misbruik en gevolgen
Hallo ik ben Rob. Ja, ook ik en ik moet zeggen dat het steeds duidelijker is geworden dat het toch wel ontzettend omvangrijk is. Op dit moment probeer ik me middels elke berichtgeving over de ontwikkelingen door de landelijke politiek,advocatuur enz, ook de weg van verwerking en herstel op te gaan. Het erover alleen al kunnen schrijven is voor mij een manier, een aanzet om het verleden een plaats in mijn ziel te kunnen geven. Bij mij waren de plaatsen school en klooster aan de orde. Lager school,st michaelschool te nijmegen ,brakkenstein, een drumband, wandelvereniging en……..de vraag wie er toch wel misdienaar wilde worden. Voor mijn ouders en mijzelf was dit zo ongeveer het mooiste wat er was. Geroepen. Op de lagere school, 10/11 jaar ben ik vanaf het schoolplein aan mijn oor naar binnengetrokken door een van de broeders. Ik had een vuilnisbak omgegooid . Reden genoeg voor deze aanpak. Verder was het gewoonte dat zelfs tijdens de lessen een andere broeder, broeder Leon, met zijn handen achter in mijn broek ging en alles zocht wat zijn begeerte vroeg. Dat kon ook gemakkelijk, want ik zat achterin de klas, hij ging naast mij zitten om”te helpen” met mijn werk, rekenen,schrijven. Een ander moment was er hulp nodig bij het opruimen van de voorraadkamer. Daar werd mij gevraagd mijn korte broekje te laten zakken. Ik was misdienaar en op mijn terughoudendheid werd gezegd: “Maar je wilt toch een goede priester worden?” En dat wilde ik wel toen, dus gehoorzaam zijn, overigens een boodschap die ik altijd van mijn ouders meekreeg, en zakte ik mijn broek. Zijn woorden: “Nou, dat ziet er goed uit”, en begon onder zijn pij wat te doen. Op ongeveer hetzelfde moment hoorde ik mijn zus, die kwam binnen en gingen wij naar huis. Enkel en alleen, hoe kun je dat nou doen, en van mijn ouders niet anders. Mea Culpa. “Ich habe es alles nicht gewusst”. Waarachtig niet. Op mijn leven heeft dit zeker invloed gehad. Mede bepaald hoe het je als mens vormt. Zo dit is er uit. Ik vraag me af hoevelen er afgekeurd zijn,hoevelen de gedachten en/of pogingen hebben ondernomen eruit te stappen, hoevelen er mislukte en/of andere relatieproblemen mochten ervaren, of crimineel werden.Geef ons heden ons dagelijks brood? ook in geestelijke zin is dit absoluut geroofd. Na de gebeurtenissen zijn wij verhuisd naar Uden in Brabant. Van geloven was geen sprake meer. Nu ik schrijf:een constante hoofdpijn, zwaar gevoel in mijn lijf en veelal voelend als een zombie. En dan kan de Paus wel zeggen dat er een weg van weinig weerstand gemakkelijk is, n.m.m. is er voor de slachtoffers ontzettend v e e l weestand. Ik deel mijn gevoelens met ieder slachtoffer, de blinden en /of slechtzienden, de doven, de weeskinderen. Het is toch haast niet te g e l o v e n?????????????????? Ja ik ben nog steeds erg boos, zacht uitgedrukt. Veel sterkte allemaal.
Wil nog toevoegen dat mijn ervaringen waren in 1963/1964, en ben nu 56.
Hallo naamgenoot.
Je schreef:
Ik vraag me af hoevelen er
– afgekeurd zijn,
– hoevelen de gedachten en/of pogingen hebben
– ondernomen eruit te stappen,
– hoevelen er mislukte en/of andere relatieproblemen mochten ervaren,
– of crimineel werden.
Pfew, is me nogal wat. 56 en nog steeds die pijn.
Schrijven helpt maar man als ik dit lees dan denk ik echt van ; moet of had je niet veel eerder professionele hulp kunnen zoeken als het nu nog zo zwaar weegt of heeft het niet geholpen ??
Gedeelde smart is halve smart maar heb je echt die er/herkenning nodig van anderen om zelf weer gezond te kunnen leven ?
Ervaringen uitwisselen OK maar samen pijnbeleving gaat dit helpen ?
Je verhaal komt op me over alsof je het verleden niet hebt “vergeven ” het is een klote woord binnen de RK maar je zult toch moeten kunnen loslaten om vrij te kunnen leven ?
Eindeloze rancune kan jezelf ten gronde brengen.
De schuld is evident maar laat je niet gevangen nemen door het verleden. Dit zou nml de ultieme straf zijn waar je nou juist niet om gevraagd had.
Zorg ervoor dat je jezelf geen gevangene maakt van diegene die jou indertijd doelbewust heeft gevangengezet.
Hij wilde je vangen en je bent misschien nog steeds zijn gevangene.
DAT is wat hij misschien wel wilde; Jouw eeuwige herinnering aan hem.
Jouw ultime wraak is hem te vergeten!
Het is tijd om jezelf te bevrijden van zijn gevangenschap maar dat moet je wel willen.
Maak je los door het verleden maar bovenal JEZELF te vergeven.
Beetje belerend misschien dit schrijfsel maar niet zo bedoeld.
Ik schrijf omdat je verhaal me raakt en hoop dat je er iets aan hebt.
Mvg Rob
Best Rob V, dank je wel voor je bemoediging. De dingen die ik beschreven heb , zijn voortgekomen uit de afgelopen weken. Zij spruiten voort uit het over me heen komen van alle berichtgeving, en ja, voor het eerst sinds mijn vroege jaren, heb ik de vrijheid dit te uiten.Niemand heb ik voor het hoofd willen stoten door mijn gedachten uit te spreken over mijn gevoelens en emoties. Immers beleef ik wat er gebeurde voor het eerst bewust. Altijd is het verdrongen, weggestopt en heeft dit wel degelijk een invloed en uitwerking in mijn leven gehad, weet ik nu.Daar zal ik verder niet op ingaan. Wel kan ik zeggen dat vele dingen uit mijn leven nu wel degelijk op zijn plaats vallen, verklaarbaar zijn. Dat is het, wat voor mij nodig is om verder te kunnen. De rode lijn door het leven te zien, om zo verder te gaan. Ik ben niet uit op wraak, maar op gerechtigheid,niet alleen voor mijzelf maar voor elk slachtoffer, de waarheid, open en transparant voor iedereen.Het lezen alleen is voor mij zekerweten een gezamelijke pijnbeleving, is toch gedeelde smart? Nog steeds die pijn? Jazeker, zelfs nu staan de tranen me in de ogen, ook mijn ouders zijn beroofd van geestelijk brood, ze leven niet meer, maar ik weet dat ze toch in de hemel zijn. Het weegt zwaar, en ik zal zeker nog met professionele mensen gaan spreken. Ik ben getrouwd, heb een hele lieve vrouw en 3 kinderen, maar dit onderwerp is onbespreekbaar met mijn geliefden. Gechanteerd met Jezus Liefde,om de aardse broeder te dienen. Toch kijk ik ook naar de goede dingen:Communie, Heilig Vormsel ontvangen van Eerwaarde Heer Bluyssen, voetwassing bij priesterwijding, misdienen iedere morgen om 0.700 uur,het lof, de monstrans, ja dat was er ook allemaal. Nogmaals, excuses, als ik ook maar iemand gekwetst heb, God weet dat ik dat zeker niet heb bedoeld.Gr Rob
Het lijkt heel vreemd als je pas jaren naderhand besluit om het te gaan vertellen, maar uit eigen ervaring weet ik dat je dit soort zaken heel diep weg kunt stoppen en dan ook denkt dat het wel over is. Nadat ik problemen op mijn werk kreeg en het thuis ook even niet zo lekker ging kwamen stuk voor stuk de niet verwerkte zaken naar boven. Ik heb geprobeerd die weg te duwen door meer te gaan drinken. Uiteindelijk was er een psychiator die door de schijn heen keek en daarbij liet ik een tipje van de sluier zien. Ook thuis (vrouw en kinderen) weten maar een klein beetje, je kunt ze ook moeilijk gaan vertellen dat je als kind tientallen keren bent misbruikt (op alle mogelijke manieren!). Ook nu nog, na maanden therapie, ben ik nog niet in staat om het ‘normaal’ te vertellen. En inderdaad, er waren ook goede dingen, daarnaast was en is het niet alleen ‘de kerk’ maar ook anderen op internaten waren schuldig.
Beste naamgenoot,
Tsja wraak. Slechte raadgever in principe. Gerechtigheid een beter bevrijder.
Dat de dingen op z’n plaats vallen daar kan ik me in herkennen.
Echt balen dat je bepaalde zaken niet kunt delen met geliefden.
Ik denk overigens niet dat je iemand gewetst hebt hoor.
WildD Moeilijk praten. Lastig.
Zo ben ik zelf ooit als kind ooit eens onderzocht op 12 jarige leeftijd door een of andere ziekenbroeder in een ziekenhuis.
Ik had last van maagkrampen en er werd gesproken over mogelijke blinde darm ontsteking.
Die vent trok een lange handschoen aan en ik moest op handen en knieeen op een tafel, naakt.
Er was niemand bij. Vervolgens ging z’n hand volledig naar binnen en dat deed vreselijk veel pijn.
In m’ n herinnering tot z’n elleboog. En van binnen vroeg hij: Doet het hier pijn ? En doet het hier pijn ?
Nou het deed overal pijn !!
Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet of dit een normaal inwendig onderzoek was.
Ik denk niet dat hier verder enige psychische schade aan heb onder vonden omdat je als kind het allemaal maar als normaal ervaart.
Later ga je pas denken. Heb ik het verwerkt die ervaring ? Eenmalig maar toch.
Ik weet het echt niet. Maar ik kan er wel over praten met m’n vriendin.
We hebben nu een kindje trouwens en zijn 12 jaar samen.
Ik denk dat ik geen probleem heb maar ja weet ik veel wat er nog gaat komen.
Wat ik dus wel weet te herkennen is het feit dat je onbewust dingen kunt wegstoppen zonder dat je het door hebt.
En dat kan verdomde lastig zijn. Je kan er behoorlijk van in de war raken.
Mvg Rob
Beste Rob,
Ik hoop dat ik je niet stoor met mijn verzoek, ik wil graag informatie over broeder Leon. Heb jij na 2015 nog contact gehad met lotgenoten die zich eerder niet gemeld hadden?
Voor een ander slachtoffer van broeder Leon is er geen gegrondverklaring. Ook was de aangeklaagde onvindbaar. Zij heeft het er erg moeilijk mee. Haar juridisch adviseur heeft destijds contact met jou gehad voor steunbewijs. Je hebt dat gegeven maar het heeft niet zwaar genoeg gewogen volgens de commissie.
Tot 17 juni bestaat de mogelijkheid herziening aan te vragen als er nieuw steunbewijs is. Elk gegeven kan verschil maken.