Ook misbruikt geweest in een internaat

Beste Nica,
Als je aan het begin van je verwerking staat wens ik je veel sterkte toe en hoop dat je iemand in jouw omgeving hebt: je partner, een therapeut, een echte goeie vriend of vriendin of wie-dan-ook om dit samen met je te doen. Want dat is niet altijd even makkelijk, maar geloof me, je kan hier uit komen, en sterker dan je ooit was…
Ik voel met je mee,
Ton Leerschool

Ha Nica,
Je kunt eens uiteenrafelen wie er verantwoordelijk is voor wat en wie aanspreekbaar is daarvoor (schuldig is).
Kijk ook naar positie en leeftijden.

Ha Nica, Fijn dat ook jij nog een hele weg hebt, omdat ook jij de keuze een tijdje terug blijkbaar ook hebt gemaakt : afgelopen , en nu wil ik er geen last meer van hebben! Fijn, dat ook van jou te lezen. LevensLef hebben, dus. Al kan het soms lijken op nog een heel end moeten sjokken.

Bedankt voor wat je schreef. Je hebt me een paar dagen flink aan het denken gezet. Daarom, wie weet wil je ook wel een paar opmerkingen van mij om op jouw beurt weer ‘ns door te denken jouw doorzoeken? Als jij heb ik mijn ervaringen met kinderbeschermingsinternaten (van 6-18 jaar) en met seksueel misbruik door kerkelijke functionarissen daarin. Dus vooral met de zo afhankelijke positie waarin je zat, waar kennelijk door die broeder gebruik van kon worden gemaakt. Walgelijk!
Maar ik hoop uit de grond van mijn tenen dat je, ondanks je harde zoeken nu, en de wanhoop, de angst en de pijn die dat vaak genoeg zal betekenen ook voor jou om niet in dat walgelijke schuldgevoel wat we, denk ik,allemaal kennen, in te stinken. Daarbij ook op het internet je eigen keuzes te houden. Jouw seksualiteit is helemaal alleen van jouw, ook als je wanhopig bent en op zoek bent naar herkenning.
Ik hoop dat je je realiseert dat wat je nu eventueel hier vertelt of vertellen wilt ook een vorm van gebruiken is. Maak die keuze aub niet uit wanhoop of uit je harde knokken en zoeken naar herkenning. Het internet is een gevaarlijk medium wanneer je problemen hebt en slachtoffer bent geweest van seksueel misbruik/geweld. Geef wat er ook gebeurt die keuze vrijheid die je nu hebt aub niet weg, is mijn belangste opmerking door mijn ervaringen met internet. Ook niet bij lotgenoten.
Geef die broeder destijds die kans niet meer!!
In mijn ervaringen, lees ergens in antwoord op Ton en Johan, kun je – ook met alle kritiek die ook ik heb – wanneer je dat wilt met jouw ervaringen op een verantwoordde manier terecht bij Hulp en Recht. Of je je Recht krijgt in een procedure, als je dat zou willen, geen idee. Maar die hulp kun je, naast je therapeut ook daar wel degelijk zoeken.

Je bent immers niet alleen afhankelijk van therapeut, nu maar zeker ook over een tijdje, en dat kan zeker bij Hulp en Recht.
Je zult bij je peut nog wel meer zaken hebben, tenslotte. Er zal je meer zijn overkomen dan “alleen maar” dat misbruik, je zat er tenslotte, zoals wij allemaal, niet wegens zweetvoeten. Het zou me weinig verbazen wanneer je daardoor allerlei andere knap lastige waaroms en hadden ze dan niet dit of dat.. kent en mee moe(s)t knokken,zoals de meesten van ons, hoort er nu eenmaal vaak bij, dus waarom jij ook niet, hu. Het heeft mij in ieder geval bar lang gekost voor ik daar mijn mond over open kon doen, zeker ook door stom onbegrip van anderen, en die oude groepsdwang. Ook over kinderbeschermingsinternaten moet vaak nog heel veel ontdekt worden, zoals de huidige generatie en de problemen wel laat zien. Vandaar, misschien herken je er ook iets van.

Net zo min als je peut de problemen die je cadeau kreeg als vroegere Zorgontvanger op kan lossen, kunnen ze dat bij Hulp en Recht ook niet, dat kan jij alleen zelf. (Al zullen ze vast een hoop zaken niet eens snappen)
Laat in al dat harstikke ingewikkelde gepuzzel wat je daardoor moet met en om jezelf die verkrachtende broeder destijds de kans niet meer hebben dat je nu nog steeds niet zelf beslist over jouw seksualiteit en ervaringen.
Ik heb inmiddels – en andere vrouwen met mij – de ervaring moeten hebben dat er ook kerkelijk functionarissen zijn die geilen op slachtoffers. Net als op kinderen.
Ook internationaal wordt dat steeds duidelijker. Realiseer je kwetsbaarheid dus. Er lopen heel veel meer mensen rond die nooit bij een peut zullen komen, maar er zouden horen, volgens mij. Ik heb zelf 2 jaar geleden daarvoor een beroep gedaan op het IKON media pastoraat (binnen de katholieke kerk wenste men daarvan helemaal niets te snappen, integendeel er was het “ontmoedigingsbeleid” van: mond dicht, jij bent gek en gevaarlijk) ik heb ervaren dat daarover serieus word gedacht.
Heb je geen zin in Hulp en Recht zou je misschien ook eens kunnen proberen of contact daar zoeken iets voor je is.

Wanneer je over dat misbruik juist in zo’n kinderbeschermingsinternaat eens verder zou willen praten, behalve met misschien die peut en/of deze volgens mij harstikke verantwoordde mogelijkheden, heb je misschien iets aan nog een tip. Ik heb zelf wel eens contact (gehad) met Donne Schmaal. Zij is bestuursmedewerkster van de Congregatie van Zusters van de Goede Herder, die vroeger die tehuizen hadden. Ik denk dat je te jong bent om die tehuizen te kennen. Zij kent in ieder geval het probleem van kinderbeschermingsinternaten, de rk kerk en meiden/vrouwen erg goed. Zij is bovendien betrokken geweest bij Hulp en Recht. En ze is betrokken bij een groep die vrouwen hulpverlening bij seksueel geweld biedt vanuit die Kerk. Het meest belangrijke: het is een dijk van een vrouw met moed en integriteit.
Wanneer je een hand nodig hebt, en een heel verantwoordde en deskundige ook, is dat er zeker ook een. Desnoods om via haar weer in contact te komen met een volgende hand, en de daarop volgenden. Want al kunnen we het alleen maar zelf doen: we hoeven het niet alleen te doen,

Dat is ook uit deze website weer duidelijk!
Bedankt daarvoor.
Vergeet niet onderweg vaak om te kijken en heel veel plezier te hebben in wat je al hebt gedaan en kunt. Wees goed voor, en dus, voorzichtig met jezelf; je bent nodig.

En ik? heb nog een tik van die kerk gekregen. Ik preek 🙂 Prik er maar doorheen! 🙂

Mijn verhaal –> Misbruikt op het internaat

Samen met mijn één jaar jongere broertje gingen we naar een internaat in het zuiden des lands. Ik was toen 13 jaar en 4 jaar zou ik daar verblijven.
Ik had er veel zin, het leek me een soort Center Parcs gebeuren. Er was daar van alles te doen!

Op een zondagavond werden we daar verwacht, de start van het nieuwe schooljaar. Het was een gemengd internaat, mijn broer zat in een andere groep dus we stonden er allebei alleen voor. Nadat onze ouders afscheid van ons hadden genomen voelde ik me nog erg vreemd in de groep, maar dat is logisch, ik ben net nieuw!

De dagen kropen voorbij en ik vond het daar één grote verschrikking. Ik kon niet meekomen op school en omdat ik nog niet echte vriendinnen om me heen had (en mijn broer sprak ik amper want ik zag hem nooit) voelde ik me erg rot. Ik had erg last van heimwee. Na eerst school te hebben overleefd ging ik daarna naar mijn kamertje (iedereen had een eigen kamer) en lag ik op mijn bed te huilen.
School was afschuwelijk, ik kon niet meekomen (achteraf gezien was ik veel te hoog geplaatst). En in de groep voelde ik me ook nog niet thuis. Sowieso hou ik mijn verdriet liever voor mezelf.

Als de dag voorbij was lag ik zoals iedereen in zijn eigen bed. Ik kon niet slapen, ik had zo’n heimwee en moest erg huilen. Ik weet nog heel goed dat er een moment was dat ik heel bewust dacht: ik ben liever dood dan dat ik hier ben. Laat me dood zijn, ik wil hier weg!
Mijn ouders wisten van mijn heimwee af maar ik moest daar gewoon doorheen. Dat gaat vanzelf wel een keer over. Mijn broertje had ook heimwee maar kon zich door goed zijn best te doen op school en door na school fanatiek te gaan sporten, door de dagen heen komen. Mij lukte dat niet en elke avond lag ik stilletjes te huilen in bed.

Blijkbaar was het niet zo stilletjes want de dienstdoende broeder of juffrouw hoorde mijn gehuil en kwamen vaak even mijn kamertje binnen om mij te troosten. De deur deden ze open, licht aan en zaten bij mij op het bed en troostte mij. Op zich allemaal niks mis mee en meestal werd ik daar wel iets rustiger van.

Vele weken verder: school was nog steeds een hel (inmiddels was ik overgeplaatst naar een andere klas maar ook daar was het niveau nog te hoog). Na school huilde ik nog geregeld en ’s avonds ook. Ik wil dit niet, ik wil hier weg! De weekenden ging ik naar huis maar zaterdags was ik alweer helemaal down omdat ik de volgende dag weer naar het internaat moest, nee!!!!

Op een avond huilde ik weer eens. De broeder had dienst. Mijn deur werd open gedaan, vervolgens weer dicht en op slot gedaan. Oh? Het licht wat altijd aan ging werd nu niet aangedaan. Het bleef donker, dat is raar?
Hij kwam bij mijn bed zitten en ging mij troosten. Hij sloeg een arm om me heen wat hij (en de juffrouw) wel vaker deden en dat voelde fijn. Huh? Ik voelde niet zijn kleren maar een badjas! Wat is dat nou? Ach, misschien was dit zijn laatste ronde en ging hij ook zo naar zijn bed.

Hij zat op zijn knieën en boog zo met zijn hoofd over mij heen. Ik lag nog steeds in bed. Ik voelde zijn gezicht dicht bij mijn hoofd en ineens voelde ik dat ik kusjes kreeg. Jeetje zeg?! Ik weet niet of ik dit nou nog wel fijn vind, eigenlijk niet. Hij hield niet op met kusjes geven en wilde dat zelfs op mijn mond doen. Nee, dit wilde ik niet en toen werd ik pas echt goed bang! Ik draaide mijn hoofd steeds weg maar hij werd steeds intiemer, met zijn hand ging hij mij betasten en of hij toen al naast me kwam liggen, dat weet ik niet meer.

Wat ik nog goed weet was dat ik op een moment dus heel bang werd, al die kusjes m.n. op mijn mond, dat wilde ik niet! Zal ik de boel bij elkaar gillen? dacht ik toen. Ik weet zo goed dat ik dat dacht, maar ik deed het níet! Ik heb niet geschreeuwd, ik heb me steeds afgewend en liet het verder allemaal maar gebeuren in de hoop dat hij snel zou ophouden.

De volgende dag durfde ik mezelf haast niet te laten zien onder mijn groepsgenootjes. Ik wist zeker dat ze konden zien dat ik zoveel kusjes heb gekregen op mijn mond. Ik voelde me erg verward. Is het echt gebeurd wat ik nu denk? Is de broeder bij me geweest gisteravond en heeft hij aan mij gezeten? Nee, dat kan toch niet?! Kijk maar, hij doet gewoon hartstikke normaal, ik ben vast gek geworden of zo.

Toen ik even alleen was, kwam hij naar me toe en liet merken dat dit iets tussen ons was en dat anderen dat echt niet mochten weten. Hij zei het niet met zoveel woorden maar het werd me wel duidelijk gemaakt. Ik kreeg weer een zoen.
Hij zei ook dat ik heel speciaal voor hem was, heel anders was ik dan de rest. Ik was nl. geïntreseerd in hem, en dat kende hij niet. Dat vond hij zo bijzonder.
Snappen deed ik het allemaal niet, zal wel zo horen.

Om de dag had de broeder nachtdienst. Vanaf nu kwam hij elke avond als hij dienst had, in zijn badjas mijn kamer binnen. Het ging allemaal nog een stapje verder. Hij kwam naast me liggen en zat aan me. Wat er precies allemaal gebeurde weet ik niet meer. Meestal ging het licht op een gegeven moment aan en moest mijn buik schoongemaakt worden want daar lag een klodder derrie op.
Een paar maanden later kwam hij met condooms aanzetten wat ik nog nooit eerder in mijn leven had gezien. Ik was weer erg bang. Dat betekent dat we dingen doen waar ik eigenlijk zo voor huiverde. Hij vroeg eerder ook altijd of ik al ongesteld was geworden.

Wat het zo moeilijk maakte, overdag was hij de broeder die ik heel graag wilde zien. Hij hield mij altijd extra in de gaten, verloor mij nooit uit het oog. Dus als er iets was, hielp hij me. Het was alsof hij een vader voor me was en ik adoreerde hem.
Als er gekkigheid werd gedaan door de groep zorgde ik altijd dat ik nooit over de schreef ging. Ik wist precies tot hoever ik kon gaan.
Tja, de nachten hoorde er gewoon bij, dat is niet anders. Op een gegeven moment vond ik het ook niet erg meer, het hoorde er gewoon echt bij. Klaar.

Het misbruikgebeuren heb ik altijd van me af geschoven, dat is mij niet overkomen. Ik heb veel hulpverleners bezocht (o.a. opname) maar nooit over dit onderwerp durven praten. Sinds een maand of 3 lukt het me dat heel voorzichtig bij mijn psychotherapeut.

Waar loop ik tegenaan? Ik ben getrouwd en heb 2 kleine kinderen. Tijdens de eerste zwangerschap merkte ik dat ik lichamelijk steeds meer afstand van mijn man nam. Nu is er al heel lang helemaal geen intimiteit meer. Zelf van een simpel kusje gaat mijn maag 3 maal in de rondte.
Verder ben ik erg veel met mijn gedachtes weg en daardoor vergeet ik veel, ben traag, hoor niet alles en weet ik veel meer. Ik heb een slechte lichaamsbeleving. Het leven voelt nu heel vaak als OVERleven.

Gaat het ooit goed komen? En hoelang duurt het nou nog allemaal? Deze vragen stel ik me dagelijks…

Hallo Crispina,

Dank je wel voor je uitgebreide reactie en sorry dat ik nu pas reageer.
Ook ik moet even nadenken van wat je allemaal hebt gezegd. Hier een paar reacties op je stukje.

Ik moet voorzichtig doen met internet, volgens mij doe ik dat toch wel? Wat zou er verder dan kunnen gebeuren?

Ik ga niks doen met Hulp en Recht. Ik zie dat niet zo zitten. Lijkt me weinig opleveren.

En dank je dat je nog iemand weet waar ik evt. mijn verhaal aan zou kunnen vertellen (op dit moment heb ik even genoeg aan mijn eigen psych).

Ik wens jou ook veel sterkte in het proces.
Nogmaals bedankt voor je reactie, Nica

delen dan maar?

Ook ik ben sexueel misbruikt in een klooster in Noord- Brabant en zou graag kontakt hebben met lotgenoten. Groet van mij. Huub.

Vorige week ben ik de broeder gaan opzoeken en ben een gesprek met hem aangegaan. Het speet hem enorm, dat zei hij continu. Ook, dat wilde ik o.a. horen.
Verder verteld waar ik nu allemaal last van had in het dagelijks leven. Had hij niet gedacht allemaal.
Hij zei dat hij nog erg veel om me gaf en had er veel moeite mee toen ik weer weg ging.
Zo, dat zit erop.

Hallo Mensen,
Vanuit mijn eigen misbruik en mishandeling wat ik meende te hebben doorgewerkt, kom ik nog vaak berichten tegen van oude zaken en kinderen mensen die naar buiten komen met hun ervaringen.
In het kort als dat kan tenminste:
Ik ben 56 jaar nu gehuwd met een lieve vrouw een beetje huisje boompje beestje, hiervoor was ik helemaal een puinhoop en leefde een zwervend bestaan. met andere woorden kon geen plek houden was als maar op de vlucht onderweg.
Als kind leefde ik in het huis van mijn grootmoeder wat overigens een verschrikkelijk mens was, ik heb haar altijd gehaat, als kind dreigde ze me nog met mijn reet op de hete kachel te zetten-haar woorden daar ik een chronische bedplasser was.
brood met groene zeep heb ik moeten eten en geloof me er is niets viezers.!
Uiteindelijk ontvluchtte ik het huis en werd op last van de kinderechter Mr van Opstall geplaast in kindertehuis de kindersluis kralingseplaslaan 108.
wel diende ik nog een paar nachten op het hoofdbureau van politie te blijven men wist niet wat er met mij moest gebeuren.

de erwtensoep en de lucht in die cel ruik ik nog vaak wanneer ik mij alleen en onveilig voel-
op zeven jarige leeftijd kwam ik in groep een en maakte kennis met mijnheer troost.
deze man zat in het middenvan de groep onderuit achter zijn tafel- je kon erniet omheen als een koning heerste hij daar.
zijn rechterhand zat dan ook in zijn broekband en ons als jongetjes was dit opgevallen.
De bedplassers hadden het slecht elke ochtend waren deze jongens en ook ik dus verplicht om met de natte lakens te paraderen en moesten deze in een bad dopen, daarna douchen troost kwam dan inspecteren wie er nat waren geweest.
Het was een tehuis wat gesloten was en savonds als je kamer dicht zat dan zag je door het raam kinderen buiten spelen zwemmen etc op de kralingseplas.

Ik denk dat uit eenzaamheid ik mij toen vroeg ben gaan ontdekken en ondekte dat masterberen wist toen nog niet eens wat dat inhield best prettig was.

Voor dat je savonds naar je kamer ging moest je even stil zijn tandpasta halen even nog lezen en dan kwam mijnheer troost je instoppen.

zo gebeurde het dat op een avond ik betrapt werd bij het spelen bij mijzelf-achteraf denk ik dat troost dit gezien heeft de deur werdt open gedaan hij kwam op de rand van mijn bed zitten en hij begon te vragen en ik wist niet hoe of wat.
uiteindelijk gaf ik toe dat ik met mijzelf speelde en ik moest het voordoen en blijkbaar was het niet genoeg en steeds verder moest ik de voorhuid naar bebeden doen tot het mij pijn deed.
Daarna gaf hij mij een zoen op de wang en die stoppelige kin die zoete zweetlucht zijn harde ogen en zijn donkere blik ben ik nimmer vergeten.
Dit heeft verscheidene maanden geduurt altijd kontrole totdat op een dag ik hing buiten op de speelplaats het zal mei geweest zijn aan seringenbomen en vond de vallende bloemen wel mooi.
Ik werd geroepen om bij mijnheer troost te komen hetgeen ik weigerde wellicht voelde ik mij niet helemaal veilig uiteindelijk kwam troost mij halen en heeft mij de hele afdeling doorgeslagen en geschopt heeft mij op mijn hoofd gekust zal je het nooit meer doen en bracht mij naar mijn kamer.
Daar veranderde hij plots pakte mij met zijn arm om mijn nek trok zijn broek open en drukte mijn gezicht in zijn kruis, het stonk zogeweldig ik heb hem ondergekotst hetgeen hem nog kwaaier maakte.
echter er was een engelbewaarder de toenmalige concierge dhr de keyser kwam eraan hij deed samen met zijn vrouw mevrouw de keyser de huishoudelijke en medische verzorging. vliegensvlug trok hij zijn kledeing recht en met een stalen gezicht liepen hij troost en ikzelf alsof er niets gebeurd was naar beneden langs de wasbakkenen de trappen terug naar groep 1

jullie moeten mij maar even vergeven ik kan alleen weergeven in gedeeltes daar het nog altijd moeilijk is en de kwaadheid en depressies komen op nieuw boven.
wel ben ik begonnen om te protesteren en liep zovaak als het kon weg maar werd toch altijd teruggebracht en.. er was een kinderechter meester van opstal ik ruik zijn adem en zie zijn gele tanden met gouden vullingen nog voor mij.
deze had mij ook in de tang en trouwens zou iemand mij geloven? zelfs een kinderrechter het boegbeeld van de kinderbescherming! tot zover later keer ik terug. bedankt dat er een mogenlijkheid geboden wordt de therapieen heb ik gehad maar het leeft nog steeds en ik blijkbaar ook !

Gisteren bij Andere Tijden was er een reportage over Eikenburg, waar ik heb gezeten. Er waren 3 slachtoffers aan het woord maar allemaal in de tijd dat het nog een jongensinternaat was. Toch zijn er dingen die ik wel herken.

Verder gaat het redelijk met me. Nog steeds therapie en heb nu contact met andere slachtoffers die op Eikenburg hebben gezeten. We zijn ws. van plan om met elkaar wat te ondernemen richting Eikenburg.

@ JP –> Sterkte met het verwerkingsproces. Neem je tijd er voor, het kan lang duren…

Heer Deetman goed werk verricht, dank u wel. Wie van de heren broerders gaat mij wat vertellen over zaken waarover ik nooit kon praten jaja zelfs niet met mijn beste ouders die mij op internaat st marie plaatste?