De gevolgen draag ik in mij
23-04-2018
Lang getwijfeld, lang nagedacht en lang gewacht. Vandaag komt aan dat alles een einde, net als dat er op een dag een eind kwam aan het 12 jaar durende, dagelijkse en constante gevecht dat jij mij gaf. Toen jullie uit elkaar gingen (mama en jij) had ik jullie ruzies echt wel gehoord, het geschreeuw, het gestamp en alles wat erbij kwam kijken. Kinderlijk als ik was dacht ik aan dingen als, je maakt de eekhoorntjes bang die onder de caravan zaten als we op de camping stonden. Op een gegeven moment nadat mama mij meerdere malen had weggenomen, bij jou uit de buurt, naar vakantieparken om daar vervolgens even te blijven en weer terug te keren en nadat jij haar had geprobeerd aan te randen midden in de nacht is ze van de hak op de tak weggegaan, ik bleef achter bij iemand die ik nauwelijks kende want in de tijd dat jullie nog samen waren was er ook weinig aandacht voor mij vanuit jou. Het enige wat jij stelde waren de regels, en die waren er genoeg.
Ik was altijd als enige gehecht geweest aan mijn moeder, en die was toen dus ineens weg. Verdwaasd, eenzaam en afgewezen bleef ik achter toen ik de volgende ochtend de ontdekking deed die alles veranderde, mama was weg, waarheen dat wilde je niet zeggen net als de waarom. Slechts 5 jaar oud was ik toentertijd.
Ik zocht veel affectie bij je, heb altijd geprobeerd bij je te komen zitten, maar dat mocht niet. Je duwde me altijd weg en zei dingen als: “Nee, nu niet of Ik heb het warm, ga weg!” ik kan me geen enkele keer herinneren dat wij gezellig samen knuffelend op de bank zaten of dat wij überhaupt iets gezelligs samen deden. Toen was het nog onschuldig, maar je werd steeds handtastelijker er kwamen rare spelletjes en ik moest ineens naakt bij je in bed slapen. Alles wat ik deed was fout, dat zei je ook. Je vernederde me met je woorden, je handen sloegen en vernederde me elke dag weer. Ongelofelijk hoe verdrietig en eenzaam ik me elke dag voelde, maar als je boos op me was kreeg ik wel je aandacht, het is in ieder geval een vorm van aandacht.
Zelfs de dagen die zo gezellig moesten zijn wist jij tot iets negatiefs te maken, jaren heb ik kerstmis en mijn verjaardag gevierd op mijn kamer met mijn knuffels om een klein boompje met lichtjes heen. Er was niks te vieren aan, ik huilde constant. Alleen, verlaten en gekwetst.
Op school ging het niet goed, jij zei mij dat het aan mij lag net als school, dat het niks met mij zou worden als ik zo doorging. Ergens had je vast gelijk want het is daarna ook niks met mij geworden, hoe hard ik dat ook probeer. Naast dat jij handtastelijk was, straalde ik schijnbaar een soort zwakte uit want er was nog iemand die mij ging gebruiken in seksuele zin, een jongen van school die slechts 2 jaar ouder was wist mij onder zulke druk te zetten om hem oraal te bevredigen dat ik op een gegeven moment daaronder brak en ik daarin meeging. Het bewijs werd voor mij steeds groter dat er niemand in deze grote boze wereld te vertrouwen was. Ik was toen pas 8 jaar oud.
Uiteindelijk had je mij zo ver gedreven dat ik geen andere uitweg meer zag, dan hoe bang ook, weg te lopen, ik zou toch niet gemist worden. Ik werd opgevangen door een familielid en de volgende dag gingen we op gesprek, weer gaf je mij de schuld, ik was het vervelende kind, ik luisterde niet, nee het lag zeker niet aan jullie. Ik was de boosdoener van dit alles, ik riep alles op mij af. Jij wist alles zo goed geheim te houden dat ik het die mensen ook eigenlijk niet kwalijk kan nemen, jij bent de beste leugenaar en manipulator die ik helaas ooit ben tegen gekomen.
Als 11 jarige waren de enige gedachte die ik had, dat ik dood wilden, dat ik er klaar mee was. Ik heb zo vaak naar mijn lamp aan het plafond staan staren en dan staan fantaseren over hoe ik mijzelf daaraan kon ophangen, ik heb zelfs een keer een mes op mijn pols gezet, gespeeld met de dood. Maar weer faalde ik, te bang dat ik was voor een pijnlijke dood. De dood zelf boeide mij niet, maar pijn had ik al zoveel, ik durfde geen extra pijn te voelen als ik tot mijn einde zou komen.
Het misbruik, slaan, gescheld en vernederen heeft gemaakt dat ik nu, zoveel jaar en foute keuzes in mijn leven later, nog steeds diep in mijn hart niet meer wil leven. Het is voor mij niet leuk meer.
Ik vertrouw niemand, kan geen band met mensen aangaan, ben psychisch in de war met mijzelf en wat ik nou eigenlijk voel en het vervelende daaraan is dat ik mij bij niemand bloot durf te geven, want jij hebt mij laten zien dat niemand te vertrouwen is. Ik bespreek dit soort dingen ook met mijn psycholoog, maar we komen helaas nergens. In gesprekken met anderen ben ik apathisch terwijl, als ik alleen ben ik huil en mij zo eenzaam en anders voel, ik zit in een vicieuze cirkel gevangen, een cirkel waarin jij en anderen een grote rol hebben gespeeld en nog steeds spelen.
Wat mij nog het meeste raakt is dat niemand zich om mij heeft bekommerd, niemand die vroeg hoe het met mij ging in die tijd. Ik gaf zoveel signalen af maar niemand reageerde erop, en als men dan reageerde dan werd er naar mij gewezen. Als iemand toch eens het gesprek met mij was aangegaan over hoe het echt thuis ging…. Misschien had de schade dan beperkt kunnen blijven.
Elke dag sta ik op, vecht ik een dag en ga dan weer slapen, voor hoelang ik dat volhoudt dat weet ik niet. Maar dat ik de gevolgen van jouw daden en die van anderen elke dag bij mij draag, ja, dat weet ik zeker.
Jij hebt me laten zien dat niemand te vertrouwen is, dat is natuurlijk alleen waar als iedereen zo is als je vader . Je hebt in de persoon die je denk ik als eerste heb gehad met je moeder om een vertrouwensrelatie mee te hebben de grootste teleurstelling ooit gehad . Degene die je het meest zou moeten vertrouwen bleek niet alleen degene te zijn die alles kapot maakte wat je als houvast nodig hebt als klein kind, hij nam je ook de tweede persoon af die net zoveel vertrouwen moet geven aan een kind dat de wereld wel vol is van nare dingen , maar dat de bescherming ertegen altijd dicht bij is.
Je probleem is denk ik nu , dat de wereld nog steeds een hoop ellende op je af kan laten komen , maar dat je geen zekerheid hebt dat dat je niet te veel is of gaat worden . Je hebt natuurlijk geen verzorger of ouder nu die je beschut en beschermt zoals een ouder dat voor zijn kind doet .
Als alles goed was gegaan , had je langzamerhand geleerd hoe zelf om te gaan met op je af komende problemen of gevaren , had je het vertrouwen ontwikkeld dat je steeds minder afhankelijk zou worden van je ouders , door te leren voor jezelf te gaan zorgen , zelf gevaren te leren onderkennen , voorzichtig om te gaan ermee , zelf oplossen als je het zelf kon hulp van anderen in te schakelen als je het niet alleen kon.
Wat je denk ik nu moet beseffen is dat je beschadigt en belast , toch zal leren om te gaan met een leven als volwassen wordend mens. Zelfvertrouwen ontwikkelend met alle dingen die je al lerend zelfstandig doet , je leert om te gaan met de negatieve , verkeerde dingen , die je kwaad kunnen doen , en er mee om leert gaan.
Je zult denk ik meevoelende en bewogen mensen tegenkomen die je kunnen helpen om dingen op te lossen , om het leven te leren leven. Ze kunnen nooit de plaats van ouders meer innemen , ook al omdat je geen kind meer bent , ze zijn denk ik wel te vertrouwen als je je niet instelt dat ze de plaats alsnog van je ouders zouden innemen en je zorgenvrij zouden moeten maken. Want dat kunnen ze niet en die verwachting zouden ze je ook nooit mogen geven.
Maar als je je helpen, steunen, een luisterend en een vooral meevoelend en meelevend oor hebben, dan kan je ze wel vertrouwen . Dat ze naar je luisteren en je willen steunen omdat ze zien hoe belangrijk het is dat jij beseft dat wat je door hebt gemaakt zo ingrijpend was, dat het volkomen logisch en begrijpelijk is dat je dat zo heeft aangegrepen en zo een stempel op je leven heeft gedrukt.
Het kunnen inzien met hulp , dat het logisch is, normaal is, begrijpelijk is, dat je er zo mee in de knoop zat en nog steeds , dat is het begin van het herstel .
Iemand die van 20 meter valt op zijn benen , die heeft verschrikkelijk veel pijn, de benen zijn gebroken zwaar gekneusd . Dat moet verzorgd worden , dat moet herstellen , daar is tijd en zorg en aandacht voor nodig .
Zo ook bij jou . Ik hoop dat je een zeer voorspoedig herstel proces zal meemaken . Heel veel sterkte , en gezondheid en beterschap
Eric,
Bedankt!
Beste Sem,
Een aantal maanden geleden las ik de getuigenis ‘Brief aan mijn overleden leraar’. Ik was daar erg door ontroerd, en zie, ik ben nog met die man in contact als soort soulmale.
Eergisteren, las ik jouw getuigenis. Man toch, wat een verhaal. Ik heb geen tranen meer, maar het raakte mij diep.
Ik ben nu 58 jaar oud, woon in uithoek van Vlaanderen. Mijn verhaal over misbruik is totaal anders. Bij mij was het een ‘goede vriend’ van mijn ouders. Hij heeft mij misbruikt van mijn twaalfde en dit bijna 15 jaar aan een stuk. Ook hij was een goede leugenaar en een meester manipulator. Ik gaf genoeg signalen uit naar mijn ouders, maar noppes. Ze waren altijd druk in de winkel bezig en hadden amper tijd voor mij. Ik was dus een ideaal slachtoffer.
Maar ondanks alles, lees ik dat jij hetzelfde meemaakt als ik. Veel dingen zijn gelijkaardig.
Ik heb geen gewone kindertijd kunnen beleven en al zeker niet een gelukkige jeugd. Ik moest ook altijd in de winkel werken van mijn ouders.
Let wel, misbruik ging zelden gepaard met agressie hoor. Het was meer pure manipulatie.
Ik was vaak suïcidaal, maar ben/was te laf om iets te ondernemen.
Ook ik, was op school een slechte student door dat misbruik.
Na enige tijd, werd ik dat seksueel misbruik ergens gewoon. MAAR de impact is tot op heden constant aanwezig. Nachtmerries, pleinvrees, angstaanvallen, uiterst zenuwachtig, niemand meer vertrouwen, veel vernederingen gehad, maar door vrouwen op werkvloer vroeger, niet weten wie ik eigenlijk was, constant gevecht met mijn geaardheid (ik was wel 20 jaar gehuwd, maar meer door sociale druk), introvert. Het ergste is dat ik nooit geen liefde kon geven of krijgen. Geen spontane knuffel. Jammer genoeg beginnen roken en ook teveel drank.
Ik heb het meer dan dertig jaar verborgen kunnen houden, bedoel, onderdrukt. In 2008 kwam alles als een tsunami naar boven. Ik durf het nu wel te zeggen tegen anderen, maar niemand begrijpt die situatie. Je voelt je dan opnieuw verdomd alleen en eenzaam. Mijn ouders, niets van begrip, mijn ex evenmin. Telkens hetzelfde antwoord: Och, het is zo lang geleden, vergeet het…. Dat is nu net een dooddoende reactie.
Ik dacht en denk het nog: Ik ben abnormaal. Wie ben ik? Ik heb een enorm laag zelfbeeld en voel mij op alle vlakken een mislukkeling.
Toch heb ik het tot 2008 kunnen oplossen door een overdrukke agenda te hebben. Eerst hogeschool secretariaat – moderne talen gestudeerd, dan toch naar universiteit Leuven om er Romaanse filologie te studeren (Franse en Spaanse taal- en letterkunde) al ben ik niet zo intelligent. Ook veel gegidst en amateurtoneel gedaan en in veel verenigingen gezeten, veel luisteren naar opera, …. Zolang ik mijn materie onder de knie had, kon ik zo min of meer functioneren. Ook destijds als leraar.
Nu ik wat ouder word en mezelf wat analyseer, besef ik maar al te goed dat al die dingen voor mij een soort vluchten was uit de werkelijkheid. Veel van die dingen die ik deed zijn onwerkelijk.
Maar in 2008, viel alles in elkaar. Ik werd plots apathisch, in niets nog zin, geen interesse meer in iets, opgesloten als een kluizenaar. Dan nog werkloos geworden, al 7 jaar. Al vlug verlies je als je sociale contacten. Niet leuk al was ik altijd een luisterend oor voor iedereen.
Vier jaar geleden heb ik mezelf wat vermand al blijft het verleden in mij. Nu doe ik twee volle dagen vrijwilligerswerk in het ziekenhuis hierbij. Vooral onthaal, mensen helpen om wegwijs te worden. Is heerlijk al hoor je veel miserie. Ik geef ook maaltijden aan kankerpatiënten over de middag. Zo relativeer ik mijn situatie wat. Vanaf volgende maand, aantal maanden wat gidsen in een historisch gebouw hier in Veurne. Zo blijf ik bezig en vergeet ik mijn eigen situatie. Goed evenwicht tussen miserie en wat cultuur.
Denk nu niet dat ik verwaand ben hè. Ik wou maar zeggen, ondanks verschillen, we toch veel in gemeen hebben. Ik los het op door wat is pas schreef.
MAAR, dan kan plots iets in je leven gebeuren waar je nooit aan dacht. Een dik jaar geleden, kwam ik in contact met een man van 60, niet direct uit de buurt, maar bon. In het begin was het puur lichamelijk.
Nu kan ik met fierheid zeggen, dat ik eindelijk kan zeggen dat ik die man graag zie. Hij is totaal mijn type niet, maar zowel uiterlijk als innerlijk is hij de mooiste mens ter wereld voor mij.
Ook hij heeft misbruik meegemaakt en daarom klikt het zo goed. Het is fijn om zo iemand eindelijk te hebben.
Sorry voor verwarde reactie, maar ben zelf wat verward.
Mocht je via mail willen doorpraten. Graag.
Hou je goed en een warme vriendschappelijke knuffel. Je bent zeker niet alleen.
didier.bourry1@telenet.be
Hoi Didier,
Bedankt voor je bericht.
Ik houd je voorstel in mijn achterhoofd, zal er eens over nadenken!
Blij voor je dat je de ware hebt gevonden!
Sem, dat beeld: een wanhopig, verlaten kind dat alleen op zijn kamer Kerstfeest probeert te vieren, samen met zijn speelgoeddieren rondom een verlicht kerstboompje…
Ik wil je alleen even laten weten dat ik het gelezen heb en dat het me aangrijpt.
Wat een bijzonder kind was je. Heel bijzonder.
Hallo,
Bedankt voor het lezen en je begrip.
Beste Sem, ik heb kort geleden jouw bericht gelezen van 23 april 2018. Ik reageer vanwege jouw eenzaamheid en verdriet en de lange duur daarvan. Hoe gaat het nu met je?
Je schrijft onder meer: ‘Ik vertrouw niemand, kan geen band met mensen aangaan, ben psychisch in de war met mijzelf en wat ik nou eigenlijk voel en het vervelende daaraan is dat ik mij bij niemand bloot durf te geven, want jij hebt mij laten zien dat niemand te vertrouwen is. Ik bespreek dit soort dingen ook met mijn psycholoog, maar we komen helaas nergens. In gesprekken met anderen ben ik apathisch terwijl, als ik alleen ben ik huil en mij zo eenzaam en anders voel, ik zit in een vicieuze cirkel gevangen, een cirkel waarin jij en anderen een grote rol hebben gespeeld en nog steeds spelen.’
Ik vind dit heel erg. Je ziet jezelf gevangen in een vicieuze cirkel. Zoals je zegt: je zit erin gevangen. Want je weet zeker dat er niemand geinteresseerd is in jou. Want je hebt dit nog nooit ondervonden.
Je hebt je bericht geplaatst. Heb je toen misschien toch gehoopt uit die vicieuze cirkel te komen? Al was die hoop misschien heel klein en ver weg?
Vanaf m’n vroege kindertijd was ik eenzaam. Wat ik meemaakte kon ik als kind niet begrijpen. Ik kon toen nog niet goed praten. Mijn vader en moeder hebben er ook later niet naar gevraagd toen ik een stil kind geworden was. Delen met iemand is dan zo moeilijk. Want hoe kun je iemand vertrouwen als je vertrouwen is beschadigd? Toen ik wat ouder werd, kreeg ik soms hoop als ik iemand zag van wie ik voelde dat hij me zou willen begrijpen. Op die momenten voelde ik dat ik zelf niet durfde, al hoopte ik. En zo groeide ik op. Was er toen maar iemand geweest die bij me doorvroeg: ‘Hoe gaat het met je? Wat gaat er in je om? Wat is er met je gebeurd?’ Ik was voor mezelf een raadsel.
Ik kende wel een paar mensen met liefde. Dat gaf mij wel enig houvast, al kenden zij mijn verleden niet. Dat heeft gemaakt dat ik nooit opgaf. Daarom vind ik het zo erg dat je denkt dat niemand te vertrouwen is. Er bestaan mensen met liefde. Zij hebben die liefde ook maar ontvangen. En daarom kunnen zij liefhebben zonder eigenbelang. Zonder die liefde is er geen geluk. Die liefde hebben wij ook nodig.
Sem, waarom zou je niet reageren? Ik hoop het (minkros@kpnplanet.nl).