Dissociatie
Hallo allemaal,
Nu even geen zoektocht naar medelotgenoten van internaten, maar een vraag naar h/erkenning.
Sinds het moment dat ik misbruik werd, ben ik al stiller geworden en dat is tot op de dag van vandaag een probleem voor mij. Het voelt als een keurslijf wat mijn leven compleet in de greep heeft.
(Kleine tip van de sluier: ik ben van mijn 7de tot 9de misbruik door een pleegbroer. Dit is pas toen ik 16 was boven tafel gekomen. Ik heb er zo goed als (nog) geen herinneringen van. Deze leeftijden komen dus ook van papier af.)
Dat heeft meerdere oorzaken, maar om werkelijk te kunnen gaan verwerken, zal ik eerst bij het gevoel en de herinneringen moeten komen. En dát is nu net precies het probleem, ik kan mij bijna niks meer herinneren van die tijd. Dissociatie was mijn oplossing om met de situatie om te kunnen gaan. Tot aan depersonalisatie aan toe.
Nog steeds hoeft er maar iets in een ruimte te gebeuren en ik ben compleet weg/afgeleid. Blijkbaar ben ik nog steeds op mijn hoede voor mogelijk gevaar. Ook in het maken van zinnen, kan ik halverwege al de weg kwijt zijn. Zeker wanneer het in workshop verband is en de ogen op mij gericht zijn, moet ik echt mijn best doen om erbij te blijven. Ik heb in de jaren al heel veel trucs geleerd om de schijn hoog te houden.
Maar het haalt mijn emoties en fysieke gevoelens weg. Alleen in een afgesloten ruimte, waar niemand binnen kan komen, en geen dingen kunnen veranderen, kan ik even op adem komen en mijn best doen om dichter bij gevoelens te komen.
Dankzij het fenomeen muziek heb ik emoties kunnen oproepen of er even in wegdromen/dissociëren. Doordat ik alleen muziek hoorde en verder niks, kon ik me zo al afzonderen/beschermen voor de buiten wereld. Muziek is nooit een uitlaatklep geweest, maar een 2de taal, waarbinnen ik met anderen probeerde te communiceren. Maar later op het conservatorium was muziek ook techniek en daar werd ik op beoordeelt. Dat voelde weer alsof ik beoordeelt werd op wie ik was. Ik was ook bang om mezelf te laten zien, dus mijn techniek en kunnen kwam nooit uit de verf.
Want zoals een ieder zijn contradixies heeft, kun je er hier ook al een aantal hebben gelezen. Ik maak muziek, normaal willen mensen laten zien wat ze kunnen, maar voor mij hoopte ik altijd dat iemand het zou horen
Me zou begrijpen
Maar goed, dat dissociëren is dus mijn grootste veiligheid geworden, maar het houd me wel van alles af. Keuzes maken, ik ben dan 9 van de 10 keer compleet blank in mijn hoofd. Delen
Hoe kun je dat wanneer je niet in staat bent je gedachtes vast te houden?
Ik probeer via onderwerpen over mezelf te vertellen. Muziek is zon onderwerp. Ik heb door aan mijn instrument te studeren, heel veel parallellen gezien/gemaakt met mijn persoon. En nog steeds zie ik ze. Dat neemt niet weg dat ik moet concluderen dat ook dit in het teken staat van het misbruik. Ik ben nood gedwongen in de muziek terecht gekomen. Waar (bijna) een ieder voor zijn plezier er voor heeft gekozen, was er voor mij geen andere weg.
Ik kom nu slecht tot bijna niet bij mijn gevoelens/herinneringen en dat frustreert. Het maakt ook dat ik het probleem niet kan vast pakken en telkens weer bagatelliseer.
Zelfs nu ik dit schrijf en weet dat andere mensen dit gaan lezen, zit ik al wel behoorlijk in mijn hoofd. En werk ik veel meer uit structuren dan uit gevoel. Zo erg is het wel.
Dus de hele verwerking zit nog in zijn begin fase. Maar ik houd maar voor me dat wanneer ik graag wil dat ik straks kan delen, zal ik toch ergens moeten gaan beginnen/oefenen.
Binnen mijn werk heeft dit ook zoveel invloed, laat staat elke andere relatie. Zeker nu ik bezig ben om echt het probleem aan te willen pakken, is dit erg vervelend. Terwijl ik andere zo makkelijk keuzes zie maken, ben ik bang om wanneer ik iets van mezelf laat zien, compleet met de grond gelijk te worden gemaakt. Om wie ik ben
Ik wil hier vanaf, dat moge hopelijk duidelijk zijn Ik kon hier niet gemakkelijk wat over vinden op dit forum, maar ik zou graag misschien wat andere verhalen willen horen. Ook van mensen die het wel gelukt is om er weer bij te zijn Adviezen enz
Ik zou nog veel meer voorbeelden in het dagelijks leven kunnen noemen, maar zitten we hier morgen nog
Maar ik hoop dat het duidelijk is geworden wat ik bedoel
Succes een ieder waar die ook dan mee bezig is!
Groeten
Dirk
Hallo Dirk,
Klint misschien vreemd, maar complimenten dat je je verhaal zo openhartig hebt geschreven! Voor mij (en voor velen) zeer herkenbaar. Ook ik heb jarenlang lopen worstelen hoe mezelf te ‘verbeteren’. Veel verschillende 1 op 1 therapieën gevolgd, waaronder hypnotherapie. Uiteindelijk ben ik nu geworden wie ik (vermoed ik dan) had moeten zijn. Mede dankzij de aanpak van Peter-John Schouten. Ik kan je hem aanbevelen en niet bedoelt als ‘reclamepraatje’. Hij helpt je echt op weg naar de uitgang (al klinkt dit weer erg vaag). Trek je stoute schoenen aan en doe een gratis intakegesprek bij hem. Dan beslis je pas of je verder wilt of niet. Tweede wat ik je kan aanbevelen: schrijf een boek over hetgeen je overkomen is. Je beslist na het schrijven of je het gaat uitgeven of niet. Daar gaat het niet om. Wel om het schrijven zelf. Je moet dan terug in de tijd en dat kan door mensen uit je omgeving van toen te vragen wie jij was, wat je deed etc etc.
Veel succes!
groet, Johan
Dag Johan,
Dank je voor je reactie.
Peter John ken ik al en hij is zeker jouw aanbeveling waard!
Ik kom er al een beste tijd en dit verhaal hier zijn mijn stoute schoenen.
Het erbij blijven gaat ook al wel iets beter maar het moge duidelijk zijn dat het een hardnekkig probleem is.
Het op die manier terug gaan dmv een boek te schrijven, vind ik een interessant idee. Misschien dat ik daar eens mee ga beginnen. Want ik weet niet hoe dat bij jou zit, maar mijn contact met de familie is flink verstoord en dus ook daar ligt nog een flink traject.
Maar om überhaupt ergens mee te beginnen, denk ik dat ik toch met die dissociatie aan de gang moet om steeds meer bij mijn eigen gevoel te kunnen blijven. En de angst om compleet met de grond gelijk te worden gemaakt wanneer je jezelf bent… En dan komen vanzelf andere dingen op de weg… Zoals nu dus… Bedankt voor je ideeën!
Gr. Dirk
Dag Dirk,
Jouw verhaal greep me meteen aan vanwege de herkenbaarheid…
Meer zelfs, jouw levensloop komt heel erg overeen met dat van mij.
De feiten dateren van mijn 6de tot 10de jaar, en ik besefte ook maar pas vanaf mijn 17de dat ik toentertijd misbruikt werd.
Ook hoe je het “vluchten” in muziek beschrijft is heel erg herkenbaar. Als ik mijn instrument vast heb is het net alsof dit de enige manier is om werkelijk contact met iemand te kunnen maken en mezelf te kunnen (blijven) zijn…
Ook ik heb een muziekopleiding gevolgd en weer afgebroken toen ik ontdekte dat de muziekwereld eigenlijk net dezelfde haaienwereld is dan een andere. De wereld van: niemand is te vertrouwen. Als ik het goed lees heb jij er toch een enigszins comfortabele zone in kunnen vinden, ook al is het noodgedwongen?
Maar goed, genoeg over mij en over naar dissociatie, je vroeg over een aantal tips of adviezen om ermee om te kunnen gaan of het te doorbreken.
Ik kan je enkel een paar trucjes vertellen die bij mij in 7 gevallen van de 10 wel effectief zijn, maar ook heel situatie gebonden.
Dissociatie wordt altijd getriggerd door iets wat je aan het verleden doet terugdenken, vaak onbewust. Het kan een blik van iemand zijn of een bepaalde geur, of zelfs een kleur van een kamer.
Wanneer ik merk dat ik een ‘blank hoofd’ krijg zoals je dit zo goed weet te omschrijven probeer ik zoveel mogelijk in het hier en nu te blijven. En dat hangt af van de situatie zelf. Als er een mogelijkheid is om de ruimte te verlaten ga ik ffe naar buiten en beschrijf ik wat ik zie. Het onnozelste eerst.
Concreet: ik benoem dingen die ik zie, bv./ Dit plekje gras is groener dan het plekje gras wat verder. Er zit een zwarte vogel in een boom die lager is dan de boom er naast. Probeer vooral dan niet te denken: wanneer hebben ze voor het laatst het gras bemest of is het nu een ekster in die boom of een kraai… Gewoon ffe waarnemen en benoemen.
Als je de ruimte niet kan verlaten zoals in een workshop of meeting kan je proberen de personen te benoemen bv: dat is Esther en ze heeft 2 kinderen en woont in Breda, en ze heeft het nu over belastingen. Ik weet iets rond een bepaalde wet waar ze misschien wel voordeel mee kan doen en het vermelden waard, ook al is het op dat moment totaal irrelevant.
Ik weet niet of ik duidelijk ben maar dit zijn toch wel bepaalde trucjes die, hoe kinderlijk ze ook mogen klinken, me op zulke momenten toch wel meer doen aarden, meer ruimte in mijn hoofd brengen.
Ik zou zeggen probeer het. Het lukt mij ook niet in alle gevallen voor 100% maar het beperkt vaak wel de dissociatieve periode in duur.
Sterkte,
Hans
Dag Hans,
Dank je wel voor jouw verhaal!
Ja qua muziek. De muziek wereld is idd hard, maar ik kan het wel als werk zien. Maar dan ben ik ook compleet weg. Ik speel veels te gespannen en speel op een veel lager niveau dan ik zou kunnen, en heb zeg maar tijdens het spelen spastische trekjes/black outs. Maar niemand merkt het en ik kan het super goed verbloemen. Maar het dus laten zien/profileren van mijn ‘werk’ lukt dus van geen meter.
De mate waarin dit gebeurd hangt idd ook weer van de situatie af. Soms kom ik dichterbij dan een andere keer.
Ik speel drums trouwens…
Maar gelukkig heb ik wel een mate van eigenwijsheid, of iets wat er voor gezorgd heeft dat ik wel ergens in gelooft heb. Ookal ging het slecht dan had ik nog steeds ergens ‘hoop’. Maar dan niet in mensen maar meer in de natuur of iets anders/een gevoel wat me dan toch er naar laat verlangen en door te knokken. Ik ben bv helemaal gek van de zee… Daar voel ik wel wat.
Dit is echt een gevoel wat vanuit mijn hart kwam en heel soms even weer boven komt drijven, maar het heeft me altijd wel vertrouwen gegeven om door te gaan.
Het gevoel is tot bloei gekomen, toen ik 18 was en in Griekenland een tourtje had, kwam ik iemand tegen die een tarot legging deed en ik stond ineens in contact met het gevoel! Dat was voor mij voor het eerst dat ik me erkend en gezien voelde (deze bewoording kan ik het pas sinds kort geven). Dat was ongekend en ik verlang nog steeds naar dat gevoel. Maar een miljoenste daarvan voel ik af en toe dus nog en is voor mij reden genoeg om maar steeds door te gaan. En laten we eerlijk zijn, voor alles moet je moeite doen en noem het dan passie om er daadwerkelijk écht voor te gaan, dat moet je muziek ook geven wil je er werkelijk wat mee kunnen.
Voor mij was het werken aan muziek, parallel aan het werken aan me zelf. En net als met real life en muziek moet je uit eindelijk gaan delen om een dialoog op te kunnen zetten. Samen muziek maken kan ik, maar het delen als in praten nog niet. Dus muziek is ook geen oplossing, maar wel een goed oefen gebied (althans dat is het voor mij).
Ik heb dus de muziek/2de taal me niet laten afpakken, maar als een geheim bij me bewaard. En zo wie zo is het mij niet gelukt om alles te vertellen wat er met mij gedaan is (ook omdat ik dus bijna geen herinneringen heb), en dus loop ik nog steeds met een geheim rond. En dat wil ik nu gaan doorbreken, door toch meer grip te krijgen op mijn herinneringen. De oude gewoontes (het weggaan) te gaan doorbreken en zo werkelijk bij mijn (nu nog geheim) verhaal te kunnen komen.
Áls ik naar workshops ga dan ben ik degene die ze geeft :-), dus dan is jouw voorstel wat lastiger. Ik heb wel altijd wat in mijn hand, een pen of zo, die ik dan blijf voelen, en die me dan wel een beetje hier houd. Meestal kan ik de tijd dusdanig rekken, dat ik soms wel en soms ook niet weer weet wat ik aan het vertellen was. (Ik raak hier weg, omdat voor mij het vertellen over drums (of het nu over techniek gaat of over het stemmen ervan) parallel is aan wie ik ben. Ik zou er misschien eens wat over moeten vertellen :-). Zeker als ik met leerlingen wat verder ben, bedanken ze me ook wel eens voor de “levenslessen” (dit zijn hun woorden he!). Terwijl ik dat niet bewust zo doe, maar het heeft gewoon zoveel raakvakken.)
Maar eigenlijk heeft niemand al die dingetjes door gehad. Wel dat ik misschien niet uit mijn woorden kwam, maar dan viel het onder de noemen verlegen of elke andere term… En juist omdat niemand die trekjes ‘zag’, zag ook niemand wie ik was en hoeveel moeite het kost om te praten.
Het voelde elke keer alsof ik aan het schreeuwen was, maar het enige wat een buitenstaander zag was een verlegen, stil en altijd rustige Dirk.
In de loop der tijden heb ik natuurlijk ook wel het een en ander geleerd, maar ik sta nog steeds in de verdedigingshouding tijdens gesprekken. Waardoor ik niet bij mijn mening kom omdat ik die ook bescherm. Ik luister heel goed, maar zonder mijn eigen emoties. (Dit ben ik nu sinds kort aan het beseffen).
Dit omschrijven kan ik bv wel, maar in een discussie lukt mij dit dus totaal niet. Ik ben dan meteen weg. Als het een groepsdiscussie en ik loop vast, probeer ik idd ook even afstand te nemen en adem te halen en dan weer mee te doen. Maar het blijft, wanneer het over mij gaat als in meningen dan ben ik direct vastgelopen. Wat ik nu probeer, is dat ik op het bewuste moment het probeer te beseffen en als er de ruimte voor is even weer adem te halen en te redden wat er te redden valt.
Maar ik ga zeker jouw ervaringen uitproberen! En nogmaals dank voor het delen!
De ellende is dat alles zo verweven zit en het daarom lastig is gestructureerd te werk gaan… En zeker wanneer je er midden in zit… Je moet er ook echt in duiken om contact te krijgen en dat is vaak heftig omdat er ook heel veel angst omheen zit…
… Er valt zoveel over te praten :-), maar nu dus “nog even DOEN”…
Beste Dirk,
Moedig van je en geweldig dat je die drive voelt om je problemen aan te pakken.
Dissociatie, “Ik ben er even niet” zoals je op de website van Frozenkids kunt lezen, is een bekend verschijnsel, ik noem het liever bekende schade.
Je beschrijving over wat er met je gebeurt, je ‘blanke hoofd’, bezorgde mij rillingen van herkenning. Het wegvluchten in een activiteit, bij jou is dat muziek, bij mij perfectionisme, is in feite hetzelfde mechanisme.
Het probleem is dat ieder mens anders in elkaar zit en reageert. Zo kan de therapeut die voor een ander geweldig is, voor jou absoluut niet werken. Dat maakt het zo lastig om advies te geven.
Ik heb al een paar nuttige adviezen gelezen in de reacties: je concentreren op de werkelijkheid om je heen, een boek schrijven (of het gewoon opschrijven) therapie etc. Ik wil er één aan toevoegen: richt je niet teveel op de dissociatie zelf, want uiteindelijk is het een symptoom. Natuurlijk is het goed om te herkennen bij welke triggers je gaat dissociëren en op welke manier je er dan weer ‘uit kunt komen’, maar vergeet vooral ook de oorzaak niet.
Je gaf het al aan, je weet zelf maar amper wat er is gebeurt, dat maakt het lastig om er iets mee te doen. Volgens mij ligt tegelijkertijd daar ook de sleutel.
Zelf heb ik jarenlang geworsteld met het verleden en nog steeds is het niet weg, maar het is nu wel behapbaar geworden. In tegenstelling tot jou weet ik het meeste wel en heb het opgeschreven en als boek uitgegeven.
Voor mij is EMDR daarbij een uiterst nuttig hulpmiddel geweest. EMDR helpt je nu juist om die verstopte herinnering terug te halen en dan kan je ermee leren om gaan.
Graag wil ik je ook verwijzen naar mijn website http://www.loekpozan.nl. Daar vertel ik iets meer over mijn boek. Ik handel niet uit winstbejag, daarom, als je een mailtje naar info@loekpozan.nl stuurt, krijg jij het boek gratis van me, gewoon omdat je verhaal me heeft geraakt.
Ik wens je veel kracht toe bij je zoektocht naar de weg terug, terug naar je herinnering.
Loek Pozan
Dag Loek,
Jij ook bedankt voor je toevoegingen!
Ik ben ook enorm perfectionistisch geweest. Tot neurotisch, dwangmatig aan toe. Van administratie tot het regel werk achter en voor een band/opzetten popcollectief/organiseren op school/enz, andere dwangmatige regels/gewoonten. Dat was inderdaad verschuilen door er niet mee bezig te kunnen zijn ” omdat je het zo druk hebt”. Maar ook gaf het me vastigheid en handvaten. Nu ben ik compleet het tegenovergestelde… En dat is het natuurlijk ook niet, maar je moet nu eenmaal wat proberen en veranderen. Dat betekent ook loslaten… Het anders proberen. Want als er toch ooit nog eens het ultieme, universele, altijd passende oplossing/recept zou uitgevonden worden, dan houd ik me warm aanbevolen!
Ik ben het ook met je eens dat het dissociëren niet de sleutel is, maar ik denk wel dat het voor mij een woord is wat duidelijkheid geeft aan de situaties. Het houd mij wel af van hetgeen wat ik wil aanpakken. Ik wil het gaan verwerken, maar ik kom er niet bij… Ik heb mij laten vertellen dat mijn schrijven wel duidelijk is, maar wanneer ik een gesprek met je zou aangaan, komt er niks uit, omdat ik mijn gedachtes niet meer kan vastpakken. Alleen in een stille ruimte kunnen gevoelens naar boven komen, maar ik heb ook ervaren dat het pas een fysiek gevoel wordt wanneer ik het deel.
Ik moet dus werkelijk gaan praten, eerst misschien stuurloos, maar zo zal ik hopelijk ook steeds meer fundament gaan krijgen en er dus ook steeds meer ‘bij te zijn’. Ik zit al wel in een praat groep, maar dat is vaak te veel en loop ik vast in de zin dat ik niet meer bij mijn gedachtes/(laat staan) gevoel kan.
Maar door veel te lezen en herkenning te ervaren, voelt het ook al steeds beter. Ik ben veel alleen, om maar gedachtes te kunnen laten komen. Wat de omgeving zag, was dat ik niet kon praten en moest ik logopedie gaan volgen omdat men dacht dat ik niet kon praten … op mijn 12de (volgens mij rond die leeftijd)… Maar goed, alleen zijn is natuurlijk ook niet de oplossing. Zo is elke keer als je met iets bezig bent, dat meteen ook weer niet de oplossing… 🙂
Door herkenning en erkenning hoop ik dichterbij mijn herinnering te komen, dan kan het verwerken überhaupt pas beginnen.
Maar zeker ik nu toch wat aan het delen ben, krijg ik ook mensen die het niet begrijpen en dan is het toch fijn om even op dit forum wat adem te kunnen vinden…
EMDR heb ik al wel eens wat over gelezen, maar ga ik me zeker nog in verdiepen!
Gr. Dirk
Dag Loek (en uiteindelijk iedereen),
Bedankt voor je boek, of eigenlijk je verhaal gebundeld tot een boek.
Vooral bedankt omdat het zo herkenbaar is en dat geeft rust en begrip binnen mijn eigen proces. Ik heb er veel aan gehad en eenmaal aan het lezen kon ik ook niet meer stoppen. De manier waarop beschrijft hoe jezelf dat web om je heen bouwt van leugens uit zelfbescherming, vond ik mooi om te lezen, omdat het woorden geeft aan dat wat ik nog niet kan pakken. Dat geeft ook weer even wat houvast.
Ik weet dat er mensen zijn die jouw reacties hier op het forum niet kunnen waarderen, maar ik zie het zo dat het jouw manier is om je verhaal te vertellen. Ik denk dat je heel graag alles meteen aan iedereen wilt meegeven, maar dat ziet niet iedereen omdat het té veel informatie is.
Ik ben in ieder geval blij dat ik jouw verhaal heb mogen lezen! Het is heftig, maar ik vond het ook heerlijk om te leren van jouw weg. Ik bedacht me ineens halverwege om herkenningspunten te gaan markeren, om de (weliswaar jouw woorden, maar dan heb ik een begin) woorden later nog eens te lezen (er in te aarden, het vast te kunnen pakken), en het zijn een behoorlijk bonte pagina’s geworden!
Terug komend op de topic waar dit allemaal mee begon, ik had dit boek hard nodig om goed ‘hier’ te blijven. Voor mezelf moet ik constant even goed stil staan om maar niet door te razen. Stil staan dat er een probleem is. Want dat word door onbegrip in mijn omgeving heel vaak ontkent. Dit boek trok me er de hele tijd bij, waardoor ik in die tijd dat ik het boek las, goed bij me zelf te rade kon gaan, wat het met mij deed en wat ik er van kon leren… Want het wiel is al eens uitgevonden, al hoe wel iedereen een ander type wiel heeft, blijft een wiel een wiel…
Om alle herkenningspunten hier te gaan noemen, wordt gewoon te veel, maar het boek heeft mij geholpen en gesteund om even goed met het probleem bezig te zijn en vast te kunnen pakken.
Naast mijn gemeende dank, wilde ik dit ook even zeggen tegen iedereen die de reactie van Loek niet begreep: het was zeker alleen goed bedoelt.
Groeten
Dirk
/Users/Ben/Music/Audio Music Apps/Album Artwork/cymbaal1/270.m4a
Beste Dirk, hier een stukje muziek dat deze jongen (Ben) eens zelf gecomponeerd heeft. De rest lees je op zij site (Ben, 1juli, dat portretje), en dit stukje muziek hoort ook eigenlijk daar bij te staan. Lees daar het stukje poëzie, met een positieve afloop – dat wilde je toch? Zie ook de reacties daar. Als je wilt, voeg daar dan een reactie toe. Veel sterkte! Ben
Beste mensen
bedankt voor jullie verhalen en tips, ik ga ze zeker uitproberen.
Ik ben zelf van mijn geboorte tot mijn 15de dat ik het huis ontvluchte lichamelijk, geestelijk mishandeld/verwaarloost, verkracht, gedwongen prostitutie met andere familieleden zoals oom en grootouders ( voor spullen voor mijn moeder ) tevens heeft mijn moeder mij tot twee keer aan toe geprobeerd te vermoorden door mij lang in het kinderbadje onder water te houden.
ik heb mijn leven lang in een soort trans rondgelopen ” Dissociatie etc. ” wist dat er dingen gebeurd waren maar buiten de beelden die zich in mijn hoofd bleven herhalen was er geen herinnering wat zich echt heeft voorgedaan.
pas op mijn 30ste ( ik ben nu 47 ) begon ik me te herinneren, het verwerken heeft nog zeker 10 jaar in beslag genomen.
de Dissociatie gebeurd mij nog wel vaker zeker wanneer ik uit of in een
( extreme ) stress periode zit of kom zoals mij laatste relatie met een psychopate ( in zo’n soort relaties komen er keer op keer vele die onze ervaringen hebben )
Ik ben achter iets gekomen dat het met en door extreme stress niet alleen geestelijk is maar ook, en misschien wel vooral, lichamelijk.
hiermee doel ik op een uitgeputte bijnier.
korte uitleg ;
de bijnier zorgt voor een goed hormonen balans in je lichaam en je hersenen ( dus dat zorgt ook weer voor een goede prikkeloverdracht in de hersenen, geen goed prikkeloverdracht geen goed bewustzijn )
onder al die hormonen zit het cortisol hormoon. cortisol is het lichaamseigen anti-stress hormoon.
en nu krijgen we het probleem; als iemand onder langdurige stress staat moet jouw bijnier continu cortisol aan blijven maken waardoor je bijnier uitgeput raakt.
als er geen of te weinig cortisol word aangemaakt dit heeft weer zijn invloed op je andere hormonen waardoor je een hormonen disbalans krijgt.
waardoor op zijn buurt de prikkeloverdracht in je hersenen verslechterd, je word duizelig, voelt je afgemat, een leeg hoofd hebben en ook de verwardheid/Dissociatie brengt dit teweeg.
dit is niet moeilijk op te lossen, al kost het wel veel tijd gemiddeld tussen de 6maanden en 2 jaar af hangend van de uitputting .
je kan het doen met vit. D,B-100 mg complex, aminozuren complex, L-glutamin 500mg ( verbeterd de prikkeloverdracht in de hersenen ) multi-mineralen en visolie.
ja ik weet het het is veel maar het werkt als een tierelier.
waarom al deze subl. en niet alleen bijv. L-glutamin ? nou, om het simpele feit dat de ene stof niet door je lichaam word opgenomen mits vergezeld met de andere stof. dat zou betekenen dat je het zonder dat het op genomen is uit zal plassen, zonde van je geld.
het heeft mij zeer goed geholpen, na een week dacht ik veel helderder, mijn lege hoofd was weg, de Dissociaties verminderd drastisch én ik kon mijn eigen gedachte weer horen dus werkte niet meer op een automatische piloot.
één waarschuwing : door dat je lichaam weinig tot geen cortisol meer aanmaakt krijgt je lichaam geen energie. om dat tegen te gaan vreet je lichaam zichzelf op. en nu komt het risico, je lichaam smeekt je om suiker om als energie te kunnen dienen. suiker is een grote stress op je lichaam daardoor moet je lichaam weer cortisol aan moet maken wat je niet hebt. Dus als je net weer een voorraadje het aangelegd wordt dat gebruikt om het suiker weg te kunnen halen en ben je weer terug bij af !
er is op internet veel te vinden over een uitgeputte bijnier.
ik heb een goede website gevonden waar een betrouwbare bijnieruitputtingstest in staat.
http://bijnieruitputting.com/quiz/
koste mij pakweg 5 min. om in te vullen en je krijgt meteen ( gratis ) de uitslag hoe erg de uitputting is ( gelukkig zonder haken en ogen )
Ik hoop dat jullie hier net zoveel aan hebben als ik eraan heb.
want mijn leven,gedachte en doen en laten is zeer verbeterd door dit aan te pakken.
Ik wens jullie allen zeer veel sterkte in jullie heling ( welke manier je ook kiest )
groetjes
axel