Canoniek Recht – geheime archieven e.a.

Behandeling geheime archieven
Tussen alle duizenden wetsregels, in het Wetboek voor Canoniek Recht, over duizend-en-een algemene zaken staat een heel specifieke paragraaf welke de behandeling van documenten m.b.t. zedenmisdrijven in de geheime archieven betreft (zie hieronder: Can. 489).

Is die tekst op zichzelf al interessant, veel interessanter vind ik nog dat men besloten heeft dat hier iets over voorgeschreven moest worden! Dan riekt het naar vernietiging van bewijs betreffende criminele activiteiten met voorbedachte rade.

Ook interessant zijn de voorwaarden waaronder overgegaan kan worden tot vernietiging van de betreffende documenten, namelijk:
– dat de aangeklaagde overleden moet zijn
– of de zaak 10jaar eerder door een veroordelende uitspraak gesloten is

Wij weten allemaal dat veel van ‘onze’ daders nog steeds in leven zijn en dat heel weinig zaken door een “veroordelende uitspraak gesloten zijn”, kerkelijk of werelds.
Dus hebben de bisschoppen van het bisdom Den Bosch de wet gebroken door die documenten te vernietigen. Zouden ze nu gestraft worden of een pauselijk lintje krijgen; wat denk jij?

—
Uit:
Codex Iuris Canonici – Wetboek van Canoniek Recht – 1983
Boek II-Volk Gods Dl.II 330-572
Boek II Deel II Afdeling II Titel III – Interne ordening van particuliere kerken 460-572
Hoofdstuk II – Diocesane curie 469-494
Art. 2 – Kanselier, andere notarii en de archieven 482-491

Can. 489 – § 1 Er dient in de diocesane curie ook een geheim archief te zijn of ten minste in het gewone archief een kast of kist, geheel dicht en afgesloten, die niet van de plaats verwijderd kan worden, waarin namelijk documenten die geheim gehouden moeten worden, met de grootste voorzorgen bewaard dienen te worden.
§ 2 Elk jaar dienen documenten betreffende strafzaken op het gebied van de zeden, waarvan de aangeklaagden overleden zijn of welke sinds tien jaar door een veroordelende uitspraak gesloten zijn, vernietigd te worden, behoudens een korte samenvatting van het feit met de tekst van de definitieve uitspraak.
—

De volgende, Can. 490, levert ook een interessant detail op. Namelijk dat alleen de bisschop de sleutel tot het geheime archief mag hebben en geen documenten elders gebracht mogen worden.
Dat legt dan in elk geval vast dat de bisschoppen altijd hebben geweten wanneer er documenten vernietigd werden! Dat zou in de toekomst nog weleens handig kunnen zijn dit te onthouden als wij de doelbewuste vernietiging van het bewijs van criminele handelingen bij de rooms-katholieke kerk aanhangig maken.
—
Can. 490 – § 1 Alleen de Bisschop mag de sleutel van het geheim archief hebben.
§ 2 Wanneer de zetel vacant is, mag het geheim archief of de geheime kast niet geopend worden, tenzij in een geval van echte noodzaak door de diocesane Administrator zelf.
§ 3 Uit het geheim archief of de geheime kast mogen geen documenten naar elders gebracht worden.
—

Crimen Sollicitationes
Kerkelijke wetten leveren wel meer dergelijke interessante details op.
Zo bijvoorbeeld de Crimen Sollicitationis uit 1962. (De wet welke de zwijgplicht oplegt voor iedereen, op straffe van ex-communicatie, als er gesproken wordt over de seksuele spelletjes die een collega uithaalt met een toevertrouwd kind).
Interessant is dat deze wet geheim was…zelfs voor de geestelijken totdat zich een dergelijk ‘incident’ voordeed!
En dat deze wet uitgevaardigd werd, dat iemand een document van 40 pagina’s geschreven heeft om de beleidsregels, in het geval van seksueel misbruik, vast te leggen. Dat klinkt als rook en vuur…

Waarom een wet uitvaardigen als daar niet een duidelijke aanwijzing voor is?
Ook toen wisten ze dus al van het seksueel misbruik van collega geestelijken en dat dat geheim gehouden moest worden. En dat is de periode waar veel van het misbruik plaats vond in Nederland, in de internaten en scholen e.d.

Deze vragen bewaar ik voor als ik weer eens met een bisschop aan tafel zit voor de camera’s of microfoon.
Ben toch weer benieuwd naar de reactie….hoe ze zich ‘eruit glijden’….
Ton Leerschool