Geliefde is seksueel misbruikt
Hallo,
mijn naam is Justin. Vorig jaar ben ik iemand tegen gekomen, we waren waanzinnig verliefd op elkaar geworden, nog nooit zo heftig gevoeld. Ware liefde, vol passie en hartstocht. Onze sex was fantastisch, ik ervoer dat niet als lust, maar als pure passievolle liefde. Maar toen opeens kwam het: de afstand, van zijn kant uit. Hij moest er zijn voor de ander (zijn ex, ernstig ziek geworden), kon het niet maken om met mij verder te gaan. Moest er voor hem zijn. Daar had ik respect voor. Maar de afstand werd groter en groter. Hij moest iets doen, kon niet bij mij zijn, angst voor de pijn…. maar steeds blijven benoemen dat ik de liefde van zijn leven was…. maar gevoelens weg geparkeerd had. Ik ging een hele rollercoaster in van vraagtekens, gevoelens, mezelf…. Totdat de herkenning kwam en ik hem daarmee confronteerde. Ik zat alleen echter op het verkeerde onderwerp. Ik wist dat hij iets met zich meedroeg, een schuldgevoel. Toen kwam de aap uit de mouw: veel meegemaakt, onverwerkte emoties, en als ‘klein detail’…. vroeger seksueel misbruikt. Met de toevoeging dat de liefde echt was, dat het ware liefde was, dat hij echt wel verliefd op me was…… Maar nu niet meer. Maar misschien later wel weer. Hij moest eerst zichzelf terugvinden. Maarja, dan zou hij pech hebben als ik dan al iemand anders gevonden zou hebben, mochten de gevoelens terugkomen. Het is zoals het is, meer kon hij er niet over kwijt. Maar wel bewust van het misbruik, dat hij weggestopt had.
Ik wist niet wat ik hoorde, dit had ik natuurlijk nooit kunnen vermoeden. En pijnlijk ook, want zijn gevoelens voor mij zijn verdwenen…… totdat ik alles las over de symptomen en gevolgen van seksueel misbruikt zijn…… alles valt op zijn plaats, zijn hele verhaal, zijn gedrag, het hele gebeuren tussen hem en mij… Tot ons allerlaatste conversatie aan toe.
Dan is mijn vraag…. Hoe nu verder? Ik zou graag willen helpen, maar ik besef dat ik juist afgestoten wordt, omdat ik juist alles oproep, op vele maar zeer verschillende manieren! Het enige waar ik houvast aan heb is dat hij er zich van bewust geworden is (sinds pakweg een maand of 1,2), en dit dus aan het verwerken is.
Zijn er mensen die dit zoals mij ook ervaren of ervaart hebben?
Er wordt veel geboden aan mensen die misbruikt zijn, maar is er ook iets waar men terecht kan als je te maken hebt met mensen die misbruikt zijn, als partner/geliefde zijnde? Hoe hiermee om te gaan, wat wel én/of niet te verwachten, wat je wel en niet kunt doen? Het voelt nu namelijk alsof ik hem laat stikken. Ik ben zelf niet misbruikt, dus zie alles meteen helder. Als hij mij nooit was tegengekomen en ik nooit achter de ‘waarheid’ aan zat…. dan had hij nooit zijn probleem ontcijferd, ja daar ben ik me van bewust, maar hij niet, omdat hij het totaal anders ervaart. Hij voelt wat hij voelt, niet wetende dat het allemaal door het misbruik komt. Dit is mijn enige houvast.
Ik zoek niet echt hulp, maar mensen die mij misschien erin kunnen steunen, of dit herkennen of meegemaakt hebben.
Bedankt,
Justin
Justin,
Zo lezend denk ik dat je wél hulp nodig hebt. Aan je naam te zien ben je een man en verliefd op een man. Je zou zo graag willen helpen maar je weet niet hoe. Ik kan je denk ik niet helpen want ik ben een Christen en op ethisch vlak orthodox. Maar er zijn genoeg organisaties die jou kunnen helpen. Ik denk dan aan het COC. Zij doen, voor zover ik weet, heel veel aan begeleiding voor mensen die zijn misbruikt, maar ook voor hun partners.
Misschien zal je vriend het wel nooit door hebben. Het enige wat je dan kunt doen is er voor hem zijn, vriendschap en liefde tonen, koste wat het kost. Zonder sex. Ik weet het, dat is moeilijk maar uit ervaring weet ik dat het kan.
Alle goeds wens ik je toe!
Han Linders
jlelinders@gmail.com
Hoi, bedankt voor je reactie. Een erg eerlijke ook ivm je geloof, daarom nog meer respect voor je antwoord! Ik zou inderdaad het COC kunnen benaderen om te vragen hoe hier mee om te gaan. Je antwoord klinkt mij erg aanlokkelijk, want het komt erop neer dat ik dus wel contact met hem moet opnemen…. ja, dat zou ik heel graag willen doen, maar ik kan het niet. Het voelt als forceren en hem uit zijn pad schoppen… ik moet erop vertrouwen dat hij door gaat met verwerken, vooral als je al onder behandeling bent. Ik neem aan dat een hulpverlener het onderwerp ‘misbruik’ niet zomaar aan zich voorbij laat gaan. Ik ben zelf ook al naar een psycholoog geweest hiervoor, en die benoemde ook precies datgene wat precies in het midden staat van jouw reactie en de andere reactie op mijn bericht: vragen hoe het gaat en laten weten dat als ik iets voor hem kan doen, dat hij mij dan weet te vinden… zo neutraal mogelijk blijven, en moeder natuurlijk haar werk laten doen.
Nogmaals, bedankt voor je reactie, ik hou je info in mijn achterhoofd!
Justin
moeder natuur…. bedoel ik 🙂
Hoi Justin,
Ik kom hier echt nèt uit. Ongeveer dezelfde situatie maar dan met een vrouw.
Wat ik ook deed was inderdaad “friendzonen”, want getraumatiseerden hebben vaak een moeilijke liefde-seksualiteit koppeling.
Als je hem afwijst voor seks zal hij zich waarschijnlijk in zijn volledige being afgekeurd voelen. Daar is niks rationeels meer aan, en dat gevoel is niet zomaar recht te praten. Is ook niet goed te maken met de perfecte romantische stoeipartij. Was het maar zo makkelijk.
Ik kan je niet goed adviseren. Kan alleen zeggen dat ik hier mijn relatie aan verloren heb (allebei vroeger misbruikt), en dat trauma nóóit te onderschatten valt in hoeverre dat in je kop gaat zitten. Meer in het lichaam zelfs eigenlijk, de stress systemen.
Advies kan ik niet goed geven, maar wel één grote tip voor als je hem wil helpen.
Dónt, push it. Ookal denk je dat je het niet doet.. als hij een grens aangeeft, al lijkt die nog zo jammerlijk, ontkennend, of vluchtende, dan is hij op dat moment niet klaar om tot dat stukje bewustwording te komen. Doseer.
Ontkenning/vermijding is niet altijd zwakte, soms is dat gewoon een noodzakelijke tactiek om het zenuwstelsel niet te overbelasten. Wordt desnoods pen-pals for the time being, als je dat aankunt. Creeer een veilige en zo stressloos mogelijke vibe.
Want ik heb mijn meissie nu weggejaagd. Ik was ook verliefd, en ik wilde deze relatie zò badly.. Ik weet niet hoe het nu met haar gaat, of ze zich nu veilig voelt, of ze überhaubt nog leeft, nada. En ik ben bang, dat ik haar nooit meer zal zien.
Maar vindt alsjeblieft je eigen weg, want deze shit is heftig en raakt je tot in het diepste van je ziel. Hou hoe dan ook het eigen hoofd boven water, want met zo’n diep pathologisch schuldgevoel als hij heeft zal jouw (mede)lijden hieronder hem enkelt wegjagen.
Think about it: wat zou jij doen als je je ineens realiseert dat je behoorlijk ziek bent, misschien zelfs depressief, of toch in ieder geval dodelijk gestresst en je betrapt jezelf op machteloosheids-gedragingen. En dat alles door, voor jou, maar half-bekende redenen. Daar wil je je vlam toch niet mee lastig vallen?
Nogmaals, ik kan mooi praten, en ik weet behoorlijk veel van de processen van trauma, maar ik kan je ook niet vertellen wat je in deze liefdesrelatie moet doen.
Blijf dicht bij jezelf. Vlieg niet mee in zijn trauma, maar geef het betere voorbeeld. Keep it simple. Los van jou, zou een Somatic Experiencing therapeut waar het goed mee klikt, een aanwinst voor hem zijn.
Maar daar zal hij nu wellicht (waarschijnlijk) nog niet klaar voor zijn. Hij zal daar denk ik weinig vertrouwen in hebben. Trauma fluistert de man namelijk in: dit komt nooit meer goed, ik kom hier nooit overheen, hier kan geen therapeut tegenop. En dat is nou precies het probleem met deze dingen.
Het is een diepe wond.
Hou je eigen grenzen in de gaten en verlies jezelf hier niet in.
It is what it is.
Heel veel sterkte en succes!
– Meerten
( suspiria@live.nl )
Beste Justin,
Ik krijg het er altijd warm van als ik lees hoe sommige mensen zich willen inzetten voor anderen. Natuurlijk wil je ook je relatie redden, maar de compassie en innerlijke bewogenheid die je drijft vind ik geweldig.
Wat Meerten schijft: ik had het je niet beter kunnen zeggen. In mijn ogen absoluut het juiste advies!
Ikzelf ben als slachtoffer door vele diepe dalen gegaan en helaas is er altijd op een bepaald moment wel weer een dal. Maar daartussenin huist ook veel geluk.
Mijn vriend heeft inmiddels nu al bijna vijftien jaar te maken met deze ups en downs van mij en op de één of andere manier weet hij altijd de juiste opstelling te kiezen. Want anders zou ik heel hard wegrennen.
Hoe zit dat dan?
In mijn beleving is het zo dat er in feite twee persoonlijkheden in mij actief zijn: het slachtoffer van misbruik met alle overlevingsmechanismen die je in de loop der jaren hebt ontwikkeld (zoals dissociatie, ontkenning, bagatelliseren etc.)
en de andere is een bovengemiddeld actief en sensueel persoon die op momenten bezit van mij neemt. Een innerlijk rusteloze man.
Iedereen vindt me dan zo spontaan, sociaal en heel aardig, maar dat zijn juist de momenten dat ik zwaar depressief ben, omdat ik dan het dichtst bij mijn ziel ben. Dan treden er flashbacks op, vooral tijdens het vrijen, maar ook zomaar ergens als ik onderweg ben kan ik dan in huilen uitbarsten. Erg lastig als je bijna 60 bent (maar ook als je twintig bent…).
Ik denk dat de balans wel ergens in het midden zal zijn, maar misschien is er nog wel een andere hoedanigheid die ik nu nog steeds niet ken.
Mijn partner gaat er niet in mee, maar houdt me ook niet tegen. Hij geeft aandacht als ik aangeef daar behoefte aan te hebben en bewaart afstand op momenten dat ik weer ergens in een ‘achtbaangevoel’ hang.
Ik vind dat razend knap van hem, want ik ben me terdege bewust dat dit voor hem heel moeilijk is. Ik voel me daar soms ook echt schuldig onder. Hij vindt dat onzin en zegt dan dat hij samen met mij oud wil worden. Dat geeft mij een gevoel van veiligheid maar ook perspectief.
Daarom denk ik dat Meerten zo de spijker op z’n kop slaat: het toverwoord is “afstand” en toch dichtbij blijven, hem het gevoel geven dat hij waardevol is als mens, maar ook goed op de signalen letten. Dat lukt je niet gelijk, zoiets moet je leren en makkelijk zal het waarschijnlijk nooit worden.
Durf jezelf ook de vraag te stellen: “kan ik dit wel aan?” Dan kun je nog altijd bepalen of je hulp wil zoeken. Helaas denk ik dat je dat buiten je vriend om zal moeten doen, want jouw behoefte aan hulp kan voor hem weer tot extra schuldgevoel en reactie leiden.
Het is niet eenvoudig Justin, maar ik ben er wel van overtuigd dat als je kans ziet om de juiste opstelling en rol te spelen je een lange en fijne relatie kunt hebben.
Want hoe beschadigd een mens ook is, een beschadigd leven is ook een leven!
Ik wens je alle sterkte toe!
Lieve groet,
Loek Pozan
Hoi Meerten,
jouw verhaal komt het dichtst bij die van mij. Al klinkt de jouwe een stuk heftiger dan ik ervaar, maar misschien zit dat verschil in het feit dat jij ervaring hebt met misbruikt zijn, en ik niet!
Ik kan jou wél 1 ding zeggen: ik denk dat het wel goed komt tussen jullie. Jullie zijn allebei misbruikt, en ik heb geleerd en ervaren dat toeval niet bestaat! Weet zij dat jij ook misbruikt bent?
Jou adviezen komen ook het dichtst bij hoe ik denk hoe het aan te pakken voor mezelf. Ik ben onlangs bij de psych geweest en die zegt hetzelfde als jij: zo dicht mogelijk bij jezelf blijven, niet van je pad af gaan om hem te helpen, want dan jaag je hem uit zijn pad en dus nog verder weg dan hij al was.
Het klopt wat je zegt, ook geen medelijden tonen, daar heeft hij niks aan…. het moet namelijk iets heel ‘normaals’ zijn. Medelijden toont alleen maar aan dat het inderdaad erg is!! Niet meegaan in zijn gevoelens. Het voelt dat ik hem laat stikken…. misschien is dat maar goed ook!! Misschien moet hij dat gevoel ook wel gaan krijgen. Met andere woorden…. ik help hem door hem het gevoel te laten geven hem te laten stikken!! Dat hij denkt dat zijn probleem dus helemaal niet zo erg is… zo van ‘hij laat me stikken, want hij vindt dat er ergere zaken op de wereld zijn’…. en uitgaande dat ik zijn liefde van zijn leven ben (wat hij altijd zei), gaat hij dat geloven ook nog!
Bedankt, je hebt me toch weer een beetje geholpen! Blijft natuurlijk nog steeds de vraag of dit de juiste weg is, maar ik zou niet weten waarom niet… hou het vertrouwen erin! Zo neutraal mogelijk blijven. Wat ik al in gedachten had, valt exact in het midden van jouw reactie en de vorige reactie op mijn bericht: een keer een smsje sturen met de vraag hoe het gaat en als ik wat kan betekenen dat hij mij weet te vinden… meer niet! Geen medelijden tonen, hoe hard ook! Hij moet echt het gevoel krijgen dat ik hem laat zitten… en dat dat uiteindelijk dus pijnlijker aanvoelt dan zijn probleem…. De rollen zullen gaan omdraaien, voelde ik mij aan kant zet voordat ik erachter kwam, hij zal zich zo gaan voelen vanaf halverwege zijn verwerkingsproces, het moment dat mijn afwezigheid pijnlijker aanvoelt dan het misbruikt zijn!
Bedankt voor het geven van dit inzicht… het wordt hierdoor draaglijker voorlopig helemaal niks van me te laten horen. En misschien is hij mij wel voor, nog voordat ik van me wil laten horen met de vraag hoe het gaat…
Ik hoop jou ook hiermee te helpen: afstand = helpen!
Ik heb me opgegeven voor de bijeenkomst over seksueel misbruik, ik hoop dat ik erbij aanwezig kan zijn.
Justin
Beste Loek,
Ik las je verhaal vlak nadat ik mijn antwoord op Meerten had gegeven, ik had echter geen tijd meer te reageren, maar wil dat nog steeds doen.
Jouw verhaal is namelijk exact datgene wat mijn doel is. Je zegt dat Meerten de spijker op z’n kop slaat, jouw verhaal bevestigd nog meer mijn manier van hoe hiermee om te gaan. Ik merk ook dat ik in razend tempo aan het ontwikkelen ben. Na veel meegemaakt te hebben de afgelopen periode op vooral emotioneel vlak met betrekking tot mijzelf en vervolgens tot mijn geliefde, ben ik (tijdelijk) bewust geworden van mijn onderbewustzijn (6de zintuig) wat uiteindelijk geleid heeft tot de ontcijfering van het probleem dat tussen ons in zat: seksueel misbruik. Mijn balans uiteindelijk gevonden, maar mensen nu ook kunnen begrijpen, doorzien, en vaak nog zonder dat ze zichzelf begrijpen. Ik weet nu hoe de mens in elkaar steekt en dat we niet allemaal zijn geboren zoals we zijn. Nee, het leven tekent de mens. Ik besef dat ik me tot een soort psycholoog ontwikkelt heb in zeer korte tijd, met als speciaal vlak: seksueel misbruik. Ik zou zo psycholoog kunnen worden omdat ik ontzettend veel doorzie, maar ik wil dat niet omdat ik teveel van mijn werk hou in de gehandicaptenzorg. Maar na het lezen van jouw verhaal begrijp ik het….. ik ben me aan het ontwikkelen zonder dat ik het in de gaten heb tot psycholoog voor mijn geliefde. Je partner is de beste therapeut die er maar is. En volgens mij ervaar jij dat met je partner, na het lezen van je verhaal. Hij doorziet je, hij snapt je en past zich automatisch aan zonder dat hij dat in de gaten heeft, echt de perfectste match die je je maar kunt bedenken. Als jij even behoefte hebt om afstand te houden, zal hij dat ervaren als zelf de behoefte te hebben om jou even wat los te laten zodat hij zijn eigen ding kan doen… Het is als een stekker in een stopcontact, de ultieme balans die jullie onbewust ervaren. Dus voel je inderdaad niet schuldig, hij ervaart dat namelijk niet zo. Hij is jouw psycholoog, net zoals ik dat zou kunnen zijn voor mijn geliefde. Ik ben er straks helemaal klaar voor als hij straks weer in mijn leven stapt.
Want inderdaad, het zal de kop op blijven steken omdat misbruik niet vergeten wordt. Het zal denk ik de acceptatie zijn dat je misbruikt bent en dat het gewoon bij je hoort, wil je het los kunnen laten.
Bedankt voor je verhaal, het bevestigt alleen nog maar meer dat ik op de goede weg zit, met volle vertrouwen wat me erg staande houdt, het in balans zijn.
Justin
Het aparte aan dit alles is dat ik inmiddels nog verder ben gaan ontwikkelen dan ik al was zonder nog maar enige hulp gezocht te hebben, zonder nog maar mijn geliefde benadert te hebben. Hij weet nog helemaal van niks… althans, ik weet dat hij aan het verwerken is en hij uiteindelijk aan het einde van de hele rit bij mij uit zal komen, door middel van redeneringen en besef, net zoals ik steeds door redeneringen en besef stappen verder kom, alsof ik zijn gedachten kan volgen.
Ik heb me inmiddels beseft dat hij de dader zelfs zou kunnen vergeven, omdat die persoon er dus ook niks aan zou kunnen doen dat hij (of zij… maar ik vermoed hij, maar niet overtuigend) die daad heeft verricht. Dat beseffend, is zelfs vergiffenis misschien niet eens meer nodig, omdat de dader zich daar inmiddels ook niet meer schuldig over kan voelen door het zelf verwerkt te kunnen hebben en dus zelf zou kunnen weten er ook niks aan te kunnen doen dat ie dat gedaan heeft…. met gevolg: probleem blijkt geen probleem meer te zijn. Schuldgevoelens met betrekking tot alles wat negatief is in het leven van mijn geliefde zouden dan ineens plotsklaps ontketend worden. Hij beseft dat het allemaal niet zijn schuld is… of misschien is zich er verantwoordelijk voor voelen beter gezegd. Hij hoeft niet alles op zich te dragen, voor iedereen er te zijn, de ander te moeten vermaken… hij zal waarschijnlijk (in mijn woorden ‘hopelijk’) gaan inzien dat hij nu zelf mag genieten en stralen van het leven… dat hij inderdaad wel waardig is dit leven te leven. Dit is overigens nog steeds mijn eigen theorie, opgedaan d.m.v. redeneren en besef, m.a.w…. ik blijf de twijfel hebben of dit daadwerkelijk het proces van verwerken is.
Dan blijft mijn vraag… hoe komt hij dan bij mij uit?? Ik hoop dat Loek dit kan beantwoorden, ik weet niet of jij exact dezelfde situatie heb meegemaakt, met jou als slachtoffer van seksueel misbruik zijnde. Jij hebt het over afstand maar toch dichtbij blijven. Bedoel je figuurlijk? De afstand tussen mij en mijn geliefde is namelijk behoorlijk letterlijk! Wel beseffende dat dit dus onderdeel is van onze ‘relatie’. Hij de behoefte ot afstand, ik die hem dus de afstand biedt. Maar ik dan wel met het besef dat hij mijn partner is, maar geen idee of hij mij ook zo ziet. We zien en spreken elkaar helemaal niet, omdat ik dus afstand bewaar zolang hij hier behoefte naar heeft en hij dus niet het tegenovergestelde vraagt.
De enige manier dat hij bij mij uit gaat komen is als hij plots al mijn woorden en gevoelens gaat herkennen, tezamen met (hopelijk…. of ben ik dan te egoïstisch om zo te denken??) het verlangen naar mij waar de weg ineens vrij voor is, het gemis van mij…. Dat hij zich ineens zal gaan verplaatsen in mij, de weg die ik bewandeld zou kunnen hebben in gedachten gaat krijgen (aangestuurd door mijn mails en smsjes het afgelopen 3kwart jaar)…. tot op de dag van vandaag aan toe… dan zou het dus zelfs kunnen dat hij op deze website belandt en misschien zelfs mijn verhaal hier leest onder een andere naam (Justin is niet mijn echte naam). Het ‘hem volgen’ is omgeslagen naar ‘mij volgen’. Dat zou dan wel ontzettend toevallig zijn… Maar ik besef met deze theorie (waar ik dus nog steeds niet overtuigd van ben omdat ik simpelweg er niet voor geleerd heb) dat het dus wel mogelijk is.
Kan ik dan anders gewoon naar hem toe? Nee, dat voelt als strijken tegen de haren in, ik zou dat niet kunnen zolang hij volgens mijn theorie nog niks van zich heeft laten horen, en dus hiermee aantoont behoefte tot afstand te hebben.
Dus blijft over: time will tell… Als mijn theorie klopt, dan blijft er nog maar 1 vraag over: hoe zoekt hij contact met me op?
Kan ik dit voorspellen? Kan ik het zien aankomen? Het zal een grote verassing blijven. Toch heb ik er een goed gevoel over op de een of andere manier.
Ik weet eigenlijk niet wie ik hier nog met dit verhaal help, misschien alleen maar mezelf! Het houdt me in ieder geval wel ontzettend bezig allemaal, het gaat tot diep in me, heel diep! Loslaten kan ik niet, wil ik niet, lukt me ook niet… De overtuiging dat het goed komt houdt alles sterk overeind!
Justin
Beste Justin,
In je laatste betoog stel je een vraag aan mij en dus vind ik dat ik je een reactie verschuldigd ben.
Maar ik zeg er ook direct bij dat ik open en eerlijk tegen je zal zijn en dat mijn antwoord je mogelijk niet zal bevallen of pijn zal doen. Persoonlijk zou ik het van mijn kant uiterst unfair vinden wanneer ik je maar een beetje naar de mond praat of valse hoop geef. Dus dat doe ik niet. Ik heb veel tijd en zorg besteed om afgewogen en doordacht te formuleren, dat vind ik erg belangrijk en recht doen aan jouw inspanningen.
Maar eerst je redenatielijn rond de dader:
in mijn beeld is die altijd schuldig en ten volle verantwoordelijk voor zijn daden. Enkele uitzondering daarop is ontoerekeningsvatbaarheid, wat echter zelden het geval is. Dat een dader iets te verwerken heeft is voor mij totaal niet relevant. En hem vergeven: daar geloof ik ook niet in. Hoe kan ik vergeven voor iets waar ik vanaf mijn negende tot nu bijna zestig jaar, praktisch iedere dag nog last van heb?
Dan je eigenlijke probleem:
je berichten nog eens gelezen te hebben krijg ik de indruk dat je zelfbeeld niet klopt.
Kennis en begrip van de gevolgen van misbruik vergaar je door opleiding en veel ervaring. Misbruikgevolgen zijn sterk afhankelijk van de aard, duur en mate van dwang bij het misbruik. Die inschatting over de impact is werk voor een specialist.
Jouw verliefdheid aan de ene kant en die van hulp willen bieden aan de andere kant geven mij de indruk dat je nog onvoldoende hebt opengestaan voor de verwerking van de afwijzing. Dus je eigen verdriet. Ook gelet op het veelbetekenende feit dat je partner totaal geen contact meer met je zoekt -al je SMS berichten ten spijt- maakt mij duidelijk dat hij jou (en zichzelf) niet nog verder wil belasten. Hij is er op dit moment gewoon niet aan toe om een relatie met jou te hebben. Alle uitlatingen over ‘echte liefde’ en ‘later bij je terugkomen’ lijken mij dan ook weinig betekenisvol.
Jaren geleden -ver voor mijn huidige relatie- heb ik een korte relatie met een hele lieve man gehad. Ik heb hem toen ook over mijn verleden verteld en ruimte voor mezelf gevraagd. Daar had hij wel begrip voor en in het begin lukte dat ook goed. Tot hij na een aantal maanden begon te vragen hoe lang ik nog nodig dacht te hebben. Waarop ik zei dat niet te kunnen aangeven.
Zijn reactie was: “maar ik moet toch ergens vanuit kunnen gaan? Als je naar school gaat weet je toch ook wanneer de examens zijn?” Dat was voor mij het signaal om voorgoed met hem te breken. Hij was niet in staat zich in mijn verleden te verplaatsen en ik kon het hem niet uitleggen. Ik was begin twintig en nog niet zover.
Mijn huidige partner stelt zo’n vraag nooit en bemoeit zich niet met mijn verleden zolang ik hem daar niet om vraag. Maar toen vorig jaar mijn boek werd uitgegeven en ik een lezing heb gegeven, was hij erbij. Omdat ik dat fijn vond en hem dat ook had verteld.
In de kunstwereld hebben ze het over ‘de kunst van het weglaten’ dat geldt ook zeker voor de (beschadigde) liefde.
Je vroeg of ik de afstand letterlijk of figuurlijk bedoelde. Ik bedoelde figuurlijk; wij hebben vanaf het begin al samengewoond.
Voordat ik hem leerde kennen is daar bij mij wel een hele lange en onzekere periode van zoeken en teleurstellingen aan voorafgegaan. Simpelweg omdat ik (nog) niet in staat was mijn leven met iemand te delen, er huisde nog teveel wantrouwen in mij.
Ik ben bang dat liefde die niet beantwoord wordt in principe kansloos is, hoe graag jij ook wil dat het anders is. Hij kan op dit moment niet van je houden en wanneer dat wel zo is kan hij je dat onmogelijk zeggen. Want hij weet het waarschijnlijk zelf ook echt niet. Ik ben bang dat hij er nu ook helemaal niet voor open staat.
Alles overziend lijkt mij het beste advies dat ik je nu kan geven: laat hem los en zorg voor jezelf, zodat je dat verlies goed verwerkt en weer open kan staan voor een ander en genieten van je leven. Het is allemaal zo ontzettend kort Justin, voor je het weet ben je zestig!
Ik hoop dat je mij niet al te kwalijk neemt dat ik eerlijk en oprecht mijn mening heb gegeven. Ik vond het belangrijk dat te doen. Belangrijk voor jou én voor je geliefde.
Tot slot nog twee Oosterse wijsheden die ik beide van toepassing vind:
“Een hand los zand blijft slechts gevuld wanneer je hem niet knijpt tot een vuist”
(mij onbekende oorsprong)
en
“Life is not a problem to be solved,
life is a mystery to be lived”
(Osho)
Lieve groet,
Loek Pozan
Hoi Loek,
ten eerste, ontzettend bedankt voor je oprechtheid en eerlijkheid, dat waardeer ik enorm, hoe pijnlijk je verhaal voor mij ook lijkt.
Ik ben het er alleen niet mee eens over het beeld dat je van mij hebt. Het klopt inderdaad dat ik teveel met mijn eigen ego en verliefdheid bezig was, dat was voordat ik erachter kwam wat er aan de hand was. Ik kwam over als een grote egoist, maar ik was alleen maar op zoek naar het antwoord waarom we niet bij elkaar waren.
De weg die ik nu in geslagen ben is niets meer dan pure verdieping en proberen te begrijpen wat er in het hoofd van iemand om gaat die seksueel misbruikt is. Ik wil mijn geliefde niet terug. Als hij nu voor de deur zou staan dan vind ik dat geweldig, maar ik vind dat niet kloppen en zou hem niet toe laten omdat ik vind dat hij moet verwerken.
Het spijt me als ik je die indruk heb gegeven, dat was zeker niet mijn bedoeling. Het lijkt of je me wilt vergelijken met je ex, dat ben ik niet. Anders was ik niet deze site gaan bezoeken, en anders zou ik me niet hebben opgegeven voor de bijeenkomst over seksueel misbruik op 3 mei, daarbij laat ik al merken dat ik sowieso tot die tijd niks van mijn geliefde verwacht. Ook al zie ik hem pas volgend jaar, ik wil dat hij eerst gelukkig wordt met zichzelf, om wie hij is. Sorry, maar ik moet ook eerlijk zijn, ik voel me beledigd als je die indruk over mij hebt, dat raakt me. Maar ik neem het je zeker niet kwalijk, je kent me niet, ook niet onze geschiedenis, en ik vroeg je om een antwoord… en die heb je naar alle eerlijkheid gegeven, en daar ben ik weer blij om. Oprechtheid siert de mens. Ik wacht niet op hem, want wachten doe je als je met jezelf bezig bent. Het houdt mij alleen bezig. Niet alleen vanwege mijn geliefde, maar ook omdat seksueel misbruik in mijn omgeving een rol speelt en ik nu gewoon ontzettend veel herken. Ik heb er inderdaad niet voor geleerd, en het vak zou ook niet mogen bestaan… maar ik zou het graag nu best wel willen leren. Ook omdat ik in de gehandicaptenzorg werk waarbinnen dit helaas soms onderwerp van gesprek is.
Ik heb emotioneel veel meegemaakt de afgelopen tijd, en emotioneel in een rollercoaster beland, niet alleen vanwege mijn liefde, maar ook vanwege de weg naar mijn ware ik: ik kom er net achter (vandaag om precies te zijn) dat ik na 14 jaar mijn homoseksualiteit pas geaccepteerd heb, nooit geweten dat ik die gevoelens onverwerkt had en weggedrongen. Niet aan het roken, drinken of de drugs geslagen…. maar wel van relatie op relatie om het homozijn goed te praten voor mezelf. Pas nu ik de ware ben tegengekomen besef ik dat ik mijn homoseksualiteit nooit geaccepteerd had. Ik accepteer mezelf nu volledig, daarom irriteerde ik me eerst altijd aan mensen die zoals mij zijn… daarom voelt jou beeld van mij ook als een belediging, terwijl ik je niet eens ken. Ik weet wie ik ben nu, en laat het verder ook rusten.
Ik wacht de uitnodiging af voor 3 mei, ik hoop dat ik erheen mag omdat ik dat fijn zou vinden.
Bedankt voor je reacties en geniet van je prachtige relatie
Justin
Beste justin,
Dit verhaal komt mij zo bekend voor .
Ik zit nu middenin deze situatie waarin ik hoop dat mijn partner nog terug gaat komen. Hij wil rust, mist mij wel maar vermijd contact.
Op het moment dat er contact is geweest gaat het weer bergafwaards met hem. Heel het weekend onderneemt hij leuke dingen met mensen die hij als vrienden ziet. Ook praat hij met mensen over zijn situatie waar hij eigenlijk niet mee zou moeten praten. Met mij praten doet hij niet.
Vooral gevoel uiten is een probleem voor hem. Daar loopt hij voor weg.
Komt dit ooit nog goed en kan een gewone psycholoog hem helpen? Weten jullie of emdr nut heeft? Moet ik op hem blijven wachten of heeft dit totaal geen zin. Bedankt alvast voor de reactie
Hoi Koos,
Fijn en goed van je dat je gereageerd hebt, je verhaal is ontzettend herkenbaar…. helaas, dat dan weer wel, want ik ervaar nog steeds dezelfde situatie. Daarmee wil ik je niet afschrikken, omdat elke verwerking en situatie anders verloopt.
Ik begrijp dat je er voor hem wilt zijn, maar hij kiest liever zijn eigen weg. Daar moet je hem in vrij laten. Jij komt te dichtbij, daarom houdt hij de afstand, en niet omdat je in de weg staat. Ga je hem pushen, dan wordt je wél een sta-in-de-weg en ga je van hem horen wat je absoluut niet wilt horen…. echt, bespaar jezelf dat. Want dat ben jij niet waard!! Hoe moeilijk ook, je moet niet voor hem kiezen, ook al zegt je gevoel van wél… Kies voor jezelf waarbij je jezelf beschermt van alle kwellingen. Dat is lastig, maar het kan. Laat hem zijn weg gaan, maar ga zelf ook je eigen weg. Laat zien dat jij ook zonder hem kunt, niet te bewust… maar gewoon je eigen ding doen. Je moet het goede voorbeeld geven. Hij merkt namelijk op zijn eigen manier wel dat jij het bent die de afstand neemt, en niet hij. Dus… ga niet berichtjes sturen of mailen o.i.d. waarin je laat merken dat je je eigen gang gaat. Dat kun je pas doen zodra hij contact met je zoekt en vraagt hoe het gaat. Zeg dan wat je doet, maar ook dan, blijf het goede voorbeeld geven… Eigenlijk lieg je dan, het liefst wil je met hem weer zijn, dus natuurlijk gaat het niet goed met je… Toch moet je dat proberen te omzeilen. Zeggen dat het prima gaat is voldoende, en overdrijf nergens in! Houd alles klein en bescherm jezelf, blijf zoveel mogelijk bij jezelf maar weer ook niks van hem af. Laat alles dan van hem uitkomen, en beantwoord hem daarop, en niet meer.
Hij doet jou pijn, maar uiteindelijk zal jij degene zijn die hem pijn doet. Je vent zit in een cel, maar hij moet zelf van binnen die deur open zien te krijgen, iets wat onmogelijk lijkt… Maar jij moet iets soortgelijks doen, voor jezelf, je eigen weg gaan net alsof het je weinig doet…. lijkt onmogelijk, maar is het wel. Komt op hetzelfde neer, maar dat is wel het goede voorbeeld dat je doet, ook al ziet hij dat niet, hij voelt dat wel. Als je dat niet doet, dan zorgt hij er wel voor dat je dat doet… Echt, bespaar jezelf dat. Hij moet alles zelf doen, daar komt ie wel achter, maar dat zal jij pas merken achteraf.
Dat hij ‘hulp’ zoekt bij anderen is niet vreemd. Liever bij een ‘vreemde’ je verhaal kwijt dan bij iemand die ontzettend dichtbij komt. Van jou heeft hij veel te vrezen, omdat hij diep van binnen veel van je houdt… Maar van anderen heeft hij weinig te vrezen, dus ‘onveiligere’ mensen, voelen veiliger voor hem. Dit klinkt heel gek, maar dat kan misbruik allemaal met je doen. Hij distantieert zich van iedereen die van hem houdt. Laat hem daarin dus gaan, hij komt er vanzelf achter bij wie hij moet zijn.
Nu vertel ik jou dit naar aanleiding van mijn eigen ervaring, maar nogmaals, iedere verwerking verloopt anders, duurt langer of korter. Ik heb het op een hele heftige manier meegemaakt, dus misschien klinken mijn adviezen ook heftiger dan nodig. Hoe weet ik dat ik gelijk heb? Nou, dat weet ik niet, ik geloof er alleen maar in. Bij mij heeft hij inmiddels contact gezocht met me, na maanden niks van me gehoord te hebben, stuurde me fotootjes van zichzelf en zelfs een hartje… hij had zelfs een afspraak met me geregeld, wat hij wél eng vond… tot de avond ervoor, zoals ik dus al verwachtte… Hij zegde af, ‘ja het komt niet zo goed uit, graag een andere keer…’, sindsdien (2 maanden alweer) hoor ik niks en hij dus ook niet van mij. Dus weer een flinke klap voor mij. Maar ik weet dat hij er niet aan toe was. Ik kwam toen al te dichtbij, zonder hem gezien te hebben. Maarja… wacht ik nu op hem… Ja, ik wacht, omdat mijn gevoelens voor hem niet minderen. En ik zou graag willen dat ik minder zou voelen, want dan deed het me niet meer zoveel pijn. Maar ik hou zo zielsveel van hem, ik kan van niemand anders zoveel houden. Elke andere persoon zou een 2de keus zijn, dat is niet goed!! Dus ja, ik wordt in de wachtstand gezet, hoe graag ik dat ook niet wil, ik doe alleen net alsof ik niet wacht… 1 voor het goede voorbeeld, en 2…. wachten is killing!!!
Dus om je vraag te beantwoorden of je moet wachten… Dat is geen keus, je moet het niet doen, je wilt het niet doen… Maar je doet het. Je staat niet open voor een ander, misschien is dat beter gezegd. En mocht dat wel gebeuren, dan besef je dat je niet meer wacht, maar dan zou inhouden dat hij toch niet zoveel voor je betekende, maar gezien je verhaal verwacht ik dit niet.
De situatie went en je leert er vanzelf mee omgaan, omdat je niet anders kunt… je moet!! Voor mijn gevoel leid ik een eenzaam bestaan, terwijl ik elke dag mensen om me heen heb. Ik mis hem gewoon zo ontzettend… En hij is lekker ‘zijn eigen weg’ gaan volgen. Zo komt het wel op me over, ook al weet ik dat hij dat helemaal niet als ‘lekker’ ervaart, hij heeft nog steeds zijn ups en downs vertelde hij. Hoe arrogant dit ook uit mijn mond mag klinken, ik weet dat hij mij mist en dat ik de reden ben waarom hij zich maar niet lekker gaat voelen. Je voelt je eenzaam… maar hij voelt zich nog eenzamer…
Sorry, ik heb er een lang verhaal van gemaakt, terwijl ik je eigenlijk niet verder kan helpen, want terug heb je hem niet. Maar ik ben blij dat je reageerde, want ook ik heb een soort behoefte aan lotgenoten. Zij zijn slachtoffer van misbruik… maar wij als partner zijn net zo slachtoffer.
Ik kan je alleen maar zeggen: hou vol, je wordt nog sterker dan je ooit was!! De aanhouder wint, liefde overwint!
Justin
That is a great tip especially to those new to the blogosphere.
Brief but very accurate info… Thanks for sharing this one.
A must read post!