mijn verhaal

Mijn verhaal.

Op dit moment ben ik 45 jaar. Ik ben vaak emotioneel, ik heb in mindere mate last van woede buien, vaak eetbuien, negatief zelfbeeld en depressieve klachten. Ik heb meerdere zelfmoordpogingen gedaan, wel al 20 jaar geleden en ben er op het moment niet mee bezig. Ik heb geen relatie, geen vrienden, alleen een moeder. Ik heb geen werk en ben een keer mijn huis kwijtgeraakt vanwege overlast. Nu staat bijna hetzelfde weer te gebeuren. De relatie met mijn moeder wisselt ook erg. Ze bagatelliseert veel wat er gebeurt is. Van ach zo erg was het toch niet. Hij was zelf ook nog maar een kind etc.
Ze schijnt maar niet te beseffen dat hij mijn seksualiteit heeft verpest. Wat toch wel een belangrijk onderdeel van het leven is.

Ik begin me steeds meer te beseffen dat ik zonder het misbruik te verwerken niet verder kom in mijn leven en dat de symptomen alleen maar zullen toenemen. Ik heb op het moment veel last van eetbuien, hoewel ik nog niet overgeef, dus nog geen boulimia heb.. Ik kan bijna niets in huis hebben. Eet zelfs lepels chocopasta en pindakaas. Koekjes en chips gaan altijd gelijk op dus kan ik beter niet kopen net als vleeswaren.
Hoewel ik andere symptomen van het seksueel misbruik wel heb verminderd/onderdrukt. Ik had ook last van seksuele verwarring/identiteit. Het zoeken van extreme, exhibitionisme, extreem seksueelgedrag en in mindere mate alcohol en drugs gebruik.

Ik ben jaren misbruikt door mijn broer, die homo is. Hij heeft zijn seksuele driften op mij uit geprobeerd. Hij is 3 jaar ouder. Ik ben op ongeveer 9/10 jarige leeftijd voor het eerst seksueel misbruikt.
Ik kon zelf nog geen stijve krijgen. De eerste keer weet ik ook nog. Het was bij opa thuis in Den haag. We beleven slapen , want wij waren verhuist naar een andere stad vanwege het werk van mijn vader.
Van de verhuizing had me al een hele klap gekregen. Ik was al mijn vriendjes kwijt. Wat er precies die nacht is gebeurt weet ik niet eens meer, maar waarschijnlijk heeft hij over me heen gespoten. Ik weet nog wel, dat ik zei dat moet eigenlijk in een kut moest of zoiets.

In die dagen speelde ik veel met een zacht balletje. Daar voetbalde ik veel mee. Dat begon hij in zijn broek te stoppen en ik moest het er uit pakken. Van dat soort spelletjes.
Iedere keer als hij klikte met het badkamer licht, dat was het teken dat ik moest komen om hem af te trekken. Of ik hem iedere keer moest pijpen weet ik niet en of hij mij ook pijpte weet ik ook niet. Ik heb kennelijk veel verdrongen en het is ook lang geleden. Jaren is dat doorgegaan.

Toen is alles begonnen en hij begon sekspelletjes met me te doen. Alles is er gebeurd van pijpen tot neuken en geneukt worden. Ik werd zo helemaal zijn homo wereldje ingezogen. Dat is jaren zo door gegaan. Ik heb wel signalen geven aan mijn ouders. Ik heb gezegd dat hij eruit moest. Maar er werd niet naar geluisterd. Nu ook nog wordt alles gebagatelliseerd. oh een beetje met elkaar gespeeld.

Nou daar denk ik dus heel anders over. Ik wil hem nooit meer zien en heb hem onterft. Ik heb er ook voor gezorgd dat er geen foto’s meer van hem hangen in de woonkamer bij mijn moeder. Eerst zat ik iedere keer naar die klote foto van hem te kijken. Hij heeft mijn seksualiteit verpest en een psychische wrak gemaakt van mij dat zich moeilijk kan staande houden in de maatschappij.

Ik weet dat ik niet kan verlangen dat mijn moeder, mijn vader is net overleden, moet kiezen tussen mij en hem. Ze wil hem blijven zien. Maar dat vind ik heel moeilijk. Hoe kan je omgaan met iemand die mijn leven heeft verpest. Gelukkig hebben we het goed geregeld zodat ik hem nooit tegen kwam bij mijn ouders. Maar omdat we in dezelfde stad wonen kom ik hem wel een paar keer per jaar tegen bij bv de supermarkt. Dan ben ik de rest van de dag van slag. Ook als ik iemand met zijn naam op televisie krijg ik zap neigingen. Ik heb moeite om iemand over zijn broer te horen praten.

Natuurlijk zijn er andere factoren die ook mijn leven sterk hebben beïnvloed, zoals die verhuizing op mijn 10e jaar en gepest worden op school. Ik heb veel verdriet gehad toen we gingen verhuizen. In die periode heeft hij toegeslagen.

Hij heeft mij heel veel pijn en verdriet aangedaan. Hij wil het niet erkennen, heeft zich nooit verontschuldigt. Ik ben bij de politie geweest om aangifte te doen,
De eerste keer heb ik het hele bureau onder gehuild, maar werd weggestuurd. Ik zou bericht krijgen wanneer ik aangifte kon doen. Dat kreeg ik maar uit het gesprek bleek dat het verjaard was. Terwijl mijn 1e psychiater had gezegd dat het nooit zou verjaren. Ik kwam hiertoe meer omdat ik hoorde dat hij vrijwilliger was geworden bij een kindercircus en ik wilde voorkomen dat andere kinderen slachtoffer van hem zouden worden. Hij had vroeger ook een schriftje waarin hij plaatjes die hij uit de reclames had geknipt had opgeplakt, hierin zaten plaatjes van hele jongen kinderen. Bv in onderbroek. Echt kleuters. De rechercheur ging hem uitnodigen voor een gesprek.

Ik kwam in een seksuele verwarring. Ik heb ook geëxperimenteerd met homoseks. Maar kwam er achter dat die wereld niet mijn wereld is. Alles draait om de seks en er is geen weinig liefde. Gewoon leuk een dvd samen met een homo te kijken lukt niet omdat ze toch altijd seks willen. Hier ben ik helemaal op afgeknapt, Ik kon ook alleen maar homoseks als ik had geblowd en gedronken of xtc had gebruikt. Hierna walgde ik van mezelf. Ik heb nog steeds wel homogedachten als ik mezelf bevredig, maar steeds minder en heb ook het gevoel dat ik seks met vrouwen niet genoeg heb ervaren en onderzocht. Ik ben wel vaak op vrouwen verliefd geweest.

Ik heb meerdere keren zelfmoordpogingen gedaan, een paar keer met medicijnen en drank. Ik ben 1 keer met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. Hier wilde ze mijn maag leegpompen maar dat weigerde ik. Hierdoor werd ik gedwongen opgenomen op de psychiatrische afdeling.

Ik ben nu met alles gestopt, ik rook niet meer, gebruik geen drugs en drinkt alleen in het weekend. Ik wil nog wel eens flink dronken worden, maar de laatste tijd, mede omdat ik al die zogenaamde vrienden die alleen maar veel zopen en blowden er uit heb gegooid, is het veel minder.

Hij heeft wel enkele dingen toegegeven aan mijn ouders, maar op de uitnodiging van de politie om eens te komen praten op het bureau is hij niet ingegaan. Verder zegt hij dat het enkele keren is gebeurt en dat het niks voorstelde. Ik wou het zelf heeft hij ook nog eens gezegd tegen mijn moeder.

Ik kan me wel dwang herinneren, maar ook heel vaag. Het gebeurde juist vaak. Meerdere keren per week. Ik mocht ook niks vertellen en dwang. Ik moest het doen. Hij is meerdere keren aan de drank geraakt en afgekickt. Ik ontken hem als ik nieuwe mensen tegenkom. Na verloop van tijd vertel ik er iets over. Hij heeft mijn seksualiteit verpest en mijn kind zijn. Ik deed dingen op een verkeerde leeftijd waar ik helemaal niet aan toe was.

Mijn huidige hulpverlening is van alles op de hoogte maar kiest ervoor om het verleden te laten rusten en mij vol te stoppen met medicijnen. Natuurlijk ben ik inmiddels wel weer verslaafd aan de medicijnen. Ik vind dit geen oplossing te meer omdat de klachten blijven en ik mij maatschappelijk zo ook niet kan handhaven. Ik dreig weer mijn woning te verliezen, hoewel ik mij er nu minder druk om maak.

Momenteel ben ik vooral veel alleen en eenzaam. Ik doe veel dingen voor mijn moeder. Die ik nu veel meer zie, maar we hebben veel ruzie of ergernis. Vroeger toen mijn vader nog leefde kwam ik alleen op zondag even koffiedrinken. Nu doe we eens per week boodschappen en kom nog wel een paar keer om bv het gras te maaien.
Ik heb wel de neiging nu ik met dit verhaal bezig ben om alcohol te gaan kopen. Tot nu toe heb ik dat bewust niet gedaan. Ik weet dat het niet goed is om mijn verdriet weg te drinken, bovendien komt het verhaal ook niet ten goede als je het dronken opschrijft.

Het liefst zou ik verhuizen uit deze plaats, maar vanwege mijn moeder doe ik dat nog niet. Een nieuwe plaats een nieuw begin en dan hoef ik hem ook niet meer tegen te komen. Ik zie er ook tegen op om als mijn moeder dood is contact met hem te hebben om het huis te verkopen of erfenis te verdelen. Misschien kan ik daarvoor een notaris of zo regelen.

31 antwoorden
  1. henriette
    henriette zegt:

    Je bent niet de enige met dit probleem er zijn meer zoals wij, maar het is moeilijk om het te verwerken, ik ben decennium ouder dan jij, maar ik heb nog steeds huilbuien, ik plaats mijn verhaal ook nog wel eens….

    • erwin12
      erwin12 zegt:

      Hoi Henriette,

      Bedankt voor je reactie. Het is moeilijk te verwerken. Heb jij er therapie voor gehad? Ik vind het vooral moeilijk omdat ik de persoon nog steeds af en toe tegen kom en mijn moeder ook nog eens vaak over degene praat.

      Als je wilt mailen laat het me maar weten.

      groet
      erwin

  2. Loek Pozan
    Loek Pozan zegt:

    Beste Erwin,

    Ik ontving een notificatie van jouw reactie op het verhaal van Brandaris, vandaar dat ik reageer.
    Jouw verhaal is heel herkenbaar en wat mij betreft zeker vergelijkbaar. Ik heb een lang traject afgelegd. Dat heeft echt geholpen.

    Je mag me altijd mailen als je wil.

    Veel sterkte,

    Loek Pozan

  3. henriette
    henriette zegt:

    nee, ik heb niks gehad, pas een jaar of drie terug ontfermde een psycholoog zich over mij en leerde me om alle stukjes in virtuele doosjes te stoppen en weg te stoppen, Het heeft wat geholpen maar ik ben nog steeds erg emotioneel, ik moet niet per ongeluk er aan terugdenken of er over praten want dat schieten me ogen vol en voel ik me weer vreselijk. ik heb dus geen therapie of zo, wil ik ook niet want na die psycholoog wilde ik effe niet meer er over praten…..

  4. Justin
    Justin zegt:

    Hoi Erwin,
    Je verhaal gelezen, deze greep me erg aan. Toch ben je op de goede weg vind ik, want ik vind het bijzonder hoe je alles gedetailleerd beschrijft. Je weet alles nog precies, het is heel goed dat je alles opschrijft. Wat een vreselijke periodes heb je gehad, ik begrijp dat je dat niet weer wilt meemaken.
    Ik ben zelf niet misbruikt, toch weet ik hoe het voelt, omdat mijn geliefde die misbruikt is mij verlaten heeft hierdoor, mij afgestoten omdat het verleden tussen ons in kwam te staan. Ik weet dat dit moet, anders kan hij het niet verwerken. Hij staat er uiteindelijk dus helemaal alleen voor. En dat is dus precies hoe jij er ook voor staat…. alleen!
    Je zegt zelf dat je het liefst wilt verhuizen…. dat moet je dus ook doen. Het klinkt hard, maar de oplossing klinkt simpel: kies voor jezelf!
    Ik maak waarschijnlijk geen vrienden met mijn opmerking, maar je moet iedereen die niet achter je staat laten stikken, ja…. dus ook je moeder. Ik kan me voorstellen als je je afvraagt of je moeder nog wel genoeg van je houdt…. Daar kom je pas achter als je haar loslaat en je eigen weg kiest. Wees er niet voor haar en ga weg. Pas dan zul je merken wat haar liefde voor jou is en zal ze inzien én de pijn voelen wat het misbruik veroorzaakt heeft. Ik weet dat dat kan, omdat ik zelf die pijn ook ervaar.
    Ik weet hoe lastig dit klinkt, omdat je diep in je hart veel van haar houdt. If you love her then let her go…
    Je hebt diepe dalen doorgemaakt én overleeft, maar misschien is dit wel het moeilijkste wat je moet doen. Je zit gevangen in een cel, maar je hebt de sleutel ervoor nodig die je buiten ziet hangen. Je moet echter uit die cel om de sleutel te kunnen pakken… daar is alleen één manier voor: je innerlijke kracht!! En dat gaat je lukken! Erwin… kies voor jezelf! Sla je eigen weg in en laat iedereen achter je… Ipv rekening met ze te houden. Houdt rekening met niemand dan alleen jezelf. Zet jezelf bovenaan, wees maar egoïstisch, dat is jou meer dan gegund na alles wat je hebt meegemaakt, je bent dat waard!! Dat is wat het misbruik met je gedaan heeft: niet voor jezelf kunnen kiezen… Waarschijnlijk omdat je vind dat je dat niet mag. Je mag dat wel, sterker nog…. je moet!

    Ik voel met je mee. Vergeet nooit dat je er niet alleen voor staat, je zult het echter wel alleen moeten doen!

    Ik wens je veel sterkte toe, ik weet dat je hieruit kunt komen, op eigen kracht! Geloof in jezelf. De liefde voor jezelf overwint.

    Justin

  5. henriette
    henriette zegt:

    Hi Erwin, ik vind dat Justin helemaal gelijk heeft, gewoon laten stikken die mensen of het nou je moeder is of niet, ik heb het ook gedaan mlijn familie bleek niet zoveel van mij te houden dan ik dacht, wie mij niet liefheeft kan opzouten ook al is het mijn familie, Justin zegt dat hij zo geen vrienden maakt, maar… vrienden die jou niet respecteren zijn helemaal geen vrienden en kunnen ook opzouten, lekker voor jezelf kiezen en gelukkig zijn, ik deed het ook, ik heb mijn familie tabé gezegd omdat ze het tegen mij ook zeiden, ik heb er scheit aan, en da kan jij ook doen, lijkt moeilijk maar ZIJ maakten de keuze om JOU te verraden, en zo is het.
    Justin is een voorzichtige maar goede raadgever…..
    Groetjes
    Henriette (Penny)

  6. Justin
    Justin zegt:

    Hoi Henriëtte,
    Bedankt voor je reactie over mijn post. Ik zou mijn argumenten graag willen afzwakken omdat ze misschien zo rigoureus klinken, maar ik weet dat het leven soms keihard moet zijn om uit je eigen gevangenis te komen. Ook al ben ik niet misbruikt, ik herken wel dezelfde verschijnselen van een onderdrukt leven, wat ik pas achteraf als onderdrukt ervaren heb nadat ik mezelf hiervan losmaakte en mezelf het diepe in gooide. Iedereen zei dat ik er sterker uit zou komen dan ooit, ik durfde daar echter niet in te geloven omdat ik het op dat moment totaal anders ervoer. Maar nu weet ik: ze hadden gelijk!
    Ik weet dat het moeilijk is, eigenlijk herkennen we het allemaal wel een beetje, het jezelf willen wegcijferen. Ik snap best dat sommige situaties en bepaalde factoren het allemaal moeilijk kan maken, maar pas op dat je je daar niet (weer) door laat leiden en je weer geneigd bent jezelf weg te cijferen of op een tweede plaats te zetten. Soms wil je het aan het toeval overlaten… echter het toeval dat ben je zelf. Gebruik je innerlijke kracht, laat zien wie je bent en sla je eigen pad in en wees een voorbeeld voor de rest. Dat werkt nog beter dan de ander alleen maar te willen helpen omdat je vind dat dat moet.

    Justin

  7. henriette
    henriette zegt:

    Hi Justin,
    Je hoeft voor mij je argumenten niet af te zwakken, ik vind gewoon door eigen ervaringen met “vrienden” en familie dat je eerste betoog goed was.
    Het leven is keihard vooral omdat er een flinke periode in me leven was dat niemand mijn verhaal wilde horen noch geloofde, ik was een fantast, en belasterde nette burgers, diezelfde burgers van toen bleken grote schoften te zijn en zijn inmiddels al aangeklaagd door anderen die zij ook misbruikten.
    Ik maak me niet meer druk om wat anderen zeggen over mij, geloof je me niet, bekijk het maar!!! Wil je niet met me omgaan? Opzouten dan maar!!!! Ik ben hard geworden Justin, en dat tegen iedereen dus ook mijn moeder toen ze nog leefde….Ik heb mezelf als monster gezien heeeel lang, maar begrijp dat de echte monsters, die anderen waren.
    Ik gebruik mijn innerlijke kracht, anders was ik al voor de trein gesprongen net als een vriend van mij die hetzelfde meemaakte, hij werd ook niet geloofd maar kon er niet meer tegen…..
    Ik; zit gewoon in mijn prive kamertje met allemaal kanonnen en raketten die mij beschermen tegen deze wereld, Gelukkig zijn er toch mensen van misbruik rkk die mij geloven, dus heb ik toch hoop gekregen dat het ooit goed komt.
    groetje
    Henriette

  8. erwin12
    erwin12 zegt:

    Hoi henriette,

    Ik kan me voorstellen hoe je je voelde, toen je niet geloofd werd.
    Ik werd ook niet geloofd door mijn eerste psychiater. zo’n mooie zin van in hoe verre dit geloofwaardig is stond er in het verslag dat ik later terug las.
    Bovendien zei hij dat het nooit zou verjaren. Bullshit allemaal, Ik las het laatst nog op internet dat incest niet zou verjaren. Bullshit.

    Toch hoef ik misschien in tegenstelling tot jouw niet alle familie banden te verbreken. Niet iedere situatie is gelijk. Ik ben ook verbitterd en gehard door het leven. Zelfmoord begin ik niet meer aan. Die periode heb ik gehad. Ik ga ook strijdend ten onder al heb ik dan geen raketten en geweren naast mijn bed.

    groet
    erwin

  9. henriette
    henriette zegt:

    Hi Erwin,
    Jij hebt dus ook meegemaakt dat jouw hulpverlener jou nog uitlachte ook, want “mij niet geloven” noem ik uitlachen. Mijn familie geloofden mij niet, de politie en niemand geloofde mij, toen ik verkracht werd, ik blies de zaak op en wat ik zei kon helemaal niet,niemand kon meegemaakt hebben wat ik had meegemaakt met een multiple verkrachting en dat voor een aantal jaren aan een, ik maakte alles dikker en was een gestoorde….. ik weet er alles van erwin.
    Ik verbrak de band met mijn familie niet dat deden zij wel; met een homomonster wilden ze geen contact en ik ben helemaal geen homo gvd;
    Ook ik heb vaak aan een eind aan maken gedacht, het is tweemaal bijna gelukt, nu ben ik blij dat het mislukte en dat iemand mij wegtrok van de stoters van een rangeertrein anders had ik dit niet kunnen vertellen. Ik wil niet teveel hier zeggen, dan alleen dat ik me verhaal hier misschien nog neerzet dan kunnen jullie zien of ik een fantast ben zoals die psycholoog die mij niet geloofde…. Hij zei: Zoveel leed kan NOOIT in één mensenleven gepropt worden; onmogelijk. Nou dus wel gvd; Ik heb nu hulp van misbruik RKK, ik ga nu verder….
    Groetjes
    Henriette

  10. Justin
    Justin zegt:

    Hoi Erwin en Henriette,
    Ik lees jullie verhalen en gelijkenissen… Ik schrik ervan wat ik allemaal lees, maar wat zo ontzettend goed dat jullie het hier in jullie conversatie onder woorden brengen. Wat een geweldige daadkracht voel ik als ik alles lees. De felheid van Henriette, en Erwin die er nog wat terughoudend in lijkt… daarentegen vind ik het opvallend om te zien dat het net andersom is kwa vertellen van jullie verhaal. Niemand dringt je iets op, je moet pas iets vertellen als je zelf vindt dat je eraan toe bent.
    Alles raakt me emotioneel ontzettend diep, omdat ik overal mijn geliefde in hoor en zie…. Ik mis hem zo ontzettend erg, maar ik weet waardoor het komt en waarom het is. Zonder enig contact sinds enkele maanden lijk ik zo toch een bijna compleet beeld te krijgen wat hij meemaakt en meegemaakt heeft… Dit is zo ontzettend heftig, steeds maar weer wordt mijn hart diep geraakt, mijn hart dat vol met liefde voor hem zit. Met tranen in mijn ogen lees ik jullie verhalen… ja ik geloof jullie, en ik weet zeker dat steeds meer mensen dat zullen doen.
    De psychologen die jullie niet geloofden zijn zelf aan een psycholoog toe… of ze hebben hun lessen te slecht geleerd voor hun vak en vinden daardoor hun uitweg niet maar zullen dat natuurlijk in alle toonaarden willen ontkennen… misschien vandaar hun ‘ongeloof’. Maar misschien diep van binnen geloven ze je wel, maar omdat ze niet kunnen helpen en dus falen zeggen ze maar uit nood dat ‘het allemaal wel meevalt’ of iets in die trend, en dat je er maar mee moet leren leven. Ze moeten eens beter hun vak leren!! Mensenkennis?? No way, ze doen maar alsof… als ze jullie niet geloven, dan kennen ze zichzelf nog niet eens.
    Ik schrik van de uitspraken om gezien te worden als een homomonster… terwijl jullie dat niet eens zijn. Ik ben zelf wel homo en mijn geliefde ook… maar mij wordt steeds meer duidelijker waar de homofobie zijn oorsprong vind.
    Mannen misbruikt door mannen… die waarschijnlijk gewoon hetero zijn, niet homo. Er is hier nog zoveel onduidelijkheid en verwarring over… het wordt tijd dat dit allemaal eens en voor altijd duidelijk wordt! Je hebt homo’s en door mannen misbruikte heteromannen. Deze gedachte doet mij beseffen dat biseksualiteit dus niet bestaat.
    Ik heb respect voor jullie, dat jullie hier zo open durven te zijn, en zo eerlijk. Hoe heftig ook, het helpt mij wel. Het bevestigt de juiste weg die ik ingeslagen ben om de afstand te houden. Het is fijn te lezen dat jullie de diepste dalen die jullie hebben gekend niet meer opnieuw willen beleven. Hiermee lijkt het afweermechanisme tegen het misbruik in werking gezet, en daarmee dus de verwerking. Ik weet dat het te verwerken is, ik geloof daarin, omdat ik weet dat ik niet op de aarde ben gekomen om ongelukkig te blijven… en dus jullie ook niet!

    Justin

  11. henriette
    henriette zegt:

    Hi Justin,
    Dat ik fel ben is omdat ik het gewoon niet meer alleen dragen wil, En als “vrienden” of familie mij niet wil, dan houden ze niet van mij en bekijken ze het maar;
    Ik krijg binnenkort een traumapsycholoog die met mij gaat beginnen, ik weet niet of ik er tegen zal kennen, Ik raak al in paniek en word erg emotioneel als ik er over moet praten, er over schrijven gaat nog wel ook al doet dat nou ook wel pijn, maar niemand ziet me gezicht en ik voel me veilig zo.
    Wat het homo gebeuren betreft kan ik kort zijn, Ik ben geen homo, maar hou van mannen ik val op ze daarom ben ik zwak als er een man voor me staat, ook al is hij homo, maar mijn ervaring is dat het merendeel der homo mannen min niet willen omdat ik er niet mannelijk uitzie, ik ben vrouw en mijn lichaam heeft alle vrouwelijke kenmerken, maar ik heb ook een penis, ik ben een chick with dick zoals ze dat noemen, en dat door de natuur en geboorte,
    Verder zijn het hjomos geweest die mij geholpen hebben en beschermd toen ik verkracht geweest ben, dat waren geen homos die mij verkrachtten maar hetero-bi- mannen, Ik heb ook homo vrienden hier alleen geen intieme relatie met hen, Maar het zijn mijn beste vrienden in dit dorp waar heteros, mij dit jaar ook nog een tand uit mijn mond geslagen hebben en uitgelachen, Ik ben helemaal vrouw in uiterlijk en gedrag, toch noemen ze in het café hier mij een “smeerkeesje”.
    De homos hier lachten mij niet uit en sloegen mij niet, dat deden die zg trouwe schattige burgers die “normaal” waren, het waren ook die trouwe burgers die mijn leven kapot gemaakt hebben. Het maakt me niet uit, ik blijf gewoon naar de winkels gaan hier, ik ben een heel bekend figuur in het dorp, nl “de vrouw” met de mannenstem.
    Het leed van vroeger heeft zich door de tijd mijn hele leven achtervolgd van land tot land en van stad tot stad, nu woon ik in Drenthe en het is niet beter.
    Ook hier ben ik mishandeld door hetero’s en niet door homo’s denk daar maar eens over na.
    Ik kom in dit dorp ook al niet meer in een café waar ik de kans loop mishandeld te worden, ik kom bij pieter patat, daar zit ik veilig, de jeugd hier heeft vaak geschreeuwd in de nacht, riepen homostinkerd, en gooiden op andere dagen eieren of brokken viezigheid. ze trekken belletje diep in de nacht waardoor ik naar de voordeur moet gaan of smeren viezigheid an mijn deur. Verhuizen doe ik niet, ik laat me nooit meer weg jagen hoe moeilijk het ook is….
    Ooit vind ik een man die mij wél wilt…..
    Daar wacht ik op om mijn herfst gelukkig te leven….

  12. erwin12
    erwin12 zegt:

    Hoi henriette,

    Ik vind je heel moedig. Niet meer vluchten voor intimidatie.
    Zo ver ben ik nog niet. Ik heb hier ook eieren, stenen tegen de gevel gehad. Poep aan de deurklink gesmeerd. In maart j.l. kreeg ik advies van de wijkagent om te verhuizen. Ik wilde wel maar in mijn woonplaats krijg ik van de woningbouw geen huis meer, vanwege problemen 9 jaar geleden. o.a. woedebuien. Verhuizen ligt nu moeilijk dus ik zie het wel aan.
    Het kan me eigenlijk ook niet veel meer schelen. maar je bent toch bang en slaapt slecht. Uitgaan doe ik niet meer en doe alleen ’s ochtends boodschappen, dan ligt het buurttuig nog op bed.

    veel liefs en sterkte,

    groet
    erwin

  13. henriette
    henriette zegt:

    Dank je Erwin,

    Ik vlucht zeker niet maar stel me agressief weerbaar op, dat kan nl ook.
    Vooranderen neem ik geen blad meer voor me mond, ik ben die ik ben en ze moeten mij maar accepteren of opsodemieteren.
    Ja, eieren tegen balkon en deuren, ik ken het, en het zijn altijd schaduwen van laffe wezens die voor mij geen mensen zijn, die huil buien heb ik ook, alleen van verdriet en machteloosheid, ook al omdat de overheid (te) weinig doet hiertegen.
    Ik doe ook liever boodschappen als het niet te druk is, niet alleen voor het buurttuig maar ook voor sommige “normale” burgers…..
    Jij ook liefs en knuf

    Henriette

  14. Antoine Claudel
    Antoine Claudel zegt:

    Beste Erwin,

    Ik heb je verhaal gelezen en ik schrok van de herkenning die ik er uit haalde.
    Niet zo zeer de situatie zelf tussen jou en je broer maar wel de gevolgen die het heeft gehad.

    Ik voel zo enorm met je mee want in dit geval is jou pijn, ook mijn pijn.
    Het doet me (wederom) zeer om te lezen dat mensen vaak bagatelliseren als het om misbruik onder jongens gaat.
    Hiermee zeg ik niet dat dat bij meisjes niet gebeurd hoor maar vaak, althans dat heb ik vaak gehoord, word er gedacht dat een jongen seks op vroege leeftijd juist fijn vind en er dus ook niet door beschadigd kan worden. Machteloos word ik hier altijd van omdat het aan degene die misbruikt is om de ander ervan te overtuigen dat hij er helemaal niet van genoot of het wilde of er op aangestuurd heeft of wat dan ook.

    Zoals ik net schreef herken ik veel van de gevolgen. Zo schreef je dat je eigenlijk altijd met seks bezig bent. Hier net zo. Niet zo maar seks, maar de meest extreme vorm die je zelf kunt bedenken. Ik vind het verschrikkelijk omdat ik het niet wil en omdat de gevolgen er van vaak verstrekkend zijn.

    Ook ik ben enorm eenzaam. Kan maar moeilijk vrienden maken en als ik ze al heb dan kan ik zo’n vriendschap maar zelden lang in stand houden. Verder ben ik ook in de war als het om mijn seksuele geaardheid maar ook personaliteit gaat! Soms denk ik dat ik hetero ben, de andere keer weer homo maar omdat ik daar maar niet uit kom voor mezelf, ‘bestempel’ ik mezelf maar als biseksueel. Niet omdat ik dat ook echt ben maar omdat ik het gewoon niet meer weet en het soms ook niet meer kan uitleggen aan mensen waar ik online wel eens mee praat!

    Het suïcidale aspect ken ik ook. Heb 5 serieuze pogingen gedaan en de laatste keer heb ik er een tijd lang door in coma gelegen. Inmiddels durf ik geen suïcidepoging meer te doen omdat ik de vorige keren allemaal heb overleeft.

    Het doet me ook pijn om te lezen dat je eigenlijk geen steun aan je moeder hebt. Zij maakt het ‘weg’ en is er niet als de moeder zoals jij die wenst. Wat moet je je op veel momenten eenzaam en verdrietig voelen. Ik herken het zo.

    Ik zal hier binnen kort ook mijn verhaal plaatsen over een deel van mijn traumatische verleden.

    Voor nu wens ik je heel veel sterkte, kracht en hopelijk in de toekomst ook iemand toe waar je je hart eens echt kunt uitstorten zonder dat men je veroordeeld of de boel bagatelliseert.

    Vriendelijk groeten een arm om je schouder van mij.
    Antoine!

    • henriette
      henriette zegt:

      Jeetje, ik dacht dat ik een van de weinige was met deze dingen maar ik herken die van jullie ook wel, dit alles heb ik ook meegemaakt, alleen ben ik een stapje verder gegaan, ik ga nu als vrouw door het leven,

  15. Antoine Claudel
    Antoine Claudel zegt:

    Hallo Henriette,

    man, vrouw, man als vrouw gekleed of vrouw als man gekleed, man getransformeerd tot vrouw of vrouw getransformeerd tot man… Het ‘pakketje’ maakt allemaal niet uit! In mijn beleving gaat het er om hoe je tot een bepaald besluit bent gekomen. Feit dat wij hier aan het schrijven zijn geeft al aan dat er ook een behoefte is onder mannen om naar buiten te treden.

    Ik zelf ben al jaren bezig met verwerking en/of acceptatie. Ik ben meerdere malen opgenomen geweest in klinieken, en psychiatrische instellingen. Ook heb ik vele vormen van individuele therapie gevolgd. Helaas hebben veel van deze dingen nog maar weinig effect gehad omdat er tijdens opnames en therapieën van mij verwacht werd dat ik meer inzicht gaf in mijn verleden. Voor ik aan een therapie begon dacht ik altijd dat ik dat juist heel graag wilde. Er niet meer alleen mee zitten en het eindelijk ‘wereldkundig’ maken of in ieder geval het verhaal uit zijn isolement verwijderen. Ik kwam er gaande weg al snel achter dat dat inzicht geven nog niet zo gemakkelijk was. Ik durfde wel iets te vertellen maar slechts dingen die heel erg aan de oppervlakte lagen. Dieper ingaan op traumatische gebeurtenissen durfde ik niet omdat dat inhield dat ik dan ook specifiek moest worden. Daders beschrijven, handelingen omschrijven, gevoelens erkennen en omschrijven en noem zo nog maar een hele klats aan confronterende zaken op.

    Voor ik begon aan welke therapie dan ook, dacht ik dat ik het allemaal wel aan zou durven gaan. Ik wilde immers ‘genezen’ en een zo gelukkig mogelijk leven opbouwen. Ik kwam er al snel achter dat ik gewoon niet de diepte in durfde te gaan tijdens therapieën en daardoor stokte dit regelmatig met als gevolg dat behandeling/therapie uiteindelijk geen zin had en stopte. Mijn eigen domme schuld zouden sommige mensen kunnen denken. Echter zie ik dat zelf niet zo. Het is niet mijn eigen schuld maar de schuld van daders uit mijn verleden. Zij hebben mijn zo verpest, verneukt, geïndoctrineerd, psychisch beschadigd en anderszins negatief beïnvloed, dat ik veel dingen gewoonweg mijn bek niet uit krijg. Vaak omdat het te beschamende zaken zijn om over te praten of omdat er onbewust nog steeds die dreigementen van die daders door mijn hoofd spoken.

    Gevolg van alles wat hierboven staat is dat ik gediagnosticeerd ben met.Ik dissocieer regelmatig en tijdens mijn dissociatie brengen mijn ‘delen’ (alter ego’s) mijn in zeer gevaarlijke en ongezonde situaties. Dit kan variëren van het opzoeken van onveilige en extreme seks (voornamelijk met mannen) tot het van huis weg gaan en waar dan ook in Nederland terecht komen zonder dat ik weet hoe. Even voor de duidelijkheid, ik ben niet homoseksueel maar mijn ‘delen’ leven hun eigen leven en zoeken dit soort contacten op.

    Ik heb er zelf totaal geen grip op en leef dagelijks met de angst dat er zich weer zoiets voor doet.

    Voor de een, zoals in Henriette haar geval is het transformeren van man naar een vrouw een gevolg. Voor de ander betekend het dat ze een bepaalde psychische aandoening/stoornis ontwikkelen en weer voor anderen lijd hun sociale leven er onder in minder of meerdere maten.

    Ik houd er niet van om mensen in te delen in categorieën van ‘matig’, ‘medium’, ‘ernstig’ of ‘extreem’ getraumatiseerd. Zo ook niet de gevolgen die het voor mensen heeft. Ik ben van mening dat iemand die ‘slechts’ eenmalig een traumatische ervaring heeft meegemaakt in zijn of haar leven, dat hij of zij bij wijze van spreken meer last kan ondervinden in het dagelijkse leven als iemand die bijvoorbeeld langdurige getraumatiseerd is geweest. Hiermee bagatelliseer ik niets, althans dat is niet mijn bedoeling maar hier mee bedoel ik te zeggen dat het niet uitmaakt of je lang of kortdurend getraumatiseerd bent en of je als gevolg hiervan nou suïcidaal bent geworden, jezelf getransformeerd hebt tot het andere geslacht of dat je bewust van je seksuele geaardheid bent overgestapt of dat je zoals ik dissocieert. Het maakt allemaal geen reet uit omdat feit is en blijft, alles wat dit soort mensen dagelijks mee maken in hun leven is veroorzaakt door een ander. En dat gegeven is voor bijna niemand te verkroppen en zou niet zo moeten zijn.

    Om meer inzicht te krijgen over hoe ik momenteel in mijn leven sta en hoe ik daar toe gekomen ben, nodig ik je uit voor het lezen van mijn blog.

    • henriette
      henriette zegt:

      Hey Antoine,
      Het is heel wat hetgeen je hier allemaal neerzet, maar wel duidelijk en openlijk.
      Ik ben ook zo geworden, ik vertel wat mij is overkomen en trek me niks aan van diegenen die sarcastisch of ongelovig reageren, het interesseert me niet meer wat anderen geloven, ze geloofden mij in de jaren 60 ook niet dus wat heb ik er nut aan dat ze mij nu geloven? ze kunnen me allemaal wat en ik leidt me eigen leven.
      Maar ik moet nog even wat corrigeren in wat je over mij zei; Ik ben namelijk niet van man naar vrouw maar van hermafrodiet naar vrouw, dus had ik al bepaalde inwendige en uitwendige organen …
      Ik voelde me al anders toen ik in de Widdonck rondliep. Dat ik naar volledig vrouw overging is wel mede door wat er in de Widdonck gebeurde en mijn manier om af te reageren .
      Maar mijn psycholoog beschreef het zo:

      ” Maar het meest indrukwekkend en emotioneel waren haar mededelingen over het verblijf in de Widdonck in Heibloem, Heythuijzen, bij de broeders van Amsterdam. Ze heeft mededelingen gedaan over sexuele praktijken door twee broeders of één broeder en één pater (dus priester).
      Op de leeftijd van toen, lagere-school-leeftijd, was er bij Henriette al een gevoel aanwezig dat ze geen doorsnee-jongen was. Er was waarschijnlijk toen al sprake van genderdysforie.
      Ze wilde toen al graag als meisje behandeld worden. En ik heb een foto gezien waar ze toen al zich kleedde als meisje op een feest in het jongensdorp internaat. Een foto waar ze nu nog blij mee is.
      De avances van de broeders heeft ze zich toen merendeels moeten laten aanleunen.
      Omdat je als kind op een internaat overgeleverd was aan de officiële en onofficiële macht ( en de perverse menging hiervan). Ik verwijs ook naar het rapport Deetman, waarin dit gebruik van macht en overwicht tegenover kinderen die ver van hun ouders zijn en zich onveilig en eenzaam voelen, duidelijk wordt benoemd en gekritiseerd. Daar komt bij dat voor Henriette, die al jong uit huis is geplaatst, het verlangen naar affectie en doorbreking van de ervaren eenzaamheid groot en permanent was. Voor haar, nauwelijks een gezond gezinsleven kennende was onderscheid tussen aandacht en affectie enerzijds en sexuele uitbuiting anderszijds nauwelijks te maken. Zeker als de broeder zegt dat dit goed is en zij daardoor zijn lievelingetje is. Deze termen werden tegenover haar gebruikt. Daarbij komt dat Henriëtte óók al alleen stond door haar gevoelens en gedachten over haar genderidentiteit die ze niet met anderen kon delen.
      De sexuele avances zijn in mijn herinnering door Henriette aan mij meegedeeld tot en met penetratie. Nadere details heeft ze niet verteld, omdat de emoties dan hoog opliepen, en het in die periode erg belangrijk was dat Henriette niet door emoties overspoeld werd. De emoties moesten op hun plaats gehouden worden . En dat de ervaring uit de ene fase niet terstond emoties uit andere levensfasen omhoog trok. Bij het leren omgaan met de ervaringen uit de verschillende fasen, kon er ingezoomd worden op details. In de fase dat wij contact hadden, stonden de transgendergevoelens op de voorgrond.
      Wat ik Henriette erg heb aangeraden is: “Probeer onderscheid te maken tussen de emoties van elke fase in het leven apart. Maak verschillende doosjes en gooi alles in het doosje waar het bij hoort, anders verdrink je erin en draait alles in alles om.”
      Henriette heeft in plaats van de opvoeding/vorming die ze had moeten genieten van de volwassenen aan wie ze was toevertrouwd misvorming overgehouden. De sexuele exploitatie heeft haar beschadigd, misvormd, een laag zelfgevoel gegeven en heeft in het latere leven de duistere adolescentenperiode in Den Haag mee veroorzaakt . Om dat ze niet heeft mogen leren wanneer iemand haarprivé terrein te ver binnendrong. Tezamen met alle gedoe van een genderverwarring is zij bij uitstek kwetsbaar gemaakt en geworden.”

      Dit is maar een klein deel maar het zegt voldoende over de Widdonck.
      Die dingen die jij beschreef ken ik ook wel, de machteloosheid, het heen en weer gegooi door instanties, het ongeloof van die instanties en tenslotte de veroordeling door die instanties en andere overheden die ons moesten beschermen maar die ons door ongeloof in de steek lieten.
      Maar zoals ik al zei, ik leef me leven en de rest mag barsten voor mijn part, ik geloof wel dat er af en toe een enkeling is in de maatschappij die wél geloof hecht aan mijn woorden, en die paar enkelingen hou ik hoog en ben die dankbaar want het gaf mij moed om verder te leven ook al sta ik helemaal alleen in dit leven, ik geniet toch….

  16. Joop
    Joop zegt:

    Heel herkenbaar ook ik ben vanaf mijn 8 ste jaar misbruikt door mijn broer, ik heb er nooit over kunnen praten. Heb een keer zelfmoord willen plegen maar gelukkig is dat niet gelukt. Ik mag nu zeggen dat ik vrij ben van mijn verleden en dat komt doordat ik veel steun heb gehad van de kerkelijke gemeente waar van ik lid ben. Ik ben nu 50 jaar verder en ik leef, ben getrouwd heb 2 prachtige kinderen en ook kleinkinderen. kortom ik mag zeggen dat mijn geloof en een liefde volle God mij er doorheen heeft getrokken. Ik heb het hem zelfs kunnen vergeven en daar ben ik heel dankbaar voor. IK LEEF en dat is echt zo.

  17. Didier
    Didier zegt:

    Wauw, eerst keer dat ik dergelijke dingen lees. Ik werd 19 jaar misbruikt geweest door een vriend van mijn ouders. Hij kon mij goed manipuleren. Ik was amper 12 de eerste keer.
    Ik herken jammer genoeg bijna alles wat jullie vertellen.
    Is dat normaal dat ik nu nog wekelijks één of twee keer nachtmerries over die periode heb? Dat ik mij constant schuldig voel? Dat ik naar steun gezocht heb een aantal jaren geleden op een gaychat en op een stalker viel waardoor ik mijn gezin heb moeten verlaten en nu zonder werk in een klein appartementje zit zonder veel geld? Dat ik nu wel dates heb met gehuwde oudere mannen, maar met plezier? Ben ik door dat misbruik, gay geworden? Is een grote vraag voor mij. Ik kan nu opnieuw knuffelen met een man, maar vroeger kon ik dat niet met ex-vrouw (wel met mijn kinderen, maar is anders, ik ben er altijd als papa hè). Ik kon nooit zeggen, ‘ik zie je graag’.
    Ik voel me altijd zo schuldig en door die kloot, tja, heb ik een kloteleven achter de rug.
    Reactie of niet, leuk dat ik niet alleen ben.
    Didier

    • erwin
      erwin zegt:

      hoi Didier,

      Misschien kunnen we wat mailen over onze ervaringen. Ik ben er niet iedere dag mee bezig en heb het best druk, maar het is goed om het er vaak over te hebben. Hoor het wel. groet erwin

      • Didier
        Didier zegt:

        Bedankt voor je reactie Erwin, maar zomaar antwoorden kan ik niet tenzij je het via mijn mail doet. Mijn PC doet rare dingen soms. Ik weet ook niet zo goed hoe deze site werkt. Maar al blij dat ik reactie kreeg.

        • Henriette
          Henriette zegt:

          Diedier,
          Het is heel goed om hier van je afteschrijven, het doet je innerlijk goed en wij weten weer meer over andere lotgenoten.
          Ga aub verder en wees dapper lieferd.
          Wij hebben allemaal te maken mgehad met deze ellwnde en ik begrijp jou voor de volle
          100%.
          Liefs
          Penny (Henriette)

          • Didier
            Didier zegt:

            Dank voor je reactie. Doet even deugd, maar is dan ook alles. Nachtmerries blijven ondanks mijn lieeftijd. Ik heb geen zelfvertrouwen meer en wantrouw iedereen. Toch doe ik vier keer op een week vrijwilligerswerk in ziekenhuis, waar ik alles geef. Maar thuis, ai, val terug Gepieker, slapeloze nachten, …. Ik denk dat het best zou zijn dat ik nu van deze aardbol verdwijn. Niemand zal mij missen. Kids al oud genoeg en ouders tja. Heb het gehad hoor.
            x

          • Didier
            Didier zegt:

            Sorry, wat last met subscribe van deze site. Beetje in de war.
            Maar bon, ik trek mijn plan wel alleen.
            Dank voor de reacties.
            Didier

  18. Didier
    Didier zegt:

    Ub de verhelen zitten natuurlijk veel veel verschillen, maar het resultaat blijft het zelfde.
    Ooit zal ik eens mijn brief die ik aan mijn misbruiker, na dertig jaar onderdrukking doorsturen met wat commentaar achteraf. Er zijn uiteraard wel wat verschillen, maar uiteindelijk komt alles op het zelfde neer. Ik laat nog iets weten als ik reactie krijg, anders zoek ik verder. Groetjes

  19. Didier Bourry
    Didier Bourry zegt:

    Ik heb zo’n bewondering voor jullie; Die verhalen en reacties zijn voor mij erg confronterend. Doet enerzijds ‘deugd’, maar anderzijds, veel pijn. Ik herken mij zo in alle jullie verhalen en reacties. Sedert ik deze chat kende, amper een maand geleden, had ik al jaren niet meer geweend. Nu wel door jullie verhalen. Ik vind jullie moedig om jullie verhaal te doen. Ik aarzel nog maar voel me weeral archislecht.
    Sterkte.
    Didier

  20. Didier
    Didier zegt:

    Ik lees al jullie reacties over en over. Momenteel voel ik mij geblokkeerd om deftig te antwoorden.
    Wel voel ik dat het niet goed gaat met mij. Ik luister dagelijks naar darkside klassieke muziek, echt zwart, ik ween vaak nadat ik dat jaren niet gedaan heb; Voel me even verloren en pieker teveel. En dan al die vragen. maar super dat jullie zo open zijn.
    Gelukkig heb ik nu en dan nog wat vrijwilligerswerk in ziekenhuis om alles wat uit mijn hoofd te zetten. Maar zelfs dat lukt niet. Eén van de patiënten kent goed mijn misbruiker. Soms weet ik echt niet meer wat te doen, het wordt alsmaar erger.
    Zou doodgraag eens gewoon kunnen slapen zonder meer, maar is al een eeuwigheid dat ik dat nog kon doen.
    Enfin, ben weeral down en zal mij proberen te vermannen.
    Didier

  21. Maria
    Maria zegt:

    Wauw, wat een ontzettend verdrietig verhaal heb je met ons gedeeld. En hoewel ik een vrouw ben met een andere achtergrond dan jij (ben thuis ernstig mishandeld door mijn narcistische familieleden, alles behalve seksueel. Dat laatste alleen een paar incidentjes buitens huis, maar heeft niet zo veel impact op me gehad dan de mishandelingen thuis.) herken ik me ook weer heel goed in je verhaal. Wat ik herken is wat trauma met je doet. Hoe het is als je zo verraden wordt door je eigen familie. De psychiatrie met zijn oplossing in pillen.
    Dat laatste, daar ben ik nu alweer tien jaar geleden compleet mee gestopt. Die psychiatrie hielp mijn alleen maar verder de vernieling in. De pillen maakte me gek, maar ook de aanpak was verschrikkelijk omdat het in mijn geval heel veel raakvlakken had met wat ik vroeger thuis had meegemaakt. Die hele behandeling was mijn jeugd dunnetjes over doen, dus ook dat is op verdere traumatisering uitgelopen.
    Nee, pillen helpen niet tegen (complexe) trauma, maar heb je wel eens van EMDR gehoord?
    Ik ben op deze site terechtgekomen omdat ik niet zo lang geleden mijn beste vriend ben verloren. Ik had al langere tijd het vermoeden dat hij zich aan een jong meisje (later kwam er nog zeker eentje in beeld) aan het vergrijpen was. Maar omdat ik er nooit echt concreet bewijs van had, was het heel moeilijk om er zeker van te zijn wat ik vermoede. Ook omdat hij lang mijn beste vriend is geweest, was het pijnlijk te moeten erkennen dat hij tot zoiets in staat kon zijn. Ik denk dat er voor jouw moeder ook een enorm loyaliteitsconflict speelt. Als moeder lijkt het me nog moeilijker om te erkennen dat je eigen vlees en bloed tot zoiets in staat is.
    Enfin, ik heb lang met de vermoedens rondgelopen omdat het vooral ging om de gevoelens die ik bij een aantal zaken had, en vanuit mijn eigen jeugd, en later de psychiatrie, is mij aangeleerd dat ik mijn gevoelens niet mag vertrouwen. Dus deed ik er niets mee, maar toch zat het me heel erg dwars.
    Het is ook wat he, om iemand van zoiets te betichten. Als je een melding doet, haal je sowieso heel wat mensen heel veel onrust op de hals. Even een melding doen op basis van vage vermoedens, dat doe je ook niet zomaar. Zeker niet als het je beste vriend betreft. En vrienden zijn ook schaars in mijn leven. Familiecontacten en partner heb ik ook niet. Lastig dilemma, waar ik met niemand over kon praten om te checken of mijn zorgen terecht zouden kunnen zijn.
    Totdat ik een stukje van de Dr. Phil Show zag, waarin dit onderwerp aan bod kwam. Daarin werd mij duidelijk dat de signalen die ik opving, signalen zouden kunnen zijn van seksueel misbruik door de dader. Ik heb toen gelijk de telefoon gepakt om melding te maken. Ik voel me nu wel heel schuldig dat ik daar zo lang mee gewacht heb.
    Omdat deze man zo lang mijn beste vriend is geweest, ben ik bang voor wraakacties. Hij heeft informatie van mij over iets en als dat door hem in de verkeerde handen komt, ben ik zo dood (ik ben namelijk ook getuigen geweest van andere criminele activiteiten). Dus dat allemaal bij elkaar, maakt dat deze situatie een hele impact op me heeft. Uiteindelijk probeer ik mezelf gerust te stellen dat ik hiermee hopelijk (misschien wel heel wat) jonge meisjes een betere toekomst biedt. Ik ben door mijn eigen trauma’s zo verpest, dus met mij en mijn leven komt het waarschijnlijk toch niet meer goed. Ik ben ook al vaak suïcidaal geweest (met pogingen) en de laatste twee jaar ben ik van sterk suïcidaal naar latent suïcidaal gegaan, ik zie mezelf namelijk geen goede toekomst meer hebben en ik ben de eenzaamheid zo ontzettend zat. Dus wat heb ik nu eigenlijk te verliezen?
    Het onderzoek loopt nog, dus hoop ik ergens ook nog dat zal blijken dat ik er helemaal naast zat met mijn gevoel. Ik vind het zo’n verdrietig idee, zeker voor die meisjes. Maar ik ben bang van niet..

  22. ben goeman
    ben goeman zegt:

    Je verhaal gelezen. Zeer triest, te gek voor woorden. Die zelfmoordpogingen, ja dat deed deze jongen ook, op zijn 19e; dank zij God overleefd. Ben zeer veel en langdurig misbruikt geweest, sindsdien extreem seksueel gedrag, ook exhibitionisme, zoals jij. En monoseksueel. Homo of hetero? Op mijn 19e tot 29e homo, ruim 3 jaar samengewoond met indonesische vriend. Daarna gelukkig getrouwd met een chinese vrouw, uit Saigon gehaald. Ook een in een psychiatrische opgenomen geweest. Aan niemand vertelt de jongen wat hij heeft meegemaakt, ze begrijpen het toch niet, of bagatelliseren het. Laat staan de politie, waar je maar beter nooit kunt komen met je verhaal. Verhuizen, al je vriendjes kwijt? Dit is mij vanwege mijn ouders 7 maal overkomen; en steeds weer een andere school, andere methoden. Je raakt er totaal versnipperd van.Eenzaam, zo eenzaam. Net zoals jij.
    Misschien kan de jongen iets voor je betekenen op zijn site van 1 juli j.l. Laten we daar dan verder praten. Ben

Reacties zijn gesloten.