Overheid kijkt de verkeerde kant op

Overheid kijkt de verkeerde kant op en zwijgt…
premier Rutte

“Meneer ! Hallo ! Meneer… Meneer de premier !?! Hallo… meneer Rutte…”

Ik herhaal mijn roep nog een paar keer in de hoop de aandacht te trekken van onze minister-president. Omringd door een groep sterke mannen beweegt hij zich in mijn richting, maar kan mij blijkbaar nog niet horen. Ik word door zijn begeleiding min of meer in de gevel van een winkelpand gedrukt. Ik herhaal mijn oproep nog een keer, harder nu, bang dat het anders te laat is…

“Meneer ! Hallooo, meneer… Meneer de premier !?! Meneer Rutte…”

De groep is nu vlakbij me, ik kijk Rutte strak aan en dan opeens is het zover. Hij hoort mijn roepen en kijkt mijn kant op. Even twijfel ik. Dan stap ik naar voren. Met uitgestrekte hand. Als vanzelf, een automatisme bijna, pakt hij mijn hand vast. De ‘spieren’ sluiten meteen de ring om onze hoogste volksvertegenwoordiger en ik sta daar, mijn uitgestrekte arm tussen de beschermers door, de hand van Rutte vasthoudend. Hij maakt een vaag gebaar naar ze en ze wijken uiteen om mij door te laten in hun kring…

“Menner Rutte, mag ik u iets vragen ? Één vraag maar. Ik ben geen journalist en zeker geen terrorist, maar ik wil u al heel lang iets vragen. Één vraag, mag dat ?” Ik praat snel, ratel het af om het moment niet te verliezen.

Hij knikt, een beetje verward, weet niet goed wat hij er van moet denken. Ik heb hem blijkbaar verrast met mijn spontane actie.

“Ga u gang.” zegt hij, nog steeds een beetje overdonderd.

“Nou, het zit zo, meneer Rutte, volgens mij weet u toch best wel wat er in de wereld gebeurt. En in Nederland helemaal.”

“In 2011 is er een rapport gepubliceerd door de heer Deetman. Dat rapport sprak van 10 tot 20-duizend slachtoffers, Nederlandse kinderen, die door katholiek geestelijken seksueel misbruikt waren. Met de kennis van vandaag weten u en ik dat dat betekent dat er 10 tot 20-duizend levens verwoest zijn. Dat is een afschuwelijk gegeven. En dat rapport heeft nog nauwelijks of geen aandacht geschonken aan het fysieke en psychologische geweld tegen kinderen. Dan waren het er nog veel meer geweest…”

Hij knikt, twijfelend, opent de mond om te gaan spreken, maar ik ga meteen door…

“Dat betekent dat vandaag 10 tot 20 duizend mensen niet in staat zijn een normaal leven te leiden, te kampen hebben met verslavingen, levensbedreigende ziekten, hun carrière af hebben moeten breken en zich zorgen maken om hun oude dag voorziening, niet in staat zijn tot een harmonische relatie met hun partner, in de criminaliteit terecht gekomen zijn.”

Hij knikt, bijna onzichtbaar, wordt een beetje ongeduldig…

“U weet ook dat de situatie in Nederland niet op zichzelf staat. U weet van de gebeurtenissen in onze buurlanden, België en Duitsland. Dat daar het zelfde is gebeurt. En wat verder weg, in Frankrijk, Ierland, Oostenrijk, Zwitserland, Spanje, Portugal en Italië. Of nog verder, in Amerika, Canada en Australië. En dat in sommige landen binnen Europa de deksel nog niet eens van de doofpot is. Dat het zelfde nieuws begint te komen uit Polen, Litouwen en Estland. Uit ieder land waar de katholieke kerk ooit een rol van enige betekenis heeft gespeeld komen verhalen van seksueel en fysiek geweld tegen kinderen.”

Hij kijkt mij alleen maar aan. Met stomheid geslagen.

“U en ik horen de verhalen uit Afrika, Zuid-Amerika en Zuid-oost Azië, de laatste steunpunten van grenzeloos vertrouwen en geloof in de katholieke kerk. Dat daar het verhaal gewoon verder gaat. Dat daar het misbruik van kinderen gewoon doorgaat. Dat daar iedere dag nog kinderlevens vernietigd worden om de lusten van katholieke priesters en nonnen te bevredigen.”

“U weet dat de katholieke kerkorganisatie jarenlang misbruik heeft toegestaan, er vanaf wist en het eigen heil gekozen heeft boven de veiligheid van de kinderen. U weet dat en toch liet u die zelfde organisatie een onderzoek leiden, weliswaar met de heer Deetman een bekend politicus, maar u bleef zelf langs de zijlijn toekijken. Tot op de dag van vandaag laat u uw ministers met die zelfde organisatie afspraken maken om het misbruik boven tafel te krijgen en zij mogen zelf bepalen hoe zij met de slachtoffers omgaan. U staat toe dat er met die organisatie overlegt word, steeds weer opnieuw, nadat er weer een ander aspect van het misbruik naar boven komt.”

Hij wordt nu echt onrustig en ongeduldig… zijn gezicht verkrampt..

“Ja, ik kom zo tot mijn vraag, meneer Rutte, nog heel even…” en ik ga gauw door…

“Terwijl u dat alles weet en toch als volksvertegenwoordiger de plicht heeft de bevolking, de kinderen, te beschermen en te zorgen dat hen recht gedaan word voor geleden schade en onrecht.”

“Ik weet natuurlijk ook wel dat u toen niet verantwoordelijk was voor het toezicht op door katholieken geleidde scholen, in zorginstellingen, opvangcentra, op internaten. Maar vandaag bent u dat wel en in uw huidige positie bent u toch verplicht fouten die in het verleden gemaakt zijn door onze overheid in het volle licht te brengen.”

Hij wordt nu echt onrustig en probeert in te breken…

“Ja, ik kom nu tot mijn vraag. dank u voor uw geduld.”

“Wat ik u wilde vragen: bent u, in alle eerlijkheid, van mening dat die kinderen hier in Nederland recht gedaan is? Dat er echt het alles mogelijke gedaan is om het leed te verzachten? Dat u als vertegenwoordiger van die zelfde kinderen, vandaag volwassen mensen, rustig kan slapen omdat u weet dat er goed voor hen gezorgd word?”

“Of kunt u zich voorstellen, bij nader inzien, dat al die deelonderzoeken die de een na de ander gestart worden en waardoor de betrokkene mensen steeds maar weer opnieuw beschadigd worden en hun aangedaan leed niet erkend word, niet de juiste weg is? Dat het nu echt tijd wordt, hoogste tijd, om een onafhankelijk parlementair onderzoek te starten? Voor eens en voor altijd alle vuiligheid aan het licht te brengen of de Nederlandse katholieke kerk dat nu fijn vind of niet? Uw solidariteit met de getroffen Nederlanders voorrang te geven boven de goede relatie met de katholieke kerk?”

“Wat vind u, meneer Rutte, wordt het niet tijd om niet meer toe te kijken en zelf een rol te gaan spelen deze ellende te beëindigen? Gaat u nu eindelijk zorgen dat er een onafhankelijk onderzoek komt, meneer Rutte?”

Ik word wakker, badend in het zweet. Zoals zo dikwijls de laatste tijd.

Ik had de hoop, na het optreden van minister Opstelten in de kamer begin 2012, opgegeven dat de Nederlandse overheid zijn verantwoordelijkheid neemt in deze onverkwikkelijke zaak. Had mijn activiteiten verlegd naar de Verenigde Naties in Genève. Misschien dat die wel echt begaan zijn met het lot van duizenden kinderen…

Door de uitzending van Argos en het daarbij behorende artikel in NRC ben ik weer terug gezogen in het gebeuren in Nederland en ook ik kan mijn verantwoordelijkheid niet langer ontkennen. Ik moet hierover blijven schrijven en praten. De betroffen mensen mogen niet vergeten worden. Misschien kan ik dan ook weer beter slapen… of blijft dit allemaal alleen een droom waarin ik eindelijk het probleem kan neerleggen bij wie het hoort?

De benoeming van Corinne Dettmeijer als Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen is een prima initiatief voor de toekomst. Maar het verleden, ook mijn verleden, wordt alleen gediend met een onafhankelijk parlementair onderzoek en een schaakmat stelling van de Nederlandse katholieke kerkorganisatie.

“Wat zegt u ervan, meneer Rutte? Gaan we het aanpakken?”

‘Seksueel misbruik was maar het topje van de ijsberg’

Kijk dinsdag 17 mei om 20.30 op NPO 2 naar de uitzending van Brandpunt

“Ik voelde mij een object, een waardeloos prul waarop geslagen mocht worden, die beledigd mocht worden, die vernederd mocht worden.”

Henk van Kalken (71) staat voor de villa  waarin ooit een tehuis voor jongens was gevestigd
Henk van Kalken (71) staat voor de villa waarin ooit een tehuis voor jongens was gevestigd

Door Bregittha Nuyten en Josette Kootstra

Geslagen en mishandeld
Henk van Kalken, 71 jaar, staat voor een villa in het lommerrijke deel van Amersfoort. Achter de bomen gaat de riante woning schuil waarin ooit een tehuis voor jongens was gevestigd Lees meer

Deetman Deetman vroeg misbruikslachtoffers RKK af te zien van parlementaire enquête

UnknownWim Deetman heeft op ‘dwingende’ wijze de bestuursleden van slachtofferbelangenorganisatie KLOKK gevraagd af te zien van de eis dat er een parlementaire enquête moest komen, zo onthult radioprogramma Argos zaterdag.

Deetman, belast met het onderzoek naar het seksueel misbruik in de katholieke kerk, deed dat tijdens een gesprek op 30 maart 2012 in Den Haag. Geïntimideerd door Deetman besloten de vier aanwezigen van KLOKK, onder wie de huidige voorzitter Guido Klabbers, niet langer voor een parlementaire enquête te pleiten.

Van de vier aanwezigen waren drie op dat moment bestuurslid van KLOKK. Twee van de vier vertellen onafhankelijk van elkaar in Argos over de bijeenkomst, de twee anderen hebben hun lezing bevestigd. Toenmalig bestuurslid Annemie Knibbe: ‘Deetman wilde ons eigenlijk dwingen om geen parlementaire enquête te doen .’ Uit mails in handen van Argos blijkt dat de secretaris Deetman, Bert Kreemers, al langer druk uitoefende op KLOKK om de eis van een parlementaire enquête te laten varen.

De enquête was tot dat moment een belangrijke eis van de slachtoffers. Twee weken voor de bijeenkomst in Den Haag schreef KLOKK nog dat er ‘…alle reden’ was om aan te dringen op een ‘parlementair onderzoek’. Er was politieke steun voor bij PvdA, GroenLinks en SP. Toenmalig Kamerlid Khadija Arib (PvdA) bereidde een motie voor, maar bracht die niet in stemming. Het feit dat de slachtoffers – krap drie weken na de bijeenkomst met Deetman – daar niet langer om vroegen, woog daarbij zwaar, vertelde ze aan Argos.

Deetman en Kreemers ontkennen bij monde van woordvoerder Gert Jan Verhoog de slachtoffers iets te hebben verzocht. ‘Het antwoord hierop van de heer Deetman […] was telkens dat hij daar niet over gaat.’ Lees hier de reactie op vragen over deze kwestie.

In Argos is ook te horen dat veel misbruikslachtoffers zich ‘in de kou’ gezet voelen door KLOKK. In totaal zijn negen bestuursleden opgestapt. Voorzitter Klabbers ontvangt via een subsidie van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) een bruto maandsalaris van 6.138 euro per maand. Twee ex-bestuursleden noemen het salaris als reden om op te stappen. Formeel vervult Ralph Russ de rol van secretaris, maar in de praktijk worden die taken waargenomen door de vrouw van Klabbers.

Het seksueel misbruik in de katholieke kerk kwam in 2010 naar buiten. Tienduizenden kinderen bleken in de jaren vijftig, zestig en zeventig op katholieke seminaries en internaten door geestelijken te zijn misbruikt. In reactie stelden de Bisschoppenconferentie en de Konferentie Nederlandse Religieuzen (KNR) een onderzoekscommissie aan onder leiding van CDA’er Wim Deetman.

Staatssecretaris Martin van Rijn van VWS stuurde  deze week de resultaten van een tevredenheidsonderzoek naar het functioneren van slachtofferorganisaties over seksueel misbruik naar de Tweede Kamer.
Lees hier het volledige rapport.

Het rapport vermeldt dat continuïteit en organisatiestructuur van KLOKK ‘kwetsbaar’ zijn, omdat de activiteiten voornamelijk uitgevoerd worden door voorzitter Klabbers, ‘met ondersteuning van het secretariaat en een aantal bestuursleden’.

Uitzending beluisteren Argos “de deal van Deetman”

Huiselijk geweld eist in Nederland jaarlijks vijftig levens

 

Samenvatting

In Nederland worden jaarlijks honderdduizenden mensen slachtoffer van huiselijk geweld. Eenen­twintig vrouwen, dertien kinderen, dertien mannen overleven dit niet. Ondanks een uitgebreid stelsel van preventie en hulpverlening, de verplichte meldcode, het tijdelijk huisverbod en de grote inzet van deskundige beroepskrachten en vrijwilligers, dalen deze cijfers niet.

Verontrustend zijn niet alleen de cijfers zelf. Ook de conclusies van evaluatieonderzoeken zijn alarmerend. Keer op keer blijkt daaruit dat gevallen van ernstige mishandeling voortduurden on­danks de bemoeienis van een hele reeks hulpverleners. In een aantal gevallen ging het daarbij om kinderen, die uiteindelijk stierven aan de gevolgen van het geweld. Lees meer

Adriaenssens: Verkrachten vraagt een specifiek denkpatroon

“Neen is neen!” Twee zedenzaken lokken vandaag heftige reacties uit. In Oostende wordt een 17-jarig meisje het slachtoffer van een groepsverkrachting en in Gent krijgt een jongeman die een vrouw verkrachtte géén straf. Een uitspraak die er op lijkt te wijzen dat verkrachting nog steeds niet au sérieux genomen wordt in onze maatschappij. Maar welke reactie heb je als slachtoffer op een aanranding of verkrachting? En wat kunnen hulpverleners doen als begeleiding om het trauma te behandelen? Kinderpsychiater Peter Adriaenssens geeft uitleg bij het verwerkingsproces.

http://deredactie.be/permalink/2.42803?video=1.2564764

Seksueel misbruik minderjarigen vrijwel altijd door bekenden

Nationaal Rapporteur: “Dé ontuchtpleger bestaat niet”

In haar onderzoek “Ontucht voor de rechter”, waarvan het eerste deel vandaag verschijnt, schetst Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen een gedetailleerd beeld van ontuchtzaken die door de rechter worden behandeld. Ontucht met kinderen neemt vele gedaantes aan, het is dan ook niet mogelijk een beeld van de typische ontuchtpleger te schetsen. Duidelijk is dat de maatschappelijke focus niet past bij de feiten. In weerwil van het stereotype beeld van de onbekende dader, blijkt de dader van fysiek seksueel misbruik van kinderen meestal een bekende van het slachtoffer: een familielid, vriend, of kennis. Daarnaast zijn het niet alleen volwassenen die het misbruik plegen: één op de zes daders is zelf nog minderjarig. Ook het beeld dat daders vaak veel slachtoffers misbruiken, moet worden rechtgezet: de meeste daders worden veroordeeld voor het misbruiken van één kind.

Nationaal Rapporteur Corinne Dettmeijer: “Het is een grote angst van ouders dat hun kind ooit slachtoffer wordt van seksueel misbruik. Veel ouders waarschuwen hun kinderen voor kinderlokkers, en zijn alert waar hun kind in contact komt met bijvoorbeeld mannen die werken in de kinderopvang of als zwemleraar. Door zoveel nadruk te leggen op vreemden en mannen die met kinderen werken zie je slachtoffers en daders over het hoofd.” Het onderzoek toont aan dat maar een klein deel van de slachtoffers (7%) wordt misbruikt door een volslagen vreemde. In verreweg de meeste gevallen gaat het om een dader uit de eigen familie- vrienden- of kennissenkring van het slachtoffer.  Lees meer

Internationaal onderzoek naar slachtoffers kinderpornografie

Meer inzicht nodig in gevolgen en hulpbehoeften op lange termijn Nieuwsbericht | 28-01-2016 De Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen, het Canadian Centre for Child Protection en andere partners kondigen vandaag een nieuw internationaal onderzoek naar slachtoffers van kinderpornografie aan. Het onderzoek moet meer inzicht verschaffen in de hulpbehoeften van slachtoffers van deze […]

Pianist – hoe muziek mijn leven redde

Een opmerkelijk, misschien wel geniaal boek is het onlangs in Nederland uitgegeven boek van de pianist James Rhodes (1975). Nederlandse titel “Pianist” ondertitel “hoe muziek mijn leven redde.” Rhodes had aanvankelijk een goede baan in de City van Londen maar belandde ten gevolge van een verleden van seksueel misbruik (de gymleraar op de basisschool misbruikte hem vele jaren) in een psychiatrische inrichting. Een kliniek waar hij, ondanks strenge bewaking, een poging tot zelfdoding deed.
Na een moeilijke en zware weg besloot Rhodes zijn hart te volgen en musicus te worden. Hij had op 18-jarige leeftijd al een beurs aangeboden gekregen voor een pianostudie aan een conservatorium maar had die niet aangenomen. Momenteel is Rhodes een gevierd pianist en tv-presentator. Kenmerkend bij zijn concerten is dat hij niet kil en zakelijk op het podium plaatsneemt maar dat hij casual gekleed concerteert om tussen de muziekstukken door ook uitleg te geven over de muziek die hij speelt.

Geniaal is het boek. Het is niet zomaar een boek waarin misbruik en de gevolgen ervan beschreven worden. Ja, dat is het ook… maar het boek is meer, het is ook interactief.
De indeling van het boek is niet in hoofdstukken, maar in “tracks”. De tracks hebben een verwijzing naar een klassiek muziekstuk. In de inleiding van een hoofdstuk/track verklaart Rhodes de componist en de wijze hoe de componist tot het schrijven van het betreffende muziekstuk is gekomen. Vervolgens volgt het verhaal dat Rhodes in het hoofdstuk aan de orde wil laten komen. Bij het boek is een internetlink naar een Spotify pagina waarop de diverse tracks in de volgorde van de hoofdstukken/tracks zijn terug te vinden.
Bij het lezen van het boek was het voor mij opmerkelijk hoe de diverse muziekstukken het –ingrijpende- verhaal van Rhodes ondersteunt.
Zoals hij tijdens zijn concerten praat over de stukken die hij speelt, vertelt waarom hij de stukken gekozen heeft en wat ze voor hem betekenen zo zijn de soundtracks bij de hoofdstukken in een boek. “…Zo ongeveer als een chic restaurant dat bij elke gang een bijpassende wijn aanbeveelt, zo wordt elk hoofdstuk vergezeld van een bepaald muziekstuk…”

Rauwe taal Rhodes schrijft op eerlijke en open wijze met niets verhullend taalgebruik gelardeerd met af en toe zwartgallige humor over de demonen die hij weerstond en overwon o.a. door zijn muziek. Hij is daarin eerlijk waarbij hij ook op realistische wijze naar zichzelf weet te kijken. In zijn schrijven is hij geniaal, soms bruut dan weer ontroerend openhartig of wreed naar zichzelf of de wereld of de dader die hij in de ander of de situatie ontmoet.

Het boek Track 1 en Track 20 vormen het eerste en laatste hoofdstuk van het boek. Het zijn de Goldberg variaties van Bach, liefst in de versie van zijn favoriete musicus Glenn Gould. De muziek van Bach, opgebouwd in bijna mathematische structuur zijn er om structuur te brengen in het leven van Rhodes. Een leven dat door het misbruik van de gymleraar totaal uit structuur is gegooid.
Track 4 Bach-Busoni, Chaconne door hemzelf gespeeld op piano. Daarbij: “Het seksueel misbruik hield vijf jaar aan. Tegen de tijd dat ik tien was en daar van school ging, was ik veranderd in James 2.0, de robotversie. In staat om mijn rol te spelen, gevoelens van empathie te stimuleren en vragen op gepaste wijze te beantwoorden. Maar ik voelde niets, had nergens vertrouwen in en was voorgeprogrammeerd met een hele zooi gestoorde fabrieksinstellingen: een psychopaatje in de dop. Maar te midden van dat alles overkwam me iets waarvan ik zeker weet dat het mijn leven heeft gered. Twee dingen in mijn leven waarvan ik zeker ben: de liefde voor mijn zoon [Jack] en de liefde voor muziek. En met muziek kwam ik in aanraking –kom er maar in, sentimentele X-factor-violen- toen ik zeven was. De klassieke muziek, om precies te zijn. En dan vooral Johan Sebastiaan Bach. En als ik dan echt in details moet treden: zijn Chaconne voor soloviool in d-klein BWV 1004…”
“Track 5 verhaalt over zijn eigen leven dat doet hij aan de hand van Beethoven, Pianosonate nr. 32 opus 111 – tweede deel. Beethoven: “… stokdoof, creperend van de pijn, een emotioneel wrak, componeert hij in 1822, een paar jaar voor zijn dood, zijn 32e en laatste pianosonate. Twee delen, in plaats van de gebruikelijk drie of vier, muziek die het niveau van het gewone menselijk bestaan ontstijgt en ons naar een hoger plan tillen. (…) Dit was geen muziek voor God of vorstenhof; het draaide om gevoelens, om de blik naar binnen, om het mens-zijn. Beethoven voerde die strijd elke dag van zijn leven.”
Vervolgens beschrijft Rhodes over zijn leven met angst (ik word beheerst door honderdduizend vormen van angst), zelfhandhaving (als je bent misbruikt, ben je de rest van je leven iemand die zich weet te handhaven) en schaamte (schaamte garandeert dat je blijft zwijgen)
Wonderlijk eerlijk is hij -en dat raakte mij- als hij schrijft:
“Je kunt nog zo hard ‘het is jouw schuld niet!’ tegen ze roepen, net als in de film Good Will Hunting. Je kunt evengoed beweren dat de lucht groen is. De enige manier waarop je zo’n slachtoffer kunt bereiken, is door zielsveel van hem of haar te houden en dat halsstarrig te blijven doen, al is het maar van een afstandje, om zo hun overtuigingen een klein beetje aan het wankelen te brengen. En dat is een opgave die de meeste mensen eenvoudig niet kunnen opbrengen. Ze hebben er de energie en het geduld niet voor (…) Ja, ik ben veel dingen tegelijk. Ik ben musicus, man, vader, klootzak, leugenaar en oplichter. Maar inderdaad, in de eerste plaats ben ik iemand die zich schaamt.”
Track 10 – Franz Liszt – Totentanz. Over de geboorte van zijn zoon: “Hier nog een waarschuwing voor de slachtoffers van seksueel misbruik. Het is kennelijk heel gebruikelijk dat je compleet op drift raakt als je kind de leeftijd nadert die jij had toen het misbruik begon. Ik wist dat niet. Mijn psyche wel. Het overviel mij compleet. Er zat iets in mij dat al klauwend wanhopig vocht om naar buiten te komen, en ik kon het onmogelijk nog in bedwang houden. Het voelde alsof mijn hoofd een computer was die overbelast raakte en simpelweg explodeerde.” Rhodes is in wanhoop toen tot zelfbeschadiging gekomen. Een bijna dodendans beschrijft hij. Het podium met de muziek van Bach op de 88 toetsten van het Steinway-klavier worden na een zware en lange tijd dan zijn –therapeutische- redding.

Resume Móét je dit boek kopen of lezen? Nee! Maar….
Voor wie het aandurft om in de wereld te kijken van de mens die op jonge leeftijd misbruikt is én die een uitweg heeft gevonden in de helende kracht van muziek, dan is dit boek zeker de moeite waard.
Voor hulpverleners, artsen, therapeuten, mantelzorgers, vrienden, die niet snappen wat de misbruikte mens doormaakt en nog steeds opmerkingen durven te maken als “ja maar, het is nu toch lang geleden…” of “je was zeker in trek bij die ander…” of “nou James, je was ook wel een ontzettend mooi jongetje…” (blz. 77) biedt dit boek een blik in die mens.
Om begrip te kunnen tonen, om nabij te kunnen zijn. James Rhodes was een mens die het had getroffen dat er enkele mensen (een bevriend echtpaar en een “weldoener”) als vrienden waren. Mensen die in hem geloofden en die de nek durfden uit te steken om mét hem te leven en hem nabij te zijn.
Voor de therapeuten van de psychiatrische instellingen die nog steeds menen dat de isoleercel helend kan zijn. Rhodes kreeg daar op illegale wijze een iPod in handen waardoor hij naar Bach kon luisteren.
Voor jou, slachtoffer/overlevende van misbruik, dat je net als ik [recensent] dit verhaal kan lezen en kunt ontdekken “dus ik ben niet gek.” Dat jouw fysieke en psychische klanten een herkomst hebben. Rhodes schrijft “ik draag de littekens letterlijk in en buiten mij.”

De Huffington Post schrijft: “een onmisbaar boek.”
Ik zeg: mee eens!

Boekgegevens:
James Rhodes -2014
Oorspronkelijke titel Instrumental
Uitgeverij Canongate Books Ltd., Edinburgh
Nederlandse vertaling Paul van der Lecq en Frank Lekens
Nieuw Amsterdam Uitgevers.
ISBN 978 90 468 1796 4
www.nieuwamsterdam.nl/jamesrhodes

Dit doet seksueel misbruik met je brein

hersenenUit psychologiemagazine.nl november 2015 door E.Oden (edwin)

Misbruikslachtoffers in de jeugdzorg krijgen tot en met februari 2017 om een claim in te dienen, stond vanochtend in de Volkskrant. De commissie die de claims beoordeelt, zegt geraakt te zijn door de vernietigende uitwerking van het misbruik op de levens van slachtoffers. Wat doet misbruik met je brein?
Misbruik beschadigt het brein Misbruik beschadigt het brein
Seksueel misbruik laat littekens na in het zich ontwikkelende kinderbrein, zo wordt steeds duidelijker uit onderzoek. Hoe ernstiger het misbruik, hoe groter de schade op volwassen leeftijd in het brein blijkt te zijn. Vooral als kinderen niemand hebben bij wie ze zich veilig voelen, zijn hun hersenen kwetsbaar voor de impact van een traumatische ervaring als seksueel misbruik.

Een kind dat wordt misbruikt, maakt grote hoeveelheden stresshormonen aan. Het hormoonsysteem raakt daardoor ontregeld en hersencellen worden beschadigd of sterven zelfs af. Zo zijn de cortex en het corpus callosum – de verbinding tussen de beide hersenhelften – vaak dunner bij volwassenen die als kind seksueel zijn misbruikt. Dat kan leiden tot meer moeite met leren, concentreren, focussen en plannen.

Gelukkig kunnen therapie, goede ervaringen met anderen en zelfreflectie veel ten goede keren, zo blijkt uit onderzoek. In 2002 ontdekte de Amerikaanse psycholoog Glenn Roisman bijvoorbeeld dat mensen die als kind seksueel waren misbruikt, op latere leeftijd beter functioneerden wanneer ze in staat waren het misbruik als onderdeel van hun leven te accepteren en het van een betekenis te voorzien; vaak is dat ook waar in therapie naartoe wordt gewerkt.

Ook dieper gelegen hersengebieden die te maken hebben met geheugen en emoties – de hippocampus en de amygdala – kunnen worden aangetast. Dit zou kunnen verklaren waarom slachtoffers van seksueel misbruik meer moeite hebben met hechting en het reguleren en benoemen van hun emoties, vaker last hebben van geheugenverlies en nare herbelevingen, en eerder geneigd zijn zich tijdelijk af te sluiten voor wat er om hen heen gebeurt.

Door de toename van de stresshormonen gaan bepaalde genen ook anders werken, met als gevolg dat de productie in de hersenen van sommige boodschapperstoffen als serotonine en dopamine drastisch wordt beïnvloed. Dat zijn stofjes die zorgen dat we kunnen genieten van dingen en toenadering zoeken tot anderen; mensen die als kind zijn misbruikt, hebben daar vaker moeite mee. Ze hebben ook een grotere gevoeligheid voor verslaving aan drugs en alcohol, meer problemen met relaties en een grotere kans op depressie en persoonlijkheidsstoornissen.

Jeugdtrauma leidt tot ‘emotionele littekens’


Wie in zijn jeugd misbruikt of verwaarloosd is, heeft op volwassen leeftijd meer kans op een angststoornis of depressie.

Leiden

Jacqueline Hovens, psychiater in het Leids Universitair Medisch Centrum (LUMC) deed onderzoek onder bijna 3000 patiënten. Ze ontdekte dat mensen die in hun jeugd seksueel misbruikt, fysiek mishandeld, emotioneel misbruikt en emotioneel verwaarloosd zijn ‘emotionele littekens’ hebben die op volwassen leeftijd vaker tot angst en depressie leiden. Vaker zelfs dan bijvoorbeeld bij mensen die in hun jeugd te maken hebben gehad met traumatische gebeurtenissen als een scheiding, het overlijden van een familielid of een uithuisplaatsing. Tenzij dat natuurlijk gepaard ging met misbruik of verwaarlozing. Hovens merkte verder dat de angststoornis en depressie chronischer is dan bij anderen. De groep emotioneel misbruikten en emotioneel verwaarloosden loopt het grootste risico, bleek uit het promotieonderzoek. Het gaat dan om kinderen die structureel gekleineerd of gechanteerd zijn of geen liefde of aandacht hebben gekregen. Hovens pleit voor meer bewustwording en preventie.

‘Naar schatting wordt ruim 10 procent van de kinderen emotioneel verwaarloosd. Probleem is dat het vaak niet zichtbaar is en patiënten, maar ook therapeuten, het lastig vinden om te bespreken.’

De Leidse psychiater hoopt dat er meer openheid over jeugdtrauma’s komt, zodat er beter behandeld kan worden. ‘Mensen met een jeugdtrauma hebben vaker moeite hun emoties goed te reguleren, wantrouwen hun omgeving meer en denken negatiever over zichzelf. Naast de depressie behandelen, moet je daar ook proberen iets aan doen.’
En ze hoopt op hulp aan de ouders. ‘Ouders verwaarlozen of mishandelen hun kind vaak uit onmacht of omdat ze zelf getraumatiseerd zijn. Bovendien moet de vicieuze cirkel doorbroken worden.’

Bron: Spohia Geuze – Nederlands Dablad dd 3 november 2015
Meer: http://www.medicalfacts.nl/2015/11/02/jeugdtrauma-leidt-tot-emotionele-littekens/