Robert Chesal : Seksueel misbruik massaal door de vingers gezien, een levenslange lijdensweg

/3 Reacties/in , , , , , /door
Toen journalist Robert Chesal het seksueel misbruik in de katholieke kerk op grote schaal onthulde in 2010, kwamen vele meldingen binnen van mensen die waren misbruikt in Nederland, maar per direct waren er ook meldingen uit Curaçao. Een golf van publiciteit was het gevolg. In Nederland welteverstaan, niét op Curaçao. In zijn recent verschenen boek Een verzwegen leven doet Chesal verslag van de gruwelijkheden, ook op Curaçao. Maar wie denkt dat het misbruik is gestopt, heeft het mis: met financiële vergoedingen en in die zin afhankelijkheid van de kerk worden momenteel veelal arme gezinnen het zwijgen opgelegd.
“Een misbruikt kind is getekend voor zijn leven, misbruik verdwijnt nooit uit je hart en bestaan. De zoektocht naar erkenning is levenslang.” Dat zegt de uit Amerika afkomstige Robert Chesal, die als journalist bij Radio Nederland Wereldomroep (sinds 1990) samen met NRC-journalist Joep Dohmen het grootschalige misbruik binnen de katholieke kerk op het spoor kwam. Ze doken er samen in en het liet hen niet meer los. Chesal was genoodzaakt enige tijd te stoppen aangezien de meldingen hem te zwaar vielen.

De schok en het afgrijzen trok een wissel op de Nederlandse samenleving. Moeizaam en frustrerend was het proces omdat het zwijgen en verdraaien van feiten aan de orde van de dag was. Zelfs de commissie-Deetman – ingesteld om onafhankelijk onderzoek te doen – bleek minder onafhankelijk dan verwacht. In haar rapport uit 2011 (1257 pagina’s) wordt toegegeven dat sinds 1945 tienduizenden jongens en meisjes seksueel zijn misbruikt door kerkdienaren. Ondanks verwijtbare feiten stapte geen enkele bisschop op. De discussie laaide enige weken geleden in Nederland weer op toen NRC een artikel van Dohmen en Chesal publiceerde over hun onderzoek naar de onbetrouwbaarheid van het rapport, waarin nieuwe verzwegen feiten aan het licht kwamen. Zoals de castratie die een minderjarige jongen onderging als straf nadat hij het misbruik had gemeld. Maar ook het feit dat een aantal (nog zittende) bisschoppen al die tijd de hand boven het hoofd gehouden was, waaronder Ad van Luyn (toenmalig bisschop van Rotterdam en hoofd van de bisschoppenconferentie).
Ook in maart presenteerde Deetman zijn tweede rapport over het geweld tegen meisjes, wat eveneens een regen aan kritiek ontving vanwege weglatingen en bagatelliserende opmerkingen.
Misstanden in Curaçao
In navolging van de commissie-Deetman stelde het bisdom Willemstad in 2010 de onderzoekscommissie-Koeijers in, die zaken op Curaçao moest onderzoeken. Dit vanwege het feit dat direct na de eerste publicaties een aantal reacties uit Curaçao binnenkwam, wat het vermoeden deed rijzen dat er meer aan de hand was. In tegenstelling tot een lijvig rapport van Deetman ondernam de commissie-Koeijers geen actie toen er klachten binnenkwamen en liet met regelmaat weten geen tijd te hebben gehad om te vergaderen. Het bisdom, als eerst verantwoordelijke, leek niet van plan werk te maken van de misstanden. Op papier bestaat de commissie nog steeds.
Chesal: “Aangezien de kerk zo’n belangrijke rol speelt in de Curaçaose maatschappij, betrokken wij Curaçao in ons onderzoek. De Caribische afdeling van de Wereldomroep zag inmiddels ook voldoende aanleiding. We ontdekten dat de kerk, zo geliefd en invloedrijk, financiële macht gebruikte om mensen de mond te snoeren. Gezinnen, afhankelijk van de kerk voor hun levensonderhoud, moesten het misbruik waarvan zij op de hoogte waren op de koop toe nemen. Dit vertelde ons een anonieme bron: een vrouw werkzaam in de kinderhulpverlening.”

Don Sarto School. Foto © Lisette Wellens

In dit eerste deel doen we verslag van een aantal misbruikzaken die zich op Curaçao afspeelden, waarbij we aantekenen dat alle zaken die worden aangekaart nooit zijn weerslag mogen hebben op de liefdevolle zorg van andere broeders en nonnen. In deel 2 gaan we in op het accepteren van de slachtofferrol en waarom dat zo moeilijk is op Curaçao. Ook volgt in deel 2 Chesals persoonlijke verhaal over het misbruik dat hijzelf onderging.
Onder de meldingen die Chesal vanuit Curaçao ontving was die van een nu zestigjarige man, die uitsluitend onder pseudoniem Johnny wil praten. Hij vertelde over misbruik en mishandeling van tientallen kinderen door twee fraters in het internaat in Soto. Beide fraters, waaronder het verantwoordelijke hoofd van de Don Sarto lagere school, behoorden tot de Fraters van Tilburg, over wie ook in Nederland vele meldingen binnenkwamen uit de jaren zestig en zeventig en die zich bovendien vergrepen aan zwakbegaafde en geestelijk gehandicapte jongens van het De La Salle-instituut in Brabant.
Johnny was tien toen het misbruik begon. “Het gebeurde op de kamer van een frater, je moest je broek opendoen en dan begon hij te friemelen. Je durft niet meer naar binnen, omdat je weet wat er gaat gebeuren.” Volgens Johnny troffen de betastingen die op school plaatsvonden alle leerlingen, ook diegenen van buiten het internaat. Johnny vertelde tevens van regelmatige fysieke mishandelingen.
Voetbalgroep Curaçao. Archief Fraters van Tilburg
Frater Broer Huitema, wereldwijd de hoogstverantwoordelijke van de Fraters van Tilburg, weet dat het gebeurde. “Fraters die zich hieraan schuldig maakten, werden overgeplaatst naar andere – administratieve – posities, weg van kinderen. Aangifte bij de politie werd niet gedaan, noch werd contact gezocht met ouders.” In de jaren zestig tot eind 1995 waren de Fraters van Tilburg betrokken bij het onderwijs op de Antillen, in Suriname en Indonesië.
Trauma herbeleven
Chesal sprak op Curaçao één van de jongens die in de jaren vijftig op het jongensinternaat het Juvenaat zat, een prestigeproject voor Curaçao, de trots van de kerk. Deze nu zeventigjarige man was in zijn internaattijd een bedplasser. Een pater hielp hem ‘s nachts zijn bed verschonen, maar misbruikte de jongen vervolgens, een misbruik dat twee jaar doorging. Chesal: “Angstig om zich heen kijkend of iemand hem zag, betrad deze man het hotel waar wij hadden afgesproken. Even daarvoor had hij het misbruik, levenslang als geheim bij zich gedragen, aan zijn dochter verteld. De tranen stroomden over zijn wangen toen hij door het vertellen het trauma herbeleefde.” Een aantal jaren na het misbruik sloot het internaat plotseling en uitsluitend geruchten deden de ronde. De man in kwestie deed zijn beklag bij de ’onafhankelijke’ klachtencommissie-Koeijers, maar hoorde maandenlang niets, nog geen ontvangstbevestiging. Chesal: “Mensen weten inmiddels dat ze niet bij de kerk terecht kunnen, dus melden ze hun klachten daar niet meer. Omdat er dus weinig binnenkomt, lijkt het of het niet is gebeurd. Dan is de cirkel rond. Mijns inziens moet er een onafhankelijk lichaam komen, dat de zaken uitzoekt.”
Ronald Koeijers. Foto © René Roodheuvel

 

Verwrongen
De reputatie van de kerk blijkt elke keer belangrijker dan het belang van het slachtoffer. Een patroon dat niet alleen in de kerk, maar ook daarbuiten is te zien: overal waar kinderen in institutionele zorgsituaties van de zorg van volwassenen afhankelijk zijn, waar volwassenen macht hebben over kinderen, bij scouting, bij een sportclub gebeurt dit, wereldwijd. Zo wordt in Noord-Amerika, Europa en Australië het seksueel misbruik inmiddels aan de kaak gesteld. Het is universeel menselijk gedrag, hoe onmenselijk tegelijkertijd. Chesal: “Dat het in de kerk zo’n vlucht kon nemen heeft te maken met de vele zorgsituaties, zoals internaten en kostscholen onder kerkelijke leiding maar ook parochiale situaties, waarbij misdienaren bij priesters thuis kwamen of de priester een vertrouwde figuur binnen de familie werd.”
Wat we bij het kerkelijk seksueel misbruik niet uit het oog mogen verliezen volgens Chesal, is de verwrongen seksualiteit van de paters, door het celibaat in de hand gewerkt, maar ook het ontbreken van realistisch seksueel onderwijs. “Het onderwijs in de katholieke kerk is gebaseerd op de seksuele moraal uit de middeleeuwen en is nooit aangepast aan de praktijk, een verouderd beeld dat destructief blijkt. Ook jongeren leren vanuit dit onderwijs slechts dat ze zich moeten onderwerpen aan het gezag en zijn zodoende weinig weerbaar.”
Naast misbruik ontstaan vanuit verwrongen seksualiteit, staan pedofielen die doelbewust op zoek gaan naar werk waar kinderen in groten getale aanwezig zijn, zo stelt Chesal. Een niet onbelangrijk gegeven is verder dat vele mannen in de jaren vijftig die vanwege homofilie of pedofilie niet pasten binnen de moraal van trouwen en kinderen krijgen een gepast toevluchtsoord zochten in de kerk, waar zij een status genoten die zij anders zouden moeten ontberen.
Sint Annakerk, Otrabanda. Foto © Ferdinand Willemse
Antenne voor timide kinderen
Het leek de vrolijke goedlachse Curaçaose ‘Cora’, therapeute van beroep, zinvol om met haar misbruikverhaal naar buiten te komen, zij wilde degene zijn die de discussie rond seksueel misbruik op Curaçao zou openbreken. Na een paar gesprekken met Chesal togen zij samen naar Curaçao om terug te gaan naar de plaats waar het misbruik plaatsvond. In twee verschillende periodes van haar jeugd werd Cora slachtoffer: toen ze acht was in de Sint Annakerk in Otrobanda en als twaalfjarige in de kerk van Suffisant, waar ze door verschillende paters werd misbruikt, onder meer in de biechtstoel. “Cora was een onzeker, zoekend meisje, de uitverkorene van mannen als deze”, vertelt Chesal. “Misbruikers hebben een antenne voor timide kinderen.” De strijdlustige, inmiddels zeventigjarige Cora uit Nederland verandert op Curaçao voor Chesals ogen op slag in het timide meisje, dat terugschrikt voor het effect dat het op de plaats van het misbruik zijn op haar heeft. “De openhartige vrouw wordt onbereikbaar, het wordt heel moeilijk haar te spreken. In de sfeer bovendien van daar, opgenomen tussen vrienden en familie, blijkt ze in een tang te komen. In hotel ‘t Klooster waar we hebben afgesproken met vrienden uit haar kindertijd rolt het verhaal eruit, met een klein kinderlijk stemmetje als van het kind van toen.” Chesal, die bij het vertellen erover zelf een brok in zijn keel krijgt: “Het was ongelofelijk wat het effect van het vertellen had op haarzelf en op haar vrienden.”
Ralph Raveneau. Foto © Robert Chesal
Sadistische mishandeling
Naast seksueel misbruik zijn er verhalen van mishandeling. Van nonnen, van wie niet bekend is dat ze zich schuldig maakten aan seksuele handelingen, wordt gezegd dat ze snel overgingen tot fysiek geweld, bijvoorbeeld slaan met stokken. Fysieke mishandeling kwam ook voor op het Sint Paulus College, een lagere school in Groot Kwartier van de Broeders van Dongen, een congregatie sinds 1948 actief op Curaçao. Ondanks dat de tijdsgeest in ogenschouw moet worden genomen waarin kinderen het ook thuis zwaar te verduren hadden, was Ralph Raveneau (61) één van de slachtoffers uit de jaren zestig van het sadisme van de gevreesde Broeder P., die kinderen terroriseerde, vernederde, bespuugde en mishandelde. Een broeder die dusdanige vreselijke lijfstraffen gaf dat angst de herinneringen kleurt van kinderen van deze school.
In de jaren vijftig en zestig waren het met name Nederlandse geestelijken die op Curaçao verbleven: de Fraters van Tilburg, Broeders van Dongen, vele priestercongregaties en nonnenordes. Toen in de jaren zeventig het aantal roepingen terugliep, dreigde een tekort aan geestelijken, zodat priesters uit Latijns-Amerika werden gehaald, met name uit Colombia.
Als slot van dit artikel het verhaal van Aldrico Amando Felida, die als veertienjarige misdienaar in 1976 het slachtoffer werd van de Colombiaanse pastoor Fabias in de parochie Jan Doret. Toen Fabias de jongens uitnodigde te blijven slapen om te oefenen voor de processie, moest Felida als uitverkoren misdienaar ‘extra oefenen’ in de kamer van de pastoor, waar deze bij hem kwam liggen en Felida afschuwelijke dingen liet doen. “Je voelt dat het verboden is, maar wie zou je geloven? Je hoopte dat het snel over was.” Toen het misbruik bij Aldrico’s ouders aan het licht kwam, vertrok de pastoor snel daarna, verbannen naar Colombia, zei men. In de preek kort na het incident werd de parochianen verteld dat de jongens in het dorp de kerk niet meer dienden en een duivelse weg waren ingeslagen.
Een jaar daarna vertrok Felida naar Nederland, waar hij jaren beleefde van depressie tot zelfmoordpogingen aan toe. “Ik raakte in de war over mijn seksualiteit. Was ik homofiel? Had ik het uitgelokt? Zelfs na de geboorte van mijn zoon kwam alles weer naar boven.” Felida ging in 2008 terug om het af te sluiten, jaren voordat het onderwerp breed in de belangstelling van de media kwam. Pater Römer, Fabias’ opvolger nam hem mee naar het bewuste kamertje en vertelde dat bisschop Ellis destijds op de hoogte was van Fabias’ misbruik, zowel op Curaçao als in Colombia vóór zijn aanstelling in Jan Doret. De alom zeer geliefde Römer bleek van veel meer misbruik op de hoogte, ook na Felida’s vertrek.
Stanley Brown. Foto © René Roodheuvel

 

Het was publiek geheim – wat oud-politicus en oud-onderwijzer Stanley Brown bevestigde – dat Colombiaanse priesters die misbruik pleegden door het bisdom Willemstad in de jaren tachtig en negentig werden verbannen om ze uit handen van justitie te houden. Overgeplaatst en niet gestraft, zodat het misbruik elders kon verdergaan.
Felida bezocht Ellis’ opvolger bisschop Secco, die zei dat hij nooit misbruikgevallen kreeg overgedragen, maar stuurde uiteindelijk een excuusbrief, waarin ‘vergiffenis werd gevraagd voor het misbruik en alle gevolgen daarvan gedurende zijn leven’.

Levenslang door seksueel misbruik

Na al die ervaringsverhalen van seksueel misbruik in de katholieke kerk op Curaçao  roept journalist Robert Chesal – die het misbruik grootschalig aan het licht bracht in 2010 – op tot de erkenning van de slachtoffers. Zelf slachtoffer van misbruik weet hij dat erover praten de enige mogelijkheid is tot herstel.
Kinderen die martelingen ondergingen terwijl een broeder naast ze een boek zat te lezen. Of kinderen die wekenlang in eenzame opsluiting in de kelders van een internaat doorbrachten. De intense eenzaamheid maakte dat ze bijna blij waren met het gezelschap van een geestelijke die ze ‘s nachts bezocht en liefkoosde, zo verlangend naar menselijke nabijheid in hun eenzame opsluiting. De onvoorstelbare verwarring, het schuldgevoel en het emotionele drama waaraan een kind wordt blootgesteld, betekent een levenslange lijdensweg.
Keep it happy
Het feit dat misbruikschandalen in de katholieke kerk vanaf 2010 boven tafel zijn gekomen, dat mensen hun verhaal kwijt konden, heeft gemaakt dat er enige verlichting kwam. Robert Chesal: “Wil er sprake zijn van genezing dan dient er eerst erkenning te komen voor de beschadiging die is opgelopen. In de meeste gevallen zijn de daders onvindbaar, waardoor het probleem nooit face to face besproken kan worden. Veel slachtoffers hebben de pijn toegedekt en verstopt, maar pijn toelaten is de enige manier om vooruit te komen.”
Veel slachtoffers in Nederland hebben zich na 2010 kunnen uiten en zijn daardoor individueel een stuk opgeschoten. In een maatschappij als die van Curaçao is het niet zo gebruikelijk te praten over zaken als deze. Chesal:  “Ik herken dat uit mijn eigen jeugd in Florida; op Curaçao kreeg ik hetzelfde gevoel. De code is: Keep it light, keep it happy, blijf lachen, alleen maar de succesverhalen. De altijd maar sterke buitenkant, de machocultuur. Ik heb me altijd afgevraagd hoe het kan dat macho’s zelf niet kunnen zien hoe ‘zwak’ ze zijn. Voor mij zijn de sterkste mensen diegenen die toegeven dat ze ook zwak zijn.”
Je komt de pijn niet voorbij als je deze niet eerst erkent. Daarbij komt dat de kerk zelf een geheel eigen code heeft van hoe je met pijn omgaat. “Daar zijn rituelen voor met gekunstelde taal, wazige beelden, restricties en biechtgeheimen. Hierdoor help je niemand vooruit in zijn proces.”
Opgeheven hoofd
Hoe moeilijk het ook is om toe te geven dat je slachtoffer bent, Chesal roept ook de mensen op Curaçao op om de slachtofferrol te erkennen om vandaar uit te werken aan herstel, wat ieder mens verdient. Emancipatie van het slachtoffer, waarmee hij bedoelt dat je zonder gêne kunt zeggen dat je slachtoffer bent. Het is geen schande, zoals vaak wordt gedacht, maar dan moet wel het emotionele eraf, volgens Chesal. “Zie het als feit. Je kunt met opgeheven hoofd zeggen dat je slachtoffer bent, als onderdeel van het grotere geheel van wie je bent. Je hoeft je hoofd niet te buigen, je niet als gebrandmerkt mens te gedragen. Als je de pijn van het misbruik in de kerk maar ook andere pijn op maatschappelijke schaal toelaat, kom je als persoon, maar ook als land in zijn geheel verder.”
Hij trekt het breder dan alleen het seksueel misbruik, omdat zoveel mensen zijn gekweld. “In vele naties, in vele mensen zit zoveel pijn die niet erkend wordt, daarvan zijn tal van voorbeelden. Om maar heel dichtbij te blijven, het slavernijverleden; de pijn van het kolonialisme wordt slechts mondjesmaat erkend en blijft generaties lang doorspelen. De één zegt dat het nu maar eens over moet zijn, de ander voelt nog altijd de pijn. Beide uitgangspunten zijn waar, maar spreek je het niet uit, blijft het op elkaar botsen.”
Eén keer excuus aanbieden volstaat niet, maar pas als de erkenning permanent aanwezig is in de maatschappij komen we als geheel vooruit, pas dan is er een mogelijkheid dat een taboe op welk vlak dan ook wordt doorbroken. “Het probleem lijkt dat als iedereen slachtoffer is, niemand het is. Ik bedoel daarmee dit: toen de joden na de oorlog terugkwamen, was er geen ruimte om te luisteren naar individuele verhalen, omdat iedereen gepijnigd was. De pijn van al die mensen gaat ondergronds een eigen leven leiden.”
“Maar ook ontkenning kan een rol spelen, bijvoorbeeld zoals ze in China met gehandicapte kinderen omgaan. De maatschappij wil het niet weten, dus ze worden ofwel weggestopt, ofwel je doet net of het kind normaal is. Ontkenning en afwijzing enerzijds of geen ruimte voor het individuele verhaal anderzijds houdt beide in dat er geen acceptatie is en dus ook geen weg naar genezing.”
Niet de mens verandert
Naast zijn dringende oproep om te praten over wat er is gebeurd ten tijde van het misbruik in de katholieke kerk van de jaren zestig tot negentig en de acceptatie van de rol van slachtoffer, benadrukt Chesal dat we ons bewust moeten blijven van het feit dat het misbruik niet uit de wereld verdwenen is. Het massale misbruik mag dan wel zijn afgenomen omdat de internaten weg zijn en er minder priesters zijn dan toen, maar dat betekent alleen dat de omstandigheden zijn veranderd, niet de mens zelf. Dat blijkt uit het feit dat er momenteel sprake is van veelvuldig misbruik in de sterk opkomende evangelische kerken. “Onder druk van snelle groei wordt niet voldoende aandacht besteed aan een gedegen check van mensen aan wie kinderen worden toevertrouwd. Datzelfde was het geval in de katholieke kerk die tussen circa 1850 (toen de katholieke kerk dezelfde status kreeg als de protestantse kerk) en 1950 een explosieve groei kende.”
Er zijn nog steeds recente verhalen van mensen die zijn misbruikt, misbruik van de laatste tien, vijftien jaar. In de nieuwe, evangelische kerken, maar ook in de katholieke kerk. Want waar bleven de verbannen paters? Het is bekend dat een pater die op Curaçao jongens verkrachtte, nu in Brabant werkzaam is. De familie van het slachtoffer houdt haar mond omdat die nog altijd afhankelijk is van het geld dat ze van de kerk ontvangt en ook het verantwoordelijke bisdom zwijgt erover.
Chesal: “Zo lang de economische macht van de kerk niet afneemt, zal de rol van de kerk blijven ingebed in de economie. We kunnen het celibaat alleen niet verantwoordelijk stellen voor het misbuik; het gaat om machtsverhoudingen en een blijvend vertrouwen in de goedheid van religieuze leiders. Een voorganger geldt niet als ‘normaal’ mens, maar geniet als charismatische leider meer vertrouwen en daarmee macht dan we op het eerste gezicht verwachten.”
Voorgangers hebben hoe dan ook, in welke tijd dan ook een bepaalde positie. Dat geldt niet alleen in de katholieke of de evangelische kerk, maar ook in de joodse gemeenschap waar Chesal zelf uit stamt.
Doorbraak naar eigen ervaring
De ervaringen die we beschreven in het voorgaande artikel deden wat met Robert Chesal. Zo betekende het verhaal van de Curaçaose Felida voor hem persoonlijk een doorbraak. Hij was onder de indruk van de moed van deze man om op zoek te gaan naar zijn dader. De vraag die de Curaçaose Cora hem stelde of hij zelf bereid zou zijn om zijn verhaal te vertellen als hij in haar schoenen stond, deed hem besluiten in zijn eigen verleden te gaan graven. Door alle verhalen kwam Chesals jeugd terug, waarin ook sprake was van seksueel misbruik. Deze ervaringen plus het feit dat hij in december 2010 op Curaçao was voor het optekenen van de verhalen, maakte zijn keerpunt duidelijk.
“In die hete natte decembermaand van 2010 werd ik teruggeslingerd naar mijn eigen jeugd in Florida, waar dezelfde broeierigheid heerste, er viel een deken van vochtige warmte over me heen.” De zoektocht naar seksueel misbruik in de katholieke kerk werd een zoektocht naar zijn eigen verleden, waarin hij ten prooi viel aan een pedofiel, een parttime muziekleraar op de joodse school. Deze Rick nam hem mee naar zijn huis, zogenaamd om daar gitaar te spelen, drogeerde hem om hem vervolgens te misbruiken.
“Ook hier gold dat er een tekort was aan mensen en zonder check werden er leraren aangenomen. Ook deze muziekleraar behoorde tot het ‘soort’ dat bewust werk opzoekt waar kinderen aanwezig zijn”, aldus Chesal, die wanhopige pogingen deed met de leraar in contact te komen, maar die tot op heden op niets uitliepen.
Troostprijs
In zijn in 2012 verschenen boek Een verzwegen verleden doet hij verslag van de zoektocht die begint bij het aan de kaak stellen van het misbruik in de kerk maar steeds meer zijn persoonlijke zoektocht wordt. Door deze zoektocht komt hij bovendien achter een pijnlijk feit: zijn vader blijkt niet zijn echte vader te zijn. Chesal zit op dit moment middenin de zich opstapelende emoties die alle zijn onder te brengen onder de noemer van de onuitspreekbaarheid der dingen, zoals hij het omschrijft.
“De onuitspreekbaarheid zit in het feit dat mijn moeder een relatie bleek te hebben buiten haar huwelijk, van wie ik het product ben, iets wat ze mij nooit heeft verteld. De onuitspreekbaarheid zit ook in het verdriet van mijn vader, die mij moest opvoeden, maar voor wie ik dagelijks het levende bewijs was van het overspel. Ik voel me een troostprijs, die het middelpunt is van liefde en verdriet. Ik ben gemanipuleerd door mijn moeder en probeer medeleven met haar te voelen, wat moeilijk is omdat zij inmiddels is overleden.”
Het feit dat dit Chesal is overkomen, heeft naar eigen zeggen gemaakt dat hij journalist is geworden “Ik wilde altijd speuren, altijd onderzoek doen omdat ik levenslang een basisgevoel had dat er iets niet klopte: someone is not telling me something.”
Trauma nooit weg
Zijn eigen ervaringen, de onthullingen over zijn verleden, maar ook de verhalen van zo vele beschadigde mensen is voor Chesal aanleiding zijn weg verder te zoeken in de journalistiek, ook na zijn ontslag in 2012 vanwege de reorganisatie van de Wereldomroep. Hij wil zich specifiek richten op zaken rond het menselijk lichaam, van seksueel misbruik tot euthanasie en de keuzevrijheid van vrouwen.
 “Een misbruikverleden sluit je nooit af als je de erkenning die je zoekt nooit hebt gekregen. Geen misbruikslachtoffer is er ooit mee klaar, je kunt het niet vergeten, het trauma gaat nooit weg. Het enige dat je kunt doen is er bewust mee omgaan. De onuitspreekbaarheid der dingen, dat is wat ik door de journalistiek bespreekbaar wil maken. Verhalen vertellen aan elkaar, kwetsbaar durven zijn, oog in oog staan met elkaar en van daaruit de acceptatie van mens tot mens, van volk tot volk.”
Robert Chesal – Een verzwegen leven. De dramatische waarheid achter de façade van een gewone familie.Bertram + de Leeuw Uitgevers, 2012, ISBN 9789461560957.
[uit Amigoe, zaterdag 25 mei 2013]
http://4.bp.blogspot.com/-SW9PqEWSif4/UkgCQHJzXkI/AAAAAAAArW4/JYTQJDikZAY/s1600/Een+verzwegen+leven+LR_1.png
Bron: werkgroep caraïbische letteren – Mineke de Vries

De commissies Deetman en Samson….Hoe zat dat ook alweer?

/2 Reacties/in , , , , , , /door

De commissies Deetman en Samson….Hoe zat dat ook alweer?

Inmiddels is het alweer 4 jaar geleden dat de Commissie Deetman is gestart met haar onderzoek naar seksueel misbruik binnen de rk kerk. Tal van subcommissies (Bandell, Lindenbergh, klachtencommissie, compensatiecommissie, contactgroep, voorzittersoverleg enz.) werden in het leven geroepen en het ene rapport volgde het ander op. Tussenrapportages, eindrapportage, monitorrapportage, vervolgonderzoek etc.

Wat is de stand van zaken per 10  oktober 2014?

Commissie Deetman

De vaste commissie Veiligheid en Justitie zou de minister behoren te toetsen op de voortgang van de afhandeling van het kerkelijk misbruikdossier. Voor de laatste stand van zaken is bijgesloten document te raadplegen: Tweede Kamer behandeling kerkelijk misbruik (verslag schriftelijk overleg 17 juni 2014)

De Bisschoppenconferentie (BC), Konferentie Nederlands Religieuzen  (KNR) en Koepel Landelijk Overleg Kerkelijk Kindermisbruik (KLOKK) hebben naar aanleiding van de eindrapportage met betrekking tot de nul meting een agenda opgesteld waarin de adviezen van deze eindrapportage zouden moeten worden uitgevoerd: Eindrapportage Nul-meting (zie agendapunt 6.3).

De voorzieningen rechter heeft in kort geding, aangespannen door het Vrouwen Platform Kerkelijk Kindermisbruik (VPKK), uitgesproken dat de sluitingsdatum van 1 juli 2014 moet worden opgeheven en moet worden verlengd tot 1 mei 2015.

Goed nieuws dus maar … wat is er nog meer?

De commissie Deetman  was voornemens om in september jl. met een 2e (afsluitende) monitorreportage te komen. Bij navraag in de 2e Kamer  bleek dat op 10 september 2014 de commissie van Veiligheid & Justitie het “Verkennend onderzoek naar de handelwijze van de politie bij seksueel misbruik van minderjarigen in de Rooms-Katholieke Kerk” heeft aangehouden en daarmee dus nog niet officieel heeft besloten wat ze ermee wil. Dit mede in verband met het nog te verwachten monitorrapport van de commissie-Deetman. Als deze naar de Kamer wordt gestuurd zal op basis van dit verkennend onderzoek én het monitorrapport een debat (algemeen overleg) aangevraagd kunnen worden.

De griffie wist, m.b.t. de verwachte toezending van het monitorrapport, alleen te melden dat de heer Deetman in de maand oktober 2014 met betrokken organisaties gaat overleggen over het rapport, maar dat het, door de uitspraak van de rechtbank in Utrecht over het openhouden van het meldpunt, nog onzeker is of dit tijdspad gehaald zal worden. De griffie wordt wel op de hoogte gehouden over de mogelijke ontwikkelingen op dit vlak.

Wellicht zal het wederom vlak voor het kerstreces van de Kamer gepresenteerd worden en daardoor aan aandacht en kracht inboeten.

Voorzittersoverleg

Volgens de 0-meting vindt er maandelijks een voorzittersoverleg ( BC+KNR+ KLOKK) plaats.  Agenda’s en verslagen worden om onbegrijpelijk redenen niet gepubliceerd. Daardoor blijft het onduidelijk wat er in zo’n overleg besproken wordt en, nog belangrijker, besloten is. Indien de kerk wordt aangesproken op haar verantwoordelijkheid refereert men willekeurig aan een voorzittersoverleg waarvan de inhoud in schimmigheid gehuld blijft. Het instellen van de sluitingsdatum is daar een sprekend voorbeeld van (Reactie RK op kort geding)

Ook wordt er gesproken over een zogenaamde slot- of veegactie om, in zaken waarbij de klachtencommissie het misbruik aannemelijk achtte maar er feitelijk geen steunbewijzen aanwezig waren, deze zaken alsnog gegrond te verklaren. Dit zou dan ook een uniform bedrag moeten zijn (€5000). Deze actie zou vervolgens  aan het eind van het hele proces zijn beslag moeten krijgen. Nu de einddatum weer verschoven is, is dit op zijn minst teleurstellend te noemen. Juist deze lotgenoten hebben al een (jaren)lange procedure achter de rug, waarbij hun klacht is afgewezen, waarbij in veel gevallen bezwaar of beroep is aangetekend maar zonder resultaat.  Zij moeten hierdoor wederom achteraan aansluiten. Deze terging trekt een uitzonderlijke wissel op deze groep slachtoffers.

Contactgroep

De contactgroep is in het leven geroepen om probleem situaties te inventariseren en zorg te dragen voor een oplossing. Gebleken is dat er in de praktijk of wel geen mandaat was dan wel een gebrek aan bereidheid om zaken op te lossen. Het blijft onduidelijk of de contactgroep überhaupt nog in functie is, waarmee niet gezegd is dat er geen probleemsituaties meer bestaan.

Adviesraad

Begin 2014 is eveneens n.a.v. de Eindrapportage 0-meting de Adviesraad van start gegaan. Onder voorzitterschap van een onafhankelijke voorzitter, vertegenwoordigers van slachtoffergroepen en professionals zou worden getracht de kwaliteit van de hulpverlening te borgen. In oktober 2014 is er nog geen enkele voortgang geboekt of zijn er resultaten gepubliceerd. Grote zorgen zijn er voor wat betreft de zorg en nazorg tijdens een klachtenprocedure maar ook na de beëindiging van de gehele procedure. Naast het inventariseren van de zorgvraag en het zorgaanbod  zou het realiseren van een sociale kaart essentieel behoren te zijn.

Het monitoren van álle lotgenoten is eigenlijk van zeer groot belang. Het is voor slachtoffers, waarvan het misbruik aannemelijk is geacht maar die wederom met een ongegrondverklaring worden heengezonden, traumatisch. Tal van lotgenoten vallen na afronding van de compensatieprocedure terug in ellende terwijl het tegenovergestelde de bedoeling zou moeten zijn. Waar blijft hulpverlening voor hen?. Wie neemt verantwoordelijkheid?

Stichting Beheer en Toezicht (B&T)

B&T is verantwoordelijk voor optimaal functioneren van de verschillende organisatieonderdelen. De voorzitster Mevr.Karla Peijs is om onduidelijke redenen geruisloos teruggetreden. Het bestuur heeft haar eigen plan getrokken. Er werd een Klachtenregeling Bejegening en Mediation via het Meldpunt door B&T uitgevaardigd zonder adviezen van slachtoffergroepen ter harte te nemen.

Commissie Hulp Erkenning en Genoegdoening

“De regeling heeft betrekking op alle melders (vrouwen én mannen) over – fysiek en

Psychisch – geweld die zich bij het Meldpunt Seksueel Misbruik Rooms-Katholieke

Kerk en/of de heer Deetman hebben gemeld”.

Helaas beschikt deze commissie niet over een website waar informatie wordt verstrekt over de procedure en de voortgang van te behandelen zaken. Sommigen lotgenoten zijn uitgenodigd voor een gesprek en anderen weer niet zo blijkt uit reacties. De ervaringen zijn dus wisselend en het is daarom jammer dat enige vorm van transparantie ontbreekt. De toepassing van een toegekende hardheidsclausule voor schrijnende gevallen blijft eveneens in schimmigheid gehuld.

Commissie Samson

Het is stil rond de commissie Samson en de slachtoffers van seksueel misbruik binnen Instellingen en Pleeggezinnen. De overheid heeft nauwlettend gevolgd hoe de RK met dit dossier is omgesprongen en heeft hier gekozen voor een vergelijkbare procedure. Aanbevelingen van slachtoffers werden aangehoord maar niet geïmplementeerd. Er werd voor hen een Hulplijn seksueel misbruik en een Financiële Regeling in het leven geroepen

Financiële tegemoetkoming seksueel misbruik in jeugdzorg of pleeggezin

In een aantal gevallen kunnen slachtoffers van seksueel misbruik in jeugdzorginstellingen of pleeggezinnen een financiële tegemoetkoming krijgen. Voorwaarde is dat het misbruik plaatsvond van 1 januari 1945 tot en met 31 december 2012. Er zijn 2 regelingen.

Wat de overheid niet van de RK kerk regeling heeft overgenomen is de aanvullende regeling Psychisch en Fysiek Geweld.  Melders die een klacht wensten in te dienen met betrekking tot fysiek- maar ook psychisch geweld  werden niet in behandeling genomen. Dit is bevestigd door een aantal vrijwilligers van Slachtofferhulp Nederland die als taak hadden om melders te ondersteunen bij het indienen van een aanvraag Tijdelijke Regeling of Statuut. Genoemde vrijwilligers schatten dat 60% van alle meldingen binnen instellingen en pleeggezinnen fysiek geweld betrof. Aan feitelijke hulpverlening bleef het ontbreken. De hulplijn wordt beheerd door Slachtofferhulp Nederland  die enkel doorverwijzen.

Er zijn 2 organisaties van lotgenoten die in dit domein min of meer actief zijn:

–          Nederland Heelt

–          Stichting SKIP.

Er is naar buiten weinig informatie verschenen over hun activiteiten en het zou goed zijn geweest als zij zich sterk hadden gemaakt voor uitbreiding van de regeling met Fysiek en Psychisch geweld. Het zou slachtoffers ook goed hebben gedaan indien SKIP en NH zich kritischer hadden getoond over de gemankeerde compensatievormen en de opgelegde einddatum van 31 december 2015.

 

Politiek:

Er zijn de afgelopen jaren tal van overlegmomenten geweest met de Vaste Commissies V&J en VWS er zijn VAO’s geweest, plenair debat met de minister, gesprekken met werkgroepen van de ministeries en dergelijke. Helaas zijn er maar een beperkt aantal Kamerleden, die zich daadwerkelijk betrokken hebben getoond.

Al die gesprekken en bijeenkomsten hebben uiteindelijk geleid tot subsidiëring van KLOKK binnen het Deetman domein en SKIP binnen het Samson domein voor een gezamenlijk bedrag van meer dan 2.5 miljoen euro (waarmee de overheid het probleem van zich af lijkt te willen schuiven).

Het is onduidelijk wat slachtoffers effectief aan deze subsidieverstrekking hebben.

 

Raymond Lelkens

e-mail: raymond.lelkens@gmail.com

24 Maanden: Nieuwe publicatie Roel Verschueren

/in , , /door

24 maanden

over geloof, bisschoppen, congregaties, de paus

en slachtoffers van 50 jaar seksueel misbruik in de kerk

 


zonder voorwoord noch nawoord
Nu als gratis PDF download
of in de Ibook-Store gratis te downloaden of
als interactief iBook voor iPad (135 Pagina’s)

Dirk de Gendt – gewiekste leugenaar?

/1 Reactie/in , , /door

Dirk de Gendt, de deken van Leuven (B), ontpopt zich steeds meer als het praatpaaltje van de Belgische bisschoppen in de media. Zo ook gisteravond bij Canvas/Terzake als expert uitgenodigd om het ‘grote nieuws’ van de nieuwe code tegen kindermisbruik van de bisschoppen in de media te verkopen.

Mensen die mijn schrijfsels al wat langer volgen weten dat het me eigenlijk geen ruk kan schelen wat de katholieke kerk allemaal voor ‘geweldigs’ in de wereld van de goedgelovigen zet, maar soms weten ze me toch zodanig te irriteren dat ik me niet kan inhouden. Vooral als ze de mensen, die iets verder van het kindermisbruikschandaal af staan en daardoor de fijne schijnbewegingen van deze mooie mijnheren niet zo makkelijk doorzien, bij de neus proberen te nemen.
Dan moet ik gaan schrijven. En zo dus ook nu…

Maar wie of veel meer ‘wat’ is deken Dirk de Gendt?
Een gewiekste leugenaar?
Een goedgelovige, door de Belgische bisschoppen misleide, sukkel?
Een doortrapte manipulator?
Vorm u eigen mening, lees verder… dan uw neus lang is.

Hoe het nou echt zit met deken de Gendt zullen we nooit zeker weten, want die kerkelijke heren zorgen er wel voor dat wij nooit helemaal kunnen doorzien wat er achter de hoge kerk- en kloostermuren gebeurt, maar het verhaal van de Gendt in het bewuste Terzake interview was toch wel wat heel erg doorzichtig of een zware onderschatting van de intelligentie van de kijkers.
(De katholieke kerk heeft hier wel meer last van, ingegeven door hun half-goddelijke arrogantie en narcisme.)

Op de vraag of hij tijdens zijn priesteropleiding ook al ‘ge-screend’ was antwoord deken de Gendt dat dat natuurlijk het geval geweest was.
Alsof dat de standaard procedure was bij de katholieke kerk!?!
Als de journalist hem er aan herinnert dat er onder de collega’s van de Gendt tóch en wel degelijk kindermisbruik voorgekomen is antwoord hij doodleuk in de trant van: bij de mensen die ik ken is dat niet voorgekomen?!?
Hallo, deken de Gendt: jullie hebben met z’n allen wél iets achtergelaten na al die mooie roomse jaren die (gelukkig) nooit meer terugkomen. Wereldwijd duizenden en nog eens duizenden kinderlevens vernietigd en jij doet alsof je neus bloed en er toch geen sprake is van een probleem…

Nee, het probleem zit ‘m in de pedofielen in ‘gezinsverhoudingen’ volgens deken de Gendt.
Dat zijn er namelijk veel en veel meer dan er in de kerk rondlopen.
Dat heet: naar buiten kijken als binnen de hele tent in de fik staat!
En terwijl de pedofiele burgervader, -oom, -opa of -broer zich er bewust van is een zeker risico te lopen, wisten en weten de priesters dat er over hun ‘verzetjes’ een geluidsdichte deken ligt van het kerkelijk recht en zwijgplicht van de biecht.
En daar wordt ik zooo kwaad van, he! Daar wordt ik des duivels van…
Iedere keer als de kerk aangevallen wordt is het iemand anders die eigenlijk veel erger is en daar zouden we toch eens naar moeten kijken! Dat is alsof je iemand doodrijd nadat je bezopen achter het stuur gekropen bent en je dan een preek gaat houden over hoe gevaarlijk roken wel is.

Blijkbaar heeft de z.g. ‘screening’, die volgens de Gendt toentertijd ook al van kracht was, niet gewerkt, maar het wordt nu toch zeker wel beter?
Verderop in het interview beleert hij ons dat die geplande ‘screening’ “niet echt een garantie is om kindermisbruik te voorkomen”.
Dus eigenlijk levert de nieuwe code, welke met veel bombarie in de wereld gezet wordt niks op! Bisschoppen: terug naar de kloostertafel… Waarom wordt het dan met persbericht, interviews an alle tamtam als ‘nieuws’ verkondigd, de Gendt?

Nee, er zijn ‘aanpassingen’ gemaakt, verteld hij ons, en nu geldt het ook voor iedereen. Dus nou komt het helemaal goed…kinderen gewoon naar katholieke scholen en internaten sturen. De priesters zijn ‘ge-screend’ en bovendien zijn de procedures veranderd: tegenwoordig zijn ze niet meer alleen met de kinderen; ze zorgen er altijd voor dat er nog iemand bij is.
Nou Dirk, ik moet er niet aan denken een van mijn kinderen met jou alleen te laten en voel me ook niks beter als jij samen met zo’n fijne collega van je met mijn kind alleen zou zijn. Daarvoor heb ik teveel getuigenissen van groepsverkrachtingen en gezamenlijke ‘grooming’ van slachtoffers gehoord!

De journalist houd nog even vol: “het celibaat dat is toch de reden?”
Nee, volgens de Gendt, dat probleem bestaat niet meer sinds in de 70er en 80er jaren het taboe over seks en lichamelijkheid gelicht is.
Wanneer is de katholieke kerk, de meest seks gefrustreerde en tegelijkertijd meest daarvan geobsedeerde (vieze mannetjes) instelling ter wereld, veranderd in een organisatie die op een volwassen en natuurlijke manier over seksualiteit denkt, praat en daar insgelijks mee omgaat? Hebben wij iets gemist, de Gendt? Leven wij wel in de zelfde wereld? Was dit interview een toekomstdroom?

Dirk de Gendt: de gezalfde zeveraar…
Nog steeds probeert de katholieke kerk in België als ook op de rest van de Aarde af te leiden van de catastrofe die 2000 jaar katholieke kerk voor onze wereld betekent. Ook in België probeert de katholieke keer op keer af te leiden van waar het om gaat:
(1) gerechtigheid voor de slachtoffers uit het verleden
(2) effectieve maatregelen tegen toekomstig kindermisbruik
(3) soevereiniteit van de (niet-kerkelijke) rechterlijke macht
Ook in België zoekt de kerk geen enkele vrijwillige toenadering met de slachtoffers om het verleden goed te maken, frustreert het onderzoek naar de daders en verantwoordelijken van kindermisbruik en manipuleert de publieke opinie in interviews als dit.
Ook in België gaat een deken de Gendt met gemak voorbij aan het probleem van de, door de interne procedures van de katholieke kerk beschermde, pedo priesters.

Dus wat is Dirk de Gendt? Ik weet het nog steeds niet. Misschien een mengeling van al de hierboven beschreven eigenschappen en waarschijnlijk nog veel meer waarvoor een normaal mens zich zou schamen.
En liegen kan hij als de beste, want dat mogen ze volgens de kerkregels, mogen ze, nee moéten ze als het belang van de kerk in het gedrang komt. Dat hebben ze gezworen toen ze de priestereed van trouw aan de kerk afgelegd hebben. En dáárom gaat het ze zo ook zo goed af zonder blikken of blozen de meest flagrante leugens te verkondigen: ze dienen daarmee het grootste goed: het goed van de katholieke kerk! En krijgen er nog een onderscheiding voor ook of worden heilig verklaard…hier op aarde.

Hoe dat er in de hemel uitziet (als die echt zou bestaan, maar hij weet natuurlijk ook wel dat dat niet zo is)? Dat weet ik niet, maar als ik Dirk de Gendt zou zijn zou ik beginnen me ernstig zorgen te maken over het hiernamaals. Een warme deken voor de slachtoffers is van hem in elk geval niet te verwachten en dat is hij ook niet…

Crazy pope

Dirk de Gendt? Ik wordt gék van die man!

Link naar origineel interview

Blijf kritisch – geloof geen woord van ze!

Burgerinitiatief tegen pedovereniging succesvol

/1 Reactie/in , , /door

NRC.nl – 13 juli 2011 – door Bart Hinke

voor het leven verminkt door pedofiel

voor 't leven verminkt...

De bekende Hagenaar Henk Bres heeft voldoende handtekeningen verzameld voor een debat in de Tweede Kamer over een verbod van pedofielenvereniging Martijn.

Bres: “Seks met kinderen is niet normaal, en wij willen niet leven in een land waar een pedofielenvereniging zoals ‘Martijn’ wordt getolereerd”

Volgens de NOS is het hem in 15 dagen gelukt om voldoende handtekeningen te krijgen.

Vorig weekend was er in Hengelo een demonstratie voor het huis van Marthijn Uittenbogaard, een van de bestuursleden van de pedofielenvereniging die zich daar heeft gevestigd.

Het Openbaar Ministerie in Rotterdam doet onderzoek naar de pedofielenvereniging. Leden van de vereniging zouden steun hebben betuigd aan Robert M., hoofdverdachte in de Amsterdamse zedenzaak. De vereniging zou mogelijk ook tips hebben gegeven aan de veroordeelde pedoseksueel Geert B. over het uitwissen van sporen na misbruik bij kinderen.

Volgens bestuurslid Uittenbogaard zijn er nooit tips gegeven. “In elk geval niet sinds ik actief ben voor Martijn,” zei hij eerder in NRC Handelsblad.

Klik hier voor de uitzending van Hollandse Zaken over dit onderwerp.

Geschiedenis24

Op 19 maart 2011 zond Geschiedenis24 een terugblik uit over het onderwerp pedofilie in Nederland.
Bekijk de uitzending en lees het artikel hier.

Belangrijke uitspraak in dit programma vind ik dat, eind ’80er jaren bleek dat de positie en uitwerkingen op het kind totaal onderbelicht waren gebleven tijdens de eerdere discussie over dit onderwerp en intitiatieven (minister van justitie Korthals Altes) de leeftijdsgrens voor seks met kinderen te verlagen naar 12jaar.
Dat lijkt ook nu weer vergeten te worden in de discussie over de pedovereniging Martijn:
Het gaat niet alleen over mannen met (lust)gevoelens voor kinderen, maar het gaat over de levens van kinderen die ernstig beschadigd worden! En bij alle overwegingen zou altijd de bescherming van de kinderen op de voorgrond moeten staan.

Het tegendeel is waar bij pedovereniging Martijn en dus moet een dergelijke club bij de wet verboden worden.

Dat er tegelijkertijd gepleit wordt voor een betere behandeling en begeleiding van pedofielen onderstreep ik. Maar dan zullen dezen in moeten zien dat zij behandeling nodig hebben; bij de meesten ontbreekt dat inzicht!

Italiaanse toestanden bij OM

/in , , /door

Door Afshin Ellian in Elsevier – 4 juli 2011

bananenrepubliek-door-mephisto-op-www.vk.nl

bananenrepubliek door mephisto op www.vk.nl

Ik heb vertrouwen in het Openbaar Ministerie (OM). Wij kennen geen Italiaanse toestanden. Onze openbare aanklagers zijn integer en onafhankelijk. Toch heeft mijn vertrouwen een klein deukje opgelopen. In opdracht van het College van procureurs-generaal heeft het OM een onderzoek gedaan naar de strafrechtelijke gevolgen van het seksueel misbruik in de Katholieke kerk.

Velen hebben zich afgevraagd waarom de geestelijken die seksueel misbruik hebben gemaakt van minderjarigen niet zijn opgepakt en berecht. Steeds werd er beweerd dat er geen aangiftes waren. Zedendelicten zijn voornamelijk klachtdelicten. Zonder klacht kan er geen vervolging worden ingesteld. Dat was het standaard verhaal over de strafrechtelijke reactie op het plegen van zedendelicten in de kerk.

Kastje
Dato Steenhuis, een oud-procureur-generaal, heeft zijn bevindingen in een rapport aangeboden aan het OM. Het rapport zal ook aan de Tweede Kamer worden aangeboden.

Steenhuis schrijft dat Rolph Gonsalves bij zijn aantreden als procureur-generaal van Den Bosch een kastje had gevonden. Een kastje?
Ja, een kastje! Daarin zaten zes à zeven zedenzaken uit de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Deze dossiers werden door de voorgangers van Gonsalves opzettelijk niet behandeld en in een apart kastje bewaard. Curieus hé!

Vernietigen
Waarom werd een aantal kerkelijke zedenzaken bewaard in een kastje? Als je de verdachten niet wilt vervolgen, kun je de dossiers vernietigen.

Angst is de reden dat deze zaken in een apart kastje werden bewaard. Niet onbegrijpelijk, omdat deze actie van het OM illegaal was en in strijd met de goede zeden. Bovendien konden ze langzamerhand verjaren. Het ‘verjaringskastje’ van het OM begint te stinken.

Nu schrijft Steenhuis dat de kerkelijke zedendossiers zijn verjaard en zijn vernietigd op grond van de Wet op politiegegevens: ‘Ik sluit niet uit dat de zaken in het kastje waren gelegd om ze te laten verjaren.’

Slimme man
Knap hè, de oud-procureur-generaal is echt een slimme man. Hij sluit immers niet uit dat ze de dossiers in het kastje hadden gelegd om ze te laten verjaren. Meneer Steenhuis voor welke andere reden lagen de dossiers daar? Het was een illegaal verjaringskastje.

Steenhuis citeert in zijn rapport uit de aantekeningen van Gonsalves over het verjaringskastje. Gonsalves schreef in 1986:
‘Ik bezocht de bisschoppen op eigen initiatief. Van mijn voorganger begreep ik dat zich wel eens delicate zaken voordeden, waarin leden van de katholieke geestelijkheid waren betrokken. Men stond een discrete behandeling voor. Tegen de bisschoppen zei ik: Ik wil ook op dat punt duidelijk zijn. Als u hoort dat een van uw priesters zich aan strafbare feiten heeft schuldig gemaakt – waarbij het kon gaan om zedendelicten – dan raad ik u aan om daar meteen met mij contact over op te nemen. Ik ben dan bereid met u te overleggen hoe we de publicitaire schade kunnen beperken. Maar één ding zeg ik u wel: de zaken worden hoe dan ook aangepakt.’

Respect
Dit is Nederland, niet honderden jaren geleden, en ook niet het negentiende eeuwse Nederland. Het is geschreven in 1986.

Verbazingwekkend! Een bisschop!, met alle respect voor zijn ambt, is vanuit het perspectief van onze rechtsorde geen bijzondere figuur. In de Middeleeuwen was een bisschop een belangrijke statelijke figuur, met een zekere mate van immuniteit, maar in de twintigste eeuw is hij niet meer dan een gewone burger.

In het rapport wordt melding gemaakt van een incident in 1981. Hoofdofficier E. Bauwens beval zijn ondergeschikte officier van justitie J. Huurman om niet verder onderzoek te doen in een zedenzaak tegen een priester: ‘Geef maar hier, deze doet de kerk zelf af.’ Bauwens leeft nog en hij is vicepresident van het gerechtshof in Den Bosch.

Seksualiteit
Steenhuis probeerde in het tv-programma Nieuwsuur de handelwijze van het OM te verdedigen. De oorzaak van deze illegale toestand is volgens Steenhuis gelegen in onze opvattingen over seksualiteit in de jaren zestig van de vorige eeuw. Toen was alles wat losser dan nu, volgens Steenhuis.

Wat een ongelooflijke onzin. Heeft het OM vanaf de jaren zestig tot en met de jaren negentig van de vorige eeuw niemand vervolgd wegens het begaan van zedendelicten met minderjarigen? Dat hebben ze wel gedaan. Maar ze maakten een uitzondering voor de geestelijken. Een illegale uitzondering.

Bovendien gold ook in de jaren zestig van de vorige eeuw dat seksueel misbruik van minderjarigen verwerpelijk en strafbaar was. De seksuele emancipatie had betrekking op de religie en de kerk en niet op het Wetboek van Strafrecht. Maar kennelijk viel één categorie burgers onder de regels van het verjaringskastje.

Aanleiding
De vreemde manier van optreden van Steenhuis geeft aanleiding om de zaak nog een keer te laten onderzoeken. De Kamer moet aan een aantal onafhankelijke strafrechtsgeleerden vragen om de zaak te onderzoeken.

Daarnaast moet de Kamer onderzoeken of in deze zaak de opeenvolgende ministers van Justitie mondeling dan wel schriftelijke richtlijnen hebben gegeven aan het OM. Ook moet duidelijk worden of zij op de hoogte waren van het verjaringskastje. Dit moet tot de bodem worden uitgezocht.

Het onbestraft laten van zedendelinquenten is een buitengewoon ernstige zaak. Ook wil ik weten waarom en op grond waarvan het OM bijzondere contacten had met de katholieke kerk. Hadden ze ook met andere kerken bijzondere contacten? De katholieke kerk, een neerbuigend OM, een verjaringskastje! Dit zijn wel Italiaanse toestanden.

Respect en bewondering

/in , /door

Ton,
Graag wil ik langs deze weg mijn bewondering uitspreken voor de wijze waarop jij bezig bent met de erkenning voor mensen die door de RK Kerk zijn misbruikt.
Gisteravond heb ik de uitzending van Knevel & van de Brink gezien en heb groot respect voor de manier waarop jij deze kwestie aanpakt en onder woorden kan brengen in de publiciteit.
Zelf ben ik ook slachtoffer van sexueel misbruik in de RK Kerk en heb vorig jaar 2010, na meer dan 50 jaar, openheid van zaken gebracht naar mijn familie en vrienden.
Net als jij had ik alles zo ver weggestopt, maar uiteindelijk moest het eruit.
Op de website van jullie stichting heb ik een oproep geplaatst en hoop zodoende in contact te komen met mede lotgenoten.
Zag trouwens dat jij ook on line was.
Diep respect en warme groeten vanuit Bonaire,

Jeugdzorg herkent signalen misbruik onvoldoende

/in , /door

NRC 20/06/2011 door Pim van den Dool

Signalen van seksueel misbruik van jongeren worden onvoldoende opgepikt door instellingen voor jeugdzorg. Hulpverleners moeten daarom leren sneller in te zien dat een kind wordt misbruikt. Dat constateert de commissie Samson, schrijft De Telegraaf.

De commissie doet nu bijna een jaar onderzoek naar seksueel misbruik van minderjarigen in instellingen of pleeggezinnen. Woensdag geeft de commissie een toelichting op het onderzoek dat tot nu toe is gedaan.

Kindermisbruik wordt volgens voorzitter van de commissie Rieke Samson-Geerlinges nog steeds genegeerd, maar om andere redenen dan vroeger. “Kinderen werden toen veel meer gezien als lastig. Ze hadden gewoon geen stem. De laatste jaren zie je dat hulpverleners wel luisteren, maar de verhalen vaak niet kunnen geloven”, zegt ze in de krant.

Daarom is volgens haar “heftige scholing” nodig om de situatie te veranderen. Het zou normaal moeten worden om over misbruik te praten. De cultuur zou zo moeten veranderen dat er meer aandacht komt voor de signalen die kinderen afgeven. Hulpverleners zouden bijvoorbeeld sneller door moeten hebben dat er iets mis is als een kind ‘seksueel uitnodigend gedrag’ vertoont.

Bij de commissie kwamen het afgelopen jaar ruim vijfhonderd meldingen binnen over misbruik sinds 1945. De meldingen komen vooral van ouders of slachtoffers die inmiddels zelf volwassen zijn geworden. Van kinderen, daders, professionals en allochtonen komen nauwelijks meldingen binnen. Het eindrapport wordt halverwege volgend jaar verwacht.

Kappen met die indianenverhalen

/2 Reacties/in , , /door

Uit: Elsevier door Afshin Ellian

De beeldvorming van de katholieke kerk is gecriminaliseerd door handelingen van priesters. Wereldwijd heeft een aantal priesters seksueel misbruik gemaakt van minderjarigen wier zorg juist aan deze priesters was toevertrouwd.

Deze feiten kunnen niet meer worden ontkend. Het gaat hier niet langer om eenvoudige priesters. Ook sommige bisschoppen hebben zich schuldig gemaakt aan zedenmisdrijven. De organisatie van de kerk was niet in staat om deze misdaden te kunnen voorkomen. De aan de kerk gelieerde instellingen blijken een gewilde plek te zijn voor pedofiele types.

Aard en omvang
Lange tijd ging de discussie over de aard en omvang van het misbruik binnen de kerk. Eerst moesten de feiten worden vastgesteld. Daarna ging het over de verantwoordelijkheid: wie, waar in welke mate verantwoordelijk was en is voor deze misdrijven.

De feiten zijn vastgesteld. En de kerk neemt de volle verantwoordelijkheid voor deze wantoestanden.

Nu duikt de vraag op waarom deze mensen zedendelicten in de kerk pleegden. Heeft dat te maken met de organisatie van de kerk? Of heeft het te maken met de manier waarop de priesters leven? Het celibaat staat ter discussie. Aan het celibatair leven kan niet noodzakelijkerwijs de conclusie worden verbonden dat die manier van het leven logischerwijs tot pedofilie of andere soorten van zedendelicten leidt. Waarom?

Verbieden
Als wij aan bepaalde legale levenswijzen of beroepen crimineel gedrag zouden toerekenen, kunnen we net zo goed die levenswijzen of beroepen verbieden.

Als een bepaald legaal beroep tot strafrechtelijke toestanden kan leiden, dan moeten we tot de conclusie komen dat degenen die uit deze beroepsgroep geen misdadige handelingen verrichten, tot de uitzonderingen behoren.

Het is niet logisch om de meerderheid van priesters die geen zedendelicten pleegt, als uitzondering te bestempelen. Dit is dan een hele rare vorm van uitzondering.

Regel
De meerderheid vormt niet de uitzondering maar de regel. Vooralsnog zijn de meeste priesters normale mensen die geen zedendelicten plegen.

Uit de misdadige feiten kunnen we dus geen norm afleiden. Wie moet dus de schuld krijgen voor deze wantoestanden in de kerk?

De onderzoekers van John Jay College in New York hebben deze zaken onderzocht. Zij kwamen tot de conclusie dat ‘lossere zeden en een slechte opleiding leidden in de jaren zestig en zeventig tot een piek van misbruik binnen de Rooms-Katholieke kerk’.

Dit onderzoek had plaats in opdracht van de Amerikaanse bisschoppenconferentie. Een vreemde bewering, maar niet onbegrijpelijk! De religieuze onderzoekers willen de schuld bij een ander leggen.

Vreemder
Het wordt nog vreemder als de onderzoekers vaststellen dat ‘het seksueel misbruik niet los is te zien van ontsporingen in de samenleving in de jaren zestig en zeventig’.

Maar er zijn gevallen in Europa, die betrekking hebben op de jaren veertig van de vorige eeuw. Waarom trekken ze dus deze vreemde conclusie? De individuele priesters kunnen niet ontsporen, maar de tijd, de tijdgeest was ontspoord. Dat is de portee van wat deze religieuze onderzoekers schrijven.

Zodoende wordt de jaren zestig van de vorige eeuw, de eeuw van secularisatie als bron van alle misdaden gezien. Is dat zo? Heeft de kerk in de middeleeuwen geen misdaden gepleegd? Als ze geen misdaden hebben gepleegd, waarom heeft de paus dan in 2000 een mea culpa uitgesproken? En heeft een fors aantal priesters in Mexico in de jaren 30 van de vorige eeuw niet misbruik gemaakt van minderjarigen?

Indianenverhalen
Met dit soort indianenverhalen kan de kerk zijn eer niet redden. Wees eerlijk en redelijk. Van oudsher weten we dat degenen die een vorm van absolute macht – ook een afgeleide vorm ervan – claimen, het risico lopen om die macht te misbruiken.

Bovendien weten we ook dat de machtige functies een bijzondere aantrekkingskracht hebben op misdadige personen. De priesterfunctie claimt een vorm van geestelijke macht die zeer aantrekkelijk is voor misdadige en ontspoorde personen. Om deze functie te beschermen moet er controle zijn. Een misdadiger die de macht misbruikt, moet openbaar worden bestraft. De kerk heeft gefaald. De kerkleiders hebben gefaald.

Slachtoffers
Terecht waren de Verenigingen van slachtoffers boos op dit onwetenschappelijke rapport van bevriende onderzoekers: ‘De oorzaak van het misbruik ligt bij het gebrek aan verantwoordingsplicht en transparantie binnen de kerk. Het is bekend dat bisschoppen priesters die misbruik plegen vrijwel altijd uit de wind houden.’

Waar geen openbare controle is, zal de macht ontaarden in willekeur. Om de willekeur heen dansen de machtswellustelingen.

Niet de jaren zestig, maar de organisatorische en dogmatische cultuur van de kerk is de oorzaak van dit schandaal.

Vaticaan: nieuwe richtlijnen tegen seksueel misbruik

/in , , , /door

De Congregatie van de Geloofsleer geeft de Nederlandse bisschoppen (en alle anderen wereldwijd) een jáár de tijd om richtlijnen uit werken voor wat voor iedere gezagsgetrouwe inwoner van Nederland vanzelfsprekend is:
“Hoe je aan de wet te houden!”
En heel de wereld wachtte afgelopen maandag met ingehouden adem tot het officiële bericht gepubliceerd zou worden.

Wanneer houd de wereld eindelijk op de rooms-katholieke kerk zo serieus te nemen?!?
Iedere keer lukt het ze weer het nieuws te halen met iets dat helemaal geen nieuws is, behalve dan voor de katholieke kerk zelf.

Het enige lichtpunt dat uit dit laatste PR-spektakel van het Vaticaan af te lezen valt, is dat zij openlijk toegeven zich tot nu toe dus NIET gehouden te hebben aan de, in de verschillende landen geldende, wetten. Dat is niets nieuws…wij wisten dat allang en roepen dat al jaren. Waarom moet je hier anders zo groots over berichten? Je gaat iets veranderen en je wil dat de hele wereld laten weten. Inclusief persconferentie, media embargo, brief vertaald in alle “grote talen” van deze wereld, etc.

Hoort en zeg het voort:
“DE KATHOLIEKE KERK GAAT ZICH IN DE TOEKOMST AAN DE WET HOUDEN!”
En geen enkele officiële instantie, waar dan ook ter wereld, die direct daarop een diepgaand onderzoek in deze organisatie aankondigt, zoals anders wel altijd gebeurt als iemand of een bedrijf blijkbaar zich niet aan de wet gehouden heeft.

Wéér wijst de katholieke kerk naar hoe goed ze het allemaal gaan regelen in de TOEKOMST, maar nog steeds wordt geen vinger uitgestoken om de mensen te helpen die ernstig beschadigd zijn in het VERLEDEN. Iedere roep naar gerechtigheid wordt óf genegeerd of afgedaan met:
“…wij zijn niet verantwoordelijk voor schade aangericht door derden…”

Ik …GELOOF….niet meer in deze organisatie in Rome en ze hebben deze week weer eens bewezen wat ik altijd al gezegd heb: zij gedragen zich als een criminele organisatie, dat hebben ze in het verleden gedaan en dat doen ze nog steeds.
En iedere regering, persagentschap, persoon of organisatie die ze daarin blijft ondersteunen, maakt zichzelf medeplichtig…

Ton Leerschool
Stichting Mannenhulpverlening na Seksueel Misbruik