Graag, mocht daar behoeften aan zijn, zou ik mijn c.v. van hulpverlener aan slachtoffers van seksueel geweld naar u willen toesturen.
Wilt u mij een adres sturen waar ik zo nodig mijn c.v. kan toesturen?
Bedankt.
drs. Willy Motmans
Hallo,
Ik ben op zoek naar een eisen-platform van de overlevers. Is er al ergens iets dergelijks geformuleerd? Wat vinden we echt genoegdoening? Of laten we de paus verder twee pasjes vooruit en drie achteruit dansen?
Het is niet omdat hij zich, in een privéonderhoud bij een aantal zorgvuldig geselecteerde katholieke “slachtoffers” heeft verontschuldigd, dat de kous af is.
Mijn voorstel, bij gebrek aan een ander en beter, ziet er ongeveer als volgt uit.
a) Excuses van de paus als hoofd van de Kerk, namens de Kerk, aan:
i) alle slachtoffers, ook niet-katholieken
ii) aan hun ouders
iii) aan de staten waar de Kerk de echte rechtbanken en authoriteiten heeft genegeerd
b) Excuses van de paus als hoofd van de staat het Vaticaan omdat deze staat op haar grondgebied misdadigers heeft verborgen om ze te onttrekken aan het gerecht van andere landen
c) Oproep van de paus om wereldwijd alle bekende en verborgen gevallen te melden. Met verborgen gevallen worden gevallen bedoeld waarvan de Kerk de dossiers heeft aangepast, verborgen of doen verdwijnen
d) De Kerk moet beloven dat ze geen geheime rechtbanken meer zal houden of oprichten die daden tot voorwerp hebben die onder het burgerlijk recht vallen
e) Pastorale meldpunten mogen enkel functioneren als optie, niet als enig portaal tot hulp en onderzoek
f) Opdracht tot een neutraal, onafhankelijk onderzoek door een instituut en door vorsers die geen enkele binding hebben met de Kerk. De Kerk moet hieraan volledige medewerking verlenen m.b.t. verzamelen van de informatie.
g) Het rapport zal aanbevelingen doen voor schadevergoedingen, ongeacht de verjaringstermijnen. De Kerk kan dan kiezen of ze zich achter verjaring verschuilt of niet.
h) Het rapport zal aanbevelingen doen om misbruik in onderwijs- en opvangrelaties tegen te gaan.
i) Een internationale commissie wordt in het leven geroepen die de bescherming van kinderen in in onderwijs- en opvangrelaties zal bevorderen en controleren.
j) De Kerk zal alle kosten van het onderzoek dragen. Wat de commissie onder het vorig punt betreft zal zij proportioneel bijdragen a rato van het aantal instellingen en leerlingen.
k) Oprichting van een groot monument op het Sint Pietersplein om de paus in de gelegenheid te stellen de deugd van de nederigheid te beoefenen. Dit monument zal de namen dragen van alle parochies en instellingen waar mi
Een dergelijk voorstel heeft als voordeel dat het aantoont dat de Kerk nog niet eens begonnen is met haar belijdenis, laat staan excuses. Het schept tevens klaarheid in tegenstelling tot het gestoethaspel van Ratzinger.
Laat iets horen
groenten
san
Misbruik in de Kerk.
Het schandaal van kerkelijk machtsmisbruik is pas mogelijk geweest omdat de Kerk van de politiek de vrije hand kreeg voor het vormen van een staat in de Staat, met alle gevolgen vandien voor generaties kinderen. Er wordt nu nog steeds op geen enkele manier nagedacht over de fouten in de democratische controlemechanismen die tot het misbruikschandaal hebben geleid.
De reactie van de Kerk toont aan dat ze nog steeds de les niet heeft geleerd. De Kerk wil wel onderwijzen, maar heeft klaarblijkelijk last van een leerstoornis. Enerzijds worden er geen essentiële stappen gezet in het misbruikdossier: de Kerk probeert nog steeds te vertragen, spreekt zichzelf tegen en weigert officiële verontschuldigingen, laat staan schadevergoeding aan te bieden, niet alleen aan de slachtoffers, maar ook aan hun ouders of aan de staten waarvan ze de burgerlijke wetten en rechtbanken heeft geminacht. Daarnaast probeert ze echt onderzoek te belemmeren door met “onafhankelijke onderzoekscommissies”, die onder haar controle staan, de schijn van objectiviteit en een vinger in de pap te behouden. In Knack van deze week verneem ik van Rik Devillé dat ze daarenboven een semi-ondergronds offensief bezig is om terug aan de macht te komen d.m.v. talrijke obscure en sectaire bewegingen. Wie, zoals ik, in de staart van de dertiende provinciale afdeling kerkgeschiedenis bestudeert, ziet een duidelijke verwijzing naar de einde van de 19e eeuw, toen het aantal ordes van geestelijken zich vermenigvuldigde als distels om de ijzeren schat van het Vaticaan te redden en de strijd tegen socialisme en vrijheid van gedachte te organiseren. Of hoe de papen het verworven recht op onderwijs voor iedereen in hun voordeel omzetten. Totalitaire systemen die van de zwakte van de democratie misbruik maken om meer macht te krijgen, we hebben het nog steeds niet geleerd.
Toch blijft de brave burger zijn kinderen naar het katholiek onderwijs sturen omdat dat beter zou zijn, een sterk voorbeeld van endoctrinatie. Het enige wat daar gebeurt is dat kinderen het gevoel mee krijgen dat ze wat beter zijn dan de rest en dat respect voor andere overtuigingen niet zo een goed idee is. Wie 70% van het onderwijs laat organiseren door aanhangers van de laatste dictator van West-Europa moet niet verwachten dat de producten van dat onderwijs op de eerste rij zullen staan om de democratie te verdedigen.
En als u het mij vraagt: ik heb nog steeds spijt van de slechte opvoeding die ik in het katholiek onderwijs heb ondergaan, zowel in de lagere als in de middelbare afdeling. En als u het mij niet vraagt, vraag ik mij af waarom u dat niet doet.
Aandacht alle perrons! Dienstmededeling.
Ik heb op 17 april een eerste nieuwsbrief verstuurd. Daarin geef ik de titels en links van een 20 tal artikels uit diverse media, over de vuile manieren bij de curia animarum. Hierbij vind u dit eerste exemplaar.
Wie op mijn berichten geen prijs stelt, mag dat gerust melden. Besef wel dat u dan meer kans maakt op het eeuwig vuur!
Wie dat nuttig en decent acht mag deze mail gerust verder sturen al of niet mijn adres vermeldend.
Wie in het onderwerp is geinteresseerd en ook de handen uit de pij wil steken, zij of hij spreke. Eén van de eerste taken is het volledig doorworstelen op water en brood van “Kriminalgeschichte des Kristentums” in 10 delen van de veelgeprezen Karlheinz Deschner (bekend van radio en TV!).
Wie daarenboven veel weet over bv. Access of een ander niet te moeilijk programma voor databeheer en goed tegen mijn slechte adem kan, zij/hij onderwijze mij! Gewijd water en het eeuwig leven zullen uw deel zijn.
groenten
san deurinck
ex misdienaar
Wie kent of heeft gekend (want hopenlijk is hij al dood) Pater Adrianus Loof.
Een franciscaan, die zowel in Rotterdam als Amsterdam heeft gewerkt en verder door het land reisde als prediker.
Hij had zeker contacten in Rotterdam, Haarlem, Alkmaar en Limburg
Ze zeggen dat…, als je het van je af schrijft, dat het vanzelf beter gaat. Mooi niet dus.
Het begon in de tweede klas van de lagere school in Eindhoven. Daar aan de Frankrijkstraat, zaten in hoofdzaak fraters als leerkrachten. Een frater die als “klaar over”dienst deed die dag, stuurde me terug naar binnen, naar zijn klaslokaal.
Even later, kwam ie ook, en na een kort intro gesprekje over dat ik er wat slordig bij liep, werd ie handtastelijk. Ik moest ook bij hem voelen, en daar bleef het die middag bij.
Hem ontwijken leek me de beste remedie, maar een dag of 2 later mocht ik weer naar binnen.
Daar onder z’n bureau heb ik ‘m voor het eerst laten ejaculeren. Ik schrok me kapot, omdat volgens mij het ding was om mee te plassen. Stijf werd ie alleen als je nodig moest, en soms door onbekende omstandigheden, waar ik niet van wist wat het kon zijn.
Bedenk, ik was net 7 jaar.
Daarna in het fraterhuis, waar ie er genoegen in schiep, over me heen te plassen, en daarna te spuiten.
Ik noemde hem “Frater Spuitertje”, omdat het noemen van zijn naam heiligschennis was, waarop hel en verdoemenis mijn lot zouden zijn.
In de tuin van het klooster, werden we gezien door een andere frater, met dezelfde ideeën. Waarop een “uitnodiging” volgde. In de kelder van school, leerde ik dan hoe fellatio in zijn werk ging.
In mum van tijd, lag het hele zootje van ‘m in mijn mond. Zijn naam werd: “Frater Zuigertje”, om dezelfde
reden: De hel, omdat ook die naam noemen dat opleverde.
Maar de ergste moest nog komen: “Frater Duwertje”. Als je straf kreeg, gaf ie je eerst een paar halfzachte tikken op je blote kont, waarna ie er overheen aaide, zo van, “Sorry, maar je had het verdiend.”
Het aaien ging vooral over de bilnaad, met de vinger steeds over het gaatje.
Na de diverse “intro” bezoekjes, nam ie me mee naar zolder van het fraterhuis, en op een bed of stapel matrassen, stopte ie met creme ingesmeerde vingers in mijn anus. Eerst een, dan twee, en zo verder. Daarna duwde ie z’n piemel er in, wat erg veel pijn deed en het bloedde ook wat. Maar gelukkig, deed het na enkele keren geen pijn meer. Bedenk daarbij, dat die rotzak nog niet eens bij ons op de school werkte.
Maar hij had me gezien in die tuin, met de twee anderen, waardoor ik denk, dat ze het van elkaar wisten.
Zo heb ik die mannen 4 jaar mogen helpen. Al gauw een keertje per week ieder.
Maar op een goeie dag was daar Frater Carolus Borromeus. Hij vroeg me mee te gaan naar de st Petruskerk.
Daar zou ie me het orgel laten zien. Nou, dat orgel kende ik dus wel intussen!
Maar wat schetst mijn verbazing? We gingen écht naar dat orgel, en hij speelde dat het een lieve lust was!!
Hij gaf een rondleiding door het orgel, alsof ik er eentje moest gaan bouwen. Hij leerde me wat registers waren, en
hun funktie. Hoe ze te bedienen. Via een lijstje en hoofdknikjes als commando speelden we wat af.
Ook bezochten we tentoonstellingen over de meest uiteenlopende onderwerpen.
Daardoor was ik steeds “bezet”en konden de anderen mij niet meer reserveren. Hun aandacht werd stilaan minder.
Mijn gedachte is, dat ze gewoon een ander slachtoffer zijn gaan zoeken. Een sociaal zwakkere uit die kleine huisjes.
Frater Carolus Borromeus was een vent, die stond voor wat ie uitdroeg! ’n Vent uit één stuk!!
Hij is al lang geleden overleden, maar ik ben hem nog steeds dankbaar.
Gesterkt door Frater Carolus, durfde ik het te gaan biechten bij de pastoor.
Dat was dus de grootste fout die ik toen kon maken: Ik was een zondaar, die heiligschennis pleegde, en naar de hel zou gaan. De mantel werd me effetjes uitgeveegd daar in die rotbiechtstoel.
Speciaal voor mij, werd er een ZONDAARSBANKJE achter in de kerk ingericht, en ik moest dagelijks alle missen volgen, en ’s avonds in de pastorie de rozenkrans bidden. Daarbij op Zondag ook het Lof bijwonen. Zes weken lang!
En weet je wel, hoe het is in zo’n achterlijk bankje te zitten, als de kerk uit gaat????
Als alle beminde gelovigen langs dat bankje gaan, om te zien wat dat toch voor een gemene vent dat is daar???
Dan komen die schoolgenoten ook nog effe genieten van het schouwspel, met als resultaat pesterijen op school.
En géén communie meer, dat is niet voor zondaars.
Als extra, moest de tuin van de pastorie een heel jaar bijgehouden worden. Alwaar je niet gerust kon werken, omdat die lieve jongens van school, de hele middag stonden te schelden, en je bekogelden met van alles.
We hadden daar ook nog een zekere frater Desire, die er klaarblijkelijk genoegen in schiep, slaag uit te delen.
OK, ze timmerden er allemaal wel op, maar Desire was de ergste. Hij zette juist DIE mannekes bij elkaar waarvan ie wist dat er ge-OH van kwam. Hij pikte er eentje uit, en gaf die een flink pak slaag voor de klas, waarbij de hele klas gierde van het lachen. Er waren er steeds twee de klos, en je zat te beven in je bank, of jij, dan wel je buurman het volgende slachtoffer zou zijn.
Een zucht al je het niet zelf was, maar dan kwam je morgen wel aan de beurt.
Wanneer ik de school verliet, ben ik NOOIT meer naar een kerk geweest, zelfs niet naar begrafenissen.
Dit verhaal is maar beknopt, om het overzichtelijk te houden.
Maar zo ging het wel, in de jaren 50.
Direct nadat ik uit een tehuis in Eindhoven kwam (St. Anna – waarover later meer) werd ik in Utrecht klaargestoomd voor de eerste communie. Dit gebeurde natuurlijk op school door een kapelaan. Die had overigens wel duidelijk voorkeur voor bepaalde kinderen. Omdat hij vond dat ik wat achterliep op de rest ‘mocht’ ik langskomen op de pastorie.
Daar aangekomen liet hij mij de kerk en de ruimtes daarnaast zien, in de sacristie vroeg hij of ik na de communie misschien wel misdienaar wilde worden en hij liet een pij en een superplie zien. Ik moest ze maar even passen volgens hem en daarvoor moest natuurlijk wel mijn trui en mijn broekje uit. Hij deed de pij over mijn hoofd en gleed met zijn handen naar beneden. Ik voelde zijn handen op de rand van mijn onderbroekje en voor ik het wist kriebelde hij onder mijn balletjes. Half gevangen in de pij probeerde ik het te ontwijken maar toen omklemde hij mij plassertje en hoorde ik hem zwaar ademen.
Niet veel later liet hij me los en trok de pij verder over mijn hoofd. Ik stond daar met tranen in mijn ogen maar hij aaide over mijn bol en vertelde dat ik wel een lieve jongen was. Vervolgens kreeg ik een paar snoepjes en mocht ik mee lopen naar de toren. De klokken en het uitzicht deden mij de eerdere ervaring vergeten en na enige tijd moest ik mij weer omkleden en mocht ik naar huis.
Geachte heren,
Betreft: vijftig manen met seksueel misbruik binnen de Rkkerk.
Oprechte dank om het probleem aan de kaak te stellen.
Uiteindelijk had dit veel vroeger moeten gebeuren, maar de meeste kinderen misbruikt rond de jaren 50-60-70 en dan vooral in ons land (B) droegen dit heel hun leven mee.
Er was zo iets van ‘Hoe durf je zo iets zeggen van een geestelijke’. Vanaf dat ogenblik was je een leugenaar, bedrieger, niemand geloofde je.
In het kort,
Mijn moeder (15 a 16 jaar) was verkracht door de pastoor van de stad.
Ik was zijn kind en moest metéén naar een weeshuis om schande te mijden, daar mijn moeder een kind had en niet gehuwd was.
In het wees huis van de stad werd ik dan op mijn beurt misbruik door een priester.
Ik was onhandelbaar, fantaseerde, loog, vertelde verhalen om in de belangstelling te komen, kort om alles was goed om de waarheid weg te moffelen.
Het is pas toen ik 62 jaar was, dat ik het durfde naar buiten brengen (nu 63 jaar)
Ik heb ook goed priesters gekent, doch durfde de verhalen niet vertellen uit vrees dat ik hun steun zou verliezen.
Mijn moeder en (vader?) heb ik nooit nog gezien.
De liefde voor God en het geloof werd in ons geslagen.
Niemand kan dit begrijpen, de gevolgen draag je mee. Je vrouw en kinderen begrepen je argwaan tegenover de kerk niet, tot ik het verleden jaar vertelden.
Graag had ik naar de vergadering gekomen, doch de afstand is wat ver.
Beleefde groeten, en dank voor het lezen.
J. H.
Niet alleen op r.k. internaten , maar ook op school kwam misbruik voor. Zoals in mijn geval. Ik ga terug naar 1965/1966 toen ik een middelbare school in de buurt van Groningen bezocht.Had het thuis moeilijk en vond een luisterend oor bij een van mijn leraren, een Jezuieten-pater.Ben,om het maar meteen te zeggen, gedurende twee jaar herhaaldelijk, als onzekere puber, misbruikt. Om de “drempel” te verlagen kreeg ik steeds enkele glazen port.Details over het gebeurde kan ik nog niet uiten. Dat wordt belemmerd door schuld, schaamte en boosheid.Wat ik in dit stadium wel kan melden is dat ik onvrede heb gehouden over mijn eigen lichaam en dat sexualiteit voor mij , gedurende mijn leven tot nu toe, geen bron van plezier, maar altijd belastend is gebleven.
Misschien kan ik een stapje verder komen.Maar er blijft schuld, schaamte en boosheid.
In de jaren 60 zat ik op het internaat St Louis in Oudenbosch. Hier waren paters of monniken maar broeders.
Zoals zoveel jongens in die tijd sloot ik me aan bij de verkenners. Geleid door broeder Ligorius.
Tijdens zomerkampen trokken we vaak naar Boslust inde buurt van Bergen op Zoom waar de congregatie een landgoed bezat. Tijdens deze kampen heeft Ligorius zich meerdere malen aan mij vergrepen. Dat ging als volgt. Meestal kampeerden we in een tentenkamp en op een van die kampen werd ik bij hem geroepen in de eerste hulp tent. Daar moest ik mij ontkleden en op een veldbeld gaan liggen. Daar wed ik dan over mijn hele lijf door hem betast, ook op de intiemste plaatsen.
Omdat ik na de eerste en ook tweede keer geen tekenen van opwinding vertoonde heeft hij me daarna met rust gelaten. (althans dat vermoed ik)
Als kleine wist ik niet wat me overkwam, maar ik was vreselijk bang. Na afloop prentte hij me heel duidelijk in hier nooit over te praten, zeker niet tegen mijn ouders want ik zou ze daar vreselijk verdriet mee doen. Nooit heb ik er met iemand over durven te praten, ik dacht dat ik de enige was en schaamde me zelf diep en voelde me vreselijk schuldig dat dit is gebeurd.
Inmiddels ben ik 56, heb 2 dochters en ben voor de 4e keer in mijn leven in therapie na een depressie. De angst die ik destijds voelde komt regelmatig en zeer heftig terug. Ik heb het gevoel mijn hele leven door deze gebeurtenissen te zijn getekend, voel me vaak niet compleet.Nu het zo wijdverbreid blijkt zijn, krijg ook ik behoefte aan erkenning en wil ook mijn verhaal aan de verantwoordelijke instanties, de kerk, kwijt.
Ik ga er alles aan doen dat dit gebeurd en zoek lotgenoten om hier samen iets mee te gaan doen.
Herken je dit en zou je een keer met mij hier over willen praten laat dit dan op deze site weten en we zoeken contact.
Zeer geachte L.S.
Ik wil even ook iets kwijt zeker nu alle wonden weer worden opengereten door de berichten die er de laatste tijd in de kranten verschijnen, Ik heet Hans en ben 61 jaar jong , heb in 1960 op de DSS gezeten en woonde toen op het internaat intern. OOK ik ben een slachtoffer van sexueel misbruik en ik denk nog veel meer studenten.
Ik vind het erg moeilijk ook al heb ik veel therapie gehad omtrent het gebeurde. Het gebeurde al meteen de eerst avond tijdens het naar bed gaan in die chambrettes met oranje of rode gordijntjes, een broeder had zijn supervisie op ons , ik beschrijf hem als klein en een gezet persoon hij was geen pater maar een frater met weinig haar en hij reed een brommer. Ik denk dat ik heel duidelijk ben , hij had ook een kantoortje onder in de kelder tegenover het winkeltje.
Maar het begon dus al op de slaapzaal meteen de eerste avond, hij kwam me een nachtkus geven want zo zei hij , hij was nu mijn verzorger en had de taak van mijn ouders overgenomen en dan hoorde dat erbij, ja hij had een scherpe neus voor jonge ventjes die erg onzeker en verlegen waren., dat kwam hem goed uit kon hij zijn lusten botvieren. Verschillende keren mocht ik op zijn kantoor komen dat was een privilege en dat moest ik koesteren. Ik moet bijna overgeven nu ik eraan denk maar ik ga verder, hij kuste me en streelde me, hij aaide en wreef zijn lid tegen me aan en zo kan ik nog wel meer kwijt, maar vind het na jaren nog erg genant dus stop ik maar , het roept teveel kwaadheid op , ik wil best erover praten maar hier niet meer. Schamen en verdriet is mijn diep geheim. Een huwelijk kapot , mijn tweede vrouw overleden, ben vader van 5 kinderen en een opa van bijna twee keinkinderen. Je wilt rust maar nu dit weer opgerakeld wordt voel ik de pijn weer opkomen en wil ik genoegdoening voor wat mij is aangedaan,
Gegroet en ook voor die velen anderen die dit meegemaakt hebben sterkte. Hans