Ik ben het kwijt

Ben van mijn 5e tot mijn 10e misbruikt. Ik weet dat dit gebeurd is, maar kan me er niets meer van herinneren. Ik weet nog iets van het huis waar in het gebeurde. Ik weet wie het is geweest. Ik weet dat ik bloed zag op het toilet papier en dat ik me toen heb voorgenomen om er niet meer heen te gaan, en er nooit over te praten…. ik weet het echt niet meer, en volgens mij is het belangrijk voor de verwerking dat je er nog iets van weet.

Herkent iemand dit? Ik ben inmiddels 41 en heb er nooit over gesproken.

De Widdonck te Roggel

Ik weet uit uiterst betrouwbare bron, die er nu even hier niet toe doet, dat op De Widdonck te Roggel door groepsleiding/broeders jongens in bed genomen werden ’s nachts.
Ik wil dat hier graag gemeld zien staan.

Mijn leven, ik wil ervan houden.

Ik heb op zeven jarige een (achteraf) beestachtige seksuele ervaring gehad die zijn weerslag pas op latere leeftijd  liet kennen.
Ik ontmoette jaren later verschijnselen als ontkenning, diepe zelfhaat, sociaal isolement, neiging tot zelfdestructie en ga zo nog maar even door.
Heel wat therapieën, zelfhulpgroepen, lotgenotencontact en medicijnen later kom ik tot de conclusie dat ik mijn leven niet meer in de hand heb.
Mijn huwelijk dreigt hierdoor te stranden en dat is dan misschien het laatste zetje wat ik nodig heb om me helemaal als nobody te verifiëren.
Mijn vrouw heeft vanaf het begin geweten welk vlees ze in de kuip had maar schijnt nu ook af te haken.
Dit is het laatste wat ik momenteel zou willen echter haar belang stel ik in deze voorop, haar wil ik gelukkig zien!!

Graag reacties,  m.n. huwelijken die stranden of dreigen te stranden waarvan seksueel misbruik een direct of indirect gevolg is.

weer terug bij af

Zo moe wordt ik er van. Dacht ik voor een aantal jaren terug eindelijk wat meer zelfvertrouwen te hebben wordt het weer afgemaaid. Hoe krijg ik het voor elkaar iemand te vertrouwen die me dan toch weer gebruikt? De cirkel is blijkbaar weer rond terwijl ik zo m’n best deed. Door de huidige gestallt  therapie weet ik in ieder geval duidelijk wat ik doe. Lekker het echte gevoel niet toe laten en wegstoppen. Tegen iedereen heel flink vertellen wat je is overkomen maar dat zijn maar woorden. Heb je weer en goede reden tot contact met iemand. Echt jezelf zijn is niet mogelijk. Alleen hard schreeuwen en niet van ophouden weten zodat je iedereen wegjaagd of op diverse manieren het slachtoffer gaan spelen . Maar altijd je echte gevoel weghouden. Ik weet dat ik niemand vertrouw dus doe je maar alsof. Maar dat werkt niet. Uiteindelijk ben je een “hol vat” waar toch niets zinnigs uit komt of je bent een zeur die nou eens beslissingen moet maken. En het ergste is dat ik daardoor de mensen die me oprecht aardig vinden wegjaag. Wat is een vriend? Als er niets te zeuren is of geen probleem is is er niets aan. Dat zijn dus geen vrienden in mijn ogen en daar heb je dus niets aan. Kan alleen maar leven in extremen. Ik weet zelf niet eens wie of wat ik ben hoe hard ik het ook probeer. Kan alleen maar met jongeren omgaan. Om de een of andere reden denk ik het daar te vinden en denk ik mezelf te kunnen zijn. Maar dat is ook maar toneel denk ik en ik zal wel op zoek zijn naar mijn eigen jeugd die ik nooit heb gehad. Het verdriet en mijn echte gevoel voelen doe ik pas sinds kort. Ook alleen maar op bepaalde korte momenten maar het is in ieder geval iets.

Alleen liep het kort geleden na 3 jaar weer fout. Ik kwam een jongen tegen en het contact liep wel goed. Wel een stuk jonger maar na een tijd dacht ik dat het wel goed zat want het was zo’n leuke vriendschap. Hij was bezig met een opleiding en ik merkte dat hij daar moeite mee had. En ik kreeg natuurlijk meteen het “signaal” te gaan helpen. Zo ben ik ook opgevoed (eigenlijk meer denk maar altijd aan een ander want anders ben je raar en denken ze wat van je) dus ging ik helpen.  Het contact liep erg goed en de jongen introduceerde me bij hem thuis en omgeving. Ik dacht dus veranderd te zijn en ondernam geen pogingen tot toenadering. Uiteindelijk ging deze jongen tegen mij zeggen dat hij net zoveel voor mij voelde dan voor meisjes en hij wist niet wat hij daar mee moest. En toen ging de molen dus weer draaien. Iemand die zei dat hij me zo geweldig vond en hij noemde me ook nog beste vriend. En ik maar helpen en er altijd staan. Moest wel steeds zelf het contact zoeken maar het werd allemaal als fijn ervaren. Hij was hetero en daar ging ik ook vanuit. Alleen bleven er steeds meer opmerkingen komen en het gedrag daarbij leek op verliefdheid.

Uiteindelijk hoorde ik jarenlang die lieve woorden. Zelfs als hij een relatie had (en dat begreep ik natuurlijk allemaal wel) bleef hij zeggen dat hij meer voor mij voelde. En als er eenmalig iets was en ik moest wachten op de hoek kwam er daarna een hele mooie sorry. En ik begreep het steeds weer opnieuw. Net zoals hij er heel veel moeite mee had en zijn opleiding eerst moest afmaken en dan zou nadenken over wat er tussen ons was. Tussendoor wel zeggen dat hij ook wel wist dat hij op me viel en dat het vreemd voor hem was maar dat kwam wel goed. Uiteindelijk heeft hij met veel hulp van mij alles afgerond maar meteen daarna merkte ik dat het contact minder werd. En uiteindelijk krijg je te horen dat hij er niets mee wil en kan. Alleen blijft hij zeggen dat hij van me houd en ik zijn beste vriend ben, dat maakt het alleen maar moeilijker. Heel erg moeilijk eigenlijk. Doordat hij dat blijft zeggen, maar ik wel merk dat hij me minder graag wilt zien, blijf ik vasthouden aan die woorden. Ik weet dat hij veel voor me voelt maar dat het het meest makkelijk was dat ik kwam vanwege de hulp. Ok, het was ook leuk maar zodra ik merkte dat het zo ging had ik al moeten stoppen. Waarom blijft iemand dan toch die woorden zeggen. Ik kan daar niet meer tegen want het zet me helemaal vast.

En achteraf zie ik het precies; ik die wel weer iemand gaat helpen. Een jonger persoon (maar die toch volwassen is en dus wel weet hoe die zich moet gedragen als volwassene) en door de mooie woorden vertrouw ik die persoon. Iemand met toch ook wel veel problemen maar die kon die mooi bij mij kwijt. En de hulp werd natuurlijk geaccepteerd. Ik die me uiteindelijk toch weer ga aanpassen en de sorry’s wel weer accepteer.  Zo vaak werd me pijn gedaan maar die cirkel ben ik helaas wel gewend. Ik vroeg keer op keer hoe het zat en dat ik geen zin had om dan achteraf bedankt te worden. Kwam allemaal goed, was geen probleem. En helaas dacht ik dat het toeval was dat dezelfde woorden kwamen maar dat dit anders was doordat ik het begreep en dit zou ik niet laten gebeuren. Beste vriend, ik hou van je, ik laat je niet vallen, ik zal er altijd voor je zijn. Dezelfde woorden als toen ik 9 tot 12 jaar was. En ook die koos weer voor iets anders (en dat was natuurlijk mijn schuld want ik wilde altijd maar dat ene……….) En het vervelende is dat er natuurlijk dingen waren die deze jongen wel deed. Ik had het op bepaalde momenten heel leuk. Hij was er ook op bepaalde momenten en dat vond ik fijn en had het idee dat ik eindelijk eens een echte vriend had. Alleen door die gevoelens ging het weer fout en ontstond de soort “vriendschap” die er vroeger als klein jongetje was en die dus verkeerd was. Echt beste vrieden en toch in bed belanden. Ondanks dat hij het moeilijk vond omdat het man/man was was het toch fijn en lekker.  En ongetwijfeld heb ik ook een aandeel in dit alles. Natuurlijk heb ik geleerd bepaalde signalen op te pikken en merk ik dat er “iets te halen is”. Het is een wisselwerking waardoor het ontstaat alleen ga ik zo ver dat ik alles doe en toelaat. Ik kan mezelf kennelijk niet beschermen en trap te snel in mooie woorden. Alleen bij die bepaalde personen voel ik een “klik”. Alleen de foute klik helaas en ik zie het niet eens gebeuren. Ik vroeg duidelijkheid en wilde zeker weten of het niet tegen zijn zin was (want daar ben ik altijd erg bang voor) Maar dit was allemaal niet zo en kennelijk had hij iets voor me ontwikkeld en belanden we een paar keer in bed.  En zo’n persoon vindt ik weer geweldig. Het zal dan ook wel weer en combinatie zijn van uiterlijk, leeftijd, en problemen. Die sensor is helaas ontstaan dus je haalt ze er uiteindelijk wel uit. En dan toch die persoon weer op een voetstuk zetten terwijl je weet hoe hij anderen behandeld heeft en dus helemaal niet zo geweldig is. Lekker weer het ondergeschikte jongetje zijn zoals vroeger.

Maar daardoor de personen die echt zijn en gemeend aardig zijn negeren want de kwaliteiten om echt normaal miet iemand om te gaan zijn niet ontwikkeld. Daarom ben ik zo eenzaam en mijn geest/lichaam verlangt naar iets wat niet goed is. Hoe doe je het dan? Hoe kan je normaal kijken en praten en kan je wel normaal omgaan met mensen als vrienden en kennissen. In mijn werk lukt het wel gewoon en waarom kan het dan niet daarbuiten. Weer twijfel ik over wie ik nou ben. Ik dacht altijd homoseksueel te zijn maar dat weet ik niet meer. af en toe voelt het alsof ik dat ben geworden omdat ik een jongen moest vinden die ik kwijt geraakt was. En dat homo wereldje lijkt achteraf wel het verlengstuk van mijn misbruik. Geef je maar aan iedereen dan vinden ze je aardig. Na twee, maar liefst na 1, ontmoetingen de broek maar uit want anders ben je niet leuk genoeg. Is allemaal maar normaal in dat wereldje. Alleen voel ik me op een of andere manier vies. Lang onder de douche en alles schoonmaken. Bang om iets op te lopen en ziek te worden ofzo. Maar hoe mooi de jongen ook is, het blijft vies. Behalve bij de jongen met zo’n “klik” van de laatste jaren. Bied je maar aan en alles mag hoor, dan is het niet vies. Nee, want je vertrouwd hem echt hoor en hij zegt toch dat hij alles meent………..

Ik ben zelfs gaan kijken naar beelden van seks tussen een jongen en meisje. Dit deed ik nooit. Maar omdat de laatste jongen op meisjes valt wekte het mijn nieuwsgierigheid. En ik vond het leuk om te zien. Misschien omdat ik totaal geen eigenwaarde heb en als de ander dat leuk vind moet ik het ook leuk vinden. Dan ben ik net als hem en kan ik meedoen in de “echte” wereld door me aan te passen aan hem. Maar aan de andere kant vind ik het geweldig om te zien, jongen/meisje, man/vrouw die het samen leuk hebben en veel van elkaar houden. Of gewoon alleen omdat ze het allebei seksueel gewoon willen. Gewoon leuk met elkaar. En dan komt er het gevoel waarom ik dat dan nooit heb gehad. Misschien wil ik wel “normaal” zijn en het daarom ook doen en leuk vinden. Zeg het maar, ik weet het niet meer. Van de therapeut mag ik niet zomaar met een vrouw naar bed. Moet eerst stilstaan bij wat ik steeds doe en hoe ik reageer op bepaalde momenten. Als ik daarvan bewust wordt moet het op een of andere manier vanzelf wel komen. Maar soms denk ik doe het maar gewoon, wie weet wat voor andere wereld er voor je open gaat.  En de therapeut vind het ook wel een aardig idee als ik naar de misbruiker ga van vroeger. Wat ik er moet doen weet ik niet echt. Misschien gewoon zeggen wat een lul het is? Het vervelende is dat ik het nog steeds niet als fout zie. Het seksuele van toen doet me niet echt iets. Het meest erge vind ik dat hij me zelf niets heeft laten ontdekken zodat ik duidelijk zou hebben wie of wat ik ben (in ieder geval de seksuele identiteit). En het aller ergste dat hij die mooie woorden zei en me het gevoel gaf dat ik hem kon vertrouwen en dat hij me altijd zou beschermen. Alleen liet hij me keihard vallen. Ik praat het nog een beetje goed dat hij ook nog jong was en ook zijn reden heeft gehad. Alleen 9 jaar tegenover 15/16 jaar is toch net wat te groot verschil op die leeftijd lijkt me. Ik weet dat het fout was maar ik denk dat ik het ook gewoon niet toe wil laten.

Maar daar zit je dan weer. Ben er bang voor dat dit altijd zo zal blijven gaan. Weet niet meer hoe ik het anders kan doen want hoe het ook gaat het gaat toch steeds verkeerd. Zou zo graag eens iemand spreken die dit ook zo heeft of heeft gehad en hoe die daar mee is omgegaan. Ik weet dat ik zo obsessief kan zijn dat het misschien wel mogelijk is dat ik ook op anderen kan vallen en misschien wel op vrouwen en de vraag zal misschien wel onzinnig zijn maar ben benieuwd of iemand ervaring heeft met het probleem val ik op mannen of vrouwen en hoe doe dat gedaan heeft.

Vast

Hallo allemaal,

Ik ben een jongen van 28 jaar die erg vastzit in mijn emoties en gevoel. Zo’n anderhalf jaar geleden ben ik begonnen met het beschrijven van mijn ervaringen uit mijn jeugd. Hierdoor wordt het wel steeds duidelijker waardoor ik zo vast zit. Vast in mijn eigen lichaam en gedachte, uit angst en schaamte.

Ik stoei nog steeds heel erg met schuld en schaamte gevoelens , maar ook met mijn verlangens en intimiteit. Ik heb redelijk wat therapie gehad, maar dat was voornamelijk gericht op mijn gedrag ( borderline persoonlijkheidsstoornis ). Ik ben er ook niet verder in gekomen. Wat betreft de gebeurtenissen die ervoor zorgen dat ik steeds dicht sla, is altijd door de hulpverlening beweert dit te moeten afsluiten en begraven, zo diep mogelijk.

Het is moeilijk om er wijs uit te komen. Waarschijnlijk ook omdat er bij mij meerdere factoren meespelen. Ten eerste ben ik verslaafd geboren, mijn moeder gebruikte heroine tijdens haar zwangerschap. Tijdens de eerste twee jaar van mijn leven ben ik volgens mijn voogdes ondervoed, mishandeld en van familie naar familie gesleurd door mijn ( verslaafde ) ouders.
Na die twee jaar ben ik samen met mijn zus in een pleeggezin geplaatst.

In dit gezin ging het ook niet bepaald goed. Mijn pleegmoeder had zelf drie eigen kinderen, en mijn zus en ik hadden eigenlijk ook meer aandacht en zorg nodig dan kinderen die “normaal “opgroeien. Maar ons werd altijd duidelijk gemaakt dat wij niet normaal waren, wij niet op die plek hoorde en dat alles onze schuld was. Eigenlijk een soort geestelijke mishandeling, want voor zover ik mij kan herinneren, heb ik me altijd erg “slecht “gevoeld daar. Ik geloofde echt dat ik opgroeide voor galg en rad en de vele eenzame opsluitingen op mijn kamer of in de kast met wat droog brood en water hebben nu ook nog steeds veel invloed op me.

Op mijn 9e liep ik weg. Vanuit Sittard naar Nijmegen gereisd, alleen in de trein. Op de 3e dag van de avondvierdaagse bleek bij aankomst. Ik heb een beetje rondgezworven tot ik een man tegenkwam. Een man van rond de 50 met rood haar Hans genaamd. Hij wist dat ik was weggelopen door alleen maar naar me te kijken . Hij vertelde me dan ook dat hij verplicht was me naar huis te brengen. Maar hij moest eerst wat thuis ophalen.

Wat er gebeurde was dat hij me op mijn gemak probeerde te stellen met films als “schatjes” en “ciske de rat”, met roken blowen en bier mogen meedoen met hem. Later die nacht lag ik vastgebonden en naakt en ga ik verder niet uitweiden wat er allemaal is gebeurd, maar het was bruut en zware verkrachting, weet ik nu. Toen begreep ik er niet veel van, behalve dat het veel pijn deed.

Hans nam contact op met mijn pleegouders, die allang blij waren na een goed gesprek, dat ze iemand hadden gevonden waar ik bij terecht kon in de weekenden en vakanties.

Er volgde een periode van stilte en duisternis twee jaar lang.

Ondertussen werd de situatie in het pleeggezin er niet beter op. We zijn als “gezin “naar therapie gegaan, waar al snel duidelijk werd, dat ik het probleem was in het gezin. Als ik in gedragstherapie en een internaat zou gaan , zou het gezin weer rust krijgen . Er was alleen een wachtlijst van een half jaar.

Een half jaar heb ik niet meer uitgehouden. De verwijten werden steeds erger, de spanning in huis was niet om uit te houden. Ik heb toen de grootste fout in mijn hele leven gemaakt. Ik ben naar Hans gevlucht. Dat vergeef ik mijzelf nooit meer want wat ik dat weekend heb meegemaakt , is verschrikkelijk. En ik ben er zelf heen gegaan, blijft het maar malen in mijn hoofd.

Mijn voogdes kwam er achter dat ik was weggelopen en heeft toen achtergrond informatie van deze Hans opgezocht. Het bleek dat hij al eerder was veroordeelt voor ontucht met minderjarige jongens , ook uit het internaat waar hij gewerkt heeft. Hans moest mij per direct terug brengen.

Toen we aankwamen in Sittard kon ik gelijk ( voorgoed ) afscheid nemen van mijn zus en pleeggezin. Ik werd gelijk naar een crisis centrum gebracht. Ik voelde dit als mijn fout en schuld, en mijn zus benadrukte het me. Het was allemaal mijn eigen schuld.

Hierna volgde een moeilijke periode van crisiscentra en internaten, waarbij het pleeggezin me heeft laten vallen . Ik heb ze niet meer gezien.

Ik heb ook niet meer achterom gekeken de jaren die erop volgde, want ik was hard bezig met overleven. School ging niet meer, contact aangaan was erg moeilijk en de schaamte en pijn achtervolgde me overal. Ik ben op een gegeven moment opgenomen in een psychiatrische kliniek vanwege mijn gedrag, zelfbeschadiging en vele zelfmoordpogingen.

Wat hun niet begrepen, maar wat het voor mij ontzettend moeilijk maakte om uit mijn schulp te komen en hulp te aanvaarden, was de manier waarop ik in bescherming werd genomen. Vastgebonden worden en geisoleerd riep bij mij hele andere beelden op. nu als ( meer ) volwassen persoon zie ik in dat het was om me te beschermen. Maar als kind begreep ik het niet. Hand in hand, douchen naakt onder begeleiding. Ik voelde me als een beest in een kooi die geen kant op kon.

Uiteindelijk was de stempel borderline en onhandelbaar, genoeg om me 15 maanden voor zelfbescherming op te sluiten in de zwaarbewaakte jeugdgevangenis de Hartelborgt in Spijkenisse. Ik was toen 13 jaar. Ik kreeg dezelfde dwangbehandeling als de jongens die er zaten voor moord en verkrachting. Eenzaam op cel heel de dag , gestripte cel. Ik was ook zwaar gestoort geworden op dat moment.

Na 15 maanden heb ik gelukkig geleerd deuren te sluiten om niet / nooit meer open te doen. Ik heb daarna een traject afgelegd om meer zelfstandig en wat sterker te worden. Uiteindelijk zou ik naar kamertraining gaan op mijn 16 e.

In de periode dat ik op straat stond en crisis centra afliep, was ik erg eenzaam. Ik heb tot ik naar de Hartelborgt ging ook vaker geprostitueerd voor wat extra geld, of zocht ik sex op bij ontmoetingsplaatsten voor aandacht. Dit zijn ook dingen die nog steeds invloed hebben op elke stap die ik doe. Dit zijn mijn beslissingen geweest toen die tijd, en ergens begrijp ik het nog niet. Hoe heb ik dat in godsnaam kunnen doen ?? Ik begrijp wel dat ik erg eenzaam was en veel pijn had, dat ik niet veel van de wereld begreep, en nog steeds niet.

Op mijn 16e kreeg ik een relatie met een 24 jarige jongen waarbij ik bijna gelijk ben gaan samen wonen. Deze jongen had zelf veel problemen, en de relatie was erg geweldadig. Ik ben op mijn 20 ste gevlucht uit gevaar voor eigen leven. ik heb gelukkig van mijn 16e tot ik gevlucht was altijd gewerkt. En de werkgever waar ik toen bij werkte heeft me geholpen aan een tijdelijke woning en heeft me helpen verstoppen op tijden dat mijn ex me kwam zoeken. Uiteindelijk kreeg ik ook een eigen vaste woning.

Twee jaar daarna hard gewerkt zonder op of om te kijken. Als stratenmaker, word je lekker hard van en sterk. Twee jaar en toen de bouwvak. Twee maanden stilte. Ik geloof dat ik in die stilte instorte als een kaartenhuis.

Ik ben toen opgenomen en weer in therapie gegaan. Daar heb ik twee jaar lang therapie gehad , voornamelijk gericht op contact en mijn gedrag. Na twee jaar kwam ik erachter dat het ergens anders over moest gaan. Maar hulpverlening is altijd erg schuw als het over dat soort onderwerpen gaat. Ik ben weggevlucht uit de therapie en heb hard geknocked om een eigen plek te vinden. Nu woon ik alweer twee jaar samen met een hele lieve begripvolle jongen.

Maar nu merk ik dat het hele verhaal weer naar boven komt. In de relatie heb ik moeite met intimiteit en met hechten. Ik wil opnieuw hulp zoeken. Maar ik durf niet meer uit schaamte voor het weglopen ervoor eerder. En ik ben als de dood om weer geisoleerd en/ of gesepareert te worden of terug te vallen in mijn stilte. Met sommige dagen verlang ik nog steeds naar de dood. Het vechten is vermoeiend en het onbegrip naar mijzelf groeit alleen maar. Ik vraag me af, moet ik aan therapie, is er een kans om hier goed mee om te gaan, of aan de medicijnen ??? Is er begrip voor de angst en schaamte, de boosheid die ik voel ?? De moeite om te kunnen leven ??

Jordy

Klooster Stapele, lagere school Don Bosco in Eindhoven

Kwam op deze site omdat ik wil weten wat er met mijn ex(man) de vader van mijn kind is gebeurd. Hij was in de jaren63 tot ongeveer 65 op semenarie in Stapele vlakbij Belgie.

Ik weet vrijwel zeker dat hij seksueel misbruikt is; mij heeft het mijn relatie gekost.  Het kind, de vader. de neerbuigendheid waarmee hij naar mij als vrouw keek is niet te beschrijven en ook de weerstand tegen seksualiteit. ben wel boos op mezelf geweest, waarom tref ik uitgerekend zulk een man; maar hij was ook uitermate beleefd en het leek of hij vrouwen juist vereerde. Hij was niet lomp maar tot intimiteit kwam het nooit want dan was de hel los. Een keer heeft hij de handen op mijn keel gezet.

Het kan je verwonderen dat er nog een kind van is gekomen maar seksualiteit om een kind te maken daar had hij weer niets op tegen. Het mocht niks met seks of intimiteit te maken hebben. De eerste school die hij noemde is de lagere school Don Bosco Eindhoven maar ik denk zelf dat het misbruik plaatsgevonden heeft op het seminarie in Stapele. Zijn ouders mochten er de eerste maanden niet op bezoek en hij vertelde me dat hij er honger had geleden ; een broeder uit de keuken had hem nog wel eens wat te eten gegeven ( maar in ruil voor wat?). Hij heeft aan de periode op het seminarie zelf een einde gemaakt door betrapt te worden op het stelen van geld uit de zakken van andere kinderen waarvoor hij gebak en snoep kocht dat hij soms uitdeelde. Met dat gedrag vestigde hij wel de aandacht op zichzelf  en werd hij stilzwijgend geroyeerd.

Via deze weg; weet iemand wel wat er gebeurt is? Mijn ex zal er nooit over praten, hij drinkt , veel; heeft inmiddels wel weer een nieuw gezin en dat gaat ook weer fout Hij is nu rond de zestig jaar oud.  Zijn manier heeft een zware wissel op mijn leven getrokken; ik heb het met een ander nooit meer durven te proberen; alles wat je probeert gaat steeds mis.

Ja, het is belangrijk voor mij om het te weten wat rond de zestiger jaren is voorgevallen; eerder kan natuurlijk ook. Verder vind ik het heel erg moedig van alle anderen op de site   dat ze durven te getuigen, alleen samen kun je iets bereiken erg genoeg van de pijn die al is geleden. Dus alsjeblieft reageer.

Brief aan Mgr. Punt over College Hageveld in Heemstede

Mgr. Dr. J.M.Punt

Bisdom Haarlem – Amsterdam
Nieuwe Gracht 80
2011 NJ Haarlem
Nederland

RE: MELDINGEN MISBRUIK COLLEGE HAGEVELD HEEMSTEDE

Geachte bisschop Punt,

Ik heb vernomen dat de afgelopen weken in Nederland zo’n 1300 meldingen van sexueel misbruik in katholieke instellingen zijn binnen gekomen bij “Hulp en Recht.” Een van deze betreft mijn eigen email notificatie van misbruik op seminarie College Hageveld in Heemstede, waar ik als interne student woonde in de periode 1968-1974. Mijn ouders hebben grote financiele offers moeten maken om hun oudste twee zoons op Hageveld te laten studeren. Ik denk dat ik mag stellen dat ik welhaast het beste prive onderwijs in Nederland in die tijd heb mogen ontvangen, ware het niet dat mijn leven daar onleefbaar is gemaakt door misbruik ervaringen met twee priesters en leken leraar: een was regent, de ander senior groups begeleider van de jongste jongens, en de derde was Engelse leraar.

In maart zijn er een aantal reacties binnengekomen op artikelen die verschenen op de website van Radio Nederland Wereldomroep en in het NRC Handelsblad, en die verwijzen naar misbruik op Hageveld.

De reden van mijn schrijven direct naar u, is van wege het feit dat Hageveld als seminarie, internaat en school toendertijd onder het bisdom Haarlem viel. Als zodanig zou u als verantwoordelijke bisschop ook betrokken zijn in misbruik kwesties die zich op Hageveld zouden hebben afgespeeld.

Het ligt niet in mijn bedoeling om in dit schrijven in details te treden. Het is mogelijk dat u reeds een en ander ter ore is gekomen over seminarie College Hageveld via Hulp en Recht of via andere bronnen. Ik ben zelf nog steeds bezig om een zo complete mogelijk persoonlijk misbruik relaas in rapport vorm samen te stellen. Zodra dit gereed is wordt het als volledige melding en klachten geschrift naar Hulp en Recht en naar Commissie Deetman doorgestuurd. Een eerste contact heb ik met beide reeds in de eerste helft van maart dit jaar gemaakt.

Als slachtoffer van misbruik in een katholieke instelling heb ik uw herderlijke brief van 10 maart gelezen en bestudeerd. Ik ben over het algemeen blij met uw empathische reactie, maar heb wat aantekeningen. Ook ben ik benieuwd hoe de bijzondere verantwoordelijkheid van de kerk zich practisch gezien gaat uitpakken.

In de tweede paragraaf verwijst u naar de groep van daders als een “…weliswaar kleine – groep paters, broeders en zusters…”. De mij tot nu toe bekende getuigenissen van andere ex-Hagevelders vertellen me dat deze groep ook priesters en leken leraren omvat die niet in uw brief genoemd worden. Of u de feitelijke misstanden in katholieke internaten niet heeft vermoed of zoals Mgr. Simonis het uitdrukte dat voor de kerk leiding gold: “wir haben es nicht gewusst”, kan ik begrijpen. Feit is dat daders in deze stille compliciteit in gesloten gemeenschappen hun gedreven praktijken met hun macht positie konden voortzetten en exploiteren. De daders “hatten es auch nicht gewusst” in de zin dat ze zich niet konden plaatsen in de vernedering van hun slachtoffers. Stilte maakt ook de kerkelijke authoriteiten medeplichtig. Voor slachtoffers heeft deze stilte een andere betekenis: geen externe validatie van hun ervaringen, in stilte verder vrezen en lijden, en proberen te overleven, alleen.

U schreef over structureel ernstige fouten in het toenmalige opvoedings systeem. Dat kan zo zijn, maar een ander Hageveld priester en leraar (nu gepensioneerd) schreef mij juist dat Hageveld in de jaren 60 en 70 volgens het leraren team zo open was en alert wat betreft mogelijke gevaren. Ik ben met u eens dat situationele aspecten belangrijk zijn, maar u vergeet het allerbelangrijkste te vermelden, n.l. dat situaties nooit als verantwoordelijk voor het gedrag van daders gesteld kunnen worden. De daders hebben een eigen keus en verantwoordelijkheid! Het is immers de verantwoordelijkheid die macht brengt. Het is de keus van de verantwoordelijke persoon om die macht juist te gebruiken voor het welzijn van anderen of te misbruiken voor eigen belang en genot. Voor een internaat als Hageveld (en andere kerkelijke internaten) zie ik de machts dynamiek zich afspelen op meerdere vlakken:

  1. Leraar  –  student
  2. Priester  –  leek
  3. Regent (of plaatsvervanger)  –  internaats bewoner
  4. Volwassen man  –  jongeman
  5. Ouder (of plaatsvervanger)  –  kind

Hoe meer vlakken elkaar overlappen bij de misbruik handelingen, hoe groter het kwaad. Een priester die een jongen sexueel misbruikt, tast de jongen ook aan in zijn kinderlijkheid, zijn mannelijke identitieit en in zijn spiritualiteit!

Als u spreekt over kinderen die voor hun leven getekend zijn door de misbruik van anderen, dan is die tekening wat ongenuanceerd. Wat maak je van een leven als je je als jongen onveilig, bang, verdrietig, boos, verraden, geintimideerd, gebruikt, krachteloos, alleen, verward, schuchtig, ellendig, beschaamd, depressief, suicidaal, gevoelloos, zonder zelf vertrouwen, zonder blijdschap, zelf gericht, etc voelt als gevolg van misbruik praktijken. Het onverwerkte verdriet en de eenzame pijn gaan zich in lichaam en ziel zetten. Mijn jeugd is me afgenomen. De psyche bouwt een defensief mechanisme op om te kunnen overleven in een vijandige wereld. Het lichaam wordt gespannen.

En dan wordt het ook nog aan de slachtoffers zelf overgelaten om het onmogelijke uit te spreken, hetgeen alleen gearticuleerd kan worden als de slachtoffers zelf na decennia van lijden de armen ten hemel hebben moeten gooien en zeggen: “Ik kan niet meer vechten en leven – wat is er met me aan de hand.” Opspreken in een wereld die niet wil horen en weten maakt dat niet makkelijk. Ik was zo’n jongen.

De kreet van slachtoffers die overleefd hebben (en geheeld zijn), luidt: “Opdat we het niet zullen vergeten – Lest we forget.”

Het is te betreuren dat het na-oorlogse sexuele misbruik tot 1975 (waarover nu gesproken wordt) vanuit een crimineel perspectief verjaard is. Nu hoeft geen schuld boven enige redelijke twijfel bewezen te worden. Vanuit civiel rechterlijke overwegingen zullen claims van misbruik gesubstantieerd moeten worden op basis van de balans van waarschijnlijkheden dat het misbruik inderdaad heeft plaats gevonden. Hierbij is het noodzakelijk dat slachtoffers hun stem laten horen en dat anderen die getuige zijn geweest van misbruik handelingen naar derden, ook opspreken.

Om bovengenoemde redenen wordt nu door een aantal slachtoffers een bericht voorbereid voor de Nederlandse media omtrent ervaren misbruik op Hageveld. Verwacht wordt dat deze publiciteit andere Hageveld stemmen los zal maken, net zoals dat gebeurd is met de internaten in Limburg en Brabant.

Ik heb mijn weg gevonden. Ik kon onmogelijk in Nederland blijven. In de week na mijn eind examen op Hageveld in 1974 ben ik uit Nederland vetrokken en heb sedert die tijd merendeels in het buiten land gewoond. Het kan als een vlucht gezien worden. Ik zie mezelf meer als zoekende pionier naar het onbekende. Kibbutz vrijwilliger, Ben Gurion Universiteit, Vrije Universiteit, Zeevaart School, Katholieke Hogeschool Tilburg, maritiem werk in de Iran-Irak oorlog, emigratie naar Nieuw Zeeland, zendelingswerk in Israel, terug naar Nieuw Zeeland, migratie naar Australia. Vele verhuizingen. Veel rouw om het verlies van familie, vrienden, cultuur en alles Hollands. Altijd met de onverbrijdelde hoop op iets beters.

Het zoeken heeft me geleid op een weg die uiteindelijk mijn extreme angst voor mensen deed verdrijven toen ik 34 jaar oud werd. Tot 1989 toe heb ik me nooit kunnen uiten als gevolg van de angsten die onstaan zijn in de 1e en 2e klas op Hageveld. Ik werd emotioneel en sociaal geremd. Angst om te praten uitte zich in stilte en afsluiting. Er was geen noodzaak om een opinie te hebben of te articuleren. Uit zelf bescherming had ik geleerd om alleen mezelf te vertrouwen en ‘mijn eigen ding te doen’. Zo’n instelling kon de waarde van intimiteit niet inschatten. Vanaf 1989 was ik vrij genoeg om alles opnieuw te gaan leren. Omdat de misbruik plaatsvond op sexueel gebied en met subtiele intimidatie, zijn deze jarenlang tot sensitieve aspecten van mijn character ontwikkeld.  Het zoeken is naar de echte persoon die schuilt gaat onder de pijn en de weerstand. Het vinden is als een wedergeboorte.

Ik vraag u: Hoe tekenen daders, gedreven door eigen lusten, hun slachtoffers voor het leven? Wat voor prijs betalen deze kinderen? En hun partners en kinderen? En hun ouders en familie? Hoe schat je de waarde van zulk verlies en wederopbouw? Is dat wel in geld uit te drukken?

Sinds 1988 is misbruik (abuse and violence) mijn professionele werkterrein. Ik heb honderden mannen individueel begeleid en onderneem groepswerk met vrijwillige en veroordeelde mannen. Ik werk ook in gevangenissen. Voor verschillende organisaties heb ik programma’s ontworpen, opgezet en overzien. Ik werkte als Family Court counsellor, als supervisor voor groepsleiders, als therapeut voor geweldadige mannen, als team leader bij de Kinder Bescherming, en nu als manager van een counselling service.  Al die jaren heb ik via mijn counselling werk ook mijn persoonlijke leven geprobeerd op te bouwen. Mijn pioniersgeest heeft me op velerlei gebied geholpen maar ook belemmerd.

Ik heb me altijd ingezet voor het welzijn van mijn vrouw en kinderen, voor zover ik dat kon inzien en verwerkelijken. Evenzo is mijn professionele leven gefocussed op het creatief therapeutische en helende werk met daders en slachtoffers.

Als het zover zou mogen komen dat de uiteindelijke verantwoordelijkheid van de katholieke kerk zich, naast bekenning en interne reiniging, ook zou uiten in de vorm van een compensatie of smartengeld, dan zou ik hierover met u willen onderhandelen. Ik weet dat de wet geen verlossing brengt van pijn of menselijke zwakheden. En dat geld niet gelukkig maakt.

Ik zou te zijner tijd met u willen onderhandelen over een investering van de kerk in mijn verloren leven, een investering die een bijdrage levert om op een nog diepere en bredere wijze tot dienst te kunnen zijn van anderen op het gebied van misbruik in zijn rijke varieteit van expressies in individu, gezin en gemeenschap.

Tot besluit. Ik begrijp dat mijn moeder, nu 81 jaar oud en weduwe, u onafhankelijk van mij heeft aangeschreven en dat zij met u deze week een ontmoeting zal hebben. Zij heeft haar eigen verhaal omtrent het misbruik op Hageveld en gevolgen voor haar en mijn leven vanuit een ouderlijk perspectief. Ik weet dat zij emotioneel bijzonder geraakt is door het nieuws van misbruik in katholieke internaten van de laatste weken. Ik hoop van harte dat ze woorden van comfort van u mag verwachten.

Met excuses voor het gebrekkig Nederlands, maar met vriendelijke groet,

Richard Wolterman

Perth / Western Australia

11 april 2010


Seksuele Identiteit

Al 40 jaar lang zit ik in een gevecht over mijn seksuele identiteit. Ik heb het gevoel dat dit me in mijn hele bestaan, met alles wat ik doe als een hamer ieder opgebouwd stuk leven vernietigd.

Ik voel me een heterosexuele man en heb een aantal relaties achter de rug die altijd eindigde met het feit dat ik het eigenlijk niet wist, niet of ik van ze hield of zij van mij, maar meer  hoe me aan hen te binden. De relatie brokkelt dan langzaam af met uiteraard veel leed en pijn  aan beide kanten. Eigenlijk wil ik niet loslaten en de dame in kwestie ook niet, meestal blijft dit nog jarenlang een slepende zaak.

soms heb ik een enorme aandrang om iets te moeten doen met een of meerdere mannen en soms komt het er dan van dat ik naar een ontmoetingsplaats ga of zelfs al 2 keer naar een gay sauna ben geweest. Als ik daar dan ben voel ik me hopeloos en ook vooral niet op mijn plaats, ik heb ook het gevoel dat de mannen geen aandacht aan mij schenken. Ik heb me soms wel eens door een man op zo een plaats laten masturberen, de eerste keer werd ik daar zo enorm ziek van, dat ik het uitkotste, de enekele keren daarna voelde ik me erg vies en had niet het gevoel dat dit nu iets zou zijn wat voor mij iets moois of geils was  waar ik van genoot.

Ik kan me persoonlijk niets herinneren van een of ander seksueel misbruik toen ik jong was, maaar heb hooguit een vaag gevoel dat dit zo is geweest.

wie heeft ook zo een ervaring in zich?

Misbruik op Gymnasium Rolduc

Na veel wegen en wikken, wil ik eindelijk mijn verhaal doen…

In 1978/1979 ben ik enkele malen gedwongen tot seksuele handelingen door een docent godsdienst.

Ik heb dit verhaal jaren uit schaamte met me mee gedragen. Nu, jaren later, word ik gesterkt door alle andere verhalen die verschijnen, om ook mijn verhaal te doen. Ik sta niet alleen. Ik heb niets misdaan… Ik wil eindelijk leven en een ‘normale’ relatie aan kunnen gaan.

De dader is inmiddels overleden (heb ik vernomen).

Ik wil leven, maar wil dit doen met rust in mijn ziel…

Basketbalclub Challange Beuningen

Wie heeft er rond 2000 te maken gehad met Tony L. bij bascetbalclub Challange Beuningen.

Mijn zoon is misbruikt door hem maar wil geen aangifte doen. Dit respecteer ik; ik gun hem zijn eigen manier en tempo om met dit afschuwelijke gebeuren om te leren gaan. Ik heb zelf als ouder melding gedaan van misbruik, maar er is meer nodig om deze man te stoppen en te laten boeten. Mijn zoon is ernstig beschadigd door het gebeuren; een normaal leven zonder drugs en normaal sociaal mee kunnen draaien in onze maatschappij lijkt voor hem nog erg moeilijk.

Als moeder kan ik u zeggen dat mijn hele gezin kapotgemaakt is door het gebeuren. Nu pas, na 10 jaar, heeft hij het durven vertellen. Nu vallen de puzzelstukjes op zijn plaats. Alle onverklaarbare argessie, drugsgebruik, het antisociale gedrag, nu pas snap ik waar het allemaal vandaan komt. Wat moet mijn zoon zich eenzaam en onbegrepen gevoeld hebben al die jaren. Ik kan het niet goedmaken, wel kan ik proberen de dader te laten boeten.

Ik hoop dat er ouders of jongens zijn die mij hierbij willen helpen.