Lotgenotenbijeenkomst – 2e paasdag

Een jaar verder…
Wij zijn een jaar verder nadat de golf van getuigenissen van seksueel misbruik in de katholieke kerk losbarstte. Er is heel wat gebeurd in dat jaar:
De commissie Deetman is in het leven geroepen en aan de slag gegaan, als reactie daarop is e.e.a. losgekomen in de gemeenschap van lotgenoten en het proces van elkaar opzoeken is begonnen, groepen formeren zich. Het tussenrapport in november was vernietigend voor Hulp&Recht, maar een verbetering in deze organisatie en dus de hulp aan de slachtoffers, is op afzienbare tijd niet te verwachten.

De commissie Deetman onderzoekt, Hulp&Recht misleid, de kerk ontkent, mensen komen met hun verhaal naar buiten en niemand wil het horen…het misbruik gaat door!

Voor de slachtoffers is er niets veranderd!
Daarom organiseert Stichting Mannenhulpverlening na Seksueel Misbruik (MSM) op 25 april weer een bijeenkomst in de Geertekerk in Utrecht voor mannen die in hun jeugd te maken hebben gehad met seksueel misbruik binnen de Rooms Katholieke Kerk en hun verhaal willen delen met anderen. Een belangrijk onderdeel van de verwerking van het misbruik kan zijn je verhaal te delen, uit te spreken wat je overkomen is. Door het geheim te vertellen aan anderen kan je het zelf veel beter ‘aanpakken’.

Inmiddels hebben zich ook vrouwen gemeld die slachtoffer zijn geworden van verschillende soorten misbruik en sadisme in de Rooms Katholieke Kerk. Ook vrouwelijke religieuzen konden gewelddadig zijn en misdrijven begaan. Ook vrouwen hebben de moed om daarvan te getuigen en te kiezen voor hun waardigheid. Zij zijn welkom om hun verhaal te delen.

Bekennen, herkennen, erkennen
Wij vinden het noodzakelijk dat de individuele verhalen worden gebundeld, zodat het een collectief en maatschappelijk probleem wordt. Voor heling van slachtoffers is het nodig om de ervaringen met veel anderen te delen. Als je dat niet doet dan blijf je er zelf mee zitten.

Gevolgen
De rooms-katholieke kerk kerk vraagt inmiddels om vergeving. Vergeving is echter alleen zinvol als ten volle in kaart is gebracht wat er vergeven moet worden. Op deze dag maken we daartoe een begin.

De bijeenkomst is niet bedoeld om claims of aanklachten naar de rooms-katholieke kerk te formuleren, maar om verhalen en ervaringen te delen met anderen die begrijpen wat je hebt meegemaakt, die je geloven en die je kunt vertrouwen.

De Geertekerk in Utrecht
De Geertekerk in Utrecht is het thuis voor de Remonstrantse Gemeente Utrecht.
Naast de kerkdiensten worden in de Geertekerk cursussen, muziekavonden, e.d. georganiseerd.
De Geertekerk wordt ons gratis ter beschikking gesteld voor onze bijeenkomst.

Laat je niet afschrikken door het feit dat onze bijeenkomst in een kerk georganiseerd word en schrijf je hieronder in! Aan de deelname zijn geen kosten verbonden, behalve dan voor de koffie en de broodjes.
Tot 2e paasdag.

naar de inschrijving

De onzin getallen van Deetman

Voortdurend worden door de media, politiek en publiek getallen herhaald welke door de commissie Deetman gepubliceerd zijn.
En dat begint mij behoorlijk te irriteren. Niet alleen omdat ik vind dat die cijfers absoluut niets zeggen over het onbeschrijfelijk leed dat veel slachtoffers, iedere dag die God geeft, moeten overwinnen, maar ook omdat er niks van klopt.
Nooit en te nimmer…en we moeten dus ophouden deze cijfers voor wijsheid aan te nemen.

Met spanning werd de ‘barometer’ vorig jaar gevolgd van 150, 300, 500 tot 800, toen de meldingen van Hulp en Recht erbij: 2000
2000 MELDINGEN…wie had dat gedacht…een mooi rond getal, daar kunnen we wat mee!
Nu hebben we vat op de situatie; de politiek kan rekenen hoeveel zetels er te halen zijn door voor deze groep mensen iets te doen, de pers kan op zoek naar 1000 daders, de man/vrouw aan de bar heeft weer stof tot discussie: “Valt wel mee” zegt de een, “wat een ravage heeft die kerk aangericht”, zegt een ander. Het is maar wat je ervan maakt…
En dan produceert Deetman een nieuw getal om mee te goochelen en iedereen houd de adem in: 1000 daders! Zo, dat is toch wel veel….of niet…ja, toch?!? Misschien is er echt iets mis met die kerk?!?

Uit een publicatie van de bisschoppenconferentie in de Verenigde Staten blijkt dat 95% van de 195 parochies en 60% van de 140 geestelijken orden, die meewerkten aan het z.g. John Jay Report in 2005, meldden minstens één beschuldiging van kindermisbruik door een van hun priesters meegemaakt te hebben in de periode 1950 – 2002. En dat zijn dan alleen de gevallen waar een aanklacht is ingediend, dus ook deze cijfers zijn verre van compleet. Neem deze niet voor een waarheid!
Hier is allang geen sprake meer van ‘incidenten’ maar een pandemie.
Nee, maar in Nederland was het natuurlijk allemaal veel beter, ik zou niet weten waarom, maar die cijfers kloppen niet voor ons land, toch?!?

Jammer mensen, ik moet die droom verstoren, want van die cijfers van de commissie Deetman klopt namelijk helemaal niks, die slaan nergens op. Die geven nog niet eens een indicatie van het aantal mensenlevens dat rooms-katholieke religieuzen vernietigd hebben (nee, ik heb het niet over de duizenden en nog eens duizenden die sinds de oprichting van dit christelijk instituut het hoofd hebben moeten buigen voor de vrome beul) of hoeveel daders daar voor tekenden.
Nee, ik bedoel dat die 2000 meldingen van misbruik en daardoor het aantal daders niet eens het topje van de spreekwoordelijke ijsberg zijn.

De commissie leidt uit de meldingen het aantal daders af. Zijn de meldingen niet kompleet, dan is het aantal daders niet correct.
En als je die cijfers omdraait dan klopt er al helemaal niks van!
Uit de internationale statistieken blijkt een pedofiel in zijn leven. als hij niet gestopt wordt, zo’n 100 slachtoffers te maken. (Het rapport spreekt van 117, maar dan lijkt het net of het een exact cijfer is…)
Dan zit de Nederlandse maatschappij dus nu, op basis van de gevonden 1000 daders, met zo’n 100,000 slachtoffers van de roomse religieuzen opgescheept.
Maar we hebben maar 2000 meldingen!!!
Ik ga hieronder proberen die verschillen uit te leggen en een beetje ratio in die cijfers te brengen, want dadelijk gaat iemand conclusies trekken op basis van de ‘droomcijfers’ van Deetman en als daar dan ook hulpverlening e.d. op afgestemd wordt dan zijn we nog steeds niets mee geholpen.

“Verloren” dossiers van Hulp en Recht
Ik kom maar niet uit die cijfers uit het tussenrapport van Deetman van 9 december 2010.
Volgens dat rapport:
Ontving H&R in de tijd van 1995 – 2009: 286 meldingen
Daar kwamen er in 2010 bij: 1799 meldingen
Dan kom ik tot totaal: 2371 meldingen op de achterkant van een bierviltje…
Hulp & Recht overhandigde aan de commissie Deetman 1225 meldingen.
Wat is er gebeurd met de ontbrekende meldingen: 860 meldingen
Die waren in het verleden al door H&R bekeken? Afgehandeld? Geweigerd?
Dhr Deetman kwam tot de conclusie dat er bij H&R niets van klopt, maar controleert die gevallen niet?!? In de prullenbak/doofpot ermee…860 mensenlevens meer of minder…860 daders meer of minder…

Meldingen na 1 december 2010
“Informatie die de commissie ontvangt na 1 december gaat niet verloren, maar zal niet meer als melding in het onderzoek worden geregistreerd.” Bron: website van de commissie Deetman: http://www.onderzoekrk.nl/misbruik-melden.html
Gaat niet verloren? Voor het onderzoek wel, maar op een of andere manier ook weer niet, of zo…en de daders die achter die meldingen zitten? Die gaan vast ook niet verloren, toch?!?

Niet gemeld – wantrouwen
Wij weten dat er veel mensen zijn die bewust niet bij Deetman gemeld hebben, omdat de commissie de indruk een verlengde arm van de katholieke kerk te zijn maar niet kwijt raakt, hoe zeer dhr. Deetman in zijn breedsprakige speeches ook probeert ons daar allemaal van te overtuigen.
Hoeveel dat er zijn? Durf ik niet te raden, dat zullen we pas weten als een echte onafhankelijke commissie zich eindelijk over deze historie buigt en mensen vertrouwen hebben dat er daadwerkelijk iets goeds gebeurt met hun melding.

Niet gemeld – overleden
Veel slachtoffers hebben de instelling van de commissie Deetman niet meer meegemaakt. Internationale statistieken tonen aan dat zo’n 50% van alle slachtoffers van seksueel misbruik herhaaldelijk overwegen zelfmoord te plegen. Cijfers over het aantal slachtoffers die dat daadwerkelijk doen zijn zeer onbetrouwbaar, tenslotte kunnen deze mensen niet meer gevraagd worden en dikwijls weet de sociale omgeving niets over het misbruik of het voornemen van het slachtoffer. Dus wordt de zelfdoding niet aan het misbruik toegerekend.
En natuurlijk zijn er een aantal slachtoffers die ‘gewoon’ overleden zijn, maar….de dader is mogelijk wel nog in leven en gaat vrolijk door anderen te misbruiken.
Daar gaan Deetman’s cijfers dus naar beide richtingen (meldingen en daders) in de fout; daar tegenover staat dat ook een aantal van de daders inmiddels overleden zal zijn.

Niet gemeld – dader geworden
Sommige studies tonen aan dat 40%, anderen tot 60%, van de slachtoffers zelf dadergedrag gaan vertonen. Ik ga nu even niet in op de achtergrond van dit gegeven, maar wel is aan te nemen dat een aantal van deze slachtoffers zich niet gemeld hebben bij de commissie.

Niet gemeld – nog van geen kwaad bewust
Er zijn nog steeds een groot aantal mensen die zich niet bewust zijn dat de reden van hun verslavingen, hun afgebroken relaties, hun agressie, hun grenzeloosheid terug te voeren zijn naar het ‘spelletje’ dat zij met die pater gedaan hebben in een hoekje op zolder.
Ik wil niemand iets aanpraten en als je er geen last van hebt…maar mogelijk komen die er in de toekomst achter dat er toch iets mis is en maken melding, dus mogelijk nog wat nieuwe daders.

Niet gemeld – vrede met het verleden
En dan zijn er nog een aantal mensen die helemaal geen last hebben van wat er gebeurt is. En ik hoop echt met heel mijn hart dat dat zo blijft. Ben wel jaloers…

Conclusie
Zoals de oplettende lezer opgemerkt zal hebben zitten er behoorlijke gaten in mijn cijfers hierboven, maar ik weet ook niet wat de juiste cijfers zijn. Ik weet alleen dat deze cijfers níet juist zijn en dat wij allemaal: publiek, politiek, media, etc. er ons van bewust moeten zijn dat er niks van klopt en niet voor waar aangenomen moeten worden.
Dat betekent ook dat een eindrapport van de commissie Deetman niet het einde is van dit drama.

Een aantal van de hierboven opgevoerde ontbrekende meldingen worden mogelijk opgelost als er een onafhankelijke commissie ingesteld wordt en een dringende oproep, vanuit die onafhankelijke commissie, in de media gelanceerd wordt, een aantal zal nooit worden opgelost en daar komen die misdadigers mooi mee weg.

Door: Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening na seksueel misbruik

Om te komen tot oplossingen, gerechtigheid, en genoegdoening

Donderdag – 3 maart 2011
Hieronder publiceren wij onze gespreksnotitie aan de Commissie Veiligheid & Justitie op basis waarvan vandaag overleg heeft plaats gevonden.

Peter John Schouten en Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening na seksueel misbruik

Aan de leden van de Vaste Commissie
voor Veiligheid en Justitie
Tweede Kamer der Staten-Generaal

Onderwerp: Voorstel Waarheids- en Verzoeningscommissie – Seksueel misbruik in de rooms-katholieke kerk

Utrecht, 28 februari 2011

Geachte leden van de vaste commissie voor Veiligheid en Justitie,

Hierbij zenden wij u in de bijlage onze mening over de gang van zaken rondom het functioneren van de commissie Deetman en de hulpverlening aan slachtoffers.
Het onderzoek dat de commissie Deetman uitvoert is een door de rooms-katholieke kerk geïnitieerd, intern onderzoek. Door seksueel misbruik zijn slachtoffers overgevoelig voor mensen die dubbelrollen innemen. 
Dhr Deetman zegt een neutrale houding in te kunnen nemen bij zijn onderzoek. Voor de slachtoffers is dit ongeloofwaardig omdat hij zegt onafhankelijk te opereren maar zich niet daadwerkelijk distantieert van de organisatie die hem de opdracht heeft gegeven en waaraan hij nog steeds rapporteert.

Hij moet rapporteren aan de overheid en die overheid moet beslissen wat zij doet met de uitkomsten van dit onderzoek. Niet de rooms katholieke kerk die dit grote ingrijpende probleem heeft veroorzaakt. Ook dringen wij aan om de hulpverlening niet langer in handen te laten van deze organisatie. Slachtoffers die zich melden bij Hulp en Recht komen in “vertrouwde handen”, die van oudsher niet te vertrouwen zijn.
Samenvatting
Zoals u in de bijlage kunt lezen, zijn er naast de slachtoffers nog vele andere partijen buiten de kerk die direct of indirect een rol hebben gespeeld bij het seksueel kindermisbruik door rooms katholieke religieuzen. Wij stellen een onpartijdig onderzoek voor die de schade zichtbaar maakt en waar alle betrokken partijen de mogelijkheid krijgen om tot klaarheid te komen.
Daarbij wil onze stichting helpen nieuwe vormen te vinden om de wonden te helen en de schade te herstellen.

Voorbeelden voor ons zijn de ‘Waarheids- en Verzoeningscommissies’ in Zuid-Afrika of Chili.
In beide gevallen werden deze door de toenmalige regeringen ingesteld.
Voorstel Waarheids- en Verzoeningscommissie – Seksueel misbruik katholieke kerk
Wij stellen voor aan de politiek een commissie samen te stellen met de volgende opdracht:

1- Een zo volledig mogelijk beeld schetsen van de oorzaken, omvang en gevolgen van het seksueel misbruik door rooms-katholieke geestelijken in de periode van 1945 tot nu.
Hierbij kan het rapport van de Commissie Deetman het begin zijn.

2- Amnestie verlenen aan plegers van seksueel misbruik, op voorwaarde dat zij een volledige bekentenis afleggen.
Amnestie verlenen aan de verantwoordelijken, getuigen en medeplichtigen door wiens toedoen (actief of passief) het seksueel misbruik heeft kunnen plaatsvinden of voortgang heeft kunnen vinden, op voorwaarde dat zij een volledige bekentenis afleggen.

3- De waardigheid van de slachtoffers van seksueel misbruik herstellen door hen de kans te bieden hun ervaringen te vertellen en door vergoedingen voor te stellen ter compensatie voor de gebeurtenissen uit het verleden.

4- Een rapport opstellen dat een zo duidelijk mogelijk beeld geeft van de bevindingen van de Commissie en dat een overzicht biedt van de oorzaak, omvang en gevolgen van het seksueel misbruik en de schade op persoonlijk, sociaal en maatschappelijk niveau, ter lering voor de volgende generaties.

Wij vragen de Tweede Kamer der Staten-Generaal een dergelijk onderzoek te initiëren en de hulpverlening bij de stichting Hulp en Recht weg te halen en de slachtoffers een alternatief te bieden.

namens Stichting Mannenhulpverlening na seksueel misbruik

Peter John Schouten – secretaris
Ton Leerschool – bestuurslid

Bijlage
“Om te komen tot oplossingen, gerechtigheid, en genoegdoening”

Slachtoffers van seksueel misbruik door r.k. priesters zitten na vele jaren nog met de schade en de gevolgen van het seksueel misbruik.
Wat willen slachtoffers eigenlijk? Ze blijven maar zeuren! Waar zijn ze op uit? De Paus heeft toch zijn excuus aangeboden? Wanneer is het eigenlijk genoeg? Wanneer is er sprake van genoegdoening of erkenning?

Genoegdoening kan in combinatie of afzonderlijk, afhankelijk van het slachtoffer, zijn:
– gerechtigheid, volgens de in onze maatschappij geldende wetten en gedragsregels.
– gemeend berouw en vergeving
– schadeloosstelling

Het interne onderzoek van de r.k. kerk onder leiding dhr. Deetman richt zich op het vaststellen van de aard, omvang, omstandigheden en verantwoordelijkheden van het misbruik. Dit is weliswaar belangrijk, maar niet voldoende om tot genoegdoening voor de slachtoffers te komen. Hieruit ontstaan een aantal spanningsvelden, welke hieronder verder beschreven worden.

Spanningsveld – Gerechtigheid: De overheid wordt partij
Een deel van de gerechtigheid is dat de overheid hierin partij wordt en zich bemoeit met deze omvangrijke schade die de r.k. kerk heeft aangericht.

De r.k. kerk stelt, in antwoord op de golf van getuigenissen van seksueel misbruik door r.k. geestelijken, in 2010 een ‘onafhankelijk onderzoek’ in onder voorzitterschap van dhr. Deetman.
De kerk is echter zelf partij: de daders, oversten, bisschoppen e.d. maakten ten tijde van het misbruik deel uit van de kerkorganisatie; dezelfde die nu het onderzoek instelt.
Objectief gezien betreft het dus een intern onderzoek en is het dus niet onafhankelijk.

Op zich is er niets in te brengen tegen het feit dat de r.k. kerk een intern onderzoek instelt.
Echter de overheid wacht nu de resultaten van dit interne onderzoek af om te besluiten of en wat er ondernomen moet worden. Dit betekent dat er, in tegenstelling tot bijv. Duitsland, tijdens het onderzoek niets gebeurd voor de slachtoffers; mensen komen met hun getuigenis naar buiten en worden op geen enkele manier opgevangen!

Onderzoek moet gepaard gaan met hulp.
Mensen naar hun pijnlijke ervaringen vragen alleen voor een onderzoek, is gebruik maken van de behoefte die slachtoffers hebben: erkenning. Verhalen oprakelen moet gebeuren binnen een veilige bedding, met lotgenoten, met getuigen.

Het onderzoek betreft een maatschappelijk probleem, immers alle betrokkenen (daders, verantwoordelijken, slachtoffers, getuigen) zijn op het moment dat de misdrijven worden gepleegd, voor het merendeel inwoners van Nederland. Alle onderwijs-, opvang- en zorginstellingen, jeugdorganisaties, etc. vielen op datzelfde moment onder de regelgeving en controle van de Nederlandse overheid.
Een intern onderzoek van de r.k. kerk kan dan niet afdoende zijn om, afgezien van het onderzoek naar door r.k. geestelijken gepleegde misdrijven, ook tekortkomingen in het functioneren van de overheid aan het licht te brengen.

De kerkorganisatie behoudt zich het recht voor om onder het kerkelijk en niet onder het burgerlijk recht te functioneren.
Mogelijk heeft dit geleid tot een andere handelswijze, dan wanneer de burgerlijke wetgeving aangewend was. Voorbeeld: daders werden overgeplaatst i.p.v. voor een rechter verantwoording af te moeten leggen. Hiervan zijn al voldoende gevallen openbaar geworden.
Door de handelswijze van de kerk, toentertijd, zijn nu veel zaken verjaard en kunnen nu niet meer bij de burgerlijke rechter ter beoordeling voorgelegd worden.
Daarmee wordt de genoegdoening van de slachtoffers m.b.t. ‘gerechtigheid’ onmogelijk gemaakt.

Dit is wederom een maatschappelijk probleem en de maatschappij moet besluiten hoe nu alsnog te komen tot een ‘in tijd verlegde’ gerechtigheid. Tenslotte zijn de daders schuldig en niet de slachtoffers aan het negeren van het burgerlijk recht. Zij mogen dus ook niet de dupe zijn van het gedrag van de daders en kerkelijke verantwoordelijken.
Het betreft een omvangrijke ‘omzeiling’ van het burgerlijk recht; de vaststelling van de exacte omvang kan niet worden overgelaten aan een intern onderzoek van de organisatie welke zich daaraan schuldig heeft gemaakt.

De verantwoordelijken en schuldigen moeten onder leiding van een derde, onafhankelijke instantie worden aangesproken of geholpen (rechter, mediator, waarheidscommissie)

Heling door:
1. Openheid, alles in het volle licht zetten
2. Gemeend, getoond, berouw en vergeving
3. De schade benoemd en gezien
Alle spanningsvelden vragen om een oplossing!

1. OPENHEID, ALLES IN HET VOLLE LICHT ZETTEN

Waarheids- en Verzoeningscommissie
“Beter dan gerechtigheid in de vorm van vergelding is gerechtigheid die tot verzoening leidt.”
Citaat van aartsbisschop Desmond Tutu

Omvang en gevolgen van het seksueel misbruik van kinderen is voor iemand die zich niet dagelijks met dit onderwerp bezighoudt maar moeilijk te bevatten. Omvattend onderzoek naar lange termijn gevolgen ontbreekt op dit moment ook nog.
Wat wij als stichting al langer weten en zeggen dringt nu in het collectieve bewustzijn door. Uit de getuigenissen sinds vorig jaar weten we dat in Nederland duizenden mannen en vrouwen nog dagelijks ingrijpend geconfronteerd worden met het trauma dat zij in hun jeugd opgelopen hebben. Daarvan getuigen de fysieke en psychische problemen, stukgelopen relaties, drugs- en andere verslavingen, arbeidsuitval, carrière-breuk, etc. etc.

Tellen wij daarbij de hieronder beschreven maatschappelijke factoren, dan is hier misschien wel sprake van het grootste maatschappelijk probleem sinds de tweede wereldoorlog en waar de overheid zich tot nu toe slechts aarzelend over uitspreekt of mee bezig houdt.
Dat is voor de duizenden lotgenoten niet te bevatten!
Zij voelen zich wederom niet gehoord en opnieuw misbruikt!
Alleen een door de overheid geïnitieerd onderzoek kan daar verandering in aanbrengen.

Na de val van de apartheid in 1994 werd de nieuwe Zuid-Afrikaanse regering geconfronteerd met de noodzaak af te rekenen met de misdaden uit het verleden. De vraag die zich stelde was op welke wijze dit moest gebeuren zodat een zo groot mogelijk deel van de Zuid-Afrikaanse bevolking genoegdoening zou vinden. Verschillende mogelijkheden werden naar voren gebracht, maar uiteindelijk werd gekozen voor het opstellen van een Waarheids- en Verzoeningscommissie (TRC).

Het mandaat van de TRC omvatte volgende doelstellingen:
1- Een zo volledig mogelijk beeld schetsen van de oorzaken, omvang en gevolgen van de grove mensenrechten schennissen tussen 1 maart 1963 en 5 december 1993.
2- Amnestie verlenen aan misdadigers van het apartheidsregime, op voorwaarde dat zij een volledige bekentenis aflegden en dat de misdaden politiek gemotiveerd waren.
3- De waardigheid van de slachtoffers van apartheidsmisdaden herstellen door hen de kans te bieden hun ervaringen te vertellen en door vergoedingen voor te stellen ter compensatie voor gebeurtenissen uit het verleden.
4- Een rapport opstellen dat een zo duidelijk mogelijk beeld geeft van de bevindingen van de Commissie en dat een overzicht biedt van de misbruiken die plaatsvonden tijdens apartheid.

De uitgangspunten als hierboven omschreven in de doelstellingen van de TRC zouden een basis kunnen vormen voor het onderzoek naar het kindermisbruik door r.k. geestelijken.

Kader

We zouden gebaat zijn bij een kader waarin het mogelijk wordt voor alle partijen* om te erkennen, en te bekennen, en verantwoordelijkheid te nemen voor de rol die ze toentertijd hebben ingenomen.
Dit kader kan alleen door de hoogste macht in ons land: de overheid, gecreëerd worden. Dit kan niet aan een van de betrokken partijen, lees: de katholieke kerk, overgelaten worden.

Daarbij zou waarlijk berouw en echt verantwoordelijkheid nemen het uitgangspunt en het herstellen van verstoorde verbindingen het doel moeten zijn.
Iedereen zou de mogelijkheid/kans moeten krijgen om hun rol af te leggen.
Condities daarbij zijn dat alles benoemd wordt en op tafel komt om recht te doen aan de pijn en de verstoorde levens.
* Partijen zijn:
 Slachtoffers, daders, kerkleiders, medeplichtigen, getuigen, misbruikte mannen die zelf ook dader zijn geworden.

Instellingen: r.k. kerk, justitie (seponeerde zaken) Raad van de Kinderbescherming (plaatste in Katholieke internaten), hulpverlening (onderkende de schade niet)

Collectief schuldgevoel
Het collectieve schuldgevoel van al diegenen die toentertijd wisten van de ‘handtastelijkheden’ van r.k. geestelijken en toen geen actie hebben ondernomen om het te stoppen of te voorkomen.

Toen het seksueel misbruik plaatsvond was bij het algemene publiek niet bekend hoe ingrijpend dergelijke ervaringen voor het verloop van het leven van de kinderen was. De daders en daden werden vergoelijkt en gebagatelliseerd (het eerste grootschalige onderzoek naar seksueel misbruik werd in 1985 uitgevoerd in opdracht van het ministerie van Sociale Zaken).
Velen voelen zich nu schuldig, omdat zij toentertijd niets ondernomen hebben.
Ook aan dit schuldgevoel zal genoegdoening gedaan moeten worden.

Openbaar Ministerie
Zoals uit recente berichtgeving blijkt waren het Openbaar Ministerie en Justitie terughoudend in de vervolging van r.k. geestelijken. Mogelijk omdát het r.k. geestelijken betrof.

Dit heeft verregaande gevolgen gehad voor de slachtoffers: n.l. na het misbruik werden zij niet geloofd en ging de dader vrijuit: zij werden opnieuw misbruikt! De overheid werd hierdoor medeplichtige.
Velen verloren het geloof in de gerechtigheid en autoriteit: de basis van onze samenleving.
Het onderzoek van de commissie Deetman doet geen recht aan het aangedane onrecht en ook hieraan zal genoegdoening gedaan moeten worden.

Lerende samenleving

Het leereffect voor de samenleving zou uiteindelijk zijn: zich inzicht te verschaffen in de omstandigheden welke het misbruik mogelijk gemaakt hebben en op basis van dat inzicht beleid te maken over hoe om te gaan met seksueel geweld en te komen tot werkelijke preventie.

De hulpverlening
De hulpverlening blijkt uit ervaringen van slachtoffers, niet uitgerust op de toegenomen vraag.
Sinds 2000 is seksueel misbruik geen speerpunt meer van de hulpverlening; zij hebben zich op instructie van de overheid toegelegd op de hulpverlening bij huiselijk geweld.

De subsidies aan FIOM (hulpverlening) en TRANSACT / MOVISIE (beleid en scholing)
zijn op het gebied van mannen en seksueel misbruik tot nul gereduceerd.
Ook nu met een toegenomen vraag naar hulp en erkenning van dit thema is er geen geld aan deze instellingen toegezegd. Daar was van oudsher de deskundigheid.

Veel kennis en ervaring is sindsdien verloren gegaan bij de hulpverleners.
Om seksueel misbruik succesvol te kunnen behandelen (en in het bijzonder als het seksueel misbruik van jongens/mannen betreft en de doelgroep waar wij hier over spreken bestáát voor het merendeel uit mannen) vraagt om gespecialiseerde kennis welke nu nauwelijks meer voorhanden is. De achterstand zal ingehaald moeten worden; hierbij zal de overheid betrokken moeten zijn.

2. GEMEEND, GETOOND BEROUW EN VERGEVING

Spanningsveld – Gemeend berouw en vergeving
Om gemeend berouw te kunnen hebben en om vergeving voor het aangedaan onrecht te kunnen vragen zullen de lange termijn gevolgen van het seksueel misbruik in kaart gebracht moeten worden. Anders: als je niet weet wat de omvang van het aangedaan leed is, kan je ook geen gemeend berouw hebben en overzie je de volledige omvang niet van de gevraagde vergeving. Zonder de omvattende analyse is dit niet, tot tevredenheid stellend voor de slachtoffers, uitvoerbaar.

Het onderzoek van de commissie Deetman richt zich op het vaststellen van de aard, omvang, omstandigheden en verantwoordelijkheden van het misbruik. Dit is een weliswaar belangrijke, maar tegelijkertijd op één dimensie beperkte vaststelling van het gevolgen van het misbruik.

Ook hier stelt zich wederom een maatschappelijk probleem.
De effecten van het misbruik hebben een uitwerking gehad op de persoonlijke ontwikkeling van de door misbruik getroffenen en daardoor hun inzetbaarheid en positie in de maatschappij. Velen vertonen een geschiedenis van fysieke en psychische klachten en professioneel, sociaal of emotioneel disfunctioneren. Dit heeft geresulteerd in directe gevolgen (financieel en sociaal) voor de maatschappij.

Deze effecten en de impact daarvan horen door de maatschappij onderzocht te worden, dit intern onderzoek doet ook daar geen recht aan.

De slachtoffers zullen tot vergeving moeten komen van het aangedaan onrecht en velen zijn daar toe bereid. Het kan echter pas tot vergeving komen als de erkenning van de omvang van het onrecht en berouw in alle oprechtheid getoond zijn.

3. DE SCHADE BENOEMD EN GEZIEN

Spanningsveld – Schadeloosstelling
Zonder een omvattende analyse van de werkelijk geleden schade en gevolgen (zie hierboven) kan geen sprake zijn van het financieel compenseren van de geleden schade.
Een schadeloosstelling kan dan hoogstens een tegemoetkoming zijn in de gemaakte directe kosten om het gelijk te halen. De vraag blijft of het ooit mogelijk is de werkelijk geleden schade volledig te vergoeden. Wat kost een mensenleven netto, ‘onder de streep’?

Genoegdoening, of rehabilitatie, betekent dat je je gevoel terugkrijgt dat je door de dader werd ontnomen op het moment van de misdaad. De slachtoffers zullen dit door de schadeloosstelling niet terugkrijgen en dus zal het hooguit voor een deel bijdragen tot de beoogde heling en genoegdoening.

DWDD: Antoine Bodar wordt doorgedraaid…

Debat: Vaticaanknecht Antoine Bodar vs. advcaat Jan Boone
‘De Wereld Draait Door’ – 14 februari 2011
Door: Ton Leerschool – Stichting Mannenhulpverlening na seksueel misbruik

Voor wie het gemist heeft, hier is de link

Wat een geniale opening van het debat door Jan Boone!
Op de vraag wat het jongetje van 8/9jaar vond van het misbruik antwoord deze:
“…dat het zo’n pijn deed aan zijn kont…”
Met het aanhalen van die paar simpele woorden zet Jan Boone de stemming voor het debat precies neer waar die hoort:
Geen bullshit, geen ontwijken, geen gedraai, geen huichelachtige glijerij…een kind is pijn gedaan!
Eerst lichamelijk en in de gevolgen geestelijk.
Tekenend voor de wereldwijd duizenden vernietigde levens die de lustende, verkrachtende, priesters achter zich hebben gelaten.

Bodar probeert te pareren met de al ontelbare malen opgegraven quote van een misselijkmakende pedofiel in het programma bij Kees Postema. Dit moest de tijdgeest documenteren waarin de priesters tot zedenmisdadigers werden en dat moest begrip bij ons opwekken?!?
Kotsmissellijk werd ik ervan en met mij veel van de toeschouwers én Jan Mulders in de studio.

Nou ben ik helemaal geen fan van Jan Mulders. Ik vind zijn sarcasme dikwijls flauw, narcistisch en vergezocht, maar hier liet hij zich van zijn beste kant zien: zichtbaar geraakt! Hij valt naamgenoot Boone bij en deelt rake klappen uit aan Bodar die in de touwen hangt…
Niets is meer over van die arrogante, verkilde, mediageile Bodar die zijn goedgevulde stoel in Rome even inruilde met een koud, hard, strafbankje van de DWDD studio.

Stotterend, stamelend probeert hij ons te overtuigen van “context”, “tijdgeest”, “afglijdende moraal in die periode”…
Fout meneer Bodar! Fout, heel erg fout, er klopt namelijk helemaal niets van!
Ten eerste zijn pedofiele priesters al lang voor de seksuele revolutie begonnen hun vleselijke lusten op kinderen bot te vieren; lees daar de geschiedenis maar eens op na. Ten tweede, als het al zo geweest was, geeft dat de kerk nog niet de verontschuldiging voor het mishandelen en misbruiken van aan hen door beminde gelovigen toevertrouwde kinderen!

Natuurlijk moet het recht zege vieren, zoals Bodar over zijn woorden struikelend steeds maar weer herhaald…
Maar daar gaat deze kerk niet voor zorgen, dat zullen mensen als Jan Boone moeten doen, want de kerk doet het niet uit zichzelf.
Nee, volgens Bodar wordt “dat nu onderzocht” en “een leven is niet in geld uit te drukken”.
Er is nog geen schijn van een gebaar gemaakt door de kerk in de richting van de slachtoffers!
Als er geen mensen als Boone waren kregen we de kerk nooit op zijn knieën…
Vergeving vragen staat gelijk aan een schuldbekentenis, waarom zou je anders vergeving vragen als je geen schuld hebt aan waar je van beschuldigd wordt, maar daarna komt…bij de katholieke kerk? Helemaal niks!
En Boone weet dat en verdoet geen tijd meer aan mooie advocatenpraatjes. Hij knalt het Bodar keihard voor z’n kop; zo, dat mag hij mee naar Rome nemen als hij daar nog welkom is tenminste.

Bodar zwiert en zwalkt over de discussietafel en laat zich uitspraken ontlokken die hij nog wel even bij de heilige vader uit zal moeten gaan leggen. Zo classificeert hij collega Simonis, Ohne Rücksicht auf Verluste, als “onhandige” en “niet slimme” prater; en staat hij, naar zijn zeggen, nog steeds vierkant “achter zijn gemeenschap met Christus, maar niet achter het instituut (Vaticaan) dat zich aan het misbruik schuldig gemaakt heeft”.
Jij hebt helemaal niks van die eenvoudige timmerman uit Galilea, Antoine, en je kan die staf en mijter wel vergeten: dat wordt de roe!

Mijn held in dit debat is Boone. Na de opening had ik al mijn geld al op hem gezet en hij wint, met een paar rake klappen van een van frust bibberende Bodar. Toen die ook nog even liet merken hoezeer hij genoeg heeft van die verschrikkelijke journalisten die maar doorgaan artikelen in het NRC te schrijven (gefeliciteerd Joep), die maar “…dóór blijven gaan; dat ze toch alles in één keer op tafel gooien…” was het gevecht beslist: K.O.!

Nee, meneer Bodar, die rol van openbaring was weggelegd voor het instituut waar u zo langzamerhand behoorlijk last van begint te krijgen. Dat had de katholieke kerk al jaren geleden moeten doen! Dan waren de kerken nu voller en het respect van de mensen binnen en buiten de kerk nu heel wat hoger geweest, dat had jullie vege kerklijf nog weleens kunnen redden. Nu zijn jullie alleen voor radelozen en voor de verdoemenis benauwden nog “geloofwaardig”. En ik gebruik dat woord heel bewust: jullie zijn het geloof van de mensen niet meer waardig.

Wij geloven jullie gedraai niet meer; wij hebben geen greintje vertrouwen in jullie zelf-ingestelde commissies, wij vestigen onze hoop op heling allang niet meer op een zichzelf zuiverende kerk. Die kerk die komt er niet…niet vanzelf tenminste…daarvoor zijn de heren in Rome teveel gehecht aan hun warme zachte stoeltjes dicht bij het pauselijk vuur waar zij hun rood-geslofte voetjes kunnen warmen.

Meermalen beleed u schuld in het debat, meneer Bodar, direct of indirect.
Op een schuldbelijdenis hoort een absolutie te volgen, volgens goede kerkelijke tradities.
Alleen moet deze keer de absolutie komen van de slachtoffers…en die hebben al een leven lang last van wat ze aangedaan is en nog steeds wordt aangedaan door de leugens, de tijd trekkerij, de commissies, én…van die huichelachtige schuldbelijdenissen.
Wat denkt u, meneer Bodar, dat komt wel goed?

Advocaat Jan Boone zal het druk krijgen de komende tijd denk ik (en hoop ik voor hem), want hij heeft laten zien te begrijpen waar het hier in essentie om gaat en deelt de verontwaardiging die wij slachtoffers al jarenlang voelen en die ons voedt en sterkt deze strijd niet zomaar op te geven. Het gaat om duizenden kinderen die verminkt zijn en kinderlevens die vernietigt zijn…niet om een paar duizend oude mannen en vrouwen die zitten zeuren!

Bodar wordt doorgedraaid…absoluut onverkoopbaar product…de houdbaarheidsdatum allang overschreden!

Bisschoppen negeren advies commissie Deetman

Het zal niemand meer verbazen dat ik niet ingenomen ben van de commissie Deetman en nog minder van het tussenrapport.
Net als bij iedere catastrofe waar Nederlandse staatsburgers betrokken zijn (internationale gijzeling, vliegtuig-, vuurwerk- of natuurramp, etc.) hoort ook in dit geval de Nederlandse overheid het onderzoek te initiëren en te leiden.
Aangezien het hier handelt om duizenden en nog eens duizenden Nederlanders, had de overheid allang in moeten grijpen, maar het is nog niet te laat.

Interessant zal namelijk zijn hoe de commissie Deetman op onderstaand bericht gaat reageren. Ik denk dat hij zijn werk veel beter zal kunnen doen in opdracht van de Nederlandse overheid en heeft al de nodige informatie verzameld in deze maanden van onderzoek. Dan kan het snel gaan!

Alle belangrijke adviezen worden in één elegant gebaar van de Nederlandse bisschoppen en Konferentie Nederlandse Religieuzen van tafel geveegd. Geen snel van grond-af-aan opnieuw opbouwen van Hulp en Recht, geen nieuwe organisatiestructuur, maar gewoon nog even een tijdje ‘doormodderen’.
Nou vond ik ook dat Deetman voor zijn beurt sprak door adviezen te geven m.b.t. de verjaringstermijn in relatie tot de collectieve vergoeding procedure. De bisschoppen en KNR hadden toch zelf al, onder bij het instituut behorende publieke geheimhouding, een ander commissie benoemd om daarover te oordelen. Hij heeft daarvoor dan ook meteen een tik op zij vingers gekregen…
Of dhr. Lindenbergh net zo hard misbruikt gaat worden als dhr. Deetman of zou hij het misschien nu al wat warm beginnen te krijgen als hij ziet hoe zijn collega afgeserveerd wordt?

Nooit vergeten en altijd weer aan denken: de katholieke kerk van helemaal boven tot helemaal beneden wil niet dat deze catastrofe netjes opgelost worden. Wordt vervolgd.

—origineel persbericht—
Bisschoppen reageren op Deetman-advies
14-12-10 06:50 uur ANP

ZEIST – De Nederlandse bisschoppen en de Konferentie Nederlandse Religieuzen (KNR) reageren dinsdag in Zeist op het advies van de commissie-Deetman. Die presenteerde donderdag haar eerste rapport over het misbruikonderzoek binnen de Rooms-Katholieke Kerk.
Commissievoorzitter Wim Deetman (L) presenteerde vorige week het onderzoeksrapport over seksueel misbruik binnen katholieke instellingen.

Commissievoorzitter Wim Deetman (L) presenteerde vorige week het onderzoeksrapport over seksueel misbruik binnen katholieke instellingen. De onderzoekscommissie concludeert dat het katholieke meldpunt van seksueel misbruik Hulp & Recht zo snel mogelijk moet worden omgevormd tot een organisatie bestaande uit een klachtencommissie, een meldpunt van seksueel misbruik en een professioneel kwaliteitscentrum.

Ook heeft de commissie de bisschoppen en de KNR geadviseerd dat een beroep op verjaring niet leidend mag zijn bij de vraag naar schadevergoedingen. Deetman zei donderdag verder dat het denkbaar is dat de RKK een collectieve regeling aanbiedt aan slachtoffers.

De Kerk heeft een speciale commissie van twee letselschadeadvocaten en een hoogleraar privaatrecht van de Erasmus Universiteit Rotterdam samengesteld, die adviseert over de aansprakelijkheid van bisdommen, ordes en congregaties. (ANP)ANP

50% van bevolking voorstander parlementair onderzoek

NU.nl – AMSTERDAM – Ruim de helft (56 procent) van de bevolking is voorstander van een parlementair onderzoek naar misbruik binnen de katholieke kerk. Van de katholieken is 47 procent voor zo’n door slachtoffers gewenst onderzoek.
Dat blijkt uit een zondag gepubliceerde peiling van Maurice de Hond.

Samenvatting:
* 40% van de Nederlanders denkt dat de commissie Deetman niet onafhankelijk is. Dit is 30% onder de katholieken.

* Bijna 75% vindt dat de schadevergoeding in alle gevallen ruimhartig moet zijn.

* Bijna 70% van de  Nederlanders vinden dat de katholieke kerk vanwege de misbruikaffaires geen uitspraken meer mag doen over hoe mensen zich horen te gedragen. Onder katholieken is dat 55 procent.

Voor het voilledige artikel:
http://www.nu.nl/binnenland/2400045/ruim-helft-wil-parlementair-onderzoek-kerkmisbruik.html

Doodzalving – Open brief aan de commissie Deetman

Verzonden aan de media en dhr Deetman op 8 oktober 2010

Geachte heer Deetman en leden van de onderzoekcommissie,

Afgelopen week heb ik de beide bijeenkomsten in Utrecht en Eindhoven bij mogen wonen waarvoor nogmaals mijn dank. Volledig in lijn met de door u onderstreepte transparantie schrijf ik deze brief via de publieke media. Op deze wijze is iedereen tegelijkertijd op de hoogte.

De bijeenkomst in Eindhoven heb ik vroegtijdig moeten verlaten, omdat mij gaandeweg een onbestemd gevoel van onbehagen bekroop. ’s Nachts na urenlang wakker gelegen te hebben kwam er een woord in mij op: “doodzalving”.
Dit woord bestaat niet, maar intuïtief beschrijft het als geen ander het gevoel dat mij overviel.
De commissie is bezig, bemenst met van zichzelf overtuigde wetenschappelijke autoriteiten, de slachtoffers ‘dood te zalven’, een vals gevoel van warme veiligheid te creëren, in slaap te schommelen, en zij mogen daarvoor onderdanig danken.
En dat terwijl zij weer misbruikt worden, alleen ditmaal door en voor uw onderzoekcommissie!

De slachtoffers vragen aandacht voor hun verhaal en welke impact het misbruik op hun leven gehad heeft, de commissie verwerkt deze informatie tot een kille matrix.  Zij willen de commissieleden ‘raken’ met hun verhaal, maar worden (waarschijnlijk vanwege de noodzakelijke wetenschappelijke objectiviteit) hooguit als historisch, pathologisch of statistisch interessant beschouwd.

Terwijl de commissie door patriarchale omarming de indruk probeert te wekken aangedaan te zijn met het lot van de mensen, maakt zij deel uit van de door het misbruik ingezette gespletenheid: de afstand tussen de waarheid en de verwrongen, verkrachtte realiteit van het slachtoffer.

De waarheid komt door dit onderzoek niet op tafel en dus worden de slachtoffers niet gediend en wel om volgende redenen:

Afgeleide verantwoordelijkheid
Door de opdracht van de bisschoppen te aanvaarden bent u, in de ogen van de slachtoffers, een verlengde van de rooms-katholieke kerk geworden en worden uw acties en initiatieven dan ook met de nodige argwaan bekeken.
U bent u daarvan bewust, want veel tijd en nauwkeurig gewogen woorden heeft u gebruikt om de aanwezigen van de onafhankelijkheid van de commissie te overtuigen. Zowel als het de inhoudelijke opdracht, de activiteiten en de keuze van de leden van de commissie betrof. Echter, en dat is mogelijk een bijwerking van mijn misbruik, als iemand mij voortdurend verteld dat ik mij geen zorgen hoef te maken, begin ik me pas echt zorgen te maken en al het besprokene extra te wegen.

Mijn vraag daarom aan u:
Waarom heeft u niet direct aangegeven dat dit onderzoek, van de kerk onafhankelijk zou moeten gebeuren of bent u van mening dat het nu, voor de slachtoffers, “op de best mogelijke plek” en onder de best mogelijke omstandigheden plaatsvindt?
Want dat zou toch, gezien de door u meermaals nadrukkelijk betoonde betrokkenheid met de slachtoffers, het belangrijkste zijn?

Vooral ook omdat een openlijke weigering uwerzijds mogelijk de weg opengesteld had voor een onderzoek vanuit de politiek geïnitieerd en gedragen. Dat had het grote voordeel gehad dat deze zich dan serieus met dit onderzoek en onderwerp had moeten bezighouden en een aantal eruit voortvloeiende maatschappelijke problemen als de hulpverlening en het in het verleden verhinderen van de rechtsgang door de kerk ook de aandacht zouden krijgen die ze verdienen. Hiermee zijn de slachtoffers pas echt gediend!

De doofpot
Meermaals heeft u gerefereerd aan “de doofpot” en dat de commissie weigert mee te werken aan de instandhouding daarvan en dat de activiteiten van de commissie op transparantie gericht zijn. Mijns inziens verward u twee doofpotten en is de door u betoogde openheid daarom misleidend:
De 1e – historisch. In het verleden ingesteld door de rooms-katholieke kerk om de goede naam en de machtspositie van de kerk te verdedigen. Deze heeft het misbruik ‘geïnstitutionaliseerd’, in deze omvang mogelijk gemaakt en misdaden toegedekt.
Hieraan gaat uw onderzoek niets meer veranderen; dit is een realiteit.
De 2e – actueel. Het achterhouden van informatie, gebrek aan openheid en de weigering bij het onderzoek naar de gebeurtenissen mee te werken door alle bewijzen vrijwillig en ongevraagd op tafel te leggen.

Uw onderzoek is gebaseerd op getuigenissen van slachtoffers, daar hoeft u de doofpot niet te vrezen, de mensen hebben hun ziel voor u geleegd. Echter, te verwachten dat de kerk u informatie zal verstrekken buiten de door u bij hen aangedragen gevallen  (als ze dat al doen?!?) is een illusie en u zou beter moeten weten.
Kijkend naar de reacties vanuit de kerk sinds het begin van dit jaar is duidelijk dat zij niet bereid is eenmalig en volledig met het verleden af te rekenen, want dan hadden zij onmiddellijk en vrijwillig alle informatie aan de commissie beschikbaar gesteld.

Onderzoeken naar misbruik in het buitenland over de afgelopen tien jaar hebben ons geleerd (of zouden ons geleerd moeten hebben!) dat de kerk voortdurend de zelfde ‘modus operandi’ hanteert als het om onderzoek van misdaden van medewerkers van de kerk gaat; namelijk: tijd winnen. De kerk vertraagt het onderzoek, werkt uiterlijk mee, maar doet alles om het langer te laten duren en zoveel mogelijk geheim te houden. Mocht u per ongeluk ‘struikelen’ over informatie die niet te weerleggen of te ontkennen valt dan wordt deze na veel aandringen en halfhartig toegegeven, maar geen actie ondernomen.

Ik geloof u als u mij zegt dat u de resultaten van het onderzoek volledig openbaar zult maken, betwijfel echter dat ‘de onderste steen boven komt’ omdat de wil om dat te doen, voor iedereen zichtbaar, ontbreekt bij de kerkelijke instanties, de bisschoppen en de orden.
Door de opdracht te aanvaarden werkt u hier aan mee, houdt u de doofpot in stand, en zijn de slachtoffers wederom niet gediend!

Vrijwillige medewerking van de commissieleden
Het heeft mij ten hoogste verbaasd van u te horen dat de commissieleden op vrijwillige basis en in hun vrije tijd medewerking verlenen aan de commissie. Dat klinkt op het eerste gezicht achtenswaardig en idealistisch, maar wat betekent dit? Waarom doen ze dit?
Staat het mooi op het CV, meegewerkt te hebben aan een historisch zo belangrijk onderzoek? Is het, of zijn de slachtoffers, een interessant studie object en kunnen wij hier later een wetenschappelijk werk over verwachten? Uit liefde voor de rooms-katholieke kerk?
Of is het weer gewoon: misbruik?

Ik vraag me af en heb mijn twijfels of dit het onderzoek ten goede komt en niet onnodig vertraagt en of hiermee de slachtoffers gediend zijn? Want dat zou, nogmaals, naar u eigen zeggen, toch het belangrijkste voor u zijn.

Aanbevelingen aan de bisschoppen
Omdat u meerdere malen tijdens de bijeenkomsten dit aspect van uw opdracht beklemtoond heeft en dat de heling van de slachtoffers voorop staat in het onderzoek, zou ik u willen vragen uw ‘ingang’ bij de Nederlandse Bisschoppenconferentie en de Konferentie Nederlandse Religieuzen te gebruiken voor volgende aanbeveling:
•    Geef openlijk toe fout geweest te zijn en daardoor duizenden kinderen, gelovigen en niet-gelovigen, beschadigd te hebben.
•    Geef openlijk toe dat de naam en de macht van de kerk de prioriteit gehad hebben en daarom daders niet aan justitie zijn overgeleverd en slachtoffers niet op tijd behandeld zijn.
•    Geef openlijk toe bewust informatie achtergehouden te hebben en daardoor de rechtsweg verhinderd te hebben.
•    Betuig openlijk schuld en geef volledige openbaarheid van geheime documentatie m.b.t. daders en daden.
Dit zou niet alleen zeer helend zijn voor de slachtoffers, maar ook de gelovigen helpen het vertrouwen in hun kerk te herstellen en de vele geestelijken die nu twijfelen aan hun roeping binnen de rooms-katholieke kerk helpen de weg naar het geloof weer terug te vinden.

In afwachting van uw antwoord,
Hoogachtend,

Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening na seksueel misbruik

Slachtoffers seksueel misbruik R.-K. Kerk willen onafhankelijke hulp

uit NRC-handelsblad / van websiteUtrecht, 6 april.

Slachtoffers van seksueel misbruik binnen de Rooms-Katholieke Kerk willen dat er een onafhankelijke hulpinstelling komt.Dat bleek gisteren op een bijeenkomst in de Geertekerk in Utrecht waar slachtoffers bijeen kwamen om hun ervaringen te delen.Veel aanwezigen zeiden het „onbegrijpelijk” te vinden dat er nog geen instantie speciaal voor de slachtoffers is. Over het katholieke meldpunt Hulp & Recht waren de sprekers overwegend negatief. Ook de commissie-Deetman die het misbruik namens de kerk onderzoekt, wekt wantrouwen bij de meeste aanwezigen in Utrecht.Vorige week kondigden ministers Rouvoet (Jeugd en Gezin, ChristenUnie) en Hirsch Ballin (Justitie, CDA) aan dat het kabinet een eigen onderzoek gaat doen naar de rol van de Raad voor Kinderbescherming in de misbruikgevallen bij katholieke jeugdinstellingen.

Verslag Geertekerk 5 april RTV – Utrecht

BEKIJK DE UITZENDING RTV UTRECHT
UTRECHT – In de Geertekerk in Utrecht was maandagmorgen een bijeenkomst waarin slachtoffers van seksueel misbruik binnen de Rooms-Katholieke kerk hun ervaringen uitwisselden.In de Remonstrantse kerk waren ongeveer twintig mensen aanwezig die zeggen te zijn misbruikt binnen katholieke instellingen. Ook een aantal partners was meegekomen.De stichting mannenhulpverlening na seksueel misbruik organiseerde de bijeenkomst. Van die stichting zijn enkele hulpverleners aanwezig. De Remonstrantse Gemeente Utrecht heeft de kerk opengesteld.

Bijeenkomst misbruikslachtoffers in Utrecht

UTRECHT – ‘Als de pater in de slaapzaal langs je bed liep, deed je alsof je sliep. Want dan pakte hij de buurjongen. Achteraf denk je, waarom heb ik het laten gebeuren.’ Dat zei een slachtoffer van misbruik in een katholiek internaat maandag tijdens een bijeenkomst in de Remonstrantse Geertekerk in Utrecht.

Daar vertelden ongeveer twintig mensen om de beurt over hun ervaringen met seksueel misbruik in katholieke seminaries en internaten. Dat vond plaats in verschillende delen van het land. ‘Hier staan is erg moeilijk, terwijl ik het verhaal al zo vaak heb verteld.’

Het waren vooral mannen die spraken op de bijeenkomst die was georganiseerd door de stichting mannenhulpverlening na seksueel misbruik. Maar ook een paar vrouwen vertelden te zijn misbruikt in katholieke kring. Een van de vrouwen zei zwanger te zijn geraakt door verkrachting van een Franciscaner broeder en dat ze niet weet waar haar kind is.

‘Ik heb heel lang niet in een kerk kunnen komen, omdat ik bang was dat ik ging braken’, zegt een man die zegt te zijn misbruikt in een Nijmeegs internaat door een jezuïet. ‘Ik kom sinds een paar jaar weer in de kerk. Maar ik weet zeker. God is geen katholiek.’

De slachtoffers zijn het unaniem eens dat er een onafhankelijke hulpinstelling moet komen. Over het katholieke meldpunt Hulp & Recht zijn vrijwel alle sprekers ronduit negatief. ‘Het is toch van de pot gerukt dat je bij een organisatie die zelf in de beklaagdenbank staat, je verhaal moet doen’, aldus een man uit België. Hij zegt te zijn misbruikt door een jezuïet in het Belgische Tervuren.

Veel aanwezigen vinden het ‘onbegrijpelijk’ dat er nog geen instantie is speciaal voor de slachtoffers. ‘Na een aardbeving komen we meteen in actie. We helpen de slachtoffers en kijken daarna pas waarom de huizen zijn ingestort. Nu is er alleen maar aandacht voor de vraag waarom de huizen zijn ingestort’, aldus José Hennekam. Van hem verscheen recentelijk een boek waarin hij zijn ervaringen met misbruik binnen een kleinseminarie beschrijft.

Ook het onderzoek ingesteld door de Rooms-Katholieke Kerk, waarvan oud minister Wim Deetman momenteel een onderzoekscommissie formeert, wekt wantrouwen. ‘Ik diende een klacht in bij de commissie-Deetman’, aldus een van de sprekers. ‘Toen ik vroeg of ik in contact kon komen met andere slachtoffers, zei een beleidsmedewerker: die mensen komt u vanzelf wel tegen.’

Een aantal sprekers heeft besloten om een vervolg op de bijeenkomst te organiseren.

copyright Volkskrant en ANP