Ingezonden brief Trouw 5 juni 2014
Na het zoveelste onderzoek over seksueel misbruik is voor therapeut Peter John Schouten de maat vol. ‘Er is veel onvermogen en onwetendheid rond dit onderwerp.’
De Nationaal Rapporteur Mensen- handel Corinne Dettmeijer publiceerde een vuistdik rapport over seksueel misbruik (Trouw, 28 mei). Weer een onderzoek naar het vóórkomen van seksueel misbruik, denk ik dan. Wat is het omvangrijk (352 pagina’s) en heel erg allemaal. Maar dat weten we al sinds het onderzoek van Nel Draijer in de jaren tachtig.
Mijn oproep is vanaf nu geen geld meer uit te geven aan kwantitatief onderzoek maar diepgaand onderzoek te doen naar de schade die sek- sueel misbruik aanricht bij een kind en hoe we met elkaar die schade kunnen herstellen.
Ik zou wensen dat in ons collectieve weten een besef ontstaat dat je door seksueel misbruik een psychische dwarslaesie oploopt en traumaseksueel wordt en dat iedereen weet wat dat inhoudt.
“Seksueel geweld is heel ernstig” roept minister Opstelten (Justitie). Maar wat is dan zo ernstig en wat is de schade? En wat zijn de gevolgen van die schade dan? Vraag het rond en zelfs hulpverleners zeggen maar wat en strooien met DSM-diagnoses.
Onwetendheid
Er is veel onvermogen en onwetendheid rond dit onderwerp en er is een collectieve beweging om er vanaf te gaan, er omheen te praten en naar een ander onderwerp over te gaan. De huisarts die tegen je zegt “Stop je misbruikervaring in een imaginaire doos, doe er een deksel op en ga je richten op de leuke dingen van het leven’. Of de GGZ, die werkt met mindfulness om de ‘ervaringen in het hieren-nu’ te bezweren. De kortdurende EMDR-therapie is het standaard antwoord geworden op klachten rondom seksueel misbruik. Maar vraag het maar eens rond aan de mensen die het meegemaakt hebben: het helpt maar een beetje of helemaal niet en de directe of indirecte ontkenning maakt het nog erger.
Wat weinigen zich realiseren is dat een te woege seksuele ervaring – ook al wordt je niet aangeraakÍ – een inbreuk is in je jonge persoonlijkheid die je ten diepste eigendom maakt van degene die je vanuit een machtspositie confronteert met zijn/haar seksualiteit.
Diegene dringt als een splitsende parasiet bij je naar binnen en gaat bepalen hoe je leven en je seksualiteit er uit gaan zien.
Doordat je tijdens seksueel misbruik in een shocktoestand raakt ontstaat een enorme behoefte aan een getuige. Iemand die het zag toen je hulpeloos werd en je ging doen wat er gezegd werd om te overleven. Maar ook dat de shock aantrekkelijk werd om naar terug te keren omdat er een seksueel gevoel in zat. Daarom is het zo ingewikkeld om eruit te komen. Een seksueel trauma is daarmee een aantrekkelijk trauma, vol met innerlijke paradoxen.
lnbreker
Onze minister zal de politie verder goed moeten instrueren om de aangiftes allemaal correct te behandelen. Maar net zoals er in je huis wordt ingebroken, komt de politie pas als de inbreker al weg is. Maar voor je gevoel is hij nog niet weg. Er begint een verwerkingsproces om je huis weervan jezelf te maken. Waar heeft die inbreker allemaal aangezeten in mijn privédomein? Aangifte doen helpt, maar is een klein onderdeel van de heling.
Na seksueel misbruik is aangifte doen bij een instantie een groot goed. Vooral het serieus nemen van de ervaring is dan van groot belang. Maar dan moet je geholpen worden om de verlamming op te heffen en de dader uit je te krijgen en die uit te bannen uit je privédomein.
Dat is wat er moet gebeuren: de dader moet uit jou en de gehele gemeenschap moet zich er niet aflatend mee bemoeien. De ervaring moet in het volle licht gezet worden.
Wat een belangrijk artikel heeft u geschreven. Heb het gedeeld in mijn lotgenotengroep, bij kunst uit geweld, en zie dat het verder gedeeld wordt. Ik ben nu 54 jaar, ben misbruikt toen ik 5 was. Pas in 2012 begon het mij te dagen dat ik beschadigd ben door die gebeurtenis. Ik herken me in alles wat u schrijft. Alles meegemaakt, van ontkenning door hulpverleners, tot EMDR sessies. Telkens moeten uitleggen, a.h.w. je beschadiging aanprijzen ( “het was echt erg, en volgens mij heb ik er nog last van”. “O ja, waarom denkt u dat?”) Ook de paradoxen van het trauma: verschrikkelijk en aantrekkelijk, schuldgevoel, gevoel van medeplichtigheid om het vege lijf te redden. Er komt veel boven.
Ik heb gedichten uit mijn leven gebundeld en uitgegeven. Pas vanaf 2012 ben ik mijzelf stukje bij beetje gaan begrijpen.
Dank voor uw openheid.
Bedankt voor het verwoorden van mijn strijd voor de juiste hulpverlening.
Precies, daar gaat het om! Dagelijks raken er mensen getraumatiseerd, maar hoe voélt dat eigenlijk? En waar heeft iemand dan behoefte aan? Niet recht tegenover een vreemde zitten die zegt ‘vertel maar’. Na 20 jaar zwijgen, mede omdat geen fatsoenlijke hulp werd geboden én ik niet mocht spreken over ernstige geweldsdelicten gaf ik vorige maand mijn boek uit waarin in tot in de detail vertel over de mega grote impact op je lijf en je leven als je bent misbruikt. Hoe het door kan dringen in alles wat je doet. De waarheid, maar dan rauw. Mijn boek wordt inmiddels door verschillende psychiaters en politieagenten gelezen, en de reacties die ik terug krijg wijzen op een schrijnend gebrek aan kennis. “Femke, er staan symptomen in je boek die ik bij vele anderen verwacht, maar ik heb het nooit eerder gezien of gelezen”. http://doorbreekdestilte.nl
Laat ons maar spreken, de misbruikten.
Vanaf je geboorte mishandeld, verwaarloosd worden, tomboy, sexueel misbruikt, etc… noem maar op, ik was er bij als kind lichamelijk en mijn zus ook (ja hij deed een macht spel tussen zijn eigen kinderen voeren)… hij is een psychopaat. Dat mag ik niet openbaar zeggen, want dan nog belt hij de politie. En probeert hij slachtoffer te zijn, het gezwel leeft nog. En elke dag wordt ik geconfronteerd met wat ik heb meegemaakt.
Ik heb traumagroep gedaan bij GGZ, het helpt je wel om dingen in te zien die anders mogen. 8 maanden intensief bezig zijn en dan een gat, de wond is open, het stinkt en ik krijg er geen vat op. Zit nu bij een Ambulante groep, maar daar word je weer constant getriggerd door andere meiden, die je als ik heel eerlijk ben het bloed onder je nagels vandaan halen. Het is super hard werken om weer een “normaal” mens te worden… Laten we een potje subsidie vinden en dan wil ik best spreken over wat trauma doet, mijn ervaring delen… dan heb ik weer een doel.
Wat een goed en stevig artikel. Ik ben het eens met het belang van weten wat het effect is. Als vind ik weten waar de oorzaak ligt ook zeer belangrijk. Nóg belangrijker lijkt me vooral er iets aan te gaan doen. Met zijn allen.
“Ik zou wensen dat in ons collectieve weten een besef ontstaat dat je door seksueel misbruik een psychische dwarslaesie oploopt en traumaseksueel wordt en dat iedereen weet wat dat inhoudt.”
Wat zou ik dat ook graag willen.
Ik ben actief bezig met het bewustmaken van het enorme effect dmv theatervoorstelling Powerwijven.
Zelfs therapeuten reageren na onze voorstelling met: “nu pas besef ik echt ten volle wat misbruik met je doet”
http://www.powerwijven.nl
Altijd stimulerend om te zien dat zoveel anderen er hard voor en tegen vechten!