Reacties op Griet Op de Beeck zijn arrogant, kwetsend en ongepast
Mijn opiniestuk verscheen in Trouw van donderdag 5 oktober 2107
Het gaat niet om hervonden herinneringen. Het is dat je ontdekt dat je leeft in een seksueel trauma.
Griet op de Beeck maakt pijnlijk duidelijk hoe de verwerking van seksueel misbruik verloopt. Zij maakt ons getuige van haar persoonlijk proces en toont hoe zij bij stukjes en beetjes bewust wordt van het seksueel misbruik uit haar jeugd. Dat is niet met een hervonden herinnering. Dat is door een langzame bewustwording en het onvermijdelijk onder ogen gaan zien dat het waar is. Dat zij leeft in een schokkende, seksuele ervaring die zich aan haar opdringt. Die vraagt om verwerking en afronding.
Als toeschouwers konden wij het zelfs eerder waarnemen dan zijzelf. In alles wat ze naar buiten bracht in interviews en in haar boeken voelde je het al aankomen. Het unheimische gevoel van dat er nog iets ontbrak.
Aan het eind van het verhaal is dat weer, onvermijdelijk, de geschade bodem van het bestaan: seksueel misbruik, verkrachting, geweldservaringen in de jeugd door mishandelende ouders of opvoeders. Zij vernielen het leven dat ze je geschonken hebben en je hebt een leven nodig om daarvan te herstellen.
Bij seksueel misbruik gaat het om de eerste seksuele ervaring van een kind met een volwassene.
Daarbij gaat in een enkele seconde de wereld op zijn kop. Er gebeurt in dat eerste moment teveel tegelijk. Er vindt een overval op je lichaam plaats, waarbij je het beheer over je eigen lichaam verliest. In die staat van onmacht wordt een imprint van de seksuele wensen van de dader gemaakt. Als kind wordt je het antwoord op de problemen van een getroubleerde volwassene die zijn/haar leven niet op orde heeft. De verwarring wordt compleet als je, ondanks gevoelens van walging, opgewonden bent geraakt en je je uitverkoren voelt.
Deze levensontwrichtende, schokkende, seksueel aantrekkelijke ervaring gaat op
slot doordat er geen mogelijkheden zijn om ervan te helen. Gevoelens van schuld en schaamte werken samen met de bezweringen van de dader om het geheim te bewaren.
Het slot moet ervan af en daarvoor moeten nogal wat horden genomen worden.
De buitenwereld is zo’n horde. Bij je coming-out kom je het collectieve NEE als eerste tegen.
Dat collectieve NEE ontmoette Griet op de Beeck direct de volgende dagen al door wetenschappers die met elkaar een media offensief begonnen. Zij hebben namelijk met onderzoek bewezen dat hervonden herinneringen onbetrouwbaar zijn en zelfs aangepraat kunnen worden door niet evidence-based werkende hulpverleners.
Ik vind deze reacties arrogant, ongepast en kwetsend voor Griet en voor haar hulpverleners. Het zou deze wetenschappers sieren als ze zich iets verder verdiepen in het verwerkingsproces van seksueel misbruik. Negentig procent van de slachtoffers weet namelijk nog heel goed dat er iets is gebeurt en ook met wie.
Het leven geeft je je seksuele trauma terug doordat je je eigen herhalende patronen begint te zien. Dan merk je dat in je lichaam een verhaal is opgeslagen dat ooit met alle zintuigen is vastgelegd. Het misbruik is herkenbaar in al je bewegingen en het is de dans van je leven geworden. Dat te beseffen en onder ogen te zien is heel erg pijnlijk. De daad en de dader hebben je leven bepaald.
We zijn op een moment in de geschiedenis gekomen waarop we met elkaar bewust worden dat seksueel misbruik overal voorkomt. In kinderdagverblijf, kerk, leger, sport, scouting en nog veel vaker in gezinnen.
Ik vind dat juist nu wetenschappers en autoriteiten moeten onderzoeken hoe we het collectieve NEE naar ja kunnen ombuigen. In plaats van in twijfel trekken juist de schade onderkennen en beschrijven. Modellen ontwikkelen hoe we met daders, slachtoffers en omstanders moeten omgaan.
Peter John Schouten
Traumaseksuoloog
Auteur van:
Traumaseksualiteit
mannen tussen slachtoffer- en daderschap
2016 Wetenschappelijke uitgeverij Eburon
Pppfff, ik denk (en ik weet het eindelijk wel zeker uit eigen ervaring) dat men de hoofd daders de uiteindelijke verantwoordelijke moet straffen, zoals degene die misbruikt is heel zijn leven zal gestraft zijn. In mijn geval is dat het Ministerie van Justitie, die verantwoordelijk was voor de internaten, dus ook het personeel, de nonnen , de broeders, en later de leidingen mannen en vrouwen. .Sexueel misbruik, slavenarbeid, voor minderjarigen, medicatieder toezichtstelling) en geeft het kind vervolgens aan mensen die rijk genoeg zijn, het is gewoon kinderhandel. En ik kan het weten heb immers door de Overheid 18 jaar lang deze en nog veel meer ellende meegemaakt, waar men mij nu nog voor aankijkt, terwijl ik een peutertje was toen ze me kwamen halen. Vriendelijke groetjes, Thea.
Herkenbaar; zelf zo vaak op internet gezocht naar wetenschappelijke artikelen over verdrongen herinneringen; vaak worden ze gewoon ontkent door de wetenschap en dit draagt absoluut niet positief bij aan het verwerkingsproces!
Intussen ben ik 71 jr. en krijg ik steeds vaker “last” van het misbruik in mijn kindertijd .
Het misbruik gebeurde door onze overbuurman en door zijn vader.
Het heeft jaren geduurt voor ik doorhad dat beiden dader waren.
De vader nam me op schoot en ” bereed ” mij , intussen met zijn handen aan mij friemelend. Gewoon in hun keuken terwijl zijn vrouw en dochters (volwassen) daar hun werkzaamheden deden. Grote keuken op een boerderij.
Hun zoon/broer van 25 a 30 jr. pleegde zijn handelingen met mij in de schuur/stallen.
Mijn leeftijd weet ik niet meer precies van het beginnen of eindigen van dit gebeuren.
Enkele keren heb ik geprobeerd het te uiten maar ik werd niet gehoord en ik voelde mij schuldig,slecht.
In een therapie heb ik er voor het eerst over gepraat.
Rond mijn vijftigste werd ons ouderlijk huis verkocht en toen heb ik geeist dat er in de verkoopvoorwaarden kwam te staan dat het niet aan de overbuurman verkocht mocht worden. Een van mijn broers zei toen ” jij ook ?” .” De, vuile pedofiel”.
De reactie van mijn moeder, och het waren/zijn zo’n goeie buren. Ze bleven er toen ook nog gewoon mee omgaan.
Op een bepaald moment heb ik ” voorgesteld ” je kunt met hem om blijven gaan maar dan zie je mij nooit meer, besef je niet dat hij mijn leven verpest heeft? Uiteindelijk heeft ze voor mij gekozen, mijn vader was intussen overleden.
Intussen had mijn jongste broer contact gehad met de dochter van de dader om op haar kinderen te letten bij haar vader.
Bij de begrafenis van mijn moeder begin 2013 stond ik buiten de kerk terwijl de kist met mijn moeder in de auto geschoven werd en toen stond een van de zussen van de dader voor mij en die slingerde de woorden ” heb je nu je zin , mijn broer was graag bij het afscheid van je moeder geweest maar heeft te horen gekregen dat hij niet welkom was, dat heb jij op je geweten “.
Op dat moment kon ik daar niets mee en weer sloeg ik dicht. Ik voelde me als slachtoffer daar weggezet als dader.
Weer een periode van verdriet en ellende, 6 weken daarvoor had ik een tia gehad waardoor ik emotioneel aardig door elkaar geschud was.
De mensen die nu hun ervaringen delen krijgen nog steeds met minachting en onbegrip te maken , ze zullen het er wel naar gemaakt hebben of beter van geworden zijn. Wat een onbegrip/eigen lijfsbescherming.
Eindelijk gaan er beerputten open , intussen gaat het nog steeds door.
Frustrerend.