Ik wil ook smartegeld
Via een vriendin kreeg ik een gedichtenbundel van de hand van Dieke de Jong. Titel: Verlangen naar huis. [ISBN 978-90-484-2920-2]
Ik las het min of meer nonchalant als het “zoveelste boek” geschreven vanuit de belevingswereld van een slachtoffer van seksueel misbruik. Tot ik op pagina 37 getroffen werd door het gedicht “Ik wil ook smartegeld”. De tekst raakte mij diep, ik ervoer er zoveel herkenning in. Hoewel geschreven door een vrouw en dus vanuit haar belevingswereld, is de tekst ook zo universeel.
Ik wil ook smartegeld
Genoegdoening
Voor de jarenlange angst.
Voor de jarenlange buikpijn.
Voor de niet aflatende misselijkheid.
Voor de voortdurende alertheid op gevaar.
Voor de angst voor dichtslaande deuren.
Voor de schade opgelopen door verkeerde relaties.
Voor het onvermogen te kunnen ontspannen.
Voor de inprenting verliezer te zijn, want zwak.
Voor de haatverhouding met mijn lichaam.
Voor de angst voor conflicten.
Voor een leven met een slot op mijn vermogens.
Hoe denk je dat (smarte)geld dit zal wegdoen?
Zelf ben ik ook slachtoffer, maar voor mij voelt smartengeld als een betaling, zoals een hoer betaald word voor haar diensten.
Geld kan het leed echt niet verzachten.
Beste Marleen,
Dit gedicht schreef ik toen ik geveld door een derde burn-out depressief op bed lag. Ik las in de krant over schadevergoedingen die de RK kerk moest betalen aan slachtoffers van seksueel misbruik door religieuzen. Op dat moment besefte ik dat ik nergens naar toe kon om recht te halen voor datgene wat mij was overkomen, en wat mijn leven getekend heeft. Dader onbekend, wie moest ik aanklagen? Tegelijkertijd besefte ik dat leven met een trauma veel kost: energie, vitaliteit, waardoor het opbouwen van een goed leven zo moeilijk is, en relaties onderhouden ( netwerk) een titanenkarwei. Voor al die schade, die het leven ook op financieel gebied zo moeilijk heeft gemaakt zou ik wel schadevergoeding willen hebben. Eindelijk geld voor een therapie die wel helpt. Schadevergoeding staat naast financiële ruimte ook voor erkenning. Wat kan het de dader schelen? Waarschijnlijk niets. Maar mensen voelen hun portemonnee wel. Dus wil ik de dader indirect laten voelen wat hij heeft aangericht. Ik kan willen wat ik wil, mijn weg ligt in het verteren van de opgelopen frustraties in mijzelf, door gedichten te schrijven, muziek te maken en lichaamswerk. Niet in het ontvangen van schadevergoedingen. Dader onbekend. Ik weet het, en zie het gedicht ook meer als een uitbarsting van emotie en verlangen naar heelheid.
De link die jij legt naar het betalen voor diensten heb ik nooit gelegd. Er is geen hoerendienst verleend, er is mij mijn onschuld ontstolen, mijn vertrouwen, mijn zelf. Geld zou ervoor kunnen zorgen dat ik tijdelijk geen dubbele baan meer heb: mijn gewone werk om te kunnen leven, daarnaast het werk dat verwerken heet om in het reine te komen met mijn beschadigde innerlijk. Deze combinatie maakt het in ieder geval voor mij zwaar. Ben meestal oververmoeid. Geld geeft geen oplossing, maar maakt wel dingen zoals beschreven mogelijk.
Mooi gedicht. Het gaat mij niet om geld maar om de gevoelens. Ik zou honderden zinnen aan je tekst kunnen toevoegen. Smartgeld, tja, kan ik niet bekomen en speelt ook geen rol meer. Mijn leven is al totaal kapot sedert mijn twaalfde en ik ben nu 55. Maar je tekst wel mooi maar confronterend. Groetjes.
Sterkte Didier. Nu je dit zo schrijft schieten veel gedachten door mijn hoofd. Ben ook 55. Smartengeld als metafoor voor de woede over een leven dat niet naar aanleg en talent geleefd kan worden. Onmacht dat niets de breuk kan wegnemen. Sterkte!