2e Kamer: Minister Veiligheid en Justitie moet druk uitoefenen op de kerk inzake falen commissie Koeijers en de kwestie Broeder Cornelio

/in , , , , /door

Dinsdag 24 maart 2015
EO Dit is de Dag Onderzoek heeft zojuist een persbericht uitgegeven

Kamer: ‘Curaçao moet slachtoffers misbruik kerk horen’

‘Pedofiele broeder moet naar Nederland worden gehaald’

De Tweede Kamer wil dat minister Ard van der Steur van Veiligheid en Justitie bij de Curaçaose regering aandringt op het horen van de slachtoffers van seksueel misbruik binnen de Rooms-Katholieke Kerk op de Antillen. Afgelopen zaterdag berichtte Dit is de Dag Onderzoek dat de misbruikcommissie op Curaçao erkent dat zij heeft gefaald.

Binnenkort komt een Curaçaose regeringsdelegatie naar Nederland. ‘Dan moet Van der Steur aandringen op het horen van de slachtoffers’, aldus Marith Rebel van de PvdA. Mede namens de woordvoerders van CDA, SP en D66 heeft Rebel dit verzoek bij minister Van der Steur neergelegd. Rebel zegt in het belang van de slachtoffers met alle partijen in de Tweede Kamer gezamenlijk op te trekken in dit dossier.

De commissie Koeijers werd in 2010 opgericht om onderzoek te doen naar misbruik door katholieke geestelijken op de Antillen. De voorzitter van commissie, advocaat Ronald Koeijers, zegt in Dit is de Dag Onderzoek dat hij ‘geen enkele klacht heeft ontvangen’. Drie slachtoffers van Nederlandse missionarissen op Curaçao zeggen dat ze zich wel degelijk bij de commissie hebben gemeld. “Dit had uitgezocht moeten worden. Als er inderdaad klachten zijn ingediend, dan moet ik toegeven dat er geen recht is gedaan”, aldus de voorzitter. Ook geeft hij toe dat de commissie Koeijers is mislukt.

Broeder Cornelio

Daarnaast wil de Kamer dat minister Van der Steur druk uitoefent op de kerk om broeder Cornelio terug te halen naar Nederland. Sinds 1988 woont broeder Cornelio in Brazilië waar hij een dagopvang voor kinderen heeft opgezet. De congregatie van Cornelio, de Broeders van Onze Lieve Vrouw van Lourdes, heeft erkend dat hij in de jaren ’70 in Nederland drie kinderen heeft misbruikt. In Dit is de Dag Onderzoek vertelde hij nog dagelijks te werken met kinderen.

Kamerlid Madeleine van Toorenburg (CDA) spreekt van een ‘onverteerbare situatie’ die extra ‘schokkend’ is omdat de katholieke kerk had toegezegd dat kinderen voortaan veilig zouden zijn. ‘Deze man moet onschadelijk worden gemaakt en naar Nederland worden teruggehaald’, aldus Van Toorenburg, die namens de Kamer de kersverse minister vraagt de kerk ter verantwoording te roepen. Weigert pater Cornelio medewerking, dan moet de kerk wat haar betreft aangifte doen.

Curacao: Bisdom vergadert over uitzending misbruik, neemt de politiek het stokje over ???

/1 Reactie/in , , , , , /door

Naar aanleiding van de reportage van EO “Dit is de dag”van zaterdag jl.( http://www.eo.nl/ditisdedag/onderzoek/aflevering-detail/dit-is-de-dag-20150321t211500/ ) vergadert het bisdom Curaçao over de uitzending van Nanette Zonnenberg.

In de uitzending werd pijnlijk duidelijk dat slachtoffers van seksueel misbruik gewoon in de kou zijn blijven staan. Er is niets met hun klachten gedaan.

Bisschop Luis Secco-misbruik kerk-Bisdom Willemstad-Curacao-2

uit het Antilliaans Dagblad:

Willemstad – Het bisdom vergadert vandaag over de uitzending van de Evangelische Omroep (EO) van afgelopen zaterdag over seksueel misbruik van lokale jongeren door Nederlandse katholieke paters en fraters op het eiland.

Dat heeft broeder Curtis Meris desgevraagd tegenover deze krant verklaard. In de een aflevering van het programma Dit is de dag beschreven Pedro Casimiri en Johnny hoe zij in hun jonge jaren door katholieke geestelijken seksueel zijn misbruikt. Casimiri verklaarde in de uitzending ook dat de klacht die hij destijds bij de commissie Koeijers indiende, niet in behandeling is genomen, terwijl hij via e-mail wel contact had gehad met een commissielid. In de aflevering verklaarde Ronald Koeijers dat hij niet op de hoogte was van het geval van Casimiri.

“Wij willen weten wat er zich heeft afgespeeld. Het is ook belangrijk om vast te stellen onder welke autoriteit de betrokken geestelijke(n) valt/vallen”, aldus Meris tegenover deze krant. ,,Het moet vastgesteld worden of hetgeen als misbruik wordt beschouwd, onder de jurisdictie van het bisdom valt.” De pastoor benadrukte dat het voor hem op dit moment niet duidelijk is of de misbruikgevallen die in het programma naar voren kwamen, zich in een tijd afspeelden waarin er wel of geen bisdom op Curaçao was.

In het geval de zaak niet onder de jurisdictie van het bisdom valt, kan het bisdom de zaak wel voorleggen aan de verantwoor- delijke orde, zo legde Meris uit. De pastoor verklaarde ook dat “het slachtoffer beschermd moet worden, de zaak moet los van al- le emoties behandeld worden”.

In een eerste reactie op de aflevering van afgelopen zaterdag, verklaarde monseigneur Luis Secco dat de Evangelische Omroep zich schuldig had gemaakt aan manipulatie. Meris verklaarde aan deze krant dat de EO-ploeg niet correct handelde omdat men niet vermeldde dat het gesprek met Secco werd gefilmd. (De EO-ploeg had met een andere persoon bij het bisdom een afspraak, maar liep eenmaal binnen Secco tegen het lijf, waarna de journalist van de gelegenheid gebruikmaakte om enkele vragen aan de bisschop te stellen, red.)

De bisschop en de pastoor hadden tot gisteren nog niet de hele aflevering bekeken. ,,Wij zijn niet blij met de uitzending”, zei Secco. Op de vraag of het bisdom stappen onderneemt nu blijkt dat Casimiri’s klacht niet in behandeling werd genomen, verwees de bisschop de krant door naar Koeijers. “Wij van de kerk willen ons niet in het werk van de advocaat mengen”, aldus Secco. Koeijers verklaarde desgevraagd de uitzending nog niet te hebben gezien. Volgens hem was het op grond daarvan niet mogelijk in te gaan op de vraag of de commissieleden zich alsnog over zaak van Casimiri zullen buigen.

Bron: Met dank aan het Antilliaans Dagblad. Wij ontvingen dit bericht rechtstreeks van de redactie!

In de zaak tegen Broeder Cornelio:
De congregatie van de Broeders van OLV van Lourdes weigerden ieder commentaar en in tegenstelling tot wat door de overste van deze congregatie, in reactie op het advies van de klachtencommissie aan klager, werd toegezegd; tegen de broeder in kwestie zullen passende maatregelen worden genomen…. is er helemaal niets gedaan

Inmiddels hebben de kamerleden Rebel (PvDA) en van Toorenburg van het CDA vragen gesteld in de Vaste commissie Veiligheid en Justitie.

Het is onbestaanbaar dat op dit moment wordt gesproken over sluiting van het meldpunt als tot op de dag van vandaag dit soort zaken iedere keer weer naar buiten komen.

Laatste oproep om misbruik te melden

/in , , /door

Mensen die als minderjarige het slachtoffer werden van seksueel misbruik binnen de Rooms-Katholieke Kerk kunnen daarvan nog melding maken tot 1 mei. Dinsdag deed de kerk nogmaals een oproep om dit misbruik te melden, voor het eerst samen met belangen­organisaties van slachtoffers.

Na 1 mei is het niet meer mogelijk om verjaarde zaken te melden of een klacht in te dienen tegen overleden personen. De slachtofferkoepel van Klokk, VPKK en MCU hoopt met deze oproep mensen die nog weifelen over de streep te trekken.

Woordvoerder Daphne van Roosen­daal van het bisdom Rotter­dam noemt het bijzonder dat de slachtoffergroepen en de voorzitters van de Bisschoppenconferentie en de Konferentie van Neder­landse Religieuzen voor deze gelegenheid de handen ineensloegen. „Misschien is dat de vrucht van het maandelijkse overleg. De gesprekken zijn niet gemakkelijk, maar wel constructief.”

De afgelopen jaren nam het aantal meldingen volgens Van Roosen­daal gestaag af. Het Meldpunt Seksueel Misbruik RKK zou daarom op 1 juli vorig jaar gedeeltelijk sluiten. De rechter besloot echter dat het meldpunt tot 1 mei 2015 toegankelijk moest blijven voor mensen die verjaarde gevallen willen melden. Melding maken van actuele gevallen van misbruik blijft mogelijk.

Een melding doen gebeurt door middel van een e-mail of telefoontje. Vervolgens kan het slachtoffer besluiten een officiële klacht in te dienen, waarna een commissie bekijkt of deze gegrond kan worden verklaard. Hiervoor is „een lichte vorm van bewijslast” nodig. Wanneer een klacht gegrond is, kan het slachtoffer een verzoek om compensatie indienen.

Het Meldpunt Seksueel Misbruik RKK is bijna 3,5 jaar open. De rechter achtte die termijn vorig jaar redelijk, aangezien die ook in het buitenland voor vergelijkbare regelingen geldt. Het afgelopen jaar zijn er nog enkele tientallen meldingen binnengekomen, aldus Van Roosendaal.

Bron: http://www.refdag.nl/kerkplein/kerknieuws/laatste_oproep_om_misbruik_te_melden_1_898472

Kindertehuis St.Raphael Santpoort-Noord

/1 Reactie/in , , , , /door

Op verzoek van de begeleider van een slachtoffer ben ik op zoek naar meer informatie over:

Kindertehuis Sint Raphael te Santpoort noord. Het gaat specifiek over de periode 1970-1974 waarin het misbruik heeft plaatsgevonden.

 

https://www.youtube.com/watch?v=4_M22lA3T4g

Engeland: 'Mogelijk ruim 11 miljoen kinderen misbruikt'

/in , , , , , , /door

‘LONDEN –

Meer dan 11 miljoen Britse kinderen zijn mogelijk slachtoffer geweest van misbruik. Dat heeft een van de leden van de speciale onderzoekscommissie gezegd, waarbij hij sprak van een nationale epidemie. Graham Wilmer zegt zich te baseren op overheidscijfers.

Graham Wilmer England

Foto:  Graham Wilmer

„Er zijn potentieel ongeveer 11,7 miljoen slachtoffers die zich nog niet hebben gemeld en vele van hen zullen in groten getale naar voren komen”, zei Wilmer maandag tegen Sky News in een oproep voor meer steun aan de slachtoffers.

„We hebben te maken met een enorm, enorm probleem. Als we niet de juiste hulp geven aan de mensen die zich melden, kunnen er belangrijke gezondheidsproblemen ontstaan, zowel geestelijk als fysiek, die de maatschappij geld kosten. We beschouwen kindermisbruik nu als een nationale epidemie.”

Eén op de zes jongens en één op de vier meisjes onder de zestien zou slachtoffer zijn, verklaart Wilmer, die zelf ook is misbruikt en hulpverlener voor misbruikslachtoffers is.

De laatste tijd is van een aantal bekende Britten uitgekomen dat ze zich schuldig hebben gemaakt aan misbruik. De bekendste zaak is die van BBC-presentator Jimmy Savile, die in vijftig jaar tijd meer dan tweehonderd kinderen zou hebben misbruikt in televisiestudio’s, ziekenhuizen en scholen. De dader in misbruikzaken is meestal iemand uit de directe omgeving van het kind.

 

Bron: Telegraaf

Wat gaat er mis in Nederland subsidieland?

/in , , , , , , /door

Maandag 17 november 2014

Vandaag werd ik opgeschrikt door het onderliggende bericht uit de Gelderlander:

‘Subsidiestop nekt vraagbaak ‘hulp na seksueel misbruik’

zie artikel in de Gelderlander
Stichting VSK is een van de partijen die de laatste jaren heeft bewezen daadwerkelijk iets te kunnen betekenen voor slachtoffers van seksueel misbruik. Met name in het dossier Seksueel misbruik binnen de RK kerk en Pleeggezinnen en Instellingen waren juist zij actief betrokken in het zoeken naar oplossingen het formuleren van een passend aanbod van hulpverlening  en het daadwerkelijk faciliteren van slachtoffers (slachtoffergroepen). Zij waren als “veldwerkers” actief betrokken bij de denktank “Netwerk herstel” / Hulplijn seksueel misbruik . Helaas is dat ondanks alle inspanningen een “feestje”van Slachtofferhulp Nederland, de Steunpunten Huiselijk Geweld, de Advies- en meldpunten kindermishandeling en de inspecties van Jeugdzorg en Volksgezondheid geworden. De “kleinere spelers” (slachtoffers, VSK en Blauwe Maan) werden bedankt voor hun diensten…….

Je kunt je terecht afvragen wat er mis is in subsidieland want centralisatie van het probleem is niet per definitie de oplossing.

Is het in de hulpverlening eigenlijk niet juist net als in de zorg; Schaalverkleining komt uiteindelijk ten goede aan het individuele slachtoffer?.  Stichtingen als VSK en Blauwe Maan kijken en behandelen niet zoals veel ggz instellingen uitsluitend de symptomen van seksueel misbruik maar kijken tevens naar de geschiedenis van dit type misbruik,de gevolgen daarvan en hoe daar vervolgens mee om te gaan.

SHN alleen al ontving in 2013 bijna 30 miljoen aan subsidies, de slachtoffergroepen SKIP en KLOKK tot 2017  respectievelijk 1,5 en 1,1 miljoen maar wat betekenen zij nu concreet voor het individu ?.

Ik hoop dan ook dat initiatieven als de VSK , Blauwe Maan maar ook die van onze gastheer www.seksueelmisbruik.info / Instituut voor Psychodrama bereikbaar blijven voor lotgenoten!.

"De Vriendenrepubliek": Chaos in Britse onderzoekscommissie seksueel misbruik

/in , , , , , /door

2579549

Voor de tweede keer binnen vier maanden zit de Britse commissie die onderzoek moet doen naar seksueel misbruik door hoogwaardigheidsbekleders en publieke figuren zonder leidinggevende. Terwijl het werk nog niet eens goed en wel van start is gegaan, stapte gisteren Fiona Woolf af.

Het hoofd van de onderzoekscommissie zwichtte voor de druk van slachtofferorganisaties, die vonden dat ze op een te goede voet stond met een verdachte politicus. De juriste besloot naar eigen zeggen ‘het veld te ruimen’ omdat ze het vertrouwen van de slachtoffers miste. Fiona Woolf is Lord Mayor van Londen, een soort burgemeester van de City.

De commissie kreeg in juli de opdracht na te gaan hoe overheidsinstellingen sinds de jaren zeventig zijn omgegaan met beschuldigingen van seksueel misbruik. De commissie moest de prangende vraag beantwoorden of wandaden van politici en andere invloedrijke personen zijn verdoezeld en of hun de hand boven het hoofd is gehouden.

Nauwe banden
Belangenorganisaties van slachtoffers verwijten Woolf dat ze te nauwe banden onderhield met Leon Brittan, die in de jaren tachtig minister van Binnenlandse Zaken was. Hij moet waarschijnlijk voor de commissie verschijnen om uit te leggen hoe hij indertijd omging met beschuldigingen van seksueel misbruik.

Advocate Alison Millar, die een aantal slachtoffers terzijde staat, toonde zich gisteren ingenomen met het vertrek van Woolf. ‘Nu gaat er een fatsoenlijk onderzoek van start, waarbij naar de overlevenden wordt geluisterd’, zei de raadsvrouw.

 

Bron: http://www.bbc.com/news/uk-29856114

Noot:

Dit is inmiddels de 2e voorzitter binnen deze onderzoekscommissie die het veld heeft moeten ruimen omdat in dit geval haar integriteit in twijfel werd getrokken. Ik denk dat men in algemene zin kan stellen dat daar waar belangenorganisaties niet in de besluitvorming rondom de samenstelling van een commissie  werden betrokken of de commissie geen draagvlak heeft binnen deze belangenorganisaties de kans op een vertrouwensbreuk heel groot is. Uiteindelijk gaat het om het herstel van vertrouwen.

Niet alleen in Engeland is het niet goed gegaan, ook in de ons omringende landen, België, Duitsland, Oostenrijk, Polen, Italië heeft men voor deze werkwijze gekozen. Positieve uitzondering is Australië daar zijn overlevers van seksueel misbruik uitgebreid geconsulteerd voordat er überhaupt een commissie werd ingesteld of een onderzoeksopdracht geformuleerd.

Hier in Nederland hadden we de commissies Deetman en Samson en ook hier hadden we te maken met eenzijdig opgelegde regelingen en commissies die niet over voldoende draagvlak beschikten onder de belangenorganisaties. (Bandell, Lindenbergh, Contactgroep etc.). Zie het resultaat we zijn 4,5 jaar onderweg en het dossier kan nog steeds niet gesloten worden.

Onderzoek:

Het zou interessant en nuttig zijn om hier eens de “Vriendenrepubliek” in kaart te brengen. Hoe lopen de lijntjes van de Commissies( lees leden)  richting de aangeklaagde partijen in dit geval de Rk kerk en de overheid.

Wordt vervolgd !!

Robert Chesal : Seksueel misbruik massaal door de vingers gezien, een levenslange lijdensweg

/3 Reacties/in , , , , , /door
Toen journalist Robert Chesal het seksueel misbruik in de katholieke kerk op grote schaal onthulde in 2010, kwamen vele meldingen binnen van mensen die waren misbruikt in Nederland, maar per direct waren er ook meldingen uit Curaçao. Een golf van publiciteit was het gevolg. In Nederland welteverstaan, niét op Curaçao. In zijn recent verschenen boek Een verzwegen leven doet Chesal verslag van de gruwelijkheden, ook op Curaçao. Maar wie denkt dat het misbruik is gestopt, heeft het mis: met financiële vergoedingen en in die zin afhankelijkheid van de kerk worden momenteel veelal arme gezinnen het zwijgen opgelegd.
“Een misbruikt kind is getekend voor zijn leven, misbruik verdwijnt nooit uit je hart en bestaan. De zoektocht naar erkenning is levenslang.” Dat zegt de uit Amerika afkomstige Robert Chesal, die als journalist bij Radio Nederland Wereldomroep (sinds 1990) samen met NRC-journalist Joep Dohmen het grootschalige misbruik binnen de katholieke kerk op het spoor kwam. Ze doken er samen in en het liet hen niet meer los. Chesal was genoodzaakt enige tijd te stoppen aangezien de meldingen hem te zwaar vielen.

De schok en het afgrijzen trok een wissel op de Nederlandse samenleving. Moeizaam en frustrerend was het proces omdat het zwijgen en verdraaien van feiten aan de orde van de dag was. Zelfs de commissie-Deetman – ingesteld om onafhankelijk onderzoek te doen – bleek minder onafhankelijk dan verwacht. In haar rapport uit 2011 (1257 pagina’s) wordt toegegeven dat sinds 1945 tienduizenden jongens en meisjes seksueel zijn misbruikt door kerkdienaren. Ondanks verwijtbare feiten stapte geen enkele bisschop op. De discussie laaide enige weken geleden in Nederland weer op toen NRC een artikel van Dohmen en Chesal publiceerde over hun onderzoek naar de onbetrouwbaarheid van het rapport, waarin nieuwe verzwegen feiten aan het licht kwamen. Zoals de castratie die een minderjarige jongen onderging als straf nadat hij het misbruik had gemeld. Maar ook het feit dat een aantal (nog zittende) bisschoppen al die tijd de hand boven het hoofd gehouden was, waaronder Ad van Luyn (toenmalig bisschop van Rotterdam en hoofd van de bisschoppenconferentie).
Ook in maart presenteerde Deetman zijn tweede rapport over het geweld tegen meisjes, wat eveneens een regen aan kritiek ontving vanwege weglatingen en bagatelliserende opmerkingen.
Misstanden in Curaçao
In navolging van de commissie-Deetman stelde het bisdom Willemstad in 2010 de onderzoekscommissie-Koeijers in, die zaken op Curaçao moest onderzoeken. Dit vanwege het feit dat direct na de eerste publicaties een aantal reacties uit Curaçao binnenkwam, wat het vermoeden deed rijzen dat er meer aan de hand was. In tegenstelling tot een lijvig rapport van Deetman ondernam de commissie-Koeijers geen actie toen er klachten binnenkwamen en liet met regelmaat weten geen tijd te hebben gehad om te vergaderen. Het bisdom, als eerst verantwoordelijke, leek niet van plan werk te maken van de misstanden. Op papier bestaat de commissie nog steeds.
Chesal: “Aangezien de kerk zo’n belangrijke rol speelt in de Curaçaose maatschappij, betrokken wij Curaçao in ons onderzoek. De Caribische afdeling van de Wereldomroep zag inmiddels ook voldoende aanleiding. We ontdekten dat de kerk, zo geliefd en invloedrijk, financiële macht gebruikte om mensen de mond te snoeren. Gezinnen, afhankelijk van de kerk voor hun levensonderhoud, moesten het misbruik waarvan zij op de hoogte waren op de koop toe nemen. Dit vertelde ons een anonieme bron: een vrouw werkzaam in de kinderhulpverlening.”

Don Sarto School. Foto © Lisette Wellens

In dit eerste deel doen we verslag van een aantal misbruikzaken die zich op Curaçao afspeelden, waarbij we aantekenen dat alle zaken die worden aangekaart nooit zijn weerslag mogen hebben op de liefdevolle zorg van andere broeders en nonnen. In deel 2 gaan we in op het accepteren van de slachtofferrol en waarom dat zo moeilijk is op Curaçao. Ook volgt in deel 2 Chesals persoonlijke verhaal over het misbruik dat hijzelf onderging.
Onder de meldingen die Chesal vanuit Curaçao ontving was die van een nu zestigjarige man, die uitsluitend onder pseudoniem Johnny wil praten. Hij vertelde over misbruik en mishandeling van tientallen kinderen door twee fraters in het internaat in Soto. Beide fraters, waaronder het verantwoordelijke hoofd van de Don Sarto lagere school, behoorden tot de Fraters van Tilburg, over wie ook in Nederland vele meldingen binnenkwamen uit de jaren zestig en zeventig en die zich bovendien vergrepen aan zwakbegaafde en geestelijk gehandicapte jongens van het De La Salle-instituut in Brabant.
Johnny was tien toen het misbruik begon. “Het gebeurde op de kamer van een frater, je moest je broek opendoen en dan begon hij te friemelen. Je durft niet meer naar binnen, omdat je weet wat er gaat gebeuren.” Volgens Johnny troffen de betastingen die op school plaatsvonden alle leerlingen, ook diegenen van buiten het internaat. Johnny vertelde tevens van regelmatige fysieke mishandelingen.
Voetbalgroep Curaçao. Archief Fraters van Tilburg
Frater Broer Huitema, wereldwijd de hoogstverantwoordelijke van de Fraters van Tilburg, weet dat het gebeurde. “Fraters die zich hieraan schuldig maakten, werden overgeplaatst naar andere – administratieve – posities, weg van kinderen. Aangifte bij de politie werd niet gedaan, noch werd contact gezocht met ouders.” In de jaren zestig tot eind 1995 waren de Fraters van Tilburg betrokken bij het onderwijs op de Antillen, in Suriname en Indonesië.
Trauma herbeleven
Chesal sprak op Curaçao één van de jongens die in de jaren vijftig op het jongensinternaat het Juvenaat zat, een prestigeproject voor Curaçao, de trots van de kerk. Deze nu zeventigjarige man was in zijn internaattijd een bedplasser. Een pater hielp hem ‘s nachts zijn bed verschonen, maar misbruikte de jongen vervolgens, een misbruik dat twee jaar doorging. Chesal: “Angstig om zich heen kijkend of iemand hem zag, betrad deze man het hotel waar wij hadden afgesproken. Even daarvoor had hij het misbruik, levenslang als geheim bij zich gedragen, aan zijn dochter verteld. De tranen stroomden over zijn wangen toen hij door het vertellen het trauma herbeleefde.” Een aantal jaren na het misbruik sloot het internaat plotseling en uitsluitend geruchten deden de ronde. De man in kwestie deed zijn beklag bij de ’onafhankelijke’ klachtencommissie-Koeijers, maar hoorde maandenlang niets, nog geen ontvangstbevestiging. Chesal: “Mensen weten inmiddels dat ze niet bij de kerk terecht kunnen, dus melden ze hun klachten daar niet meer. Omdat er dus weinig binnenkomt, lijkt het of het niet is gebeurd. Dan is de cirkel rond. Mijns inziens moet er een onafhankelijk lichaam komen, dat de zaken uitzoekt.”
Ronald Koeijers. Foto © René Roodheuvel

 

Verwrongen
De reputatie van de kerk blijkt elke keer belangrijker dan het belang van het slachtoffer. Een patroon dat niet alleen in de kerk, maar ook daarbuiten is te zien: overal waar kinderen in institutionele zorgsituaties van de zorg van volwassenen afhankelijk zijn, waar volwassenen macht hebben over kinderen, bij scouting, bij een sportclub gebeurt dit, wereldwijd. Zo wordt in Noord-Amerika, Europa en Australië het seksueel misbruik inmiddels aan de kaak gesteld. Het is universeel menselijk gedrag, hoe onmenselijk tegelijkertijd. Chesal: “Dat het in de kerk zo’n vlucht kon nemen heeft te maken met de vele zorgsituaties, zoals internaten en kostscholen onder kerkelijke leiding maar ook parochiale situaties, waarbij misdienaren bij priesters thuis kwamen of de priester een vertrouwde figuur binnen de familie werd.”
Wat we bij het kerkelijk seksueel misbruik niet uit het oog mogen verliezen volgens Chesal, is de verwrongen seksualiteit van de paters, door het celibaat in de hand gewerkt, maar ook het ontbreken van realistisch seksueel onderwijs. “Het onderwijs in de katholieke kerk is gebaseerd op de seksuele moraal uit de middeleeuwen en is nooit aangepast aan de praktijk, een verouderd beeld dat destructief blijkt. Ook jongeren leren vanuit dit onderwijs slechts dat ze zich moeten onderwerpen aan het gezag en zijn zodoende weinig weerbaar.”
Naast misbruik ontstaan vanuit verwrongen seksualiteit, staan pedofielen die doelbewust op zoek gaan naar werk waar kinderen in groten getale aanwezig zijn, zo stelt Chesal. Een niet onbelangrijk gegeven is verder dat vele mannen in de jaren vijftig die vanwege homofilie of pedofilie niet pasten binnen de moraal van trouwen en kinderen krijgen een gepast toevluchtsoord zochten in de kerk, waar zij een status genoten die zij anders zouden moeten ontberen.
Sint Annakerk, Otrabanda. Foto © Ferdinand Willemse
Antenne voor timide kinderen
Het leek de vrolijke goedlachse Curaçaose ‘Cora’, therapeute van beroep, zinvol om met haar misbruikverhaal naar buiten te komen, zij wilde degene zijn die de discussie rond seksueel misbruik op Curaçao zou openbreken. Na een paar gesprekken met Chesal togen zij samen naar Curaçao om terug te gaan naar de plaats waar het misbruik plaatsvond. In twee verschillende periodes van haar jeugd werd Cora slachtoffer: toen ze acht was in de Sint Annakerk in Otrobanda en als twaalfjarige in de kerk van Suffisant, waar ze door verschillende paters werd misbruikt, onder meer in de biechtstoel. “Cora was een onzeker, zoekend meisje, de uitverkorene van mannen als deze”, vertelt Chesal. “Misbruikers hebben een antenne voor timide kinderen.” De strijdlustige, inmiddels zeventigjarige Cora uit Nederland verandert op Curaçao voor Chesals ogen op slag in het timide meisje, dat terugschrikt voor het effect dat het op de plaats van het misbruik zijn op haar heeft. “De openhartige vrouw wordt onbereikbaar, het wordt heel moeilijk haar te spreken. In de sfeer bovendien van daar, opgenomen tussen vrienden en familie, blijkt ze in een tang te komen. In hotel ‘t Klooster waar we hebben afgesproken met vrienden uit haar kindertijd rolt het verhaal eruit, met een klein kinderlijk stemmetje als van het kind van toen.” Chesal, die bij het vertellen erover zelf een brok in zijn keel krijgt: “Het was ongelofelijk wat het effect van het vertellen had op haarzelf en op haar vrienden.”
Ralph Raveneau. Foto © Robert Chesal
Sadistische mishandeling
Naast seksueel misbruik zijn er verhalen van mishandeling. Van nonnen, van wie niet bekend is dat ze zich schuldig maakten aan seksuele handelingen, wordt gezegd dat ze snel overgingen tot fysiek geweld, bijvoorbeeld slaan met stokken. Fysieke mishandeling kwam ook voor op het Sint Paulus College, een lagere school in Groot Kwartier van de Broeders van Dongen, een congregatie sinds 1948 actief op Curaçao. Ondanks dat de tijdsgeest in ogenschouw moet worden genomen waarin kinderen het ook thuis zwaar te verduren hadden, was Ralph Raveneau (61) één van de slachtoffers uit de jaren zestig van het sadisme van de gevreesde Broeder P., die kinderen terroriseerde, vernederde, bespuugde en mishandelde. Een broeder die dusdanige vreselijke lijfstraffen gaf dat angst de herinneringen kleurt van kinderen van deze school.
In de jaren vijftig en zestig waren het met name Nederlandse geestelijken die op Curaçao verbleven: de Fraters van Tilburg, Broeders van Dongen, vele priestercongregaties en nonnenordes. Toen in de jaren zeventig het aantal roepingen terugliep, dreigde een tekort aan geestelijken, zodat priesters uit Latijns-Amerika werden gehaald, met name uit Colombia.
Als slot van dit artikel het verhaal van Aldrico Amando Felida, die als veertienjarige misdienaar in 1976 het slachtoffer werd van de Colombiaanse pastoor Fabias in de parochie Jan Doret. Toen Fabias de jongens uitnodigde te blijven slapen om te oefenen voor de processie, moest Felida als uitverkoren misdienaar ‘extra oefenen’ in de kamer van de pastoor, waar deze bij hem kwam liggen en Felida afschuwelijke dingen liet doen. “Je voelt dat het verboden is, maar wie zou je geloven? Je hoopte dat het snel over was.” Toen het misbruik bij Aldrico’s ouders aan het licht kwam, vertrok de pastoor snel daarna, verbannen naar Colombia, zei men. In de preek kort na het incident werd de parochianen verteld dat de jongens in het dorp de kerk niet meer dienden en een duivelse weg waren ingeslagen.
Een jaar daarna vertrok Felida naar Nederland, waar hij jaren beleefde van depressie tot zelfmoordpogingen aan toe. “Ik raakte in de war over mijn seksualiteit. Was ik homofiel? Had ik het uitgelokt? Zelfs na de geboorte van mijn zoon kwam alles weer naar boven.” Felida ging in 2008 terug om het af te sluiten, jaren voordat het onderwerp breed in de belangstelling van de media kwam. Pater Römer, Fabias’ opvolger nam hem mee naar het bewuste kamertje en vertelde dat bisschop Ellis destijds op de hoogte was van Fabias’ misbruik, zowel op Curaçao als in Colombia vóór zijn aanstelling in Jan Doret. De alom zeer geliefde Römer bleek van veel meer misbruik op de hoogte, ook na Felida’s vertrek.
Stanley Brown. Foto © René Roodheuvel

 

Het was publiek geheim – wat oud-politicus en oud-onderwijzer Stanley Brown bevestigde – dat Colombiaanse priesters die misbruik pleegden door het bisdom Willemstad in de jaren tachtig en negentig werden verbannen om ze uit handen van justitie te houden. Overgeplaatst en niet gestraft, zodat het misbruik elders kon verdergaan.
Felida bezocht Ellis’ opvolger bisschop Secco, die zei dat hij nooit misbruikgevallen kreeg overgedragen, maar stuurde uiteindelijk een excuusbrief, waarin ‘vergiffenis werd gevraagd voor het misbruik en alle gevolgen daarvan gedurende zijn leven’.

Levenslang door seksueel misbruik

Na al die ervaringsverhalen van seksueel misbruik in de katholieke kerk op Curaçao  roept journalist Robert Chesal – die het misbruik grootschalig aan het licht bracht in 2010 – op tot de erkenning van de slachtoffers. Zelf slachtoffer van misbruik weet hij dat erover praten de enige mogelijkheid is tot herstel.
Kinderen die martelingen ondergingen terwijl een broeder naast ze een boek zat te lezen. Of kinderen die wekenlang in eenzame opsluiting in de kelders van een internaat doorbrachten. De intense eenzaamheid maakte dat ze bijna blij waren met het gezelschap van een geestelijke die ze ‘s nachts bezocht en liefkoosde, zo verlangend naar menselijke nabijheid in hun eenzame opsluiting. De onvoorstelbare verwarring, het schuldgevoel en het emotionele drama waaraan een kind wordt blootgesteld, betekent een levenslange lijdensweg.
Keep it happy
Het feit dat misbruikschandalen in de katholieke kerk vanaf 2010 boven tafel zijn gekomen, dat mensen hun verhaal kwijt konden, heeft gemaakt dat er enige verlichting kwam. Robert Chesal: “Wil er sprake zijn van genezing dan dient er eerst erkenning te komen voor de beschadiging die is opgelopen. In de meeste gevallen zijn de daders onvindbaar, waardoor het probleem nooit face to face besproken kan worden. Veel slachtoffers hebben de pijn toegedekt en verstopt, maar pijn toelaten is de enige manier om vooruit te komen.”
Veel slachtoffers in Nederland hebben zich na 2010 kunnen uiten en zijn daardoor individueel een stuk opgeschoten. In een maatschappij als die van Curaçao is het niet zo gebruikelijk te praten over zaken als deze. Chesal:  “Ik herken dat uit mijn eigen jeugd in Florida; op Curaçao kreeg ik hetzelfde gevoel. De code is: Keep it light, keep it happy, blijf lachen, alleen maar de succesverhalen. De altijd maar sterke buitenkant, de machocultuur. Ik heb me altijd afgevraagd hoe het kan dat macho’s zelf niet kunnen zien hoe ‘zwak’ ze zijn. Voor mij zijn de sterkste mensen diegenen die toegeven dat ze ook zwak zijn.”
Je komt de pijn niet voorbij als je deze niet eerst erkent. Daarbij komt dat de kerk zelf een geheel eigen code heeft van hoe je met pijn omgaat. “Daar zijn rituelen voor met gekunstelde taal, wazige beelden, restricties en biechtgeheimen. Hierdoor help je niemand vooruit in zijn proces.”
Opgeheven hoofd
Hoe moeilijk het ook is om toe te geven dat je slachtoffer bent, Chesal roept ook de mensen op Curaçao op om de slachtofferrol te erkennen om vandaar uit te werken aan herstel, wat ieder mens verdient. Emancipatie van het slachtoffer, waarmee hij bedoelt dat je zonder gêne kunt zeggen dat je slachtoffer bent. Het is geen schande, zoals vaak wordt gedacht, maar dan moet wel het emotionele eraf, volgens Chesal. “Zie het als feit. Je kunt met opgeheven hoofd zeggen dat je slachtoffer bent, als onderdeel van het grotere geheel van wie je bent. Je hoeft je hoofd niet te buigen, je niet als gebrandmerkt mens te gedragen. Als je de pijn van het misbruik in de kerk maar ook andere pijn op maatschappelijke schaal toelaat, kom je als persoon, maar ook als land in zijn geheel verder.”
Hij trekt het breder dan alleen het seksueel misbruik, omdat zoveel mensen zijn gekweld. “In vele naties, in vele mensen zit zoveel pijn die niet erkend wordt, daarvan zijn tal van voorbeelden. Om maar heel dichtbij te blijven, het slavernijverleden; de pijn van het kolonialisme wordt slechts mondjesmaat erkend en blijft generaties lang doorspelen. De één zegt dat het nu maar eens over moet zijn, de ander voelt nog altijd de pijn. Beide uitgangspunten zijn waar, maar spreek je het niet uit, blijft het op elkaar botsen.”
Eén keer excuus aanbieden volstaat niet, maar pas als de erkenning permanent aanwezig is in de maatschappij komen we als geheel vooruit, pas dan is er een mogelijkheid dat een taboe op welk vlak dan ook wordt doorbroken. “Het probleem lijkt dat als iedereen slachtoffer is, niemand het is. Ik bedoel daarmee dit: toen de joden na de oorlog terugkwamen, was er geen ruimte om te luisteren naar individuele verhalen, omdat iedereen gepijnigd was. De pijn van al die mensen gaat ondergronds een eigen leven leiden.”
“Maar ook ontkenning kan een rol spelen, bijvoorbeeld zoals ze in China met gehandicapte kinderen omgaan. De maatschappij wil het niet weten, dus ze worden ofwel weggestopt, ofwel je doet net of het kind normaal is. Ontkenning en afwijzing enerzijds of geen ruimte voor het individuele verhaal anderzijds houdt beide in dat er geen acceptatie is en dus ook geen weg naar genezing.”
Niet de mens verandert
Naast zijn dringende oproep om te praten over wat er is gebeurd ten tijde van het misbruik in de katholieke kerk van de jaren zestig tot negentig en de acceptatie van de rol van slachtoffer, benadrukt Chesal dat we ons bewust moeten blijven van het feit dat het misbruik niet uit de wereld verdwenen is. Het massale misbruik mag dan wel zijn afgenomen omdat de internaten weg zijn en er minder priesters zijn dan toen, maar dat betekent alleen dat de omstandigheden zijn veranderd, niet de mens zelf. Dat blijkt uit het feit dat er momenteel sprake is van veelvuldig misbruik in de sterk opkomende evangelische kerken. “Onder druk van snelle groei wordt niet voldoende aandacht besteed aan een gedegen check van mensen aan wie kinderen worden toevertrouwd. Datzelfde was het geval in de katholieke kerk die tussen circa 1850 (toen de katholieke kerk dezelfde status kreeg als de protestantse kerk) en 1950 een explosieve groei kende.”
Er zijn nog steeds recente verhalen van mensen die zijn misbruikt, misbruik van de laatste tien, vijftien jaar. In de nieuwe, evangelische kerken, maar ook in de katholieke kerk. Want waar bleven de verbannen paters? Het is bekend dat een pater die op Curaçao jongens verkrachtte, nu in Brabant werkzaam is. De familie van het slachtoffer houdt haar mond omdat die nog altijd afhankelijk is van het geld dat ze van de kerk ontvangt en ook het verantwoordelijke bisdom zwijgt erover.
Chesal: “Zo lang de economische macht van de kerk niet afneemt, zal de rol van de kerk blijven ingebed in de economie. We kunnen het celibaat alleen niet verantwoordelijk stellen voor het misbuik; het gaat om machtsverhoudingen en een blijvend vertrouwen in de goedheid van religieuze leiders. Een voorganger geldt niet als ‘normaal’ mens, maar geniet als charismatische leider meer vertrouwen en daarmee macht dan we op het eerste gezicht verwachten.”
Voorgangers hebben hoe dan ook, in welke tijd dan ook een bepaalde positie. Dat geldt niet alleen in de katholieke of de evangelische kerk, maar ook in de joodse gemeenschap waar Chesal zelf uit stamt.
Doorbraak naar eigen ervaring
De ervaringen die we beschreven in het voorgaande artikel deden wat met Robert Chesal. Zo betekende het verhaal van de Curaçaose Felida voor hem persoonlijk een doorbraak. Hij was onder de indruk van de moed van deze man om op zoek te gaan naar zijn dader. De vraag die de Curaçaose Cora hem stelde of hij zelf bereid zou zijn om zijn verhaal te vertellen als hij in haar schoenen stond, deed hem besluiten in zijn eigen verleden te gaan graven. Door alle verhalen kwam Chesals jeugd terug, waarin ook sprake was van seksueel misbruik. Deze ervaringen plus het feit dat hij in december 2010 op Curaçao was voor het optekenen van de verhalen, maakte zijn keerpunt duidelijk.
“In die hete natte decembermaand van 2010 werd ik teruggeslingerd naar mijn eigen jeugd in Florida, waar dezelfde broeierigheid heerste, er viel een deken van vochtige warmte over me heen.” De zoektocht naar seksueel misbruik in de katholieke kerk werd een zoektocht naar zijn eigen verleden, waarin hij ten prooi viel aan een pedofiel, een parttime muziekleraar op de joodse school. Deze Rick nam hem mee naar zijn huis, zogenaamd om daar gitaar te spelen, drogeerde hem om hem vervolgens te misbruiken.
“Ook hier gold dat er een tekort was aan mensen en zonder check werden er leraren aangenomen. Ook deze muziekleraar behoorde tot het ‘soort’ dat bewust werk opzoekt waar kinderen aanwezig zijn”, aldus Chesal, die wanhopige pogingen deed met de leraar in contact te komen, maar die tot op heden op niets uitliepen.
Troostprijs
In zijn in 2012 verschenen boek Een verzwegen verleden doet hij verslag van de zoektocht die begint bij het aan de kaak stellen van het misbruik in de kerk maar steeds meer zijn persoonlijke zoektocht wordt. Door deze zoektocht komt hij bovendien achter een pijnlijk feit: zijn vader blijkt niet zijn echte vader te zijn. Chesal zit op dit moment middenin de zich opstapelende emoties die alle zijn onder te brengen onder de noemer van de onuitspreekbaarheid der dingen, zoals hij het omschrijft.
“De onuitspreekbaarheid zit in het feit dat mijn moeder een relatie bleek te hebben buiten haar huwelijk, van wie ik het product ben, iets wat ze mij nooit heeft verteld. De onuitspreekbaarheid zit ook in het verdriet van mijn vader, die mij moest opvoeden, maar voor wie ik dagelijks het levende bewijs was van het overspel. Ik voel me een troostprijs, die het middelpunt is van liefde en verdriet. Ik ben gemanipuleerd door mijn moeder en probeer medeleven met haar te voelen, wat moeilijk is omdat zij inmiddels is overleden.”
Het feit dat dit Chesal is overkomen, heeft naar eigen zeggen gemaakt dat hij journalist is geworden “Ik wilde altijd speuren, altijd onderzoek doen omdat ik levenslang een basisgevoel had dat er iets niet klopte: someone is not telling me something.”
Trauma nooit weg
Zijn eigen ervaringen, de onthullingen over zijn verleden, maar ook de verhalen van zo vele beschadigde mensen is voor Chesal aanleiding zijn weg verder te zoeken in de journalistiek, ook na zijn ontslag in 2012 vanwege de reorganisatie van de Wereldomroep. Hij wil zich specifiek richten op zaken rond het menselijk lichaam, van seksueel misbruik tot euthanasie en de keuzevrijheid van vrouwen.
 “Een misbruikverleden sluit je nooit af als je de erkenning die je zoekt nooit hebt gekregen. Geen misbruikslachtoffer is er ooit mee klaar, je kunt het niet vergeten, het trauma gaat nooit weg. Het enige dat je kunt doen is er bewust mee omgaan. De onuitspreekbaarheid der dingen, dat is wat ik door de journalistiek bespreekbaar wil maken. Verhalen vertellen aan elkaar, kwetsbaar durven zijn, oog in oog staan met elkaar en van daaruit de acceptatie van mens tot mens, van volk tot volk.”
Robert Chesal – Een verzwegen leven. De dramatische waarheid achter de façade van een gewone familie.Bertram + de Leeuw Uitgevers, 2012, ISBN 9789461560957.
[uit Amigoe, zaterdag 25 mei 2013]
http://4.bp.blogspot.com/-SW9PqEWSif4/UkgCQHJzXkI/AAAAAAAArW4/JYTQJDikZAY/s1600/Een+verzwegen+leven+LR_1.png
Bron: werkgroep caraïbische letteren – Mineke de Vries

Misbruik door E.H. schoolhoofd Sint Annaschool te Hilversum

/8 Reacties/in , , , , /door
E.H.

Hier zat oorspronkelijk meteeen al een scheld kanonnade.:-/

Eigenlijk te veel eer om je naam voluit te gebruiken, daarom zal ik je hier gewoon kortweg E. noemen.
In jouw, denk ik, eigen zoektocht naar je homoseksualiteit, heb je gemeend mij (onder anderen) ook mee te moeten nemen op je tocht.
Ik herinner mij veel leuke dingen die we hebben ondernomen, altijd samen met mia en evt anderen die er dan toevallig ook waren. Schiphol, flevohof, varen op het eemmeer naar de opera destijds allemaal leuke dingen die ik vaak nog niet eerder had gedaan. Logeerpartijtjes, met je neefjes en nichtjes bij jullie thuis, waarvan ik nu denk, mijn god heb je die ook gebruikt?
Aan de andere kant herinner ik me ook de vele keren dat je me mee hebt gesleept in seksuele handelingen waar ik op dat moment nog heleaaal niet klaar voor was. Op 7 jaar toen het in mijn herinnering begon, zonder enige seksuele ervaring uiteraard en dat had ook nog even zo moeten blijven. Idiote perverseling.
 Een greep uit de lokaties.
-tesselschadelaan
-bazelstraat
-roggeveenstraat
-olivier van noortstraat
-woerden in de lift
-annaschool
-buiten in de openlucht
Thuis in het huis van jou en mia gebeurde het meeste. Op de bazelstraat en daarvoor de tesselschadelaan.
In het huis waar ik woonde op de de roggeveen straat en de olivier van noort.
In lift in woerden in de flat waar mijn zus els woonde .
In het veld bij het corversbos in hilversum. Op de annaschool, de houtbouw en het stenen gebouw aan de overkant. En waarschijnlijk nog meerdere locaties die ik ben vergeten.
Ook herinner ik me vreemde dingen die je me vroeg of vertelde.  Of ik vaak een erectie had en of ik wist waarom dat gebeurde. Ik wist op dat moment nog van niks, laat staan waarom een jongentje van 7, 8 jaar een erectie zou krijgen. Daar val je zo’n joch toch niet mee lastig. Je gaf me seksboekjes met fotoos van mannen met stijve piemels en die van alles met elkaar deden, waar ik nog nooit een fotoo van had gezien. Nu denk ik , was dat om me voor te bereiden wat er komen ging? Wat er allemaal mogelijk was? Wat was jij toch een perverse pedo.  Een klootzak,dat was je…E
Wat later vertelde je me over avonturen in een sauna in amsterdam, waar jij in die tijd naar toe ging en waar je seks had met mannen. Wat moest ik er in vredesnaam mee met die kennis? Verder vertellen? Aan wie dan in vredesnaam? Je liet me kijken naar pornofilmpjes op de projector op zolder van de bazelstraat. Deed een buis in je stijve pik en deed die helemaal erin tot onderaan. Wat was daar dan toch in vredesnaam de bedoeling van?
Je deed me ook geloven dat er niks raars aan was wat er gebeurde , maar dat ik het toch maar niet moest vertellen aan iemand wat je bij me deed. Als het niet raar was, waarom voelde het dan wel zo, waaarom had ik dan het idee dat er iets niet klopte. Nu weet ik dat de dreiging van jou dat wanneer ik  het wel aan iemand vertellen zou, loos was. Toen echter, was ik daar door geïntimideerd en heb dan dus ook, helaas, mijn mond over gehouden. Had ik maar iemand verteld wat er gaande was. Had ik maar, toen het bijna uitkwam en mn moeder die seksboekjes, die ik van jou had gekregen, had gevonden, mn poot stijf gehouden. Maar ik voelde me alleen maar verraden, door jou aan de telefoon, tijdens het gesprek wat mijn pa en ma met jou wilde hebben nav die seks boekjes en door mn ouders die mij niet hadden geloofd. Wat zou ik je nu, toen graag ten onder hebben zien gaan.
De seksboekjes.
Die had je mij gegeven, wanneer weet ik niet meer. Ik weet nog dat ik ze verstopte onder de zitting van een luie stoel, waarin zich een holle ruimte bevond. Het waren volgens mij duitse boekjes.
Op een dag vond mijn moeder die boekjes. Ik had ze bekeken en ik had ze niet goed terug gestopt op de verstopplek, dus das was bingo. Wat voelde ik me door de grond gaan toen ik thuis kwam en de boekjes beneden op tafel zag liggen. Of ik daar iets van wist en van wie ik die gekregen had. Ik loog dat ik die gekregen had van een vriendje die ze weer in een container bij de annaschool had gevonden. Daar veegden wij samen de vloer van het speelterrein en verdienden daar wat mee. Mijn moeder belde meteen de moeder van vriendje en het kwam dus uit dat ik gelogen had. In mijn beleving zat er niks anders op dan te vertellen dat ik ze van E. had gekregen. Toen die thuis was belde mijn moeder meteen op met de vraag of zij iets konden komen verifiëren. ‘S avonds gingen ze en ik bleef achter kapot gaand van de spanning.
Na enige tijd ging de telefoon 02150 10114 zwart bakeliet.
Het was E. Hoe ik het in mijn hoofd had durven halen om te zeggen dat ik die boekjes van hem had gekregen. BAF! Dat kwam aan. Dat had ik niet zien aankomen. Wederom voelde ik me door de grond zakken. Ik wist niet anders te doen dan hoorn erop gooien en ik begon vreselijk te huilen. Wat voelde ik me verraden. Door E. maar ook door mn vader en moeder, die dus niet mij geloofden, maar E.
Hun thuis komst terug van het gesprek en wat er daarna gebeurde ben ik kwijt. Kan ik me niets meer van herinneren. Ook niet of ik straf heb gekregen, hoewel me daar wel iets van bijstaat, vaag.
Wel weet ik nog dat wij met zijn tweeen het er nog wel over gehad hebben en in wat voor een lastig parket ik jou had gebracht, so what? Ik zou wensen dat ze mij wel geloofd hadden en dat jij giga van je voetstuk zou zijn gevallen. BAM! Zo het ravijn in. Je verdiende loon!
Wat een ongelofelijke klootzak en hufter ben je toch geweest hop!
Van de week ’s ochtends op de fiets naar mn werk valt me opeens iets in. Ik zit te overdenken wat ik geschreven heb , met name over het gedeelte leuke dingen wat we ook hebben gedaan. Daar wringt wat. het klopt niet in eens. Plots valt me binnen dat datwaarschijnlijk helemaal niet was om mij een plezier te doen, maar om me monddood te maken als ik er ooit iets van zou zeggen. Dan zou ik een ondankbaar jongentje zijn geweest en zou voor jou op dat moment de kous af zijn geweest en klaar. Dit is invullen van mijn kant, maar ik denk wel dat het zo zat. Toen pas op de fiets op weg naar mn werk, voel ik me pas vies en zo ontzettend gebruikt door jou. ongelofelijke vuil stuk vreten!  ik walg er steeds meer van. Ik zou je zo graag op je smoel willen rammen op dit moment.
Ik dacht dat de boosheid en de wrok een beetje verdwenen waren, maar het is er nog volop. Ik was zelfs bezig om een beetje compassie te proberen te vinden in mezelf, maar is denk ik pas later aan de orde..
Wat je met me deed.
Het begon, zo herinner ik het mij in ieder geval, met vragen van jou, aan mij. Of ik wel eens een erectie had, of ik wist wanneer dat gebeurde.of ik me al wel eens aftrok. Vragen waar ik me op het moment geen raad wist. En ik wist niet waarom mijn piemel af en toe wel eens hard werd. Ik dacht dat dat te maken had met boosheid. Ik herinner me het suizende gevoel in mn hoofd wanneer dat gebeurde en dat relateerde ik aan boosheid. In ieder geval wist ik me geen raad met de vragen en wist er ook niet de antwoorden op. Rare vragen vond ik het maar.
Later begon het lichamelijke contact en ik herinner me dat dat altijd eenrichtingsverkeer was. Jij raakte mij aan. Wreef over mn broek, pakte mn piemel beet kneep erin. Later ging je hand in mn broek en raakte je hem echt aan. Ik kan me niet meer gerinneren of ik er opgewonden van raakte in dat stadium. Ik weet nog wel dat ik het zeer vond doen wanneer je mn eikel aanrakte wat dus ook gebeurde. Ik zal zelf ook vast al eens gemerkt heben dat die plek erg gevoelig was, maar was nog niet zo ver dat ik er zelf mee speelde. Pffff zucht shit. Wat een rare eikel was je toch, om maar in de gebezigde termen te spreken…
Weer daarna moest ik je ook aftrekken en jij deed dat bij mij. Ik kan me niet erinneren of er dwang bij kwam kijken. Ik deed het omdat je het vroeg en omdat er zo’n ongelijkheid in het spel was kon ik ook op dat moment niet anders. Vervolgens begon je met pijpen, hoewel dat later in de tijd is volgens mij. Jij deed dat altijd bij mij en een keer staat me nog heel erg bij. Dat was in de houtbouw van de Annaschool op een zaterdag dat ik bezig was met het schoonmaken van het schoolplein. Een klusje waarvooor ik door jou ook betaald werd. Ook weer een slimmigheidje van je verdorven geest. Me betalen voor iets waardoor ik mn mond wel zou houden.
Op de annaschool had ik op dat moment net pauze en was even wat aan het eten. Ik moest uit dat hok komen omdat daar de achterburen vrij zicht hadden. Dat risico wilde je niet lopen. Dus je vroeg me in de hal te komen en daar begon je weer met aanraken en met als doel dit keer om mij af te zuigen. Ik zie je nog door je knieen gaan en mn broek losmaken en ik weet zelfs nog welke broek ik aanhad, een donkerrode  corduroybroek. En toen nam je gewoon mn piemel in je mond en begon erop te sabbelen. Ik had je ter plekker in je bek moeten pissen, lulhannes. Maar dat deed ik niet. Ik liet het gebeuren en ik geloof dat ik het helemaal net onaangenaam vond, maar raar vond ik het wel. Yek, als dit schrijf en weer nalees walg ik van je, E!
Wat me ook nog steeds achtervolgt is dat je na een logeer partijtje bij jullie me vertelde dat je me anaal gepenetreerd zou hebben. Nu denk ik dat dat onmogelijk is. Dat had destijds zo pijnlijk moeten zijn geweest dat ik daar wakker van had moeten zijn geworden. Kan niet anders. Het heeft me zo lang achtervolgd omdat ik later heb gedacht dat ik misschien wel geinfecteerd zou kunne zijn geweest door jou, omdat het in de periode is geweest dat je volgens jou veel in de sekssauna kwam. Ik heb me door de huisarts destijds laten verwijzen naar het ziekenhuis om me daarvoor te laten testen.
Ook heel vreemd is het kunstje wat je me toonde waarbij je een glazen thermometer in je lul drukte. Via je eikel duwde je dat ding een heel eind naar binnen en met enoge trots liet je zien hoe dat aan de onderkant zichtbaar was als je het doorduwde. Dan verscheen er inderdaad een uitstulping wat dan die thermometer moest zijn. Goochelen kon je niet dus het zal wel zo zijn geweest.
Een van de keren tegen het eind van de periode waarin je me hebt ge/misbruikt staat me nog een scene bij van ons in de slaapkamer op zolder. De slaapkamer van jou en mia nota bene. Ik weet nog dat ik op het bed lag en dat jij over me heen naar boven kwam kruipen eigenlijk. In boze dromen heb ik dat beeld nog wel eens teruggezien…
Maar hoe dan ook, ik zag je op me af komen en vooral zag ik je stijve lul op me af komen en ik begreep wat er aan zat te komen. Op jou uitnodiging om die lul van jou in mn mond te nemen of er aan te likken ben ik toen niet in gegaan en heb toen voor het eerst laten weten dat me het te ver ging en ik heb toen mn hoofd afgewend, zonder verder iets te zeggen in mijn herinnering was de lol er toen voor jou af en ben je van me afgekropen en heeft zich verder ook niets meer voorgedaan.
Dat het achteraf zo simpel was had ik eerdermoeten weten, maar neem ik mezelf niet kwalijk. Maar ik denk dat ik op de juiste leeftijd was om er afwijzend op te reageren. Voor de eerste keer YEAH!!!
Er zijn ongetwijfeld nog vele keren geweest. Ik heb het idee dat je nooit een gelegenheid voorbij liet gaan, maar het leek wel of de gelegenheden zich minder vanzelf aandienden. Of het nou was dat ik alerter was om noet alleen meer met je ergens te zijn, of dat at een andere reden had,dat weet ik niet meer.
Wat heeft het mèt mij gedaan.
Die laatste keer, toen was ik denk ik  13-14 jaar. Ik heb toen met mezelf afgesproken dat ik me nooit meer door een man zou laten aanraken. Niet zo letterlijk denk ik, maar er is wel een knop omgegaan in mn hoofd toen die me ervan heeft weerhouden dat ik zowiezo seks had met iemand. Man noch vrouw.
Ik keerde me geheel daarvan af. Seks was voor mij raar en klopte niet als het gebeurde, dat is wat ik in ieder geval met jou heb ervaren. Ik durfde ook nooit grapjes en moppen over seks te maken. als ik dat zou doen dacht ik dat iedereen zich zou afvragen hoe ik aan die moppen op opmerkingen zou komen en dat meteen zouden koppelen aan mijn “fijne ervaringen” met jou. Alsof het op mn voorhoofd stond geschreven. Wat je je in je hoofd kan halen.
Ik heb mezelf aangeleerd om me onzichtbaar te maken. Onder het maaiveld blijven. Niet opvallen! Niet al te goed je best doen bij sport of anderszins op school. Dat zet je alleen maar in de spotlight en moet je zeggen wat je ervan vindt of hoe je tot een conclusie bijvoorbeeld gekomen bent. Altijd de angst dat bij dat wat ik zou zeggen ik altijd meteen door de mand zou vallen en overduidelijk zou zijn dat ik op jonge leeftijd al zeks had gehad en me dat meteen een vuilak zou maken. Angst angst angst….
Ik heb jarenlang gevochten tegen mn homoseksualiteit. Achteraf gezien wist ik dat uiteraard al tijden, maar ik bleef het ijzerenheinig ontkennen naar mezelf en naar anderen. Het werd me sporadisch wel eens gevraagd. Ook in berlijn destijds met karsten werd het gefluisterd in de bar van de camping waar we verbleven op zoek maar zijn familie. Ik hoorde twee mannen smoezen over “schwule” en ik wist genoeg, dat ging over mij. Hoe mis hadden zij het en ik had weer een deukje in mn ziel. Iedereen kon het zien, zie je wel, dus moest ik het harnas nog maar weer eens verstevigen.
Ik werd op straat in Hilversum aangesproken door een, denk ik , oostblok jongen, die me vroeg of ik ook met mannen sliep, hij was op zoek naar een slaapplaats. NEE blafte ik hem toe. En weer er met mn neus opgedrukt. En ik maar vechten tegen mezelf en het fort rondom me weer versterkt.
Het besef dat ik homo ben drong zich steeds verder op en de druk werd groot. Ik moest het uit die kast, maar dat kon niet, dat zou niet kloppen met mn afspraak met mezelf.
Op mn opleiding SPH ben ik gestrand in het derde jaar omdat in mn supervisie me steeds meer in de hoek drukte van het moeten vertellen. Men voelde aan dat er iets aan de hand was en ik weigerde te vertellen wat. Het gevolg: supervisie niet gehaald en gezakt. Maar liever dat dan uit de kast…
Kortom, ik heb me jarenlang laten weerhouden van dat wat ik ben, homo. Het duurde nog jaren voordat ik dat eindelijk voor mezelf en anderen durfde te bekennen, ik val op mannen.
Tegen een collega kon ik op gegeven moment niet meer voor me houden dat ik voor hem viel als een blok. Onno, laapershonk collega, vertelde ik dat op een vakantie met zn tweeen in Frankrijk. Hij schrok zich rot! Dat had hij niet zien aankomen…arme onno
E. H., kuttekop.
Ik haat je voor wat je mij, mia, bas en fem, eigenlijk de hele famile hebt aangedaan. Daarnaast ook nog al de anderen die je hebt misbruikt. Hoeveel dat er nog zijn kan ik alleen maar gissen. Je hebt geen idee hoeveel levens je overhoop hebt gehaald met je misselijke streken. Hufter.
En toch,merk ik, dat mn boosheid afneemt en soms weer opplaait.
Ik hoop dat ik ooit nog eens iets van vergeving richting jou in me kan vinden. Door dit alles op te schrijven merk ik dat het me minder in zijn greep heeft allemaal. En zo hoort het ook. Je hebt me een aandenken voor het leven gegeven, maar de tijden dat het mijn leven beheerst zijn voorbij.
Paul.

herinneringen schooltijd

/in , /door

Voor klachten over seksueel misbruik, seksuele intimidatie, discriminatie, fundamentalisme, ernstig fysiek geweld of geestelijk geweld op school kunt u contact opnemen met een vertrouwensinspecteur van de Inspectie van het Onderwijs.

Ernstige klachten die vallen binnen deze categorieën kunnen voorgelegd worden aan de vertrouwensinspecteur. Deze zal adviseren en informeren. Zo nodig kan de vertrouwensinspecteur ook begeleiden in het traject naar het indienen van een formele klacht of het doen van aangifte.

De vertrouwensinspecteur is tijdens kantooruren bereikbaar op 0900-1113111 (lokaal tarief). Vanuit het buitenland kunt u bellen naar +31(0)306706001

http://www.onderwijsinspectie.nl/onderwerpen/Vertrouwensinspecteurs