st louis amersfoort

Hallo Arthur,

Ik ben geraakt door je verhaal. Ik herken de jarenlange eenzaamheid en het alleen dragen van een groot geheim.
Ik ben ook na 50 jaar pas gaan praten. Ik twijfel ook steeds wat zinnig is om te doen, maar stap voor stap ga ik verder. Ik heb me eerst anoniem gemeld bij “hulp en recht”. Daarna met naam en toenaam. Ook heb ik me gemeld bij Deetman.
Omdat ik wil dat ik erbij hoor, dat ik meetel met al die anderen die zich gemeld hebben. Op dit moment weet ik nog niet met zekerheid de naam van degene die me misbruikt heeft dus kan ik geen klaagschrift indienen. Maar het is goed voor me om er nu eindelijk, in openheid mee bezig te zijn. Beetje bij beetje ben ik het nu aan het verwerken. Ik weet dat de oplossing, als die er al is, niet buiten me ligt.
Jou verhaal heeft me weer een stukje verder geholpen.

Vr. grt.

Jos

Dank voor jullie hartverwarmende berichten , ik heb naar aanleiding hiervan contact durven opnemen met Hulp en Recht, geen klacht ingediend voorlopig ga ik mailen met een vertrouwenspersoon van Hulp en Recht ..
Kan iemand hier nog even iets meer vertellen over de samenkomst in Utrecht, ook wil ik graag weten of hier geen filmploegen voor de deur staan.
Arthur

Beste Arthur.
Ik heb ook een bericht gedaan naar de commissie Deetman.
Genoegdoening krijg ik nooit meer.
Wat kapot is gemaakt zal nooit meer helen.
Heb een enorme schuldgevoel naar mijn kinderen en mijn vrouw.
Ongeveer 58 jaar loop ik hiermee het was en is nog steeds een hel.
Als de commissie Deetman zegt dat dit misbruik nooit mag verjaren oke.
Dit gebeuren gaat nooit meer weg uit mijn hoofd.
Als men smartegeld wil betalen dan zou dit terecht op zijn plaats zijn.
Een exscuus is voor mij zeer onvoldoende.
Want daar zal het wel mee afgedaan worden.
Nog bedankt voor jou reactie

20 juni 2011
een bijzondere dag voor velen, de aanbeveling van de commissie-Lindenbergh
zal bij velen als een klap in het gezicht zijn aangekomen, weinig over erkenning als slachtoffer en al helemaal niets over excuses, een minimale financiele compensatie uitsluitend voor slachtoffers met HARDE bewijzen, de groep met bewijsnood word volledig buitengesloten van erkenning en/of comppesatie.
de volledige aanbeveling lees je hier:
http://www.eur.nl/fileadmin/ASSETS/press/2011/juni/20110620_Adviesrapport_Commissie_Lindenbergh.pdf

Wat mijzelf betreft , deze week heb ik een gesprek met mijn vertrouwensman van Hulp en Recht om te praten over een eventuele melding cq aangifte, hierna zal ik voor mijzelf beslissen wat ik verder ga doen, ik ben in mijn zelfbeeld altijd die kleine vieze jongen geweest , maar zoals ik al eerder ergens hoorde kleine
jongens worden groot ook ik . Vanaf het plaatsen van mijn verhaal op 6 maart is er veel gebeurd met me en ik kan nu beter over het gebeurde nadenken, moffel het niet meer weg maar leef nu met het gebeurde wat me strijdbaar maakt en zoek nu excuses en erkenning.
Vanaf deze plaats waar ik veel warme reacties heb gehad en geleerd heb dat ik niet alleen ben wens ik ieder sterkte in zijn eigen strijd.
Arthur

Beste mensen,
Wederom schrik ik van al deze reacties van misselijkmakend misbruik van jonge kinderen. Zo ook ikzelf heb deze ervaring moeten meemaken op pensionaat Sint Louis te Amersfoort. Mij heeft broeder portier te pakken gehad, twee lange jaren, begin jaren 60 in de vijfde en zesde klas. Ik heb ook bij “fikki” gezeten wellicht liet hij me met rust omdat broeder portier me al te grazen had. Ik betwijfel of ze het onderling niet hebben geweten. Graag hoor ik van mensen die dezelfde ervaring hebben met broeder portier om zodoende bewijslast rond te krijgen. Mijn leven is hopeloos verlopen en nu pas weet ik waar de oorsprong ligt.

Was dat die broeder met die brede neus ? Gelukkig heb ik geen slechte ervaringen gehad……..

Hoi Arthur wil je mij contacten voor evt info en ervaringen,sterkte en vr gr Mario.

Dag Arthur,

Allereerst wil ik jou en alle anderen die hierboven hebben bericht over het kindermisbruik op St Louis bedanken voor hun moed. Het is niet niks, zeker niet als man, om hierover te praten.

Dit kwam als een schok voor mij. Een schok van herkenning welteverstaan…

Als je voorheen “St Louis Amersfoort” in Google typte kreeg je de website van een reünievereniging. Alsof het zo gezellig en leuk was op St Louis. Dat deed ook best pijn, het idee dat anderen het daar kennelijk zo leuk vonden dat ze er alles aan doen om het te herleven, terwijl je er zelf al je hele leven alles aan doet om de ellende die je daar is aangedaan te vergeten.

Maar dat vergeten lukt nooit, niet helemaal. Zou het dan toch aan mij liggen? Was ik zelfs al op m’n zevende “nu eenmaal een type kind waar pedofielen op af komen” zoals me ooit is gezegd door iemand die me ook al niet heeft beschermd?

Dat soort dingen kunnen je behoorlijk van slag brengen. Je gaat onwillekeurig denken dat het aan jou lag, ook al weet je beter.

Ik neem het ze niet kwalijk, maar feestbeluste reünisten die onderling verhalen over ‘die mooie tijd’ uitwisselen versterken de suggestie dat jij als kind iets niet goed deed. Je ‘fout’ gedroeg,  ’te aantrekkelijk’ was, of ergens ‘niet tegen bestand’ was. Die anderen hadden het toch wel leuk gehad? Lag het dan toch aan jou…?  

Subjectieve waarneming natuurlijk, en lang niet ieder kind werd misbruikt, gelukkig. Maar toch blijft het knagen…

Daarom is het goed dat sites als deze bestaan en dat jullie je ervaringen hebben opgeschreven. Er ging een schok door me heen toen Google de zoeksuggestie “misbruik” voorstelde toen ik “St Louis Amersfoort” typte. Ik had er zo nooit naar gezocht. Zeker niet met deze smartphone. En toch stond het er zonder dat ik het had getypt:

“St Louis Amersfoort misbruik”

Het bestond dus echt, want daar stond het. Dat Google het voorstelt betekent dat het een veelgebruikte zoekterm is in deze samenstelling. Je hebt geen idee wat dat betekent als je je al die jaren alleen hebt gevoeld hiermee. Of waarschijnlijk weten jullie dat juist wel als je het ook hebt meegemaakt.

Ik heb niets gedaan met de plotselinge ophef over misbruik binnen de katholieke kerk een paar jaar terug. Too little, too late. Ik had geen behoefte aan media-aandacht die me als slachtoffer zou neerzetten, en ook niet aan de zorgvuldig voorgekookte praatjes van de spin doctors van de kerk. Met die kerk – elke kerk – ben ik al jaren helemaal klaar, dus wat ze te zeggen hebben boeit me ook niet. Ze zijn toch niet in staat tot eerlijkheid. Niet echt.

Er zijn vast ook goede mensen onder, maar dat zijn individuele mensen, geen instituut. En instituten vertrouw ik allang niet meer. Ik heb teveel hypocrisie gezien, teveel manipulatie door hooghartige mensen die de waarheid in pacht zeggen te hebben en zich daarom boven anderen verheven achten terwijl ze de kat in het donker knijpen.

Overigens ervaar ik het als een bevrijding dat ik al jarenlang onder het juk van geïnstitutionaliseerde religie vandaan ben, niet als verlies. Dan is dat maar uit de weg. Ik hoef geen ‘steun’ uit die hoek. Thanks, but no thanks.

Ik heb wel een concrete vraag. Zoals jullie wel weten werden de heren waaraan we zijn toevertrouwd door onze naïeve ouders aangesproken met “broeder X” of “pater Y” en soms met “broeder verpleger” o.i.d., naar gelang hun functie binnen de kostschool.

Mijn grootste kwelgeest was een “broeder verpleger”. Zijn naam heb ik waarschijnlijk verdrongen, domweg vergeten of nooit gehoord. (Kinderen werden niet op de hoogte gebracht in die tijd, en teveel vragen was ‘nieuwsgierig’).

Daarom vertel ik ook dit verhaal en hoop ik dat jullie me kunnen helpen de stukjes van de puzzel die verloren zijn gegaan terug te vinden.

Wie kent deze man, wat was zijn plek in de hiërarchie van St Louis, behalve dat hij letterlijk en figuurlijk dokter speelde? Was hij arts of slechts verpleger? Pater of broeder? Ik wil er verder niets mee, maar het stoort me dat ik die details niet (meer) weet. Ik heb het decennia lang weggedrukt, maar ik blijf toch met vragen zitten.

De ergste details zal ik jullie besparen, maar ik probeer toch zijn ‘eigenaardigheden’ en perversies te beschrijven, zodat iemand hem wellicht herkent. Hopelijk levert dat wat nieuwe antwoorden op.

Je moest altijd naar hem toe als je iets onder de leden had of voor ‘onderzoek’, wat in mijn geval opvallend vaak voorkwam. Onder zijn hoede kreeg ik ook ineens aanhoudende problemen met de stoelgang, iets waar ik nooit eerder last van had gehad, en iets waar hij ’toevallig’ een zeer ongezonde belangstelling voor had…

Ik weet inmiddels eigenlijk wel zeker dat hij me die problemen zelf bezorgde. Hoe lastig is het om een kind te vergiftigen met middelen die de maag- en darm-werking beïnvloeden?

Resultaat was in ieder geval dat ik regelmatig naar zijn werkkamer werd ontboden, waar ik me onveranderlijk geheel moest uitkleden voor een onderzoek, zelfs als je keelpijn had of iets moest ophalen voor een andere broeder. Je moest spiernaakt voor hem komen staan, waarop hij meestal begon met betasten van top tot teen. Hij begon bij je ogen, neus, mond en oren, checkte je amandelen en gleed met zijn handen steeds verder naar beneden, waarbij hij niets oversloeg met betasten en bekijken. Op zeker moment draaide hij je om en beval hij je te bukken, waarbij je je handen op je voeten moest leggen. Hij betastte je achterste, duwde er een thermometer in en beval je weer rechtop te gaan staan, waarop hij verder ging met zijn onderzoek.

Hij zorgde er steeds voor dat je fysiek en mentaal zwak stond en letterlijk en figuurlijk uit balans raakte, waardoor je verder in verwarring raakte en hij alles met je kon doen.

Voor een beschermd opgevoed kind uit die tijd leek het tot dan toe nog op een doktersonderzoek, wat waarschijnlijk ook precies zijn bedoeling was.

Wat wel opviel was zijn neiging om (na het amandel onderzoek) met zijn beide handen je keel een steeds een beetje verder dicht te knijpen terwijl hij je iets optilde, zodat je met je tenen nog net bij de vloer kon en je steeds bijna je evenwicht verloor én je bijna geen lucht kreeg. Hij herhaalde dit een paar keer en keek afwisselend naar je gezicht en je geslacht om te zien wat voor effect dit had. Toen ik ooit half stikkend vroeg “waarom doet u dat” greep hij me bij een oor zei hij bits dat ik ‘ondankbaar’ was, en hij voor mijn bestwil bezig was om te controleren of “alles goed functioneerde”. “Je moest vroeger bij de dokter toch ook wel eens hoesten of op de rug van je hand blazen? Nou dan. Ik doe het zo. Niet zeuren dus, of wil je soms vroeg doodgaan of gehandicapt worden?”. Hij deed of zijn werk heel moeilijk en zwaar was, dus je moest wel dankbaar zijn.

Vermoedelijk probeerde hij zo of hij een erectie bij je kon forceren, of hij genoot ervan dat je onwillekeurig hem aanraakte om je balans te hervinden.

Ik herinner me nog de ruwe stof van zijn kleding tegen mijn vel… brr. Misschien zegt het iemand anders ook iets.

Een ander opvallend iets is dat toen ik in het begin uit schaamte m’n piemel achter m’n handen probeerde te verbergen hij me toebeet: “niet zo preuts doen, ik heb meer blote jongetjes gezien dan jij kunt tellen”. Dan moest je met je armen gespreid in de kamer blijven staan tot hij het genoeg vond. Protesteren durfde je niet, en als het ondraaglijk werd omdat je armen steeds meer pijn deden zei hij steevast: “denk maar aan Jezus aan het kruis, die had het veel zwaarder dan jij, en hij is voor jou gestorven”.

Dat geloofde je ook nog, dus daar stond je dan als ‘zwakkeling’ en ‘zeurpiet’. Uiteindelijk geloofde je ook dat je het verdiend had.

Vragen stellen werd al gauw lastig of brutaal gevonden, en je moest sowieso enorm oppassen wat je zei of vroeg, dus hield je je mond maar. ‘Brutaal’ zijn tegen volwassenen was sowieso ondenkbaar in die tijd. Wat het nog valser maakte was dat je al zodanig geïndoctrineerd was dat je niet beter wist dan dat geestelijken de ‘plaatsvervangers van God op aarde’ waren. Iets waar die klootzakken handig gebruik van maakten. Deze bijzondere klootzak was ook nog eens een soort dokter, dus genoot hij nòg meer aanzien, en was de machtsverhouding tussen een bloot jongetje en zo’n machtige man totaal onoverbrugbaar.

Daarbij, als je ‘lastige vragen’ stelde kreeg je straf, waar de sadist heel creatief in was, dus je leerde snel om maar niets meer te vragen.

Ook niet als je poedelnaakt oefeningen moest doen onder zijn toezicht, of op zijn behandeltafel moest liggen om ‘gemanipuleerd’ te worden (zogenaamd om je darmen te stimuleren) terwijl steeds hij met zijn polsen en onderarmen langs je piemel wreef als hij in je buik zat te kneden en duwen.

Het toppunt van vernedering was in je blootje op een wc moeten blijven zitten tot je “klaar” was. Die wc stond in zijn praktijk/werkkamer achter een soort douchegordijn – wat hij steevaste helemaal open trok om je in de gaten te kunnen houden.

Als je niet kon – wat door stress (en waarschijnlijk het stiekem toedienen van antidiarrhoica oid) niet onwaarschijnlijk was moest je – nog steeds volledig naakt – voorover op zijn schoot komen liggen en duwde hij zijn vinger of een gummi staaf in je achterste tot je kermde en snikte van de pijn. Niet dat hij dan stopte, meestal kreeg je een preek te horen over “flink zijn” of hij sloeg je billen rood als hij echt kwaad werd, en vervolgens in de hoek gezet.

Daarna werd je weer terug gestuurd naar die wc tot je gedaan had wat je moest en hij tevreden was. Zo niet moest je blijven in de “ziekenboeg” waar hij helemaal 24/7 controle over je had.

Lag er bloed in de wc dan moest je natuurlijk weer behandeld worden met bijtende alcohol of jodium, of werd er gesmeerd met zalfjes. Zo bleef er altijd wel wat om te ‘verzorgen’.

Dit was allemaal om je te ‘helpen’ uiteraard (!) dus je moest dankbaar zijn.

Ook bizar was de semi openlijke manier waarop het ging. Terugdenkend zou je de grootst mogelijke geheimzinnigheid verwachten van dit soort lieden. Maar hij liet andere broeders ook ‘gewoon’ binnen als die aanklopten terwijl jij daar in je blootje stond. Hij deed alsof het heel normaal was, zelfs als andere jongens tussendoor binnen kwamen om iets te vragen. Dan werd je heimelijk uitgelachen. Maar als jij jezelf verborg uit schaamte kwam hij meteen weer met zijn sadistische straffen om de hoek. Dan moest je weer met je armen gespreid gaan midden in de kamer staan tot je verging van de pijn, of als hij in een mildere bui was met je armen gestrekt naast je lichaam, als een bloot soldaatje, naast zijn bureau. In de hoek staan kwam ook voor, soms met je gezicht naar de muur, soms naar de kamer. Waarschijnlijk naargelang het uitzicht waar hij behoefte aan had.

Dat moet anderen toch ook zijn opgevallen. Hij deed het niet bij iedereen, maar er waren waarschijnlijk ook anderen. Ik heb ook wel jongens in hun blootje gezien. En in de ‘ziekenboeg’ ging het ook vreemd toe. Je lag daar naakt onder alleen een laken (vanwege de hygiëne), en als je je bed uit moest doen had je ook niets. Hooguit een piepklein handdoekje als je je moest wassen – wat ook weer onder toezicht gebeurde. Of je werd op bed gewassen als je er niet uit mocht omdat je ‘ziek’ was. Hier was soms ook een ander bij.

Er waren ook andere broeders waarvan je merkte dat ze niet helemaal zuiver waren, maar bleef meestal bij net wat teveel gluren als je onder de douche stond (toen ik er kwam werden de douches verbouwd, dus veel privacy was er niet).

Uiteindelijk stoorde dat kijken me niet meer, maar wat “broeder verpleger” flikte was een andere categorie. De man was een sadist, en hij heeft me fysiek en psychisch pijn gedaan.

Wat me ook enorm stoort is de dubbele moraal. Enerzijds werd er ingestampt dat bloot en zeker alles onder de gordel vies en zondig was, terwijl je wel gedwongen werd om in je nakie te kijk te staan voor hun plezier en je niets mocht verbergen. Dan laat ik de echt pedoseksuele vergrijpen nog maar even buiten beschouwing. Dat zal mogelijk niet iedereen daar geweten. Maar al die blote jongetjes in zo’n kamer, terwijl je die kinderen wijsmaakt dat dit zondig is, hoe kun je dat rechtvaardigen?

Ik ben ook weggelopen, en vervolgens opgepakt en weer afgeleverd door de politie, rechtstreeks in handen van de sadistische pedoseksuele kwelgeest die eufemistisch “broeder verpleger” werd genoemd.

Niemand die zich afvroeg waarom je was weggelopen. Je was stout geweest en moest straf krijgen, daar ging het ze om… Niet om jouw welzijn, ben je gek!

Dáár gaat het me om, die hooghartige, geïnstitutionaliseerde hypocrisie en achteloosheid jegens de kinderen die je zou moeten beschermen…

Het gaat niet om een paar gluurders, het hele instituut is fout, en misschien gaat het nog wel veel verder.

Tot zover maar voor nu. Het wordt mij even te zwaar, en het zal voor jullie niet makkelijk zijn om te lezen.

Bedankt voor de moeite, hopelijk kunnen we samen de puzzelstukken op hun plaats krijgen.

Ik zag gisteravond voor het eerst een uitzending over kindermisbruik. Ik hoorde en zag St. Louis. Dit is ook de school waar ik op gezeten heb en wel schooljaar 1955/56 en 1956/57.
Ik heb daar in de 5e en 6e klas van de lagere school gezeten. Ik heb Ferry Leidelmeyer goed gekend, hij was net als ik sportman. IK was toen 11 en 12 jaar.
Wat ik mij kan herinneren was Ferry een populaire jonge bij zijn mede leerlingen.
Ik geloof niet, dat hij het daar echt prettig vond, waarom weet ik echter niet. Ik heb zelf nooit last gehad van een broeder. De fik en Meinard waren wel de bazen van de kleine en de midden koer.
Van seksueel misbruik kan ik mij niets herinneren. Ik heb zelf geen last gehad en ook niet gezien dat anderen last hadden. Ik heb het daar fijn gevonden.
Het spijt me, dat ik verder niet veel meer weet, per slot van rekening ben ik inmiddels bijna 71 jr, dus bijna 60 jaar geleden.

Dag Anne,
Van 1961 tot 1964 heb ik op st Louis gezeten. Jouw oom is het laatste jaar dat ik daar zat weg gegaan, waarheen weet ik niet. Hij is tot 1963 op st Louis Broeder Overste geweest. Het enige wat ik weet over seksueel misbruik in die tijd was dat de ziekenbroeder samen met een andere broeder een jongen had gedrogeerd en daarna seksueel misbruikt hebben. Die ziekenbroeder is toen overgeplaatst naar Weert, waar hij weer ziekenbroeder werd en vervolgens met zijn spelletjes door kon gaan. In de huidige tijd doe je aangifte en krijgt zo iemand een gepaste straf of wordt behandeld. Die andere broeder werd naar de missie gestuurd, maar dat weet ik niet voor 100% zeker. Deze maatregelen zijn genomen, neem ik aan, door jouw oom.
Zo af en toe was er een griepepidemie op st Louis en konden niet alle zieken jongens in de ziekenboeg geplaatst worden en werden er hele zalen omgebouwd voor de zieken. Je oom vond het leuk om de ziekenbroeder te helpen, niet met dweilen of andere karweitjes, maar alleen om de thermometer aan te brengen bij de jongens. Door de ramen zag je hem al likkebaardend aankomen en wist je al hoe laat het was.
Verder, maar daar was hij geen uitzondering in, had hij losse handjes. Hij kwam altijd rapporten uitdelen. Ik kan me herinneren dat hij een jongen naar voren riep, die in zijn ogen niet zijn best gedaan had. Die jongen moest gaan knielen en die heeft hij vervolgens keihard tegen zijn hoofd geslagen. De naam van de jongen weet ik nog, als je geïnteresseerd bent.
De foto die afgedekt was tijdens het programma ‘misbruikte mannen ‘heeft niets te maken met seksueel misbruik, maar is genomen tijdens een bezoek van kardinaal Alfrink in verband met het H. Vormsel.
Toen ik daar pas op school zat heeft je oom een test bij mij afgenomen, de brief die hij daarover aan mijn ouders schreef heb ik nog. Op zijn kamer tijdens die test was hij bijzonder aardig en nadat ik veel later die brief gelezen had sprak er ook een zekere mate van deskundigheid uit.
Over de hele linie heb ik op St Louis zelf geen last gehad van seksueel misbruik. Het enige was dat broeder Felicius, Fikkie , de gewoonte had om douchhokjes binnen te lopen en je mee te helpen je rug te wassen, omdat je daar zogenaamd niet bij kon.
Ik hoop je een beetje antwoord op je vragen te hebben kunnen geven.
Hartelijke groet, Pieter

Dag Joop,
Was jij dan zijn slachtoffer?
Ik heb deze gebeurtenis pas weer gehoord in 1993,van Charles Engering die overleden is. Net na de zomervakantie in 1961 heeft volgens mijn herinnering de gebeurtenis plaatsgevonden. Ik wist toen niet precies wat er gebeurd was, maar van de andere kant weer heel goed. Ik kan het niet precies omschrijven dat gevoel, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Nog zeer recentelijk heb ik mijn verbazing tegen de huidige overste uitgesproken dat deze man dan de hand boven het hoofd werd gehouden. Het is een misdaad en als je asiel verleent aan zo iemand en hem weer de gelegenheid geeft, ben je een criminele organisatie.
Waar ik mij ook zeer aan ergerde dat deze broeder, wat ik de huidige overste ook geschreven heb, dat in een memoriam over hem hij de hemel in werd ingeprezen, over verdiepen zus en verdiepen zo. Het was een rare snuiter en de grote jongens zeiden dat hij onder zijn habijt niets aan had. Mij heeft hij eens behandeld met een steenpuist net onder mijn navel en moest toen mijn hele onderbroek laten zaken en toen zei hij:’dan zie ik je ook een keer zo’. Er is verder niets voorgevallen, maar je voelt je als kind ongemakkelijk.
Mijn moeder heeft mij toen met steenpuist thuis gehouden en door een bevriende arts laten behandelen. Toen ze me weer terugbracht heeft ze de ziekenbroeder op de hoogte gebracht van de behandeling. Toen ze weg was, heeft de ziekenbroeder mij een paar fikse klappen gegeven. Waarom weet ik tot op de dag van vandaag nog niet, ik denk dat hij zich gepasseerd voelde.
De jongens noemde hem Apie, dat we het wel over dezelfde ziekenbroeder hebben, Hij leek ook op een aap. Zijn opvolger waarvan ik de naam niet weet, was in mijn ogen veel integerder.
Zijn broedernaam weet ik niet, omdat de jongens hem Apie noemden. Zijn burgernaam is Frits van Baten, het ventje is overigens overleden.

Dag Joop,
De broedernaam van Apie, was neem ik aan Alferius. Heb ik nooit geweten omdat hij door het leven ging als Apie. Apie ligt begraven in Maastricht, ik neem aan bij of op de Beyart, een bejaardeoord voor kloosterlingen. Of misschien kan je ook kijken op een dierenbegraafplaats in Maastricht!
Ik kan dossiernummer 2012 cc 085 niet vinden.
Waarom wil je zijn begraafplaats weten, ga je een banaan op zijn graf leggen?
In welk jaar ben jij geboren?
Hartelijke groet, Pieter

Hallo Pieter!

Bedankt voor de snelle reactie.
Het is allemaal nogal emotioneel om alle verhalen te lezen van de slachtoffers. Het heeft bij mij een hele wrange bijsmaak. Mijn moeder was dus de zus van broeder Bernoldus. Hij kwam heel vaak bij ons thuis evenals haar jongere broer Aloysio. Hij had dan die zwarte pij aan met een rozenkrans en haalde zijn portemonnee te voorschijn om naar een dubbeltje te zoeken om wat lekkers te kopen. Feest was het altijd. Met Kerstmis, Pasen, Pinksteren waren ze er allemaal. Mijn moeder ontfermde zich dan over hen, stopte ze vol. Ik heb er goede herinneringen aan. Later toen ik 10-12 jaar was ging Bernoldus diverse keren mee op vakantie. Wat hebben we een lol gehad!
Mijn moeder wist niks over Amersfoort ( gelukkig maar want zij zou hem de mantel hebben uitgeveegd!) maar vond het altijd een ongezonde situatie dat ze celibatair moesten zijn en met jongens in een internaat zaten.
Ze heeft wel vaak getwijfeld.
Zelf heeft ze het eens gepresteerd om tegen een pastoor op te staan in zijn preek om haar mening te geven en daarop met z’n zevenen uit de kerk weg te lopen onder applaus van de mensen.
Verschrikkelijk vond ik dat maar ja…..zij was ook een Van den Broek!
Je keek tegen ze op, ze dwongen onderdanigheid af en je was bang voor ze. Het karakter wat nu geschetst wordt komt weer boven.
Het is ook niet toevallig dat 4 van de 5 kinderen uit ons gezin ook het onderwijs in zijn gegaan.
Wat mijn moeder zei gebeurde en ze had een goed voorbeeld van haar familie!

Ook ik heb dus jaren voor de klas gestaan in de zeventiger jaren te Den Haag. Voor sommige kinderen zal ik ook de strenge juf zijn geweest en voor anderen de juf waar ze stiekem verliefd op waren. Ik heb veel met kinderen van 5 tot 9 jaar gewerkt en kan me er dus niets bij voorstellen dat die broeders dat soort dingen deden.
Er waren gedrag regels die je in ere hield.
Toch ook op mijn school kwam een ongetrouwde leraar te dicht bij de jongetjes van mijn klas. Over de knie leggen, billenkoek geven etc . Daar hebben een collega en ik duidelijk wat van gezegd.
Jaren later is hij ook een week geschorst.
Een andere collega had een foto van een leerlinge in zijn kast hangen en is toen het meisje 16 was ( en hij in de 30 ) een relatie met haar begonnen.( Later is zij in het klooster getreden in de tachtiger jaren!!!!)
Je ziet het…..verwrongen geesten heb je overal!

Als er iets speelde in onze familie werd dit niet aan de grote klok gehangen. Flarden ving je op. nu, na navraag bij zussen komen er verhalen boven waarvan je zegt: o ja… zoiets staat me nog bij of : dat wist ik helemaal niet!.

Broeder Bernoldus is uiteindelijk in Rotterdam teruggekomen waar hij zorgde voor het eten. Met een geel dafje dat door de congregatie was gekocht ging hij naar de Macro en scheurde hij naar Den Haag. We hebben altijd ons hart vastgehouden bij hem in de auto ( keren op de grote weg ). Ik weet nog dat hij in Wenen stoned van de medicijnen was en mijn ouders al plannen maakten om met het vliegtuig terug te gaan. De morgen daarna was hij on 5 uur al verdwenen en was gaan wandelen. Doodsangsten hebben we in de auto uitgestaan.
Hij begon al vroeg door de war te raken, vertelde tig keer dezelfde verhalen en plots is hij overleden aan een hartaanval. We hebben hem op Crooswijk begraven (1979). Uit zijn sterfkamer heb ik het portret van zijn moeder, mijn oma gekregen omdat ik naar haar vernoemd was en wat schilderijtjes.
Je ziet, ik heb een heel ander beeld van de man gehad.
Dan twijfel je wel eens als je al die berichten hoort en dan dus die uitzending…….
Ik ben blij dat het uitgesproken is, de slachtoffers het uitten ook al blijf je wel met een kater zitten.
Heel emotioneel is het. De man is van zijn voetstuk gevallen. Iedereen zegt dat je het naast je neer moet leggen omdat het mijn verantwoording niet is en ik er niets aan veranderen kan. Dat is natuurlijk zo maar je schaamt je dat iemand die je hoog achtte een heel andere persoon is geweest en anderen leed heeft aangedaan.
Ik geloof dat je alles goed moet maken wat je een ander hebt aangedaan dus die generatie moet nog hard werken daarboven!
Zelf zou ik de keuze gemaakt hebben die congregatie te verlaten maar dat zeg ik nu. (Ze dreigden wel met uitzetting maar maakte de keus zo dat je er voor koos om te blijven. Wat moet je zonder referenties, onderdak, geld in die tijd en bovendien de schande van de familie?)
In feite zijn ze allemaal alsnog de schande voor hun familie geworden!
Ik ken de broeders ook brevierend met hun gebedenboek wandelend in de tuin op een zeer vroeg tijdstip.
Bidden /aflaat voor hun daden? Dat stond toch hoog in het vaandel in de katholieke kerk?
Ik zat op een nonnenschool en als de broeders bij ons logeerden, gingen ze mee naar de ochtendmis. Trots als een pauw waren we! Kinderlijk enthousiasme dat aangewakkerd werd.

Je moest met een katholiek trouwen, iemand met een eigen zaak ( geld ) in een goed milieu. Vriendjes/vriendinnetjes werden gewikt en gewogen door een bezoek aan de ouders.
De HAVO bij de Jezuiten, de Pedagogische academie bij de nonnen Zo ging dat! dat was de tijd.
Spijkerbroeken waren not done, mini mode vulgair.
Gelukkig heb ik mijn eigen keuzen gemaakt ( maar heb hier jaren last van gehad ). Hoe ouder hoe milder.
Voor onze ouders waren het ook moeilijke tijden. Ze hebben alles uit de beste overwegingen gedaan en ieder mens maakt zijn eigen fouten.
Echter jammer dat veel jeugdherinnering holle frasen blijken te zijn!.
gr. Anne

https://www.meldpuntmisbruikrkk.nl/S/Schade/Documents/Uitspraken-2013-03/2013-03-19C2012CC085.pdf

Hallo Raymond,

Ik heb lang niets laten horen omdat ik nog steeds niet goed weet hoe ik er mee om moet gaan, daarom veeg ik het meestal maar onder de mat, voor zover dat lukt. Laf misschien, maar ik wil ook niet dat die hufter nu weer m’n leven gaat beheersen. Ik denk dat je dit wel kunt begrijpen.

Ik heb wel meegelezen n.a.v. de emailnotificaties, met gemengde gevoelens uiteraard.

Ik wil je laten weten dat ik het heel erg moedig vind dat je het zo hebt aangepakt. Ik hoop dat de uitkomst je toch een beetje gevoel van rechtvaardigheid geeft, al is het onrecht natuurlijk nooit meer goed te maken. Hopelijk geeft het je wat rust.

Hartelijke groet,

Steve

Dag Jean, bijzonder dat ik jou na zoveel jaar op deze site tegenkom.
Ik herinner me jou nog goed. Als een jongen met veel grapjes en handig in het gesprek.
Ben benieuwd hoe het met je gaat.
Groet,
Eloy

Hoi Pieter,

Ben op deze site terecht gekomen na het schokkende verhaal vandaag in AD/Eindhovens Dagblad. Lees bij jou de naam Charles Engering. Ik heb van ’62 tot ’64 op St.Louis gezeten en Charles was mijn beste vriend: allebei afkomstig uit Den Haag, allebei gek van muziek. Ik ben hem nadien uit het oog verloren, weet alleen dat hij idd is overleden en ergens in Zuid Limburg begraven ligt.
Ik kan mij niet herinneren ooit met misbruik in die periode te maken te hebben gehad. Ik (her)ken de naam van broeder Felicius (Fikkie). Mijn klasse-onderwijzers waren broeder Armando (vijfde klas) en broeder Edesius (zesde klas). Broeder-overste toen was broeder Philoté. Die namen staan op de rapporten uit die tijd, die ik nog heb.
Het zijn allemaal schokkende verhalen, maar (nogmaals) kan mij niet herinneren dat ik er ooit mee te maken heb gehad. Charles heeft er tegenover mij ook nooit iets van gezegd!

Ik las een stuk in het AD en reageer nu hier.
Klopt broeder Felicius. Ik wens iedereen die dit is overkomen sterkte.

Ik ben van 1951 en heb in de vijfde en zesde klas op St. Louis in Amersfoort gezeten (62/63). Ik heb daar zeker geen slechte tijd gehad hoewel ik me daar wel eenzaam voelde. Ik heb wel eens het verhaal gehoord dat een jongen op de ziekenboeg zijn “avondpil” niet slikte. Toen hij midden in de nacht wakker werd zag hij dat de ziekenbroeder een andere jongen “afzoog”. Zelf moest ik in de ziekenboeg een keer in bad nadat ik mijn arm had gekneusd. Voelde ik me niet prettig bij en ik meen op basis van reacties van anderen jongens. Verder niets gemerkt. Echt negatief ben ik over het op het hoofd slaan (oorvijg) en dat ging zo hard mogelijk. Dat was niet exclusief voor het internaat.

Broeder Meinrard herinner ik me wel (net zoals Simplicitus en Felicius). Lang nadat ik van het internaat af was kwam hij jaarlijks bij mijn moeder in de schoenenzaak in Nijmegen. Kennelijk zat er in de buurt een soort van vakantieoord voor broeders. Hij vroeg altijd belangstellend na me en mijn moeder vond het wel grappig. Ik heb altijd de idee gehad dat die broeders een soort van familie zochten. Die gemeenschap bood dat niet zoals boven treffend omschreven. En intimiteit is toch iets wat mensen nodig hebben. Maar om kleine kwetsbare kinderen daarvoor te misbruiken -ik kan daar niet bij.

Ik hoop dat het met klasgenoten goed gaat, misbruikt of niet.

Ik ben erg slecht met namen Renée. Ik herinner me Peter Paul Evers (en zijn oudere broer Franklin) ook uit Nijmegen. Kok (bollenstreek), Fleur ( moest van school af zeer plotseling), de Visser, Ermers ((Millingen) en Heijmen (Kinderverlamming) en een Vermeulen (binnenschipper)). Als ik dat lees is het maar goed dat ik na de lagere school ben weggegaan. Ging toen naar een internaat in Venlo met Krol (de politicus) erop.

Eloy Long time not seen and spoken. Laatste keer was in 1977 in de Juliana van stolberg kazerne in Amersfoort. Ik kan me wel vinden in je bovenstaande reactie. Heb in mijn periode op af Louis weinig gemerkt van dit soort acties van broeders maar dat jij hierboven schetst klopt wel en heb het net als jou van nabij meegemaakt

Aangrijpend is je verhaal. Herken er zoveel van bij mijzelf: in een internaat, de slaapzaal met al die kabinetjes, de rondgang van de pater een paar maal met een zaklantaarn: lagen je armen wel netjes boven de dekens? Dan mijn gang naar de perfect, waar het misbruik begon. De gevolgen hiervan allemaal beschreven op deze site onder Lotgenoten, en Honderd verhalen, onder het kopje “Ben” (1 juli, met dat jongensportretje). Behoefte om daar verder te praten? Veel sterkte! Ben

My apologies for writing in English. I grew up in Holland and left when I was 18.

I was also at St. Louis. I was the “klas 5” from 1962-63 and “klas 6” from 1963-1964. My teacher in “klas 5” was Br. Edesius. My teacher in “klas 6” was Br. Armando. The director when I was in klas 5 was Br. Bernoldus. The director in klas 6 was Br. Philothe. I know this because of the report cards I still have.

The thing I remember most of my time there was being sent out on Saturday or Sunday to go on walks. If we came back early I remember being asked why I came back early and then immediately was smacked on the side of my head. I also remember the “slaapzaal” and that the broeder had a room at the end.

I don’t remember anything wrong happening to me but I also don’t have good long term memory. I remember going to the “ziekenbroer” to get a can of black colored cough medicine and even went there to get that “candy” when I was not sick.

I remember having a small transistor radio that had an antenna that I held against the lightning rod so I could hear the songs by Adamo who was my favorite.

I also went to walk to the edge of the American airbase at Soesterberg and watching the jets take off.

When I turned 18 years old I moved to the United States by myself and joined the American army. I have been back since then. In 2012 I visited my brother who also went to St. Louis and who lives near Voorburg. If I remember right the school had become another type of Christian school. We went to the chapel and noticed that the stain glass windows were still there. Then we visited the graveyard and noticed that all the crosses had been removed from the graves.

It is so sad to hear about the abuse that happened during the time I was there. I don’t remember anything happening to me but perhaps it did and I just don’t remember. As I said, my long term memory has never been good. I feel so very sorry for the victims of the abuse by the broeders. My heart goes out to you. Things happened there that should never have happened. Reading the accounts by my classmates and others are truly heartbreaking. I read each one of the comments and am deeply touched.

I don’t remember the names of my classmates. I wish I did.
I wish you all the very best and especially Arthur whose story represents the evil that happened there.

Hendrik Bos