Over het Podium – verslag infomiddag
Over het podium
Vrijdagmiddag 8 maart 20113 was er in Cothen een “informatiemiddag over seksueel misbruik” georganiseerd door Peter John Schouten [PJ]. Hanna en ik gingen er naar toe. Ik omdat ik sinds half november bij PJ in [psychodrama] therapie ben vanwege het feit dat ik er niet meer aan ontkwam. Ik ben in mijn jonge jaren -seksueel- misbruikt.
Hanna ging mee, niet met veel enthousiasme, liever zou ze dit alles willen ontlopen. Maar ze ziet mij en ze ziet de gevolgen van dit misbruik in mijn leven.
Ze weet wat er is en beseft dat ze niet anders wil en kan dan mee deze weg te lopen. Zo wil ze ook deze middag meegaan om te ondergaan wat er valt te “informeren over….”.
Samen komen we aan in dat mooie dorpje Cothen, de lieflijke dorpsbrink, het kerkje aan de Kromme Rijn. Het water stroomt vlot langs de boerderij waar in de voormalige stal de middag zal worden gehouden.
We zien wat mensen de auto parkeren, een mooie zwarte Volvo cabrio zoekt een plaats, ik kijk er even naar; ’t is wel een heel mooie auto…. Voor ons loopt een echtpaar. Zouden zij ook….
Ja, even later zien we hen ook in de voormalige stal zitten.
We komen bij de voordeur en zien meteen de zaal klaar staan. Stoelen staan richting de ingang. Meteen zien we de drie personen die met mij/ons mee zouden komen zitten. Een knik en blik van herkenning en de begroeting. Ik voel mij wat onwennig, ja ik zie wat bekenden en ik bemerk dat ik onwillekeurig zoek naar andere bekenden van de workshopdagen waar ik nu drie keer ben geweest.
Terwijl we naar de stoelen lopen komen we langs een rond wit kleedje met daarop een kinderstoeltje waarop een geel papier “het moment” staat er op.
Ik besef mij dat we, hoewel het gelijkvloers is, over het podium lopen.
Later als we zitten met een kop thee zegt Hanna dat ze het eigenlijk een onprettige opstelling vindt. De stoelen hadden anders kunnen staan, opzij gericht zodat je niet meteen de binnenkomende mensen in het gezicht kijkt. Zodat je niet over het podium de mens ziet binnenkomen en in het gezicht kijkt. Ik weet niet of het bewust was dat de stoelen zo stonden, het had ook praktisch gezien wel iets handigs. Maar nu een paar dagen later besef ik dat niemand de zaal binnen kon komen dan door over het podium te lopen. Je kon er niet omheen….
Dat zou tijdens de middag ook wel blijken. Je kon en kunt er niet omheen wat hier gebeurt. Ik kon niet heen om wat er in het verleden gebeurde. De keiharde realiteit zou wel klinken deze lieflijke en zonnige vrijdagmiddag.
PJ een vriendelijke ogende man, beetje olijk, beweeglijk op het podium, verwonderlijk kijkend af en toe, begon zijn verhaal. Met een Power Point van zo’n 37 plaatjes. Het zou interactief zijn, je mag reageren en dat zou ook gebeuren.
Wie zaten er in de zaal. Ja natuurlijk PJ’s vrouw Loes Stolker die met veel gastvrijheid een ieder voorzag van koffie en thee, maar die ook als partner naast PJ aanwezig was; aanwezig was in het verleden van hem; ook PJ is/was slachtoffer van seksueel misbruik. Totaal zaten er 25 personen, merendeel mannen.
De introductie klonk: “We zullen gaan horen over iets waarvan we eigenlijk niet willen horen, waar we liever omheen lopen, wat we willen ontkennen….” De PowerPoint startte met het vriendelijk koppie van een jongen. Al snel zagen we dat het hoofd in tweeën ging en er het gezicht van een oudere man tussen de delen kwam. Het verbeeldde de impact van wat ooit gebeurde. “Het moment”, het centrale gebeuren op het podium.
Een hele lijst van kenmerken ging via de PowerPoint voorbij, want wat gebeurt er tijdens de eerste seksuele handeling met een jongen door een volwassene? En wat is nodig na dat moment?
Een verhaal ontspon zich over Incubatietijd, Traumaseksualiteit, Verwerking etc.
Gelukkig was er na een uur een ruime pauze. Even, met een kop thee in de hand, een pauze langs het nog steeds stromende water van de Kromme Rijn. Even praten met wat mensen die met mij mee waren gekomen.
Toen weer terug. De “realiteit” van het moment in. Terug in de zaal kwam op een gegeven moment Paul op het podium. Hij komt al 11 jaar bij PJ. Nog maar heel kort geleden confronteerde hij de dader die hem ooit lang geleden seksueel misbruikte met de feiten van wat toen, op zijn zevende levensjaar, gebeurde.
De drie keren dat ik bij PJ kwam was Paul er ook steeds. Het was merkbaar dat hij al 11 jaar bezig was met zijn geschiedenis, met “het moment” in zijn leven.
In de drie keer dat ik hem ontmoette zag ik de verandering. In december nog als een gebroken mens. In januari, na de confrontatie [die een verfilming waard is], was hij een ander mens. Glans kwam er op zijn bestaan. Maar wel glans op een gebroken leven. Paul las de brief voor die hij had gegeven bij de confrontatie aan de dader.
Hij stond daar op het podium van “het moment” en hij las, en las…
De woorden hoorde ik, ik kende ze eigenlijk wel omdat hij ze al een keer had verteld. En gaandeweg de woorden voelde ik in mijn rug, mijn bekken, mijn benen de pijn komen. Tranen welde in mij op, verdriet kwam. Het raakte mij en daarna zou het alleen maar heftiger worden.
Maar toch, ook deze brief, zo krachtig. Applaus van de zaal volgde na zijn brief….
Verder ging de middag. Het voelde dat het confronterend was. Steeds meer doordrong zich het feit dat het ook over mij ging. Bagatelliseren en wegdrukken…. ze zijn deel van mijn leven van na “het moment”, maar hier ontspon zich op het podium mijn verhaal.
Iemand vroeg mij: “heb je nu herkenning in wat er aan kenmerken op die PowerPoint staat”…. ik hoefde niet lang na te denken. “Voor 95% herken ik het allemaal” …misschien had ik moeten zeggen “voor 95% en dan nog meer”.
Geen verhaal is hetzelfde, maar in de basis is wel veel gelijk.
Het einde van de PowerPoint naderde. De middag zou duren tot 5 uur, maar het was pas half 5. Dan dus vroeg naar huis dacht ik?
Nee. PJ had in het begin gezegd dat de middag interactief zou zijn en nu zouden we wat interactiefs gaan doen.
PJ vroeg alle slachtoffers naar voren. Ik zat als vastgeplakt aan mijn stoel. Wilde ik dit wel, naar voren gaan, uitkomen voor het feit dat ik er ook “zo één” ben? Met schroom ging ik naar het podium. Waar wil ik staan. Ja, het liefst had ik naast Paul gaan staan. Ik keek en zag zo’n 15 mannen staan. Naast Paul gaan staan was niet mogelijk. Maar de plaats naast Dirk was de plek waar ik automatisch terecht kwam. Hem ken ik ook van de workshopdagen. We zijn gelijken, het voelde vertrouwd om in ieder geval naast een “bekende” te staan. Daar stonden we tegenover een publiek van 10 personen. Daar stonden we op het podium, achter en rond het stoeltje met “het moment”. Gaandeweg vertelden alle personen over wat hem was overkomen. Ik had tijd om na te denken wat ik zou zeggen. PJ: “vertel maar wat is er gebeurd” en “door wie”…. de verhalen van de oom, de neef, de vader, de moeder, de tante, de frater, de priester, de sporttrainer/coach….
Wat ga ik zeggen… “Familie” zei ik. Nee, het is nog te confronterend om te benoemen wie het wel waren.
Mijn pijn nam toe, ik stond min of meer krom van de pijn op het podium. Ik kon niet uit mijn woorden komen en vertelde ook dat ik gaandeweg de afgelopen tijd meer herinneringen aan daders en situaties in mijn gedachten waren gekomen. Het doet pijn, verdriet, …
Daar stonden we lotgenoten van “het moment”, daar stonden we op het podium; we konden er niet omheen, we moesten er bij binnenkomst “over heen” en nu stonden we “er op”. We kregen applaus….. het voelt nog bizar. Want wat moet ik met dat applaus, wegvluchten, ontkennen, de boosheid op de verkeerde mensen richten, dissociëren is makkelijker… geen applaus; liever niet.
Enigszins verslagen en met nog meer pijn ging ik terug naar mijn stoel.
Hanna zei achteraf: “tijdens de verhalen overkwam mij een gevoel van walging, ik kon het allemaal, met ons verhaal in het achterhoofd, niet horen. Ik kan mij ook niet meer herinneren wat een ieder zei…”. Haar blijft de herinnering van verhalen die wat haar betreft een duivels/satanische inslag hebben.
Iemand zei later tegen mij: “… ik was mij niet bewust dat zelfs maar een keertje misbruik zo’n vernietigende impact op iemands leven zou hebben…”
Toen vroeg PJ: “willen de partners van de slachtoffers naar het podium komen”.
En daar stond opeens mijn Hanna met nog 3 andere echtgenotes. Ze zei iets over een tsunami van ervaringen en kenmerken die deze middag over haar/ons heen was gekomen nadat er een tsunami over haar bestaan was gekomen door het verhaal over “het moment” dat mij was overkomen. Ze zei dat ze eigenlijk na “ons verhaal” meteen al had willen gaan staan voor ons 15 slachtoffers…
De boosheid om wat ons als partners is aangedaan klonk bij een andere partner. Het niet meer willen van dit leven… maar “ze” kunnen als partner niet anders.
Toen werd gevraagd of er ouders van slachtoffers waren. Twee vaders stonden op. Een van de twee vaders, met geel overhemd, begon te praten maar al snel raakte hij diep ontroerd, van slag, geknakt, ….gebroken… door het verdriet dat hij het niet gemerkt had van zijn zoon. De andere vader met een blauw overhemd brak, kon alleen maar met grote halen huilen en liep weg de keuken in. De vader met geel overhemd sprak over de schuld die hij voelde omdat hij het niet gemerkt had wat er met zijn zoon gebeurde, ….toen, zo lang geleden.
Deze vader was met zijn zoon aanwezig. Samen een middagje pijn rond “het moment” van wat ooit gebeurde. Een vader die zich schuldig voelde om wat er was gebeurt. De andere vader [blauw] kon alleen maar hopen dat zijn zoon ooit op het punt zou komen dat hij hulp zou zoeken. Nu was hij onbereikbaar door de pijn, onbereikbaar door het leven met drugs, blowen en andere uitvluchten.
De gebrokenheid van deze twee vaders raakte mij en deed mij enigszins “goed” omdat het waarschijnlijk raakte aan het feit dat er bij mij ook geen herkenning is geweest door mijn ouders [ondanks dat ik destijds signalen had gegeven].
De middag ging voort, ook aanwezige hulpverleners kwamen naar voren en spraken hun bewondering uit over het verhaal van deze middag. Een van de hulpverleners was een vrouwelijke agent van de zedenpolitie die de slachtoffers aanmoedigde om toch vooral aangifte te doen…
De middag was voorbij, we liepen terug naar onze auto, liepen over de lieflijke Brink en ik zag die mooie zwarte Volvo cabrio weer.
Maar nu herkende ik de bestuurder en de passagier…. het was de vader met het gele overhemd, samen met zijn zoon….
Opeens ziet zo’n auto er anders uit….
Paul
10 maart 2013
Als ik dit artikel lees dan ontkom ik er niet aan dat het kennelijk belangrijker is een mooi artikel te schrijven dan waar het echt om gaat. Wat interesseert het mij hoe mooi de omgeving is. En het interesseert me ook niet of iemand olijk uit zijn ogen kijkt. En de mededeling dat er een mevrouw is die zeer gastvrij de koffie inschenkt ook niet. Het zou er nog bij moeten komen dat dat niet het geval is!
Ik ben een lotgenoot. Mijn proces heeft jaren gedeurd. Heb daar verschillende zware therapien voor nodig gehad. Ik kom nog regelmatig met lotgenoten bij elkaar die weliswaar andere ervaringen hebben maar die, net als ik, veel angsten en depressies kennen. Ik heb ontdekt dat vergeven de beste manier is om het allemaal een beetje een plaats te geven. Ik weet maar al te goed dat dat niet altijd lukt. Toch is dat volgens mij de enige manier. Want als je niet vergeeft blijft die ander je in zijn macht houden. Ik heb het gedaan en het ís mogelijk Nog elke dag is voor mij moeilijk om te beginnen. Maar het is mogelijk om er iets van te maken. Makkelijk? Nee, natuurlijk niet!!
jlelinders@gmail.com
Beste Paul,
Dank voor je mooie woorden! Jammer genoeg kon ik die middag er niet bij zijn en wanneer ik nu je verhaal lees wordt mijn ‘jammer gevoel’ alleen maar sterker. Ook ik ben slachtoffer en ben bij PJ in therapie geweest. Het heeft me erg geholpen en ik kan verder met mijn leven.
Beste Han, waarom zo’n zure reactie wanneer iemand openhartig zijn gevoelens onder woorden brengt? Blijkbaar heeft Paul een scherp oog voor zijn omgeving en weet hij dat lekker leesbaar te beschrijven. Niets mis mee volgens mij. Misbruik is en blijft een gruwelijk verhaal, maar dat mag iemand er toch niet van weerhouden om zoiets op zijn (of haar) manier te beschrijven?
Paul: chapeau!
groet, Gerard
Pakkend verhaal. Bij mij minder uitgesproken ervaringen maar deze tekst helpt om emoties te herkennen & te plaatsen. Confrontatie & vergeving was voor mij niet mogelijk want de dader is overleden. “Vergeven & vergeten” is voor mij misschien een misleidend begrip omdat het jezelf wegleidt van je lijden. Wel kan een sorry verzachtend optreden.
Beste Paul,
Wat een prachtig verhaal!
Ik snap Han denk ik wel, maar geef toch de voorkeur aan de insteek van Gerard en Ton.
Maar ik denk ook dat we er tezamen uit kunnen leren dat iedereen zijn eigen pad te bewandelen heeft en op ieder moment op zijn eigen manier in zijn emoties staat. En het hoeft ook niet altijd naar dezelfde bestemming te leiden. Aanvaarding is denk ik het toverwoord in deze, vergeving geloof ik niet in.
In een andere reactie op deze site heb ik het al gezegd: ik geloof niet in vergeving; dat is nog steeds zo.
Degene die mijn jeugd heeft verziekt is familie van mij. Daar heb ik op dit moment weer een goed contact mee, omdat we er over gesproken hebben en hij z’n fouten heeft erkend. Maar vergeven, hoe zou dat kunnen, ik heb al m’n hele leven (nu bijna zestig) last van zijn ‘fouten’, iedere dag opnieuw. Hij is zijn last misschien dan kwijt -we hebben het immers uitgepraat?- maar voor mij gaat het altijd door, ik vermoed tot dat ik niet meer denken kan.
Toch geloof ik dat je best verder kan en genieten van de mooie dingen in het leven; dat heeft Paul heel knap neergezet. Die tegenstelling tussen uiterlijk geluk en innerlijk lijden is heel herkenbaar.
Inderdaad, chapeau!
Bedankt dat je dit met ons hebt willen delen Paul!
Lieve groet,
Loek Pozan
Ik geloof echt dat vergeven mogelijk is. Zelfs als die ander het niet zou accepteren. Op het moment dat de ander die jou dat leed heeft aangedaan niet meer bepaald wat jij met je leven doet ben je al een heel eind. Misschien is dat wel vergeven. Vergeven is in mijn beleving iets anders dan vergeten. Hoe zou je datgene wat je als heel verschrikkelijk hebt ervaren kunnen vergeten? Dat lukt niet. Dat is echt onmogelijk
Ik ben een dag opgetrokken met de huidige pater provinciaal van de orde waarvan ik een paar jaar lid ben geweest en aldaar 8 jaar op kostschool zat. Jan is een paar jaar ouder als ik en heeft als missionaris gewerkt in Indonesie, zo’n 33 jaar. Hij is nu pastoor in een kleine parochie in de buurt van Eindhoven naast zijn provinciaal zijn. Hij 69 jaar ik nu 67. Nog altijd heeft hij dat jongensachtige van vroeger. Hij heeft heel veel en goed naar me geluistert. Met liefde en respect. Die dag heeft mij heel erg goed gedaan, zo goed, dat ik geen enkele behoefte meer had en heb alsnog naar de pater te gaan die zo ontzettend streng voor mij was. Die pater leeft nog en is nu 90 jaar en heel goed bij zijn positieve heb ik begrepen.
Is dat vergeven? Het is maar een woord hoor! Hij heeft in ieder geval geen invloed meer op mijn leven dat ik nu leid. Gelukkig niet meer met een lange ‘ij’.
Alle goeds voor jullie allen! Ik geloof nog steeds in God maar niet meer in de God van de bangmakkerij. God is een God van Liefde. Ik bid voor jullie allen én voor mezelf.
Han Linders
jlelinders@gmail.com
Hoi Han,
Duidelijke uitleg. Ben het wel eens met de anderen dat je reactie wat zuur is op Paul. Iedereen beleeft het anders en verwerkt het anders en uit dit proces ieder op hun eigen manier. Dus ook Loek. Ik weet dat dezegene op mijn verhaal doelt in zijn reactie.
Maar ik ben het wel met je inhoud eens. Ik ben zelf niet seksueel misbruikt, maar heb er wel mee te maken gehad in mijn omgeving. Ik heb op verschillende manieren naar deze persoon gekeken die verdacht werd van misbruik. Maar uiteindelijk woest toen ik erachter kwam dat mijn geliefde misbruikt was en sindsdien niks meer van zich laat horen. Deze afstand zie ik nu als ‘onderdeel van het verwerkingsproces’. Hoe graag ik ook bij hem zou willen zijn, ik ga pas naar hem toe zodra hij dat aangeeft. Intussen veel informatie opgestoken en veel geredeneerd, waardoor ik mezelf informeerde over alles rondom seksueel misbruik… en inderdaad, ik kon die ene persoon uit mijn omgeving vergeven. Niet meer woest. Hij had me ooit verteld vroeger misbruikt te zijn, maar waarschijnlijk dus nooit verwerkt! Maar goed, ik ben verder maar een buitenstaander, dus zag alles al snel helder, dus de omslag naar ‘vergeving’ was vrij snel gemaakt. Al wil ik verder totaal geen contact met hem, het is vergeven in gedachten. Want idd, vergeven is niet vergeten. Het blijft een ongeaccepteerde daad. Waar men hem van verdacht, en ik hem eerst geloofde, weet ik nu gewoon zeker dat hij het gedaan heeft, maar laat het los.
Misschien is vergeven niet het juiste woord, maar accepteren.
Justin
Justin, helemaal eens. Bedankt voor deze mooie woorden. Tom
Beste Paul,
Bedankt voor dit geweldige verslag! Wat een fantastische observatie; heel bewust en subtiel.
En ook bedankt voor de mooie lieve woorden over mijn bijdrage.
Het maakt me een beetje verlegen. Voor mij was het ook een indrukwekkende dag, maar wellicht op een iets andere manier dan voor de anderen.
Het is voor mij heel waardevol om te lezen hoe anderen mij gezien hebben.
Zoals je weet ben ik tot voor kort ‘nooit’ gezien. Ik ben danook niet gewend om dit soort feedback te ontvangen, laat staan om mezelf erin te herkennen. Dat is het deel dat ik nu over mezelf mag leren zien, en bewust van mag worden.
De wijze waarop je de dag hebt geobserveerd geeft aan hoe goed je ermee bezig bent, en dat je de angst overwint om zo te durven kijken naar wat er in/met je gebeurd. Je komt er wel; 100% zeker.
Liefs,
PAUL
Dank PAUL voor lieve woorden!
En voor wie leest…. Paul schreef het verslag over de informatiemiddag.
PAUL [met hoofdletters dus] was degene die tijdens die middag een brief aan de dader voorlas.
Die PAUL heeft dus gereageerd maar mij…. Paul [met een paar kleine letters dus].
Ja, snapt u het nog?
Groet,
Paul…..
Beste Han,
Ik vind het jammer dat je op deze wijze gereageerd hebt.
Het doet in mijn mening geen recht aan de eerlijkheid en kwetsbaarheid waarop Paul zijn verhaal heeft opgeschreven, om dit vervolgens onbaatzuchtig met ‘ons’ te delen.
Tussen je regels door lijk ik veel frustratie en boosheid te lezen. Dit heb je vooral uitgesproken vanuit jouw eigen verleden en leven. Ik vind het niet fair om dit op Paul te projecteren.
Maar tegelijkertijd snap ik je helemaal hoor!
Ik ken de boosheid en frustratie maar al te goed. Ik vond het erg lastig om daar mee om te gaan, maar het heeft me in een bepaalde fase ook veel gegeven. Inmiddels ben ik verlost van de boosheid, en ik kan je niet uitleggen watvoor bevrijding dat is. Wellicht zijn er voor jou ook nog een paar antwoorden die je zelf kunt vinden in je frustratie/boosheid? Het is het zoeken waard!
Groetjes,
PAUL
Hoi PAUL,
Jij was het die onlangs 3 mei je brief voorlas? Ik vond het bijzonder knap van je, dat je dat kon delen. Ik was degene zonder de partner, de afgestotene (Justin is niet mijn echte naam). Ik mis hem echt ontzettend, maar ik weet waarom ik hem mis. Maakt dat het draaglijker? Ik vind dit een zeer lastige gewetensvraag die ik mezelf stel… Want ja…. het ligt dus niet aan mij, en het komt een keer goed. Al ben ik daar nog erg in conflict mee of dat niet de verwarring is tussen hoop en conclusie…..
Maar ook een hele grote nee, want ik vind het verschrikkelijk! In mijn leven ben ik nog nooit zo diep in mijn hart geraakt als dit. Het is niet meeleven, maar meevoelen. Alsof ik alles herbeleefde wat ik nooit heb meegemaakt! Ik merk dat het nog steeds raakt als ik dit nu schrijf.
Op de één of andere manier voelde ik me veilig bij jullie, het voelde als samen zijn met mijn geliefde, daarom bleef ik misschien ook wel tot het allerlaatst. Ik merkte dat ieder van jullie het verwerken anders ervaart, in verschillende fases zat, en de één er langer over doet dan de ander…. Maar alles bleef (gevoelsmatig) herkenbaar. Ik kreeg een beeld vanuit de ogen van mijn partner… zoals hij de wereld ziet, zoals hij mij ziet. Ik voelde hem, in jullie.
Ik hoop dat hij die stap zet die jij gezet hebt. Jij weet hoe het voelt om uit die gevangenis te komen zonder om de sleutel gevraagd te hebben. De sleutel ben je zelf.
Heb je het nu ook echt achter je gelaten of is het pas echt goed afgesloten als het weer oké is tussen jou en degene die jou misbruikt heeft? Of doet dat niet ter zake?
Sorry als dit nog een gevoelige vraag is. Naast partner ben ik verder maar een buitenstaander op dit gebied. Ik kan wel voelen wat mijn geliefde meegemaakt heeft en nu meemaakt, maar niet hoe hij zich straks gaat voelen.
Ik bewonder je lef voor iets wat in de toekomst hopelijk gewoon bespreekbaar moet kunnen zijn.
Justin
Hoi Justin,
Yep, je hebt het goed; ik was het die de brief voorlas.
Bedankt voor je woorden. Het blijft voor mij ook nog steeds spannend hoor.
Maar het is een goede oefening voor me. En op deze manier kan ik er nog iets positiefs mee doen, en is het niet alléénmaar negatief geweest.
Je schrijft het goed dat ik zelf uit de gevangenis ben gekomen door de sleutel in mezelf te zoeken. Dit is ook de enige manier. Als je de sleutel buiten jezelf blijft zoeken, zul je er never-nooit komen.
Het is goed dat je gewoon vraagt wat je wilt vragen!
Of ik het nu ook écht achter me gelaten heb, of dat het pas echt goed afgesloten is als het weer oké is tussen mij en degene die mij misbruikt heeft?
Mmmm, das een vraag waar ikzelf ook nog niet echt een duidelijk antwoord op heb. Ik kan wel overtuigd zeggen dat het misbruik achter me ligt, en dat voelt echt bevrijdt. Er is een nieuwe wereld voor me open gegaan, die ik helemaal alleen moet gaan ontdekken. Daar zit ik nu middenin. Angsten die ik had, worden merkbaar minder, of zijn geheel verdwenen. Alles voelt anders; ik kan opeens ‘voelen’!! Dit is een heftige intensieve tijd, die veel energie vreet, maar veelal wel erg leuk! Het is een soort ‘verlate’ pubertijd. Ben mezelf aan het ontdekken. De Paul die altijd achter het misbruik-geheim verscholen zat, mag nu naar buiten treden. Ik weet dus alleen zelf nog niet goed hoe die Paul eruit ziet. Dat mag ik de komende tijd ontdekken.
De relatie met de dader is voor mij momenteel niet echt iets dat op de voorgrond ligt. Ik ben daar momenteel totaal niet mee bezig. Interesseert me echt niet. Hij heeft 27 jaar in mij geleefd, met mij ‘samengeleefd’; ik ben blij dat ik voor het eerst ‘alleen’ kan zijn. Het voelt ook echt alsof ik van hem verlost ben. Kben voor het eerst PAUL!
Ik merk wel dat nu ik de rollen zelf openlijk eerlijk heb verdeeld (dader/slachtoffer), en iedereen daarvan op de hoogte is en het erkent heeft, dat de scherpe blik naar dader/slachtoffer en goed/slecht milder wordt. Er komt meer ruimte om mensen vanuit verschillende perspectieven te zien. Mensen zijn niet per definitie alleenmaar goed of slecht. Misschien is een dader ook niet alleenmaar slecht? Is hij/zij een een goede vader/moeder voor een zoon/dochter? Of een goede vriend voor iemand? Of zorgt hij/zij liefdevol voor zijn/haar hulpbehoevende ouders? etcetera… Maar voor mij persoonlijk heb ik geen behoefte om me daar momenteel in te verdiepen. Ik ben nu eerst ZELF aan de beurt.
Maar wie weet, verandert dat in de toekomst. Ik zie wel helder dat het mogelijk is om uiteindelijk het daderschap/slachtofferschap tussen de dader en het slachtoffer uit te krijgen; daar ben ik wel van overtuigd. Als dat lukt zou je weer een ‘herstelde’ relatie met elkaar op kunnen bouwen, maar voor mij hoeft dat momenteel niet. Mijn dader mag nu lekker zelf rondlopen met alle ellende die hij mij heeft aangedaan; ik heb het hem teruggegeven. Het is niet meer van mij. Ik ga proberen te LEVEN!
Gr. PAUL
Hoi PAUL,
Ik had op 23 juni gereageerd, maar zie dat het plaatsen niet gelukt was, dus hierbij nog een poging. Bedankt voor je uitgebreide antwoord, ben ik blij om. Je vind het spannend zeg je, maar in je schrijven merk ik daar weinig van terug hoor. Alsof je het steeds minder erg vindt om erover te schrijven… ‘Je schrijft er graag over’ durf ik nog niet te zeggen, maar die weg ga je wel op. Dat is een goed teken. Vergeten zul je het nooit, maar het is een onderdeel van je leven… je nieuwe vrije leven. Idd, niet alles is negatief, de kunst is om overal uiteindelijk het positieve van in te zien. Alles heeft een reden voor iets uit de toekomst, dat heb ik inmiddels wel geleerd. Sorry als ik wat laat reageer… Ik kijk niet meer zo vaak op deze website omdat ik het ook moet proberen los te laten. Ik kan kijken en vragen wat ik wil, maar ik krijg er mijn partner niet voor terug. Mijn liefde voor hem blijft echter wel ijzersterk. Dit zet mij in een lastige positie… ik moet verder met mijn leven, in ieder geval zonder hem… maar ik kan niet open staan voor een ander. De liefde voor hem is te groot. Bijna niemand kan mijn positie voorstellen, maar het voelt alsof mijn geliefde overleden is…. alleen is hij dat niet. Een rouwproces zonder eind. Sorry, een beetje gek dat ik jou dit vertel… want jij staat juist aan die andere kant.
Je zegt dat je een soort ‘verlate pubertijd’ doorstaat en dat je alles in je eentje zal moeten ontdekken. Dat betekent dus zonder je partner of samen? Ik had begrepen dat je een relatie had, of heb jij de afstand genomen?
Succes verder en geniet van je nieuwe wereld en ware ik. Je bent een sterk persoon (geworden), en het wordt alleen maar beter!
Justin
Oproep misbruik weeshuis schiedam jaren 1949
oproep misbruik rkk r,dam st joseph kerk 1953
Ben nu 72jaar
Heb in 1983 div dingen opgeschreven in een dagboek, dus 30jaar geleden.
Het heeft een grote invloed op mijn leven gehad , lichamelijk en geestelijk.
Mijn zaak moet nog beginnen,
Heb een mannelijke steungetuigen st joseph kerk te rotterdam.
Heb contact gezocht met bisdom r,dam, weten van niks, en wimpelen je af.
Sterkte voor jullie allemaal.
Ik kan nog niet veel vertellen, daar mijn zaak nog moet gaan lopen.
Hou je taai, en kom voor je rechten op.
Ik ben nog boos, maar hoop dat dat eens verdwijnt.
Groetjes Brenda.
Ben misbruikt als puber & heb de feiten meer dan 30 jaar bewust & onbewust verdrongen & in feite ontkend. Voor mij bestonden de feiten precies niet. Ik heb enkele jaren geleden toch de stap gezet naar psychotherapie en heb op een eigen manier afgerekend met de dader die ondertussen overleden is. Het sexueel misbruik is nog steeds een gegeven waar ik liever omheen loop. Ik probeer er nochtans om het een betekenis te geven. Met deze email wens ik iedereen veel steun in de zoektocht naar de verwerking. Tom