Radeloos…
Beste,
ik moet mijn verhaal hier kwijt. Ik ben geen man die misbruikt is, maar ik ben een partner van een misbruikte man. Of eigenlijk, was. 3 weken geleden heeft mijn vriend de relatie beëindigd, omdat hij het niet meer aankon. De herbelevingen, de intimiteit waar hij niet tegen kon, oftewel ik kwam te dichtbij. Het is bijna een jaar goed gegaan, maar op het eind liep hij op zijn tenen, hij was op! Vluchtte in de drank op de momenten dat wij samen waren, zodat hij het wel aankon en hij zijn gevoelens even kon vergeten.
Hij is nu keihard weggevlucht uit de relatie, moet alleen verder zegt hij. Ik begrijp het zeker, maar vind het zo moeilijk. We hadden zo’n leuke relatie, houden ook van elkaar, dus daar is niets mis mee. Maar hij kan het niet! Hij heeft het geprobeerd, maar het lukt hem niet. Hij zit in de knoop, weet dat hij hulp nodig heeft, maar durft het nu niet. Hij is nu in staat om te kiezen voor een leven alleen, zonder een relatie en kinderen wat hij wel graag zou willen. Maar alleen zijn is veilig. Hij is voor mij ook bewust 10 jaar alleen gebleven, nu begrijp ik waarom.
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik accepteer dat een relatie er nu niet in zit, maar ik kan niet machteloos toekijken wat hij nu weggooit, en dan maar kiest voor zn veilige leven. Ik plaats dit bericht hier omdat ik behoefte heb aan mensen die hier ervaring mee hebben,. Ik weet niet wat er in zijn hoofd omgaat, misschien kunnen jullie het me vertellen. Hij wil nu ruimte, lucht, niks meer met de relatie te maken hebben..zodat hij zich weer goed gaat voelen, en hopelijk dan wel hulp zoekt. Hij heeft mij gezegd dat hij zeker beseft dat hij hulp nodig heeft, dat hij eigenlijk zo niet verder kan. Maar nu nog niet, ik weet ook nie waneer hij het wel gaat doen. Ik hoop dater het moment komt dat hij beseft dat hij niet langer kan vluchten!
Ik kan het moeilijk verkroppen…2 mensen die zo gek op elkaar zijn, maar het kan niet. Wat kan ik doen? Moet ik wachten tot hij hulp zoekt, hem loslaten zoals hij zelf zegt? Hoe moet ik hem benaderen? Ik ben radeloos!
Hoor graag jullie reacties, ervaringen enz. Alvast erg bedankt!
Ik wil mij even voorstellen,mijn naam is Michael,Ik heb een Lat-relatie met een lieve vriendin.
Ik leerde haar na mijn scheiding in 1981 kennen.
Ik kom uit een groot katholiek gezin van 6 jongens en een meisje als nakomertje.
Na mijn scheiding ben ik in therapie gegaan omdat ik voelde dat er diep vanbinnen iets verkeerd zat waar ik niet bij kon komen,het had te maken met een gevoel van mezelf niet te kunnen openstellen voor mijn partner,ik vluchtte steeds naar en in andere relaties met vrouwen,als het te dichtbij kwam vluchtte ik opnieuw ,ik merkte dat op sexueel gebied ik verwarrende sexuele gedachten en fantasieen had maar trachtte ondertussen bij mijzelf te onderzoeken waar ik werkelijk naar verlangde .
Tot het moment waarop ik besloot in therapie te gaan en het geluk had een schat van een psychothrapeute te onmoeten,moeder van een gezin waar ik een maal per week naar toe ging ,ze is inmiddels overleden maar heeft mij inzicht gegeven in mijn diepste innerlijk waar ik haar nog altijd dankbaar voor ben,zij beschouwde mij op het laats van haar leven als een goede vriend en ik haar als een diebare vriendin. langzaam maar zeker kwam het beeld boven dat ik in mijn jeugd op internaat zwaar werd misbruikt door een godsdienstleraar ziekenbroeder,het voert te ver om daar verder endetail over uit te wijden,maar je oproep, noodkreed is zo herkenbaar voor mij .
Inmiddels heb ik ook met mijn vriendin waar ik al 23 jr.een lat-relatie mee onderhoud na heel veel verdriet en strijd wederzijds langzaam maar zeker een gelukkige relatie,mede door haar begrip en tollerantie.
Ik heb jaren lang een dubbele agenda gehad,die is ontstaan door heimelijke verlangens naar herbeleving,waar ik geen raad mee wist,tot het moment dat ik er aan heb toegegeven,dit alles klinkt voor jouw mogelijk zeer complex maar indien het als kind in je jeugd misgaat d.w.z.er sprake is geweest van misbruik ontstaan er zeer complexe verwarrende gevoelens waar je geen raad mee weet.het voert op dit moment te ver daar nu uitgebreid over uit te wijden echter indien mijn reaktie voor jouw aanleiding is te reageren sta ik daar voor open en kan ik je mogelijk hierin steunen ,voor dit moment wens ik je heel veel sterkte in je eenzame machteloosheid en je verdriet ,Michael
Hallo beste radeloos,
Ik herken als partner heel goed wat jij doormaakt, ik heb hier in de rubriek dan ook een oproep geplaatst voor lotgenotencontact partners.
Ik heb een relatie achter de rug met heel veel pogingen door de jaren heen van mijn (sexueel misbruikte) partner om de relatie op te blazen.
Dat vraagt zo zijn tol van jezelf.
Je leeft in een “pressure cooker”, en je weet zelf niet waarom.
Zeker als je achteraf pas beseft waarom hij de relatie wilde opblazen en hoe de vork in de steel zat.
Had ik het maar geweten denk ik wel eens, dan had ik ook keuzes gehad.
Helaas kan je je partner niet helpen zolang hij de kracht niet heeft om zelf hulp te zoeken.
En krijg jij ook niet de wederzijdse liefde waar je recht op hebt.
Uiteindelijk sta jij, jullie relatie en jullie liefde, niet op nummer 1.
Je wordt uiteindelijk afgewezen en je snapt het niet, jullie houden toch van elkaar?
Ik ken dat gevoel maar al te goed.
Misschien staan er andere dingen op de agenda waarvan jij geen weet hebt. (Zoals Michael ook al schreef).
Het kan zijn dat hij dat “weet” en je daarom afstoot. Is hij wel eerlijk tegen je? Is hij trouw geweest? Heb je het wel eens gevraagd?
Uiteindelijk blijft dat wel zijn keuze.
Hij moet ” de verkering met de dader verbreken”, zoals ergens anders op deze website subtiel werd beschreven.
Mijn man en ik hebben gehuild toen we dat lazen. Het klonk zo gek, en tegelijkertijd…….. (zo waar)
Jammer dat hij geen hulp zoekt, dat gaat zo jaren duren en heel veel ellende brengen voor hem. Er bestaat natuurlijk geen “quick fix” voor mensen met een achtergrond van sexueel misbruik. Maar het is wel een belangrijk begin.
Steun hem door hem eraan te blijven herinneren dat er hulp voor hem is, en hoop!
Heel veel sterkte Radeloos & zorg goed voor jezelf!
Mail me gerust als je van gedachten wilt wisselen hierover.
groetjes,
Samensterk
hallo lotgenoten,
sinds geruime tijd heb ik een relatie met een partner welke gedudrende een flinke tijd sexueel misbruikt is door een vorige partner.(dat is mij verteld door mijn partner)
mijn partner werd gedwongen om met meerdere mannen gedurende de gehele dag ( tot diep in de nacht) constant sex te hebben met andere.
nou heb ik l een geruime tijd een relatie met deze persoon en dit gaat prima, zelfs ons sex leven is bijzonder uitbundig…en daar wringt nou net de schoen.
Graag zou ik in contact willen komen met lotgenoten die hetzelfde meemaken, of hebben meegemaakt om mij het een en ander te doen
begrijpen, ik heb namelijk zoveel vragen welke ik niet aan mijn partner kan of durf te stellen.
Alvast bedankt
Beste “radeloos”,
uw verhaal is erg herkenbaar voor me. Ikzelf ben slachtoffer van misbruik en hoe uw partner met zijn problemen omgaat is 100% herkenbaar voor me. Helaas voor u moet ik zeggen, want je gunt iedereen een mooie relatie.
Het is voor mijn vrouw ook erg lastig om om te gaan met mijn issues, maar ik moet zeggen dat we er ons doorheen slaan. Dat komt onder andere omdat zij ook slechte ervaringen heeft uit haar jeugd waardoor ze het meer “snapt” en omdat ik wel hulp gezocht en gevonden heeft.
Ik zou u zo graag willen melden dat alles goed komt en alles op zijn pootjes terecht komt, maar ik ben bang dat uw partner of ex-partner toch echt hulp moet zoeken en accepteren. Het ligt niet aan u, ook niet aan hem, maar aan zijn verleden. Helaas.
Veel sterkte,
Jeminee, sprakeloos en radeloos lees ik jouw verhaal. Zo herkenbaar, zo verdrietig.
Je zegt: hij wil nu ruimte, lucht, niks meer met de relatie te maken hebben..zodat hij zich weer goed gaat voelen.
Mijn man is misbruikt en heeft dit altijd ver weggestopt en dichtgetimmerd. We zijn inmiddels 18 jaar bij elkaar en de afgelopen drie jaar is er van alles mis met zijn gezondheid, maar door zijn ziek zijn zijn er gaten in zijn bunker gekomen. Ondertussen leert hij een vrouwelijke collega kennen die zelf misbruikt is en graag alles wil openbreken. Hij voelt zich vertrouwd en veilig bij haar. Ze weet het, heeft geen woorden nodig. Hij heeft seks met haar gehad om de pijn te voelen zoals hij zegt. Tegen mij vertelt hij dat hij ruimte nodig heeft, haar nodig heeft om terug te gaan naar de ervaringen waar hij zo’n last van heeft en hij wil haar helpen en steunen omdat zij het op het moment zo moeilijk heeft. Maar ondertussen hoe moeilijk zijn collega het ook heeft hoopt ze wel op een relatie met mijn man en een gezinnetje met hem. Ik trek aan hem, want ik wil dat hij dingen doet voor zijn gezondheid, naar dokters gaan enzo, naar een therapeut gaat, mij in vertrouwen neemt, onze relatie een kans geeft en natuurlijk die collega buiten onze relatie zet, etc, etc. Ik voel me zo machteloos, hij wil geen hulp, wil niet uit zijn duisternis komen, wil niets doen aan zijn fysieke of emotionele gezondheid en ook niets voor onze relatie, niets. Hij voelt zich ook slecht, voor hem hoeft het leven niet meer, dus gaat er ook zijn best niet voor doen. Hij vertrouwt mij niet (meer) en voelt zich niet meer veilig bij mij. Ik wil hem zo graag steunen, voel me zo verschrikkelijk machteloos, opzij gezet. Dan denk ik ik moet hem dan misschien laten gaan als dat dan echt beter is voor hem, hoewel ik ook gesmeekt heb om onze relatie een kans te geven en alsjeblieft ook aan onze kinderen te denken. We proberen het voor de kinderen verborgen te houden, maar het lukt niet helemaal. Zeker de oudste is zo gevoelig en die pikt de spanningen wel op, maar ziet ook tranen bij mij ondanks dat ik het echt heel erg probeer te voorkomen dat de kinderen iets merken. Nu wil hij uiteindelijk toch niet bij mij weg en houdt van mij maar kan dus ook niets met mij. Maar ik mag niets weten, niets vragen, en al zeker niet verwachten dat hij breekt met zijn collega. Ik hou zo veel van hem maar dit is gewoon te veel gevraagd. Hoe moet het nu verder, we kunnen niet verder, we kunnen niets oplossen niets doen. Het enige wat ik kan doen is zeggen bekijk het maar, kom nog maar eens terug als je mij wil en hulp wil. Ik wil hem alleen niet in de steek laten en ik hou van hem ik wil niet uit elkaar, maar het is zo moeilijk. Hij wijst me onophoudelijk af, terwijl ik er ben, van hem hou en hem wil steunen, maar het mag gewoon niet.
Nu lees ik jullie verhalen en hoor dezelfde onmacht of de herkenning van de complexiteit van de gevoelens. Ik weet ook niet hoe ik hem moet benaderen. Wat is er in de afgelopen maanden bij jou gebeurd Radeloos? Hebben jullie nog contact? Ik weet het ook niet wat je moet doen. Zonder veranderingen en bereidheid hulp te accepteren zal er misschien geen relatie waarin je kan samenwonen kunnen zijn, misschien een lat-relatie. Maar wat heb jij nodig in een relatie? Radeloos, ik wens je heel veel sterkte. Ik ben blij dit forum (heet het zo) gevonden te hebben en te weten dat er ergens in Nederland toch meer mensen zijn die deze gevoelens en onmacht ervaren.
Veel liefs
Hallo Beste Dies,
Nee je bent zeker niet alleen!
Je hebt gelijk, het is geen doen. Wij als niet slachtoffers, (al zijn we inmiddels ook behoorlijk getraumatiseerd door alle complexe psychologische krachten die er meewerken binnen onze relaties, wij snappen niet waarom het zo moet en gaat.
En je hebt gelijk, voor ons is het niet te snappen dat we telkens worden afgewezen. Ik heb mijn man met alles geholpen, hem uit de shit gehaald toen bleek dat hij er diverse relaties op na hield achter mijn rug. Want ik hou toch van hem?
Ik kan achteraf zeggen, had ik dat maar nooit gedaan. Mijn man is hiervoor, misbruikt of niet, zelf verantwoordelijk.
Mijn man heeft niets hoeven te doen en ik alles. Dat geeft mij zelf ook niet veel vertrouwen in zijn herstel of zijn geloof in onze relatie.
Pas als mijn man af kan rekenen met zijn slachtofferschap, zijn verantwoordelijkheid neemt, dan pas kan ik ook weer gerust ademhalen. Al zijn het kleine stapjes!
Zeg nou zelf, een relatie aangaan met een lotgenoot die tevens een collega is terwijl je een gezin hebt, is dat jou idee van een (volwassen) oplossing zoeken?
Beste Dies en Radeloos, dat is voor ons aan de andere kant van de lijn toch geen doen?
Ik denk gewoon dat wij heel goed voor onszelf moeten zorgen. Onze grenzen bewaken. Voor jezelf en voor je kinderen!
De grenzen liggen voor iedereen anders en er zullen partners zijn die zich totaal wegcijferen of het niet erg vinden als hun partner er buiteechtelijke relaties op na houdt. Voor mij persoonlijk ligt dit wel anders. Ik realiseer me steeds meer dat er een aantal fundementele zaken, zoals vertrouwen, eerlijkheid en respect ontbreken in onze relatie. Niet openlijk, maar in de praktijk wel. Ik heb daarbij hulp gevraagd van een therapeut.
Ik wil dit opbouwen met mijn man, maar hij maakt dat zo goed als onmogelijk omdat hij deze zaken in de eerste plaats in zich zelf ontbeert. Dit zijn zaken van vroeger en de erfenis van het misbruik. Dingen die mijn man voor zichzelf op een rijtje moet zetten met behulp van proffessionele hulp. Mijn man heeft momenteel EMDR wat helpt bij het verminderen van de scherpe kantjes van het trauma, zodat er in ieder geval beter gepraat kan worden of in ieder geval eraan gedacht kan worden zonder te dissocieren. Het is een begin.
Heel moeilijk, je wordt er soms knettergek van.
Veel kracht toegewenst allemaal en zorg voor altijd voor jezelf, op de eerste plaats.
Groetjes,
Samensterk
Beste Allemaal,
Ook ik heb een relatie met een man die vroeg door zijn broer is misbruikt. Net zoals bij jullie heeft dit een behoorlijke impact op ons leven. Mijn vriend gaat niet vreemd, maar verdwijnt voor weken of beter gezegd voor maanden. In die periodes in hij niet in staat om contact met mij (ons) te houden. Ik vind dit zo moeilijk, had hier haast niet mee omgaan. Sta nu op een punt in mijn leven, dat ik het mezelf afvraag of dat ik wel sterk genoeg ben voor deze relatie.
Hij is gisteren nog even bij me geweest, maar zat er weer zo diep in, dat hij alleen het zwarte gat ziet en dat er geen ruimte voor iets anders is. Ik weet nu dat ik hem de komende weken niet zal zien en dat valt mij zo zwaar.
Hij is overigens wel bezig met naar therapie voor zijn dissociatie te kijken, maar heeft tot nu toe niets gezien wat hem aanspreekt.
Ik weet even niet meer…
Een dikke knuffel van sky
Sky, misschien kan hij eens informeren bij stichting vsk. Zo ben ik op een therapeut gekomen die mijn man aanspreekt, iemand die gespecialiseerd is in mannenhulpverlening na seksueel misbruik. Niet bij iedere hulpverlener ben je zo maar op de juiste plek denk ik. Het is goed om te zoeken naar iemand die gespecialiseerd is en waarmee het echt klikt en je veilig bij kan voelen. Mijn man is nog niet geweest, maar het ziet er toch naar uit dat hij wel een afspraak gaat maken.
Niemand kan zeggen hoe hulp de toekomst voor jullie kan veranderen. Het is een hele stap al dat hij een hulpverlener wil zoeken. Ik hou me altijd vast aan mijn vertrouwen voor de toekomst en schuif mijn grenzen steeds op.
Als ik het zo hoor heb je al heel sterk moeten zijn in jullie relatie en nooit zal je waarschijnlijk het gevoel hebben sterk genoeg te zijn, terwijl je het eigenlijk al bent. Ook voor jou zal de tijd moeten leren of je het weet vol te houden. Maar ook als je kiest om je/jullie zelf te gaan beschermen door de relatie te verbreken dan is dat een keuze die dan nodig was en alleszins te rechtvaardigen. Veel sterkte, ik wens je alle geluk en kracht toe die je nodig hebt.
Dies, dank je wel voor je reactie. Ik heb helaas geen contact met hem op het moment. Hij is nu zo’n acht weken weg. In die tijd is hij wel twee weekenden bij me geweest. De eerst keer kwam hij nadat ik zei dat ik het niet meer trok en de tweede keer is hij gekomen omdat we zijn verjaardag gingen vieren. Het eerste weekend ging eigenlijk best wel goed, maar het tweede weekend zat hij weer helemaal in zijn zwarte gat. Hij kon niet zeggen of dat hij daar ooit uit zou komen en of dat hij ooit nog bij me terug zou komen. Afgelopen weekend kreeg ik een smsje van hem, dat het nooit meer goed met hem kwam, dat hij zou blijven zwerven en zweven en dat hij niet meer terug komt. Maar op zondag heeft hij onverwacht mijn broer gezien en heeft hij tegen mijn broer gezegd dat het wel weer goed zou komen. Snap jij het? Hij zit net zoals ik in een emotionele achtbaan (alleen zitten we wel in verschillende achtbanen). Ik vind het verschrikkelijk dat hij al twee maanden weg is en de vraag is ook hoe lang het nog gaat duren. En ondanks dat hij altijd zegt dat hij terug komt, blijft de twijfel er altijd of dat het echt wel het geval is, vooral na zo’n smsje. Ach ik weet het echt even niet meer. Ben ik hier wel sterk genoeg voor nog belangrijker, wil ik dit wel??
Hoe gaat nu het tussen jou en je man?
Je krijgt een dikke knuffel van je, want die kan je ongetwijfeld goed gebruik.
Ik heb een leuke man leren kennen zo’n anderhalve maand geleden via een datingsite.
de 1e twee weken waren enorm leuk en ik hield een beetje de boot af, om hem zodoende
beter te leren kennen.
Toch heb ik mij na die 2 weken “gegeven” en onze relatie werd ook geestelijk intiemer.
Op dat moment merkte ik dat hij afstand nam en me enigszins “afstootte” wat mij zeer verdrietig maakt.
Ook merk ik dat hij soms liegt en daar heb ik zo een hekel aan. Waarschijnlijk houdt ook hij
andere vrouwen er op na ….toch heeft hij op mijn verzoek hulp gezocht.
Maar nu gaat het héél slecht tussen ons, omdat ik hem op een leugen heb betrapt, en toch houdt
hij vol dat hij de waarheid spreekt, en ik zou hem nog gaan geloven ook!
Hij vertelde me in het begin dat ie erg verliefd op mij was en zelfs dat hij van me hield.
Dat merkte ik ook zeker…..maar nu slaat de twijfel mij toe, moet ik deze relatie verbreken of
moet ik hem steunen? Ik geef wel om hem al na anderhalve maand…
Na een turbulente zware relatie van 10 jaar samen met een man die van zijn 10 e tot zijn 12e misbruikt is door een vriend van zijn vader, wilde hij scheiden.
Nu een jaar na de scheiding heeft hij mij verteld dat hij als kind is misbruikt.
Nooit heeft hij aan iemand verteld.
Ik hou nog steeds van hem en wil en weg zoeken dat we toch iets kunnen opbouwen.
Hij wil er echter niet meer over praten, maar ik zit er nu mee.
Al die tijd heb ik het zwaar gehad en voelde me niet geliefd en afgewezen.
Ik ontdekte dat hij een narcistische stoornis heeft en begrijp nu dus ook waarom. Maar ons huwelijk is daardoor kapot gegaan. Ben nu sinds drie maanden weer in contact met hem omdat ik nog steeds van hem houdt, maar intimiteit is onmogelijk. Wel heeft hij sex met andere vrouw gehad, waar hij nu spijt van heeft een nare ervaring was.
Hoe kan ik hem het beste benaderen?
Maar
Goed om te lezen dat hier ook mensen zijn die in het zelfde schuitje zitten. Mijn (nu) ex heeft de relatie van 12 jaar verbroken. Een jaar nadat haar misbruik van haar vader en opa naar boven kwam. Dit heeft geduurd tot haar 12de. Wanneer dit begonnen was weet ze niet meer. We houden en hielden nog steeds van elkaar, maar als ik weer te dichtbij kom, wordt dat als claimen gezien. Daar kan ik erg moeilijk mee omgaan. Dan is er weer een aantal maanden geen contact waarbij ze dan wel allerlei scharrels heeft. Iedereen zou zeggen laat haar gaan, maar ik vind dat heel lastig. Ook hier zegt ze dat ze alleen wil zijn, en geen relatie wil hebben, hoewel haar acties wat anders willen zien.
Ik wil haar ergens wel loslaten, maar op het moment dat ze weer contact zoekt, ben ik eigenlijk snel weer verkocht. Heel raar en dubbel allemaal. We zaten ook in de periode voor het wel/niet krijgen van kinderen. Wellicht de grootste trigger.
Beste allemaal
Hier net het zelfde probleem… Mijn vriend van zijn 6 j tot 13 j sexueel misbruikt geweest door zijn moeder… We hebben sinds 1 jaar en 1maand een relatie van aantrekken en afstoten heel lastig… Mijn vriend heeft zeker hulp nodig maar wil het niet.. Hij moet dit alleen doen zegt hij…
We zijn gek van elkaar en voelen ons 1.
Na leuke momenten kan hij plots zeggen ik ben weg en dit is dan voor hem steeds definitief.. Maar een paar dagen alleen te zijn komt hij steeds terug… Hij kan ni zonder mij… Hij neemt temesta om alles in zijn lichaam rustig te houden… Maar daarbij ook nog andere troep op homeopathische bereiding…. Gaat ook steeds naar spoed zodra hij ergens pijn heeft.
Ben naar kaartlegster geweest en xis alles te vertellen over zijn familie en problemen… Ik geloofde haar omdat ik alles al wist van mijn vriend… Ze is ook psychiatrische verpleegkundige.. Ze zegt dat we ooit nog gaan trouwen en dat hij binnen 2maand gaat inzien dat hij iets moet gaan doen met zijn probleem.. We horen bij elkaar te zijn.. Ik trek me er aan op… Alhoewel ik er steeds ziek van ben en niet meer kan eten… Weet ik dat hij steeds terug komt… Niemand kan dit volhouden behalve ik… Ik zie hem zoooo graag.