Misbruikt door de trainer
UIT: METRONIEUWS.NL
Exclusieve voorpublicatie van een deel van het boek dat Steven van der Hoeven schreef over misbruik door zijn trainer in zijn jeugd
< Steven van der Hoeven, auteur van zijn eigen waargebeurde onthutsende verhaal. Foto: Richard van der Klaauw / Metro
Steven van der Hoeven (28) werd als kind misbruikt door een trainer van zijn voetbalclub. Deze vriend van het christelijke gezin met acht kinderen, palmde de tiener uit Rotterdam langzaamaan in. De ‘grooming’ door een pedoseksueel heeft Van der Hoeven inzichtelijk gemaakt in het boek Je Ogen Verraden Je. Het boek over een ongezonde relatie met verstrekkende gevolgen is nu te koop
In Metro een exclusieve publicatie:
Met een groepje fietsen we vrijdagmiddag in de richting van het sportpark. Ik stel voor om niet langs de kantine, maar via de sporthal naar de trainingsvelden te gaan. “Dat scheelt een stuk lopen.”
Het eerste doel is bezet door een aantal jongens van de buurver- eniging. Ze stoppen met spelen, loensen in onze richting.
“Wat moet je dan?”, vraagt Ruben, als hij ze van onder zijn pet aankijkt.
Ze grimlachen. We passeren.
“Kouwen”, fluisteren ze in koor achter onze rug.
“Kouwen.”
Steeds harder, tot we de middellijn over zijn.
“Kouwen!”, roepen ze voluit.
Ik buk en strik mijn losgeraakte veter.
“Wat denken ze nou?”, vraagt Ruben. “Dat het ons iets uitmaakt?” We schieten vanaf de rand van het strafschopgebied de eerste ballen op doel.
“Ik vind het anders wel jammer dat hij weg is”, zegt een jongen uit B1. “Ik vond hem altijd wel gezellig. De tofste leider die ik heb gehad.”
Ik leg mijn sleutels naast de doelpaal.
“Jij kwam toch ook weleens bij hem thuis?”, vraagt de jongen. Ik strik opnieuw mijn veter.
“Jij kwam daar toch?”, houdt hij aan.
“Heel af en toe.”
“Heeft hij jou…”
Ik schud mijn hoofd. “Hij kwam ook gewoon bij ons thuis.”
Ik ren weg, vraag of iemand een bal aan wil leggen, ram voluit op de lat. Na anderhalf uur liggen we in het gras na te zweten. Ruben vraagt wie er mee gaat water drinken in de kantine. Iedereen staat op, ik kan niet achterblijven.
Omstebeurt hangen we onder de buitenkraan bij de nooduitgang van de keuken. Op onze noppen lopen we over het gravel richting de sporthal. Ik hoor mijn naam. Ik hoor mijn naam niet.
“Je wordt geroepen”, zegt Ruben.
Ik kijk over mijn schouder. De secretaris steekt een hand half- hoog de lucht in, roept weer mijn naam. Ik kijk hoe bij elke stap mijn noppen minder ver in het rood verdwijnen, tot ik na het trapje voor hem sta. Hij legt een hand op mijn schouder en dirigeert me een hoek in.
“Je moet tegen je vrienden zeggen dat als ik ze nog één keer het gravel om zie ploegen met hun noppen, ik ze met een schep achterna kom.”
Ik knik, wil weglopen, maar hij pakt mijn schouder beet. “Jij bent bij de politie geweest, hè?”
Ik stop met ademen.
“Er is niets gebeurd, hè?”
“Klopt”, breng ik krakend uit.
“Nou, ik heb nieuws voor je. Hij heeft bekend.” Ik moet opeens heel erg nodig naar de wc.
“Over jou.”
Ik begin met plassen.
“Waarom heb je dat niet gewoon gezegd?”
Ik stop met plassen voordat mijn onderbroek echt drijfnat wordt.
“Vertel jij het je ouders of moet ik het doen?” Ik laat een wind.
“Zal ik het doen?”
Ik schud mijn hoofd, val er bijna van omver, herpak me, zeg dat ik het ga vertellen.
Hij knikt. “Goed zo.” Hij klopt op mijn rug en loopt dan weg naar de ingang van de kantine.
Ik loop voorzichtig het trappetje af, laat de kantine achter me. Ik voel in mijn kruis, droog mijn hand af aan mijn sok.
“Loop eens door man, luie flikker!”
Ruben en de anderen hangen over hun fietsen.
“Wat moest-ie?”
“Of ik doorga in de keuken.”
“En?”
“Natuurlijk.”
Ik doe mijn voetbalschoenen bij de keukendeur uit. Ma staat achter het fornuis. Ze vraagt wat er is gebeurd.
“Een bal in mijn gezicht.”
Ik drink water uit de kraan en neem een koude douche.
JARENLANG PROCES
“Hij gaf me het gevoel dat ik bijzonder was”, zegt Steven van der Hoeven, die tegenwoordig als redacteur bij Feyenoord werkt. Het jaren durende proces waarmee de voetbaltrainer Steven inpalmde, hoopt de schrijver in Je Ogen Verraden Je duidelijk te maken. “Elke dag zie je wel een bericht in de krant over een pedoseksueel. Dat hele proces dat vooraf gaat aan het misbruik lees je nooit. Voor mezelf moest het verhaal er een keer uit. Het gaat nu goed met me, anders had ik het boek niet kunnen schrijven. Ik heb de regie over mijn leven weer terug.”
“WAT KIJKEN JULLIE NOU?”
Net op tijd voor het sportjournaal kom ik beneden. Het is donker, pa en ma staan in de keuken. Pa maakt zachtjes zijn zin af, stopt dan met praten. Ik wurm me langs ze en doe de koelkast open. Pa’s gezicht licht op in het schijnsel van het koelkastlampje. Hij slikt.
“Wat kijken jullie nou?”
Ik scherm met mijn rug hun zicht op de koelkast af, pak een stuk worst en ketchup.
“Ik kom net terug van de voetbal”, zegt pa. “Ik werd door het bestuur aangesproken.”
Ik steek de worst in mijn mond.
“Ze vroegen hoe het met je ging.”
De kou van de koelkast verliest het van mijn huid.
“Ze dachten dat je het had verteld.”
De honger trekt zich in één keer op van mijn buik naar mijn keel, ik kan het niet wegslikken.
“Ik vind het zo erg voor je.”
Hij legt een hand op mijn schouder.
Ik draai me om en zet twee stappen naar het kastje met de broodtrommel.
“Waarom heb je niets gezegd?”
Ik pak een bord en begin te smeren.
“Is het waar?”
Het brood scheurt onder het mes. Ma pakt mijn arm beet. Ik smeer door. Ik smeer door.
“We dachten dat je…”
Ik laat het mes vallen. Ze staan allebei achter me. Hun handen gaan over mijn rug en bovenarmen.
“Kun…”
“Hou op!”
Ik maak me los, struikel bij de kamerdeur over een sandaal.
“Och, jongen.”
Afgelopen zaterdag heb ik het artikel gelezen in de Volkskrant. Petje af! Knap hoe hij zijn verhaal naar buiten brengt. Ik weet wat een moeite het mij heeft gekost om mijn verhaal kort op tweede paasdag in het openbaar te vertellen. Op het waarom ik hieraan meedeed heb ik Trudy van Rijswijk van het radio1 journaal geantwoord dat wanneer ik door mijn verhaal te vertellen 1 slachtoffer zou kunnen voorkomen, mijn doel al geslaagd zou zijn.
Maar misschien moeten we allemaal ons boek schrijven en laten publiceren.
Zoals Peter John destijds al zei: er moet over gepraat worden! Dit onderwerp mag nooit meer van de politieke en pedagogische agenda!
Het boek heb ik vanmiddag besteld. Ik ben erg benieuwd. En misschien zet het mij wel aan tot het schrijven van mijn boek. Laat ik de wereld iets na wat hout snijdt.
Gerard, Chapeau. Je weet waar je over praat. We zullen doorgaan!!!
Heb na Pauw & Witteman het boek besteld en inmiddels uit. Pff.. Ik vind het een enorm mooi en knap geschreven verhaal. Het geeft zo gruwelijk goed weer hoe zo’n proces loopt / kan lopen. Ik schrik er wel van als ik bedenk dat dit kan gebeuren waar je zo ongeveer bij staat als ouders (en als voetbalclub).
Dit boek moet echt gelezen worden door mensen die met kinderen werken en laat de politiek ook met een antwoord komen: zwaardere straffen en screening van alle mensen die met kinderen werken.
Gerard, lijkt me een goed plan als je gaat schrijven!
Ik heb het boek vanavond met tranen in mijn ogen uitgelezen. Knap van Steven dat hij het heeft durven opschrijven en heeft uitgegeven. Ik hoop dat mij dat ooit ook gaat lukken. Ik ga het in ieder geval wel proberen!
Beste Gerard,
Ik zou graag met je in contact komen met betrekking tot een documentaire die wij maken voor de publieke omroep. Je kan mij mailen en anders kan ik je ook bellen. Mijn email is: sahar.meradji@zodiaknederland.nl
Ik hoop van je te horen,
Met vriendelijke groet, Sahar
aan de vooravond van ‘mijn’ hoorzitting bij de klachtencommissie seksueelmisbruik in de RKkerk lees ik dit bericht. Herkenning over de ontkenning in jezelf om met dit geheim te kunnen leven. Steeds maar weer proberen het weg te maken door er niet over te spreken. Maar ook de angst…… Steeds maar weer die angst voor wat weer gaat gebeuren. En ook die angst moet je weer wegstoppen om te overleven.
Helaas lukt dat wegmaken niet. Ook ik heb dat jaren geprobeerd, maar bij mij had het een averechts effect. Het is doorbijten en uiteindelijk voelen en erkennen wat er gebeurd is. Ik kon er niets aan doen en jij waarschijnlijk ook niet.
p.s.: werd door mijn vriendin op mijn vingers getikt! Ik heb twee fantastische zonen waar ik erg trots op ben en zielsveel van hou. Ook dat laat ik de wereld na! Sorry jongens dat ik jullie ‘vergeten’ was.
Ik heb geboren aan het Stuivensantplein te tilburg in 1943.
Heb daar tot mijn negende jaar gewoond met mijn ouders.
Aan de school wwar ik zat heb ik zeer slechte herinerringen.
Mijn ouders hebben moeten trouwen wat een schande was voor de parochie geestelijke.
Ook voor mijn famillie waren wij een schandvlek,op school heb ik hiervan heel veel last ondervonden,mocht op school nergens aan meedoen.
Er mochten nooit kinderen bij mij thuis komen spelen,als ik vroeg waarom niet ja dat mogen wij niet van onze ouders.
Ik heb wel eens vragen gesteld waarom mag ik nergens aan meedoen op school niet bij het kinderkoortje.
Ja jij bent een hoerenjong en je moeder is een hoer en daar moest ik het mee doen,wist niet wat dat was een hoerenjong?
Na de godsdienstles van kapelaan donkers parochie Broekhoven 1 heb ik hem vragen gesteld hierover en hij vertelde mij van ja jij bent een hoerenjong en jou moeder is een hoer.
Na een paar weken zag hij mijn verdriet en vertelde mij kom donderdag maar naar de kerk dan zal ik wel eens kijken wat ik doen kan voor jou.
Na 3 maanden begon ik vertrouwen te krijgen in deze man en dacht toch iemand die om mij geeft.
Het was weer op een donderdag dat ik bij hem was in de kerk,ik mocht een misdiennaargewaad aanpassen,maar moest wel al mijn kleren uitdoen wat ik wel raar vond.
Hij vroeg aan mij was jij je eigen wel goed en ik zij natuurlijk mijnheer kapelaan.
Nou hij wilde dat wel eens controleren en begon mij te betatste op een voor mij rare mannier.
Nou het kleed paste mij goed vertelde hij en mocht naar huis en tot de volgende week donderdag.
Ik begon toch weer wat vreugde in het leve krijgen om het zo te zeggen.
De week erop donderdag vertelde hij mij om op zaterdag terug te komen dan zou ik gaan leren om misdiennaar te worden en zij ik bedankt mijnheer kapelaan.
Ik was zo blij dat ik dit mijn ouders vertelde en die waren ook blij.
Na verschillende zaterdagen in de kerk geleerd te hebben ging het ontzettend mis.
Toen ik bezig was om het misdiennaarkleed aan te doen moest ik hiermee stoppen en vroeg hij mij heb jij je goed gewassen en zij ik natuurlijk mijnheer kapelaan ik stond voor hem en moest al mijn kleren uit doen dan zou hij wel een controleren.
Hij betaste mij op een rare manier tussen mijn benen wat ik heel raar vond en vertelde hem dat ook,mijn moeder doet dat nooit als ik in bad ben geweest.
Voor ik het wist lag ik op mijn buik op tafel en voelde een enorme pijn aan mijn achterste en begon te huilen en zij niet doen mijnheer kapelaan waarop hij antwoorde je moet straks maar goed bidden dan is het zo genezen.
Toen ik hem vertelde het gebeuren aan mijn ouders te vertellen kreeg ik een klap in mijn gezicht en dat ik dat maar niet moest doen want dan kwam ik in de hel.
Ik heb mij weer aangekleed en zag dat ik veel bloede en ben huilend naar huis gelopen.
Ik heb dit gebeuren aan mijn ouders verteld die vervolgens met mij naar het ziekenhuis zijn gegaan en daar hebben ze mij moeten hechten het was flink kapot zij men.
Mijn ouders hebben hiervan aangifte gedaan bij de politie men vertelde mijn ouders dit niet te doen want dat doen deze mensen niet en zo konden mijn ouders vertrkken en werd er niets meegedaan.
Ik was het zelfvertrouwen helemaal kwijt en zag het helemaal niet meer zitten.
Na deze aangifte zijn we door ierdereen genegeerd ook door mijn familie dat waren allemaal zakenlui en liepen nog al hard weg met de kerk en mijn ouders en ik konden bij niemand nog iets goed doen.
Mijn familie kwamen nooit meer met verjaardagen of gewoon op visite bij ons.
Ik zag dat mijn ouders veel verdriet hadden en zelf zag ik het ook niet meer zitten en ben toen in het water gesprongen van de Piushaven in Tilburg een voorbijganger heeft mij toen uit het water gehaald ja ik had overal genoeg van.
Wij zijn in een andere parochie gaan wonen en wel de parochie Trouwlaan te Tilburg.
Ik mocht naar een andere school en was daar blij mee.
Na een paar maanden begon hetzelfde probleem de kop op te steken mocht op school nergens aan meedoen ik snapte er niks van in deze klas hadden we frater rodolfo.
Ook ik stelde hem de vraag waarom mag ik nooit ergens aan meedoen en kreeg als antwoord ja jij bent een hoerenjong en je moeder is een hoer.
Op een dag zag deze frater mijn verdriet en vertelde mij ik zal wel eens kijken of ik iets kan doen voor jou.
Na drie weken moest ik terug komen op woensdagmiddag en heeft hij mij toch weer vertrouwen gegeven ik mocht het tuintje onkruid vrij maken en was helemaal blij.
Toen ging het op een woensdagmiddag weer ontzettend mis ik moest mij helemaal uitkleden en hij zou wel eens controleren of ik mij goed had gewassen.
Ik vertelde hem dat moest ik van kapelaan donkers ook en dat is toen verkeerd afgelopen.
Ik vroeg hem wat bent u van plan lag ik weer op mijn buik en voelde weer die pijn aan mijn achterste en voelde het bloed langs mijn denen lopen en begon te huilen ik duwde hem weg en zij dit ga ik aan mijn ouders vertellen waarop ik een klap in mijn gezicht kreeg en zij hij dit maar niet te doen want dan kom je in de hel.
Hiervan hebben mijn ouders weer aangifte willen doen maar werden mijn ouders gewaaschuuwd dit niet te doen en ook hier is verder niets mee gedaan.
Ik voelde mij altijd ontzettend vies en smerig.
Toen heb ik weer een zelfmoordpoging gedaan door ophanning wat mij weer niet gelukt is niet nadenken wat ik mijn ouders aandeed die hadden al een zoontje verloren mijn broertje Kees is 2 maanden oud geworden.
Leren kon ik niet goed zat vol met problemen moest altijd op mijn tenen lopen was ook heel blij dat ik van school mocht en ben gaan werken.
Ik heb helemaal geen jeugd gehad het kind zijn is mij ontnomen had nooit zelfvetrouwen en het leven hoefde ook niet meer voor mij.
Als ik gespert had bij Willem 2 voetbal durfde ik nooit onder de douche was altijd bang dat mij weer iets zou overkomen.
Ook na het sporten bij de judoclub dan werd gezegd kom onder de douche en afdrogen en ben toen maar gestopt met alles.
Ik was 18 jaar en mocht van mijn ouders gaan dansen en bij de dansgelegenheden zag ik steeds meer jongens van de school waarop ik gezeten had en dat was niet pretttig.
Zij scholde mij uit voor hoerenjong en al wat lelijk was en ben toen mijn vertier gaan zoeken in België waar niemand mij kende.
Mijn vader heeft mij op zijn sterfbed verteld met tranen in de ogen van jongen wat hebben wij toch een rot leven achter de rug als ons mam en ik niet hadden moeten trouwen had ook jouw leven er anders uitgezien en zo is mijn vader in mijn armen gestorven.
Mijn moeder is op vrij jonge leeftijd alles ontnomen baarmoederkanker werd vastgesteld en men zou snel moeten handelen om ze te redden om het zo te zeggen.
De pastoor van de parochie had hiervan vernomen en kwam bij mijn ouders verhaal halen en dat kan niet geen kinderen meer krijgen weer een zonde doen en toen is mijn vader zo boos geworeden en heeft de pastoor buiten gezet en nooit meet binnen komen bij ons je bent niet meer welkom.
Wij hoefde ook niet meer in de kerk te komen vertelde hij.
Mijn moeder is overleden met euthanasie zij had het vanwege haar longen ontzettend benauwd de zuurstof wwar zij aan was gekoppeld was niet meer genoeg.
Ook zij vertelde mij de laatdte wwek van haar leven van jongen wat hebben wij toch een rot leven achter de rug en dat ik jouw nu moet achter laten doet mij veel verdriet want je hebt geen familie waar je op kunt terug vallen want die hebben ons jeren geleden verstoten.
Heb ook mijn moeder verteld geen excuses jullie zijn dubbel en dwars goed voor mij geweest en zo is mijn moeder met tranen in haar ogen ingeslapen.
Mij hebben de geestelijke die beweren diennaar van god te zijn het kind zijn ontnomen wist nooit wat nou wel of niet goed was.
Ik ben getrouwd en heb twee kinderen en vijf kleinkinderen ik heb nooit geweten hoe hiermee om te gaan nooit durven knuffelen ik wist het niet.
Nooit heb ik hier over durven praten over het misbruik niet met mijn vrouw niet met mijn kinderen ook niet met mijn schoonouders dan had mijn vrouw misschien wel niet met mij mogen twouwen.
Loop nog steeds met de gedachten het leven hoeft niet meer voor mij.
Plaats een Reactie
Meepraten?
Draag gerust bij!
maar als je de dader uit dit boek bent…welke woorden ,zinnen kan je plaatsen
ik zoek geen vergiffenis,medeleven of wat dan ook. als er maar iets is wat de pijn kan verzachten
spreekrecht en luisterplicht (voor de dader)