Eindelijk schrijf ik het eens op
Vanavond stuitte ik toevallig op dat programma “De wandeling” met die jongen die is misbruikt door zijn trainer. Moest daarom terugdenken aan het misbruik door mijn stiefvader dat zich bij mij afspeelde tussen m’n 12e en 17e. Toen kon ik gelukkig het huis uit. Heb het bijna mijn hele leven weggestopt totdat ik tijdens een “management training” door de begeleidster apart werd genomen omdat ze constateerde ik wel heel veel “blokkades” had. Toen alles aan haar verteld en nog een paar keer bij haar therapeutische http://beta.uitzendinggemist.nl/programmas/962-pauw-witteman gehad. Toen ik het kwijt was ging het wel weer beter. Was opgelucht. Dacht, dat heb ik weer efficient uit mijn systeem gehaald. Maar dat is niet zo. Lezend wat er allemaal op deze website staat, herken ik zo veel. Vooral over gebrek aan eigenwaarde, zelfdestructief gedrag, hard werken, niet doennwat je zelf wil maar wat je denk dat anderen van je willen. En er zit veel agressie in me. Maar die richt zich tegen me zelf. Depressief. En negatieve gedachtenstromen die ik niet kan stoppen. Terwijl ik dit opschrijf realiseer ik me dat het mij nog steeds niet lukt terug te halen, laat staan op te schrijven hoe het misbruik zich bij voltrok. Feit is dat het mijn leven zwaar gemaakt heeft.
Beste Tonino,
Hoe raar het ook moge klinken, maar het begin is er. Je hebt de eerste stap gezet door hier je verhaal op te schrijven en daar moet je toch ook wel lef voor hebben. Persoonlijk advies: doe er iets mee. Het is nooit te laat om al je woede en frustratie gecontroleerd eruit te gooien en te accepteren dat het is gebeurd. Maar zoek wel een therapeut met ervaring met misbruik van jongens. Gelukkig (of beter jammer genoeg) zijn die er anno 2012. Goed zoeken tot je de juiste hebt. Het helpt echt. Maar… wonden kunnen genezen; de littekens zullen echter helaas altijd blijven bestaan.
Succes!
groet, Johan
Hallo,
Ik vind het ook allemaal heel herkenbaar. De depressies, de onzekerheid, geen keuzes kunnen maken , niet weten wie je echt bent, de angsten … ik denk ook omdat de dader dominant was. Uit angst volgde ik al zijn regels. Uit angst voor slaag. Ik durfde het tegen niemand zeggen dat hij dingen deed die niet hoorden. Want hij isoleerde ons ook. Ik mocht nergens naar toe behalve school. Maar daar was ik vaak te bang om iets te zeggen en ik weet nog dat ik enorm gestresseerd was thuis en in school. Bang om iets fout te doen. Mijn moeder is daar tien jaar bij gebleven, van mijn vijf tot vijftien jaar. Daarna ben ik gevlucht eerst in alcohol, enkel in het weekend. Daarna in drugs ook enkel in het weekend. Omdat ik nergens op mijn gemak was. Niemand vertrouwde, niet durfde praten, geen zelfvertrouwen.
Ach, het zit allemaal veel ingewikkelder in elkaar dan je zelf had gedacht. Ook deze jongen (Ben) heeft het zijn halve leven verdrongen en gebagatelliseerd. Nu niet: Zie zijn stukje poëzie op zijn site (Ben, 1juli, met dat portretje) en geef daar eventueel je reactie. Veel sterkte! Ben