sint willibrord internaat deurne
Sint Willibrord Internaat Deurne
“Daar wordt het tenminste een nette jongen”
Ik schreef al een stukje over misbruik in de katholieke kerk. Ik zat van 1968 tot 1973 op het Sint Willibrord Internaat in Deurne. In het begin barstte ik van de heimwee. Pater W. gaf godsdienst op het bij het internaat behorende gymnasium. Hij was de “Heimweepater”; bij hem konden alle verdrietige jongens terecht. Deze man is ergens in de jaren 80 overleden. Wat ik me van de man herinner is zijn gladde huid, witte handen, zijn sterke bril waarachter bolle ogen enigszins angstig de wereld inkeken én…zijn adem. De warme adem van eten en koffie. Hij nodigde mij diverse malen uit op zijn kamer; altijd ná het avondeten. Ik moest plaats nemen op een stoel midden in zijn kamer. Vervolgens kwam hij met zijn stoel bijgeschoven en sloeg zijn arm(en?) om mij heen. Vervolgens fluisterde hij allerlei vragen in mijn oor.
Vreemd achteraf…in het begin vond ik het niet gek. Ik dacht dat het zo hoorde. Paters, dat waren de mensen waar je van huis uit ontzag voor had. Wij woonden naast de pastorie in een kerkdorp van Deurne. Mijn vader was koster van de kerk. Mijn moeder had een broer die heeroom was, een katholiek priester, een Jezuïet.; hij stond erg hoog in aanzien binnen de familie. Hij was ook degene die er mede voor gezorgd had, dat ik op het internaat in Deurne terechtkwam. Ik kon “goed leren” en ze zouden op het internaat een “nette jongen” van me maken. Wie weet was het paterschap zelfs voor mij weggelegd. Nu ben ik leraar op een school voor VMBO.
Hij stelde mij steeds vragen. Van het begin weet ik niet meer waarover. Ik vermoed over koetjes en kalfjes. Ik was verguld met de aandacht die me geschonken werd. Die kreeg ik thuis nauwelijks. Wel vreemd vond ik op een gegeven moment dat hij me steeds steviger vastpakte. Hij omarmde mij. Hoe oud was die man toen? 60? Ik was een jongetje van nét 12. Hij bezwoer me niets over onze ontmoetingen te vertellen. Uit een doosje haalde hij een chocoladereep. Een traktatie was dat.
Een bezegeling van ons geheim: de Milky Way.
De ontmoetingen gingen door. De beklemmende greep ook. Waarom deed ik dit eigenlijk? Ik kan me herinneren dat ik op een gegeven moment zijn kamer verliet zónder Milky Way. Boos was ik, waarom kreeg ik nu géén reep? Wat had ik fout gedaan? Ik wilde een reep.
Eén vraag kan ik me haarscherp herinneren. Het moet de laatste keer geweest zijn dat ik bij hem geweest ben. Hij stelde mij op een gegeven moment koffie-adem-hijgend in mijn oor de vraag: “Is er bij jou wel eens iets uitgekomen?” Ik begreep de man niet. “Waaruit?” vroeg ik. “Uit je ding…” Zijn greep werd steviger. Het was onmogelijk los te komen. Plotseling besefte ik wat hij bedoelde…en dat de enige manier om te ontsnappen was om te antwoorden, eerlijk te antwoorden. Blijkbaar gaf ik het verkeerde antwoord.
Zijn houdgreep verslapte. Ik kon weg. Volgens mij heb ik geen reep gehad. Ik ben nooit meer teruggegaan.
Terug op de groep kwam de betreffende pater een keer ter sprake. Er bleken meerdere jongens bij hem op bezoek geweest te zijn. Allemaal met heimwee. Die hadden dus mijn Milky Way opgegeten. Iedereen was boos. We voelden ons samen beresterk tegen deze vuilak. Dat resulteerde in een grandioze actie van onze groep, jongetjes van 12/13: Op een gegeven moment had het gymnasium behoefte aan een leslokaal. Het oog van de directie was gevallen op ons groepslokaal. Het groepslokaal van groep 2. Wij zouden ons groepslokaal op moeten geven voor een leslokaal voor het vak….juist ja.
Godsdienst. Van Pater W.
Ik weet niet hoe snel onze groep in actie kwam. Maar indrukwekkend moet het geweest zijn. Die saamhorigheid, wat een zoete wraak.
Het leslokaal is er nooit gekomen. Waarschijnlijk heeft Pater W. eieren voor zijn geld gekozen en alle geheimen mee zijn graf ingenomen.
Het gekke is wel, dat mijn respect voor de paters niet was afgenomen. Dit was er één. Tja, en dat varkentje hadden we met zijn allen goed gewassen. Later, in groep 4 of 5 kwam de volgende Pater in beeld. En ook toen, ja zelfs toen nog, had ik het in het begin niet in de gaten. Hoe naïef, hoe goedgelovig, hoe trouw kun je zijn.
Deze man leeft nog steeds. Hij heeft op dit moment een hogere functie bij de resterende paters en broeders aan de Vlierdenseweg in Deurne. Deze man, pater van D., heeft vorig jaar nog een reünie georganiseerd. Ik ben er niet geweest. Hoe oud zal hij nu zijn? 80?
Deze man had een fotoclub. Maar ook de postzegelclub floreerde onder zijn bezielende leiding. Leuk voor de jongens. De postzegelclub was saai. Maar pater van D. stond erop dat ik er bijbleef. Vooruit dan maar. Ik zat tenslotte ook bij de fotoclub. En die was gevaarlijker, naar ik later pas besefte. Filmpjes moesten namelijk ontwikkeld worden. Foto’s afgedrukt en ontwikkeld. In verschillende baden. In het donker. Eén moment tijdens het proces mocht er absoluut geen licht zijn. Dat luisterde erg nauw. Even later kon er een zwakgele lamp aan en dan zag je het wonder: de foto verscheen op het papier.
De donkere kamer.
U weet wat dat in het Engels is? Precies. En daar moet je dan na een kleine 40 jaar wel om lachen.
In het pikkedonker greep pater van D. mij elke keer vast. We gingen stoeien. Ik vond het maar gevaarlijk, je zag niks en kon zo tegen de belichtingsprojector of een chemisch ontwikkelbad aanvallen. Ik vond het niet leuk. Ook deze man nam je in de houdgreep, hijgend. Hij was erg sterk. Je kon doen wat je wou, je kwam niet los. Uiteindelijk ging er een belletje. De zwakgele lamp mocht aan. Godzijdank. Er moest ontwikkeld worden.
Op een gegeven moment heb ik zowel de Postzegelclub als de Fotoclub opgezegd. Ik wilde niet meer bij deze man in de buurt zijn. Dacht ik.
Misschien wel een jaar later kwam hij naar me toe. Hij zocht een model. “Model?””Ja, voor de nieuwe catalogus van het internaat.” Om nieuwe pupillen te werven voor het internaat werd elk jaar een folder uitgegeven. Met foto’s van de jongens tijdens het sporten, tijdens het eten, maar ook op hun kamer. Zo kregen de ouders van aankomende pupillen een mooie indruk van ons internaat.
U zult het niet geloven. Maar ik vermoed dat u weet waar dit naar toe gaat. Ik deed mee. Ik was trots. Ik zou in de nieuwe folder komen. We gingen niet naar mijn eigen kamer. Nee, ergens op een afgelegen zolder was ook zo’n kamer. Er was een leeg bed met matras, een wastafel, een raam. De kamer was niet bewoond. Wist ik veel. De instructies waren duidelijk. Pater van D. wist waar hij heen wilde. “Doe nu maar eens net alsof je naar bed gaat”. Alles voor de foto. “Klik, klik, hoorde ik de spiegelreflex (of was het een Rollei?)” Ik zie mezelf in de spiegel, half ontkleed, met blote bast. Ja, zo ging het in het echt ook. Ik had alleen geen tandenborstel bij me. Gaf niks. “Ga je zelf maar wassen.” Washand en handdoek ontbraken echter ook. Hoe moest dat dan?”Klik, klik”: “…maakt niet uit, doe nou maar net alsof!’ Deze bij tijd en wijle driftige Pater kon je maar beter gehoorzamen. “Je wast je toch niet met je broek aan, wel?” Nou, eerlijk gezegd, nee. Ongemakkelijk liet ik mijn broek zakken. Ik sta in mijn onderbroek voor de wastafel. “Klik, klik”. “En dan? Wat doe je dan?” “Dan ga ik naar bed.” “Nu al? Heb je alles wel gewassen?” Ik wil niet. Hij merkt dit. Vooruit dan: “doe je onderbroek dan een kléin beetje naar beneden.” Ik gehoorzaam, ik ben bang. Maar ik laat niks zien. “Klik, klik”. “Ga nu maar naar bed.” “Maar er zijn geen dekens!””Maakt niet uit, doe maar net alsof, ga maar lekker liggen.” Ik gehoorzaam. Als ik mijn onderbroek maar aan mag houden, moet ik gedacht hebben. Na enkele poses op het bed, mocht ik mijn kleren weer aantrekken. Ik was nog steeds bang. Maar, niet zeuren, het was voor de folder. Toch?
Ik weet niet hoe vaak ik daarna nog gevraagd heb waar die foto’s toch bleven. Waar de folder bleef. Gewoon, omdat ik het nog steeds geloofde. Het kon toch? Wanneer kwam de folder uit? De Pater ontweek me steeds. Hij heeft me nooit meer benaderd.
De foto’s heb ik nooit gezien.
Pas veel later drong het besef door wat er gebeurd was. Heeft deze man wel écht foto’s gemaakt? Zat er überhaupt een rolletje in zijn toestel? Zo ja, dan is hij het rolletje eigenhandig gaan ontwikkelen en afdrukken. Het rolletje goed opgeborgen, de foto’s ergens in zijn kast. En dan, ‘s avonds kiekjes kijken…Zouden er nog meer series zijn, van andere jongens? Hoe groot was het archief van deze man? Hoeveel jaargangen heeft hij kunnen verzamelen? Of was ik de enige? Heeft hij de foto’s, het rolletje nog in zijn bezit? Voelt deze man zich misschien schuldig?
Ik begrijp het jongetje dat ik toen was goed. Hij was bang. Hij gehoorzaamde. Hij was naïef. Ik moet om hem huilen.
Ik begrijp de pater niet. Zoveel vragen heb ik. Hoe kun je als volwassene zo’n misbruik maken van het blinde vertrouwen van een jongetje van 14? Heb je geen schuldgevoel, een geweten? Wat vindt Jezus hiervan? En God? Draag je nog steeds de mis op? Hoe kun je dit verantwoorden? Neem je dit zo mee je graf in? Wil je je schuld bekennen? Heb je behoefte om alles toe te geven? Hoe kan ik je ooit vergeven?
john
Dank je wel, John. Je hielp mij om te weten hoe bang en volstrekt machteloos -in een rk kinderbeschermingsinternaat- ik was!
Ik weet de naam van de godsdienstpater weer: Willems.
Hallo John,
Mijn naam laat ik even achter wegen. Maar ik wil je wel een hart onder de riem steken: ik heb na jou op hetzelfde internaat gezeten en soortgelijke ervaringen opgedaan.
Je bent niet de enige….
Ha John,
Nou reken maar dat je niet de enige bent die verhalen heeft over Van Dijk (zo heette hij toch?) en zijn ‘ dark room’. Ik heb het toen gelukkig in de hand kunnen houden en op zolder ben ik niet beland… niet met van D in ieder geval…wel regelmatig met andere ventjes maar dan van eigen leeftijd! achteraf toch wel dierbare herinneringen aan die tijd, soort van onschuldig was het wel, zelfs de episodes met van D. (er is met hem nooit ‘echt’ wat gebeurd) en zeker alle leuke spelletjes met de anderen. Blijft een feit dat zo’ n man natuurlijk met zijn vingers van kinderen had moeten afblijven. Ik zelf heb er niet zoveel ‘ schade’ door opgelopen maar besef dat dat natuurlijk niet voor iedereen hetzelfde zal zijn. Dank in ieder geval voor je verhaal.
Ik ben zelf niet misbruikt op het internaat Deurne Sint willibrordus maar wil graag reageren want het komt me echt bekend voor dit verhaal.
Pater Jaques van Dijk met z’n donkere kamer.
Ik weet wie hij was en weet ook dat hij hield van stoeipartijen met ons en knuffelen. Groep 5.
Aan het einde van de gang was z’n kamer, hij had ook een aquariumpje en had ook iets met cigaren. Die postzegels, ik vond daar geen bal aan maar kan me wel herinneren. Klopt dus ook.
Op mij kwam dit stoeien niet als vervelend over maar nu ik het lees denk ik SHIT, ik heb daar nooit zo over nagedacht.
Voor mij was het gewoon een vorm van warmte zonder sexualiteit en heb daar nooit een probleem mee gehad.
Maar er gaat nu pas bij mij een belletje rinkelen.
Ik weet ook dat hij eindeloos veel foto´s had van alle jongens op het internaat. Hij fotografeerde werkelijk alles !
Die donkere kamer in het kelder gedeelte rechts in de hoek, onder groep 1 en 2 ,trapgedeelte granieten werkblad met vergroter.
Godsamme. We moesten er ook nog voor betalen aan hem. Lijstje en opschrijven welk foto papier we hadden gebruikt.
Bepaalde zaken als lege kamers op de zolder, dat weet ik nog. Klopt als een bus. Want dat waren lege kamers uit “betere tijden ” toen de boel nog vol zat met toekomstige patertjes.
Ik ben ook bekend met een ander verhaal van iemand. Een broertje van Erik
Curvers als ik me goed herinner.
In de keuken werkte een doofstomme man.
Ik weet dat hij met sex plaatjes probeerde te verleiden wanneer we ´s avonds
Korvee hadden en brood met chocolademelk moesten halen met van die karren die klaarstonden en hij (doofstomme man) in die donkere keuken daar nog steeds ronddwaalde.
Mijn vader heeft zich blut betaald aan dit Internaat.
Idioot gewoon er is voor sommigen van ons notabene grof geld betaald.
Tssssss
Ik heb je verhaal nog eens gelezen en dat van die foto’s maken voor de brochure en langzaam aan komen herinneringen weer bovendrijven. Ik kan me niet meer herinneren of ie van mij ook foto’s gemakt heeft maar ik weet wel zeker dat het gebeurde.
Wat ik me goed weet te herinneren is dat er door hem inderdaad foto’s gemaakt werden voor de brochure maar dat de setting van die foto’s helemaal niet overeenkwam met de werkelijkheid. Dit is me wel degelijk bijgebleven.
Er werden door hem nooit foto’s gemaakt op je eigen kamertje maar dit moest altijd ergens anders gefotografeerd worden.
Zijn excuus was dat de foto’s dan beter overkwamen in een opgeruimde kamer en dat dit dan veel netter was voor de foto.
Ik weet nog dat ik dit maar stom vond omdat je dan nooit een goede afspiegeling kreeg en omdat onze eigen kamers er veel gezelliger uitzagen voor zo’n brochure.
Wat je schrijft over het gebrek aan handoek en tandenborstel klopt ook. Dat heb ik ook raar gevonden.
Pater Willemse, jampotglazen. Gaf die ook niet Nederlandse les ?
Een andere Pater gaf Duitse les, Pater Stokman heette die. Ik weet nog dat die vent er altijd flink op los mepte en daar nog plezier aan had ook.
Heb ik ook flinke klappen van gehad.
Ik weet nog dat we iemand in de waskoker hadden laten zakken die er niet meer uit kon. Een hoop lol en kattekwaad en we gingen naar de kelder om het luik open te doen om de jangen te bevrijden. Ineens was daar ook pater Stokman; Woest was ie. En iedereen in zijn buurt kreeg klappen tegen z’n hoofd, of je nou schuldig was of niet, het maakte niet uit.
Dat vond ik indertijd zo ontzettend onrechtvaardig. Dan dacht ik: Nou lekkere boel zo’n christen pater, die hele kerk met z’n gezwam over naastenliefde en vergeving van zonden.”
Hallo Rob en andere ‘collega-oud-internen’,
Mijn herinneringen aan het internaat zijn ook nog erg levendig. De met lichte tegels bekleedde waskoker kan ik mij ook nog herinneren… daar heb ik ook in gezeten. En dan is er nog de lift, in de hoek van het gebouw, wat alleen maar een schacht was. De eetzaal, naast de gymzaal. De tegeltjes tegen de gangmuren van de klaslokalen, met die groene band als decoratie. Dat kleine edoch significante pinnetje onderaan op de brede trapleuning bij de klaslokalen dat alternatief gebruik van de leuning diende te verhinderen. De munttelefoon tegenover de stebo localen en de twee koffieautomaten in de hobo. Of werden de termen STEenBOuw en HOutBOuw op het PCD gebruikt (waar ik gezeten heb)? Uiteraard ook de fotostudio, links van de doka… In die muffe keldergang waar aan de andere zijde die ruimte was met gekleurde lampen, oude matrassen een Russisch biljard en een tafelvoetbalspel. En de klokken met hun bellen die het hele dagritme bepaalden.
Het is hier, denk ik, niet de goede plek om mijn verhaal open en bloot weer te geven. Er was wel degelijk iets niet in de haak. Het heeft een fikse stempel op mijn leven gedrukt.
Herkenbare verhalen over die jaren in Deurne. Ik herinner me dat het seksueel misbruik door een van de paters uitkwam, en dat hij schielijk werd overgeplaatst, met als boodschap dat hij hoofdletsel had opgelopen. Dat moest het misbruik goedpraten.
Verder iets dat ik in alle verhalen tot nu toe onvoldoende ben tegengekomen. Wie herinnert zich ook de wat oudere tekenleraar die van buiten kwam en twee dagen per week les gaf op het gymnasium? Dat was niet een van de paters, maar hij gebruikte het internaat en zijn wekelijkse verblijf wel om met een volle tas chocola jongens naar zijn kamertje aan de voorkant op de eerste etage te lokken, en hij hield zijn handen niet thuis.
Ik ben na vier jaar vertrokken, toen Van Dijk mij achterna ging op de gang, met een kruisbeeld in de hand, om me daarmee op de rug te meppen. Geen goede herinneringen.
Mijn tijd op Willibrordus was van 64 tot 70. De verhalen over de mannen met “losse handjes” met name Willems, van Dijk Jacques, Laagland en”broeder varken” zoals ik hem nog herinner zijn heel herkenbaar voor mij.
Keefman , jij herinnert je nog een geval van overplaatsing van een foute pater,is dat soms pater Lambregts? Ik heb in mijn eerste jaar wiskundeles van hem gehad en hij werkte ook op de administratie van de school. Hij heeft een ongeluk gehad met zijn scooter en heeft daarna geen les meer gegeven.
Ik heb met hem hele nare ervaringen.
Ik zit in een klachtenprocedure en wil zoveel mogelijke gegevens verzamelen.
Beste Hein,
ik kan je helaas niet verder helpen. Succes.
Beste Hein,
Ik zit op dit moment ook in een klachtenprocedure maar dan tegen Jac. van Dijk. Ook ik ben bezig om zoveel mogelijk gegevens te verzamelen en op zoek naar personen die mij hierbij kunnen helpen. Ik wil graag contact met je komen.
Hans Ueffing
Beste Hans,
wil je me mailen
oproep@klokk.nl
gr
Raymond
Sorry , juiste adres
oproepklokk@gmail.com
He Keefman. Die tekenleraar was Laagland en hij woonde in Rotterdam. Waarom ik dat weet?
Hij heeft mij en mijn broer , nietsvermoedend, een weekend bij hem thuis te logeren gehad. Behalve dat hij mij regelmatig naar zich toe trok en mij heftig omarmde is er , bij mijn weten en in mijn onschuld, verder niet echt iets gebeurd. Mijn broer moet ik daar nog eens naar vragen. Hij is nml enkele jaren ouder.
Verder heb ik, als externe leerling, ook nog “blokfluitles” gehad van Pater Willems. Ik moest dan bij hem op schoot zitten en voorspelen. Het viel me toen, als 12 jarige, wel op dat deze man het erg warm had omdat hij zo zweette en hijgde. Toen ik dat mijn ouders vertelde hoefde ik opeens niet meer op blokfluitles.
Ook ik heb drie jaar intern (1964 t/m 1967) gezeten in Deurne totdat ik met drie anderen van het internaat moest, omdat we te veel onrust veroorzaakten. Ik heb persoonlijk een geweldige drie jaar gehad op het internaat, maar dat lag zeker niet aan de paters. Ook ik ben het eerste jaar, toen ik heimwee had, een keer bij pater Willems (godsdienst en muziek) geweest en heb toen tegen die dikke buik aangelegen, terwijl hij zacht oprispingen had. Er is verder niets gebeurd. Wellicht was ik niet aantrekkelijk genoeg, maar er bleef wel van alles over hem rondzingen. Vreemd dat ik van die verhalen over Jaques van Dijck in mijn tijd nooit iets heb gehoord. Is dat van latere datum?
Wie zijn jullie eigenlijk, want die voornamen alleen zeggen mij niets.
Paul Persijn
Beste Paul,
Om maar met de deur in huis te vallen ik ben Hans Ueffing. Ik zit op dit moment in een klachtenprocedure tegen Jaques van Dijk. Ik ben daarom bezig om alle informatie te krijgen van mensen die op het internaat gezeten hebben en die te maken hebben gehad met seksueel misbruik. Ik ben jerenlang door van Dijk misbruikt en het is jammer of gelukkig voor jou dat je mij ten aanzien van de aanklacht tegen hem niet verder kunt helpen. Maar wel ten aanzien van Willems met wie ik dezelfde nere ervaring heb gehad. Alles wat er fout was op St. Willibrord kan mij verder helpen. Graag een reactie.
Hans Ueffing
Dag Hans,
We hebben al eens kontakt gehad en nu lees ik dat je een nare ervaring met een zekere pater Willems hebt gehad.
Mijn vraag aan jou is: weet jij ook of deze pater ook werkzaam is geweest in Soesterberg?
Graag je reactie.
Bij voorbaat dank.
Vriendelijke groet,
Hans
Ik was van de laatste lichting op het St Willibrord. Ik vond het destijds jammer dat het internaat sloot, want ik had er een prima tijd. Voor mij was het een veilige haven in een grote boze wereld. Na het St Willibrord ben ik vanuit huis naar een andere middelbare school gegaan. Dat werd een puinhoop. Met mijn opleiding is het nooit meer goed gekomen. Maar met mijzelf gelukkig wel.
Ook in mijn tijd gingen de verhalen over J. van Dijk. Hij was handtastelijk in de doka bij sommige jongens in mijn groep. Die jongens vertelden dat aan mij. Maar ik tilde er destijds niet zo zwaar aan, vooral omdat die jongens er zelf niet erg onder gebukt leken te gaan. Ze vonden het vervelend, maar ook niet meer dan dat. Ik zat zelf ook bij de fotoclub, maar keek wel uit om met J. van Dijk de doka in te gaan. Ik vond hem geen prettige man en ook zonder die verhalen had ik er geen zin in. Achteraf, de bovenstaande verhalen lezend, is het wel merkwaardig dat deze man kennelijk zo lang zijn gang heeft kunnen gaan.
Er waren evengoed volop sexuele avonturen op internaat. Maar dat had, althans wat mij betreft, niets met de paters te maken. Ik was puber en er waren vele leuke meisjes in het dorp. In de kelder waren, behalve de doka, ook kleine hobbykamertjes. Ik had zo’n kamer en maakte daar dankbaar gebuik van om handtastelijkheden uit te wisselen met mijn toenmalige vriendinnetjes. Ook het vrijerslaantje op het terrein was een populaire plek.
Er waren paters waar ik me wel, en paters waar ik me niet bij op mijn gemak voelde. Paters die ik minder prettig vond ontliep ik zo veel mogelijk. Misschien heb ik om die reden nooit problemen gehad.
Om ook eens iets positiefs te melden: Ik heb uitstekende herinneringen aan pater Martien van Dijk, de laatste directeur van het internaat. Hij was niet bij alle jongens populair, maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij streng kon zijn. Maar in elk geval was hij recht door zee en voelde ik me bij hem volkomen op mijn gemak. Verder herinner ik me een pater die Nederlands gaf op het Gymnasium. Ik ben zijn naam vergeten, maar ik beschouw hem nog steeds als de beste leraar die ik ooit gehad heb. Zo moest ik een keer een boekbespreking doen. Ik mocht zelf kiezen welk boek.
“Doe maar iets wat je interessant vindt”, zei hij.
Ik vond Turks Fruit van Jan Wolkers reuze interessant. Uit een misplaatst idee van respect koos ik daarom juist dat boek. Ik werd ook geacht een stukje voor te lezen in de klas. Een stukje dat ik typerend vond voor het boek. En zo kwam het dat ik juist in zijn klas het meest stomende stukje seks uit de geschiedenis van de Nederlandse literatuur voorlas. De ene helft van de klas zat er bij met een rood hoofd, de andere helft proeste het uit. De pater stond er onbewogen bij. Na één alinea zei hij vriendelijk, zonder enige stemverheffing:
“Dank je Igor, ik denk dat we nu wel kunnen overgaan op een ander onderwerp.”
Hij begreep, al was het nog zo onwaarschijnlijk, dat ik het niet had bedoeld om hem op stang te jagen. Ik hield er zelfs nog een goed punt aan over. Geweldige man!
Beste Igor,
Ik zit op dit moment in een klachtenprocedure tegen Jaques van Dijk wegens seksueel misbruik door hem gedurende een aantal jaren tijdens mijn verblijf op het internaat en ben bezig om van zoveel mogelijk mensen hun ervaringen met hem hiervoor te krijgem. Daarom wil ik graag contact met je. Ik ben dan ook alle mensen die iets over hem hebben bericht aan het benaderen via deze site.
Hans Ueffing
Hallo Hans,
Ongeveer 20 jaar geleden heb ik aangifte gedaan naar aanleiding van mijn ervaringen in de doka. Dat bleek zinloos: het was verjaard. Toen het NRC meldingen begon bij te houden, heb ik hun ook op de hoogte gesteld. Tegen de tijd dat de commissie Deetman hun inventarisatie begon af te ronden, kreeg ik via de krant het verzoek van die commissie om alsnog mijn melding aan hun door te geven. Dat heb ik toen gedaan. Verdere stappen heb ik niet ondernomen. Als je contact met mij wilt sta ik daar voor open. Ik neem aan dat je mij via de site kunt benaderen?
Beste Marcus,
Bedankt voor je reactie. Dan ben jij een van de drie mensen die via het NRC melding hebben gedaan van misbruik op St. Willibrord in Deurne. Ik ben blij dat je de melding ook gedaan hebt bij de commissie Deetman. Dat heb ik ook gedaan en van Dijk heeft zich beschikbaar gesteld als dader bij de commissie Deetman vorig jaar en is ook gehoord. Ik wil graag verder contact met je en er is mij hulp aangeboden om je via deze site te benaderen. Ik hoop op nog meer reacties.
Beste Hans,
ik ben enorm verrast dat Jac. van Dijk zich “beschikbaar heeft gesteld als dader” bij de commissie Deetman. Moet dit niet zijn: “als verdachte”? En ben jij op de hoogte van de uitkomst van de horing? Zou dit graag weten.
John, St. Willibrord 1968-1973
Beste John,
Jac. van Dijk heeft zich als dader beschikbaar gesteld bij de commissie Deetman omdat de oproep van de Commissie Deetman was dat niet enkel “klagers” maar ook “daders” zich zouden melden. Ik heb mijn klact ingediend bij de Commissie Deetman, Hulp en Recht en heb om een gesprek gevraagd en dit ook gehad met de provinciaal overste Kees Maas van de SVD-orde. Naar aanleiding van dit gesprek heeft Jac. van Dijk zich vorig jaar gemeld bij de Commissie Deetman. Op 17 maart van dit jaar heeft een gesprek plaatsgevonden tussen hem en leden van de Commissie Deetman. Er is verslag gemaakt van dit gesprek en dat heb ik gekregen vanwege de zitting bij Hulp en Recht naar aanleiding van mijn aanklacht tegen hem. Hierin wordt ook jij met name genoemd in verband met de reacties op het internet. Graag wil ik direct contact met je omdat ik zoveel mogelijk steunbewijs wil verzamelen in mijn aanklacht tegen hem. Je kunt mij bereiken via Ton Leerstoel.
Was Pater Willems niet die Nederlandse leraar ?
Gaf ie niet in twee vakken les ?
Marcus was jij niet die geweldige Skate boarder die over zes man heen kon springen ?
Op het asvalt sportveld waar je de lampen niet te snel moest aandoen omdat ze anders stukgingen.
Jos Schreurs had daar een foto van gemaakt en won de foto wedstrijd van Pater van Dijk.
Martin van dijk was OK http://www.taborparochie.nl/vrijwilligers/martien_van_dijk.htm
ps ik was ook van de laatste lichting. Ik zat in groep 5 en het jaar daarna gingen ze dicht.
Nog een cabaret voorstellling met Kok de directeur die vreemdging met z’n secretaresse en van z’n vrouw afging.
Ik heb trouwens erg goede herinneringen aan pater Jan van As die met ons op vacantie ging in een VW busje naar Oostenrijk. Ik zelf nooit last gehad hoor van die man.
Marcus schreef:
Het is hier, denk ik, niet de goede plek om mijn verhaal open en bloot weer te geven. Er was wel degelijk iets niet in de haak. Het heeft een fikse stempel op mijn leven gedrukt.
Marcus ik denk dat het wel degelijk de juiste plek is omdat er nu eindelijk geinventariseerd kan worden.
mvg Rob Vonk
Stebo nieuwe oranje plastic telefoon met muntjes. Rook zo raar door de muur die was ingesmeerd met van die kunststof korreltjes.
Marcus met achternaam V eindigend op N ?
Hoi Rob,
Ik ben niet de skater. Hij heeft wel één jaar bij mij in de groep gezeten. Ik weet niet meer hoe hij heet, maar ik meen mij te herinneren dat hij zelfs Nederlands jeugdkampioen was. Hij had altijd zijn skateboard bij zich. Naast de HOBO was een asfalt veldje waar hij veel oefende. De munttelefoon, naast het kantoortje van Pater Martin, kan ik mij ook nog goed herinneren.
Eigenlijk kan ik mij nog vrij veel herinneren. Maar het lijkt me toch niet gepast om hier mijn verhaal te doen. Dadelijk maak ik mij nog schuldig aan smaad. Dus dat laat ik achter wegen. Wel wil ik ook de nuance aanbrengen dat de meeste paters en broeders neutraal of zelfs oprecht pro-interne waren.
Als je wilt weten wie ik ben: ik ben die jongen waarvan ze dachten dat hij verdronken was in het ven.
Ok, Marcus dat verhaal van verdrinken weet ik nog nu je het zegt maar ik kan me jou niet herinneren. Ik denk dat ik net twee groepen hoger heb gezeten. Toen het internaat ging sluiten zat ik in groep 5. Kleine eetzaal.
Er zaten toen ineens een aantal nonnen in het kloostergedeelte omdat er een toko was afgefikt in Venray geloof ik. Hebben ze nog een hoop trammelant mee gehad met Rome omdat ze ineens zaten te koekeloeren met een gemengd klooster. Jose dikke telefoniste was een top wijf!
Ik heb trouwens een geweldige tijd gehad hoor maar ik begrijp niet waarom je het niet gepast vindt om hier je verhaal te doen.
Smaad ?
Ach, als er echt iets is gebeurt dan kun je dat toch gewoon melden?
Misschien dat er nu iemand meeleest maar nog niet heeft gereageerd omdat ie niet durft en heeft ie dezelfde ervaring dan kan zo iemand ook over de streep getrokken worden door jou.
Persoonlijk denk ik dat het erg belangrijk is dat bepaalde zaken nu eindelijk eens duidelijk in de openheid komen en dat er geinventariseerd kan worden.
De onderste steen mag van mij echt boven komen.
Sommige mensen hebben hun hele leven geleden juist doordat er geen openheid geweest is.
Ik denk echt dat bekendmakingen bevrijdend kunnen werken in de verwerking van een hoop slachtoffers omdat dit een gevoel van erkenning en troost geeft.
Daarmee kun je jezelf bevrijden en kan er een last van jarenlang lijden voor een stuk nu eindeloos eens afgesloten worden en kun je wat lichter / geestelijk gezonder door het leven gaan.
Enfin, als je het leuk vindt kun je me ook eens een mailtje sturen vissekop@planet.nl
Ik heb nog een hele bak met foto’s (ook van van Dijk die je kon kopen) kan ik eventueel scannen en mailen .
Groejes Rob
Hoi Rob,
Dat verhaal van het verdrinken is wel leuk om te vermelden. Dat was in de zomer van 1978. Wij brugpiepers hadden net de ontgroening achter de rug en sommige oudere jongen hadden niet helemaal begrepen dat het rondlopen met een groen gezicht (als ik mij niet vergis) zich beperkte tot één dag. Zelf zat ik toen al bij een reddingsbrigade. Omdat ik veel zwom, zat ik dus ook veel bij het ven. Maar in de nasleep van de ontgroeningstijd was dat geen goede zet: als wij groentjes ons hadden afgespoeld onder de ijskoude douche, werden er met modder naar ons gegooid. Het eindresultaat was dat ik wel nog bij het ven was te vinden, maar niet meer zwom. Daarvoor in de plaats zat ik aan de rand van het water met mijn plastic thermosfles. En je raad het al: mijn thermosfles werd door een oudere in het water gegooid. Tja… en wat doe je dan als groentje? Als ik mijn kleren zou uitdoen om in mijn ondergoed de thermosfles te halen, zou dat zeer slecht zijn voor mijn toch al belabberd imago. En als ik terug gezwommen was, zouden mijn kleren waarschijnlijk mij ook al niet meer ter beschikking staan. Aan de andere kant wilde ik de fles niet verliezen. Wat gedaan? Nu moet je weten dat als je bij een reddingsbrigade zit, je elke week minimaal één uur met kleren zwemt. Voor mij was het dus niet meer dan logisch om gewoon met kleren en al in het water te springen. Eenmaal de thermosfles veilig opgeborgen onder mijn riem had ik een ander probleem: hoe kom ik aan de overkant zonder met modder bekogeld te worden. Nu moet je weten dat je op een reddingsbrigade ook leert met kleren onder water te zwemmen. Ideaal om modder te ontwijken. Aldus zwom ik onderwater naar de overkant van het ven. Tussen het riet kwam ik, op veilige modder-gooi-afstand, uit het ven. Via het kerkhof liep ik om de sportvelden heen om vervolgens via het fietshok naar binnen te glippen. Gezien worden in natte kleren is ook niet goed voor het imago. Het was rustig, tot mijn geluk. Zonder iemand tegen te komen kon ik mij douchen en omkleden. Meteen daarna vond ik het tijd voor een sigaretje te roken (uiteraard helemaal in het geniep). Terwijl ik via het gymnasium naar buiten glipte, zag ik tot mijn verrassing een grote groep mensen bij het ven staan, met in het midden een brandweerauto. Op de vraag wat er aan de hand was, kreeg ik te horen dat er iemand verdronken was en dat ze het ven aan het dreggen waren. ‘Ah, tijd om mij als reddend zwemmer te melden bij de brandweercommandant’, dacht ik bij mij zelf. Eenmaal mij door de groep mensen gewrongen te hebben, zag ik de groepsleider van groep 2. Ik meen dat hij LaLing heette, of die bijnaam had. Toen hij mij zag, keek hij mij aan alsof hij een wonder aanschouwde. Zelf was ik mij van geen kwaad bewust. Ook had ik er totaal niet bij stil gestaan dat mensen mij niet uit het ven hadden zien komen. Dat ze dus naar mij aan het dreggen waren, verbaasde mij dan ook volkomen. Ik had heel wat uit te leggen…
José kan ik mij ook nog voor de geest halen. Inderdaad: een schat van een mens. Ook kan ik mij nog een broeder herinneren die werkzaam was in het gebouwtje tegenover de grote eetzaal. Ook een bijzonder aardige man. Hij zorgde ook voor een zwaarlijvige hond, Bobby genaamd. In 1979 kreeg zij jonkies. Een andere pater of broeder heeft die toen verdronken. Dat vond ik erg hard…
Bij nadere beschouwing ben ik het wel met je eens dat openheid, zeker in dit soort zaken, van belang is. Aldus zal ik mijn verhaal doen over Deurne. Niet wat er met mij daar is uitgehaald, want dat staat al meerdere keren genoemd op deze site. Alleen: mijn achtergrond is anders. Zelf kom ik uit een incestueus gezin. Zwaar verwaarloosd en zelfs mishandeld door mijn moeder en verkracht door mijn vader vanaf pakweg drie jaar. Met onherstelbare inwendige schade in mijn onderbuik tot gevolg. Ik had geluk, zo dacht ik: mijn vader stierf toen ik acht jaar was. Mijn moeder, die mij al regelmatig dumpte bij familie, zette me op Willibrord. De combinatie van handtastelijkheden en het intreden van mijn pubertijd zorgde er voor dat ik meteen het eerste jaar in Deurne PTSS kreeg. Ik kreeg een maagzweer, werd agressief, suïcidaal, verzorgde mijzelf niet meer, rookte als een schoorsteen terwijl mijn contacten met leeftijdsgenoten verarmde. Op school kon ik niet meer mee, niet qua sociale vaardigheden en niet meer qua leren en ’s nachts slapen werd onmogelijk. Deurne werd een hel voor mij omdat er voor mijn gevoel een link werd gelegd naar de ervaringen met mijn vader. Niet wetende wat PTSS is en niet in staat om te praten over mijn jonge jaren, verergerde mijn lijden alleen maar. In cryptische termen probeerde ik de hulp in te roepen van Els Lamers. Achteraf snap ik drommels goed dat zij mijn signalen niet begreep. Ik neem haar dan ook niets kwalijk; eerder mijzelf door mijn verward gedrag uit die tijd. Op het PCD hadden ze zeer goed in de gaten dat er iets helemaal niet in de haak was met mij. Mijn klassenleraren uit die tijd hebben mij altijd erg gesteund en doen dat tot op de dag van vandaag. Maar goed is het nooit meer gekomen. Met ups en downs is de PTSS steeds erger geworden, mede doordat het leven mij veel ellende heeft gebracht (ook na Deurne). Uiteindelijk kon ik de stress en angsten niet meer aan en ben weg gelopen van het internaat. Eenmaal thuis ben ik na nog één incident ernstig ziek door de PTSS. Mijn eigen moeder heeft tot tweemaal toe professionele hulp tegen gehouden, uit angst dat het familiegeheim bekend werd. De optelsom van ellende heeft mij als mens totaal gebroken. Deurne speelt hierbij een rol, maar zeer zeker niet een allesbepalende. Het is gewoon de optelsom van factoren die uiteindelijk mijn leven volkomen verwoest heeft.
Meer dan twintig jaar heb ik nodig gehad om het plaatje compleet te krijgen voor mijzelf. De eerlijkheid gebied mij om daarmee ook de plek van Deurne duidelijk aan te geven. Dat ik er door een ware hel ben gegaan heeft veel meer te maken met de ellende die ik al in ‘mijn rugzak’ had zitten dan wat er zich op het internaat heeft afgespeeld. Vergeet niet dat het ook een andere tijd was. Men had nog niet een oog voor het feit dat kinderen ernstig mishandeld zouden kunnen worden. Laat staan door hun eigen ouders.
Heren,
Ik herken helemaal hetgeen ik hier lees over pater Willems. Ik heb soortgelijke gebeurtenissen meegemaakt met die man. Ik was in “Deurne” van 1965 t/m 1969. Daar had ik een enorme heimwee en daar heeft Willems goed misbruik van gemaakt. Ik vond alleen dat hij altijd rook naar een goedkoop soort aftershave of zo.
Van pater van Dijk heb ik nooit iets gemerkt. Maar ik was dan ook altijd samen met een andere jongen en hij in de donkere kamer om nabestellingen af te drukken. Ik kreeg meer de indruk dat hij een enorme afkeer van kinderen had, want hij was enorm chagerijnig. Maar dat begreep ik later ook wel toen ik hoorde dat hij eigenlijk naar de missie had gewild in plaats met van die pubers opgescheept te zitten.
Willems heeft overigens nooit nederlands gegeven. Dat was pater de Hosson. Een aardige man. Wie ook wel een aardige man was, was “boertje”ofwel pater de Boer die latijn en grieks gaf.
Tekenleraar Laagland was een pedofiel van de bovenste plank, Die had altijd marsen in zijn tas om aan de jongetjes met wie hij wat had uit te delen.
Ondanks de rotte tijden die ik heb gehad in Deurne heb ik er ook wel goede herinneringen aan en de laatste jaren komen die herinneringen steeds meer terug, vreemd genoeg.
Dag Paul,
Ik heb enige tijd in Sint Jan te Soesterberg doorgebracht en ben in die periode met regelmaat onheus behandeld door een zekere pater Willems. Ik vraag mij nu af of dit dezelfde pater is die later naar Deurne is overgeplaatst.
Hij was kalend, streng en zong met een kopstem.
Kun je me hierover informeren?
Bij voorbaat dank.
Goed om al die reacties te lezen. Inderdaad, ik had in het begin ook heimwee. Ben ik daarom bij Willems terecht gekomen? De doofstomme man uit de keuken heeft een vriend van mij (Theo uit Zuid-Limburg) en mij eens op zijn kamer uitgenodigd.Prompt draaide deze griezel de deur op slot. Dat voelde uiteraard niet goed. Theo was een doortastend type: hij stond onmiddellijk op en gebood de man zijn deur te openen. Wij vlug weg.
Een andere keer heeft deze man ons nog eens achtervolgd in de fietsenkelder. Daar zat zo’n lamp die na een (korte) tijd uitsprong. Het leek een spelletje totdat de kerel mij in het donker te pakken kreeg en bij mij hardhandig met een vinger van achteren probeerde binnen te dringen. Door de broek heen weliswaar, maar toch. Bahbah. Je weet niet wat je meemaakt; je beseft uiteraard dat dit niet normaal is.
Jan van As was helemaal top. De beste groepsleider die ik gehad heb. Die kon je vertrouwen. Pater de Hosson was inderdaad de goedheid zelve. Pater de Boer heeft mij nog een tijd pianoles gegeven (hij speelde zelf accordeon, net als ik); aardige man, wel wat ongeduldig.
Van Laagland heb ik helemaal niets meegekregen. Ik zat in Deurne van 1968 tot 1973. Ik denk wel dat ik er tekenles van gehad heb.
En ja, de spelletjes met de andere jongens boven op de zolder van het internaat…dat herinner ik me ook nog wel! Die behoren toch tot de goede herinneringen. Spannend was dat.
Al met al toch geen slechte tijd, daar in Deurne.
frater Jan van As was id een geweldige vent. Superstreng en sms afstandelijk maar wel een man met een hoog rechtvaardigeidsgevoel en op een of andere manier kwam hij alijd op mij over als een man met een groot juk op de schouders. Alsof hij het ergens niet mee eens was maar er niks aan kon doen.
We gingen met hem in een VW busje naar Oostenrijk (Pfunds) en naar Wales. Bergen beklimmen. Ik heb met die vent wel een toffe tijd gehad. Hij was mijn groepsleider in gr 3.
Een pikant detail is dat bv de directeur Kok ( geen geestelijke) er op een gegeven moment mee ophield. Hij bleek uiteindelijk een relatie te hebben met zijn secretaresse en is gescheiden van zijn vrouw.
Er was ook een homofiele studiebegeleider. Ik weet niet meer hoe hij heette
Nooit iets gebeurd maar ik vond het wel frapant dat hij op een katholiek internaat studiebegeleiding kon geven. Maar ik heb dat altijd gezien als een onderdeel van het progressieve karakter van het internaat.
Wat ik niet snap.
Zaken zijn verjaard. Maar hoe zit het met de RK zelf op dit moment ?
Waarom nemen die zelf geen verantwoordelijkheid want daar hoor ik dus helemaal niks over.
De kerk neemt nog steeds geen verantwoordelijkheid ! Een woord als ex communicatie of zoiets hoor ik nergens vallen.
Laat ze gewoon keihard zeggen dat die luit naar de hel gaan. Dat hebben ze de gewone kerkganger toch ook altijd voorgehouden ?
Die kut paus doet ook niks.Je zou toch verwachten dat er een of andere hoge pief naar Nederland kwam om iets te doen ?
En dan hebben ze het over vertrouwen herstellen van de kerk !!
Never nooit niet !!
Beste Rob,
ik zie dat je erg boos bent. Begrijpelijk. Je hebt absoluut een punt. Maar probeer het dan ook goed en rustig onder woorden te brengen. Dat komt sterker over.
Sorry maar dat stadium ben ik voorbij.
Hetgeen mij momenteel zo vreselijk stoort en waar ik zo ontzettend kwaad over kan worden zijn bv de opmerkingen van Aartsbisschop Eijk.
http://nos.nl/artikel/323424-eijk-erkent-gebrek-aan-empathie.html
Laat ik het beschaafd zo zeggen; ik reageer bijzonder empatisch en dat is iets dat ik kompleet mis in alle reacties van de ” kerk”.
” we hebben de misbruik zelf niet letterlijk gevoeld en daarom kunnen we niet empatisch reageren. ”
Maar over een begrip als de liefde voor Jezus daar kunnen ze wel eindeloos over lullen en wel empatische gevoelens bij hebben.
Dat spoort niet!
Voor mij zijn dat soort commentaren enkel een bevestiging dat er niks zal veranderen. Ze houden zich enkel met hun eigen bekrompen opgedrongen godsbeeld bezig maar staan helemaal niet in contact met het menselijke aspect. Ze stellen zichzelf daar nog steeds boven.
Ik hoor niks van boete doening die wel eeuwenlang is opgedrongen aan de gelovigen maar de kerk zelf die wast zijn handen eerst in onschuld en zegt vervolgens: Ach ja, sorry.
Doet me ergens aan denken…..
Ik ben woest !
De discussie over alle paters en broeders van Willibrord is al een tijdje gaande, maar ik zie nu pas jullie reacties.
Ik zat intern van 1964 tot 1968.
Stebo en Hobo hebben idd met steen en hout te maken.
Pater de Hosson (Nederlands) en pater de Boer (klassieke talen) waren grandioze mensen; niets dan lof voor hen. Pater Martin van Dijk kwam nogal ‘soft’ over, maar dat kwam omdat wij hem altijd vergeleken met zijn broer Jacques van Dijk. Jacques was loeisterk, had vele goeie kanten (sportief en hij hield van orde en tucht), maar hij rende eens een van de externen achterna door de gang naast de refter en die arme leerling wilde in volle vlucht de deur openduwen. Helaas duwde hij tegen het glas van de deur en zo viel hij door het glas en bleef met beide benen hangen in de scherpe glazen punten die nog in het kozijn staken. Zoiets is vandaag de dag wereldnieuws, maar toen (1964-1968) werd dat niet naar buiten gebracht. Jacques van Dijk had pedofiele trekjes, maar ik heb daarvan nooit last gehad. Ofschoon oo ik lid was van de fotoclub en wel eens in de doka was, heb ik nooit handtastelijkheden bemerkt. Ja Jaques had een Rolleiflex.
Wel heb ik nog steeds een grote aversie tegen pater Willems (godsdienst en muziek), die mij ook vaak heeft uitgenodigd om ’s avonds na de zangles in de kapel mee te gaan naar zijn kamer, waar ik werd getroost. Dit troosten beperkte zich overigens tot : zijn hand op mijn borst onder mijn bloesje. Verder niks. Die tekenleraar…. daar droop de pedofilie vanaf, maar destijds werd hij beschouwd als een aardige, doch ietwat vreemde man, die graag extra aandacht gaf aan de mooie jongetjes van de klas. Pater Stockman was zeker geen watje, maar over hem kan ik geen kwaad schrijven. Ik dacht altijd dat hij zich zo hard moest opstellen omdat hij les gaf in een niet populair vak, Duits en omdat hij immers de baas was van het seminarie. En zo’n belangrijke taak biedt geen ruimte voor zacht optreden. Al met al heb ik een mooie tijd gehad en heb ik nergens een trauma aan overgehouden; alleen een misselijk makend gevoel als het gaat om Willems.
Iets heel anders om toch iets positiefs over de keuken te vertellen: onvergetelijk is de smaak van de gebakken aardappeltjes, de kaantjes, de balkenbrei. Heeft die broeder kok zijn recepten meegenomen in het graf of leeft hij nog?
Dag Piet,
Ik heb alleen te maken gehad met pater Willems tijdens mijn verblijf in Missiehuis Sint Jan te Soesterberg.
Weet jij ook of dit dezelfde pater is waar jij het over hebt?
Ik vernam dat een zekere pater Willems overgeplaatst zou zijn van Soesterberg naar Deurne.
Deze pater was enigszins kalend, nogal streng en zong met een kopstem.
Kun je me informeren?
Bij voorbaat dank.
Vriendelijke groet,,
Hans
dag Hans, geen idee of hij ooit in Soesterberg is geweest. De pater Willems waarover hier wordt gesproken, was de kalende corpulente zangleraar van Deurne. Wie hem daarin niet herkent, heeft blijkbaar een andere voor ogen.
Hey Rob, paar jaat na dato.. tenminste tis al 3 jaar geleden dat jullie het hier over hadden, maar ik ken jou nog goed. Jij mij ook.. Ga over het gedoetje niets melden.. heb er geenlast van gehad.. Wie wisten wel wie er homo was e.d. Trouwens die man die bijles gaf.. ook homo, kwam er ook open en eerlijk voor uit.. heb ook bijles vanhem gehad, maar geen enkel probleem.. was Jan van den Berg.. was toen in de dertig.. nu warschijnlijk ?? tegen de 70?.. haha..
Ben ook 3x met Jan van As meegeweest (dezelfde vakanties Rob)..
Misschien komt er nog een keer een reunie net zoals jaar of 7/8 geleden..
Hoe dan ook.. het ga je goed..
grts Frank Smeijers Willibrord.. 1976-1979
Hey, Frank.
Grappig . Heb nog foto’s uit die tijd. Kan ze je sturen.
vissekop@planet.nl
Mvg Rob
Hallo Hans,
Ik weet niet of de pater Willems die jij kent dezelfde is als degene die ik heb gekend. Degene die ik ken had wel een kaal hoofd, maar of hij afkomstig was van Sint Jan weet ik niet.
Hoi, ik heb een foto gedownload van klassenfoto. Volgens mij staat die willems erop.
Mail me dan kan ik hem sturen.
Hoi Rob,
dank voor je reactie. Wil je me de foto sturen? Ik weet nog niet of ik er naar ga kijken.
groeten
Hans
Dag Rob,
Ik ben ( ook ) geinteresseerd in de foto waarop pater Willems te zien is en denk hem zeker te herkennen.
Kun je deze ook aan mij mailen?
Bij voorbaat mijn dank.
Met vriendelijke groet,
Hans
Schijnt pater Hosson te zijn en niet Willems. Mail me even direct op vissekop@planet.nl
Dag Rob,
Kennelijk is er nog een Hans die op zoek is naar pater Willems.
Ik zou ook wel graag de foto willen zien. Kun je mij deze ( ook ) mailen?
Bij voorbaat dank.
Met vriendelijke groet,
Hans t.B.
wat een droevig geschiedenis, Hans. Ik ben was daar in dezelfde tijd en dacht een prima schooltijd te hebben! Ik hoop dat het je goed gaat!
Ton Jansen
Beste Ton,
Ik kan mij weinig meer herinneren dus ook jouw naam komt mij niet bekend voor.
Herinner jij je mijn naam?
En weet jij misschien wie er in die periode pater prefect was? Heette hij Willems. Ik heb vervelende kontakten gehad met pater prefect maar heb hem bij mijn weten nooit bij zijn naam genoemd, Het was altijd pater prefect. Hij was kalend , zong met een kopstem en streng.
Herken je hem?
En heb jij ook vervelende ervaringen met deze man gehad?
Graag je reactie.
Alvast bedankt.
Groet,
Hans
Dag Hans, jouw vraag of pater Willems ooit in Soesterberg heeft ‘gelegen’ en of hij degene is met een kopstem, kan ik als volgt beantwoorden: van Soesterberg weet ik niet. Hij zat in Deurne sowieso van 1964-68, was zeer muzikaal, dirigeerde, gaf muziekles en was corpulent en kalend. En de kopstem herinner ik mij niet. Maar ik zie het gebeurde als iets wat nu achter mij ligt en daarmee is voor mij de kous af. Het enige wat ik achteraf gezien vreemd vind aan zijn gedrag van destijds , is dat hij ervan hield om jongens te troosten door zijn hand op hun blote borst te leggen. Verder ging het niet. Uiteraard zeer ongepast, maar het zij zo. Als ik hoor van mensen die in de 60’s in gezondheidsklinieken (astma-patienten, die moesten aansterken), meisjes-internaten (omdat de kwaliteit van de opleiding zo hoog stond aangeschreven aangezien niemand het terrein mocht en kon verlaten), dan was hetgeen ik heb meegemaakt niet iets om nu 50 jaar later over aan de bel te trekken.
Hallo Piet Heijne.
Ik herken je naam. Volgens mij had jij soms de leiding bij het sporten tussen de lesuren en de studie uren. Ik onderschrijf geheel wat je zegt, als mede ervaringsdeskundige wat pater Willems betreft.
Dag Paul,
jouw naam klinkt mij ook bekend. Hierboven staat ergens dat jij een jaar na mij in Deurne kwam. Ik heb enige vorm van leiding op me genomen tijdens studie-uren of sporten.
Ik typ te snel, vandaar dat ik mijn zojuist geplaatste reactie hartstikke fout is. Ik bedoel te zeggen dat ik NOOIT enige leiding etcetera……
Ben op zoek naar SVD internaat Deurne op deze pagina terechtgekomen.
Was de eerste hit op duckduckgo.com
Heb vanaf rond 1973 3 jaar op dat internaat gezeten.
Ben er uiteindelijk van af gestuurd met het argument dat ik me teveel ophield met de jongens van 1 groep hoger.
Uiteraard speelde er natuurlijk meer, was ik geen voorbeeld leerling maar ja, wie is dat wel op die leeftijd…
In groep 1 wat pater Martien de groepsleider, goeie vent.
In groep 2 was het een leek, Hendriks meen ik, hij had een herdershond en deed daar van die politie hond trainingen mee.
In groep 3 hadden we ook een leek als groepsleider, was een vent met een grote baard.
Heb zelf niets met sexueel misbruik te maken gehad in die tijd maar hoorde van groepsgenoten wel dat die doofstomme man ’s avonds wel eens bij hun in de kamer stond en dat z’n hand dan rap onder de dekens verdween.
Dat Jaques van Dijk en/of anderen ongepast gedrag vertoonde daar had ik geen idee van.
Heb het internaat en hem veel later nog eens bezocht, toen het geen internaat meer was.
Voelde wel bijzonder aan om na zoveel jaren weer een kijkje te nemen bij het vennetje waar we indertijd vaak zwommen en om te zien dat het dennenbos naast de begraafplaats waar we indertijd smokkelaartje speelden zo veranderd was.
Ik wens degenen die er nare ervaringen hebben opgedaan sterkte met het verwerken ervan.
Het deel van je leven waar je nog invloed op hebt ligt voor je en niet achter je…
Hallo allemaal
Kent iemand hier misschien een zekere persoon die volgens mijn beleving Kapelaan was en aan de Visser in Deurne woonde vlak bij de St Willibrordus kerk waar hij aan verbonden was.Ik denk dat het ergens was tussen 1975 en 1978 in ieder geval.
hoi,
was intern 1975-78. pater Martien was als n n 2e vader. Pater Willems maakte graag foto s…
Van J.van dijk geen last gehad(ik bij postzegelclub), hij kon joviaal zijn. Rob van Eekeren (groep 2) n prima vent.En de pater-leraren op het gym: De Hosson heel vriendelijk, geduldig en aardig (leuk comment van Igor v As in deze). Stockmann: bekwaam , driftig, handtastelijk wel ns (vlg mij zonder bijbedoelingen), n goeie vent. van Pinxteren (de Griek)prima man , als leraar ook. ben nog met m mee naar Greece geweest, zomer 1981. Poyer: geweldige verhalen.
Overigens hadden sommige paters avontuurtjes buiten de deur(leve het celibaat), En , nee nu noem ik geen namen…
Broeder Silvester was de vriendelijke broeder die zorg had voor de dikke hond Bobby.
Zijn naam is josephus adrianus gertrudis (Sjef) van den nieuwenehof. Gevonden via wikideurne, daar kun je klikken op: kapelaans. Hij is nu nog steeds werkzaam als priester in Elsendorp. Ik weet zeker dat hij op de visser woonde in die periode. Ik zat toen der tijd in het kerkkoor waar hij leiding aan gaf.
Ben je ooit bij van den Nieuwenhoven thuis geweest ook?
Ben jij wel ooit bij hem thuis geweest dan? Ik zong , zoals ik al eerder aangaf, als klein meisje in het koor en woonde zelfs bij hem om de hoek. Wij speelden heel af en toe op het kerkhof en daar daar was hij natuurlijk niet blij mee. Ik kan me hem herinneren als een bozige man die steeds riep: ” jullie halen het bloed onder mijn nagels vandaan” Als het koor weer eens voo bezieling enorm vals zong.
Ja idd het was idd Sjef van de Nieuwenhof….
Ik zat ook in dat kerkkoor in die tijd…maar was nog een heel klein meisje
Nee, ik geloof niet dat ik ooit bij hem binnen ben geweest. Was zelf ook pas een jaar of 6.
Ook ik heb daar mogen vertoeven van 1965 tot 1969. Ik ken pater Willems ook maar ik ben nooit op zijn uitnodigingen ingegaan want ik had daarvoor al wat mee gemaakt. Ik werd mee gevraagd voor een weekje vakantie in Steyl door pater K K en werd daar sexueel misbruikt. Dit alles heeft mijn leven beinvloed en heb er , uit schaamte om er over te praten, 45 jaar mee rond gelopen. Die K is directeur geworden van een tehuis voor daklozen en zwerfkinderen in Brazilië en is enkele jaren geleden overleden. Op zijn graf staat :hier rust een gelukkig mens!. Gelukkig voor zichzelf maar niet wetende hoeveel schade hij mij ,en misschien vele anderen, heeft berokkend. Ik stond op het punt hem op te zoeken maar hij was net een jaar eerder overleden. Jaren lang zag ik hem in mijn dromen voor me en bezorgde hij mij slapenloze nachten. Ik heb mijn studie af moeten breken omdat ik geen enkele concentratie meer had. Ik ben nooit meer naar een reünie geweest en ik ben dáárdoor ook goeie vrienden kwijt geraakt. Nu na al die jaren heb ik het een plek kunnen geven maar heb er hoge prijzen voor moeten betalen. René
Paul.
Volgens mij zat jij bij mij in de groep…
Hallo René,
Als jij René van der Kaa bent, heb jij inderdaad in mijn groep gezeten. Ik herinner je me als een goede voetballer die vaak grapjes maakte met de gymleraar van Bussel ofwel “buffel”.
Hey Paul….
Ja inderdaad ben ik dat. Ik zag jouw naam en ik herkende je meteen. Ik ben trouwens behoorlijk geschrokken van al díe verhalen. Ik ben altijd van mening geweest dat het mij alleen was overkomen. Maar niet dus. Ik heb énkele weken geleden mijn behandeling bij het GGZ afgesloten. Waarschijnlijk heb ik er weinig van mee gehad omdat ik me distantieerde van al díe paters. Van willems wist ik het wel maar de rest nee.
Hallo René
Wat treurig dat je zo lang de consequenties van het misbruik hebt moeten ondergaan. Zo zie je: het was niet altijd “die goede oude tijd”. Als je mij rechtstreeks wil mailen dan kun je me bereiken op pvd.heijden@ziggo.nl. Al een hele tijd heb ik na lange tijd weer contact met Rob Toonen. Ken je die nog ? Ik hoor graag van je hoe het verder met je gegaan is. Grappig dat jij ook in 1969 het missiehuis hebt verlaten. Hetzelfde jaar als ik.
Als je verder contact wil, e-mail me gerust. Je hebt nou gezien dat je niet de enige bent die met die enge mannen te maken heeft gehad.
Groetjes
Paul.
De doofstomme keukenknecht heette Jos. Een zonderling iemand, die waarschijnlijk eenzelfde geschiedenis heeft als de mensen – mede-internen van mij hier beschriven. Ik ben van 1965 t/m 1972 in Deurne geweest. Willems vond ik toen al en ‘creep’. Ik had hem aanvankelijk als biechtvader maar ben naar een ‘nagesprek’ dat hij wilde op zijn kamer snel overgestapt naar De Hosson. Van Dijk heb ik alleen maar plekken op mijn jongensdijen van overgehouden omdat hij het zo leuk vond je op het sportveld in de vrieskou met de vlakke hand op je benen te slaan..
In de doka ben ik maar enkele keren met hem geweest maar heb verder niets van hem meegekregen.
Er waren trouwens wel meer paters met een ongewone belangstelling voor jongens. In mijn tijd is er een pater – ben zijn naam kwijt – ijlings ‘overgeplaatst’. Hij was geloof ik zendamateur.
Rob
Hein = Herman Heine(n). Die woonde in Diemen. Ik ken alleen een jaargenoot van mij, Hein (eigenlijk Henri?) Abbing uit de achterhoek (kwam met enkele anderen van de NEBO in H. Landstichting bij Nijmegen.
Hallo Rob.
Dan had ik toch gelijk met Hein (Herman Heijne )
Hallo Hans,
Als je oud buurman ik dacht in groep 5, voel ik wel met je mee. Ik heb geen feiten om aan te dragen. Ik heb ondanks dat we net iets voorbij de trap met direct links de kamer van J (Koos).v.D. één of (meer?) jaar hebben doorgebracht, heb ik nooit ‘onregelmatigheden’ opgemerkt. Ik voel wel met je mee.
Rob
Volgens mij zat jij Ton, op het kamertje naast mij. Je was helemaal weg van Melanie en Creedence…Ik heb me op een bezoekdag ooit vergist. Ik dacht dat je oudste zus die er toen was, je moeder was!
Ben jij René van de(r) Kaa uit Breda?
Rob.
Dat klopt. Uit de buurt van Breda
Vreemd dat ik nooit iets door heb gehad, terwijl we dus zo dicht op elkaar leefden toentertijd. Ik ben op deze webstek gekomen door een vriend van mij, Paul van der Heijden. Vanochtend zond hij mij de link en een boodschap van jou.
Dit antwoordde ik hem:
Jezus…Dat heb ik nooit door gehad. Was inderdaad een goed voetballer. Dribbelde met zijn korte stevige pootjes ongelooflijk snel.
Hij leek ook altijd opgewekt met zijn blonde kuif. In de vakanties deed hij volgens mij werk bij een groenteboer of de groente-afdeling van een supermarkt (Breda?)
Hij was geboren op 29 februari 1952 en vierde zijn verjaardag gelijk met mij..
Fijn te horen dat je je verleden nu een beetje een plekje kunt geven. Groet en sterkte Rob
Tjonge wat een elend..Hadden we toch gelijk als we SVD vertaalden met “Schooiers Van Deurne” en dan sloeg het niet op ons.
Rob
Ik heb nu ook contact met Paul. Ja inderdaad vreemd genoeg hebben we nooit wat van elkaar mee gehad. Bij toeval kwam ik op de site van inderdaad de “schooiers van Deurne” . Jouw geheugen is goed want je weet zelfs mijn verjaardag. Als je een keer wil mail me maar op renevanderkaa@Gmail.com. leuk wat van jou te horen.
Beste Heren van St. Willibrord,
goed om te zien, dat jullie het verleden op ons internaat met elkaar kunnen delen. Toch ben ik zo vrij jullie er op te wijzen dat deze website bedoeld is voor meer inhoudelijke bijdragen. Nu lijkt het er af en toe op dat dit een chatbox is. Mail elkaar gewoon op je eigen mailadres, zou ik zeggen. Dank je wel.
John
Beste John…
Volgens mij heeft dit inhoud genoeg. Decennia lang hebben mensen met hun problemen rond gelopen. Waar zijn die heren gebleven of zitten die stiekem mee te lezen? Zoals ze alles stiekem deden? ! Gisteren noemde iemand hier svd “schurken van Deurne ” terecht en wie ben jij om ons de mond te snoeren?
Wat ik nog vergat: realiseer je dat jullie gesprekken door alle volgers gedeeld worden. Dat betekent dat hun mailboxen dito vollopen met berichten. Gisteren rolden er bij mij achter elkaar zo’n 10 berichten binnen.
Oh oh wat erg voor je. Oplossing: he eigen afmelden
Gisteren naar de film ‘spotlight’ geweest. Gaat niet zozeer over het misbruik zelf (in de VS) als wel over de manier waarop dit bewust of onbewust werd/wordt toegedekt, door de kerk zelf, door de verstrengeling van kerk en samenleving, maar ook in onze eigen terughoudenheid of hoop-op-beter wellicht, om openbaarheid of afkeuring van het misbruik door deze mannen, die ‘geroepen zijn’, te willen zien of benoemen.
Daarna deze site nogmaals bezocht, na lang, en de lijst met reacties gezien na mijn post uit 2010 (keefman). De namen die mij waren ontschoten, zijn genoemd: Lambrechts, die werd overgeplaatst. Een van onze groepsgenoten was zijn geliefde object. Op zijn kamer, op schoot en de deur op slot. Peter heette hij geloof ik, uit Tegelen. Klopt mijn herinnering dat ook zijn ouders wisten dat hij misbruikt was? Waar waren ze al die ouders?
De ander was Laagland met zijn diepe stem. Die kwam altijd met snoepgoed (Milky Way en Mars – ik snap inmiddels waarom die merken voor mij altijd zo’n aantrekkingskracht gehouden hebben) in zijn tas een of twee nachtjes slapen als hij les kwam geven. Sommige jongens mochten dan op zijn kamertje wat snoep komen halen. Laagland liet zien dat het niet om individuele ontsporingen ging, maar dat dit soort internaten een ‘speeltuin’ (gedoogtuin?) waren voor volwassenen die kinderen wilden misbruiken. Ik ben er zelf nooit geweest, maar weet wel dat het niet zonder handtastelijkheden passeerde. Henk (ik zal zijn naam niet noemen) uit West-Brabant, was een van zijn lievelingen. En we hadden nog zo’n leraar op het gymnasium, later toen ik van het internaat vertrokken was, die leerlingen, internen en externen, uitnodigde bij hem thuis in Lith. Hij had het op de meisjes. Dreigend was hij toen we suggereerden dat het eigenlijk niet kon dat er meisjes bij hem op de kamer sliepen. Je voelde je een hele pief als je werd gevraagd, maar voor veel van ons niet zonder er een prijs voor te betalen.
Ik heb wisselende herinneringen aan het internaat. Ook positieve. We maakten er ook wat van: hosties pikken en die oppeuzelen in de ‘beatkelder’, niet omdat het lekker was, maar omdat het kon, of stiekem ‘Hunters’ roken in de bosjes achter op het terrein, totdat je er ziek van werd, het sinterklaasfeest, of de strijd met de jongens van de St. Jozef.
Ik ben vertrokken toen Jacq. van Dijk – als zijn koontjes rood waren wist je dat hij echt boos was – mij met een kruisbeeld in de hand achterna joeg en me daarmee op de rug sloeg (ik had in de vensterbank van het groepslokaal gestaan). Dat was voor mij de druppel (16 jaar). Mijn roeping was over. Naar een reünie gaan heb ik niet kunnen opbrengen. Huub Beijers
Dag John,
Tja, de paters van de SVD, waar deze jongen sinds september 1962 in Deurne onder verbleef. Bezit nog een klassefoto van het eerste leerjaar, met pater van Dijk als onze klasseleraar. Heb daar veel goede herinneringen aan, ondanks al dat seksuele misbruik tot het bizarre toe van enkelen van hen. Heb daar geen melding van gemaakt, en wil dat ook nooit doen. Veel van hen geleerd, hoe de mens in elkaar zit, met zijn dubbele moraal. En de wrange gevolgen van een celibatair leven. Mijn weemoed gaat uit naar die slaapzaal, waar je altijd met je handen boven de dekens moest slapen, en de ontspanningsruimte, en de kapel, waar de geur van koffie je tegemoet kwam op je nuchtere maag, als je naar de eetzaal liep. Die gregoriaanse gezangen, de wierook. De jaarlijkse eindfeesten. De processies buitenom. De hobbiekamertjes met schedelverzamelingen en de piano met Chopin…. Dan natuurlijk die verpletterende indruk die de paters op je maakten, met hun zoetgevooisde flemerige stem, de sigarenlucht, en wat ze met je deden.
Maar toch is deze jongen er behoorlijk, met kleerscheuren, doorheen gekomen. Lees maar eens rustig mijn beide stukjes poëzie van 1 en 9 juli jongstleden, met al die reacties, en daarin weer een stukje poëzie. Want hij ermee wil zeggen is dit: dit is alles te overleven, om te wenden tot een leven dat tòch de moeite waard is, ondanks alles. Ondanks misbruikt te zijn geweest vanaf mijn peuter-zijn tot aan mijn volwassenheid, met uitlopers tot aan mijn dertigste. Als je het boeit, geef dan daar ter plekke je reactie. Veel veel sterkte, John! Ben
De jaren zijn voorbij gegleden, nee eerder gevlogen. Als ik de reacties zo weer terug lees.. de namen.. de herinneringen, dan ga ook ik weer terug in mijn tijd op het internaat- 1976 -1979.. Drie jaar.. De groepsleiders..destijds.. Martien van Dijk (tinus toep-effect, vanwege zijn soms driftige uitvallen met de voet).. Hendriks groep 2 ( loensde nogal).. Waterreus groep 3.. groep 4 .. Jan van As toen?.. en Jacques van Dijk groep 5.. Wim Kok, directeur.. later kwam Toon Maas erbij, Keijzers en Hans de Vries.. Een heel scala aan broeders en paters.. en de zieke-pil.. (de zuster die als EHBO en apotheek fungeerde.. die ook kwam kijken wanneer je ziek was. Joske ‘Oorlog”.. die in de tuin werkte bij broeder.. God hoe heette hij ook weer.. van de wandelclub.. broeder Paul.. en die doofstomme Piet van het Klooster, die in de keuken werkte en idd weleens ‘s-nachts rondstruinde, maar volgens mij is daar nooit iets ernstigs gebeurt.
Uren kan ik nog vertellen over al die dingen die we meemaakten.. de jongens die kwamen en gingen, de groepsleiders.. het kattekwaad.. de school waar we op zaten.. de meisjes, de fuifen. Het sporten in de sportzaal of het asfaltveldje.. De vijver, kofferzolder.
Terugkijkend op die periode kan ik maar een conclusie trekken.. voor mij zelf dan.. Het internaat was voor mij een thuis, iets wat ik ’thuis’ niet had. Ouders te druk met hun zaak.. Ik heb, denk ik, de mooiste tijd uit mijn jeugd daar gehad. Duizenden indrukken, ervaringen.. een grote familie. Of dat voor iedereen zo is geweest?.. Nee, wellicht niet. Voor sommigen zal het misschien wel een hel zijn geweest. Misstanden heb ik er niet ervaren. Voor mezelf kan ik met veel genoegen terug mijmeren aan die tijd. Een ding is denk ik wel.. voor de meesten die op dit internaat hebben gewoond, gestudeerd en geleefd.. Het was bijzonder.. en de jongens van het internaat waren samen, individueel bijzonder. Voor eenieder die dit leest, wil ik zeggen. Ik hoop dat het jullie goed gegaan is en zal gaan. Mocht er ooit nog iemand iets voelen voor een reunie dan ben ik van de partij.. Nu het nog kan 🙂
Beste Frank, fijn dat jij zo’n mooie tijd hebt gehad op Sint Willibrord Deurne. Jammer genoeg is dat niet voor iedereen zo geweest. Deze website gaat over die “niet zo mooie verhalen” en de verwerking van de ingrijpende impact die misbruik ervaringen hebben gehad voor jouw mede-leerlingen.
Te horen hoe geweldig het voor sommigen geweest is helpt de betroffenen niet, in tegendeel, kunnen deze zelfs beledigend zijn.
In die zin voegen jouw verhalen hier dan ook niets waardevols toe en ik zal deze in de toekomst ook niet langer toelaten.
De webmaster.
Mooi verhaal Frank.
Zoals jij het beschrijft herinner ik m’n tijd aldaar ook.
Ik zat er een paar jaar eerder dan jij (meen van 1973-1976) en tot aan het moment dat ik er werd weggestuurd had ik het er zeer naar m’n zin.
Ben er een paar weken geleden nog geweest.
Het gedeelte waar de timmer werkplaats stond is in gebruik door een instantie welke er verstandelijk gehandicapten begeleid of zo.
Het asfalt voetbalveld is weg en het vennetje is zowat helemaal omgroeid met bomen en struiken.
Er wonen momenteel een paar anti-krakers aan de voorzijde.
Heb buiten aan de achterzijde nog een tijd zitten turen naar het raam waar ik het eerste jaar zat.
Er kwamen veel leuke herinneringen naar boven drijven.
Zoals ik al eerder schreef kan ik me alleen de doof-stomme man herinneren als iemand die ongepast gedrag vertoonde.
Zeer zeer triest dat vele anderen zo’n slechte herinnering hebben overgehouden aan hun tijd daar.
Het is voor mij echt een raadsel dat zulke gelovige mensen zo’n verkeerd gedrag hebben kunnen vertonen en dat dit zo lang heeft kunnen doorgaan.
Hoewel veel te laat is het goed dat het uiteindelijk uitgekomen is zodat er enigszins vrij over geschreven kan worden wat de verwerking hopelijk vergemakkelijkt.
Piet van Lieshout
Ontdek nu pas deze site. Ik zat in Deurne van 63-67. Kwam er met een kinderlijk idee van pater worden in de missie en binnen een half jaar wist ik hoe de wereld in elkaar zat. Daar zal ik de mensen in Deurne altijd dankbaar voor blijven. Goede herinneringen aan Martien van Dijk, de Boer, de Hosson, van Pinxteren. Koos van Dijk had een onaangenaam karakter en kon agressief zijn maar geen last gehad van hem. Stokman was inderdaad een opvliegend persoon. Ik heb echter een herinnering die ik wel wil delen als deze site nog gevolgd wordt. (De laatste bijdrage is van een jaar geleden). In de eerste klas werd ik (niet bij pater Willems zoals hierboven vaker vermeld) bij pater Boogaarts geroepen (de juiste spelling van zijn naam weet ik niet). Zijn naam is hier nog niet eerder genoemd. Hij zat volgens mij ook niet vast in Deurne maar was er wel regelmatig. Hij was de pater die mij naar Deurne gepraat heeft. Er waren namelijk nog twee seminaries in de slag om mij. Volgens mij was zijn taak om nieuwe jongens te werven. In de eerste klas had ik al wel van klasgenoten gehoord dat hij seksuele voorlichting gaf. Dat ik die ochtend bij hem moest komen vond ik om die reden dan ook niet heel vreemd. Wel was ik ontzettend zenuwachtig omdat ik het idee eng vond. Hij begon mij uit te vragen of ik thuis voorlichting had gehad. Dat had ik niet maar durfde hem dat niet te vertellen, dus ik zei van wel en toen vroeg hij door ondanks dat hij moet hebben gezien dat ik me helemaal niet op mijn gemak voelde. Ik loog er maar wat op los. Mijn moeder had me voorgelicht. Ik moest beschrijven in wat voor situatie zij dat dan gedaan had. Zwetend hing ik een verhaaltje op. Op een zeker moment wilde hij weten of ik wel eens met vriendjes in het bos ging spelen en of ze dan wel eens in mijn kruis gegrepen hadden. Ik had het niet meer. Ik was in de eerste nog echt een kind en alles met seks vond ik eng en vies. Hij bood me trouwens ook een sigaret aan, wat gezien het niet-rokenbeleid toentertijd bizar was. Uiteindelijk denk ik dat hij zag dat hij met mij niks kon beginnen en liet me gaan met de woorden “ik heb toch het idee dat ik een stukje van de schelp geopend heb”. Uren heb ik daarna over het terrein gedwaald terwijl die woorden door mijn hoofd echoden. Ik heb de herinnering weggestopt en hij kwam pas weer boven in een cursus seksuologie tijdens mijn geneeskundestudie tien jaar later met een ongelooflijke boosheid. Afijn het verbaast me dat deze pater Bogaerts, Bogaard of hoe hij precies heette door niemand genoemd is. Ik heb hier ook niet echt iets aan overgehouden maar dat hij over mijn grenzen is gegaan moge duidelijk zijn.
Verder een groet aan Hans Ueffing en Paul Persijn die ik me nog goed herinner!
Hoi Piet,
IK ben Emiel Beunen, en heb ook in jouw klas gezeten, enwel in klas 1 en 2. Daarna heb ik de school verlaten omdat ik net zoals jouw ook erachter kwam dat de naieve droom van missionaris in de missie niet bij mij paste.
ik ben ook gerecruteerd door pater Bongaarts, maar heb enkel goede herinneringen aan hem. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er niets was natuurlijk. Heb gelukkig ook met andere paters of broeders geen slechte ervaringen gehad, hoewel ik wel pater Willems muziekleeraar niet erg mocht. IK had wel meer contact met pater Lamberichts, die zul je ook nog wel kunnen herinneren, hij had boven ergens een kamertje waar hij een zendinstallatie had. Daar ben ik wel eens geweest, maar geen slechte dingen meegemaakt. Enig moment gingen wij schaatsen ergens op een ven en pater Lamberichts kwam daar met zijn scooter naar toe en is lelijk ten val gekomen en met zwaar hoofdletsel afgevoerd. ik weet nog dat wij met zijn alle op bedevaart te voet naar Ommen zijn gelopen waar door pater Pinxten een mis werd opgedragen.
Nu lees ik dat pater Lamberichts zou zijn overgeplaatst i.v.m. grensoverschrijdend gedrag, heb daar zelf nooit iets van gemerkt. De laatste grote vakantie voor mijn vertrek van school zijn we met Martin van Dijk en enkele jongens op fietskamp geweest. Ik weet niet of jij daar bij was, wel Cock Vermeulen, Jack Christus, die kleine uit Groenlo, wiens naam ik niet meer weet en nog een paar jongens. Leuke vakantie, een week in de blokhut in Steyl en daarna een week op de fiets een rondje door Nederland, waarbij we nog een nacht overbleven bij de moeder en zus van Martin van Dijk in den Haag. Allemaal in onze slaapzak op de keukenvloer.
IK ben nog naar de reunie geweest, samen met Ton Vogels. daar heb ik Martin kort gesproken, en ook Jacques van Dijk was daar, maar die kon zich niets meer herinneren van vroeger, dementie werd gezegd. Kan natuurlijk ook zijn dat hij niks meer wilde weten van vroeger. Ik ben, samen met mijn vrouw, een jaar of vijf geleden op de fiets naar Deurne gegaan en daar een weekend gelogeerd in het hotel en alles nog eens rustig bekeken. Er is nog veel van vroeger te zien, de kapel, de vijver en wandelpaden en het gat in de omheining waar we door kropen om naar het dorp te gaan. De laatste ochtend na het ontbijt loop ik naar de fietsenkelder om de fietsen klaar te maken. Opeens zie ik daar een oude , grote man in toog lopen, en zijn karakteristieke houding herkende ik. Ik riep: pater van Dijk, en hij draaide om en inderdaad het was Martin. Even met hem gepraat en hij kon zich mij nog voor de geest halen, alleen met meer haar, zei hij, en een stuk slanker. Hij was op weg naar de kapel om de dagelijkse mis op te dragen en had dus niet veel tijd, maar hij beloofde voor mij te bidden. Mijn antwoord was: Dank u, dat is hard nodig.
Leuk om eens iets van je gehoord te hebben. Als je nog eens contact wil dan bij deze mijn mailadres: emielbeunen@gmail.com.
Mijn vader heeft daar ook even gezeten. Wilde altijd frater worden. Dat was zijn grote droom. Volgens mijn oma kwam hij na enkele maanden thuis met heimwee. Hij repte met geen woord meer over frater zijn en lijkt er beschadigd te zijn geraakt. Mijn vader is jong gestorven en hij was niet echt een mens om over gevoelens te praten en over sex werd al helemaal niet gepraat (gelukkig hadden we ook een mam die daar wel open over was). Ik heb altijd gedacht dat hij daar misbruikt is. Zijn ouders hebben daar niet eens aan gedacht. Ze herhaalden wel het verhaal dat hij altijd daar zo graag heen wilde maar toen hij er zat dat hij terugkwam en er nooit meer over sprak.
Jullie verhalen verklaren natuurlijk niets maar ik denk dat dit mij wel helpt. Als het zo is dan verklaart het voor mij in ieder geval zijn nukken op bepaalde vlakken. Het is jammer dat hij het nooit heeft verwerkt, het heeft hem wel gevormd (nogmaals het is een aanname ). Dankjewel voor het delen.
Vandaag pas voor de eerste keer op deze site gekeken. En kort wil ik reageren op de soms verschrikkelijke , herkenbare en choquerende verhalen van lotgenoten, die met onwenselijk gedrag van sommige paters en anderen werden geconfronteerd.
Van 1961 tot 1965 heb ik als intern op het Missiehuis St. Willibrord gezeten en ik was geen lieverdje!
Met pater van Dijk veel conflicten gehad. Herhaaldelijk heeft hij gedreigd “ mij het ziekenhuis in te slaan”. Bij zijn favoriete sport Kyrie sloeg hij graag zo hard mogelijk op je blote benen. En dat kwam hard aan, zeker in de vrieskou! Van Dijk was beresterk en zeer driftig. Hij stak zijn voorliefde voor bepaalde medestudenten niet onder stoelen of banken.
Pater Willems heb ik naar aanleiding van een opmerking van mij in de godsdienstles een keer ‘s avonds op zijn kamer bezocht. Ik moest naast hem gaan zitten en hij streek over mijn onderarm en vroeg “of ik wel eens last van mijn dingetje had”. Daar is het bij gebleven.
De verhalen over kunstgeschiedenisleraar Laagland kan ik alleen maar bevestigen…..wat ik allemaal niet tijdens diverse diavoorstellingen met nieuwsgierige argusogen mocht aanschouwen……
Daarover verder niets. De slachtoffers zelf moeten daar eventueel maar verslag van doen.
Pater van Pinxteren was degene die mij op de trap ooit met zijn vlakke hand recht in mijn gezicht sloeg….
In mijn studietijd een jaar vertraging opgelopen, omdat ik zwaar overspannen was en droomde van paters die mij achtervolgden. En nu weer na 58 jaar lezen over de ellende die sommige zwaar gefrustreerde opvoeders op het seminarie aangericht hebben. Later heeft van Dijk mij nog eens bekend dat hij het vreselijk vond dat hij nooit als missionaris is uitgezonden. En zich eigenlijk helemaal niet geschikt achtte om jonge priesterstudenten te begeleiden………