Verhalen van mannen over seksueel misbruik in hun jeugd

Robert Chesal : Seksueel misbruik massaal door de vingers gezien, een levenslange lijdensweg

/3 Reacties/in , , , , , /door
Toen journalist Robert Chesal het seksueel misbruik in de katholieke kerk op grote schaal onthulde in 2010, kwamen vele meldingen binnen van mensen die waren misbruikt in Nederland, maar per direct waren er ook meldingen uit Curaçao. Een golf van publiciteit was het gevolg. In Nederland welteverstaan, niét op Curaçao. In zijn recent verschenen boek Een verzwegen leven doet Chesal verslag van de gruwelijkheden, ook op Curaçao. Maar wie denkt dat het misbruik is gestopt, heeft het mis: met financiële vergoedingen en in die zin afhankelijkheid van de kerk worden momenteel veelal arme gezinnen het zwijgen opgelegd.
“Een misbruikt kind is getekend voor zijn leven, misbruik verdwijnt nooit uit je hart en bestaan. De zoektocht naar erkenning is levenslang.” Dat zegt de uit Amerika afkomstige Robert Chesal, die als journalist bij Radio Nederland Wereldomroep (sinds 1990) samen met NRC-journalist Joep Dohmen het grootschalige misbruik binnen de katholieke kerk op het spoor kwam. Ze doken er samen in en het liet hen niet meer los. Chesal was genoodzaakt enige tijd te stoppen aangezien de meldingen hem te zwaar vielen.

De schok en het afgrijzen trok een wissel op de Nederlandse samenleving. Moeizaam en frustrerend was het proces omdat het zwijgen en verdraaien van feiten aan de orde van de dag was. Zelfs de commissie-Deetman – ingesteld om onafhankelijk onderzoek te doen – bleek minder onafhankelijk dan verwacht. In haar rapport uit 2011 (1257 pagina’s) wordt toegegeven dat sinds 1945 tienduizenden jongens en meisjes seksueel zijn misbruikt door kerkdienaren. Ondanks verwijtbare feiten stapte geen enkele bisschop op. De discussie laaide enige weken geleden in Nederland weer op toen NRC een artikel van Dohmen en Chesal publiceerde over hun onderzoek naar de onbetrouwbaarheid van het rapport, waarin nieuwe verzwegen feiten aan het licht kwamen. Zoals de castratie die een minderjarige jongen onderging als straf nadat hij het misbruik had gemeld. Maar ook het feit dat een aantal (nog zittende) bisschoppen al die tijd de hand boven het hoofd gehouden was, waaronder Ad van Luyn (toenmalig bisschop van Rotterdam en hoofd van de bisschoppenconferentie).
Ook in maart presenteerde Deetman zijn tweede rapport over het geweld tegen meisjes, wat eveneens een regen aan kritiek ontving vanwege weglatingen en bagatelliserende opmerkingen.
Misstanden in Curaçao
In navolging van de commissie-Deetman stelde het bisdom Willemstad in 2010 de onderzoekscommissie-Koeijers in, die zaken op Curaçao moest onderzoeken. Dit vanwege het feit dat direct na de eerste publicaties een aantal reacties uit Curaçao binnenkwam, wat het vermoeden deed rijzen dat er meer aan de hand was. In tegenstelling tot een lijvig rapport van Deetman ondernam de commissie-Koeijers geen actie toen er klachten binnenkwamen en liet met regelmaat weten geen tijd te hebben gehad om te vergaderen. Het bisdom, als eerst verantwoordelijke, leek niet van plan werk te maken van de misstanden. Op papier bestaat de commissie nog steeds.
Chesal: “Aangezien de kerk zo’n belangrijke rol speelt in de Curaçaose maatschappij, betrokken wij Curaçao in ons onderzoek. De Caribische afdeling van de Wereldomroep zag inmiddels ook voldoende aanleiding. We ontdekten dat de kerk, zo geliefd en invloedrijk, financiële macht gebruikte om mensen de mond te snoeren. Gezinnen, afhankelijk van de kerk voor hun levensonderhoud, moesten het misbruik waarvan zij op de hoogte waren op de koop toe nemen. Dit vertelde ons een anonieme bron: een vrouw werkzaam in de kinderhulpverlening.”

Don Sarto School. Foto © Lisette Wellens

In dit eerste deel doen we verslag van een aantal misbruikzaken die zich op Curaçao afspeelden, waarbij we aantekenen dat alle zaken die worden aangekaart nooit zijn weerslag mogen hebben op de liefdevolle zorg van andere broeders en nonnen. In deel 2 gaan we in op het accepteren van de slachtofferrol en waarom dat zo moeilijk is op Curaçao. Ook volgt in deel 2 Chesals persoonlijke verhaal over het misbruik dat hijzelf onderging.
Onder de meldingen die Chesal vanuit Curaçao ontving was die van een nu zestigjarige man, die uitsluitend onder pseudoniem Johnny wil praten. Hij vertelde over misbruik en mishandeling van tientallen kinderen door twee fraters in het internaat in Soto. Beide fraters, waaronder het verantwoordelijke hoofd van de Don Sarto lagere school, behoorden tot de Fraters van Tilburg, over wie ook in Nederland vele meldingen binnenkwamen uit de jaren zestig en zeventig en die zich bovendien vergrepen aan zwakbegaafde en geestelijk gehandicapte jongens van het De La Salle-instituut in Brabant.
Johnny was tien toen het misbruik begon. “Het gebeurde op de kamer van een frater, je moest je broek opendoen en dan begon hij te friemelen. Je durft niet meer naar binnen, omdat je weet wat er gaat gebeuren.” Volgens Johnny troffen de betastingen die op school plaatsvonden alle leerlingen, ook diegenen van buiten het internaat. Johnny vertelde tevens van regelmatige fysieke mishandelingen.
Voetbalgroep Curaçao. Archief Fraters van Tilburg
Frater Broer Huitema, wereldwijd de hoogstverantwoordelijke van de Fraters van Tilburg, weet dat het gebeurde. “Fraters die zich hieraan schuldig maakten, werden overgeplaatst naar andere – administratieve – posities, weg van kinderen. Aangifte bij de politie werd niet gedaan, noch werd contact gezocht met ouders.” In de jaren zestig tot eind 1995 waren de Fraters van Tilburg betrokken bij het onderwijs op de Antillen, in Suriname en Indonesië.
Trauma herbeleven
Chesal sprak op Curaçao één van de jongens die in de jaren vijftig op het jongensinternaat het Juvenaat zat, een prestigeproject voor Curaçao, de trots van de kerk. Deze nu zeventigjarige man was in zijn internaattijd een bedplasser. Een pater hielp hem ‘s nachts zijn bed verschonen, maar misbruikte de jongen vervolgens, een misbruik dat twee jaar doorging. Chesal: “Angstig om zich heen kijkend of iemand hem zag, betrad deze man het hotel waar wij hadden afgesproken. Even daarvoor had hij het misbruik, levenslang als geheim bij zich gedragen, aan zijn dochter verteld. De tranen stroomden over zijn wangen toen hij door het vertellen het trauma herbeleefde.” Een aantal jaren na het misbruik sloot het internaat plotseling en uitsluitend geruchten deden de ronde. De man in kwestie deed zijn beklag bij de ’onafhankelijke’ klachtencommissie-Koeijers, maar hoorde maandenlang niets, nog geen ontvangstbevestiging. Chesal: “Mensen weten inmiddels dat ze niet bij de kerk terecht kunnen, dus melden ze hun klachten daar niet meer. Omdat er dus weinig binnenkomt, lijkt het of het niet is gebeurd. Dan is de cirkel rond. Mijns inziens moet er een onafhankelijk lichaam komen, dat de zaken uitzoekt.”
Ronald Koeijers. Foto © René Roodheuvel

 

Verwrongen
De reputatie van de kerk blijkt elke keer belangrijker dan het belang van het slachtoffer. Een patroon dat niet alleen in de kerk, maar ook daarbuiten is te zien: overal waar kinderen in institutionele zorgsituaties van de zorg van volwassenen afhankelijk zijn, waar volwassenen macht hebben over kinderen, bij scouting, bij een sportclub gebeurt dit, wereldwijd. Zo wordt in Noord-Amerika, Europa en Australië het seksueel misbruik inmiddels aan de kaak gesteld. Het is universeel menselijk gedrag, hoe onmenselijk tegelijkertijd. Chesal: “Dat het in de kerk zo’n vlucht kon nemen heeft te maken met de vele zorgsituaties, zoals internaten en kostscholen onder kerkelijke leiding maar ook parochiale situaties, waarbij misdienaren bij priesters thuis kwamen of de priester een vertrouwde figuur binnen de familie werd.”
Wat we bij het kerkelijk seksueel misbruik niet uit het oog mogen verliezen volgens Chesal, is de verwrongen seksualiteit van de paters, door het celibaat in de hand gewerkt, maar ook het ontbreken van realistisch seksueel onderwijs. “Het onderwijs in de katholieke kerk is gebaseerd op de seksuele moraal uit de middeleeuwen en is nooit aangepast aan de praktijk, een verouderd beeld dat destructief blijkt. Ook jongeren leren vanuit dit onderwijs slechts dat ze zich moeten onderwerpen aan het gezag en zijn zodoende weinig weerbaar.”
Naast misbruik ontstaan vanuit verwrongen seksualiteit, staan pedofielen die doelbewust op zoek gaan naar werk waar kinderen in groten getale aanwezig zijn, zo stelt Chesal. Een niet onbelangrijk gegeven is verder dat vele mannen in de jaren vijftig die vanwege homofilie of pedofilie niet pasten binnen de moraal van trouwen en kinderen krijgen een gepast toevluchtsoord zochten in de kerk, waar zij een status genoten die zij anders zouden moeten ontberen.
Sint Annakerk, Otrabanda. Foto © Ferdinand Willemse
Antenne voor timide kinderen
Het leek de vrolijke goedlachse Curaçaose ‘Cora’, therapeute van beroep, zinvol om met haar misbruikverhaal naar buiten te komen, zij wilde degene zijn die de discussie rond seksueel misbruik op Curaçao zou openbreken. Na een paar gesprekken met Chesal togen zij samen naar Curaçao om terug te gaan naar de plaats waar het misbruik plaatsvond. In twee verschillende periodes van haar jeugd werd Cora slachtoffer: toen ze acht was in de Sint Annakerk in Otrobanda en als twaalfjarige in de kerk van Suffisant, waar ze door verschillende paters werd misbruikt, onder meer in de biechtstoel. “Cora was een onzeker, zoekend meisje, de uitverkorene van mannen als deze”, vertelt Chesal. “Misbruikers hebben een antenne voor timide kinderen.” De strijdlustige, inmiddels zeventigjarige Cora uit Nederland verandert op Curaçao voor Chesals ogen op slag in het timide meisje, dat terugschrikt voor het effect dat het op de plaats van het misbruik zijn op haar heeft. “De openhartige vrouw wordt onbereikbaar, het wordt heel moeilijk haar te spreken. In de sfeer bovendien van daar, opgenomen tussen vrienden en familie, blijkt ze in een tang te komen. In hotel ‘t Klooster waar we hebben afgesproken met vrienden uit haar kindertijd rolt het verhaal eruit, met een klein kinderlijk stemmetje als van het kind van toen.” Chesal, die bij het vertellen erover zelf een brok in zijn keel krijgt: “Het was ongelofelijk wat het effect van het vertellen had op haarzelf en op haar vrienden.”
Ralph Raveneau. Foto © Robert Chesal
Sadistische mishandeling
Naast seksueel misbruik zijn er verhalen van mishandeling. Van nonnen, van wie niet bekend is dat ze zich schuldig maakten aan seksuele handelingen, wordt gezegd dat ze snel overgingen tot fysiek geweld, bijvoorbeeld slaan met stokken. Fysieke mishandeling kwam ook voor op het Sint Paulus College, een lagere school in Groot Kwartier van de Broeders van Dongen, een congregatie sinds 1948 actief op Curaçao. Ondanks dat de tijdsgeest in ogenschouw moet worden genomen waarin kinderen het ook thuis zwaar te verduren hadden, was Ralph Raveneau (61) één van de slachtoffers uit de jaren zestig van het sadisme van de gevreesde Broeder P., die kinderen terroriseerde, vernederde, bespuugde en mishandelde. Een broeder die dusdanige vreselijke lijfstraffen gaf dat angst de herinneringen kleurt van kinderen van deze school.
In de jaren vijftig en zestig waren het met name Nederlandse geestelijken die op Curaçao verbleven: de Fraters van Tilburg, Broeders van Dongen, vele priestercongregaties en nonnenordes. Toen in de jaren zeventig het aantal roepingen terugliep, dreigde een tekort aan geestelijken, zodat priesters uit Latijns-Amerika werden gehaald, met name uit Colombia.
Als slot van dit artikel het verhaal van Aldrico Amando Felida, die als veertienjarige misdienaar in 1976 het slachtoffer werd van de Colombiaanse pastoor Fabias in de parochie Jan Doret. Toen Fabias de jongens uitnodigde te blijven slapen om te oefenen voor de processie, moest Felida als uitverkoren misdienaar ‘extra oefenen’ in de kamer van de pastoor, waar deze bij hem kwam liggen en Felida afschuwelijke dingen liet doen. “Je voelt dat het verboden is, maar wie zou je geloven? Je hoopte dat het snel over was.” Toen het misbruik bij Aldrico’s ouders aan het licht kwam, vertrok de pastoor snel daarna, verbannen naar Colombia, zei men. In de preek kort na het incident werd de parochianen verteld dat de jongens in het dorp de kerk niet meer dienden en een duivelse weg waren ingeslagen.
Een jaar daarna vertrok Felida naar Nederland, waar hij jaren beleefde van depressie tot zelfmoordpogingen aan toe. “Ik raakte in de war over mijn seksualiteit. Was ik homofiel? Had ik het uitgelokt? Zelfs na de geboorte van mijn zoon kwam alles weer naar boven.” Felida ging in 2008 terug om het af te sluiten, jaren voordat het onderwerp breed in de belangstelling van de media kwam. Pater Römer, Fabias’ opvolger nam hem mee naar het bewuste kamertje en vertelde dat bisschop Ellis destijds op de hoogte was van Fabias’ misbruik, zowel op Curaçao als in Colombia vóór zijn aanstelling in Jan Doret. De alom zeer geliefde Römer bleek van veel meer misbruik op de hoogte, ook na Felida’s vertrek.
Stanley Brown. Foto © René Roodheuvel

 

Het was publiek geheim – wat oud-politicus en oud-onderwijzer Stanley Brown bevestigde – dat Colombiaanse priesters die misbruik pleegden door het bisdom Willemstad in de jaren tachtig en negentig werden verbannen om ze uit handen van justitie te houden. Overgeplaatst en niet gestraft, zodat het misbruik elders kon verdergaan.
Felida bezocht Ellis’ opvolger bisschop Secco, die zei dat hij nooit misbruikgevallen kreeg overgedragen, maar stuurde uiteindelijk een excuusbrief, waarin ‘vergiffenis werd gevraagd voor het misbruik en alle gevolgen daarvan gedurende zijn leven’.

Levenslang door seksueel misbruik

Na al die ervaringsverhalen van seksueel misbruik in de katholieke kerk op Curaçao  roept journalist Robert Chesal – die het misbruik grootschalig aan het licht bracht in 2010 – op tot de erkenning van de slachtoffers. Zelf slachtoffer van misbruik weet hij dat erover praten de enige mogelijkheid is tot herstel.
Kinderen die martelingen ondergingen terwijl een broeder naast ze een boek zat te lezen. Of kinderen die wekenlang in eenzame opsluiting in de kelders van een internaat doorbrachten. De intense eenzaamheid maakte dat ze bijna blij waren met het gezelschap van een geestelijke die ze ‘s nachts bezocht en liefkoosde, zo verlangend naar menselijke nabijheid in hun eenzame opsluiting. De onvoorstelbare verwarring, het schuldgevoel en het emotionele drama waaraan een kind wordt blootgesteld, betekent een levenslange lijdensweg.
Keep it happy
Het feit dat misbruikschandalen in de katholieke kerk vanaf 2010 boven tafel zijn gekomen, dat mensen hun verhaal kwijt konden, heeft gemaakt dat er enige verlichting kwam. Robert Chesal: “Wil er sprake zijn van genezing dan dient er eerst erkenning te komen voor de beschadiging die is opgelopen. In de meeste gevallen zijn de daders onvindbaar, waardoor het probleem nooit face to face besproken kan worden. Veel slachtoffers hebben de pijn toegedekt en verstopt, maar pijn toelaten is de enige manier om vooruit te komen.”
Veel slachtoffers in Nederland hebben zich na 2010 kunnen uiten en zijn daardoor individueel een stuk opgeschoten. In een maatschappij als die van Curaçao is het niet zo gebruikelijk te praten over zaken als deze. Chesal:  “Ik herken dat uit mijn eigen jeugd in Florida; op Curaçao kreeg ik hetzelfde gevoel. De code is: Keep it light, keep it happy, blijf lachen, alleen maar de succesverhalen. De altijd maar sterke buitenkant, de machocultuur. Ik heb me altijd afgevraagd hoe het kan dat macho’s zelf niet kunnen zien hoe ‘zwak’ ze zijn. Voor mij zijn de sterkste mensen diegenen die toegeven dat ze ook zwak zijn.”
Je komt de pijn niet voorbij als je deze niet eerst erkent. Daarbij komt dat de kerk zelf een geheel eigen code heeft van hoe je met pijn omgaat. “Daar zijn rituelen voor met gekunstelde taal, wazige beelden, restricties en biechtgeheimen. Hierdoor help je niemand vooruit in zijn proces.”
Opgeheven hoofd
Hoe moeilijk het ook is om toe te geven dat je slachtoffer bent, Chesal roept ook de mensen op Curaçao op om de slachtofferrol te erkennen om vandaar uit te werken aan herstel, wat ieder mens verdient. Emancipatie van het slachtoffer, waarmee hij bedoelt dat je zonder gêne kunt zeggen dat je slachtoffer bent. Het is geen schande, zoals vaak wordt gedacht, maar dan moet wel het emotionele eraf, volgens Chesal. “Zie het als feit. Je kunt met opgeheven hoofd zeggen dat je slachtoffer bent, als onderdeel van het grotere geheel van wie je bent. Je hoeft je hoofd niet te buigen, je niet als gebrandmerkt mens te gedragen. Als je de pijn van het misbruik in de kerk maar ook andere pijn op maatschappelijke schaal toelaat, kom je als persoon, maar ook als land in zijn geheel verder.”
Hij trekt het breder dan alleen het seksueel misbruik, omdat zoveel mensen zijn gekweld. “In vele naties, in vele mensen zit zoveel pijn die niet erkend wordt, daarvan zijn tal van voorbeelden. Om maar heel dichtbij te blijven, het slavernijverleden; de pijn van het kolonialisme wordt slechts mondjesmaat erkend en blijft generaties lang doorspelen. De één zegt dat het nu maar eens over moet zijn, de ander voelt nog altijd de pijn. Beide uitgangspunten zijn waar, maar spreek je het niet uit, blijft het op elkaar botsen.”
Eén keer excuus aanbieden volstaat niet, maar pas als de erkenning permanent aanwezig is in de maatschappij komen we als geheel vooruit, pas dan is er een mogelijkheid dat een taboe op welk vlak dan ook wordt doorbroken. “Het probleem lijkt dat als iedereen slachtoffer is, niemand het is. Ik bedoel daarmee dit: toen de joden na de oorlog terugkwamen, was er geen ruimte om te luisteren naar individuele verhalen, omdat iedereen gepijnigd was. De pijn van al die mensen gaat ondergronds een eigen leven leiden.”
“Maar ook ontkenning kan een rol spelen, bijvoorbeeld zoals ze in China met gehandicapte kinderen omgaan. De maatschappij wil het niet weten, dus ze worden ofwel weggestopt, ofwel je doet net of het kind normaal is. Ontkenning en afwijzing enerzijds of geen ruimte voor het individuele verhaal anderzijds houdt beide in dat er geen acceptatie is en dus ook geen weg naar genezing.”
Niet de mens verandert
Naast zijn dringende oproep om te praten over wat er is gebeurd ten tijde van het misbruik in de katholieke kerk van de jaren zestig tot negentig en de acceptatie van de rol van slachtoffer, benadrukt Chesal dat we ons bewust moeten blijven van het feit dat het misbruik niet uit de wereld verdwenen is. Het massale misbruik mag dan wel zijn afgenomen omdat de internaten weg zijn en er minder priesters zijn dan toen, maar dat betekent alleen dat de omstandigheden zijn veranderd, niet de mens zelf. Dat blijkt uit het feit dat er momenteel sprake is van veelvuldig misbruik in de sterk opkomende evangelische kerken. “Onder druk van snelle groei wordt niet voldoende aandacht besteed aan een gedegen check van mensen aan wie kinderen worden toevertrouwd. Datzelfde was het geval in de katholieke kerk die tussen circa 1850 (toen de katholieke kerk dezelfde status kreeg als de protestantse kerk) en 1950 een explosieve groei kende.”
Er zijn nog steeds recente verhalen van mensen die zijn misbruikt, misbruik van de laatste tien, vijftien jaar. In de nieuwe, evangelische kerken, maar ook in de katholieke kerk. Want waar bleven de verbannen paters? Het is bekend dat een pater die op Curaçao jongens verkrachtte, nu in Brabant werkzaam is. De familie van het slachtoffer houdt haar mond omdat die nog altijd afhankelijk is van het geld dat ze van de kerk ontvangt en ook het verantwoordelijke bisdom zwijgt erover.
Chesal: “Zo lang de economische macht van de kerk niet afneemt, zal de rol van de kerk blijven ingebed in de economie. We kunnen het celibaat alleen niet verantwoordelijk stellen voor het misbuik; het gaat om machtsverhoudingen en een blijvend vertrouwen in de goedheid van religieuze leiders. Een voorganger geldt niet als ‘normaal’ mens, maar geniet als charismatische leider meer vertrouwen en daarmee macht dan we op het eerste gezicht verwachten.”
Voorgangers hebben hoe dan ook, in welke tijd dan ook een bepaalde positie. Dat geldt niet alleen in de katholieke of de evangelische kerk, maar ook in de joodse gemeenschap waar Chesal zelf uit stamt.
Doorbraak naar eigen ervaring
De ervaringen die we beschreven in het voorgaande artikel deden wat met Robert Chesal. Zo betekende het verhaal van de Curaçaose Felida voor hem persoonlijk een doorbraak. Hij was onder de indruk van de moed van deze man om op zoek te gaan naar zijn dader. De vraag die de Curaçaose Cora hem stelde of hij zelf bereid zou zijn om zijn verhaal te vertellen als hij in haar schoenen stond, deed hem besluiten in zijn eigen verleden te gaan graven. Door alle verhalen kwam Chesals jeugd terug, waarin ook sprake was van seksueel misbruik. Deze ervaringen plus het feit dat hij in december 2010 op Curaçao was voor het optekenen van de verhalen, maakte zijn keerpunt duidelijk.
“In die hete natte decembermaand van 2010 werd ik teruggeslingerd naar mijn eigen jeugd in Florida, waar dezelfde broeierigheid heerste, er viel een deken van vochtige warmte over me heen.” De zoektocht naar seksueel misbruik in de katholieke kerk werd een zoektocht naar zijn eigen verleden, waarin hij ten prooi viel aan een pedofiel, een parttime muziekleraar op de joodse school. Deze Rick nam hem mee naar zijn huis, zogenaamd om daar gitaar te spelen, drogeerde hem om hem vervolgens te misbruiken.
“Ook hier gold dat er een tekort was aan mensen en zonder check werden er leraren aangenomen. Ook deze muziekleraar behoorde tot het ‘soort’ dat bewust werk opzoekt waar kinderen aanwezig zijn”, aldus Chesal, die wanhopige pogingen deed met de leraar in contact te komen, maar die tot op heden op niets uitliepen.
Troostprijs
In zijn in 2012 verschenen boek Een verzwegen verleden doet hij verslag van de zoektocht die begint bij het aan de kaak stellen van het misbruik in de kerk maar steeds meer zijn persoonlijke zoektocht wordt. Door deze zoektocht komt hij bovendien achter een pijnlijk feit: zijn vader blijkt niet zijn echte vader te zijn. Chesal zit op dit moment middenin de zich opstapelende emoties die alle zijn onder te brengen onder de noemer van de onuitspreekbaarheid der dingen, zoals hij het omschrijft.
“De onuitspreekbaarheid zit in het feit dat mijn moeder een relatie bleek te hebben buiten haar huwelijk, van wie ik het product ben, iets wat ze mij nooit heeft verteld. De onuitspreekbaarheid zit ook in het verdriet van mijn vader, die mij moest opvoeden, maar voor wie ik dagelijks het levende bewijs was van het overspel. Ik voel me een troostprijs, die het middelpunt is van liefde en verdriet. Ik ben gemanipuleerd door mijn moeder en probeer medeleven met haar te voelen, wat moeilijk is omdat zij inmiddels is overleden.”
Het feit dat dit Chesal is overkomen, heeft naar eigen zeggen gemaakt dat hij journalist is geworden “Ik wilde altijd speuren, altijd onderzoek doen omdat ik levenslang een basisgevoel had dat er iets niet klopte: someone is not telling me something.”
Trauma nooit weg
Zijn eigen ervaringen, de onthullingen over zijn verleden, maar ook de verhalen van zo vele beschadigde mensen is voor Chesal aanleiding zijn weg verder te zoeken in de journalistiek, ook na zijn ontslag in 2012 vanwege de reorganisatie van de Wereldomroep. Hij wil zich specifiek richten op zaken rond het menselijk lichaam, van seksueel misbruik tot euthanasie en de keuzevrijheid van vrouwen.
 “Een misbruikverleden sluit je nooit af als je de erkenning die je zoekt nooit hebt gekregen. Geen misbruikslachtoffer is er ooit mee klaar, je kunt het niet vergeten, het trauma gaat nooit weg. Het enige dat je kunt doen is er bewust mee omgaan. De onuitspreekbaarheid der dingen, dat is wat ik door de journalistiek bespreekbaar wil maken. Verhalen vertellen aan elkaar, kwetsbaar durven zijn, oog in oog staan met elkaar en van daaruit de acceptatie van mens tot mens, van volk tot volk.”
Robert Chesal – Een verzwegen leven. De dramatische waarheid achter de façade van een gewone familie.Bertram + de Leeuw Uitgevers, 2012, ISBN 9789461560957.
[uit Amigoe, zaterdag 25 mei 2013]
http://4.bp.blogspot.com/-SW9PqEWSif4/UkgCQHJzXkI/AAAAAAAArW4/JYTQJDikZAY/s1600/Een+verzwegen+leven+LR_1.png
Bron: werkgroep caraïbische letteren – Mineke de Vries

Mediation of Unieke Herstelbemiddeling: Verslag van een uniek proces

/in , , , , , , /door

MEDIATION  JEZUIETEN en LOTGENOTENGROEP “CANISIUS”

 

Nadat in 2010 Dhr. Mark Klabbers via het Nederlandse actualiteitenprogramma Eén Vandaag naar buiten bracht dat er in zijn jeugd sprake was geweest van ernstig seksueel misbruik door de in 1996 overleden pater jezuïet, Jan Sanders SJ, volgden spoedig meer meldingen. De slacht­offers verenigden zich in de Lotgenoten-groep Canisius. Voor allen geldt dat het misbruik zich voordeed in de jaren zeventig en tachtig, in de context van het Canisiuscollege of de daarbij be­horende scoutinggroep van de Zeeverkenners (Nijmegen).

 

Uit de onderlinge besprekingen van deze (inmiddels tot boven het dozijn gegroeide) lotgenoten­groep, bleek spoedig dat men zich volstrekt niet kon vinden in de uitgangspunten en handel­wijze van het (door de KNR – Konferentie van Nederlandse Religieuzen – en de RKK – Rooms Katholieke Kerk – opgerichte) Meldpunt Seksueel Misbruik RKK.

 

De bezwaren richtten zich met name tegen de juridiserende setting, de plicht tot aanvoeren van steunbewijs, en de afhandeling van eventuele financiële tegemoetkoming door een compensa­tiecommissie. Vooral het feit dat (door middel van de zogenaamde Lindenbergh-categorieën) de verrichte handelingen tot een kwantitatieve financiële maatstaf werden herleid zette veel kwaad bloed.

 

In plaats daarvan wenste de lotgenotengroep een afhandeling die meer ‘op maat’ zou zijn van elk slachtoffer, dat wil zeggen: waarbij de erkenning, het samen zoeken naar de harde en complexe waarheid, én de ervaren (immateriële) schade tot uitgangspunten zouden worden gemaakt, met het oog op het definitief kunnen omdraaien van een pijnlijke bladzijde door alle participanten van het traject – ieder op zijn eigen manier.

 

In de loop van 2011 klopte de lotgenotengroep daartoe aan bij de toenmalige Provinciaal Jan Bentvelzen (NER). Hoewel deze bereid was mee te gaan met het idee van mediation, verliepen de besprekingen hierover om diverse redenen moeizaam. Het idee kreeg pas vaste vorm in het najaar van 2012.

 

Als voorbeeld werd een eerder mediation-traject tussen religieuzen en slachtoffers genomen, namelijk dat van de paters salesianen, die met een groot aantal slachtoffers tot een vergelijk wa­ren gekomen. De werkwijze verschilde echter hierin dat in de bemiddeling van de salesianen fi­nanciële tegemoetkoming toegekend werd door een commissie die in principe los stond van de  mediation, terwijl in ons traject de tegemoetkoming juist binnen die bemiddeling tot stand  kwam. De Lotgenotengroep Canisius droeg zelf mediatoren voor: Drs. L. Stam (seksuoloog NVVS-psychotherapeut en gespecialiseerd in seksueel misbruik bij jongeren) en Mr. L. ten Brink (mediation-advocaat en oud-leerling van het Ignatiuscollege in A’dam).

 

De voorbesprekingen leidden in de zomer van 2013 tot een groepsovereenkomst en tot indivi­duele overeenkomsten, met de provinciaal en slachtoffers. Deze groepsovereenkomst bepaalt ook dat voorlopig nog onbekende (en dus nog niet behandelde) slachtoffers beroep kunnen doen op dit traject tot 31 december 2017. Zo kon het mediation-traject beginnen met de slachtoffers die zich intussen bij de jezuïeten hadden gemeld. Velen daarvan hebben nooit een melding inge­diend op het Meldpunt.  (Dit Meldpunt werd overigens per juli 2014 opgeheven.)

 

Om praktische redenen werden de slachtoffers, die zich liever lotgenoten noemen, opgedeeld in twee groepen: de eerste groep begon het mediation-traject in het najaar van 2013, de tweede groep in de eerste maanden van 2014. De mediation bestond steeds uit twee of drie individuele voorbereidende gesprekken van de mediatoren met één van de lotgenoten, gevolgd door een dag waarop de verslagen van deze gesprekken met de mediators en de twee vertegenwoordigers van de orde werden besproken. Hierna vonden twee of drie bemiddelingsgesprekken plaats waarbij eerst de vicaris voor Seksueel Misbruikzaken, Theo van Drunen, en later ook de provinciale overste, Johan Verschueren, aanwezig waren.

 

De voorbereidende gesprekken dienden om de slachtoffers bij hun verhaal te brengen. Nadat het onderlinge vertrouwen daartoe voldoende was gegroeid, konden ook  de zeer pijnlijke herinneringen aan het misbruik door de beide media­toren met erkenning en vanuit hun deskundige ervaring worden besproken. Elk gesprek werd genotuleerd door een professionele secretaris, zo nodig gecorrigeerd door de betrokken persoon en vervolgens bezorgd aan Theo van Drunen en Johan Verschueren. Dit alles maakte het mogelijk om een accuraat beeld te krijgen over het psychologisch profiel van de dader, zijn modus operandi t.a.v. slachtoffers en medebroeders.

 

Maar vooral kregen zij inzicht in de betekenis die het voor de lotgenoten des­tijds had, om met dit dubbelleven met een groot geheim en de eenzaamheid die dit gaf, om te gaan. Ook om de langdurige gevolgen voor hun latere leven aan te horen, zoals problemen in de werksituatie als het omgaan met autoriteiten en gericht op controle van de omgeving, de moeite om met intimiteit om te gaan, de veelal verstoorde seksuele ontwikkeling, relationele proble­men en  vele andere gerelateerde problematiek..

 

In de bemiddelingsgesprekken die hier op volgden stond de dialoog tussen de beide betrokke­nen (de lotgenoot en de vertegenwoordiger van de orde) centraal. Na afloop konden Theo van Drunen en Johan Verschueren naar ieder individueel slachtoffer oprecht erkenning geven en  schaamte en spijt betuigen over de afschuwelijke en misdadige handelingen die in het verleden hadden plaatsgevonden,  en de gevolgen die dit voor hun leven heeft gegeven. Eveneens  spraken zij oprechte spijt uit m.b.t. de (bestuurlijke) missers die zich in de afhandeling hadden voorgedaan. Waar nodig verschaften ze ook achtergrondinformatie over de geschiedenis, het bestuur en de veranderingen in de werkwijze van de Orde. Het op deze wijze uit de weg ruimen van misverstanden verschaf­te de basis om uiteindelijk naar buiten te kunnen komen met een gezamenlijk verhaal over het misbruik.

 

Naarmate het vertrouwen groeide tussen de partijen, voelden allen het helend effect van de ses­sies. De lotgenoten toonden zich vaak zichtbaar opgelucht door de erkenning. En de vertegenwoordigers van de orde maakten gaandeweg een bekeringsproces door, en ervoeren ook op hun beurt heling, waar zij zich  verraden voelden door de misdadig handelingen van één van hun medebroeders in het verleden. De degelijkheid van het mediation-traject bewees zich ten slotte hierin, dat met elk van de dertien deelnemende lotgeno­ten een akkoord werd gevonden waarbij iedereen zich goed voelde en waarbij een vaststellings­overeenkomst getekend werd waarin de erkenning, spijtbetuiging, financiële tegemoetkoming, en eventuele aanvullende vormen van hulpaanbod vervat liggen.

 

Hoewel het gebeurde niet ongedaan gemaakt kan worden, overheerst bij de lotgenoten op dit ogenblik het positieve gevoel van in hun verhaal eindelijk gehoord en erkend te worden. Ver­schillende van hen hebben zich dan ook bereid verklaard samen met de paters jezuïeten na te willen denken over opvolging in de vorm van een publiek monument voor de slachtoffers, en/of het ontwikkelen van ideeën met betrekking tot preventie en bewustwording. Met een publiek monument voor de slachtoffer willen we ook erkenning geven aan degenen die zo beschadigd werden dat ze het leven niet meer aankonden.

 

Johan Verschueren SJ en Theo van Drunen SJ

Voor vragen en/of meer informatie : raymond.lelkens@gmail.com

Ondertussen in Nederland – over seksueel misbruik

/3 Reacties/in , , , /door

Een column van Alexander Veerman:

Ondertussen in Nederland – over seksueel misbruik

Afgelopen nacht kon ik niet slapen. Ik dacht aan de 1400 meisjes in Rotherham, Engeland, die in de afgelopen jaren geleden hebben onder stelselmatig seksueel misbruik. Gevangen in een verschrikkelijk web van seksueel misbruik.  Meisjes die worden uitgeleverd aan mannen. Bij het woord ‘uitgeleverd’ huiver ik. Wie leveren uit? Het zijn vaders, broers, moeders, vertrouwenspersonen – het zijn de mensen op wie het kind had moeten kunnen vertrouwen. Het zijn de mensen die de plicht, de roeping hadden om onvoorwaardelijk van het meisje te houden. Wat een diep verraad.

door Esther Veerman

door Esther Veerman

Rotherham

Afgelopen nacht lag ik wakker, en dacht aan de meisjes in Rotherham. Niet alleen werden en worden ze op een gruwelijke manier misbruikt, maar ook werden ze niet geloofd. Het niet geloofd worden – hoe verschrikkelijk moet dat zijn? Hoe diep wordt dan je eenzaamheid? Er was niemand die aan de bel trok. Velen waren op de hoogte of konden op de hoogte zijn geweest, maar er werd opzettelijk de andere kant uit gekeken. Een cultuur van ontkenning. In die cultuur kon het misbruik verschrikkelijke vormen aannemen.

Ook in Nederland

Vannacht kon ik de slaap niet vatten. Ik moest denken aan al die jongens, meisjes en volwassenen die op dit moment te maken hebben met misbruik. Elk jaar worden 62.000 kinderen voor de eerste keer slachtoffer van een vorm van seksueel geweld. Ik moest denken aan al die mensen die slachtoffer zijn geworden van seksueel misbruik en worstelen met de gevolgen. Ik moet denken aan de verstikkende eenzaamheid, omdat het zo zwaar en ongelofelijk angstig is om met je verhaal naar buiten te komen. Wat doet het met je, wanneer je niet geloofd wordt, wanneer je gezegd wordt te zwijgen, wanneer je ontdekt dat er een cultuur heerst van zwijgen, ontkennen en de andere kant opkijken.

Geen geïsoleerd probleem

We mogen niet langer onze ogen sluiten. Seksueel misbruik is niet een geïsoleerd probleem van een gestoorde gek of een zieke groep. Seksueel misbruik komt zo breed voor in de samenleving, dat het blijkbaar diep in onze cultuur is verankerd. Dat is het eerste waar we van doordrongen moeten raken. Misbruik komt in alle lagen van de bevolking voor, en in het overgrote deel van het misbruik is de dader een bekende van het slachtoffer. Het meeste misbruik vindt binnen onze eigen gezinnen plaats.

Cultuur van zwijgen

Waarom wordt er zo vaak en gemakkelijk in alle toonaarden gezwegen over misbruik? Dat daders zwijgen ligt voor de hand. Wanneer een situatie van misbruik uitkomt, valt de hele samenleving over de dader heen. De extreme verontwaardiging is geen meeleven met het slachtoffer, maar een ultieme manier om het kwaad te bezweren. De dader is het geïdentificeerde kwaad en moet worden uitgedreven. Er is geen ruimte om na te denken over het klimaat waarbinnen het misbruik kon ontstaan.

Slachtoffers zwijgen omdat ze vaak loyaal zijn aan de daders. Het zijn immers vaak bekenden. Kun je je broer, oom, vader of tante aangeven? Daarnaast gaat misbruik vaak gepaard met dreiging. Daders bedreigen of manipuleren slachtoffers, zodat ze veel moeten overwinnen om het verhaal naar buiten te durven brengen. Tot slot moeten slachtoffers ook de eigen schaamte overwinnen. Slachtoffers voelen zich vaak schuldig over het misbruik en schamen zich voor wat hen is aangedaan. Blaming the victim, ongeloof en onbegrip verergeren de schaamte.

De omstanders zwijgen omdat de verhalen van misbruik de idylle van veiligheid op het spel zetten. Gezinnen blijken niet zonder meer de hoeksteen van de samenleving te zijn. Sportverenigingen, kerkelijke gemeenschappen, instellingen, scholen en crèches blijken veel minder veilig dan gedacht. Ontkennen en de andere kant op kijken is een manier om de idylle in stand te houden. De nadruk om te vergeven of om het misbruik met de mantel der liefde te bedekken zijn middelen om het zwijgen in stand te houden. Het aanhoren en geloven van de verhalen van de slachtoffers vraagt om ingrijpen, om handelend optreden. Het vraagt om naar onze eigen houding en onze eigen rol te kijken. Luisteren naar het slachtoffer vraagt om betrokkenheid. Neutraal blijven speelt de dader in de kaart en houdt het klimaat waarbinnen het misbruik kan woekeren in stand

Het is tijd om wakker te liggen en op te staan.

[komt van http://alexanderveerman.wordpress.com/]

Een kostenberekening.

/2 Reacties/in , , , , /door

Via een vriendin kreeg ik een gedichtenbundel van de hand van Dieke de Jong. Titel: Verlangen naar huis. [ISBN 978-90-484-2920-2]

In een eerdere bericht publiceerde ik al een gedicht van Dieke. Ik schreef daarbij dat ik veel herkenning ervaar. Ook mijn leven is “voorbijgegaan”, niet tot zijn bestemming gekomen. Dus niet de baan of het werk dat misschien wel voor mij zou zijn geweest. Veel onkosten en of derving van inkomsten door therapieën, ziektekosten e.d. Dieke beschrijft in haar boek in een brief aan de dader wat het haar allemaal heeft gekost [en nog kost]. Een kostenberekening dus…

Heb jij herkenning? Ik wel….

Hallo dader,

Alweer achtenveertig jaar geleden heb je mij verkracht met geweld en onder bedreiging. Misschien, ik hoop het, was ik de enige met wie je dat gedaan hebt. Heb je het ook met andere meisjes gedaan, dan schrijf ik je deze brief ook namens hen.

 Wat je waarschijnlijk niet weet, is welke impact die daad op mijn leven heeft gehad. Zelfs nu nog zijn de sporen daarvan merkbaar, en een deel gaat nooit over. Wat kapot is blijft beschadigd. Ik weet niet wie je bent, je was voor mij een onbekende jongen, en daarna heb ik je nooit meer gezien, ik weet niet of je open staat voor mijn verhaal. Vind je het gezeur en geklaag? Gedateerd? Een gesloten boek? Gezemel over gevoelens die opgeblazen worden om meer effect te krijgen? Ziekelijke zucht naar aandacht, of een manier om jou een schuldgevoel aan te praten? Ik weet dat het niet zo is. Onder mijn verhaal staat een stukje uit een krantenartikel dat genoeg zegt.

Misschien heb je echt spijt, en is je leven niet goed verlopen. Elke daad heeft hoe dan ook een gevolg heb ik gemerkt. Hoe je ook bent, wat er ook gebeurd is in je leven, het is tijd een rekening op te stellen. Omdat ik niets weet over jou, houd ik het zakelijk. Smartengeld laat ik er buiten, maar ik kijk naar de financiële gevolgen die zijn voortgevloeid uit jouw daad.

Je werpt me tegen dat het niet zo’n vaart had gelopen als ik niet zo was zoals ik ben, dat er heel veel kinderen rondlopen die er geen trauma’s aan over zouden hebben gehouden. Dit is een raar argument. Net zoiets als een kleuter verwijten dat ze haar been heeft gebroken bij een botsing, waarbij een stevige kerel slechts een paar blauwe plekken zou hebben opgelopen. Feit is dat je niemand moet aanrijden. Feit is dat je jegens mij een buitengewoon agressieve daad hebt gepleegd die zijn gevolgen heeft gehad.

 Hier volgt een globale lijst van kosten die ik gedurende mijn leven heb moeten maken om het hoofd boven water te kunnen houden. De oorzaak van de klachten zijn gerelateerd aan jouw daad van 48 jaar geleden.

 —————————-

Omdat ik zo jong was, zijn gevoelens als angst, woede in mijn lichaam opgeslagen. Ze verbaal uiten kon ik niet, want ik bezat toen niet de woordenschat om uit te spreken wat er was gebeurd. Onverklaarbare pijnen, lichamelijke spanningen, ziekten zonder oorzaak. In het gangbare circuit kom je daar niet ver mee. Dus de homeopaten en andere genezers zijn vaak bezocht. En alles hielp. Maar omdat de werkelijke oorzaak niet werd aangepakt, kwamen dezelfde ziektes en ongemakken telkens weer terug, en bleef behandeling noodzakelijk.

 Geschatte kosten: 

Per jaar € 500,00

Aantal jaren hulp gehad tot nu toe: 25

25 x 500 = € 12.500                                                     € 12.500

——————————– 

Als gevolg van ziektes, depressies en angsten, is het me nooit goed gelukt een carrière op te bouwen. Het omgaan met deze aandoeningen kost enorm veel tijd en energie. Bovendien was het de vraag wat ik eigenlijk wilde. Die vraag stuitte bij mij op een blokkade die het gevolg was van de verkrachting door jou. Het was slikken of stikken, doen wat jij wilde of doodgaan. Het uiten van een eigen wil was levensgevaarlijk, heb ik toen geleerd. Ik doe vaker wat anderen van mij willen, dan wat bij mij past of goed voor mij is.

Bij de schatting houd ik rekening met mijn mogelijkheden (ben redelijk slim, getalenteerd) en de carrières van mijn broers en zus die allemaal maatschappelijk geslaagd zijn en onder dezelfde omstandigheden als ik zijn opgegroeid.

 Geschatte gederfde inkomsten:

Per jaar: € 5000

(gemiste carrièrekansen, onvermogen mijn werk op (financiële ) waarde te schatten)

Aantal werkzame jaren: 20

(zorgjaren voor kinderen niet meegerekend)

20 x 5000= € 100.000                                       € 100.000

——————————-

Naast de lichamelijke klachten had ik ook veel psychische klachten. Ook hiervoor heb ik de ene therapie na de andere gevolgd. In het reguliere circuit, maar ook in het alternatieve. Van schreeuwtherapie ( om mijn woede te reguleren) tot therapie die leidt tot zachte ontspanning,  hypnotherapie, gestalttherapie, speiertherapie,  weekendgroepen, filosofische benadering, noem maar op. Alle beetjes hielpen. Zoals mijn broer zei: je komt er na elke therapie weer leuker uit. 

 Geschatte kosten:

€ 6000,00                                                         € 6000,00

——————————- 

Het is bekend dat vrouwen met een verleden waarin misbruik voorkomt vaak relaties aangaan met mannen die een garantie geven op verdriet en verlies. Ikzelf ben hier geen uitzondering op, en was niet in staan een gezonde, gelijkwaardige relatie aan te gaan. Kwam een goede man te dichtbij, dan werd ik bang en ging er als een haas vandoor. Behalve al het hartzeer kost een negatieve relatie ook veel geld,  want je krijgt geen problematische relatie met iemand die zijn leven goed op orde heeft.

 Geschatte kosten:

Verlies kapitaal:             € 5500,00

Verlies pensioenopbouw:          € ? er is niets opgebouwd

Overige kosten:€ 35.000

€ 5500 + € 35000=€ 40.500                  € 40.500

 ———————————

Ook gewone vriendschappen zijn problematisch. Ik heb wel twee vriendinnen, maar door mijn hyperactieve altijd bezig zijn, en pendelen tussen grote activiteit en totale uitputting, heb ik geen tijd of energie om die mogelijk waardevolle vriendschappen te onderhouden. Ik heb gelezen dat dit vaker voorkomt als gevolg van misbruik, dus ik opper het hier als kostenpost.

De kosten bestaan uit een te klein netwerk van vrienden en kennissen waardoor mijn gezondheid, welbevinden, op een onwenselijk laag pitje blijven. Hierdoor moet ik vaker betaalde hulp inschakelen.

Geschatte kosten:

Kosten door eenzaamheid:        € 200

Aantal jaren: 30

30 x 200= 6000                                                € 6000

——————————-

Totale schatting tot nu toe:                                € 165.000

 Als verantwoording van bovenstaand kostenplaatje heb ik hieronder een artikel geplaatst.

Uit: BN de Stem, 27 maart 2010

 ‘DEN HAAG – De samenleving betaalt een hoge prijs voor ernstig seksueel misbruik. Jaarlijks kost dat de maatschappij tussen de twee en drie miljard euro.

Dat zeggen misbruikexperts Thomas Bolm, psychiater bij ggz-instelling Altrecht, en Martijne Rensen, directeur van het Landelijk Centrum voor Vroegkinderlijke chronische Traumatisering (LCVT).

De kosten lopen zo hoog op, omdat slachtoffers vaak langdurig niet kunnen werken en veel hulp nodig hebben. Zij doen drie keer zo vaak een beroep op de zorg als niet-slachtoffers. Ernstig seksueel misbruik komt op brede schaal voor. In Nederland worden jaarlijks tussen de 140.000 en 160.000 kinderen mishandeld. Een deel van hen wordt seksueel misbruikt. Dertig tot veertig procent van deze slachtoffers wordt misbruikt door familieleden, de helft door iemand die ze goed kennen en vertrouwen. Slechts tien procent van de slachtoffers kende de dader niet.

Slachtoffers van misbruik lopen later vaak niet met hun verleden te koop maar houden er wel lichamelijke en geestelijke klachten aan over. De gevolgen van ernstig misbruik kunnen verwoestend zijn voor hun verdere leven.

Slachtoffers zijn vaak zwaar getraumatiseerd, hebben meer depressies en zelfmoordneigingen dan anderen, ontwikkelen soms een persoonlijkheidsstoornis, of raken verslaafd aan de drugs of alcohol.’

 

Ik wil ook smartegeld

/4 Reacties/in , , , , /door

Via een vriendin kreeg ik een gedichtenbundel van de hand van Dieke de Jong. Titel: Verlangen naar huis. [ISBN 978-90-484-2920-2]

Ik las het min of meer nonchalant als het “zoveelste boek” geschreven vanuit de belevingswereld van een slachtoffer van seksueel misbruik. Tot ik op pagina 37 getroffen werd door het gedicht “Ik wil ook smartegeld”. De tekst raakte mij diep, ik ervoer er zoveel herkenning in. Hoewel geschreven door een vrouw en dus vanuit haar belevingswereld, is de tekst ook zo universeel.

 

Ik wil ook smartegeld

 

Genoegdoening

Voor de jarenlange angst.

Voor de jarenlange buikpijn.

Voor de niet aflatende misselijkheid.

Voor de voortdurende alertheid op gevaar.

Voor de angst voor dichtslaande deuren.

Voor de schade opgelopen door verkeerde relaties.

Voor het onvermogen te kunnen ontspannen.

Voor de inprenting verliezer te zijn, want zwak.

Voor de haatverhouding met mijn lichaam.

Voor de angst voor conflicten.

Voor een leven met een slot op mijn vermogens.

mijn verhaal

/31 Reacties/in /door

Mijn verhaal.

Op dit moment ben ik 45 jaar. Ik ben vaak emotioneel, ik heb in mindere mate last van woede buien, vaak eetbuien, negatief zelfbeeld en depressieve klachten. Ik heb meerdere zelfmoordpogingen gedaan, wel al 20 jaar geleden en ben er op het moment niet mee bezig. Ik heb geen relatie, geen vrienden, alleen een moeder. Ik heb geen werk en ben een keer mijn huis kwijtgeraakt vanwege overlast. Nu staat bijna hetzelfde weer te gebeuren. De relatie met mijn moeder wisselt ook erg. Ze bagatelliseert veel wat er gebeurt is. Van ach zo erg was het toch niet. Hij was zelf ook nog maar een kind etc.
Ze schijnt maar niet te beseffen dat hij mijn seksualiteit heeft verpest. Wat toch wel een belangrijk onderdeel van het leven is.

Ik begin me steeds meer te beseffen dat ik zonder het misbruik te verwerken niet verder kom in mijn leven en dat de symptomen alleen maar zullen toenemen. Ik heb op het moment veel last van eetbuien, hoewel ik nog niet overgeef, dus nog geen boulimia heb.. Ik kan bijna niets in huis hebben. Eet zelfs lepels chocopasta en pindakaas. Koekjes en chips gaan altijd gelijk op dus kan ik beter niet kopen net als vleeswaren.
Hoewel ik andere symptomen van het seksueel misbruik wel heb verminderd/onderdrukt. Ik had ook last van seksuele verwarring/identiteit. Het zoeken van extreme, exhibitionisme, extreem seksueelgedrag en in mindere mate alcohol en drugs gebruik.

Ik ben jaren misbruikt door mijn broer, die homo is. Hij heeft zijn seksuele driften op mij uit geprobeerd. Hij is 3 jaar ouder. Ik ben op ongeveer 9/10 jarige leeftijd voor het eerst seksueel misbruikt.
Ik kon zelf nog geen stijve krijgen. De eerste keer weet ik ook nog. Het was bij opa thuis in Den haag. We beleven slapen , want wij waren verhuist naar een andere stad vanwege het werk van mijn vader.
Van de verhuizing had me al een hele klap gekregen. Ik was al mijn vriendjes kwijt. Wat er precies die nacht is gebeurt weet ik niet eens meer, maar waarschijnlijk heeft hij over me heen gespoten. Ik weet nog wel, dat ik zei dat moet eigenlijk in een kut moest of zoiets.

In die dagen speelde ik veel met een zacht balletje. Daar voetbalde ik veel mee. Dat begon hij in zijn broek te stoppen en ik moest het er uit pakken. Van dat soort spelletjes.
Iedere keer als hij klikte met het badkamer licht, dat was het teken dat ik moest komen om hem af te trekken. Of ik hem iedere keer moest pijpen weet ik niet en of hij mij ook pijpte weet ik ook niet. Ik heb kennelijk veel verdrongen en het is ook lang geleden. Jaren is dat doorgegaan.

Toen is alles begonnen en hij begon sekspelletjes met me te doen. Alles is er gebeurd van pijpen tot neuken en geneukt worden. Ik werd zo helemaal zijn homo wereldje ingezogen. Dat is jaren zo door gegaan. Ik heb wel signalen geven aan mijn ouders. Ik heb gezegd dat hij eruit moest. Maar er werd niet naar geluisterd. Nu ook nog wordt alles gebagatelliseerd. oh een beetje met elkaar gespeeld.

Nou daar denk ik dus heel anders over. Ik wil hem nooit meer zien en heb hem onterft. Ik heb er ook voor gezorgd dat er geen foto’s meer van hem hangen in de woonkamer bij mijn moeder. Eerst zat ik iedere keer naar die klote foto van hem te kijken. Hij heeft mijn seksualiteit verpest en een psychische wrak gemaakt van mij dat zich moeilijk kan staande houden in de maatschappij.

Ik weet dat ik niet kan verlangen dat mijn moeder, mijn vader is net overleden, moet kiezen tussen mij en hem. Ze wil hem blijven zien. Maar dat vind ik heel moeilijk. Hoe kan je omgaan met iemand die mijn leven heeft verpest. Gelukkig hebben we het goed geregeld zodat ik hem nooit tegen kwam bij mijn ouders. Maar omdat we in dezelfde stad wonen kom ik hem wel een paar keer per jaar tegen bij bv de supermarkt. Dan ben ik de rest van de dag van slag. Ook als ik iemand met zijn naam op televisie krijg ik zap neigingen. Ik heb moeite om iemand over zijn broer te horen praten.

Natuurlijk zijn er andere factoren die ook mijn leven sterk hebben beïnvloed, zoals die verhuizing op mijn 10e jaar en gepest worden op school. Ik heb veel verdriet gehad toen we gingen verhuizen. In die periode heeft hij toegeslagen.

Hij heeft mij heel veel pijn en verdriet aangedaan. Hij wil het niet erkennen, heeft zich nooit verontschuldigt. Ik ben bij de politie geweest om aangifte te doen,
De eerste keer heb ik het hele bureau onder gehuild, maar werd weggestuurd. Ik zou bericht krijgen wanneer ik aangifte kon doen. Dat kreeg ik maar uit het gesprek bleek dat het verjaard was. Terwijl mijn 1e psychiater had gezegd dat het nooit zou verjaren. Ik kwam hiertoe meer omdat ik hoorde dat hij vrijwilliger was geworden bij een kindercircus en ik wilde voorkomen dat andere kinderen slachtoffer van hem zouden worden. Hij had vroeger ook een schriftje waarin hij plaatjes die hij uit de reclames had geknipt had opgeplakt, hierin zaten plaatjes van hele jongen kinderen. Bv in onderbroek. Echt kleuters. De rechercheur ging hem uitnodigen voor een gesprek.

Ik kwam in een seksuele verwarring. Ik heb ook geëxperimenteerd met homoseks. Maar kwam er achter dat die wereld niet mijn wereld is. Alles draait om de seks en er is geen weinig liefde. Gewoon leuk een dvd samen met een homo te kijken lukt niet omdat ze toch altijd seks willen. Hier ben ik helemaal op afgeknapt, Ik kon ook alleen maar homoseks als ik had geblowd en gedronken of xtc had gebruikt. Hierna walgde ik van mezelf. Ik heb nog steeds wel homogedachten als ik mezelf bevredig, maar steeds minder en heb ook het gevoel dat ik seks met vrouwen niet genoeg heb ervaren en onderzocht. Ik ben wel vaak op vrouwen verliefd geweest.

Ik heb meerdere keren zelfmoordpogingen gedaan, een paar keer met medicijnen en drank. Ik ben 1 keer met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. Hier wilde ze mijn maag leegpompen maar dat weigerde ik. Hierdoor werd ik gedwongen opgenomen op de psychiatrische afdeling.

Ik ben nu met alles gestopt, ik rook niet meer, gebruik geen drugs en drinkt alleen in het weekend. Ik wil nog wel eens flink dronken worden, maar de laatste tijd, mede omdat ik al die zogenaamde vrienden die alleen maar veel zopen en blowden er uit heb gegooid, is het veel minder.

Hij heeft wel enkele dingen toegegeven aan mijn ouders, maar op de uitnodiging van de politie om eens te komen praten op het bureau is hij niet ingegaan. Verder zegt hij dat het enkele keren is gebeurt en dat het niks voorstelde. Ik wou het zelf heeft hij ook nog eens gezegd tegen mijn moeder.

Ik kan me wel dwang herinneren, maar ook heel vaag. Het gebeurde juist vaak. Meerdere keren per week. Ik mocht ook niks vertellen en dwang. Ik moest het doen. Hij is meerdere keren aan de drank geraakt en afgekickt. Ik ontken hem als ik nieuwe mensen tegenkom. Na verloop van tijd vertel ik er iets over. Hij heeft mijn seksualiteit verpest en mijn kind zijn. Ik deed dingen op een verkeerde leeftijd waar ik helemaal niet aan toe was.

Mijn huidige hulpverlening is van alles op de hoogte maar kiest ervoor om het verleden te laten rusten en mij vol te stoppen met medicijnen. Natuurlijk ben ik inmiddels wel weer verslaafd aan de medicijnen. Ik vind dit geen oplossing te meer omdat de klachten blijven en ik mij maatschappelijk zo ook niet kan handhaven. Ik dreig weer mijn woning te verliezen, hoewel ik mij er nu minder druk om maak.

Momenteel ben ik vooral veel alleen en eenzaam. Ik doe veel dingen voor mijn moeder. Die ik nu veel meer zie, maar we hebben veel ruzie of ergernis. Vroeger toen mijn vader nog leefde kwam ik alleen op zondag even koffiedrinken. Nu doe we eens per week boodschappen en kom nog wel een paar keer om bv het gras te maaien.
Ik heb wel de neiging nu ik met dit verhaal bezig ben om alcohol te gaan kopen. Tot nu toe heb ik dat bewust niet gedaan. Ik weet dat het niet goed is om mijn verdriet weg te drinken, bovendien komt het verhaal ook niet ten goede als je het dronken opschrijft.

Het liefst zou ik verhuizen uit deze plaats, maar vanwege mijn moeder doe ik dat nog niet. Een nieuwe plaats een nieuw begin en dan hoef ik hem ook niet meer tegen te komen. Ik zie er ook tegen op om als mijn moeder dood is contact met hem te hebben om het huis te verkopen of erfenis te verdelen. Misschien kan ik daarvoor een notaris of zo regelen.

Seksueel misbruikt in Kaapstad

/3 Reacties/in /door

Mijn ouders vertrokken naar Kaapstad van uit Nederland. Mijn vader werd ziek en werd geholpen een eigen bedrijf op te richten. Om de huur van onze woning te helpen betalen logeerde er weleens een huurder in de extra slaapkamer op de bovenste etage van deze ruime woning aan de Burnside weg in de wijk Tamboerskloof. Ik was in 1968 vier jaar toen Henry bij ons kwam logeren. Hij was een lange man met donker haar en met een getint huid. Hij was gek op motoren, repareerde en verkocht ook later motoren in Groenpunt en Seepunt bij Kaapstad.

Mijn ouders gingen regelmatig op een zondag naar de avonddienst om 19:00 in Kaapstad. Ik lag dan al op bed, en één van de andere twee kinderen bleef thuis. Ik lag alleen boven met Henry een paar meter verderop als huurder. Op een zondagavond maakte hij mij wakker. Hij beloofde mij een cadeautje als ik met hem naar zijn kamer zou gaan. Hij tilde mij op zijn schouders. Later realiseerde ik mij dat hij dat deed zodat mijn broer of zus beneden mij niet zouden horen lopen. Dit is een paar keer gebeurd. Ik moest hem aftrekken (wist niet wat het voorstelde) en hij speelde met mij.

Elke keer bood hij een cadeautje aan. Als ik dan de andere ochtend tegen mijn moeder zei dat er een cadeautje zou liggen maakte zij dat af als dat ik dat gedroomd zou hebben. Mijn moeder vertelde ooit eens dat deze man de lakens zo had besmeerd met sperma dat het niet meer schoon te krijgen was. Maar zij weet niet wat Henry gedaan heeft. Ik vind het heel erg dat ik dat haar niet kan vertellen op haar hoge leeftijd. Het kleine jongetje in mij hunkert daar zo naar.

Op de ene avond mocht ik van  Henry zijn helm opzetten. Wij zouden gaan motorrijden zei hij. Ik kreeg de dreigement dat ik niet mocht huilen want dan…! Ik begreep het allemaal niet. Ik moest met mijn handen op het bed leunen en ik voelde een pijn. Ik had geen benul wat er allemaal gebeurde maar bleef op mijn handen leunen. Na afloop veegde hij in de badkamer het bloed weg. Ook deze handeling begreep ik niet. Daar hielp mijn moeder  mij toch mee toen ik leerde naar het toilet te gaan. Henry knielde en keek mij heel boos aan. Hij waarschuwde mij dat als ik iets zou zeggen tegen mij moeder hij mij zou komen halen. Er zou iets erg gebeuren. Hij klonk boos en hield mijn arm vast waar tijdens hij mij heen en weer schudde. Toen mijn ouders uit de kerk kwamen riep ik hen. Er was iets ergs gebeurd. Maar waarom ik het niet vertelde weet ik niet. Ach het was allemaal een nare droom vertelde mij ouders mij. Ik mocht even in de woonkamer zitten. Mijn haar werd gekamd want dat zat door elkaar. De parkiet mocht op mijn schouder en er werd een foto gemaakt.

in 2009 kwam op een avond de herinneringen terug. Ik had het verdrongen. Het verdriet dat volgde…de beerput ging open. Antwoorden kwamen op vragen. Nu wist ik waarom ik na de misbruik van ‘Cock Cocks’ droomde. Henry sprak Engels en ‘lul’ is ‘cock’ in het Engels. Mijn zelfbeeld was kapot. Elke keer wanneer iemand boos naar mij keek was het alsof iemand mij mij aan mijn borst greep. Ik ging conflict uit de weg. Ik maakte het iedereen naar hun zin. Ik had geen vrienden, en kon geen relaties beginnen. Besluiten nemen kon ik niet. Ik voelde altijd eenzaam en down. Ik wist nooit wie ik was en wat ik wilde. Aanraking vermeed ik altijd. Nachtmerries volgde mij en eindigde vaak met een rauwe kreet. Mijn studie later aan de universiteit kon ik niet afmaken. Ik verlangde ontzettend naar huis omdat ik 1 200 km van huis was.  Altijd maar dat zwartgalligheid en eenzaamheid. Op school viel het op dat ik altijd alleen tijdens de pauze liep. Ik had geen zelfvertrouwen en ik moest naar de school psycholoog. Ik voelde altijd anders…ik hoor nergens bij. Ook bij mij eigen gezinsleden heb ik tot op heden altijd het gevoel dat ik niet vanzelfsprekend bij hoor. Vaak werd ik buitengesloten door leeftijdsgenoten. Dit gebeurde soms overduidelijk. Ook momenteel nog gebeurt het nog…het gaat gewoon zo. Kerst 2012 zat ik alleen. Maar buitenlandse bezoekers uit de kerk mochten wel bij familie aanschuiven op kerstdag… voor mij was er geen plaats. Dit alles maakt zo ontzettend zeer.

Dat dit allemaal heeft kunnen gebeuren, dat niemand acht heeft geslagen op mijn signalen, dat ik mijn hele leven door het allemaal alleen moest doormaken, schrijnt heel erg. Dit ondanks hele goede therapie dat ik heb: psychotherapie en EMDR. Alle verdriet en verloren kansen in mijn leven is allemaal te danken aan Henry die zijn handen niet thuis kon houden. The English speaking tall and blass man Henry who lives in Green Point or Sea Point near Cape Town repairs and sells motorbikes. I want to tell Henry what he did to me with him abusing me sexually in 1968. Ik wil dat ik Henry kan vertellen wat hij mij heeft aangedaan.

In Cothen bij psychodrama leerde ik dat ik ook met de dader kan praten als iemand die rol wil spelen. Mijn therapeute heeft deze rol op haar genomen. Ik kon de dader vertellen wat hij mij heeft aangedaan. Woede, heel veel woede kwam er bij mij naar boven. Maar ik heb het gedaan. Ik ben naar het huis gegaan in Kaapstad, ik heb alles wat ik in het begin heb opgeschreven verbrand en het as  in de tegenwoordigheid van mijn zus over de stad later uitwaaien. Ik wil verder, ik wen en Henry is een ‘big loser’.  Ik mocht iemand helpen die dit in zijn familie had gezien. Ik heb veel aan het geloof gehad ook al was ik vaak boos op God die dit heeft toegelaten. Ik was slachtoffer. Ik ben nu een man waar Henry niets meer over te vertellen heeft. Hij is als een regisseur uit mijn leven en denken verdreven.

 

Misbruik door E.H. schoolhoofd Sint Annaschool te Hilversum

/8 Reacties/in , , , , /door
E.H.

Hier zat oorspronkelijk meteeen al een scheld kanonnade.:-/

Eigenlijk te veel eer om je naam voluit te gebruiken, daarom zal ik je hier gewoon kortweg E. noemen.
In jouw, denk ik, eigen zoektocht naar je homoseksualiteit, heb je gemeend mij (onder anderen) ook mee te moeten nemen op je tocht.
Ik herinner mij veel leuke dingen die we hebben ondernomen, altijd samen met mia en evt anderen die er dan toevallig ook waren. Schiphol, flevohof, varen op het eemmeer naar de opera destijds allemaal leuke dingen die ik vaak nog niet eerder had gedaan. Logeerpartijtjes, met je neefjes en nichtjes bij jullie thuis, waarvan ik nu denk, mijn god heb je die ook gebruikt?
Aan de andere kant herinner ik me ook de vele keren dat je me mee hebt gesleept in seksuele handelingen waar ik op dat moment nog heleaaal niet klaar voor was. Op 7 jaar toen het in mijn herinnering begon, zonder enige seksuele ervaring uiteraard en dat had ook nog even zo moeten blijven. Idiote perverseling.
 Een greep uit de lokaties.
-tesselschadelaan
-bazelstraat
-roggeveenstraat
-olivier van noortstraat
-woerden in de lift
-annaschool
-buiten in de openlucht
Thuis in het huis van jou en mia gebeurde het meeste. Op de bazelstraat en daarvoor de tesselschadelaan.
In het huis waar ik woonde op de de roggeveen straat en de olivier van noort.
In lift in woerden in de flat waar mijn zus els woonde .
In het veld bij het corversbos in hilversum. Op de annaschool, de houtbouw en het stenen gebouw aan de overkant. En waarschijnlijk nog meerdere locaties die ik ben vergeten.
Ook herinner ik me vreemde dingen die je me vroeg of vertelde.  Of ik vaak een erectie had en of ik wist waarom dat gebeurde. Ik wist op dat moment nog van niks, laat staan waarom een jongentje van 7, 8 jaar een erectie zou krijgen. Daar val je zo’n joch toch niet mee lastig. Je gaf me seksboekjes met fotoos van mannen met stijve piemels en die van alles met elkaar deden, waar ik nog nooit een fotoo van had gezien. Nu denk ik , was dat om me voor te bereiden wat er komen ging? Wat er allemaal mogelijk was? Wat was jij toch een perverse pedo.  Een klootzak,dat was je…E
Wat later vertelde je me over avonturen in een sauna in amsterdam, waar jij in die tijd naar toe ging en waar je seks had met mannen. Wat moest ik er in vredesnaam mee met die kennis? Verder vertellen? Aan wie dan in vredesnaam? Je liet me kijken naar pornofilmpjes op de projector op zolder van de bazelstraat. Deed een buis in je stijve pik en deed die helemaal erin tot onderaan. Wat was daar dan toch in vredesnaam de bedoeling van?
Je deed me ook geloven dat er niks raars aan was wat er gebeurde , maar dat ik het toch maar niet moest vertellen aan iemand wat je bij me deed. Als het niet raar was, waarom voelde het dan wel zo, waaarom had ik dan het idee dat er iets niet klopte. Nu weet ik dat de dreiging van jou dat wanneer ik  het wel aan iemand vertellen zou, loos was. Toen echter, was ik daar door geïntimideerd en heb dan dus ook, helaas, mijn mond over gehouden. Had ik maar iemand verteld wat er gaande was. Had ik maar, toen het bijna uitkwam en mn moeder die seksboekjes, die ik van jou had gekregen, had gevonden, mn poot stijf gehouden. Maar ik voelde me alleen maar verraden, door jou aan de telefoon, tijdens het gesprek wat mijn pa en ma met jou wilde hebben nav die seks boekjes en door mn ouders die mij niet hadden geloofd. Wat zou ik je nu, toen graag ten onder hebben zien gaan.
De seksboekjes.
Die had je mij gegeven, wanneer weet ik niet meer. Ik weet nog dat ik ze verstopte onder de zitting van een luie stoel, waarin zich een holle ruimte bevond. Het waren volgens mij duitse boekjes.
Op een dag vond mijn moeder die boekjes. Ik had ze bekeken en ik had ze niet goed terug gestopt op de verstopplek, dus das was bingo. Wat voelde ik me door de grond gaan toen ik thuis kwam en de boekjes beneden op tafel zag liggen. Of ik daar iets van wist en van wie ik die gekregen had. Ik loog dat ik die gekregen had van een vriendje die ze weer in een container bij de annaschool had gevonden. Daar veegden wij samen de vloer van het speelterrein en verdienden daar wat mee. Mijn moeder belde meteen de moeder van vriendje en het kwam dus uit dat ik gelogen had. In mijn beleving zat er niks anders op dan te vertellen dat ik ze van E. had gekregen. Toen die thuis was belde mijn moeder meteen op met de vraag of zij iets konden komen verifiëren. ‘S avonds gingen ze en ik bleef achter kapot gaand van de spanning.
Na enige tijd ging de telefoon 02150 10114 zwart bakeliet.
Het was E. Hoe ik het in mijn hoofd had durven halen om te zeggen dat ik die boekjes van hem had gekregen. BAF! Dat kwam aan. Dat had ik niet zien aankomen. Wederom voelde ik me door de grond zakken. Ik wist niet anders te doen dan hoorn erop gooien en ik begon vreselijk te huilen. Wat voelde ik me verraden. Door E. maar ook door mn vader en moeder, die dus niet mij geloofden, maar E.
Hun thuis komst terug van het gesprek en wat er daarna gebeurde ben ik kwijt. Kan ik me niets meer van herinneren. Ook niet of ik straf heb gekregen, hoewel me daar wel iets van bijstaat, vaag.
Wel weet ik nog dat wij met zijn tweeen het er nog wel over gehad hebben en in wat voor een lastig parket ik jou had gebracht, so what? Ik zou wensen dat ze mij wel geloofd hadden en dat jij giga van je voetstuk zou zijn gevallen. BAM! Zo het ravijn in. Je verdiende loon!
Wat een ongelofelijke klootzak en hufter ben je toch geweest hop!
Van de week ’s ochtends op de fiets naar mn werk valt me opeens iets in. Ik zit te overdenken wat ik geschreven heb , met name over het gedeelte leuke dingen wat we ook hebben gedaan. Daar wringt wat. het klopt niet in eens. Plots valt me binnen dat datwaarschijnlijk helemaal niet was om mij een plezier te doen, maar om me monddood te maken als ik er ooit iets van zou zeggen. Dan zou ik een ondankbaar jongentje zijn geweest en zou voor jou op dat moment de kous af zijn geweest en klaar. Dit is invullen van mijn kant, maar ik denk wel dat het zo zat. Toen pas op de fiets op weg naar mn werk, voel ik me pas vies en zo ontzettend gebruikt door jou. ongelofelijke vuil stuk vreten!  ik walg er steeds meer van. Ik zou je zo graag op je smoel willen rammen op dit moment.
Ik dacht dat de boosheid en de wrok een beetje verdwenen waren, maar het is er nog volop. Ik was zelfs bezig om een beetje compassie te proberen te vinden in mezelf, maar is denk ik pas later aan de orde..
Wat je met me deed.
Het begon, zo herinner ik het mij in ieder geval, met vragen van jou, aan mij. Of ik wel eens een erectie had, of ik wist wanneer dat gebeurde.of ik me al wel eens aftrok. Vragen waar ik me op het moment geen raad wist. En ik wist niet waarom mijn piemel af en toe wel eens hard werd. Ik dacht dat dat te maken had met boosheid. Ik herinner me het suizende gevoel in mn hoofd wanneer dat gebeurde en dat relateerde ik aan boosheid. In ieder geval wist ik me geen raad met de vragen en wist er ook niet de antwoorden op. Rare vragen vond ik het maar.
Later begon het lichamelijke contact en ik herinner me dat dat altijd eenrichtingsverkeer was. Jij raakte mij aan. Wreef over mn broek, pakte mn piemel beet kneep erin. Later ging je hand in mn broek en raakte je hem echt aan. Ik kan me niet meer gerinneren of ik er opgewonden van raakte in dat stadium. Ik weet nog wel dat ik het zeer vond doen wanneer je mn eikel aanrakte wat dus ook gebeurde. Ik zal zelf ook vast al eens gemerkt heben dat die plek erg gevoelig was, maar was nog niet zo ver dat ik er zelf mee speelde. Pffff zucht shit. Wat een rare eikel was je toch, om maar in de gebezigde termen te spreken…
Weer daarna moest ik je ook aftrekken en jij deed dat bij mij. Ik kan me niet erinneren of er dwang bij kwam kijken. Ik deed het omdat je het vroeg en omdat er zo’n ongelijkheid in het spel was kon ik ook op dat moment niet anders. Vervolgens begon je met pijpen, hoewel dat later in de tijd is volgens mij. Jij deed dat altijd bij mij en een keer staat me nog heel erg bij. Dat was in de houtbouw van de Annaschool op een zaterdag dat ik bezig was met het schoonmaken van het schoolplein. Een klusje waarvooor ik door jou ook betaald werd. Ook weer een slimmigheidje van je verdorven geest. Me betalen voor iets waardoor ik mn mond wel zou houden.
Op de annaschool had ik op dat moment net pauze en was even wat aan het eten. Ik moest uit dat hok komen omdat daar de achterburen vrij zicht hadden. Dat risico wilde je niet lopen. Dus je vroeg me in de hal te komen en daar begon je weer met aanraken en met als doel dit keer om mij af te zuigen. Ik zie je nog door je knieen gaan en mn broek losmaken en ik weet zelfs nog welke broek ik aanhad, een donkerrode  corduroybroek. En toen nam je gewoon mn piemel in je mond en begon erop te sabbelen. Ik had je ter plekker in je bek moeten pissen, lulhannes. Maar dat deed ik niet. Ik liet het gebeuren en ik geloof dat ik het helemaal net onaangenaam vond, maar raar vond ik het wel. Yek, als dit schrijf en weer nalees walg ik van je, E!
Wat me ook nog steeds achtervolgt is dat je na een logeer partijtje bij jullie me vertelde dat je me anaal gepenetreerd zou hebben. Nu denk ik dat dat onmogelijk is. Dat had destijds zo pijnlijk moeten zijn geweest dat ik daar wakker van had moeten zijn geworden. Kan niet anders. Het heeft me zo lang achtervolgd omdat ik later heb gedacht dat ik misschien wel geinfecteerd zou kunne zijn geweest door jou, omdat het in de periode is geweest dat je volgens jou veel in de sekssauna kwam. Ik heb me door de huisarts destijds laten verwijzen naar het ziekenhuis om me daarvoor te laten testen.
Ook heel vreemd is het kunstje wat je me toonde waarbij je een glazen thermometer in je lul drukte. Via je eikel duwde je dat ding een heel eind naar binnen en met enoge trots liet je zien hoe dat aan de onderkant zichtbaar was als je het doorduwde. Dan verscheen er inderdaad een uitstulping wat dan die thermometer moest zijn. Goochelen kon je niet dus het zal wel zo zijn geweest.
Een van de keren tegen het eind van de periode waarin je me hebt ge/misbruikt staat me nog een scene bij van ons in de slaapkamer op zolder. De slaapkamer van jou en mia nota bene. Ik weet nog dat ik op het bed lag en dat jij over me heen naar boven kwam kruipen eigenlijk. In boze dromen heb ik dat beeld nog wel eens teruggezien…
Maar hoe dan ook, ik zag je op me af komen en vooral zag ik je stijve lul op me af komen en ik begreep wat er aan zat te komen. Op jou uitnodiging om die lul van jou in mn mond te nemen of er aan te likken ben ik toen niet in gegaan en heb toen voor het eerst laten weten dat me het te ver ging en ik heb toen mn hoofd afgewend, zonder verder iets te zeggen in mijn herinnering was de lol er toen voor jou af en ben je van me afgekropen en heeft zich verder ook niets meer voorgedaan.
Dat het achteraf zo simpel was had ik eerdermoeten weten, maar neem ik mezelf niet kwalijk. Maar ik denk dat ik op de juiste leeftijd was om er afwijzend op te reageren. Voor de eerste keer YEAH!!!
Er zijn ongetwijfeld nog vele keren geweest. Ik heb het idee dat je nooit een gelegenheid voorbij liet gaan, maar het leek wel of de gelegenheden zich minder vanzelf aandienden. Of het nou was dat ik alerter was om noet alleen meer met je ergens te zijn, of dat at een andere reden had,dat weet ik niet meer.
Wat heeft het mèt mij gedaan.
Die laatste keer, toen was ik denk ik  13-14 jaar. Ik heb toen met mezelf afgesproken dat ik me nooit meer door een man zou laten aanraken. Niet zo letterlijk denk ik, maar er is wel een knop omgegaan in mn hoofd toen die me ervan heeft weerhouden dat ik zowiezo seks had met iemand. Man noch vrouw.
Ik keerde me geheel daarvan af. Seks was voor mij raar en klopte niet als het gebeurde, dat is wat ik in ieder geval met jou heb ervaren. Ik durfde ook nooit grapjes en moppen over seks te maken. als ik dat zou doen dacht ik dat iedereen zich zou afvragen hoe ik aan die moppen op opmerkingen zou komen en dat meteen zouden koppelen aan mijn “fijne ervaringen” met jou. Alsof het op mn voorhoofd stond geschreven. Wat je je in je hoofd kan halen.
Ik heb mezelf aangeleerd om me onzichtbaar te maken. Onder het maaiveld blijven. Niet opvallen! Niet al te goed je best doen bij sport of anderszins op school. Dat zet je alleen maar in de spotlight en moet je zeggen wat je ervan vindt of hoe je tot een conclusie bijvoorbeeld gekomen bent. Altijd de angst dat bij dat wat ik zou zeggen ik altijd meteen door de mand zou vallen en overduidelijk zou zijn dat ik op jonge leeftijd al zeks had gehad en me dat meteen een vuilak zou maken. Angst angst angst….
Ik heb jarenlang gevochten tegen mn homoseksualiteit. Achteraf gezien wist ik dat uiteraard al tijden, maar ik bleef het ijzerenheinig ontkennen naar mezelf en naar anderen. Het werd me sporadisch wel eens gevraagd. Ook in berlijn destijds met karsten werd het gefluisterd in de bar van de camping waar we verbleven op zoek maar zijn familie. Ik hoorde twee mannen smoezen over “schwule” en ik wist genoeg, dat ging over mij. Hoe mis hadden zij het en ik had weer een deukje in mn ziel. Iedereen kon het zien, zie je wel, dus moest ik het harnas nog maar weer eens verstevigen.
Ik werd op straat in Hilversum aangesproken door een, denk ik , oostblok jongen, die me vroeg of ik ook met mannen sliep, hij was op zoek naar een slaapplaats. NEE blafte ik hem toe. En weer er met mn neus opgedrukt. En ik maar vechten tegen mezelf en het fort rondom me weer versterkt.
Het besef dat ik homo ben drong zich steeds verder op en de druk werd groot. Ik moest het uit die kast, maar dat kon niet, dat zou niet kloppen met mn afspraak met mezelf.
Op mn opleiding SPH ben ik gestrand in het derde jaar omdat in mn supervisie me steeds meer in de hoek drukte van het moeten vertellen. Men voelde aan dat er iets aan de hand was en ik weigerde te vertellen wat. Het gevolg: supervisie niet gehaald en gezakt. Maar liever dat dan uit de kast…
Kortom, ik heb me jarenlang laten weerhouden van dat wat ik ben, homo. Het duurde nog jaren voordat ik dat eindelijk voor mezelf en anderen durfde te bekennen, ik val op mannen.
Tegen een collega kon ik op gegeven moment niet meer voor me houden dat ik voor hem viel als een blok. Onno, laapershonk collega, vertelde ik dat op een vakantie met zn tweeen in Frankrijk. Hij schrok zich rot! Dat had hij niet zien aankomen…arme onno
E. H., kuttekop.
Ik haat je voor wat je mij, mia, bas en fem, eigenlijk de hele famile hebt aangedaan. Daarnaast ook nog al de anderen die je hebt misbruikt. Hoeveel dat er nog zijn kan ik alleen maar gissen. Je hebt geen idee hoeveel levens je overhoop hebt gehaald met je misselijke streken. Hufter.
En toch,merk ik, dat mn boosheid afneemt en soms weer opplaait.
Ik hoop dat ik ooit nog eens iets van vergeving richting jou in me kan vinden. Door dit alles op te schrijven merk ik dat het me minder in zijn greep heeft allemaal. En zo hoort het ook. Je hebt me een aandenken voor het leven gegeven, maar de tijden dat het mijn leven beheerst zijn voorbij.
Paul.

mijn bericht

/46 Reacties/in /door

ik ben tussen mijn 12 en 16 jaar wekelijks misbruikt in sporthal en zwembad ook heb ik last met mijn vrouw ze weet hier van mijn vraag is of er ook mensen zijn die hier door lichamelijke problemen hebben ik zelf wel ook heb ik problemen op het werk met mannen werk binnen de sw moet ik dit ook bespreken met een uroloog durf het niet zo goed

Mijn leven

/3 Reacties/in /door

Mijn Leven,

Ik ben een man van 33 jaar , heb 2 toffe kinderen en een mooie vrouw(met X samen van ‘98) maar toch blijft het seksueel misbruik dat ik meegemaakt heb als kind me achtervolgen. Wanneer het juist allemaal begonnen is weet ik niet maar ik weet wel dat het geduurd heeft tot mijn 10 jaar. Als kind besefte ik niet wat me overkwam , hij zij altijd dat ik dit moest zwijgen want anders kwam de politie mij halen . Toen het misbruik stopte had ik er geen probleem mee wat me overkomen was , het leven ging zijn gewone gangetje . Mijn vader is ook een alcoholici en na enige tijd kon mijn moeder dit niet meer aan en kwamen mijn tante (zus van mijn vader) en nonkel praten met hem waarom hij zoveel drinkt . Zelf zat ik achter een deur te luisteren wat er allemaal gezegd werd want ik had veel bang dat hij over dat misbruik iets zou zeggen ( ik dacht dat dit allemaal mijn schuld was) . Na enige tijd is hij dan gestopt met drinken en ging ons speelgezin gewoon verder. Ik werd verliefd op x en alles was zo fijn . Onze eerste uitstapjes , vakanties en mijn eerste seksueel contact, Alles verliep zoals het moest lopen . Na 5 jaar relatie ging het plots mis ik (22 jaar) begon te twijfelen of ik x nog graag zag omdat het plots op seksueel vlak blokkeerde en ik wist met mijn emoties geen blijf meer. Nog steeds wou ik niet naar mijn binnenste luisteren . Na het eindigen van onze relatie ( waar ik veel spijt van heb) is het dan toch terug goed gekomen maar na 3 maanden begonnen de problemen weer met mij . Op een maandag ochtend wanneer ik normaal moest werken ben ik niet gaan werken en gewoon naar Antwerpen gereden en daar ben ik met iemand gaan praten over mijn seksueel misbruik( iemand van het jac) . Deze vrouw heeft mij goed geholpen en had me gezegd dat ik dit eerst aan x moest zeggen . Je kan niet geloven hoe mijn lichaam onder spanning stond ,ben toen x gaan opwachten langs de baan want ik wist met me zelf geen blijf meer. Samen iets gaan eten langs de autostrade en heb toen mijn grote geheim ( trauma) verteld . De tweede stap die ik moest zetten was het vertellen tegen mijn moeder . Ben toen rond 20 h naar huis gereden en alles verteld . Mijn moeder vond dit verschrikkelijk en even later kwam hij thuis en dit was het rotste punt voor ons gezin , je had die blik in zijn ogen moeten zien . Maar nog steeds wist ik niet wat er allemaal ging gebeuren , ik had zelfs nog medelijden met hem in de plaats van met mezelf want ik dacht nu ik dit allemaal verteld had alles na een tijdje beter zou gaan . Ik ben toen ook voor het eerst naar een psychiater gegaan ,eerst ik alleen en daarna ook samen met x . Kreeg voor het eerst pillen voorgeschreven (xanax ) maar na 3 maanden (ik bleef grotendeels bij x slapen) kon ik het niet meer aan was met maten van het werk iets gaan drinken en ben dan doorgereden naar de zee samen met een fles porto en een mes , heb toen voor het eerst in mijn armen gesneden ( wat deugd deed). Na vele oproepen op mijn gsm heb ik dan toch opgenomen en terug naar huis gereden , ik was totaal op( heb toen vele bezoeken gebracht aan psychiater en therapeuten ) ! Van toen af ben ik volledig bij x gaan wonen en als ik naar ons moeder wou moest ik eerst bellen zo dat hij wegging . Na de dood van mijn grootmoeder ben ik en x gaan samenwonen in het huis van grootmoe, zalig was dat alles ging perfect , had het soms nog moeilijk maar dat ging zowat op en af . Ik had zelfs momenten als ik me perfect voelde gewoon kon doen tegen mijn vader. Even later trouwde ik met x en kregen we onze eerste zoon( is nu 6) , tweede zoon( is nu 3 jaar ) en kochten een mooi huis , ik kon het bijna niet geloven . Maar met het ouder worden van onze kinderen ( zij bleven veel bij mijn moeder) kon ik hem daar niet meer verdragen . Ik vertrouwde hem niet samen met mijn kinderen en zei tegen mijn moeder dat ze de kinderen nooit alleen mocht laten . Ik werd er gewoon gek van , het idee dat ik mijn kinderen in dat huis laat . Na vele ruzies is mijn vader dan toch weggegaan , wat een hele opluchting was voor mijn probleem . Nu konden wij onze kinderen veilig bij ons moeder laten slapen. Maar nog steeds is mijn lichaam onrustig ( schaamte , spanning, niet kunnen genieten ) . Op dit moment staat mijn relatie met x zwaar onder stress omwille van het seksueel misbruik , de drukte thuis .Want ik weet dat x het ook heel moeilijk heeft gehad want zij heeft mij steeds moeten steunen in al die moeilijke tijden. Hierdoor heb ik op een bepaald moment ontdekt dat zij verliefd was geworden op iemand anders , wat mij heel veel pijn heeft gedaan en het beetje vertrouwen dat ik nog had in de mens had is op dit moment even zoek. Ik heb x dit vergeven maar makkelijk is het niet . We zijn op dit moment volledig uit elkaar gegroeid , samen doen we bijna niets meer . Had dit nooit verwacht dat ik dit allemaal zou meemaken . Wat ik wel weet is dat ik x niet wil opgeven maar op dit moment weet ik niet meer wat ik voel en ik weet dat dat bij haar ook zo is. Vroeger kon ik goed met x praten over alles , mijn trauma wat me dan deugd deed , over ons , de kinderen . Waar we nu nog enkel over praten is het gevoel dat weg is en soms nog ruzie over de misstap van x. Het is wel zo dat dit seksueel misbruik me ook sterk veranderd heeft . Ben wat negatiever geworden in het leven en mijn vertrouwen in de mensen is ook zoek. Het enige wat me op dit moment doet leven zijn mijn kinderen want hen wil ik alles geven wat mij is afgepakt. Want mijn vader heeft mij diep geraakt maar ik kan er nog steeds niet over praten met vrienden van me. Wat het akeligste is dat ik soms contact zoekt met hem , dit gebeurt vooral op momenten dat ik me sterk voel . Heb dit contact gezocht omdat ik dacht dat dit zou helpen in het verwerkingsproces , wat dus niet is. Heb al de gevoelens al gevoeld over mijn lichaam die je normaal in een leven moet voelen. Ik hoop dat ik alles een plaats kan geven maar op dit moment ben ik radeloos .
Fase1 Mijn kindertijd:0-10 jaar
Het seksueel misbruik had plaats van … tot ik 10 jaar was. Na het misbruik heeft mijn lichaam dit trauma afgedekt . Hij misbruikte mij in bad, of kwam mij halen uit de kamer , het was zelfs ook al gebeurt als we gingen zwemmen. Heb het nog steeds moeilijk om feiten te vertellen of op te schrijven zo vies en gruwelijk waren ze .
Fase2 Mijn tienertijd:11-20 jaar
Na mijn 10 jaar is alles gestopt en ging mijn leven gewoon verder . Ik werd 13 en ging naar het middelbaar , Van het 1 tot het 4 de middelbaar was ik steeds bij de eerste van de klas . Na het 5 de middelbaar ben ik beginnen uitgaan en was het gedaan om bij de eerste te zijn . Ik ben van mijn 17 tot mijn 19 jaar drugs beginnen te gebruiken en drank , dit was natuurlijk een goed middel om alles nog verder in mijn lichaam te duwen. Vanaf mijn 19 jaar ben ik gestopt met drugs en een relatie met x begonnen . Dit was een leuke tijd omdat we veel naar fuiven gingen en zorgen hadden we niet , alles was nieuw voor ons. We waren nog jong en we hadden het echt naar onze zin.
Fase3 volwassen:20-30 jaar
Mijn relatie met x ging verder en het werd een serieuze relatie , hierdoor moest van het fuiven een stap terug doen . Ik ging meer over het leven nadenken en toen zijn de problemen begonnen en is het zure zwijgpotje ontploft . Vanaf mijn 22 jaar de fleur van het leven , die mijn vader met zijn daden gaat verwoesten. De volle lading van allerlei emoties kreeg ik over mij heen en dat zorgde ervoor dat ik mijn relatie met x even moest beëindigen . Al snel kwamen we terug samen want de liefde voor x was te groot. Maar dit goed gevoel van liefde kon niet verhinderen dat ik alles moest vertellen over mijn seksueel misbruik. Na mijn bekentenis ging het leven verder want onze liefde was sterk genoeg om verder te gaan en op mijn 25 jaar ben ik dan getrouwd met x. Zalig wij 2 die al zoveel hadden meegemaakt samen op huwelijksreis (hier denk ik nog vaak aan). Even erna kwamen de mooie spruiten , wat de kers op de taart was voor ons huwelijk.

Fase4 volwassen:30-32 jaar ( 6-11-2012)
Kinderen worden groot en de druk op onze relatie ook , x heeft het na de geboorte van ons 2 de kind moeilijk gekregen . Vooral op vlak van hulp van haar ma , want een echte moeder heeft ze nooit gehad . Hoeveel keer haar ma bij ons thuis geweest is kan je op 2 handen tellen . Ze beschouwde de tijd voor dat mijn ouders uitelkaar gingen ons moeder als haar ma want die kwam vaak op bezoek en paste veel op onze kinderen . An heeft het er heel moeilijk mee dat ik wou dat mijn ouders uit elkaar gingen maar ik kon niet anders . Ik wou een veilige plek voor onze kinderen als wij 2 werken waren. Ik wist ook wel dat dit mijn probleem niet ging oplossen want mijn probleem zit in me , ik deed dit enkel voor de klein mannen. Want toen ze nog baby waren wist ik dat ons moeder ze geen seconde alleen liet maar als ze ouder werden kreeg ik bang dat hij dit ook bij hen ging doen ( hen meenemen naar zolder , kelder , buiten ,….). Nog een reden waarom ik wou dat ze uit elkaar gingen was omdat ik mijn moeder begon te haten dat zij nog steeds bij hem bleef . Ze wou nog steeds het gelukkige gezinnetje spelen voor de buitenwereld. Ik kreeg voor dat ze uit elkaar gingen dikwijls de vraag van ons moeder : ja wil je anders dat we uiteen gaan? Ik zou hier moeten beslist hebben wat zij moeten doen . Terwijl het beste geweest zou zijn dat ze direct uit elkaar gegaan waren toen ik alles bekend had en dat mijn vader verhuisde naar een ander dorp . Het is ook zo dat ik en x te financieel afhankelijk zijn van ons moeder . Want zonder die geld steun hadden we nooit een huis kunnen kopen . Hierbij wil ik wel ons moeder bedanken voor alles wat ze al gedaan heeft voor ons. Ik weet ook dat zij het niet gemakkelijk gehad heeft. Al bij al heb ik en x het goed samen maar momenten dat we samen iets doen of samen genieten is even weg. Wat ook begrijpelijk is na alles wat we meegemaakt hebben . Zelf hoop ik dat ik met dit schrijven mijn verwerkingsproces versnel want het is hoge tijd ! Ergens begin ik ook wel te beseffen dat ik het een plaats moet geven maar wat is dat een plaats geven , moet ik dan gewoon aanvaarden dat ik in mijn kindertijd een handicap heb gekregen van mijn vader. Ik wil een normaal leven met het probleem in mijn achterhoofd en niet een probleem dat mijn leven bepaald bij het doen en laten . Heb ook wel het besef dat andere mensen zo iets hebben van kom man laat dit los en ga verder met uw leven je hebt alles om gelukkig te zijn . Vroeger dacht ik ook zo , maar na mijn zelfmoordgedachten vroeger begon ik te beseffen dat mensen met problemen van welke aard ook dit allemaal niet zo simpel is. Vroeger dacht ik ook wel eens als ik iets zag op tv over zelfmoord van : “ dat begrijp ik niet dat een mens tot zoiets in staat is “ maar ja als je dingen meemaakt in uw leven ben je daar altijd door getekend zeker. Wat mijn probleem ook is , is het vele piekeren over alles en nog wat. Als ik al het gepieker tot nu had moeten opschrijven dan had ik nu al een volledige encyclopedie . Wat ik ook nog hoop is dat er over seksueel misbruik meer gepraat gaat worden . Zodat er meer hulp is en de schaamte die je meemaakt minder wordt . Want soms als ik getuigen hoor op tv of lees op het internet geeft mij dit het gevoel dat ik niet alleen ben .