Man 38 jaar
Ik ben een man van 38 jaar….. en acht jaar geleden kwam het verleden terug….!!!
Ik heb sindsdien vele therapieen mogen doorlopen onder begeleiding van de ®deskundigen®.
Het resultaat is dat ik welliswaar weer maatschappelijk kan meedraaien,……maar het is niet goed….het klopt gewoon niet….
Ik heb alles verloren, vrienden, famillie, mijn twee zoons, relaties, ……what a life….
Nu ben ik alleen en vraag me af waarom…
Ik zou graag zonder wantrouwen, zonder angsten, zonder toneel te hoeven spelen willen verder leven….gewoon normaal dus…!
MAAR Het ontbreekt me aan de moed om nog een keer door die hel van hulpverlen(ing)ers te gaan…
Ik geloof dat het net zo traumatiserend was als het misbruik en het fijne gezin waar ik ben opgegroeid….
Ik wou dat ik de tijd kon terug draaien….
maar ja…..
Jullie site is geweldig en haalt taboes weg.
Dat vindt ik geweldig. Ik hoop dat mensen nu eens notie nemen van dit probleem en met name misbruik bij jongens (want de meiden hebben al een voorsprong).
DOORGAAN……!
Bij mij kwam 5 jaar geleden mijn verleden terug (38 jaar +/+ voorhistorie generatie) reageren kan ÈÈn op ÈÈn via e-mail: shakti2002@hotmail.com. Ik heb de zelfde ervaring; vrijwel iedereen kwijt en enkelen verder: het wordt toch een ANDER leven; opnieuw opbouwen: het voornaamste is: vandaag ben ik gelukkig met wat ik doe en hoe ik ben, morgen is morgen. Zorgen heb ik niet; ontmoet graag op de manier hoe jij het wilt en op prijs stelt en ik stel mij open… open voor jouw gevoelsleven… het verzacht veel. Een luisterend oor en compassie heeft de wonden op mijn ziel geheeld ..of ben in het proces… verhaasten kan niet… ik heb de omstandigheden zelf opgezocht…op een veilige manier… steeds meer durven zeggen… het blijft een strijd een aftasten… wel mogelijk om vandaag gelukkig te zijn…het leeg gevoel verdwijnt…ik ben benieuwd. heb diverse trainingen gevolgd bij PeterJohn: HE is a master in reflection!!! Met een warme vriend/broer omhelzing zonder nasmaak…Aziz
Een goede vriend is beter dan een therapist; dat had ik tegen de meer dan 3de psychiater gezegd nadat ik ontslagen was uit de inrichting…bewust gewacht…want ik was a.h.w. vogelvrij verklaard met IBW en RM… met een warme broeder/vriend groet, Aziz
Ik sluit me ten zeerste aan bij Aziz. Psycholgen/Psychiaters kunnen een hoop verhelderen, maar je echte leven leef je zelf. Ga bij jezelf goed na wat je wilt. Psychotherapie kan ook veel overhoop gooien.
Hoi ik heb ongeveer het zelfte mee gemaakt, ben alles kwijt me bedrijf omdat me ex er mee aan de haal ging me famielie die met me ex omgaan en veel kennisen die ik in die tijd had altijd heel hard gewerkt en ook wel veel gedronken als ik even niet werkte voor me gezin. Voor mij was er niets ik vondt eigelijk niets leuk kon me nergens inleven ik werkte voor me ex en me twee kinderen tot ik het lichamelijk niet meer aan kon rug schauders darmen, het toen rustiger aan wilde gaan doen waarop mij ex weg is gegaan ik raakte steeds meer in de put woon nu aleen met me twee kinderen en probeer die zo goed mogelijk op te voeden wat een heel zwaare opgeven is omdat ik steeds weer getrikerd word door hun. Ik ben nu 2 1/2 jaar bezig met verschilende therapieen, maar het is een hel het grote probleem is het vertrauwen ik ben zo bang om iemand te vertrauwen dan raak ik totaal in de stress ik heb ook og nooit gehuild omdat ik heel erg bang ben denk ik. ben ook gestelijk en lichamelijk door mij ouders mishandeld. Ik heb nu heel soms een beetje het gevoel dat ik leef en ook mag leven. Maar me hel is nog niet afgelopen ik kom wel heel langzaam bij mijn eigen gevoel terecht maar dat is ook zo pijnlijk, soms denk ik had ik maar geen gevoel meer. Ik kan nog wel even door schrijven maar dat word te lang. kortom ik ben blij met wat er gebeurd voor slachtoffers maar het is nog veel te weinig er moet echt heel veel aan gedaan worden omdat het echt een heel leven verwoest en dat kan ik weten. Ik dank ook dat er zeer weinig therapueten zijn die echt weten wat dit voor een inpecht heeft op een mens en dat we heel gesloten zijn dat eist een spesiale behandeling. Ik denk ook dat je het toch helaas zelf moet mee gemaakt hebben om het een beetje te begrijpen. Ik voel me zo verschrikkenlijk alleen hier op deze voor mij vreemde planeet.
Ik zit nu in een praatgroep dat is ook een steun voor mij en wil die ook verder uitbreiden voor belangstelling kan je me een e mail stuuren
Ik wens iedereen heel veel sterkte en probeer toch maar door die hel te gaan het kan iet meer erger worden omdat je er nu zelfbij bendt (schrale troost) maar zoals ik hier en daar verneem als je er door heen komt ik het leven weer dragelijk en kan je weer jezelf voelen.
nou wat heb ik gedaan in de hulpsector?
Allereerst begon het toen ik 17 was ik moest wat medicijnen nemen, vond men sufheid totaal van de wereld was ik.
Daarna wil je opgenomen worden nou een ziekenhuis is altijd beter dan een opvoedingsgesticht dacht ik eerste opname pav 3 amsterdam ik maar praten met de artsen en profs.
Uiteindelijk altijd maar om de hete brei heendraaien
jaren later in weer ziekenhuizen en opnames verder opgesloten in de separeer vastgebonden dag en nacht zo een 40 tabletten per dag.
De dokter kreeg geen kontakt vond hij maar ja wat wil je met al die pillen een plant werdt je.
uiteindelijk heb ik in totaal na het vroege verleden 27 jaar in de psychiatrie doorgebracht daar heb ik een evenredig zij wel groter trauma van dan ik had.
tevens waren er verpleegkundige die ook hu handjes niet thuis hielden dokters die met je naar de sauna gingen in hun vrije tijd.
Ik heb jarenlang daarna gezworven heb alles achter mij gelaten had niet veel meer over door mijn handelswijze die tijd trok iedereen zich terug ook familie.
buiten was alles heb landen gezien dezelfde shit en ellende gehoord enorme risico,s genoemen.
talloze pogingen en tentamen pgingen tot zelfvernietiging.
Nu nazoveel jaren een luisterend oor een schouder die veilg voelt een eigen plek een thuis is tig malen beter dan de hulpverlening in proffesionele zin.
gelukkig zullen we nooit echt worden maar je leeft van dag tot dag en wanhopen zal blijven, echter de hoop dat het ooit zal wijken het gevoel van smerigheid, de aantasting de verwoesting van een jeugd en daarmee de slechte strat voor de rest die je nog rest zal moeten blijven ook al is het soms faken.
je blijft het opnieuw meemaken totdat het moment komt dat het iets minder fel voelt dat is meegenomen hulpverlening het zal wel wie het wilt het zij gegund maar aub kijk uit hang niet alles op daaraan, een teleurstelling erbij is soms voor velen teveel.
Pieter.