helpppp ik heb jullie raad nodig

Ik heb sinds vorig jaar april een relatie met mijn ex vriend. Na enkele maanden begon ik te merken dat hij zich steeds voor me afsloot lichamelijk de woorden ik hou van je kwamen met moeite uit zijn mond. ik vroeg hem dat ik het vreemd vond zijn manier van doen en hoe hij me behandelde, hij zei vaak er is niets aan de hand. vanaf het begin had ik hem duidelijk gemaakt dat ik geen lat-relatie wil, maar mijn doel is hem leren kennen en dan te trouwen vanwege mijn geloofovertuiging. hij stemde mee eens ik vertelde hem open en eerlijk waarom mijn huwelijk is geeindigt en dat ik van hem respect, eerlijkheid en liefde verwachte als hij mij niet die dingen kon geven moest hij me met een week of 2 zeggen en dan kon ik de relatie beeindigen. Maar hij wou verder met me hij was verliefd op me en het was geen probleem mijn eisen. zo stelde ik mn hart voor hem open. begin dit jaar raakte ik in verwachting tot mijn schrik en de drama begon, hij wou geen kinderen meer hij had me verteld dat hij al 3 kinderen had uit zn eerste relatie en 1 bij zn laatste, we hadden ook de afspraak gemaakt geen kinderen. Ik twijfelde om een abortus te doen vanwege mijn geloofsovertuiging was het zwaar, maar de druk van hem was te zwaar. In februari had ik bij hem zoals we ieder week deden bij hem geslapen. ik moest nog een mail versturen dus opende de bovenste balk om de geschiedenis te openen, daar zag ik de site relatie planet. Ik schrok en dacht wat moet hij op deze site. ik opende zijn mailbox en zag tot mijn schrik dat hij zich had aangemeld op die site, en betaald lid was van al 4 weken. ik belde hem op en confronteerde hem ermee hij gaf te kennen dat het gewoon nieuwsgierigheid was. Ik was boos,teleurgesteld en in mijn vrouwelijkheid aangetast. ik ging naar huis en heb hem toen 4 weken niet meer gezien, intussentijd kreeg ik een miskraam en we zetten ons relatie verder. De intimiteit werd steeds minder en ik argwanend dat ik in zijn spullen ben gaan snuffelen om meer te weten. en vond daar dat zijn 2de dochter een ander moeder had en zijn eerste en zan tweede verschilden maar 2 mnd van elkaar ik kwam ook erachter dat hij nog 1 kind had. na weken dit voor mezelf gehouden te hebben en ik zag ons relatie aftakelen kon ik niet meer en confronteerde ik hem met de waarheid, hij wilde het gelijk uitmaken en werd boos dat hij me dat niet aan kon doen zo makkelijk weg rennen. later die middag belde ik hem op en hij bood zijn verontschuldiging aan en vertelde mij waarom hij is op zijn 6 misbruikt en heeft moeite mee als iemand te dichtbij hem komt. hij zegt vandaar dat ik met verschillende vrouwen een kind hebt steeds probeer ik het en dan ren ik weg. hij heeft het een keer geprobeerd therapie maar was er nog zieker van geworden dat hij aan zelfmoord dacht. ik vond ook tussen zijn papieren een verwijsbrief van de huisarts. waarin stond dat hij al sinds 2000 een  erectie stoornis heeft en dit met de jaren verergert. uroloog geweest niets hielp zag ik in zijn medische verklaring.angststoornissen, hartklachten, depressie …..Oh wat kreeg ik een medelijden met hem en het kwartje viel heb hem gezegt dat hij geen struisvogel politiek meer kan spelen ik zei je bent al 47jr je ziet er prachtig uit en weet dat je ondanks al deze dingen en wat je me ook heb aangedaan een prachtig mens bent. je hebt recht om gelukkig te zijn en het meest trieste wat hij tegen me zei dat hij geen vader gevoelens heeft voor zijn kinderen hij komt zijn verplichtingen na en dat is alles. hij wil met rust gelaten worden wat heb ik een verdriet hem niet meer zien bij hem zijn zelf zijn stem niet meer horen ik kan hem niet opgegeven heb nog nooit van zo iemand gehouden snap mezelf niet wil niet weglopen wil hem helpen. heb hem afgelopen donderdag gesproken hij huilde toen ik zei dat ik van hem hou en hij het verdient om gelukkig te zijn maar hij moet wel hulp inschakkelen. hij noemde me na lange tijd schat, zaterdag gebeld en hem gevraagt om een keer persoonlijk te praten hij zei laat ik je nog weten. hoe kan ik hem helpen zonder mezelf te schaden

Misbruikt door een Marist?

Ik ben als kind seksueel misbruikt door een Pater Marist en ik zoek andere mannen en vrouwen die ook door leden van deze orde misbruikt zijn.
Sinds ik mijn ervaringen gemeld heb bij de commissie Deetman (1-10-2010) en mijn klaagschrift naar Hulp & Recht heb laten gaan, vraag ik mij steeds af of er nog meer mensen zijn die seksueel misbruik ervaringen hebben die gepleegd zijn door degene die mij misbruikt heeft of slachtoffer zijn van een andere Marist.
Ook behoefte aan contact met lotgenoten?
Verder zou ik graag een groep gevormd zien worden om gebundeld onze belangen te behartigen en als groep een gesprekspartner te zijn in de komende periode.

Ik ben per mail bereikbaar marielouise.amaruq@gmail.com
Mijn persoonlijke verhaal staat binnenkort op de website www.klokk.nl (Koepel Landelijk Overleg Kerkelijk Kindermisbruik) onder Groep Maristen.

België: reactie werkgroep Mensenrechten in de Kerk

De Werkgroep Mensenrechten in de Kerk (WMK) drukt haar respect en waardering uit voor de verschillende parlementsleden uit verschillende politieke partijen die ervoor hebben gezorgd dat bisschoppen en oversten van katholieke instellingen zijn moeten komen getuigen in de Kamercommissie Seksueel Misbruik voor hun jarenlang zwijgen over het veelvuldig seksueel misbruik van clerici in allerlei katholieke instellingen.

De Parlementaire Commissie heeft gisteren, 30 maart 2011, kunnen besluiten dat decennialang een ‘cultuur van het stilhouden in stand werd gehouden in de RKK (in de eindtekst staat zelfs het begrip ‘doofpot’). Dat was trouwens één van de redenen waarom onze Werkgroep Mensenrechten in de Kerk, sinds haar ontstaan in 1992, door de bisschoppen niet werd beluisterd, laat staan erkend.

De Parlementaire Commissie heeft nu eindelijk dat decennialange stilhouden en stilzwijgen van oversten en bisschoppen openbaar kunnen maken. Dit beschouwen we als een hoopvol keerpunt in de Belgische kerkgeschiedenis.

In de verschillende hoorzittingen werd duidelijk dat bisschoppen en oversten die meestal ontkenden iets af te weten van de acties van onze werkgroep, nu geconfronteerd zijn met meer dan 1900 blz. correspondentie, documenten die het tegendeel bevestigen : meer bepaald 490 dossiers en 610 contacten.

Uit de sessies van de Parlementaire Commissie blijkt dat ook binnen het gerecht meer dan eens getalmd werd om deze klachten grondig te onderzoeken.

Omdat dit alles duidelijk is geworden dankzij deze Commissie, zijn wij hoopvol gestemd. Maar er is meer.
Onze zorg blijft : zullen slachtoffers uiteindelijk weer eens in de kou blijven staan?

Wij constateerden tijdens de hoorzittingen dat niet alle partijen spontaan geneigd waren de cultuur van stilhouden te verlaten. We betreuren hierbij dat bepaalde politici, zoals senator Rik Torfs, maandenlang en ongenuanceerd deze Parlementaire Commissie bestempelden als ‘een praatbarak en een show’ en herhaaldelijk zeer persoonlijke aanvallen lanceerden op bepaalde mensen uit de Commissie. Het waren diezelfde mensen die alles ondernomen hebben opdat bij de start van de Commissie niet zou worden overgegaan tot een volwaardige onderzoekscommissie die onder ede zou kunnen verhoren en leugens zou kunnen opsporen. De vele slachtoffers en de gruwel van de feiten verdienden deze volwaardige onderzoekscommissie.

Ondanks deze verschillende minpunten, zijn wij hoopvol. Wij kijken vooral uit naar de oprichting van het nieuwe ‘arbitragesysteem’. Hierdoor kunnen bisschoppen en oversten tonen dat ze het menen met hun ‘berouwshow’ en dat zij de uitgestoken hand van de voltallige Parlementaire Commissie dankbaar zullen aanvaarden zodat alle slachtoffers, ook die uit het verleden, erkenning zullen krijgen. Wij roepen de bisschoppen op deze kans te grijpen en gevolg te geven aan dit ‘arbitrage-initiatief’. Bisschoppen, dit initiatief kan uitgroeien tot een soort waarheidscommissie die genezend kan zijn, zowel voor de slachtoffers als voor de Kerk zelf. Een model zelfs voor andere organisaties die ook worstelen met deze problematiek van kindermisbruik.
Daarom kijken wij als slachtoffervereniging hoopvol uit naar deze nieuwe arbitrage zodat niet langer beweerd kan worden, boven de hoofden van de duizenden slachtoffers, dat ‘niemand verantwoordelijk is voor dit jarenlange kindermisbruik’.

Daarom deze dubbele oproep van de WMK :
1. Naar de slachtoffers die een dossier hadden ingediend bij de Commissie Adriaenssens. Zij gaan best zelf het vrijgegeven in beslag genomen dossier terughalen bij het Federale Parket in Brussel en dienen ditzelfde dossier er meteen terug in. Zo tellen deze getuigenissen mee in het onderzoek naar het schuldig verzuim van de kerkelijke instituten. Terzelfder tijd kan een kopie van dit dossier, voor de zoveelste keer, gestuurd worden naar de plaatselijke bisschop of overste. Niet dat wij daar veel van verwachten. Toch is het belangrijk. Voor begeleiding kunnen slachtoffers-overlevers altijd bij ons terecht via : www.mensenrechteninde kerk.be

2. Naar alle slachtoffers toe : We roepen alle slachtoffers van wie hun zaak als ‘verjaard’ wordt bestempeld op, om hun dossier voor te leggen aan de nieuwe arbitragecommissie , vanaf het moment dat die met haar werkzaamheden zal starten. Graag bieden wij hier onze medewerking aan.

We geven je graag al enkele aandachtspunten mee wat onze toekomstige input betreft :
Schadeloosstelling voor therapieën die de slachtoffers van seksueel misbruik jarenlang een bom geld gekost hebben, moeten in ieder geval worden terugbetaald met terugwerkende kracht.

Andere juridische evidenties
We roepen slachtoffers op om hun klacht neer te leggen bij de plaatselijke politie (als strafdossier) en bij onderzoeksrechter De Troy indien hun zaak kan bijdragen in de bewijsvoering naar het schuldig verzuim van bisschoppen en oversten. Ook blijft onze oproep gelden om elke klacht ook neer te leggen bij de plaatselijke bisschop of overste.

Tot slot willen wij de voltallige Parlementaire Commissie bedanken voor deze maandenlange, zware zittingen naar een hoopvol resultaat te leiden. Hun komt alle eer toe om deze problematiek eindelijk bespreekbaar te kunnen maken. Op onze verdere medewerking kunnen zij alvast rekenen. Een beleid dat pleit voor verantwoordelijkheid vlucht niet voor de gevolgen ervan. En dat stemt ons hoopvol.

Sint-Michiels en Sint-Goedele kathedraal (plein), 31 maart 2011

Broeder Johannes (Oase, Eikenburg 68/69)

Ik ben op zoek naar de huidige of laatste woonplaats van Broeder Johannes van Pensionaat Eikenburg te Eindhoven. (Groepsleider van de Oase in de periode 68/69)

Verder wil ik graag weten of er iemand weet of Broeder Johannes nog in leven is of zo niet in welk jaar hij dan gestorven zou zijn.

Dit i.v.m.  2 bijzonder vervelende en intimiderende ontmoetingen met een onbekende (als twee druppels water) in de periode 2005/2008 in een filiaal van AH te Lelystad.

Verder zou ik graag de naam te weten komen van de mede groepsleider/studie begeleider (ik dacht dat deze priester was maar weet dit niet zeker)

st louis amersfoort

Het valt me zwaar hier iets neer te zetten vooral om het feit dat ik het al mijn leven lang verzwijg iets wat mijn leven heeft verwoest en nog nooit met iemand heb gesproken over mijn verblijf op st louis .

 De vele media aandacht en het feit dat de kerk de misstanden begint te erkenen geeft mij kracht om eindelijk na al die jaren te gaan klagen, ja gewoon te gaan klagen om wat mij als jongen van 10 jaar is aangedaan.Ik kwam als 10 jarige op pensionaat saint Louis in Amersfoort terecht ,ik kwam uit een RK middenstandsgezin met 5 kinderen waarvan ik de oudste was,het was 1965-66 dat ik in klas 5 kwam mijn eerste jaar van de 2 jaren die ik daar verbleef. De eerste weken mocht je nog niet gelijk naar huis mijn ouders reisden veel en ik was in de weekenden vaak op st louis.

Nooit zal ik de dag vergeten dat ik ’s morgens wakker werd en in mijn bed had geplast broeder Felicius  “fikke”had zaaldienst en zei mij het bed af te halen en hij zou me later hierover onderhouden.

de avond dat wij naar bed gingen en de lichten uit gingen op de zaal liep hij zijn ronde , bij mijn bed aangekomen zei meekomen , ik was al gewaarschuwd voor deze broeder

meestal kreeg je slaag van hem, hij was niet vriendelijk nooit eigenlijk en erg streng, bij het minste geringste kreeg je een oorveeg . als een bang konijntje liep ik met hem mee naar een hokje welke in de hoek van de slaapzaal stond moest naar binnen en hij sloot een gordijn, in dit hokje brachten de broeders die zaaldienst hadden de nacht door .

hij vertelde me dat ik iets heel ernstig had gedaan en daarvoor bestraft moest worden mijn broek en pyamabroek moesten uit en ik moest over hem heen komen liggen

mijn piemeltje kwam hierdoor vast te zitten tussen zijn benen en ik was als de dood, ik zal het je afleren vies jongetje zei hij steeds en begon met een pantoffel op mijn bips te slaan

het slaan leek wel uren te duren maar ik denk dat het nooit meer dan 5 a 10 klappen waren, ondertussen duwde hij met kracht zijn benen omhoog.

huilend moest ik opstaan en voor hem blijven staan ik kan me herinneren dat hij iets zei van je hebt je straf gehad nu zal ik zorgen dat je niet meer het bed vies maakt hij pakte mijn piemeltje en sjorde eraan er kwam wit spul uit wat ik nog nooit gezien had en hij ving dit op in een doekje ik moest me aankleden en mocht er niks over zeggen op de zaal bid maar een paar wees gegroetjes dan komt alles goed.

Ik besefte toen nog niet dat ik klaar gekomen was en durfde niemand wat te vertellen ik dacht ook dat ik een vies jongetje was en straf had verdiend en wat hij gedaan had net zoiets als bij een dokter was die je piemel weleens controleerde, ook was ik bang dat ik niet in de hemel kwam hierdoor en dat gaf mij nog meer angst.

Ik bad altijd in bed dat ik niet zou plassen  maar dat hielp natuurlijk niet er waren nog enkele jongens die regelmatig straf kregen eigenlijk altijd dezelfde. soms haalde hij wel 2 of 3 x op een avond iemand uit zijn bed. iedereen die dat niet meemaakte dacht dat je straf met de pantoffel had gehad. Later besefte ik dat juist deze manier van straffen weinig impact had op de zaal als jongens moesten wij altijd om half zeven op hadden een zwaar dagprogramma en een druk vrijetijdsprogramma dus ’s avonds erg moe en iedereen sliep gauw.

ik ben het eerst jaar waarschijnlijk ruim 20 keer “gestraft”door deze broeder. Pas in de zesde klas was het voorbij .

Let niet op mijn interpunctie die vind ik in deze niet van belang

wat nu vraag ik me af, ik heb geen melding gedaan , ik weet niet of ik dat moet doen en waarom zou ik het doen , ik heb nu eindelijk erkend dat het niet normaal was wat er met mij gebeurde , ik weet niet of dat genoeg voor me is .

graag hoor ik advies van lotgenoeten.

Arthur

Oproep Kindertehuis in Zelem

Journalist Gerry Klompers (TV Limburg België) zoekt contact met:
Een Limburgs persoon die misbruikt is door vrouwen/nonnen en die zijn verhaal wil doen voor ons, uiteraard volgens alle regels van de anonimiteit?

U kan Gerry Klompers bereiken op dit gklompers@tvl.be en op 0032 11 71 22 30.

Eindelijk

Nooit heb ik vermoed dat sexueel misbruik zoveel gevolgen zou hebben.  Natuurlijk wist ik dat de meester iets gedaan had wat niet mocht. Niet voor niets deed hij altijd de deur van het klaslokaal op slot en de gordijnen dicht. Maar eigenlijk vond ik het best wel fijn dat juist ík na afloop van de les het bord weer mocht uitvegen. Thuis moest ik vechten voor wat aandacht, we waren met twaalf kinderen en dan was het niet altijd gemakkelijk om aan de beurt te komen. Voordat we naar bed gingen vroeg ik altijd nog eens nadrukkelijk aan mijn moeder, of ze me lief vond. En mijn lieve maar o zo drukke moeder zei dan steeds dat dat zo was en dat ik maar gauw moest gaan slapen. En na enkele bevestigingen dat ze écht van mij hield, ging ik dan maar naar boven, want ons moeder had het nog druk genoeg. Mijn vader was altijd aan het werk. Hij draaide een aantal jaren zelfs een dubbele ploegendienst. Er moest geld verdiend worden.  Op de fabriek verdiende hij te weinig om een gezin met twaalf kinderen te voeden en daarom deed hij ook tuinierswerk. Er waren nogal wat welgestelden in het nabije Oss die een tuinman het werk lieten doen en dat kwam voor mijn vader goed uit. Hij had wel een beetje verstand van tuinen.

Nee, dan die aandacht van de meester! Juist ík mocht van hem het bord vaak uitvegen. Als de klas uit was. Dat hij met zijn hand dan ik mijn korte broekje zat vond ik wel raar, maar goed, hij was de meester, dat zou zo wel horen.

En – jaren later- wist ik natuurlijk ook dat het niet goed was wat er daarna gebeurde met mijn broer. Hoe hij ’s nachts aan mijn bed kwam en me dan wakker maakte. Dat ik in het begin helemaal niet wilde, maar na verloop van tijd met spanning wachtte of hij toch maar aan mijn bed kwam. Omdat ik het toch wel lekker vond. Ja, mijn broer had gelijk als hij iedere keer zei dat het gewoon lekker was en dat het niks gaf. Maar waarom voelde ik me dan altijd zo bedroefd na afloop. En schuldig. En smerig. En waarom vluchtte hij dan steeds weg als er iemand naar boven kwam. En moesten we heel zachtjes doen?

En waarom was ik altijd zo bang dat mijn moeder of mijn broers en zussen iets aan mij zagen als ik de volgende morgen beneden kwam. Hadden ze iets gezien? Of iets gehoord? Kreeg ik een rode kop? Als er nu op de radio of de televisie maar niet over sex gesproken werd, want dan wist ik zeker dat ik een rode kop zou krijgen. En dan had ik me verraden…

Och, het was gebeurd. Het hoorde bij het leven.  Zoals de pater die mijn chambretje binnen kwam en mijn lichaam streelde voordat ik ging slapen. En de harde stoppels van een oudere priesterstudent, die me vaak op zijn schoot nam en me liefkoosde. Het enige wat ik niet begreep was dat zij niet in mijn broek hoefden te zijn…

En nu ben ik 57 jaar. Ik heb best wel een leuk leven gehad.  Ik heb een hele mooie, lieve , verstandige vrouw en drie prachtige zonen. Ze zijn niet onverschillig, maar sociaal betrokken en dat doet me goed. Ook met mijn werk is het goed gegaan. Ik heb een goede baan gehad en nader nu het pensioen. We hebben geen geldzorgen en kunnen veel leuke dingen doen. Over mijn sexuele leven wil ik het niet hebben. Met de kinderen gaat het best wel goed, ze hebben werk en eentje studeert nog. Soms zit er wel eens iets tegen, maar daar leren ze van. Kortom, het gaat allemaal best wel goed.

Waarom ik het niet over mijn sexuele leven wil hebben? Omdat ik daar droevig van wordt. Somber en gespannen. Nee, daar wil ik het niet over hebben. 

Inmiddels heb ik twee rotte jaren achter de rug. En niet alleen ik, maar vooral ook mijn lieve vrouw en kinderen. Zwarte jaren, met veel wanhoop, verdriet en uitzichtloosheid. Nogal eens heb ik gedacht dat ik er niet uit zou komen, dat de put te diep was. Maar mijn o zo trouwe vrouw hield me dan overeind door me bijvoorbeeld te wijzen op een website waarin alles zo duidelijk herkenbaar te lezen was. De website van P.J. Schouten bijvoorbeeld. Hoeveel meer begrepen we nu wat er allemaal aan de hand was. Dat de gevoelens en gedachten te verklaren waren.  Door de tranen heen zagen we wat de gevolgen konden zijn van sexueel misbruik. Goh, dat dat zoveel gevolgen kon hebben…..

We zitten nu in 2011. Enkele sessies heb ik mogen hebben van Peter John Schouten en ik heb er meer aan dan aan twee jaar eerdere hulpverlening. Ik begrijp nu veel beter hoe het allemaal komt. Dat ik geen enkele schuld heb aan het gebeuren, maar dat ze mij als kind gewoon gebruikt hebben. Gebruikt en weggegooid. Ik zie mezelf weer een beetje en het eerste begin van zelfrespect is gemaakt. Als ik in de spiegel kijk voel ik weer iets en ik durf nu zelfs weer naar mijn lichaam te kijken. Langzaamaan ben ik mijn lichaam weer aan het terugveroveren. Het is MIJN lichaam en een ander blijft daarvan af! Soms val ik nog wel wat terug en soms twijfel ik weer, maar dat hoort er bij. Het gaat nu eindelijk de goede kant op. Dankzij de de Tovenaar van Zeist. Want zo noem ik hem altijd tegen mijn vrouw als ik op therapie ga.   

Nu, achteraf, denk ik vaak dat ik veel eerder naar hem had moeten gaan. Maar goed, het is nu eenmaal niet zo gegaan. Wat ik aan u, lezer, kan meegeven, is dat u niet moet wachten met het zoeken naar hulp. Al hoop ik wel dat u even wacht met aanmelden bij Peter John totdat ik mijn therapie bij hem heb afgemaakt. Hij moet het nog even niet te druk krijgen, anders kan ik er niet meer terecht….

een slachtoffer

Van melding naar klacht bij Hulp&Recht

Uit het tussenrapport van de commissie valt (tussen de regels) op te maken dat er, om in aanmerking te komen voor een schadevergoeding, een beoordeling zal komen van de klacht te zijn misbruikt. Nu zou je kunnen wachten tot er een beoordelingscommissie wordt benoemd en jouw zaak dan laten ‘voorkomen’ of nu alsnog je melding bij Hulp&Recht omzetten in een klacht.
Ik hoor op dit moment van nogal wat mensen die besluiten hun melding bij H&R om te zetten tot klacht. Het leek me dan ook opportuun hier wat uitvoeriger informatie te geven voor die mensen, omdat ik zo’n procedure bij Hulp&Recht doorlopen heb. Ik hoop dat jullie er iets aan hebben en wens jullie allemaal sterkte!
Ik raad aan het volgende document goed te lezen. Het geeft je een idee van wat je te wachten staat en wat je kan verwachten:
http://www.hulpenrecht.nl/Documenten/SitePages/toelichting%20procedure.aspx
Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening na seksueel misbruik

Vooraf – Collectieve schadeloosstelling
Hoewel niet expliciet zo geformuleerd door Deetman, lijkt het erop dat hij voorzag dat de, zo snel mogelijk te installeren, nieuwe beoordelingscommissie ook de taak op zich zou nemen om de beoordelingen m.b.t. de “verdeling van de pot” uit de collectieve schadeloosstelling uit te voeren. Want dat is waarschijnlijk wat het ‘collectieve’ inhoudt: de kerk gaat een pot geld ter beschikking stellen van de slachtoffers en die moet dan verdeeld worden. Dit is ook zo in andere landen gelopen en met de procedure in Amerika hebben vrienden van mij ervaring; en geen beste!

De pot in Boston in 2003 was 85 miljoen USD en dat moest onder de ongeveer 450 slachtoffers eerlijk verdeeld worden.
Hier is de commissie Lindenbergh nog aan ’t bedenken hoe een dergelijke verdeling gemaakt moet worden, maar in Amerika is een soort score systeem ingesteld. En het zou me verbazen als de zaken hier andere geregeld zouden worden, maar de tijd die Lindenbergh nodig heeft om ’t allemaal uit te zoeken is mooi mee genomen…voor de kerk. Want daar gaat het altijd om: tijd rekken!
De score in de beoordeling was afhankelijk van soort misbruik (‘alleen’ masturbatie of ook penetratie), de duur (één keer of langdurig), aantal personen (werd misbruik door collega’s van de dader overgenomen) , etc. etc.
Dit hele proces werd door de slachtoffers en hun partners als zeer vernederend ervaren, nogmaals je ziel op tafel te moeten leggen en dat iemand dan beoordeeld hoe slecht jij er aan toe bent…

Even tussendoor: volgens mij is een mensenleven niet in geld uit te drukken en dat is eigenlijk wat wij van een schadevergoeding verwachten: een compensatie voor het verkrachtte leven… De schadeloosstelling kan hoogstens materiële schade compenseren; de kosten (tijd, reizen, advocaatkosten, etc.) verbonden aan het bij de kerk aanhangig maken van jouw zaak bij de kerk. Je zult ook na de betaling altijd nog het gevoel overhouden dat het niet genoeg is, omdat jij nog steeds last hebt van je misbruik, dat gaat hierdoor niet weg!
Om te helen zal er “erkenning” nodig zijn; erkenning dat je onrecht aangedaan is, dat de andere kant op is gekeken terwijl jij misbruikt werd. Geld kan mogelijk een deel van de erkenning zijn, het is het niet helemaal. Daarvoor is iets anders nodig zoals bijvoorbeeld echte boetedoening door de dader en het instituut, oprecht en in alle nederigheid!
Of dat ooit komt van de kerk?

In Amerika werd de beoordeling gemaakt door een commissie van rechters. Slachtoffers mochten bewijzen aanvoeren, zoals rapporten van artsen of therapeuten, maatschappelijk werk, partners, etc. etc. om zo te proberen zo hoog mogelijk te scoren.
Want hoe hoger de score, hoe meer geld uit de pot!
Op deze manier worden slachtoffers tegen elkaar opgezet, want je concurreert tegen elkaar over de inhoud in de pot…en dat is mooi meegenomen, wederom voor de kerk!

Ik ben zelf de procedure bij H&R doorlopen in 2004/2005 en heb uiteindelijk een “oordeel” van de Beoordelings- en Advies Commissie voorliggen waarbij de dader schuld heeft bekend en ook schuldig verklaard is. (Mogelijk dat ik dus niet nog eens al die vernederingen en teleurstellingen en demotiverende onderzoeksfasen opnieuw moet beleven.) Overigens heeft het doorlopen van die procedure totnutoe niets opgeleverd; die zelfde pater werd een jaar later gepromoveerd tot overste van het klooster en raadslid van de orde.
En dat is noig steeds een probleem met de procedure: de overste of bisschop besluit uiteindelijk of hij het advies van de BAC uitvoert…of niet! Of dat hij iets anders bedenkt…

Maar…daarvoor zetten de meesten hun klacht nu niet om, maar om de beoordelingscommissie voor de collectieve schadeloosstelling vóór te zijn. En tijd hebben we zat,want dat gaat allemaal nog tot in de eeuwigheid duren…
We zullen toch iets moeten ondernemen in die tussentijd, misschien een goed idee alvast de melding bij H&R om te zetten in een klacht. Dan heb je in elk geval het gevoel iets ondernomen te hebben…ook al levert het weinig positiefs op, het kan helend zijn de vijand te bevechten. In mijn geval was dat in die fase van mijn verwerking absoluut zo: ik was tenminste aan ’t vechten; richtte mijn opgekropte agressie op daar waar die hoort: degenen die mij misbruikt of mijn misbruik gefacilliteerd heeft.

Beoordelingscommissie Hulp&Recht
Waarschuwing vooraf! Als je niet al af en toe overwogen hebt “eruit te stappen” is het gevaar aanwezig dat je daar alsnog toe besluit als je met die club aan de gang gaat. De demotivatie en tegenwerking en het totale gebrek aan inschattingsvermogen wat er in het hoofd van iemand met een misbruikervaring omgaat, kunnen je letterlijk en figuurlijk het graf in of tot waanzin drijven! Verwacht niets en blijf voortdurend scherp, anders raakt je wederom beschadigt. Zoveel vooraf…

Op het moment dat ik bij H&R klaagde was de procedure gebaseerd op de richtlijnen van 2002.
Sinds oktober 2007 zijn deze aangepast en uit berichten van mensen die deze nieuwe procedure doorlopen hebben stel ik vast dat het er niet beter op geworden is. Daarover later meer.

Juridisch adviseur
De melding aan H&R kan een eenvoudig telefoongesprek zijn geweest of het versturen van een bericht of brief.
Bij het omzetten van de melding naar een klacht moet een officieel document: “het klaagschrift” opgesteld worden.
Hiervoor krijg je een juridisch adviseur toegewezen krijgen van H&R.

Wat het nut was van die juridisch adviseur (in mijn geval Dr. Ton Meijers – Universitair Hoofddocent Canoniek Recht aan de faculteit Katholieke Theologie van de Universiteit Tilburg – een zwaargewicht dus, voor een kinderklus!?!), behalve dan dat hij een A4-tje meebracht waarop de gegevens van de aangeklaagde en klager en de vordering vermeld moesten worden en waaraan een samenvatting van de gepleegde feiten toegevoegd moest worden.

De katholieke kerk maakt nogal wat ophef in de pers over het aantal juridische adviseurs dat zij extra aangesteld hebben, maar dat is alleen een rookgordijn en bedoeld om de publieke opinie te beïvloeden, want het nut van die mannen/vrouwen is NUL voor het slachtoffer.Twee keer samen koffie drinken en een A4-tje invullen…

Later (en noem mij gerust paranoide) heb ik zijn bezoek geëvalueerd als een 1ste inschatting van de kerk om te zien hoe gevaarlijk ik was en een 1ste poging mij van het maken van de klacht af te brengen. (“…zware, langdurige procedure…”, “…uithoudingsvermogen gevraagd…”, etc.) Bovendien heeft hij mij slecht beraden m.b.t. de vordering, ook daarover later meer.
Dat blaadje kan je met gemak zelf invullen en wie een kopietje wil van het document stuur ik het graag toe. Tegenwoordig is het niet meer beschikbaar op de website van HR.

1ste beoordeling van de klacht
Dit klaagschrift gaat naar de Beoordelingscommissie die de klacht summier onderzoekt (eigen woorden uit de procedure) en deze dan “gemotiveerd kan afwijzen” als zij van mening achten dat het feit zich niet voorgedaan heeft of niet de moeite van het doorlopen van de procedure waard is. Tegen deze beslissing is beroep mogelijk.
In mijn geval werd deze beoordeling gedaan door de verantwoordelijke (Drs. E.J.M. Boogaard-Derix – huidig voorzitter van bestuur gerechtshof Den Bosch), welke voor mijn dossier door de BAC aangewezen was. Eerste horde genomen.

In mijn tijd was de procedure dat de verantwoordelijke mij en de aangeklaagde aan interview afnam waarvan verslagen gemaakt werd.
Ik mocht het veslag van het interview van aangeklaagde inzien en van commentaar voorzien, maar kreeg geen kopie. In dat verhaal zaten zoveel tegenstrijdige uitspraken dat een civiel rechter er zijn “spreekwoordelijke achterste” mee afgeveegd zou hebben. In dit geval werd op basis van die verslagen door de BAC besloten dat zij niet tot een oordeel konden komen, omdat onze verklaringen “zo tegenstrijdig waren”. Conclusie: ik moest met getuigen komen om mijn verhaal te onderbouwen…veel succes!

Tegenwoordig loopt het iets anders.
De beoordelingscommissie beoordeelt de klacht en kan besluiten dat “…zowel klager als aangeklaagde beter geholpen zijn door een bemiddeling..” Ga je niet in op dit voorstel van bemiddeling wordt de klacht formeel.
Ik weet niet wat ik me moet voorstellen bij een dergelijk voorstel tot bemiddeling.

Weer tussendoor: muren en obstakels.
Terwijl ik met H&R bezig was begon ik het process meer en meer te zien als een fort of citadel of zo’n computer quest waarbij je steeds voor een onneembare muur komt te staan en weer je krachten moet verzamelen om die ’te nemen’. Iedere stap in het proces is een andere muur te nemen… En net als bij een versterkte vesting zijn ook hier de muren gebouwd ter verdediging; om het moeilijk te maken naar binnen te komen.
De eerste muur: je melding bij de telefoondienst. Daar heb je eerst een tijd over gedaan, twijfels, de vernedering, dan staat je besluit vast en je belt. Een vriendelijke dame of heer luistert naar je…geeft hoop…je vestigt daar je hoop op….en dan komt er: …niks!
Je bent de eerste poort door, staat binnen de eerste muur en daar zie je dat er weer een staat! En jij had gedacht binnen te zijn, ontvangen te worden door iemand die geïnteresseerd is in je verhaal, dat er iemand aandacht aan je zou besteden, maar het enige dat je vindt is: een andere muur.
En zo gaat het voortdurend: officiële melding – muur – melding naar klacht – muur – interview met BAC – muur – 1e beoordeling door BAC – muur – enz. enz. De enige plek waar je nóóit komt is in het fort in het midden, het heilige der heiligen, want het hele proces is er juist op gericht dat je daar niét komt, want daar ligt de waarheid, de macht, de enige die het echt weer goed kan maken! En daar wordt je ver van gehouden…en bezig gehouden; je denkt dat je vooruit komt maar eigenlijk loop je alleen rondjes…tussen muren.

Melding wordt klacht

Voorbeeld van de nieuwe procedure: http://www.netwerk.tv/uitzending/2010-03-09/kritiek-op-procedure-seksueel-misbruik-rkk#
Ik ken de man die heeft meegewerkt aan deze documentaire. Hij kwam onverwachts zijn dader tegen bij de zitting van de BAC – moet je toch even niet aan denken!!!
—wordt verder vervolgd natuurlijk—

Groepen van lotgenoten

direct naar de berichten van lotgenoten

Rooms Katholieke Kerk
Sinds de golf van misbruik gevallen in de rk kerk naar buiten kwam, begin 2010, hebben zich groepen gevormd. Meestal op basis van de school, het internaat, de orde of de instelling waar het misbruik heeft plaatsgevonden.

De kerk profiteert van de verdeeldheid tussen de verschillende groepen. Nationaal, laat staan internationaal, zijn lotgenoten groepen nog niet aaneengesloten en daar maakt de kerk vruchtbaar gebruik van.

Wij hopen dat 2011 het jaar zal worden van de verbindiung tussen de verschillende groepen, eerst nationaal en dan internationaal, om samen één front te vormen tegenover het instituut, de katholieke kerk. Alleen dan zal de beweging groot genoeg worden om de publieke opinie te veranderen m.b.t. de kerkelijke macht. Alleen dan kan deze gedwongen worden volledige openbaarheid te geven over de, onder bescherming van de kerkelijke hierarchie, gepleegde misdrijven in kerkelijke instellingen.
Deze pagina is een 1ste poging de veschillende groepen bij elkaar te brengen.

Misbruik algemeen
Door de versterkte samenwerking tussen internationale politie organisaties komen steeds meer gevallen van internationale kinderporno netwerken e.d. naar buiten. Ook de organisaties die zich inzetten om deze vorm van kindermisbruik te bestrijden willen wij hier graag een plaats geven. Uiteindelijk strijden wij tegen het zelfde kwaad: de misachting van de onaantastbaarheid van kinderen.

Als je als groep hier vermeld wilt worden, stuur dan een email aan: webmaster@seksueelmisbruik.info
Zie de onderliggende pagina’s voor de verschillende groepen:

Jongens van Saint-Louis

Laatste nieuws
12 februari – 1ste bijeenkomst Jongens van Saint Louis
De lotgenotengroep Jongens van Saint Louis zal 12 februari 2012 een eerste bijeenkomst organiseren. Plaats en tijd worden nog bekend gemaakt. Aanmelden voor deze bijeenkomst kan via Jongensvansaintlouis@gmail.com. De aanmelding zal worden bevestigd.

Op 2e Paasdag 2011 hebben 3 mannen, seksueel misbruikt door een aantal broeders van Saint Louis uit Oudenbosch, elkaar voor het eerst ontmoet. De ontmoeting vond plaats in de Geertekerk in Utrecht tijdens de Lotgenoten bijeenkomst georganiseerd door Mannenhulpverlening na seksueel misbruik.

Hoewel we elkaar op het Internaat niet hebben gekend ontstond er direct een band en werden de ervaringen op Saint Louis uitgewisseld.
Het idee waar veel mannen mee rond lopen, namelijk: “het is alleen mij overkomen”, werd ook bij deze 3 direct herkend. Ook zijn veelal de namen van de daders vergeten of verdrongen.

Zoals bij zoveel andere mannen bestaat ook bij deze 3 duidelijk behoefte om ervaringen uit wisselen. De ontmoeting tijdens 2e Paasdag was eigenlijk te kort, er bestond bij alle 3 duidelijk behoefte aan een vervolg.
Ook bestaat er de wens van erkenning door de kerk en het zoveel mogelijk openbaar maken van wat er met hen en anderen op Saint Louis is gebeurd, kortom: een einde maken aan de zwijg- en doofpotcultuur van kerk en internaten.
Er wordt nog steeds niets gedaan voor de mannen die problemen hebben door het misbruik wat hen in hun jonge jaren is overkomen.
We moeten daarom zelf het heft in eigen hand nemen, het is ons goed recht!
Het idee bestaat daarom om een groep “Jongens van Saint Louis” op te gaan richten. Hiervoor willen wij in contact komen met andere mannen die door van broeders van Saint Louis Oudenbosch zijn misbruikt en van de nevenvestiging van dezelfde orde in Roosendaal beter bekend als het Convict Sainte Marie

Enkele voorlopige doelstellingen van de Jongens van Saint Louis:
– samen verhalen en ervaringen delen
– achterhalen van zoveel mogelijk namen van slachtoffers en daders
– het in kaart brengen van het misbruik dat is gepleegd en het geweld dat is gebruikt
– het aan de buitenwereld kenbaar maken wat er in op Saint Louis Oudenbosch is gebeurd om hiermee de zwijgcultuur te doorbreken

Als het kan willen we nog dit jaar een keer bij elkaar komen en kijken hoe we de groep Jongens van Saint Louis verder gestalte kunnen geven. Naar mate de groep zal groeien, kunnen we in gezamenlijk overleg ook andere doelstellingen definiëren, het gaat hier om een eerste initiatief. Wij kunnen dit niet alleen en hebben anderen hierbij nodig. Wij realiseren ons dat er voor velen nog een hele hoge drempel bestaat om met de verhalen en ervaringen naar buiten te komen, uit schaamte, schuld of verdriet naar familie, vrienden en werkkring.
Wij zullen alle reacties met grootst mogelijk zorgvuldigheid behandelen en de privacy waarborgen.

Heb je vragen of wil je jouw verhaal kwijt (desnoods anoniem) over Saint Louis Oudenbosch, of Convict Sainte Marie stuur een e-mail: Jongens van Saint Louis.

Discretie gewaarborgd.