksueel misbruik katholieke kerk
Wij stellen voor aan de politiek een commissie samen te stellen met de volgende opdracht:

1- Een zo volledig mogelijk beeld schetsen van de oorzaken, omvang en gevolgen van het seksueel misbruik door rooms-katholieke geestelijken in de periode van 1945 tot nu.
Hierbij kan het rapport van de Commissie Deetman het begin zijn.

2- Amnestie verlenen aan plegers van seksueel misbruik, op voorwaarde dat zij een volledige bekentenis afleggen.
Amnestie verlenen aan de verantwoordelijken, getuigen en medeplichtigen door wiens toedoen (actief of passief) het seksueel misbruik heeft kunnen plaatsvinden of voortgang heeft kunnen vinden, op voorwaarde dat zij een volledige bekentenis afleggen.

3- De waardigheid van de slachtoffers van seksueel misbruik herstellen door hen de kans te bieden hun ervaringen te vertellen en door vergoedingen voor te stellen ter compensatie voor de gebeurtenissen uit het verleden.

4- Een rapport opstellen dat een zo duidelijk mogelijk beeld geeft van de bevindingen van de Commissie en dat een overzicht biedt van de oorzaak, omvang en gevolgen van het seksueel misbruik en de schade op persoonlijk, sociaal en maatschappelijk niveau, ter lering voor de volgende generaties.

Wij vragen de Tweede Kamer der Staten-Generaal een dergelijk onderzoek te initiëren en de hulpverlening bij de stichting Hulp en Recht weg te halen en de slachtoffers een alternatief te bieden.

namens Stichting Mannenhulpverlening na seksueel misbruik

Peter John Schouten – secretaris
Ton Leerschool – bestuurslid

Bijlage
“Om te komen tot oplossingen, gerechtigheid, en genoegdoening”

Slachtoffers van seksueel misbruik door r.k. priesters zitten na vele jaren nog met de schade en de gevolgen van het seksueel misbruik.
Wat willen slachtoffers eigenlijk? Ze blijven maar zeuren! Waar zijn ze op uit? De Paus heeft toch zijn excuus aangeboden? Wanneer is het eigenlijk genoeg? Wanneer is er sprake van genoegdoening of erkenning?

Genoegdoening kan in combinatie of afzonderlijk, afhankelijk van het slachtoffer, zijn:
– gerechtigheid, volgens de in onze maatschappij geldende wetten en gedragsregels.
– gemeend berouw en vergeving
– schadeloosstelling

Het interne onderzoek van de r.k. kerk onder leiding dhr. Deetman richt zich op het vaststellen van de aard, omvang, omstandigheden en verantwoordelijkheden van het misbruik. Dit is weliswaar belangrijk, maar niet voldoende om tot genoegdoening voor de slachtoffers te komen. Hieruit ontstaan een aantal spanningsvelden, welke hieronder verder beschreven worden.

Spanningsveld – Gerechtigheid: De overheid wordt partij
Een deel van de gerechtigheid is dat de overheid hierin partij wordt en zich bemoeit met deze omvangrijke schade die de r.k. kerk heeft aangericht.

De r.k. kerk stelt, in antwoord op de golf van getuigenissen van seksueel misbruik door r.k. geestelijken, in 2010 een ‘onafhankelijk onderzoek’ in onder voorzitterschap van dhr. Deetman.
De kerk is echter zelf partij: de daders, oversten, bisschoppen e.d. maakten ten tijde van het misbruik deel uit van de kerkorganisatie; dezelfde die nu het onderzoek instelt.
Objectief gezien betreft het dus een intern onderzoek en is het dus niet onafhankelijk.

Op zich is er niets in te brengen tegen het feit dat de r.k. kerk een intern onderzoek instelt.
Echter de overheid wacht nu de resultaten van dit interne onderzoek af om te besluiten of en wat er ondernomen moet worden. Dit betekent dat er, in tegenstelling tot bijv. Duitsland, tijdens het onderzoek niets gebeurd voor de slachtoffers; mensen komen met hun getuigenis naar buiten en worden op geen enkele manier opgevangen!

Onderzoek moet gepaard gaan met hulp.
Mensen naar hun pijnlijke ervaringen vragen alleen voor een onderzoek, is gebruik maken van de behoefte die slachtoffers hebben: erkenning. Verhalen oprakelen moet gebeuren binnen een veilige bedding, met lotgenoten, met getuigen.

Het onderzoek betreft een maatschappelijk probleem, immers alle betrokkenen (daders, verantwoordelijken, slachtoffers, getuigen) zijn op het moment dat de misdrijven worden gepleegd, voor het merendeel inwoners van Nederland. Alle onderwijs-, opvang- en zorginstellingen, jeugdorganisaties, etc. vielen op datzelfde moment onder de regelgeving en controle van de Nederlandse overheid.
Een intern onderzoek van de r.k. kerk kan dan niet afdoende zijn om, afgezien van het onderzoek naar door r.k. geestelijken gepleegde misdrijven, ook tekortkomingen in het functioneren van de overheid aan het licht te brengen.

De kerkorganisatie behoudt zich het recht voor om onder het kerkelijk en niet onder het burgerlijk recht te functioneren.
Mogelijk heeft dit geleid tot een andere handelswijze, dan wanneer de burgerlijke wetgeving aangewend was. Voorbeeld: daders werden overgeplaatst i.p.v. voor een rechter verantwoording af te moeten leggen. Hiervan zijn al voldoende gevallen openbaar geworden.
Door de handelswijze van de kerk, toentertijd, zijn nu veel zaken verjaard en kunnen nu niet meer bij de burgerlijke rechter ter beoordeling voorgelegd worden.
Daarmee wordt de genoegdoening van de slachtoffers m.b.t. ‘gerechtigheid’ onmogelijk gemaakt.

Dit is wederom een maatschappelijk probleem en de maatschappij moet besluiten hoe nu alsnog te komen tot een ‘in tijd verlegde’ gerechtigheid. Tenslotte zijn de daders schuldig en niet de slachtoffers aan het negeren van het burgerlijk recht. Zij mogen dus ook niet de dupe zijn van het gedrag van de daders en kerkelijke verantwoordelijken.
Het betreft een omvangrijke ‘omzeiling’ van het burgerlijk recht; de vaststelling van de exacte omvang kan niet worden overgelaten aan een intern onderzoek van de organisatie welke zich daaraan schuldig heeft gemaakt.

De verantwoordelijken en schuldigen moeten onder leiding van een derde, onafhankelijke instantie worden aangesproken of geholpen (rechter, mediator, waarheidscommissie)

Heling door:
1. Openheid, alles in het volle licht zetten
2. Gemeend, getoond, berouw en vergeving
3. De schade benoemd en gezien
Alle spanningsvelden vragen om een oplossing!

1. OPENHEID, ALLES IN HET VOLLE LICHT ZETTEN

Waarheids- en Verzoeningscommissie
“Beter dan gerechtigheid in de vorm van vergelding is gerechtigheid die tot verzoening leidt.”
Citaat van aartsbisschop Desmond Tutu

Omvang en gevolgen van het seksueel misbruik van kinderen is voor iemand die zich niet dagelijks met dit onderwerp bezighoudt maar moeilijk te bevatten. Omvattend onderzoek naar lange termijn gevolgen ontbreekt op dit moment ook nog.
Wat wij als stichting al langer weten en zeggen dringt nu in het collectieve bewustzijn door. Uit de getuigenissen sinds vorig jaar weten we dat in Nederland duizenden mannen en vrouwen nog dagelijks ingrijpend geconfronteerd worden met het trauma dat zij in hun jeugd opgelopen hebben. Daarvan getuigen de fysieke en psychische problemen, stukgelopen relaties, drugs- en andere verslavingen, arbeidsuitval, carrière-breuk, etc. etc.

Tellen wij daarbij de hieronder beschreven maatschappelijke factoren, dan is hier misschien wel sprake van het grootste maatschappelijk probleem sinds de tweede wereldoorlog en waar de overheid zich tot nu toe slechts aarzelend over uitspreekt of mee bezig houdt.
Dat is voor de duizenden lotgenoten niet te bevatten!
Zij voelen zich wederom niet gehoord en opnieuw misbruikt!
Alleen een door de overheid geïnitieerd onderzoek kan daar verandering in aanbrengen.

Na de val van de apartheid in 1994 werd de nieuwe Zuid-Afrikaanse regering geconfronteerd met de noodzaak af te rekenen met de misdaden uit het verleden. De vraag die zich stelde was op welke wijze dit moest gebeuren zodat een zo groot mogelijk deel van de Zuid-Afrikaanse bevolking genoegdoening zou vinden. Verschillende mogelijkheden werden naar voren gebracht, maar uiteindelijk werd gekozen voor het opstellen van een Waarheids- en Verzoeningscommissie (TRC).

Het mandaat van de TRC omvatte volgende doelstellingen:
1- Een zo volledig mogelijk beeld schetsen van de oorzaken, omvang en gevolgen van de grove mensenrechten schennissen tussen 1 maart 1963 en 5 december 1993.
2- Amnestie verlenen aan misdadigers van het apartheidsregime, op voorwaarde dat zij een volledige bekentenis aflegden en dat de misdaden politiek gemotiveerd waren.
3- De waardigheid van de slachtoffers van apartheidsmisdaden herstellen door hen de kans te bieden hun ervaringen te vertellen en door vergoedingen voor te stellen ter compensatie voor gebeurtenissen uit het verleden.
4- Een rapport opstellen dat een zo duidelijk mogelijk beeld geeft van de bevindingen van de Commissie en dat een overzicht biedt van de misbruiken die plaatsvonden tijdens apartheid.

De uitgangspunten als hierboven omschreven in de doelstellingen van de TRC zouden een basis kunnen vormen voor het onderzoek naar het kindermisbruik door r.k. geestelijken.

Kader

We zouden gebaat zijn bij een kader waarin het mogelijk wordt voor alle partijen* om te erkennen, en te bekennen, en verantwoordelijkheid te nemen voor de rol die ze toentertijd hebben ingenomen.
Dit kader kan alleen door de hoogste macht in ons land: de overheid, gecreëerd worden. Dit kan niet aan een van de betrokken partijen, lees: de katholieke kerk, overgelaten worden.

Daarbij zou waarlijk berouw en echt verantwoordelijkheid nemen het uitgangspunt en het herstellen van verstoorde verbindingen het doel moeten zijn.
Iedereen zou de mogelijkheid/kans moeten krijgen om hun rol af te leggen.
Condities daarbij zijn dat alles benoemd wordt en op tafel komt om recht te doen aan de pijn en de verstoorde levens.
* Partijen zijn:
 Slachtoffers, daders, kerkleiders, medeplichtigen, getuigen, misbruikte mannen die zelf ook dader zijn geworden.

Instellingen: r.k. kerk, justitie (seponeerde zaken) Raad van de Kinderbescherming (plaatste in Katholieke internaten), hulpverlening (onderkende de schade niet)

Collectief schuldgevoel
Het collectieve schuldgevoel van al diegenen die toentertijd wisten van de ‘handtastelijkheden’ van r.k. geestelijken en toen geen actie hebben ondernomen om het te stoppen of te voorkomen.

Toen het seksueel misbruik plaatsvond was bij het algemene publiek niet bekend hoe ingrijpend dergelijke ervaringen voor het verloop van het leven van de kinderen was. De daders en daden werden vergoelijkt en gebagatelliseerd (het eerste grootschalige onderzoek naar seksueel misbruik werd in 1985 uitgevoerd in opdracht van het ministerie van Sociale Zaken).
Velen voelen zich nu schuldig, omdat zij toentertijd niets ondernomen hebben.
Ook aan dit schuldgevoel zal genoegdoening gedaan moeten worden.

Openbaar Ministerie
Zoals uit recente berichtgeving blijkt waren het Openbaar Ministerie en Justitie terughoudend in de vervolging van r.k. geestelijken. Mogelijk omdát het r.k. geestelijken betrof.

Dit heeft verregaande gevolgen gehad voor de slachtoffers: n.l. na het misbruik werden zij niet geloofd en ging de dader vrijuit: zij werden opnieuw misbruikt! De overheid werd hierdoor medeplichtige.
Velen verloren het geloof in de gerechtigheid en autoriteit: de basis van onze samenleving.
Het onderzoek van de commissie Deetman doet geen recht aan het aangedane onrecht en ook hieraan zal genoegdoening gedaan moeten worden.

Lerende samenleving

Het leereffect voor de samenleving zou uiteindelijk zijn: zich inzicht te verschaffen in de omstandigheden welke het misbruik mogelijk gemaakt hebben en op basis van dat inzicht beleid te maken over hoe om te gaan met seksueel geweld en te komen tot werkelijke preventie.

De hulpverlening
De hulpverlening blijkt uit ervaringen van slachtoffers, niet uitgerust op de toegenomen vraag.
Sinds 2000 is seksueel misbruik geen speerpunt meer van de hulpverlening; zij hebben zich op instructie van de overheid toegelegd op de hulpverlening bij huiselijk geweld.

De subsidies aan FIOM (hulpverlening) en TRANSACT / MOVISIE (beleid en scholing)
zijn op het gebied van mannen en seksueel misbruik tot nul gereduceerd.
Ook nu met een toegenomen vraag naar hulp en erkenning van dit thema is er geen geld aan deze instellingen toegezegd. Daar was van oudsher de deskundigheid.

Veel kennis en ervaring is sindsdien verloren gegaan bij de hulpverleners.
Om seksueel misbruik succesvol te kunnen behandelen (en in het bijzonder als het seksueel misbruik van jongens/mannen betreft en de doelgroep waar wij hier over spreken bestáát voor het merendeel uit mannen) vraagt om gespecialiseerde kennis welke nu nauwelijks meer voorhanden is. De achterstand zal ingehaald moeten worden; hierbij zal de overheid betrokken moeten zijn.

2. GEMEEND, GETOOND BEROUW EN VERGEVING

Spanningsveld – Gemeend berouw en vergeving
Om gemeend berouw te kunnen hebben en om vergeving voor het aangedaan onrecht te kunnen vragen zullen de lange termijn gevolgen van het seksueel misbruik in kaart gebracht moeten worden. Anders: als je niet weet wat de omvang van het aangedaan leed is, kan je ook geen gemeend berouw hebben en overzie je de volledige omvang niet van de gevraagde vergeving. Zonder de omvattende analyse is dit niet, tot tevredenheid stellend voor de slachtoffers, uitvoerbaar.

Het onderzoek van de commissie Deetman richt zich op het vaststellen van de aard, omvang, omstandigheden en verantwoordelijkheden van het misbruik. Dit is een weliswaar belangrijke, maar tegelijkertijd op één dimensie beperkte vaststelling van het gevolgen van het misbruik.

Ook hier stelt zich wederom een maatschappelijk probleem.
De effecten van het misbruik hebben een uitwerking gehad op de persoonlijke ontwikkeling van de door misbruik getroffenen en daardoor hun inzetbaarheid en positie in de maatschappij. Velen vertonen een geschiedenis van fysieke en psychische klachten en professioneel, sociaal of emotioneel disfunctioneren. Dit heeft geresulteerd in directe gevolgen (financieel en sociaal) voor de maatschappij.

Deze effecten en de impact daarvan horen door de maatschappij onderzocht te worden, dit intern onderzoek doet ook daar geen recht aan.

De slachtoffers zullen tot vergeving moeten komen van het aangedaan onrecht en velen zijn daar toe bereid. Het kan echter pas tot vergeving komen als de erkenning van de omvang van het onrecht en berouw in alle oprechtheid getoond zijn.

3. DE SCHADE BENOEMD EN GEZIEN

Spanningsveld – Schadeloosstelling
Zonder een omvattende analyse van de werkelijk geleden schade en gevolgen (zie hierboven) kan geen sprake zijn van het financieel compenseren van de geleden schade.
Een schadeloosstelling kan dan hoogstens een tegemoetkoming zijn in de gemaakte directe kosten om het gelijk te halen. De vraag blijft of het ooit mogelijk is de werkelijk geleden schade volledig te vergoeden. Wat kost een mensenleven netto, ‘onder de streep’?

Genoegdoening, of rehabilitatie, betekent dat je je gevoel terugkrijgt dat je door de dader werd ontnomen op het moment van de misdaad. De slachtoffers zullen dit door de schadeloosstelling niet terugkrijgen en dus zal het hooguit voor een deel bijdragen tot de beoogde heling en genoegdoening.

DWDD: Antoine Bodar wordt doorgedraaid…

/in , , , /door

Debat: Vaticaanknecht Antoine Bodar vs. advcaat Jan Boone
‘De Wereld Draait Door’ – 14 februari 2011
Door: Ton Leerschool – Stichting Mannenhulpverlening na seksueel misbruik

Voor wie het gemist heeft, hier is de link

Wat een geniale opening van het debat door Jan Boone!
Op de vraag wat het jongetje van 8/9jaar vond van het misbruik antwoord deze:
“…dat het zo’n pijn deed aan zijn kont…”
Met het aanhalen van die paar simpele woorden zet Jan Boone de stemming voor het debat precies neer waar die hoort:
Geen bullshit, geen ontwijken, geen gedraai, geen huichelachtige glijerij…een kind is pijn gedaan!
Eerst lichamelijk en in de gevolgen geestelijk.
Tekenend voor de wereldwijd duizenden vernietigde levens die de lustende, verkrachtende, priesters achter zich hebben gelaten.

Bodar probeert te pareren met de al ontelbare malen opgegraven quote van een misselijkmakende pedofiel in het programma bij Kees Postema. Dit moest de tijdgeest documenteren waarin de priesters tot zedenmisdadigers werden en dat moest begrip bij ons opwekken?!?
Kotsmissellijk werd ik ervan en met mij veel van de toeschouwers én Jan Mulders in de studio.

Nou ben ik helemaal geen fan van Jan Mulders. Ik vind zijn sarcasme dikwijls flauw, narcistisch en vergezocht, maar hier liet hij zich van zijn beste kant zien: zichtbaar geraakt! Hij valt naamgenoot Boone bij en deelt rake klappen uit aan Bodar die in de touwen hangt…
Niets is meer over van die arrogante, verkilde, mediageile Bodar die zijn goedgevulde stoel in Rome even inruilde met een koud, hard, strafbankje van de DWDD studio.

Stotterend, stamelend probeert hij ons te overtuigen van “context”, “tijdgeest”, “afglijdende moraal in die periode”…
Fout meneer Bodar! Fout, heel erg fout, er klopt namelijk helemaal niets van!
Ten eerste zijn pedofiele priesters al lang voor de seksuele revolutie begonnen hun vleselijke lusten op kinderen bot te vieren; lees daar de geschiedenis maar eens op na. Ten tweede, als het al zo geweest was, geeft dat de kerk nog niet de verontschuldiging voor het mishandelen en misbruiken van aan hen door beminde gelovigen toevertrouwde kinderen!

Natuurlijk moet het recht zege vieren, zoals Bodar over zijn woorden struikelend steeds maar weer herhaald…
Maar daar gaat deze kerk niet voor zorgen, dat zullen mensen als Jan Boone moeten doen, want de kerk doet het niet uit zichzelf.
Nee, volgens Bodar wordt “dat nu onderzocht” en “een leven is niet in geld uit te drukken”.
Er is nog geen schijn van een gebaar gemaakt door de kerk in de richting van de slachtoffers!
Als er geen mensen als Boone waren kregen we de kerk nooit op zijn knieën…
Vergeving vragen staat gelijk aan een schuldbekentenis, waarom zou je anders vergeving vragen als je geen schuld hebt aan waar je van beschuldigd wordt, maar daarna komt…bij de katholieke kerk? Helemaal niks!
En Boone weet dat en verdoet geen tijd meer aan mooie advocatenpraatjes. Hij knalt het Bodar keihard voor z’n kop; zo, dat mag hij mee naar Rome nemen als hij daar nog welkom is tenminste.

Bodar zwiert en zwalkt over de discussietafel en laat zich uitspraken ontlokken die hij nog wel even bij de heilige vader uit zal moeten gaan leggen. Zo classificeert hij collega Simonis, Ohne Rücksicht auf Verluste, als “onhandige” en “niet slimme” prater; en staat hij, naar zijn zeggen, nog steeds vierkant “achter zijn gemeenschap met Christus, maar niet achter het instituut (Vaticaan) dat zich aan het misbruik schuldig gemaakt heeft”.
Jij hebt helemaal niks van die eenvoudige timmerman uit Galilea, Antoine, en je kan die staf en mijter wel vergeten: dat wordt de roe!

Mijn held in dit debat is Boone. Na de opening had ik al mijn geld al op hem gezet en hij wint, met een paar rake klappen van een van frust bibberende Bodar. Toen die ook nog even liet merken hoezeer hij genoeg heeft van die verschrikkelijke journalisten die maar doorgaan artikelen in het NRC te schrijven (gefeliciteerd Joep), die maar “…dóór blijven gaan; dat ze toch alles in één keer op tafel gooien…” was het gevecht beslist: K.O.!

Nee, meneer Bodar, die rol van openbaring was weggelegd voor het instituut waar u zo langzamerhand behoorlijk last van begint te krijgen. Dat had de katholieke kerk al jaren geleden moeten doen! Dan waren de kerken nu voller en het respect van de mensen binnen en buiten de kerk nu heel wat hoger geweest, dat had jullie vege kerklijf nog weleens kunnen redden. Nu zijn jullie alleen voor radelozen en voor de verdoemenis benauwden nog “geloofwaardig”. En ik gebruik dat woord heel bewust: jullie zijn het geloof van de mensen niet meer waardig.

Wij geloven jullie gedraai niet meer; wij hebben geen greintje vertrouwen in jullie zelf-ingestelde commissies, wij vestigen onze hoop op heling allang niet meer op een zichzelf zuiverende kerk. Die kerk die komt er niet…niet vanzelf tenminste…daarvoor zijn de heren in Rome teveel gehecht aan hun warme zachte stoeltjes dicht bij het pauselijk vuur waar zij hun rood-geslofte voetjes kunnen warmen.

Meermalen beleed u schuld in het debat, meneer Bodar, direct of indirect.
Op een schuldbelijdenis hoort een absolutie te volgen, volgens goede kerkelijke tradities.
Alleen moet deze keer de absolutie komen van de slachtoffers…en die hebben al een leven lang last van wat ze aangedaan is en nog steeds wordt aangedaan door de leugens, de tijd trekkerij, de commissies, én…van die huichelachtige schuldbelijdenissen.
Wat denkt u, meneer Bodar, dat komt wel goed?

Advocaat Jan Boone zal het druk krijgen de komende tijd denk ik (en hoop ik voor hem), want hij heeft laten zien te begrijpen waar het hier in essentie om gaat en deelt de verontwaardiging die wij slachtoffers al jarenlang voelen en die ons voedt en sterkt deze strijd niet zomaar op te geven. Het gaat om duizenden kinderen die verminkt zijn en kinderlevens die vernietigt zijn…niet om een paar duizend oude mannen en vrouwen die zitten zeuren!

Bodar wordt doorgedraaid…absoluut onverkoopbaar product…de houdbaarheidsdatum allang overschreden!