Nabij zijn …
Als we trauma’s tot iets van een hogere orde maken, iets wat niet verwoord kan worden, dan kunnen de overlevenden geen kant op, dan zullen ze nooit het gevoel hebben dat ze werkelijk worden begrepen… Je bewijst mensen geen respect door te zeggen: “ik vind het onvoorstelbaar wat jij hebt doorgemaakt.”
Luister in plaats daarvan naar hun verhaal en probeer je voor te stellen dat je erbij was, hoe pijnlijk of ongemakkelijk dat ook voelt.
Phil Klay, veteraan van het US Marine Corps
[citaat in James Rhodes, pianist]
Al heel mijn leven probeer ik mijn jeugdtrauma te delen/vertellen, maar vaak zijn de mensen verlamd en wordt het gesprek afgedaan met wat rot, wat een ellendig leven, je moet maar vooruit kijken enz., maar ik heb nog nooit iemand horen vragen, vertel hoe het was en hoe heb je dat ervaren en wat zijn de gevolgen daarvan voor jou geweest.
Soms zijn mensen bereid om je boek te lezen(Van je afschrijven), maar vaak vinden ze dat veel eng en praten ze er liever niet over en zo blijf je zitten met het trauma en het blijft de vraag of je ooit begrepen zult worden, zowel thuis als buiten huis, hoe pijnlijk het ook is.