Mist
Dankzij echt goede hulp van therapeuten die meer zagen dan wat ik zei heb ik de mist kunnen wegblazen die mijn herinnering aan het misbruik waarvan ik nu bijna zestig jaar geleden slachtoffer was.
Ik heb er een boek over geschreven. De titel is MIST en het boek is op 21 juni uitgekomen. Uitgeverij Elikser.
1967 werd ik sexueel misbruikt door mijn werkgever(man) .Ik was toen 17 jaar oud. Het gebeurde niet zomaar. Een jaar lang deed hij aan grooming, hij legde mij in de watten, dure etentjes, een reisje naar Londen (waar het ook gebeurde), naar musicals, enfin niets was te gek.
Ik wilde carriere maken en was een streber. Ik moet toen gedacht hebben dat ik op de goede weg was. Enfin, in Londen sliepen wij – uiteraard – op 1 kamer en nadat wij uit geweest waren (musical) en gedineerd en het nodige hadden gedronken, kroop hij bij mij in bed en betaste mij.
Ik schrok er enorm van en lag in eerste instantie verstijfd. Daarna heb ik hem nog net niet uit bed geschopt en ging hij uit zich zelf.
Op de terugweg in het vliegtuig bood hij zijn excuses aan en verzekerde mij dat het nooit meer zou gebeuren.
Jawel, onnozele ik, 10 jaar later gebeurde het weer en daar heb ik nog meer moeite mee omdat ik inmiddels 27 jaar was en beter had moeten weten.
Het moraal: Ik was 18 jaar en kwam voor het eerst bij een psycholoog. Ik was – wat men noemde – overspannen. Ik wist zelf niet waarom ik overspannen was omdat ik het gebeuren van het misbruik al diep had weggestopt. Die behandeling liep dus op niets uit ook al omdat ik – onwetend – niet de juiste informatie gaf. Wel vond ik iedere vrouw mooi. Ik kreeg verkering en trouwde toen ik 22 jaar was. De vrouwen hadden nog steeds mijn belangstelling. Niet op sexueel vlak maar meer om – denk ik achteraf – mij veilig te voelen.
Ik raakte meerdere malen ernstig depressief. Had zelfs het plan om een einde te maken aan mijn leven. Was niet graag in gezelschap van mannen. Raakte vereenzaamd ondanks dat ik getrouwd was. Kon er met mijn vrouw niet over praten ook al omdat ik niet wist dat dat misbruik de oorzaak zou kunnen zijn. Ik ging op eigen initiatief in therapie. Vanaf mijn 30e heb ik meerdere therapieën doorlopen maar nooit kwam sexueel misbruik in die therapieën voor. En ook ik dacht daar niet aan. Maar ik bleef – en tot de dag van vandaag – depressieve buien hebben. Tot voor kort kwam er in het nieuws het misbruik van geestelijken en als een olievlek ging dat verder naar de sport enz. Dus overal waar een gezachtverhouding in geding is. Bij mij ging bij de eerste berichten al een licht op. Ik was niet de enige en dat gaf – hoe onwerkelijk ook – een troost. En ik ben kwaad. De dader is dood (gelukkig) maar hij leeft in mijn gedachten. De laatste therapie die ik heb gehad – onlangs – ging dan eindelijk over sexueel misbruik. De therapeut – zelf ook slachtoffer – heeft er alles aan gedaan om mij te “bevrijden”van de gevolgen. Daartoe moest ik uiteraard terug in de tijd, moest het weer beleven, moest mijn woede uiten. Heel zwaar!!!
De therapeut wilde graag dat ik in een groep terecht zou komen met gelijk gestemden. Ik wilde niet in een groep ook al omdat ik in andere groepen had gezeten en waar ik verbanden aanging met vrouwelijke deelnemers. Mijn huwelijk stond toen op het spel.
Kort samengevat. Het heeft mijn leven verkloot.
Dag Hans. Je verhaal heeft mij geraakt. Er zitten een aantal dingen in die sterk lijken op hoe het mij is vergaan Daardoor moest ik daar ook weer meer aan terugdenken, wat zoals je weet, vaak teneergeslagen maakt en energie weg doet smelten. Ik werd op mijn negentiende ook ‘versierd’ door een man van begin zestig en ik kan me niet goed herinneren hoe ver hij met mij is gegaan. Maar zeker veel verder dan ik zou willen. Anders dan ik bij jou lees heb ik mezelf van heel jong af aan op een bepaalde manier aangeboden aan mannen en vrouwen. Ik ben er daar aan terugdenkend verbaasd over dat het meestal redelijk goed is afgelopen.
Ik zal nu niet meer vertellen maar wil jou nog wel zeggen dat ik denk dat je er heel goed aan doet om hier te vertellen over hoe het met jou is gelopen en wat jou daarin dwars zit. Het helpt, zeker weten, bij je schoonmaak en opruim proces en ik nog één ding wil ik je zeggen: je leven is niet verkloot want je hebt nog leven voor je en je bent hard bezig om jezelf te snappen en je leven zelf te sturen dus je bent al ver gevorderd in het goed gebruiken van de kansen die het leven je biedt