Hulp en Recht
Stichting hulp en recht: bij klachten van seksueel misbruik binnen de RK kerk voor hulp en klachten
bel het meldpunt(meldpuntfunctionaris Elisabeth)
Postbus 56
5070 AB Udenhout
Folders over de stichting en over de te volgen procedure bij klachten van seksueel misbruik binnen de RK kerk (nr 12):
Secretariaat Hulp en Recht
0900-8998411
LET OP: hulp en recht is een stichting die zorgvuldig onderzoekt wat er in het verleden door kerkelijke functionarissen is misgedaan. Iedere betrokkene wordt gedetailleerd ondervraagd over wat er is voorgevallen in het verleden. Hier wordt verslaglegging van gedaan, die ter inzage is voor betrokkenen. Er wordt gemeten naar Kerkelijk Recht, door mensen die zijn aangesteld door de Katholieke Kerk. Er moet voldoende bewijs zijn voor wat er is gebeurd. Getuigen en lotgenoten die door dezelfde persoon zijn misbruikt zijn nodig als de pleger zijn geheugen hapert. Verwacht geen onvoorwaardelijke hulpverlening bij je verwerkingsproces van de kant van de kerk. Zij hebben belang bij de doofpot. Bij bewezen feiten is een financiele schadevergoeding mogelijk, of diciplinaire maatregelen tegen de pleger.
(Peter John Schouten)
Ik probeer jullie telefonisch te bereiken maar krijg steeds een lijn die bezet is. Heb 4 jaar in Huijbergen (St. Marie) gezeten bij de broeders en gedurende die hele periode sexueel misbruikt en nog veel meer lichamelijk mishandeld.
Dit speelde zich af in de jaren ’60. Het interview met Loet van Hoogenhuizen vandaag op Brabant 10 heeft mij doen besluiten om te reageren.
Loet beschrijft het nog heel netjes de realiteit was nog veel gruwelijker.
Ik hoop dat ik via een mail met jullie in kontakt kan komen.
Groeten Henk
Geachte heer van Woerkom, Beste Henk,
Heb je bericht gelezen op de site van https://www.seksueelmisbruik.info van Peter John Schouten van je seksueel misbruik en andere mishandelingen gedurende je verblijf op St. Marie in Huijbergen.
Ik ben daar ook geweest in de periode van 1971 tot 1975 en ben ook als jij ook door een broeder 3 jaar lang misbruikt geweest. Met alle indringende persoonlijke ellende van dien heb eindelijk de kracht weten te vinden om betreffende broeder, die inmiddels is overleden, aan te klagen via Meldpunt Seksueel Misbruik RKK. Voor mij is dit belangrijk, dit om de erkenning te krijgen van de Klachtencommissie, om mijn verwerkingsproces verder te ondersteunen om los te komen van van alles want me zover buiten mezelf heeft geplaatst om de weg weer terug te vinden waardoor ik betekenis aan mijn leven te geven.
Nu zou ik graag e.e.a. met je willen uitwisselen en of jou klacht is behandeld (erkend).
Groet Vincent
Graag zou
Dag Vincent zou jij met mij contact kunnen opnemen
Zelf ben ik ook misbruikt op een (ander) internaat in Noord Brabant. Aldaar heb ik circa twee jaar gezeten. Op een dag kreeg een andere jongen, die eveneens slachtoffer werd van seksueel grensoverschrijdend gedrag, een paniek aanval. Het misbruik werd daardoor een publiekelijk geheim. De schaamte die ik daarbij voelde was zo groot dat ik niet anders kon dan weg lopen. Door een reeks van al dan niet toevallige gebeurtenissen was ik daarna vrij snel weg van het internaat. Ik kan mij nog kan herinneren is dat alle aandacht uitging naar de pleger. Wat dat met ons jongens deed was schijnbaar niet relevant. Het hele voorval inclusief de paniekaanval van mijn lotgenoot werd met de mantel der liefde bedekt.
Ondanks dat ik weg was op het internaat, heb ik contact gehouden met één pater. Hem vertrouwde ik. Ondertussen werd hij zelf over geplaatst van het klooster naar een parochie. Daar ben ik hem een aantal keren komen opzoeken. Ik wilde praten met die man, want hem vertrouwde ik. En dat praten had ik nodig, wat ik leed onder een grote zielenpijn. Los van de verwarring die het internaat in mij te weeg had gebracht, leed ik erg onder ‘zondige homoseksuele gevoelens’. Nu weet ik dat er een duidelijke relatie bestaat tussen misbruik op jonge leeftijd en seksuele identiteitsverwarring op latere leeftijd. Maar dat wist ik niet in die tijd. De biecht werd afgenomen en er werd gebeden. Echter: mijn situatie en brandende gevoelswereld verbeterende niet. In tegendeel zelfs: ik was uitgegroeid tot een eenzame jong volwassene die een enorm schaamte- en minderwaardigsheidsgevoel had ontwikkelend.
Ergens rond mijn twintigste moet het zijn geweest, toen voor mij duidelijk werd dat er op de een of andere manier er een relatie moest bestaan tussen mijn brandende geestespijn en de ‘opvoedkundige praktijken’ die op het internaat werden gehanteerd. Opnieuw zocht ik contact met de pater die ik meende te vertrouwen. Ditmaal niet voor de biecht en het gebed, maar voor een gesprek van man tot man. Ik wilde antwoorden maar vooral uit het doodlof komen van emotionele ellende en verwarring. Op het moment dat ik het onderwerp ter sprake bracht werd ik op niet mis te verstane wijze de mond gesnoerd. Ongeveer tien jaar had ik nodig gehad om op dit punt te komen. En toen ik eindelijk mijn mond open durfde te doen werd ik bejegend op een manier zoals ik vroeger op het internaat als kind ook bejegend was. Ik wist weer helemaal mijn plaats en wederom bleef ik tien jaar zwijgen. Eenzaam, verwart en beschadigd.
Het bovenstaande is de reden waarom ik, ondanks verjaring, uiteindelijk naar de politie ben gestapt en niet naar hulp en (on)recht. Hoe moet ik mij dat dan voorstellen? Een confrontatie met een geestelijke die mij als kind zó geïntimideerd heeft? Die mijn wil zó gebroken heeft? Een man die door zijn positie als geestelijk mij zó onderdrukt heeft? Binnen de orde zijn alle handen op één (onder)buik. Moet ik verwachten dat er nu wél alles open en eerlijk besproken wordt, na wat ik als naïef kind en jong volwassene heb meegemaakt? Dat er nu wel respect is voor de mens die ik ben, in plaats van dat gebruiksvoorwerp dat ik schijnbaar op het internaat was?
Kom nou! Voor hoe stom laat je je als mens verklaren??? Seksueel misbruik = machtsmisbruik. Dat seksuele zal er wel van af zijn, na al die jaren. Maar geen mens maakt mij wijs dat er een einde gekomen is aan het machtsmisbruik zolang het onderzoek op de voormalige internaten plaats vindt door een ONAFHANKELIJKE commissie. Mr. Dr. E.M.H. Hirsch Balin, ik weet dat u van het CDA bent, maar toch smeek ik u: stel die onafhankelijke commissie in. Alleen onafhankelijkheid kan objectiviteit garanderen. En daarmee gerechtigheid (voor zover die überhaupt bestaat).
Na mijn eerdere reaktie op deze site wil ik graag toch nog een aantal zaken kwijt.
Na de 4 jaar kostschool in Huijbergen die ik eerder beschreef moet ik steeds meer denken aan de periode daarna.
Toen ik 18 was ben ik als leerling verpleegkundige gaan werken in Harendael en 2 jaar later in Tilburg op Piusoord. Beide zwakzinnigeninternaten hadden nonnen en broeders die zowel de organisatie en ook de dagelijkse zorg op zich namen.
Heb in de ca. 20 jaar die ik daar heb gewerkt heel vaak geluiden gehoord over sexueel misbruik waar de zwakzinnigen mee te maken hadden.
Op dit moment zijn er patienten die er over kunnen praten en die er heel veel recht op hebben om ook hun verhaal kwijt te kunnen en een aanklacht ergens moeten kunnen neerleggen.
Ik denk dat het aantal patienten die sexueel zijn misbruikt binnen de zwakzinnigeninternaten nog heel erg veel groter is dan wat we nu zien bij de voormalige kostscholen. Wie gaat hier iets mee doen ??
Ik ben tot slot erg teleurgesteld over het feit dat ik nog geen enkele reaktie heb ontvangen van hulp en recht.
Ben ook helemaal niet blij met het feit dat ik als slachtoffer mijn aanklacht en verhaal moet neerleggen bij een instantie die bij de kerk hoort (de dader) en dat die dan ook nog mag bepalen of mijn aanklacht gegrond is !! Mijn verwarring wordt er niet minder door….
Henk van Woerkom
Beste Hans,
je gevoel dat je geen rechtsherstel kan verwachten van de daders en hun leidinggevenden, is juist in het geval van priesters en kloosterlingen helemaal waar. Maak je los van de daders. Verwacht van de kerk geen rechtsherstel, dat doet je inderdaad schade. Begrijp waarom ze dat niet kunnen en wat je mag vragenvan politiek en justitie. Lees ook mijn reactie op het bericht: kamer wil gedragsverklaring priesters. Zo’n gedragsverklarting is overigens niet voldoende. Kloosters, sektes en internaten waren totalitaire instellingen binnen de staat. Zo zien zij dat ook zelf. Zo zit hun kerkelijke grondwet ook in elkaar: klachten van leken over priesters hoeven niet behandeld te worden volgens deze grondwet. Totalitaire instellingen moeten door de staat beter begrensd worden in hun macht over mensen.
Dank je Ima, voor je bijdrage op deze topic en je reactie op `kamer wil gedragsverklaring priesters`. Zeker toen ik mijn eerste reactie schreef op hulp en recht, gierde de emoties door heel mijn wezen. Door jouw reactie kan ik zaken weer een beetje nuanceren.
In mijn geval ben ik feitelijk op twee verschillende wijzen misbruikt. Op de eerste plaats seksueel. Daarop reageerde ik zoals mij geleerd was. Namelijk als een ‘stout kind’ dat extra goed zijn best ging doen om alsnog ‘in de hemel’ te komen. Die reactie heeft mij veel levensvreugde gekost. Wellicht begrijpelijk, bezien vanuit de ogen van een kind. Achteraf de grootste fout die ik in mijn leven heb kunnen maken. In plaats van opstandig (of in elk geval geëmancipeerd) mijn eigen weg in te slaan, trok ik conclusies over mijzelf in de lijn van de indoctrinatie. En dat was de tweede dimensie waarop ik misbruikt werd: ik wilde géén rechtsherstel. Ik wilde vergeving en verlossing! Feitelijk ben ik erdoor als mens volledig gebroken. Door de seksuele handelingen zelf maar vooral ook door de sfeer waarin zij zich afspeelden. De onmogelijkheid om te kunnen ontsnappen binnen de muren van het klooster en de enorme schaamte en verwarring die het bij mij heeft opgeroepen. En vooral de verstikkende onderdrukking en vernedering waarin ik als kind groot geworden ben.
Onderdrukking leidt vroeger of later tot opstand. Zo ook in mijn geval. Een beetje ongelukkig was mijn vorig bericht wel. Maar het is wel to the point. Het laatste wat ik zal doen is opnieuw terug keren naar de kerk voor vergeving en vergiffenis of voor de zoveelste fabel of bedreiging als het gaat om wat er vroeger gebeurt is.
Ondanks dat vele lotgenoten ongetwijfeld dezelfde brandende pijn zullen voelen die ik voel, zijn er op TV en andere media zijn ook voldoende voorbeelden van mensen die deze pijn wel overwonnen hebben. En mensen, zoals Ima, die op een heel volwassen manier met het onderwerp kunnen omgaan. Nogmaals dank daarvoor, dat je dit hebt willen delen. Waar het om gaat, zeker in mijn geval, is inderdaad het losmaken. Alleen ben ik er nog niet helemaal uit hoe ik dat moet doen, na al die verstikkende jaren. Even heb ik overwogen om een oproep te plaatsen op deze site, voor lotgenoten die slachtoffer werden van dezelfde pater. Omdat het internaat waar ik gezeten heb hier reeds genoemd is. Maar ja, wat dan?
Ook heb ik gedacht om een persbericht de deur uit te doen, juist omdat geprobeerd is mij het zwijgen op te leggen. Echter, toen vorig jaar geheel onverwacht een journaliste van Zembla via via mij had gevonden, klapte ik dicht. De moraal van het verhaal: ik ben er nog niet klaar mee, ondanks dat het decennia lang geleden is. In het beste geval heb ik door alle recente ontwikkelingen weer een stapje gedaan. Ik hoop oprecht dat dit voor iedereen geldt die met dit onderwerp te maken heeft gehad.
Beste Ima,
Bedankt voor je reaktie.
Ik heb nooit geweten dat het instituut Kerk zoveel macht had en heeft, dat ze buiten en boven de grondwet staan. Dat maakt het allemaal nog veel erger.
Ik zou denken dat je als instelling in Nederland die de zorg en opvang van duizenden kinderen op zich neemt ook mag verwachten dat ze daar verantwoordelijk voor zijn en verantwoording over horen af te leggen indien er zaken fout zijn gegaan rond deze kinderen.
Als ik het goed begrijp hebben ze dus een soort onschendbare positie ??
Vergeef me als ik je uitleg niet goed heb begrepen, er gaat de laatste week ook wel heel erg veel om in mijn hoofd en ik krijg het er ook niet uit.
Ik ga je reakties nog een paar keer lezen.
Bedankt voor de moeite en tijd die je neemt,
groeten Henk
Beste Henk,
Ik wist tot nu toe niet hoeveel er geleden is in de jongensinternaten en ik vind het belangrijk om ernaar te luisteren. Ik heb ook broers. Ik heb zelf ervaren hoe wreed het leven kon zijn in de internaten en langzaam in de verwerking van mijn eigen geschiedenis begrepen dat dit me in elk geval hielp om sommige van mijn oudere broers en zussen beter te begrijpen. Mijn gevoel van machteloosheid om iets voor hen te betekenen was vaak groot.
Ik zie op deze website een beschrijving van het verwerkingsproces. Heb je dat gelezen? Dat is heel duidelijk.
In de situatie die nu is ontstaan hoef je niet meer alleen te staan als je de pijn ervaart. Je hoeft niet meer opnieuw beschaamd en vernederd te worden door ontkenning of bagatellsiseren van het probleem.
Gisteren is er een buitenkerkelijke commissie in het leven geroepen die de zaak zal onderzoeken. Onder leiding van de heer Deetman, niet katholiek.
Mijn kennis over het kerkelijk recht komt van Rik Torfs. Als je wil kan ik het verder weer uitzoeken.
In 1996 kwam in het nieuws dat er nog steeds mensen worden opgesloten en opgebruikt in religieuze huizen. We noemen dat nu sektes. Er werd hier in Limburg nog geronseld. Ik heb me met die zaak bezig gehouden om het ronselen te beeindigen.
Het gebeurde met medeweten en medewerking van de kerk. In die situatie heb ik mij verdiept in het kerkelijk recht.
De commissie Deetman moet de boodschap krijgen dat de gepleegde misdrijven dan wel verjaard mogen zijn, maar de medeplichtigheid aan het belemmeren van de rechtsgang tot nu toe is dat niet. De mannen die nu zeggen dat niet geweten te hebben, zijn als persoon vaak heel anders dan als priester of bisschop. Ze hebben vaak zelf een en ander meegemaakt ook. Maar ook zij vallen in hun functie onder het kerkelijke gezag dat dit ontkent. Als ze zeggen wat ze werkelijk denken zijn ze uit hun functie. Religiositeit is soms een manier om de pijn te verlichten. En macht is een manier om het te verdoven. Als je macht hebt is het heel moeilijk daarvan af te blijven, daar afstand van te doen. Daar zijn anderen voor nodig.
Op het moment dat ik als kind de wreedheid leerde kennen die daar was, heb ik mijzelf getroost met de afspraak dat ik hierover nooit zou praten omdat ik mensen daarmee hun geloof in de mensheid zou ontnemen. Ik meende te begriijpen dat de religieuzen niet wisten wat een mens is, en dat ik dat zelf ook nog moest leren. Ik besloot ook dat ik zoiets nooit met een ander moest doen.
Na 21 jaar kon ik niet langer. Alles deed pijn. Ik moest het leven maar zelf uitvinden, een beter leven en intussen niet zeggen wat mij elke dag voor ogen stond. Ik had een mooi leven maar veel pijn. Ik vroeg mijn man om van zijn werk thuis te blijven en begon te praten. Dat is nu ook alweer 22 jaar geleden.
Gisteren vroeg ik hem hoe het kwam dat hij mij toen meteen begreep en vertrouwde. Hij zei: “omdat ik veel gelezen had over totalitaire instituten in mijn studie.”
Het geloof in de mensheid heb ik niet verloren. We kunnen als mensen zelfs de ellende onder ogen zien die we veroorzaken en we kunnen het recht en respect herstellen.
Zorg dat je de goede mensen treft Henk. Dit is een zeer goede site!
Hartelijke groet
Ima Ebbink
Beste Hans,
Mijn bovenstaande reactie was ook een antwoord op jouw verhaal. Beste Hans en Henk moest er dus staan.
Ima
en Marcus. 🙂
Hoi Henk,
Uit je reakties en meningen wist ik dat er iets goed fout was gegaan tijdens jouw verblijf op het internaat. Ik vind het erg moedig dat je hier nu mee afrekend.
Sterkte!
Je weet waar je mij kunt vinden.
Jeroen
I will write in English, because I have been in Canada for 47 years. I can read Dutch, but cannot write it anymore.
In the mid-fifties i was at Eikenburg for about 4 years.
Last winter I reacted to an article in the NRC (Algemeen Handels Blad). My story has since found its way into the book by Joep Dohmen, called “Vrome Zondaars”. The book infuriated me, because at so many moments I felt like shouting: “That was me too! That’s how I felt as well”. Not being believed by my parents, the shame, it’s all there.
I do not know whether there is a law suit going on against places like Eikenburg, but if so, I would like to join in. I live in Canada, I am a lawyer and any compensation received in a law suit would go to a charity in the Netherlands. You can contact me at gerry@laarakkerlaw.com.
Wat mij wel een beetje bevreemd is dat ik zelf er niets van gemerkt heb Vincent. Ik weet wel dat er sommige wel wat losse handen hadden en vaak tikken uitdeelden. Ik heb Bye The Way bij jou in de groep gezten
Dag Hans,
Bedankt voor je verrassende bericht. Deed me goed.
Ben momenteel met vriendin op vakantie om bij te komen in mijn proces van misbruik.
Wil graag met je in contact komen, jou naam speelt door mijn hoofd maar heb geen plaatje van je. Maar dat komt waarschijnlijk nog.
Hoe kan ik het best met je in contact komen?
Grt, Vincent
Dan maar even zo. mijn mail is hansanders10@msn.com. Ik ken jou wel. Verder ik werd wel regelmatig afgeranseld door een broeder Klaasen. Maar meer dan dat heb ik niet meegemaakt. Ik dacht dat jij uit Tilburg kwam
mijn mail is hansanders10@msn.com