Meldpunt misbruik Rooms-katholieke Kerk langer open

Bron : Trouw

De Rooms-Katholieke Kerk moet het meldpunt voor klachten over seksueel misbruik in de kerk minstens tot 1 mei volgend jaar open houden. De bisschoppen sloten het meldpunt per 1 juli, maar dat was volgens de rechter in Utrecht te snel. Ook in het buitenland is een termijn van 3,5 jaar voor vergelijkbare klachtenregelingen normaal, aldus de rechtbank vandaag.

De bisschoppenconferentie wilde per 1 juli geen klachten meer aannemen tegen inmiddels overleden personen of over al verjaarde zaken. Het Vrouwenplatform Kerkelijk Kindermisbruik ( www.vpkk.nl ) stapte naar de rechter, omdat misbruikte mensen volgens hen meer tijd nodig hebben. Klachten over niet-verjaarde zaken of tegen nog niet overleden personen worden overigens nog gewoon in behandeling genomen.

De voorzieningenrechter is het met het Vrouwenplatform eens dat slachtoffers ‘een drempel moet overwinnen om een klacht in te dienen’. Dat hadden de bisschoppen moeten beseffen, vindt de rechter, zeker omdat het seksueel misbruik in de kerk lang is ontkend en toegedekt, waardoor het vertrouwen in de kerk ernstig is geschaad. De bisschoppenconferentie heeft de belangen van de betrokkenen onvoldoende betrokken bij het stellen van een einddatum.

Morele verantwoordelijkheid
De bisschoppen beraden zich op de uitspraak van de rechter, laat de Rooms-Katholieke Kerk in Nederland weten. De Tweede Kamer en minister Opstelten (Justitie) stemden in met de sluitingsdatum. Daarover was ook overleg met slachtofferorganisatie KLOKK.

Het Meldpunt Misbruik RKK bestond op 1 juli 2 jaar en 8 maanden. Volgens de kerk kwamen er de laatste tijd steeds minder klachten binnen over heel oude zaken. De kerk blijft morele verantwoordelijkheid nemen voor wat de slachtoffers van seksueel misbruik – en overigens ook van ander geweld – is aangedaan. Het seksueel misbruik vervult de bisschoppen met afschuw en verdriet, aldus hun raadsman.

Inmiddels is besloten dat de bisschoppen niet in beroep gaan  tegen de uitspraak van de voorzieningenrechter vorige week. Lees hier het bericht in de Telegraaf

Een kostenberekening.

Via een vriendin kreeg ik een gedichtenbundel van de hand van Dieke de Jong. Titel: Verlangen naar huis. [ISBN 978-90-484-2920-2]

In een eerdere bericht publiceerde ik al een gedicht van Dieke. Ik schreef daarbij dat ik veel herkenning ervaar. Ook mijn leven is “voorbijgegaan”, niet tot zijn bestemming gekomen. Dus niet de baan of het werk dat misschien wel voor mij zou zijn geweest. Veel onkosten en of derving van inkomsten door therapieën, ziektekosten e.d. Dieke beschrijft in haar boek in een brief aan de dader wat het haar allemaal heeft gekost [en nog kost]. Een kostenberekening dus…

Heb jij herkenning? Ik wel….

Hallo dader,

Alweer achtenveertig jaar geleden heb je mij verkracht met geweld en onder bedreiging. Misschien, ik hoop het, was ik de enige met wie je dat gedaan hebt. Heb je het ook met andere meisjes gedaan, dan schrijf ik je deze brief ook namens hen.

 Wat je waarschijnlijk niet weet, is welke impact die daad op mijn leven heeft gehad. Zelfs nu nog zijn de sporen daarvan merkbaar, en een deel gaat nooit over. Wat kapot is blijft beschadigd. Ik weet niet wie je bent, je was voor mij een onbekende jongen, en daarna heb ik je nooit meer gezien, ik weet niet of je open staat voor mijn verhaal. Vind je het gezeur en geklaag? Gedateerd? Een gesloten boek? Gezemel over gevoelens die opgeblazen worden om meer effect te krijgen? Ziekelijke zucht naar aandacht, of een manier om jou een schuldgevoel aan te praten? Ik weet dat het niet zo is. Onder mijn verhaal staat een stukje uit een krantenartikel dat genoeg zegt.

Misschien heb je echt spijt, en is je leven niet goed verlopen. Elke daad heeft hoe dan ook een gevolg heb ik gemerkt. Hoe je ook bent, wat er ook gebeurd is in je leven, het is tijd een rekening op te stellen. Omdat ik niets weet over jou, houd ik het zakelijk. Smartengeld laat ik er buiten, maar ik kijk naar de financiële gevolgen die zijn voortgevloeid uit jouw daad.

Je werpt me tegen dat het niet zo’n vaart had gelopen als ik niet zo was zoals ik ben, dat er heel veel kinderen rondlopen die er geen trauma’s aan over zouden hebben gehouden. Dit is een raar argument. Net zoiets als een kleuter verwijten dat ze haar been heeft gebroken bij een botsing, waarbij een stevige kerel slechts een paar blauwe plekken zou hebben opgelopen. Feit is dat je niemand moet aanrijden. Feit is dat je jegens mij een buitengewoon agressieve daad hebt gepleegd die zijn gevolgen heeft gehad.

 Hier volgt een globale lijst van kosten die ik gedurende mijn leven heb moeten maken om het hoofd boven water te kunnen houden. De oorzaak van de klachten zijn gerelateerd aan jouw daad van 48 jaar geleden.

 —————————-

Omdat ik zo jong was, zijn gevoelens als angst, woede in mijn lichaam opgeslagen. Ze verbaal uiten kon ik niet, want ik bezat toen niet de woordenschat om uit te spreken wat er was gebeurd. Onverklaarbare pijnen, lichamelijke spanningen, ziekten zonder oorzaak. In het gangbare circuit kom je daar niet ver mee. Dus de homeopaten en andere genezers zijn vaak bezocht. En alles hielp. Maar omdat de werkelijke oorzaak niet werd aangepakt, kwamen dezelfde ziektes en ongemakken telkens weer terug, en bleef behandeling noodzakelijk.

 Geschatte kosten: 

Per jaar € 500,00

Aantal jaren hulp gehad tot nu toe: 25

25 x 500 = € 12.500                                                     € 12.500

——————————– 

Als gevolg van ziektes, depressies en angsten, is het me nooit goed gelukt een carrière op te bouwen. Het omgaan met deze aandoeningen kost enorm veel tijd en energie. Bovendien was het de vraag wat ik eigenlijk wilde. Die vraag stuitte bij mij op een blokkade die het gevolg was van de verkrachting door jou. Het was slikken of stikken, doen wat jij wilde of doodgaan. Het uiten van een eigen wil was levensgevaarlijk, heb ik toen geleerd. Ik doe vaker wat anderen van mij willen, dan wat bij mij past of goed voor mij is.

Bij de schatting houd ik rekening met mijn mogelijkheden (ben redelijk slim, getalenteerd) en de carrières van mijn broers en zus die allemaal maatschappelijk geslaagd zijn en onder dezelfde omstandigheden als ik zijn opgegroeid.

 Geschatte gederfde inkomsten:

Per jaar: € 5000

(gemiste carrièrekansen, onvermogen mijn werk op (financiële ) waarde te schatten)

Aantal werkzame jaren: 20

(zorgjaren voor kinderen niet meegerekend)

20 x 5000= € 100.000                                       € 100.000

——————————-

Naast de lichamelijke klachten had ik ook veel psychische klachten. Ook hiervoor heb ik de ene therapie na de andere gevolgd. In het reguliere circuit, maar ook in het alternatieve. Van schreeuwtherapie ( om mijn woede te reguleren) tot therapie die leidt tot zachte ontspanning,  hypnotherapie, gestalttherapie, speiertherapie,  weekendgroepen, filosofische benadering, noem maar op. Alle beetjes hielpen. Zoals mijn broer zei: je komt er na elke therapie weer leuker uit. 

 Geschatte kosten:

€ 6000,00                                                         € 6000,00

——————————- 

Het is bekend dat vrouwen met een verleden waarin misbruik voorkomt vaak relaties aangaan met mannen die een garantie geven op verdriet en verlies. Ikzelf ben hier geen uitzondering op, en was niet in staan een gezonde, gelijkwaardige relatie aan te gaan. Kwam een goede man te dichtbij, dan werd ik bang en ging er als een haas vandoor. Behalve al het hartzeer kost een negatieve relatie ook veel geld,  want je krijgt geen problematische relatie met iemand die zijn leven goed op orde heeft.

 Geschatte kosten:

Verlies kapitaal:             € 5500,00

Verlies pensioenopbouw:          € ? er is niets opgebouwd

Overige kosten:€ 35.000

€ 5500 + € 35000=€ 40.500                  € 40.500

 ———————————

Ook gewone vriendschappen zijn problematisch. Ik heb wel twee vriendinnen, maar door mijn hyperactieve altijd bezig zijn, en pendelen tussen grote activiteit en totale uitputting, heb ik geen tijd of energie om die mogelijk waardevolle vriendschappen te onderhouden. Ik heb gelezen dat dit vaker voorkomt als gevolg van misbruik, dus ik opper het hier als kostenpost.

De kosten bestaan uit een te klein netwerk van vrienden en kennissen waardoor mijn gezondheid, welbevinden, op een onwenselijk laag pitje blijven. Hierdoor moet ik vaker betaalde hulp inschakelen.

Geschatte kosten:

Kosten door eenzaamheid:        € 200

Aantal jaren: 30

30 x 200= 6000                                                € 6000

——————————-

Totale schatting tot nu toe:                                € 165.000

 Als verantwoording van bovenstaand kostenplaatje heb ik hieronder een artikel geplaatst.

Uit: BN de Stem, 27 maart 2010

 ‘DEN HAAG – De samenleving betaalt een hoge prijs voor ernstig seksueel misbruik. Jaarlijks kost dat de maatschappij tussen de twee en drie miljard euro.

Dat zeggen misbruikexperts Thomas Bolm, psychiater bij ggz-instelling Altrecht, en Martijne Rensen, directeur van het Landelijk Centrum voor Vroegkinderlijke chronische Traumatisering (LCVT).

De kosten lopen zo hoog op, omdat slachtoffers vaak langdurig niet kunnen werken en veel hulp nodig hebben. Zij doen drie keer zo vaak een beroep op de zorg als niet-slachtoffers. Ernstig seksueel misbruik komt op brede schaal voor. In Nederland worden jaarlijks tussen de 140.000 en 160.000 kinderen mishandeld. Een deel van hen wordt seksueel misbruikt. Dertig tot veertig procent van deze slachtoffers wordt misbruikt door familieleden, de helft door iemand die ze goed kennen en vertrouwen. Slechts tien procent van de slachtoffers kende de dader niet.

Slachtoffers van misbruik lopen later vaak niet met hun verleden te koop maar houden er wel lichamelijke en geestelijke klachten aan over. De gevolgen van ernstig misbruik kunnen verwoestend zijn voor hun verdere leven.

Slachtoffers zijn vaak zwaar getraumatiseerd, hebben meer depressies en zelfmoordneigingen dan anderen, ontwikkelen soms een persoonlijkheidsstoornis, of raken verslaafd aan de drugs of alcohol.’

 

Ik wil ook smartegeld

Via een vriendin kreeg ik een gedichtenbundel van de hand van Dieke de Jong. Titel: Verlangen naar huis. [ISBN 978-90-484-2920-2]

Ik las het min of meer nonchalant als het “zoveelste boek” geschreven vanuit de belevingswereld van een slachtoffer van seksueel misbruik. Tot ik op pagina 37 getroffen werd door het gedicht “Ik wil ook smartegeld”. De tekst raakte mij diep, ik ervoer er zoveel herkenning in. Hoewel geschreven door een vrouw en dus vanuit haar belevingswereld, is de tekst ook zo universeel.

 

Ik wil ook smartegeld

 

Genoegdoening

Voor de jarenlange angst.

Voor de jarenlange buikpijn.

Voor de niet aflatende misselijkheid.

Voor de voortdurende alertheid op gevaar.

Voor de angst voor dichtslaande deuren.

Voor de schade opgelopen door verkeerde relaties.

Voor het onvermogen te kunnen ontspannen.

Voor de inprenting verliezer te zijn, want zwak.

Voor de haatverhouding met mijn lichaam.

Voor de angst voor conflicten.

Voor een leven met een slot op mijn vermogens.

Jongen door vrouw misbruikt

Hallo,

Blijkbaar was ik altijd op zoek naar mijn verleden en heb ik het nu eindelijk gevonden. Ik ben inmiddels 62 jaar en ben al jaren achtereen zoekende. Om een lang verhaal kort te maken ontmoete ik een vrouw op het internet waarmee ik chatte en niet veel later een afspraak mee maakte. Door mijn “date” met deze vrouw en de gevolgen ben ik “wakker” geworden wat mij is overkomen. Ik heb dit meer dan 45 jaar voor mijzelf verborgen, verstopt en er nooit met iemand over gesproken, eigenlijk onbegrijpelijk dat dat kan.  Ik ben jaren (van 12e tot mijn 16e) seksueel gebruikt, misbruikt? Door een buurvrouw die 10 jaar ouder was dan ik. Heeft ze mij gebruikt, misbruikt? heb ik haar gebruikt? Was ik haar speeltje om haar lusten te bevredigen? Het is allemaal heel onschuldig begonnen en ik was natuurlijk heel nieuwsgierig, ik was een (puber) die nog nooit enige seksuele ervaring had beleefd. Ze bouwde de spanning op, ze verleide mij met haar uiterlijk, haar kleding en gedrag, haar erotische vragen en zinspelen. Het ging steeds verder, ze nam me helemaal in haar bezit en had na een aantal weken de volledige controle over me. Ook dreigde ze altijd met allerlei zaken dat ik er niet over mocht spreken, met niemand. Zij heeft met mij de meest vreemde seksuele dingen gedaan, zij nam altijd het initiatief, het gebeurde vaak wekelijks en ik werkte daar aan mee. Ik vond het wel spannend en opwindend om met een mooie ervaren vrouw seks te hebben en ervaring op te doen.  Ik sprak er met niemand over, mijn vrienden wisten het ook niet. Zelfs als er over seks gesproken werd met mijn vrienden onder elkaar hield ik altijd mijn mond terwijl ik al heel veel (slechte) ervaringen had.  De vrouw die ik ontmoete tijdens mijn “date”  had dezelfde overeenkomsten als mijn buurvrouw, zij nam het initiatief, zij verleide mij, zij …….. ga maar door! Na die ontmoeting en belevenissen gingen mijn “ogen” open. Er was zoveel herkenning, de herinneringen stroomden bij me binnen. Ik ben met haar natuurlijk direct gestopt, daar wilde ik eigenlijk helemaal niets meer mee te maken hebben. Was dit wat ik altijd heb opgezocht? Was het met mijn buurvrouw een soort SM of een andere begeerte van haar dat weet ik nu niet maar wil er graag over praten. Is dit het grootste trauma in mijn leven? Heeft deze ervaring veel schade aangericht in mijn verdere leven? En waarom heb ik dit verzwegen en helemaal verbannen en uit mijn hoofd gezet? Ik heb nu een jaar  psychische hulp en volgens de deskundigen heb ik PTSS, of het seksueel misbruik daarvan alleen de oorzaak kan zijn is nog niet helemaal bekend, ik heb namelijk nog een paar traumatische gebeurtenissen meegemaakt toen ik 18 jaar oud was.  Ik vraag mij af of er “lotgenoten” zijn, mannen met eenzelfde ervaring, hoe hebben die dit beleefd en verwerkt in hun verdere leven. Na lang zoeken ben ik op dit forum terechtgekomen en schrijf het hier op omdat er veel te weinig bekend is over seksueel misbruik door vrouwen met jongens/meisjes. Naast dit is er ook heel weinig onderzoek gedaan of rapportage te vinden op internet of elders. Ik ben heel benieuwd naar reacties hier en wil graag ervaringen met mensen delen.

oproep lotgenoten

Hallo

 

Ik ben opzoek naar incest slachtoffers, die ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt als ik. Om ervaringen uit te wisselen via email, elkaar zo te steunen.

 

Groet

erwin

Lotgenoten

Hallo,

Ik ben bezig met een leuke avond of dag te organiseren voor misbruikte jongeren en wil hiervoor in contact komen met leeftijdsgenoten die ongeveer hetzelfde meegemaakt hebben om te brainstormen en uiteindelijk naar die dag of avond te komen. Zelf ben ik misbruikt van mijn 3e tot mijn 10e en ik zou graag ervaringen willen delen. Aangezien niemand het openlijk erover heeft, ken ik niet veel lotgenoten, en al helemaal geen lotgenoten van mijn leeftijd. Ik ben wel naar lotgenotendagen geweest, maar die waren met allemaal oude vrouwen waarmee je dan ging ‘knutselen’. Ik wil een heel andere aanpak nemen, namelijk echt plezier helpen. Zoals een klein festival met alleen misbruikte jongeren tussen de 13-25 en hen directe omgeving. Zo wil ik een veilige haven creëren en ons van daaruit sterk maken. Graag zou ik willen brainstormen hierover, en aangezien deze organisatie speciaal gericht is op jongens, stuur ik hier een berichtje, want ik wil die groep niet vergeten, wat vaak wel gebeurd. Als je geïnteresseerd bent, stuur dan een mailtje of reageer hierop. Dat zou ik heel erg op prijs stellen.

Alvast bedankt,
Willianne

Over het Podium – verslag infomiddag

Over het podium

Vrijdagmiddag 8 maart 20113 was er in Cothen een “informatiemiddag over seksueel misbruik” georganiseerd door Peter John Schouten [PJ]. Hanna en ik gingen er naar toe. Ik omdat ik sinds half november bij PJ in [psychodrama] therapie ben vanwege het feit dat ik er niet meer aan ontkwam. Ik ben in mijn jonge jaren -seksueel- misbruikt.
Hanna ging mee, niet met veel enthousiasme, liever zou ze dit alles willen ontlopen. Maar ze ziet mij en ze ziet de gevolgen van dit misbruik in mijn leven.
Ze weet wat er is en beseft dat ze niet anders wil en kan dan mee deze weg te lopen. Zo wil ze ook deze middag meegaan om te ondergaan wat er valt te “informeren over….”.

Samen komen we aan in dat mooie dorpje Cothen, de lieflijke dorpsbrink, het kerkje aan de Kromme Rijn. Het water stroomt vlot langs de boerderij waar in de voormalige stal de middag zal worden gehouden.
We zien wat mensen de auto parkeren, een mooie zwarte Volvo cabrio zoekt een plaats, ik kijk er even naar; ’t is wel een heel mooie auto…. Voor ons loopt een echtpaar. Zouden zij ook….
Ja, even later zien we hen ook in de voormalige stal zitten.

We komen bij de voordeur en zien meteen de zaal klaar staan. Stoelen staan richting de ingang. Meteen zien we de drie personen die met mij/ons mee zouden komen zitten. Een knik en blik van herkenning en de begroeting. Ik voel mij wat onwennig, ja ik zie wat bekenden en ik bemerk dat ik onwillekeurig zoek naar andere bekenden van de workshopdagen waar ik nu drie keer ben geweest.

Terwijl we naar de stoelen lopen komen we langs een rond wit kleedje met daarop een kinderstoeltje waarop een geel papier “het moment” staat er op.
Ik besef mij dat we, hoewel het gelijkvloers is, over het podium lopen.

Later als we zitten met een kop thee zegt Hanna dat ze het eigenlijk een onprettige opstelling vindt. De stoelen hadden anders kunnen staan, opzij gericht zodat je niet meteen de binnenkomende mensen in het gezicht kijkt. Zodat je niet over het podium de mens ziet binnenkomen en in het gezicht kijkt. Ik weet niet of het bewust was dat de stoelen zo stonden, het had ook praktisch gezien wel iets handigs. Maar nu een paar dagen later besef ik dat niemand de zaal binnen kon komen dan door over het podium te lopen. Je kon er niet omheen….

Dat zou tijdens de middag ook wel blijken. Je kon en kunt er niet omheen wat hier gebeurt. Ik kon niet heen om wat er in het verleden gebeurde. De keiharde realiteit zou wel klinken deze lieflijke en zonnige vrijdagmiddag.
PJ een vriendelijke ogende man, beetje olijk, beweeglijk op het podium, verwonderlijk kijkend af en toe, begon zijn verhaal. Met een Power Point van zo’n 37 plaatjes. Het zou interactief zijn, je mag reageren en dat zou ook gebeuren.
Wie zaten er in de zaal. Ja natuurlijk PJ’s vrouw Loes Stolker die met veel gastvrijheid een ieder voorzag van koffie en thee, maar die ook als partner naast PJ aanwezig was; aanwezig was in het verleden van hem; ook PJ is/was slachtoffer van seksueel misbruik. Totaal zaten er 25 personen, merendeel mannen.

De introductie klonk: “We zullen gaan horen over iets waarvan we eigenlijk niet willen horen, waar we liever omheen lopen, wat we willen ontkennen….” De PowerPoint startte met het vriendelijk koppie van een jongen. Al snel zagen we dat het hoofd in tweeën ging en er het gezicht van een oudere man tussen de delen kwam. Het verbeeldde de impact van wat ooit gebeurde. “Het moment”, het centrale gebeuren op het podium.
Een hele lijst van kenmerken ging via de PowerPoint voorbij, want wat gebeurt er tijdens de eerste seksuele handeling met een jongen door een volwassene? En wat is nodig na dat moment?
Een verhaal ontspon zich over Incubatietijd, Traumaseksualiteit, Verwerking etc.

Gelukkig was er na een uur een ruime pauze. Even, met een kop thee in de hand, een pauze langs het nog steeds stromende water van de Kromme Rijn. Even praten met wat mensen die met mij mee waren gekomen.

Toen weer terug. De “realiteit” van het moment in. Terug in de zaal kwam op een gegeven moment Paul op het podium. Hij komt al 11 jaar bij PJ. Nog maar heel kort geleden confronteerde hij de dader die hem ooit lang geleden seksueel misbruikte met de feiten van wat toen, op zijn zevende levensjaar, gebeurde.
De drie keren dat ik bij PJ kwam was Paul er ook steeds. Het was merkbaar dat hij al 11 jaar bezig was met zijn geschiedenis, met “het moment” in zijn leven.

In de drie keer dat ik hem ontmoette zag ik de verandering. In december nog als een gebroken mens. In januari, na de confrontatie [die een verfilming waard is], was hij een ander mens. Glans kwam er op zijn bestaan. Maar wel glans op een gebroken leven. Paul las de brief voor die hij had gegeven bij de confrontatie aan de dader.
Hij stond daar op het podium van “het moment” en hij las, en las…
De woorden hoorde ik, ik kende ze eigenlijk wel omdat hij ze al een keer had verteld. En gaandeweg de woorden voelde ik in mijn rug, mijn bekken, mijn benen de pijn komen. Tranen welde in mij op, verdriet kwam. Het raakte mij en daarna zou het alleen maar heftiger worden.

Maar toch, ook deze brief, zo krachtig. Applaus van de zaal volgde na zijn brief….
Verder ging de middag. Het voelde dat het confronterend was. Steeds meer doordrong zich het feit dat het ook over mij ging. Bagatelliseren en wegdrukken…. ze zijn deel van mijn leven van na “het moment”, maar hier ontspon zich op het podium mijn verhaal.
Iemand vroeg mij: “heb je nu herkenning in wat er aan kenmerken op die PowerPoint staat”…. ik hoefde niet lang na te denken. “Voor 95% herken ik het allemaal” …misschien had ik moeten zeggen “voor 95% en dan nog meer”.
Geen verhaal is hetzelfde, maar in de basis is wel veel gelijk.

Het einde van de PowerPoint naderde. De middag zou duren tot 5 uur, maar het was pas half 5. Dan dus vroeg naar huis dacht ik?
Nee. PJ had in het begin gezegd dat de middag interactief zou zijn en nu zouden we wat interactiefs gaan doen.
PJ vroeg alle slachtoffers naar voren. Ik zat als vastgeplakt aan mijn stoel. Wilde ik dit wel, naar voren gaan, uitkomen voor het feit dat ik er ook “zo één” ben? Met schroom ging ik naar het podium. Waar wil ik staan. Ja, het liefst had ik naast Paul gaan staan. Ik keek en zag zo’n 15 mannen staan. Naast Paul gaan staan was niet mogelijk. Maar de plaats naast Dirk was de plek waar ik automatisch terecht kwam. Hem ken ik ook van de workshopdagen. We zijn gelijken, het voelde vertrouwd om in ieder geval naast een “bekende” te staan. Daar stonden we tegenover een publiek van 10 personen. Daar stonden we op het podium, achter en rond het stoeltje met “het moment”. Gaandeweg vertelden alle personen over wat hem was overkomen. Ik had tijd om na te denken wat ik zou zeggen. PJ: “vertel maar wat is er gebeurd” en “door wie”…. de verhalen van de oom, de neef, de vader, de moeder, de tante, de frater, de priester, de sporttrainer/coach….

Wat ga ik zeggen… “Familie” zei ik. Nee, het is nog te confronterend om te benoemen wie het wel waren.
Mijn pijn nam toe, ik stond min of meer krom van de pijn op het podium. Ik kon niet uit mijn woorden komen en vertelde ook dat ik gaandeweg de afgelopen tijd meer herinneringen aan daders en situaties in mijn gedachten waren gekomen. Het doet pijn, verdriet, …

Daar stonden we lotgenoten van “het moment”, daar stonden we op het podium; we konden er niet omheen, we moesten er bij binnenkomst “over heen” en nu stonden we “er op”. We kregen applaus….. het voelt nog bizar. Want wat moet ik met dat applaus, wegvluchten, ontkennen, de boosheid op de verkeerde mensen richten, dissociëren is makkelijker… geen applaus; liever niet.
Enigszins verslagen en met nog meer pijn ging ik terug naar mijn stoel.
Hanna zei achteraf: “tijdens de verhalen overkwam mij een gevoel van walging, ik kon het allemaal, met ons verhaal in het achterhoofd, niet horen. Ik kan mij ook niet meer herinneren wat een ieder zei…”. Haar blijft de herinnering van verhalen die wat haar betreft een duivels/satanische inslag hebben.
Iemand zei later tegen mij: “… ik was mij niet bewust dat zelfs maar een keertje misbruik zo’n vernietigende impact op iemands leven zou hebben…”

Toen vroeg PJ: “willen de partners van de slachtoffers naar het podium komen”.
En daar stond opeens mijn Hanna met nog 3 andere echtgenotes. Ze zei iets over een tsunami van ervaringen en kenmerken die deze middag over haar/ons heen was gekomen nadat er een tsunami over haar bestaan was gekomen door het verhaal over “het moment” dat mij was overkomen. Ze zei dat ze eigenlijk na “ons verhaal” meteen al had willen gaan staan voor ons 15 slachtoffers…
De boosheid om wat ons als partners is aangedaan klonk bij een andere partner. Het niet meer willen van dit leven… maar “ze” kunnen als partner niet anders.

Toen werd gevraagd of er ouders van slachtoffers waren. Twee vaders stonden op. Een van de twee vaders, met geel overhemd, begon te praten maar al snel raakte hij diep ontroerd, van slag, geknakt, ….gebroken… door het verdriet dat hij het niet gemerkt had van zijn zoon. De andere vader met een blauw overhemd brak, kon alleen maar met grote halen huilen en liep weg de keuken in. De vader met geel overhemd sprak over de schuld die hij voelde omdat hij het niet gemerkt had wat er met zijn zoon gebeurde, ….toen, zo lang geleden.
Deze vader was met zijn zoon aanwezig. Samen een middagje pijn rond “het moment” van wat ooit gebeurde. Een vader die zich schuldig voelde om wat er was gebeurt. De andere vader [blauw] kon alleen maar hopen dat zijn zoon ooit op het punt zou komen dat hij hulp zou zoeken. Nu was hij onbereikbaar door de pijn, onbereikbaar door het leven met drugs, blowen en andere uitvluchten.
De gebrokenheid van deze twee vaders raakte mij en deed mij enigszins “goed” omdat het waarschijnlijk raakte aan het feit dat er bij mij ook geen herkenning is geweest door mijn ouders [ondanks dat ik destijds signalen had gegeven].
De middag ging voort, ook aanwezige hulpverleners kwamen naar voren en spraken hun bewondering uit over het verhaal van deze middag. Een van de hulpverleners was een vrouwelijke agent van de zedenpolitie die de slachtoffers aanmoedigde om toch vooral aangifte te doen…

De middag was voorbij, we liepen terug naar onze auto, liepen over de lieflijke Brink en ik zag die mooie zwarte Volvo cabrio weer.
Maar nu herkende ik de bestuurder en de passagier…. het was de vader met het gele overhemd, samen met zijn zoon….
Opeens ziet zo’n auto er anders uit….

Paul
10 maart 2013

Dissociatie

Hallo allemaal,

Nu even geen zoektocht naar medelotgenoten van internaten, maar een vraag naar h/erkenning.

Sinds het moment dat ik misbruik werd, ben ik al stiller geworden en dat is tot op de dag van vandaag een probleem voor mij. Het voelt als een keurslijf wat mijn leven compleet in de greep heeft.
(Kleine tip van de sluier: ik ben van mijn 7de tot 9de misbruik door een pleegbroer. Dit is pas toen ik 16 was boven tafel gekomen. Ik heb er zo goed als (nog) geen herinneringen van. Deze leeftijden komen dus ook van papier af.)
Dat heeft meerdere oorzaken, maar om werkelijk te kunnen gaan verwerken, zal ik eerst bij het gevoel en de herinneringen moeten komen. En dát is nu net precies het probleem, ik kan mij bijna niks meer herinneren  van die tijd. Dissociatie was mijn oplossing om met de situatie om te kunnen gaan. Tot aan depersonalisatie aan toe.
Nog steeds hoeft er maar iets in een ruimte te gebeuren en ik ben compleet weg/afgeleid. Blijkbaar ben ik nog steeds op mijn hoede voor mogelijk gevaar. Ook in het maken van zinnen, kan ik halverwege al de weg kwijt zijn. Zeker wanneer het in workshop verband is en de ogen op mij gericht zijn, moet ik echt mijn best doen om erbij te blijven. Ik heb in de jaren al heel veel trucs geleerd om de schijn hoog te houden.
Maar het haalt mijn emoties en fysieke gevoelens weg. Alleen in een afgesloten ruimte, waar niemand binnen kan komen, en geen dingen kunnen veranderen, kan ik even op adem komen en mijn best doen om dichter bij gevoelens te komen.
Dankzij het fenomeen muziek heb ik emoties kunnen ‘oproepen’ of er even in wegdromen/dissociëren. Doordat ik alleen muziek hoorde en verder niks, kon ik me zo al afzonderen/beschermen voor de buiten wereld. Muziek is nooit een uitlaatklep geweest, maar een 2de taal, waarbinnen ik met anderen probeerde te communiceren. Maar later op het conservatorium was muziek ook techniek en daar werd ik op beoordeelt. Dat voelde weer alsof ik beoordeelt werd op wie ik was. Ik was ook bang om mezelf te laten zien, dus mijn techniek en kunnen kwam nooit uit de verf.
Want zoals een ieder zijn contradixies heeft, kun je er hier ook al een aantal hebben gelezen. Ik maak muziek, normaal willen mensen laten zien wat ze kunnen, maar voor mij hoopte ik altijd dat iemand het zou horen… Me zou begrijpen…
Maar goed, dat dissociëren is dus mijn grootste veiligheid geworden, maar het houd me wel van alles af. Keuzes maken, ik ben dan 9 van de 10 keer compleet blank in mijn hoofd. Delen… Hoe kun je dat wanneer je niet in staat bent je gedachtes vast te houden?
Ik probeer via onderwerpen over mezelf te vertellen. Muziek is zo’n onderwerp. Ik heb door aan mijn instrument te studeren, heel veel parallellen gezien/gemaakt met mijn persoon. En nog steeds zie ik ze. Dat neemt niet weg dat ik moet concluderen dat ook dit in het teken staat van het misbruik. Ik ben nood gedwongen in de muziek terecht gekomen. Waar (bijna) een ieder voor  zijn plezier er voor heeft gekozen, was er voor mij geen andere weg.
Ik kom nu slecht tot bijna niet bij mijn gevoelens/herinneringen en dat frustreert. Het maakt ook dat ik het probleem niet kan vast pakken en telkens weer bagatelliseer.

Zelfs nu ik dit schrijf en weet dat andere mensen dit gaan lezen, zit ik al wel behoorlijk in mijn hoofd. En werk ik veel meer uit structuren dan uit gevoel. Zo erg is het wel.

Dus de hele verwerking zit nog in zijn begin fase. Maar ik houd maar voor me dat wanneer ik graag wil dat ik straks kan delen, zal ik toch ergens moeten gaan beginnen/oefenen.
Binnen mijn werk heeft dit ook zoveel invloed, laat staat elke andere relatie. Zeker nu ik bezig ben om echt het probleem aan te willen pakken, is dit erg vervelend. Terwijl ik andere zo makkelijk keuzes zie maken, ben ik bang om wanneer ik iets van mezelf laat zien, compleet met de grond gelijk te worden gemaakt. Om wie ik ben…

Ik wil hier vanaf, dat moge hopelijk duidelijk zijn… Ik kon hier niet gemakkelijk wat over vinden op dit forum, maar ik zou graag misschien wat andere verhalen willen horen. Ook van mensen die het wel gelukt is om er weer bij te zijn… Adviezen enz…

Ik zou nog veel meer voorbeelden in het dagelijks leven kunnen noemen, maar zitten we hier morgen nog…

Maar ik hoop dat het duidelijk is geworden wat ik bedoel…

Succes een ieder waar die ook dan mee bezig is!

Groeten
Dirk

Hans over misbruiker Br. Pancratius Eymard Ville Stevensbeek jaren 60

Zeer geachte lezers lotgenoten!

Het is me gelukt om steunbewijs te verkrijgen, na veel speurwerk en de volle medewerking van Ton Leerschool , Raymond Lelkens en Bert Smeets hebben we met drie steunverklaringen/bewijzen over hetgeen mij is overkomen op internaat Eymard Ville in de jaren 60 te Stevensbeek. Ik wil bij deze bovengenoemde heren bedanken voor hun medewerking.

Mochten er lotgenoten van misbruiker Pancratius om steunbewijs/verklaring zoeken , ik wil je dan zeker wel helpen.

Mvr.gr. Hans

P.S  de commissie zal binnen 6 weken een advies afgeven omtrent mijn hoorzitting van 15 september.

Ik zal jullie op de hoogte houden!!

2e Bijeenkomst Survivors Voice in Rome

Zoals sommigen van jullie misschien weten ben ik ook actief in een internationale organisatie: Survivors Voice Europe. Vorig jaar organiseerde ik samen met de Amerikanen Bernie McDaid en Gary Bergeron een bijeenkomst tegenover het St. Pietersplein. Voor een bericht over die bijeenkomst verwijs ik naar bericht op deze website of de uitzending van Uitgesproken (vanaf 12:30m)

Ter plekke besloten Sue Cox (GB) en ik een Europese organisatie op te richten vanuit het idee dat de situatie in Europa een andere aanpak nodig heeft dan in Amerika waar misbruik door de katholieke kerk al meer dan 10jaar onderwerp van discussie is.
Zie onze website: www.survivorsvoice-europe.org

Op zaterdag 29 october organiseren wij weer een bijeenkomst in Rome. Weer tegenover het Vaticaan, maar het uitgangspunt is dit jaar heel anders. Zochten wij vorig jaar de confrontatie met het Vaticaan, vieren wij dit jaar het feit dat wij OVERLEEFD hebben.
Ondanks dat de katholieke kerk nog steeds niets onderneemt om de in onze jeugd veroorzaakte schade te herstellen LEVEN WIJ NOG STEEDS!
En dat feit willen wij vieren en het Vaticaan is niet uitgenodigd op dit feest, want zij hebben er niets te zoeken; zij hebben niets bij te dragen aan de feestvreugde. Ik nodig iedereen uit dit feest samen met ons te komen vieren. Het definitieve programma zal ik later bekend maken.

Hierbij de Engelstalige poster van het evenement. Ik hoop jullie allemaal te zien op 29 october in Rome. Ton Leerschool

2nd Annual Survivors of Catholic Clergy Abuse Day in Rome