Archief voor categorie: verhalen

Beste Joep,
Het is ondertussen allemaal lang geleden, maar nog ruim op tijd om je alsnog deze brief te schrijven. De dood is namelijk eeuwig en wat zijn dan 45 jaar. Niets dus. Ik weet nog goed dat ik je voor het eerste zag en dat je met me kwam praten en me zelfs kwam troosten. Ik was eenzaam en niet gelukkig en ‘jij’ had dat gezien. Je opmerkzaamheid trof me. Een kind klampt zich daaraan vast. Ik zocht houvast in de vreemde wereld die het internaat destijds voor mij was. Je zocht mij steeds weer op, bekommerd als je was over mijn welbehagen. Steeds meer en dichter bij en ik had je steeds meer nodig… Ik keek tegen je op…
Maar dan werd je vervelend,… handtastelijk,…eerste geleidelijk, subtiel, dan kordater,… als vanzelfsprekend. Ik had dat niet graag Joep, dat moet je toch gemerkt hebben,…. Ik ben spontaan terug naar je kamer gekomen want ik wilde je niet kwijt en dan weer die vervelende dingen. Joep waarom deed je dat, je was toch mijn vriend. Je was mijn houvast in mijn wankele onzekere jonge leven… Ik moest nog alles leren… Zelfvertrouwen krijgen, vertrouwen opbouwen in mensen. Joep, dit is mij nooit meer gelukt. Jij die mijn beste vriend waart werd ook mijn grootste kwelling… Maar ik had niemand anders…Jij, de godsdienstleraar, die vanop het verhoog voor de klas orakelde over zonde en eeuwig brandden in de hel als het over het 6de en 9de gebod ging. Juist jij draaide er je hand niet voor om om kort nadien, zelf, ongegeneerd, systematisch, mij te misbruiken. Hoe moest ik dat als jonge puber rijmen? Heb je jezelf dat nooit afgevraagd?
Je bent regelmatig thuis geweest en ik zie je nog zitten aan de grote tafel,… op de ereplaats, als een wolf in schapenvacht, de huiskamer gevuld met de rook van je dikke sigaar. Alles liet je je welgevallen. Mijn moeder maakte speciaal eten voor je klaar want je waart ziek en mocht niet alles eten. Iedereen thuis herinnert zich dat nog. Jij zat daar als de grote weldoener. Jij, die je verlaagd had om bij een hard werkend, eenvoud gezin met 6 kinderen, mee aan tafel te zitten in je habijt,… dat stonk, trouwens je stonk altijd,… waste jij je niet?
Als ik weggegaan ben van het internaat ben ik je uit het oog verloren,… tot ik ging trouwen en mijn vader vond dat de man die mij zo goed begeleid had tijdens mijn moeilijke internaatjaren toch niet mocht ontbreken op dit heugelijke feest. Ik vond je eerst niet want je woonde niet meer in het klooster. Als ik voor de deur sta van een pastorie waar je toen verbleef, samen met mijn toekomstige echtgenote, en de deur open ging, zag ik je schrikken. Dit had je niet verwacht. Ik vertelde dat ik ging trouwen en je kwam uitnodige voor het feest. Onhandig en krampachtig mompelde je wat over… dat dat niet ging,…ziek zijn,…liever gerust gelaten werd… en nog wat, wat ik niet meer verstaan heb. En toen ik nog wat wilde zeggen was je al bezig de deur weer dicht te doen. Dit was de laatste keer dat ik je gezien heb of nog wat van je gehoord heb,… en leefde ik verder met mijn groot geheim.
Kennelijk waart je toch niet zo erg bekommerd om mij, want ik heb nooit nog iets van je gehoord. Toen ik je terug wilde opzoeken om eens over het verleden te praten was je dood,… stiekem vertrokken, mij de kans niet latend orde op zaken te stellen. Joep, je waart priester en naar ik aanneem, een gelovig mens. Waar ben je dan nu eigenlijk? Heb je alles een beetje geregeld gekregen om het toch naar je zin te hebben nu?
Toen ik aan je graf stond ben ik je komen vergeven. Je hebt me toch niet staan uitlachen, mag ik hopen. Ik meende dat, ik wilde eindelijk klaar zijn met de zaak. Heb je op je levenseinde helemaal niet meer aan mij gedacht? Heb je nooit gedacht, ik moet nog iets goed maken vooraleer ik op ‘de dag des oordeels’ sta? Kun je begrijpen dat ik lang als een bange en angstige wezel heb moeten leven, laverend tussen, voor mij, allemaal gevaarlijke en onbetrouwbare mensen. Het is moeilijk leven als niets of niemand te betrouwen is Joep.
O, ja, nog dit. Mijn Pa is al 27 jaar dood, gestorven aan kanker. Mijn Ma is ondertussen 86 en nog in goede gezondheid en verblijft tot haar gehele tevredenheid in een serviceflat. Ik woon al 15 jaar alleen en heb twee prachtige kinderen en twee al even prachtige kleinkinderen…En meer nog,’ het gaat goed met mij’. Dat wou ik je nog laten weten maar misschien verveel ik je nu en interesseert het je helemaal niet….Misschien heb ik wel je rust verstoord, sorry dan…..
Groeten van Willy