Geheugen
Wat is m’n geheugen waard? Iedereen die zich seksueel misbruik als kind beleefd is gaan herinneren en geen enkele getuige heeft zal dit herkennen: er blijft altijd twijfel. Gister bekeek ik allerlei kleine souvenirs uit mijn eigen kindertijd. Schriftjes waarin ik heb leren schrijven, zelfs werkjes uit m’n kleuterschooltijd. Mijn vader hield een dagboek bij voor mij. Daarin schreef hij ongeveer eens in de week of twee weken een kort stukje waarin hij vertelt over wat er in ons gezin en familie en in het wereldnieuws gebeurde. Er is helemaal niets dat ik duidelijk kan linken aan de verkrachting die ik mij heel precies ging herinneren toen een lichaamsgericht werkende therapeut mij vragen was gaan stellen over wat hij aan mij zag. De therapeut was niet suggestief in zijn vragen. Er was geen suggestie nodig, het kwam allemaal vanzelf omhoog en in de loop van een half jaar werd het een gedetailleerd verhaal dat ik hier op deze website ook verteld heb. Maar enig bewijs of een getuige heb ik niet. Daarom bekruipt mij soms de wens om het allemaal weer weg te stoppen en het hele verhaal af te doen als een fantasie. Een vreemde fantasie, een soort nachtmerrie, dat wel, maar geen feiten en niet echt gebeurd. Maar ik besef tot mijn spijt dat dat niet meer kan. En eigenlijk ook nooit gekund heeft ook al heb ik het me heel lang niet herinnerd.
Harm, de beste ‘getuige’ in zo’n geval is de dader zelf. Maar zelfs dat biedt geen garanties voor de ‘waarheid’ rond je eigen beleving van het gebeuren. In mijn geval waren twee van de vijf daders opgespoord. Die werden gedaagd om te verschijnen tijdens de hoorzitting. Een van die mannen wist wel enkele details te beamen zoals die door mij waren opgetekend waardoor hij zijn eigen schuld onderschreef. De andere ‘broeder’ was zich in eerste instantie van geen kwaad bewust op grond waarvan hij het gebeuren ontkende. Vervolgens ging hij in op de details zoals die eveneens door mij waren opgetekend. Die detail klopten niet volgens hem. Hieruit viel af te leiden dat hij wel degelijk wist welk voorval het betrof. Desondanks waren de bewijzen niet hard genoeg om ook hem te veroordelen. ‘Geheugen’ is dus een zeer gevarieerd fenomeen en vaak selectief.
Kon ik de dader maar confronteren! Zou ik heel graag doen maar die ligt waarschijnlijk al lang op het kerkhof
Harm, ik kan je melden dat ‘confronteren’ best tegenvalt.
De eerste die ik zag kende ik niet eens meer! Er zat een volslagen vreemde, oude man naast me. En hoe gek het ook klinkt; ik kon niet eens kwaad worden op hem.
De tweede herkende ik gelijk en daar heb ik ook een aanvaring mee gehad. Die heeft best wel stof tot nadenken gekregen maar zoals ik al eerder zei; hij kon niet worden vervolgd op grond van strakke regels.
Dan kun je hem natuurlijk zelf aanpakken maar daarmee verlaag ik me tot op zijn niveau.
Hij was inmiddels getrouwd en had zijn vrouw meegenomen. Die keek op het laatst heel anders dan in het begin. Die hebben thuis nog een en ander te bespreken denk ik. De andere drie waren inderdaad overleden.
Daderconfrontatie, tja, ik heb het ook gedaan de afgelopen week, in mijn geval mijn biologische vader.
Ik moet zeggen dat het me enerzijds veel heeft opgeleverd; meer vrijheid en opluchting, anderzijds blijft er de knagende twijfel of het nou wel of niet echt is gebeurd; ook mijn herinneringen zijn pas jaren later door middel van een regressietherapie omhoog gekomen.
In eerste instantie was dat een herinnering aan eenmalig misbruik, door de jaren heen kwamen er heel wat herinneringen bij, die ik nu weer in twijfel trek, is het uberhaupt ooit echt gebeurd? Vraag ik mezelf dan af.
De feiten liegen er niet om; 3 klinische opnames, medicatie, een erg instabiel gevoelsleven en psychische klachten; ook ervaar ik op bepaalde plaatsen in mijn lichaam (onderin) blokkades, een soort van vaag verdoofd gevoel dat maar niet weg wil gaan.
Na twee jaar therapie te hebben gehad voor de verwerking van seksueel misbruik kan ik alleen maar concluderen dat er wellicht iets heeft plaatsgevonden, zo niet, dan is er iets goed mis met mij, dit is dan ook mijn allergrootste angst.
Mijn houvast is juist dat er NIETS mis is met mij, hij was/is de dader en hij heeft zijn verantwoordelijkheid niet genomen, ik heb daar geen aandeel in gehad.
Misschien kom ik er nooit precies achter wat er nou wel en niet heeft plaatsgevonden; hoe dan ook, mijn basis is behoorlijk ontwricht en ik zal nog lange tijd nodig hebben om hiervan te herstellen, als dit ooit uberhaupt helemaal lukt….
Er is ineens weer wat gaan bewegen. Mijn boek is uitgekomen op 21 juni. Er stond een bespreking in de streekkrant die in het dorp waar het gebeurde wordt gelezen en ik kreeg reacties. Eentje van iemand die bijna een getuige is geweest. Ze herkende veel van wat ik beschrijf in mijn boek. Details die kloppen. En ze liet mij dat weten. En ze gaat me nog meer vertellen, misschien wel dat ze weet wie de dader was. Ik weet hier niet goed raad mee. Ik ben er door geraakt. Ik zou zo graag willen dat het allemaal niet waar was. Maar ik weet wel beter.