Radeloos…

/13 Reacties/in , /door

Beste,

ik moet mijn verhaal hier kwijt. Ik ben geen man die misbruikt is, maar ik ben een partner van een misbruikte man. Of eigenlijk, was. 3 weken geleden heeft mijn vriend de relatie beëindigd, omdat hij het niet meer aankon. De herbelevingen, de intimiteit waar hij niet tegen kon, oftewel ik kwam te dichtbij. Het is bijna een jaar goed gegaan, maar op het eind liep hij op zijn tenen, hij was op! Vluchtte in de drank op de momenten dat wij samen waren, zodat hij het wel aankon en hij zijn gevoelens even kon vergeten.

Hij is nu keihard weggevlucht uit de relatie, moet alleen verder zegt hij. Ik begrijp het zeker, maar vind het zo moeilijk. We hadden zo’n leuke relatie, houden ook van elkaar, dus daar is niets mis mee. Maar hij kan het niet! Hij heeft het geprobeerd, maar het lukt hem niet. Hij zit in de knoop, weet dat hij hulp nodig heeft, maar durft het nu niet.  Hij is nu in staat om te kiezen voor een leven alleen, zonder een relatie en kinderen wat hij wel graag zou willen. Maar alleen zijn is veilig. Hij is voor mij ook bewust 10 jaar alleen gebleven, nu begrijp ik waarom.

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik accepteer dat een relatie er nu niet in zit, maar ik kan niet machteloos toekijken wat hij nu weggooit, en dan maar kiest voor zn veilige leven. Ik plaats dit bericht hier omdat ik behoefte heb aan mensen die hier ervaring mee hebben,. Ik weet niet wat er in zijn hoofd omgaat, misschien kunnen jullie het me vertellen. Hij wil nu ruimte, lucht, niks meer met de relatie te maken hebben..zodat hij zich weer goed gaat voelen, en hopelijk dan wel hulp zoekt. Hij heeft mij gezegd dat hij zeker beseft dat hij hulp nodig heeft, dat hij eigenlijk zo niet verder kan. Maar nu nog niet, ik weet ook nie waneer hij het wel gaat doen. Ik hoop dater het moment komt dat hij beseft dat hij niet langer kan vluchten!

Ik kan het moeilijk verkroppen…2 mensen die zo gek op elkaar zijn, maar het kan niet. Wat kan ik doen? Moet ik wachten tot hij hulp zoekt, hem loslaten zoals hij zelf zegt? Hoe moet ik hem benaderen? Ik ben radeloos!

Hoor graag jullie reacties, ervaringen enz. Alvast erg bedankt!

Wie herkent dit ?

/1 Reactie/in , /door

Dag iedereen ,

Vorig jaar heb ik op deze site mijn verhaal (een beetje) gedaan , en ik moet zeggen dat het mij heeft geholpen in mijn verwerkingsproces…naarmate ik er geestelijk op vooruit ga kom ik wel tot de conclusie dat ik ook lichamelijke schade heb opgelopen….dit jaar heb ik via laser littekens op mijn penis en omstreken laten wegnemen…de dermatologe heeft dit gedaan onder algemene verdoving opdat ik er psychisch niet zou onderdoor gaan…nu echter besef ik ook dat ik al jaren moeite heb bij het plassen…Het lijkt misschien onnozel maar ik weet niet meer hoe het moet…door het misbruik zijn toiletten voor mij een plaats van mogelijk gevaar geworden…rechtstaand plassen lukt enkel in allerhoogste nood en dan mogen er geen andere mensen(zeker mannen) in de buurt zijn. Zelfs zittend lukt het me niet om mijn blaas volledig te legen .
Een uitgebreid onderzoek bij de urologe heeft niets lichamelijks naar voor gebracht , ook mijn medicatie kan er niet verantwoordelijk voor zijn…Feit is dat er iets aan de situatie moet gebeuren want anders kunnen zowel mijn blaas als nieren eraan kapot gaan…Volgende week moet ik naar een kinesiste die gespecialiseerd is in deze problematiek en over enkele weken moet ik ook naar een psychologe die plasproblemen door seksueel misbruik aanpakt. Als deze mensen me niet kunnen helpen zal ik verplicht worden om mezelf dagelijks 2x te sonderen…als man kijk ik daar niet naar uit!!! Zijn er nog mannen met gelijkaardige problematiek??? Laat het me weten…

K.      

Geestelijk en lichamelijk misbruikt

/1 Reactie/in , , /door

Is een vrij grote stap voor mij om dit te schrijven.

Ik ben 30 jaar en loop al z’n 20 jaar met iets waar ik met geen andere heb over kunnen praten. Merk gewoon dat dit niet langer kan.
Probeer het van me af te schrijven. Hoop dat iemand me begrijpt en misschien een oplossing heeft voor mijn problemen.

Vroeger ging ik vaak lang logeren bij kennissen van me ouders. Ik moest hun oom en tante noemen. Omdat me ouders wel eens naar het buitenland moesten en familie was geen optie om daar heen te gaan. Want die wonen aan de andere kant van Nederland. En ik moest gewoon naar school en dat was dicht in de buurt.

Vond het fijn in het begin daar. Mocht lekker mee helpen met de koeien en mocht vaak mee op de trekker het land op. Maar snel kwam er een eind aan dat ik het fijn vond. Als ik iets verkeerds deed volgens hun. Dan kreeg ik straf van mij oom. Moest ik bij hem bloot over de knie. Kon vaak niet meer daarna zitten. En snapte niet wat ik verkeerd deed was gewoon het  minst of het geringste dat ik iets deed. Ik heb er nog steeds last van. Denk vaak dat ik niks goed kan doen. Had een ongelukje omdat ik de wc niet meer haalde en had in me broek geplast. Heb daar ook straf van gekregen. Me tante heeft me toen me genomen naar een apotheek om luiers te halen voor me. Schaamde me zo.Kreeg gewoon ze om. Kreeg weer een x straf en me tante was er niet bij en toen misbruikte hij me. En als hij klaar was dan kreeg ik een luier weer om. En op den duur begon ik het fijn te vinden als ik een luier om gedaan kreeg want had dan geen pijn meer en alles was dan gestopt. Voelde me wel vies en klein. Maar het was gestopt en daar was ik blij van dan.

Durfde met niemand er over praten anders zou er wat met mijn hond gebeuren had me oom gezegt. Is zo jaren door gegaan tot dat ik alleen thuis mocht zijn als me ouders er niet waren en dat was denk ik tot me 16de. Toen is het ook gestopt nooit weer daar geweest. Kom ze wel tegen op verjaardagen van me ouders maar ben dan snel vertrokken. Wil mijn ouders het vertellen maar ze zullen me nu nooit meer geloven is al zo lang geleden. Maar kon toen niks zeggen omdat mijn hond dan dood zou gaan.

Denk heel veel aan wat er gebeurd is vroeger en dat word steeds erger daarom schrijf ik dat van me af maar.
Ik ben sinds ik alleen woon luiers gaan dragen. Raar he! Dat vind ik ook maar voel me er veilig in. En dat voelt prettig als ik z’n ding om heb. Ze noemen dat wel fetisch of daiperlovers. Is niet normaal vind ik maar kan er niks aan doen. En ik zal heel heel graag willen dat ik van die luiers af kom en dat ik niet zo vaak na hoeven denken wat er gebeurd is vroeger op de boederij. Maar hoe?

WIE HEEFT EEN OPLOSSING VOOR MIJN PROBLEEM!

Wil uit deze hel.

zo maar

/4 Reacties/in , /door

Ik ben een jongen en vanaf m´n 4e t/m m´n 12e precies weet ik het niet meer de eindleeftijd, in talloze ongewenste abnormale situaties beland waar ik tot vandaag de dag last van heb, dit waren familie misbruik en seksueel misbruik, en vrienden meeste waren wat ouder dan ik hoofdzakelijk seksueel misbruik na uit de hand gelopen “spelletjes” en het uitbuiten van, het is veelal onbewust gebeurd en ik wou ze behagen, en 1 keer gedwongen, in een schuur, of het ooit weg gaat is nog maar de vraag. En er is nog zoveel meer gebeurd wat ik nu niet omschrijf, vooral met m´n broer 12 jaar ouder, veelal misbruik en hij heeft ook wat anders toegegeven een aantal jaren terug en wil vergeven worden. Ik kan dat niet kon het me niet eens heugen, maar vanaf daar kwamen de vraagtekens. En wat was waar??? Wat ik zeggen wil, ik als kind heb het tot aan nou ja, net eigenlijk, ´k ben nu 40, nooit echt kunnen plaatsen, ´k wil geen medelijden en aandacht van anderen, maar het heeft een groot deel van mijn leven , 36 jaar lang een gedrag aangeleerd, waarmee ik verre van mezelf ben heb alcohol en drugs gezocht en gevonden en een hele boel nare situaties in relaties beleefd. Ik als kind heb het nooit kunnen plaatsen en kunnen beoordelen wat daar gebeurde en je kiest al snel voor een naaste ook als het je tegenstaat en je soms verlamd was van onwetendheid en het leerde om min of meer de hoer te spelen. Je wist niet beter. Ik wil alleen aangeven hoe het mijn leven, voor het grootste deel verziekt heeft en ik nu pas verantwoording nemen kan, voor waarvoor ik verantwoording kan nemen, volwassen nu, en begin het te plaatsen ik vindt dat iedereen dat zou moeten kunnen doen, ook daders dus, alleen daarin kan ik rechtvaardigheid vinden. Ik accepteer en aanvaard en plaats dat, wat het voor mij nooit echt is geweest, een fijne beleving en geluk. Ook als ik sommige handelingen wel fijn vond. 36 jaar depressiviteit, zeg ik!! En meer een verziekt leven vol onbegrip en zoeken zonder het te weten waar naar. Depressies, stemmingswisselingen, angst, woede over kleinigheden, onzekerheid, besluiteloosheid, dwangmatigheid, schaamtegevoel, minderwaardigheidsgevoel, seksueel gestoord vreemdgaan, overmatig aan anderen hangen, manipuleren als een meester, therapie op papier tegen depressie en secundair alcoholisme, was voor alcoholisme, hou van jou niet kunnen zeggen als het wel zou moeten omdat het zo is. etc zelfdestructieve gedachten en als kind handelingen, krassen van crucifix op de pols, met m´n hoofd op de vensterbank slaan en een hoek van een uitstaande muur etc. en tics zoals als ik links 6x wat doe dan rechts ook.etc.etc. En intussen spontane huilbuien. Begrijp je, ik wijs niet met een schuldige vinger, iedereen heeft zijn kruis te dragen er zijn mensen die het nog veel erger hebben gekend. Jezus ik moet daar niet aan denken, een schaamte gevoel zo intens, dat je kotsen kan. Mijn lijfspreuk 36 jaar lang, was sorry!!! Ja tot aan nu dus. De ander behagen het niet kunnen laten in alles, een slecht geweten, confrontaties vermijden, omdat je het geleerd hebt zo te doen etc.etc. tot 24 jaar na de laatste keer dus. Draag het, verwerk het plaats het en intussen zorg ik voor mijn kinderen met alles wat ik fout gedaan heb en doe. Opdat dit anders mag worden voor hen. Een gelukkige en onbezonnen jeugd, zonder dat ze hun persoon moeten veranderen een vanzelfsprekendheid. Liefde naar het kind, zoals het bedoeld is. Doktertje spelen kunnen ze met elkaar wel. Maar daar krijg ik wel een vies gevoel bij nu ik dat zeg, heel diep in me.

Ter aanvulling en verduidelijking heb ik nog wat geschreven, kwee niet precies. t.av. mijn moeite met sociale contacten en los daarvan fysieke aanrakingen, t.a.v. mannen en bepaalde familieleden, heb met name een afneiging m´n moeder, tante, zus en of broer te omhelzen en vooral het kussen e.d.

Dit was mijn reactie op het thema pedofilie en hun tja min of meer recht van spreken, wat zo modern lijkt te worden. Een beetje aangepast hier. Een politieke partij heb je zelfs intussen niet? Absurd, dat kan in NL?? Zelfhulp wellicht een beter idee?? Ik moet daar niet aan denken, kotsen kan ik dan. Elk seksueel contact met een minderjarige, is in mijn ogen en beleving, destructief voor het verdere leven van dit kind of jongere. Ook als het kind het wel prettig lijkt te vinden. Blijf met je f…ing tengels ervan af. Ik vond ook bepaalde handelingen niet erg en zelfs fijn, omdat het m´n naasten waren ook. Anderen beleefden het met een lieve vreemde of verre familie. Ten minste in mijn geval waren het naasten. Het is zwaar misbruik en zelfs verkrachting onder de wettelijke leeftijdgrens, met of zonder geweld dat maakt geen ene moer uit. Helaas wel voor het slachtoffer, dag voor dag voor dag. Soms weet ik nog steeds niet of bepaalde situaties werkelijk waren, sommige dingen weet ik nog steeds niet of niet zeker. Vooral aangaande m´n moeder. Denkdenkdenkdenkdenk, malen, malen, malen. De dingen die ik wel weet, weet ik zeker nu. Kan ik eindelijk ophouden met zoeken. Ik geloof dat is ook genoeg zo wellicht. Er niet meer van maken dan het is.

Gewoon een doodnormale jongen

/2 Reacties/in , /door

Ik ben dit gaan schrijven om in eerste instantie duidelijkheid in mijn hoofd te creëren en als tweede om hier misschien mee naar buiten te treden.

Verder in dit verhaal zal duidelijk worden waarom ik deze methode gekozen heb om mijn verhaal zo te vertellen.

Ik ben een zoon van een beroepsmilitair/politieagent en een hele lieve moeder. Getrouwd met hele lieve vrouw, beter kan ik me niet wensen en 2 lieve dochters.

Wat kan een mens zich plotseling weer veel herinneren als je zaken gaat opschrijven.

Maar alles is zo als het is.

1969 t/m 1976 Mijn eerste herinneringen gaan terug naar mijn +/- vierde levensjaar. Mijn naam is Henry. Toendertijd woonde de ouders van mijn moeder in het plaatsje Hattum vlakbij Zwolle. Hier gingen wij gemiddeld 2 x per maand een heel weekend naartoe. Nu begint mijn verhaal.

Mijn opa had een grote tuin waarin ver achter in een hele grote schuur met konijnen stonden, Altijd ging ik met hem mee om de konijnen te verzorgen, en tijdens dit verzorgen is het begonnen. Zover ik me het kan herinneren begon het dat ik bij hem op schoot mocht zitten en de kleine konijntjes mocht vasthouden. Hierbij werd ik altijd door hem gestreeld en kreeg ik kleine kusjes. Ik ervaarde dit als zeer prettig want ik was niet gewend geknuffeld te worden door mijn ouders ( later in het verhaal wordt wel duidelijk waarom dat  nooit is gebeurt ). In de loop der maanden werd het knuffelen naar mij uitgebreid met voelen in mijn broek. Hierin zag ik geen enkel kwaad omdat het een fijn gevoel was. Mijn opa ging steeds verder en nu wordt het moeilijker. Op een gegeven moment is er ook zijn geslachtsdeel aan te pas gekomen. Wat ik me heel goed kan herinneren is de naam die hij hieraan gegeven had en zodanig ook alleen maar gebruikt werd.  ( ik zal dit ook zo blijven noemen ). PINKELTJE.

Hij wilde dat ik ook over zijn pinkeltje wreef omdat hij dat ook lekker vond, dit alles leek mij de gewoonste zaak van de wereld, behalve dat ik het nooit tegen papa of mama mocht vertellen want die begrepen het toch niet. Dit was ons geheimpje.Dit alles begon in de konijnenschuur, maar langzaam gebeurde het ook s’morgens als iedereen nog lag te slapen en mijn opa en ik al wakker warenmocht ik hem helpen met zichzelf te wassen, hij deed het voor bij mij en ik moest het dan bij hem doen. Schoon zijn was heel belangrijk zei hij altijd.Langzaam moest ook ik hem kusjes gaan geven eerst gewoon op zijn mond maar daarna ook op pinkeltje, wat is hier vreemd aan hij deed het ook bij mij.Dit alles gebeurde iedere weekend als wij in Hattum waren Mijn tweede grote herinnering uit deze jaren is carnaval februari 1972 ik was 6 en mijn ouders gingen ieder jaar samen met familie in Dongen carnaval vieren. Dit jaar kwamen mijn opa en oma uit Hattum op ons passen. Ik heb nog 2 oudere broers. 1 Dag voordat mijn ouders weggingen naar brabant graag ik te horen dat ik samen met opa naar Hattum ging en oma op mijn 2 broers zouden passen. Wat ik nooit zal vergeten is de reden waarom ik mee moest: Oma, vond mij veel te druk ( dit was ik ook ) , waardoor ik maar met opa mee moest. Dit is waarschijnlijk nooit de bedoeling geweest dat ik dit te horen zou krijgen maar kleine potjes hebben grote oren. Ik zou tot het volgende weekend daar blijven dan zouden mijn ouders oma terug naar huis brengen en mij ophalen.De dag dat mijn ouders vertrokken werd ik en mijn opa op de trein gezet naar Hattum. Ook deze trein reis staat nog vers in mijn geheugen. Achteraf schaam ik me hier nu heel erg voor maar ik weet dat ik vroeg aan opa of ik me al in de trein moest uitkleden konden we samen al knuffelen, ik wist niet beter. Opa vond dit lief maar ik moest wachten tot dat we thuis waren.Dit is de eerste keer en enige keer dat ik 7 dagen alleen met hem zou zijn. Fijn of niet 1 week bij opa Deze week zie ik in mijn gedachte alleen maar als veel naakt rondlopen, knuffelen en de eerste avond samen in bed. Wat ik me nog kan herinneren is dat hij mij heeft geprobeerd te verkrachten. Op het moment dat hij begonnen is met het insmeren en naar binnen gaan van mijn anus was dit zeer pijnlijk en ben gaan tegen sputteren. Opa is toen wel in eerste instantie opgehouden.Ik weet niet meer of het de volgende dag of enkele dagen later weer is verder gegaan, maar hij is toen alleen maar met zijn vingers naar binnen gegaan.  Ook moest ik dit bij hem doen want dat vond hij lekker. Na dit weekend hebben deze handelingen volgens mij nooit meer plaats gevonden. Kan het nu niet echt meer herinneren. Daarna kan ik me keren herinneren dat ik hem moest pijpen, en ook zijn sperma doorslikken. Ben dit niet meer als fijn gaan ervaren, vanaf dat moment is het gedwongen gaan worden. Nu is het gaan voelen als misbruik. Afgelopen week, kwam er een jeugd vriendin van me op de koffie, ik had haar al 34 jaar niet meer gezien. Ja wat ga je dan doen, praten over het verleden.Ik schok me het lazerus, opeens begon ze over dat we vroeger doktertje speelden, ik was dit totaal vergeten totdat zij erover begon. Kon me alles weer herinneren, visualiseren. Gelukkig zag zij het niet als iets traumatisch, en begon ze ermee te lachen. Wel wilde ze weten waarom mijn moeder toen heeft gereageerd dat wij een tijd niet meer bij elkaar mochten spelen, en waarom we achter de flat niet meer in de tent mochten spelen. Gaf haar aan dat mijn moeder misbruikt was in haar jeugd, en dat het waarschijnlijk daar door kwam. Ik ben blij dat zij zo reageerden, en hier zelf geen problemen mee heeft gehad. Zou mezelf dat nooit vergeven dat ik ook anderen dit aan zou doen, wat mij is aangedaan. Helaas was er nog iemand in het spel, een vriendje. Hierna is tot de dood van mijn opa in oktober 1976 het misbruik door gegaan. Het verdriet van mijn moeder. Heel mijn leven totdat mijn vader ziek werd ( dit komt later nog ) heb ik me altijd buitengesloten gevoeld betreffende mijn vader. Volgens mijn gevoel gebeurde er tussen ons nooit iets, geen emoties, liefde etc. Ik hield niet van voetballen, biljarten en dingen die hij wel samen met mijn 2 broers beleefde waardoor er geen activiteiten tussen ons beide waren behalve dan ruzie maken. Daar een tegen, voelde ik me wel veilig bij mijn moeder en kreeg ik daar wel gesproken liefde van. Was veel bij haar thuis en hielp haar hier ook altijd. Na de dood van haar vader, opa dus merkte ik wel, en misschien speelde dit al veel langer, alleen kwam ik nu op een leeftijd dat ik andere zaken ging zien, dat mijn moeder regelmatig depressief was.Ook de dag dat mijn moeder met haar verhaal naar buiten kwam staat gegrift op mijn netvlies. Als jongen van 13 vertelde zij mij als eerste haar verhaal betreffende het misbruik van haar vanaf haar 9 de tot haar 13 de door haar vader,  ja dezelfde man. God alle jezus wat een klap voor mij. Wat wilde ik het toen van de daken gillen wat hij ook met mij had uitgevoerd, maar deed dit niet omdat als ik dit aan mijn moeder had verteld zij dit zichzelf nooit zou hebben vergeven en waarschijnlijk nooit meer uit die depressie gekomen zou zijn. Haar verdere leven heeft het misbruik nog wel veel parten gespeeld bij haar omdat ze hier met mijn vader niet over kon praten, en van de huisarts niet echt hulp heeft gekregen. Het enige wat ze deed was eens in de zoveel tijd als het bij haar weer opspeelde tegen mij begon te praten en ik altijd luisterde zonder hier een mening over te hebben. Achteraf zijn veel zaken voor mij wel duidelijk geworden waarom er geen fysieke liefde was vanuit mijn moeder en ook mijn vader gezien zijn jeugd( hele dominante moeder ). Mijn moeder kon dus ook niet knuffelen, maar had wel liefde voor haar kinderen. Ook hoorde ik in die tijd dat ze met mijn vader jong getrouwd was om het huis uit te vluchten. Dus ja waar groei je in op en heb ik die fysieke liefde van mijn opa wel prettig gevonden. Mijn huwelijk Ben al zeer snel op mijn 20ste gaan samenwonen om thuis weg te kunnen. Niet zozeer voor mijn moeder want ik begreep wel dat zij een heel triest leven thuis had maar ik wilde weg uit huis.Heb tot mijn 32ste geen problemen gehad om met mijn vrouw om sex te hebben. Genoot hier van
maar kon zelf nooit echt knuffelen met haar, durfde/wilde niet. Kregen 2 kinderen en waren een heel gelukkig gezin. Was zelfs ook gelukkig, leuke vrienden, werk en genoeg geld om leuke dingen te doen. Stond altijd voor iedereen klaar kon geen nee zeggen maar merkte toch wel kleine trekjes bij mezelf. Kon en kan nog steeds niet van knoppen afblijven, zet alles in rijtjes en categorieën in mijn hoofd om te kunnen functioneren, tel lantarenpalen als ik iedere dag naar mijn werk fiets, stoeptegels, en zo nog veel meer dingen. Als kind mocht ik ook nergens meer mee naar toe omdat ik te druk was en nergens vanaf kon blijven. Kan me nu hiertoe wel toe zetten om niet spontaan iets aan te raken/ zetten. Hou zeker niet van veranderingen wat dus alles nog moeilijker maakt. ( Dit er even tussendoor.) Op 1 april 1997 is mijn vader na een lang ziekbed van longkanker overleden. Hij heeft 12 weken in het ziekenhuis gelegen en iedere dag ben ik na mijn werk tussen 5 en 6 bij hem gaan zitten om mijn moeder rust te gunnen. Het vreemde is dat ik mijn vader toen van een hele andere kant leerde kennen, als een man die ook emoties had, die ook kon huilen.Ik ben wel blij geweest met deze 12 weken maar heb hier toen zelf niets aan gehad.  Ook na zijn dood heb ik niet kunnen huilen. Wel veranderde ik van binnen. Zat met mezelf in de knoei maar wist niet met wat. Bleef maar eten, dik worden 150 kg. Begon smoezen te verzinnen om maar zo weinig mogelijk sex te hebben met mijn vrouw, was wel makkelijk gooi het maar op de situatie emotie, lukt altijd. Gaf ze wel een zoen en sloeg mijn armen wel om haar heen als ze het moeilijk had. Maar dat was het. Had nooit geleerd te zeggen ik hou van je, dus kon ik dat ook niet. Liet het zien met andere dingen. Toen het echter te moeilijk werd om nog langer toneel te spelen en het tijd werd om iets te gaan ondernemen werd mijn vrouw ziek. Ze kreeg een aneurisma. Gevoel in de wacht, doorgaan voor haar en de kinderen. Was een moeilijke tijd maar ik ging gewoon door. Henry die is al gek die kan niet gekker worden. Eindelijk na een jaar wat rust dacht nu moet ik maar werd mijn moeder ziek. longkanker. Alles maar weer opzij en haar maar gaan verzorgen. Mijn moeder bij ons thuis rustig laten sterven, zij wilden niet alleen in een ziekenhuis liggen. En weer niet kunnen huilen, maar wel alles voor me uit sturen, alleen niet wetende wat. Weg stoppen alles. Ach en waarom niet 1 jaar later krijgt mijn vrouw longkanker. Prognose 2 a 3 maanden, wat moet je ermee. Verstand op nul heel zakelijk worden, rijtjes maken en zorgen dat het gezin hier zo min mogelijk onder zal leiden. Mijn vrouw vasthouden en troosten en verder gaan. Toch chemo en bestralen en gelukkig ja gelukkig sloeg alles aan en leeft ze nu na 4 jaar nog.Heb wel even gedacht als ze dood gaat hoef ik aan niemand meer verantwoording af te leggen wordt alles wel makkelijk.  Heb dit snel opzij gezet want ik gun niemand de dood en zeker mijn vrouw niet. Maar na 2 jaar begon mijn vrouw problemen te krijgen met mijn afwijzingen. Kregen hier vaak ruzies over maar ik kon en durfde niets te vertellen. Emotionele chantage van mijn kant naar haar toe gebeurde. Zij ging zelfs aan haar zelf twijfelen. Als het te erg werd dan maar weer sex en dan was het weer een tijd goed. Emoties, dat is schikken Ik moet iets gaan doen anders gaat mijn huwelijk eraan en dat kan ik mijn vrouw niet aan doen. Zij heeft in haar leven al genoeg moeten mee maken, zonder dat van mij ook nog te moeten verwerken. Zaterdag 4 april s’avonds nadat we bij een vriend wat waren weesten drinken kwam het er in de auto plotseling bij mij uit. Waarschijnlijk waren het de glazen alcohol maar ik wilde mijn vrouw vertellen over mijn misbruik. Ben gestopt langs de kant en ben beetje bij beetje gaan vertellen wat er in mijn jeugd is gebeurd met mij. Emotieloos en opgedreund, wachtende op de reactie van haar. Ik kon niet huilen. Zoals ik al verwachte werd zij  emotioneel en wilde me vastpakken en “troosten” . Ik kon dit niet heb ook gevraagd aan haar om rustig te worden en uitgelegd dat ik dat op dit moment niet kan. Ben ook gestopt met vertellen, heb wel gezegd dat ik hulp ga zoeken omdat ik zo niet verder wil en kan gaan.Een ding heb ik wel gezegd voor het eerst in mijn leven aan iemand:“ik hou van jouw”. Ben toen uitgestapt wilde de reactie van haar niet zien of horen. Ze zei dat ze het allemaal begreep. Niet mijn gevoelens maar de situatie. Hoe nu verder. Al 2x gebeld om een afspraak te maken met de huisarts maar durf niet, bang wat er komen gaat. Daarom deze brief geschreven. God wat een kut gevoel tijdens het schrijven, het een na het ander komt naar boven. Nog veel meer als wat ik geschreven heb, maar vind dit al genoeg. Wil niet meer.Janken tijdens het schrijven, ken mezelf niet, past niet bij me, verwarrend. Ik word gek. Wil alles weer wegstoppen, gaat niet, lig hele nachten wakker. Alles in rijtjes plaatsen in mijn hoofd, ruimte vrijmaken om gewoon de dag door te kunnen komen. Soms lukt het. Weet met mezelf geen raad.

Toekomst

Wat wil ik. Het liefst alles wegstoppen en maar door gaan als altijd. Maar ik weet goed dat nu niet meer kan, maar wat wel. Praten met iemand, ja met wie, kan geen emoties tonen aan andere.Hoe nu verder ??????????????

Er zit nog veel meer in mijn hoofd, beleef steeds meer, is beangstigend.

Onderuit gehaald worden en opstaan…

/in , /door

Tjah… Waar zal ik beginnen… Ik ben net als veele op deze website ook sexueel misbruikt…hoe moejlek dat ook is om toe te geven of hier te typen..

ik denk tussen mijn 6de leeftijd tot mijn 12 ofso was het paar keer voorgevallen.. door verschillende mensen.. vroeger begreep ik mezelf nooit… ondanks veele dingen die ik in me leven mee had gemaakt ondanks mijn jonge leeftijd ( nu ben ik 22) kon ik niet begrijpen waarom ik mezelf haate, waarom ik van me zelf waalgde..ondanks dat ik wel hier en daar vrouwen aantrek…en aan die aandacht nooit tekort kwam…maar tog voelde ik me onzeker en dat ik bepaalde dingen niet waard was…In mijn puber-tijd was ik ongeloofelijk onzeker…maar ik moest mezelf beschermen, maar de vraag was hoe? Want eigenlijk was ik kwetsbaar.. Na een bepaalde tijd onbewust heb ik een ‘muur’ gevormd, om bepaalde mensen op afstand te houden.. Want niemaand mocht mijn kwetsbarheid merken, want wie weet hoe t dan zou afloopen.. (dacht ik toen) Dus heb ik een soort blik in me ogen ‘ontworpen’ die ik als een wapen gebruikte.. Als ik me bedreigd/onzeker voelde dan zette ik die ‘masker’ op..en zag je dat mensen me bijna niet durfden aan te spreken of aan te kijken..en zo kon ik ongewenste sietuaties voorkomen…tenminste dat is wat ik dacht..en eerlijk gezegd het heeft vaak gewerkt..zelfs nu nog onbewust heb ik die blik in me ogen, ik ben een tijd heleden op een belangrijke solicitatie gesprek geweest…een werk waar je nie zomaar bij kan komen…De gast die toen die sollicitatie gesprek met mij voerde, was positief over de gesprek, maar zei wel dat mijn ‘eerste indruk’ overkwam van, wie durft mij nou wat te maken…zo kwam ik binnen aangelopen…maar opdat moment voelde ik me nie echt zo…die ‘masker’ begient een gewoonte te worden…tenminste als ik niet oppas.. laaste tijd heb ik weer zitten denken over verleden…ben bang voor toekomst…hoop ooit een vader te kunnen zijn, maar dat maakt me ook beetje zeenuwachtig…maar aan andere kant ben ik juist niet bang van toekomst…en om eerlijk te zijn heb ik s*ijt aan of ik wel iets engs of ergs zal meemaken of niet…want ik geef er niks om…maar ik heb ook momenten dat ik me wat minder zeker voel…bijvoorbeeld gevoel dat iemaand achter mij aanloopt, of dat ik bos sleutels in me hand vast hou…dat ik op me best probeer te zijn….denk dat dit meerde zullen herkenen…ik heb hier en daar wat gelezen over sexuele misbruik…ik ben het wel mee eens dat het een moejleke en zwaare stijd is…maar ik geloof wel dat je de ‘angst/onzekerheden’ of een van andere sympthomen kunt vooraltijd overwinnen…vergeeten kan je nooit, maar overwinnen en verdergaan met je leven wel… Ik vind dat ik wel ben vooruitgegaan en dat ik nog steeds op me voeten sta, en sexuele misbruik is niet de eenige wat ik mee gemaakt heb in me leven, maar denk wel dat het de grooste gevolg heeft gehad…want mijn ziel was gebroken, mijn hart voelde ik opgegeven moment niet meer…ik was jong ik was onschuldig en ik heb er niet voor gekozen! Maar ik kies er bewust voor om hiervan te winnen en geloof in mezelf, en weet dat ik het kan, WANT IK VERDIEN HET, het wordt tijd dat binnen in me weer de zon gaat schijnen…

p.s. wat de rest betreft die zelfde ‘lot’ meegemaakt hebben? voor de gennen die nog moeite mee hebben en aan veel dingen nog twijfelen en bepaalde vragen hebben, zou ik zeggen.. JE BENT DE SLEUTEL TOT JE EIGEN SUCCES, JE EIGEN GELUK, EN JE BEPAALD ZELF WAANER JE DIE SLEUTEL OMGAAT DRAAIEN EN DE DEUR GEWOON OPEN DOET WETEND DAT HET VEILIG IS VOOR JE GEVOEL… Hoop dat iedereen zich realiseert.. Dat niet al1 ik dit niet verdient heb, maar IEDEREEN DIE HET ZELFDE MEEGEMAAKT HEEFT…niemaand verdient zoiets… Het eeinge wat iemaand verdient die da meegemaakt heeft is: Liefde, VREUGDE EN GELUK… Geniet van je leven, je hebt lang genoeg in pijn vedriet en schaamte geleefd.. Je verdient MEER en BETER.. Je hebt mschn bepaalde dingen velooren? Maar geloof me, je zult er ook wat voor terug krijgen…Wat? Dat moet je zelf ontdeken…Het is opzich laat nu, en ben vroeg opgestaan..ik zou willen dat ik nu beter na kon denken maar mijn hersens hebben rust nodig…dus ik ben slaapen… GELOOF IN JE ZELF WANT IK GELOOF IN JOU…Maak nie uit wie je bent..Als ik vooruitgang kan boeken met deze sitauatie, dan kan JIJ het ook…Zet je zelf nooit op laaste plaats… Veel Geluk En Sterkte…

* Peace

misbruikt en wil graag praten met idem

/1 Reactie/in , /door

Hallo Allemaal,

Mijn naam is René en ik ben 27. Ik ben heel erg sexueel misbruikt en wil graag met iemand praten die hetzelfde heeft meegemaakt. Het heeft plaatsgevonden van ongeveer mijn 8e tot 15e en staat in mijn geheugen gegrift. Mail me a.u.b. en graag serieuzereacties ( rwaal81@uymail.com)

kinderechter kinderhuis, kinderbescherming kerk en hulpinstelling

/in , /door

Op mijn zesde jaar kwam ik na een paar nachten in een cel op het hoofdbureua van politie rotterdam ze wisten niet wat met mij te doen in de kindesluis rotterdam kralingseplaslaan 108 onder de hoede van mijnheer troost. deze man heeft mij nogal vroeg wijs gemaakt in het sexueel actief zijn.

mede werd dit huis gesteund door mr van opstall toenmalige kinderechter deze heeft mij en enkele kameraadjes die ik hiet uit privacy niet nemen zal, nogal liefgehad om maar te zeggen misbruikt tijdens zijn frekwente bezoeken aan de kindersluis dit geburde in de spreekkamers.

Huize st-joseph was een internaat vor opvoeding scholing en sport met katholieken verzorgers daar ik veel wegliep en niet daar wilde zijn waren de straafen van mishandeling en lijfstraffen op water en brood ook nogeens de nachtelijke bezoekjes van de broeder marcelinus die cachotten lees cellenbewaarder was en dus rustig zijn gang kon gaan in die tijd nadat ik het zat was en weggelopen bent in de winter van 1965.1966 en mijn blauwe plekken gezien werden door mensen in duitsland die mij als jong joch zagen zwerven in de sneeuw zonder jas en mij vragen werden gesteld werd ik teruggebracht en uiteindelijk diende ik verwijderd te worden en moest naar het toenmalige poortje in groningen.

uiteindelijk hebben deze jaren geleid tot opname in psychiatrische kliniken en erger gevangenis tbs en nu na jaren van vermoeid je leven in te richten ben ik eigenlijk nog steeds stuk.

mijn leven is bestempeld door deskundigen als leven op een beerput die maar dichtmoet blijven daar er zoveel zit dat dit er niet uit mag komen.

al met al heb ik getracht zaken aan de kaak te stellen alleen een sorry van de politie agente in 1994 en een briefje voor slachtofferhulp waar de betreffende ambtenaar opeens niet aanwezig bleek te zijn. nu zoveel jaren later en geloof mij mi misbruik en mishandeling verjaart niet bij een mens althans een weldenkend mens.

nu ben ik voornemens om een claim intedienen niet dat het wat veranderd maar het ontkennen en niet gehoord kunnen worden is de grootste boosdoener.

blijkbaar vinden hulpverleners het oude koek.

blijft dat je leven getekend blijf in maatschappelijk en sociaal opzicht.

dat er in psychiatrische klinieken ook dergelijke zaken zijn gebeurd waar je tenslotte voor de hulp was als slachtoffer puinhoop is helemaal bedenkelijk.

nog steeds kan ik niets zien over kindermisbruik mishandeling ik wordt er misselijk van en terapieen ach goed bedoeld maar helemaal vrij wordt je nooit meer.

Trial and Error

/in , /door

Trial and Error was een ramp. Zelf heb ik er ook een aantal jaren mogen doorbrengen. Meneer K. met zijn boot, jongens die hij meenam en niet vanaf kon blijven, zijn foto’s en waag het niet niet mee te werken want de man had macht. En dan mevrouw Baas, een leidster. Ik was 16 en moest haar in het bos tijdens een nachtwandeling vingeren. Je kwam aan alle kanten klem te zitten, het was wel de leiding. Trial and Error heeft een heel belangrijke invloed op mijn leven gehad, ik ben nu 57 en zoek nog steeds naar het verleden van dit internaat, dat zegt voldoende. Mensen als H.K, een pedofiel, hebben geen benul wat voor schade zij feitelijk aanrichten en dat louter voor hun eigen genot. K. heeft er voor gezorgd dat je niet meer onbekommerd door het leven gaat, voor een flink stuk eenzaamheid. Jan Naezer

Veldwijk (Meerkanten) Ermelo

/in , /door

Oproep,

Zoek, eventueel via mijn huisarts, contact met (ex(?)-)psychiatrisch patiënt van Veldwijk (Meerkanten) Ermelo. Ik ken de naam van deze man niet.  Deze man van nu rond de 54 jaar heeft vorig jaar (2007) een aanklacht ingediend tegen een kerkelijk functionaris in een naastgelegen dorp. Die klacht is ongegrond verklaard. De BAC heeft in mijn, aan alle zijden volstrekt identieke, zaak tegen dezelfde dader anders geoordeeld. Ik ken de naam van deze verstandelijk beperkte man niet. Eind jaar zestig, begin jaar 70 zat deze man als 14-jarige, met het verstand van een 8-jarige in de derde klas van de lagere school (waarschijnlijk Ermelo of anders dorp ernaast) waar hij kennis maakte met de toenmalige pastoor die hem ‘psychologische’ begeleiding geboden heeft. Dat heeft ertoe geleidt dat hij keer op keer verhaal is komen halen op de pastorie met wanhopig geschreeuw om erkenning van het misbruik. Daar ben ik getuige van geweest en ik heb hem ook destijds een keer alleen gesproken over zijn seksueel misbruik en dat van mijzelf. H&R, de BAC, de aartsbisschop, de vicaris-generaal, de raad van bestuur van Meerkanten, de patiëntenraad van Meerkanten, de patiëntvertrouwenspersoon van Meerkanten, de secondant van de dader; ze geven allemaal stuk voor stuk ‘niet thuis’.

Ik sta open voor suggesties om er toch voor te zorgen dat ook deze klant na zoveel jaar strijd recht aangedaan wordt.

Groet, Fred