Berichten

Reactie VPKK op Slotactie ongegrond verklaarde klachten

SLOTACTIE ONGEGROND VERKLAARDE KLACHTEN
Heb je een klacht hebt ingediend die ongegrond verklaard is?
Dan kun je een brief verwachten over de ” slotactie”
In een brief van de minister dd 16 juli staat dat de Kamer verwacht dat lotgenotengroepen over deze actie geconsulteerd zouden worden. Wij hebben van de heer Deetman echter niets vernomen en we horen dat lotgenoten inmiddels een brief hebben gekregen. De regeling is zonder ons tot stand gekomen. Inmiddels heeft die brief je misschien bereikt.
HEB JE EEN BRIEF GEKREGEN?
IS HET OVERTUIGEND?

Vraag je af of deze actie voor jou overtuigend is en wat je zelf wil.
SCHADELIJK VERWEER
Als je in de procedure te maken hebt gehad met vernederingen, aantijgingen, agressief verweer en onbetrouwbare informatie, neem dan contact met ons op. Deze slotactie past niet na dat soort verweer. We kunnen met elkaar zorgen dat dit niet als moreel aanvaardbaar de geschiedenis in gaat
GESPREK MET VERTEGENWOORDIGERS RK KERK
In de brief is sprake van een gesprek met vertegenwoordigers van de rk kerk Er zijn lotgenoten die dat al gedaan hebben en daar werkelijke erkennig ontmoet hebben. Erg belangrijk. Anderen hebben mededelingen van spijt zonder gegrondverklaring als bedrog of belediging ervaren. Een pastorale houding is vaak als kwetsend en overspoelend ervaren.
ONAFHANKELIJKHEID NIET AANGEBODEN
Als in jouw zaak de aangeklaagde partijen niet gegrond willen verklaren, lijkt het ons eerder gepast als door leden van de Klachtencommissie of het Meldpunt een persoonlijke brief geschreven wordt waaruit duidelijk blijkt dat de schrijver de achtergrond van de klacht en het verloop van de procedure kent en weet wat dit voor jou heeft betekend. Die mogelijkheid is echter niet aangeboden in de slotactie.
GEEN FINALE KWIJTING
Het aangeboden bedrag aan geld kan verschil voor je maken. Je weet alleen zelf hoeveel schade je hebt geleden. Je kunt het geld daarom aannemen en vermelden niet in te stemmen met finale kwijting. Dat zou in strijd met de klachtenprocedure zijn. In de procedure blijft ruimte voor herziening bij nieuw steunbewijs of nieuwe feiten.
IS JE KLACHT ONGEGROND VERKLAARD EN KRIJG JE GEEN BRIEF?

Neem contact op voor vragen.annemie@vpkk.nl

Kindertehuis St.Raphael Santpoort-Noord

Op verzoek van de begeleider van een slachtoffer ben ik op zoek naar meer informatie over:

Kindertehuis Sint Raphael te Santpoort noord. Het gaat specifiek over de periode 1970-1974 waarin het misbruik heeft plaatsgevonden.

 

https://www.youtube.com/watch?v=4_M22lA3T4g

Misbruik in de kerk – moeten we het hier echt over hebben?

Van verschillende kanten wordt mij de vraag gesteld of ik niet eens zou stoppen met het bloggen en twitteren over seksueel misbruik binnen de kerkelijke context. Sommigen wijzen mij erop dat het schrijven over misbruik de kerk in een negatief daglicht stelt. De pers zit er immers direct bovenop als er weer een verhaal binnen de kerkelijke context bekend wordt. Wat win je ermee om die negatieve berichten te versterken? Anderen vragen zich af of het niet tijd wordt om deze episode achter ons te laten. Er is al zoveel veranderd in de verschillende kerken. Het is tijd om vooruit te kijken. Weer anderen merken op dat het beter zou zijn om de kerk niet in een uitzonderingspositie te plaatsen. Misbruik komt ook voor bij hockeyverenigingen, scouting, instellingen – waarom niet binnen die bandbreedte bespreekbaar maken? Als je al zo nodig de kerkelijke context apart zou willen benoemen – waarom richt je je dan niet op de breedte van sociale onveiligheid? Spreek dan ook over pesten, over uitsluiten, en niet alleen over seksueel misbruik.

horen zien en zwijgen

Op zich kan ik deze reacties goed begrijpen. De mensen die met mij hierover in gesprek gaan, maken zich zorgen over de beeldvorming van de kerken. Er is zoveel meer te vertellen over geloofsgemeenschappen. Er gebeuren zoveel goede, opbouwende en inspirerende dingen. Door steeds maar in te gaan op het misbruik wordt de toch al negatieve opinie gevoed: de kerk zou niet te vertrouwen zijn en vooral een instituut zijn dat misbruikers hun gang laat gaan. De reacties op mijn schrijven en twitteren worden ingegeven door liefde voor de kerk, door een verlangen naar ruimte om weer trots te mogen zijn op de kerk. Misschien worden deze reacties bij sommigen ook ingegeven voor de angst om wat misbruik teweeg brengt. Uit angst dat de wereld zoveel onveiliger blijkt te zijn dan je zou willen.

Waarom blijf ik spreken over misbruik in de kerk? Waarom richt ik mij niet op het positieve van de kerk of breng ik de thematiek in een breder verband aan de orde? Het eerste is dat er nog steeds – op het moment dat u/jij dit blog leest – er kinderen en jongeren binnen een kerkelijke context worden misbruikt. Terwijl u/jij dit leest, worden mannen en vrouwen slachtoffer van seksueel misbruik. Soms in gezinnen, soms op het werk, soms op school. Terwijl u/jij dit leest worstelen er talloze mensen die lid zijn van geloofsgemeenschappen of er inmiddels uit zijn gestapt met de gevolgen van seksueel misbruik. Steeds weer maken onderzoeken duidelijk dat seksueel misbruik een maatschappelijk probleem is. Er is geen reden om aan te nemen dat het in de religieuze context de cijfers anders zouden zijn dan in een seculiere setting. Het is in zichzelf een schokkend gegeven dat misbruik in geloofsgemeenschappen net zoveel voorkomt als daarbuiten. Onderzoeken maken duidelijk dat 1 op de 10 mannen en 1 op 3 vrouwen in hun leven te maken hebben gehad met een vorm van seksueel grensoverschrijdend gedrag.

De kerk hoort een veilige plek te zijn. Dat bereiken we niet door te zwijgen over het misbruik, maar juist door het bespreekbaar te maken. Preventie van seksueel misbruik begint met het doorbreken van het taboe. Een kerk kan vertrouwen terugwinnen door duidelijk te maken waar grenzen getrokken worden. We kunnen niet voorkomen dat er zich in geloofsgemeenschappen daders bevinden. We kunnen wel duidelijk maken dat geen enkele ongewenste grensoverschrijding getolereerd wordt. We kunnen helpen om mensen weerbaar te maken. Juist door te spreken over misbruik werken we aan een veilige kerk.

De onderzoeken laten zien dat seksueel grensoverschrijdend gedrag erg veel voorkomt. Die onderzoeken maken ook duidelijk dat seksueel misbruik ernstige gevolgen kan hebben en vaak lang het leven van slachtoffers kan bepalen. Dat is reden om specifiek voor seksueel misbruik aandacht te vragen. Deze thematiek komt zoveel voor en trekt zulke diepe sporen, en vraagt specifieke kennis van dynamieken en processen dat het noodzakelijk is om dit apart onder de aandacht te brengen.

Misbruik binnen een kerkelijke context voegt nog een extra dimensie toe: die van het geloof. Mensen die in een kerkelijke context misbruikt worden, worstelen vaak met hun godsbeeld, lijden onder de te snelle oproep om te vergeven, gaan gebukt onder zondebesef dat gevoed wordt door schuldgevoel. De context van kerk en geloof roept een eigen dynamiek op die aparte aandacht verdient.

Daarom blijf ik spreken over misbruik in de kerk. Omdat ik de kerk liefheb. Omdat ik de mensen liefheb en het me pijn doet om te zien dat slachtoffers de kerk verlaten omdat zij het gevoel hebben dat er voor hen geen plaats in. Ik blijf schrijven over kerk en misbruik, omdat het in onze geloofsgemeenschappen voorkomt. Omdat voorgangers te weinig kennis hebben. Omdat er geen tijd te verliezen is.

Ik blijf schrijven over misbruik in de kerk totdat het kwaad is overwonnen.

Bron: http://alexanderveerman.wordpress.com/

Meldingen bij Meldpunt Misbruik RKK

Meldingen bij Meldpunt Misbruik RKK periode 01-07-2014 t/m 30-09-2014

 

Zoals eerder in de media is verschenen hebben de Bisschoppen en KNR eind vorig jaar besloten om nieuwe meldingen met betrekking tot seksueel misbruik binnen de RK kerk per 1 juli 2014 niet meer in behandeling te nemen.

Op 18 september 2014 jl. heeft het Vrouwen Platform Kerkelijk Kindermisbruik met succes een kort geding aangespannen tegen de Bisschoppenconferentie en de KNR om dit besluit ongedaan te maken.

Uiteraard zijn er lotgenoten die desondanks in de periode 1 juli 2014 t/m 30 september 2014 hebben geprobeerd een klacht in te dienen  bij het Meldpunt.

Ik ben erg benieuwd hoe er met deze meldingen is omgegaan.  Zijn ze geregistreerd… Bent u doorverwezen…. Of bent u gewoon afgewezen door het Meldpunt etc.?? , laat het mij weten.

Dit geldt natuurlijk ook voor de meldingen die u in die periode rechtstreeks bij een Bisdom , Orde of Congregatie hebt gedaan !.

 

Eventuele reacties graag sturen aan: raymond.lelkens@gmail.com

Misbruik door E.H. schoolhoofd Sint Annaschool te Hilversum

E.H.

Hier zat oorspronkelijk meteeen al een scheld kanonnade.:-/

Eigenlijk te veel eer om je naam voluit te gebruiken, daarom zal ik je hier gewoon kortweg E. noemen.
In jouw, denk ik, eigen zoektocht naar je homoseksualiteit, heb je gemeend mij (onder anderen) ook mee te moeten nemen op je tocht.
Ik herinner mij veel leuke dingen die we hebben ondernomen, altijd samen met mia en evt anderen die er dan toevallig ook waren. Schiphol, flevohof, varen op het eemmeer naar de opera destijds allemaal leuke dingen die ik vaak nog niet eerder had gedaan. Logeerpartijtjes, met je neefjes en nichtjes bij jullie thuis, waarvan ik nu denk, mijn god heb je die ook gebruikt?
Aan de andere kant herinner ik me ook de vele keren dat je me mee hebt gesleept in seksuele handelingen waar ik op dat moment nog heleaaal niet klaar voor was. Op 7 jaar toen het in mijn herinnering begon, zonder enige seksuele ervaring uiteraard en dat had ook nog even zo moeten blijven. Idiote perverseling.
 Een greep uit de lokaties.
-tesselschadelaan
-bazelstraat
-roggeveenstraat
-olivier van noortstraat
-woerden in de lift
-annaschool
-buiten in de openlucht
Thuis in het huis van jou en mia gebeurde het meeste. Op de bazelstraat en daarvoor de tesselschadelaan.
In het huis waar ik woonde op de de roggeveen straat en de olivier van noort.
In lift in woerden in de flat waar mijn zus els woonde .
In het veld bij het corversbos in hilversum. Op de annaschool, de houtbouw en het stenen gebouw aan de overkant. En waarschijnlijk nog meerdere locaties die ik ben vergeten.
Ook herinner ik me vreemde dingen die je me vroeg of vertelde.  Of ik vaak een erectie had en of ik wist waarom dat gebeurde. Ik wist op dat moment nog van niks, laat staan waarom een jongentje van 7, 8 jaar een erectie zou krijgen. Daar val je zo’n joch toch niet mee lastig. Je gaf me seksboekjes met fotoos van mannen met stijve piemels en die van alles met elkaar deden, waar ik nog nooit een fotoo van had gezien. Nu denk ik , was dat om me voor te bereiden wat er komen ging? Wat er allemaal mogelijk was? Wat was jij toch een perverse pedo.  Een klootzak,dat was je…E
Wat later vertelde je me over avonturen in een sauna in amsterdam, waar jij in die tijd naar toe ging en waar je seks had met mannen. Wat moest ik er in vredesnaam mee met die kennis? Verder vertellen? Aan wie dan in vredesnaam? Je liet me kijken naar pornofilmpjes op de projector op zolder van de bazelstraat. Deed een buis in je stijve pik en deed die helemaal erin tot onderaan. Wat was daar dan toch in vredesnaam de bedoeling van?
Je deed me ook geloven dat er niks raars aan was wat er gebeurde , maar dat ik het toch maar niet moest vertellen aan iemand wat je bij me deed. Als het niet raar was, waarom voelde het dan wel zo, waaarom had ik dan het idee dat er iets niet klopte. Nu weet ik dat de dreiging van jou dat wanneer ik  het wel aan iemand vertellen zou, loos was. Toen echter, was ik daar door geïntimideerd en heb dan dus ook, helaas, mijn mond over gehouden. Had ik maar iemand verteld wat er gaande was. Had ik maar, toen het bijna uitkwam en mn moeder die seksboekjes, die ik van jou had gekregen, had gevonden, mn poot stijf gehouden. Maar ik voelde me alleen maar verraden, door jou aan de telefoon, tijdens het gesprek wat mijn pa en ma met jou wilde hebben nav die seks boekjes en door mn ouders die mij niet hadden geloofd. Wat zou ik je nu, toen graag ten onder hebben zien gaan.
De seksboekjes.
Die had je mij gegeven, wanneer weet ik niet meer. Ik weet nog dat ik ze verstopte onder de zitting van een luie stoel, waarin zich een holle ruimte bevond. Het waren volgens mij duitse boekjes.
Op een dag vond mijn moeder die boekjes. Ik had ze bekeken en ik had ze niet goed terug gestopt op de verstopplek, dus das was bingo. Wat voelde ik me door de grond gaan toen ik thuis kwam en de boekjes beneden op tafel zag liggen. Of ik daar iets van wist en van wie ik die gekregen had. Ik loog dat ik die gekregen had van een vriendje die ze weer in een container bij de annaschool had gevonden. Daar veegden wij samen de vloer van het speelterrein en verdienden daar wat mee. Mijn moeder belde meteen de moeder van vriendje en het kwam dus uit dat ik gelogen had. In mijn beleving zat er niks anders op dan te vertellen dat ik ze van E. had gekregen. Toen die thuis was belde mijn moeder meteen op met de vraag of zij iets konden komen verifiëren. ‘S avonds gingen ze en ik bleef achter kapot gaand van de spanning.
Na enige tijd ging de telefoon 02150 10114 zwart bakeliet.
Het was E. Hoe ik het in mijn hoofd had durven halen om te zeggen dat ik die boekjes van hem had gekregen. BAF! Dat kwam aan. Dat had ik niet zien aankomen. Wederom voelde ik me door de grond zakken. Ik wist niet anders te doen dan hoorn erop gooien en ik begon vreselijk te huilen. Wat voelde ik me verraden. Door E. maar ook door mn vader en moeder, die dus niet mij geloofden, maar E.
Hun thuis komst terug van het gesprek en wat er daarna gebeurde ben ik kwijt. Kan ik me niets meer van herinneren. Ook niet of ik straf heb gekregen, hoewel me daar wel iets van bijstaat, vaag.
Wel weet ik nog dat wij met zijn tweeen het er nog wel over gehad hebben en in wat voor een lastig parket ik jou had gebracht, so what? Ik zou wensen dat ze mij wel geloofd hadden en dat jij giga van je voetstuk zou zijn gevallen. BAM! Zo het ravijn in. Je verdiende loon!
Wat een ongelofelijke klootzak en hufter ben je toch geweest hop!
Van de week ’s ochtends op de fiets naar mn werk valt me opeens iets in. Ik zit te overdenken wat ik geschreven heb , met name over het gedeelte leuke dingen wat we ook hebben gedaan. Daar wringt wat. het klopt niet in eens. Plots valt me binnen dat datwaarschijnlijk helemaal niet was om mij een plezier te doen, maar om me monddood te maken als ik er ooit iets van zou zeggen. Dan zou ik een ondankbaar jongentje zijn geweest en zou voor jou op dat moment de kous af zijn geweest en klaar. Dit is invullen van mijn kant, maar ik denk wel dat het zo zat. Toen pas op de fiets op weg naar mn werk, voel ik me pas vies en zo ontzettend gebruikt door jou. ongelofelijke vuil stuk vreten!  ik walg er steeds meer van. Ik zou je zo graag op je smoel willen rammen op dit moment.
Ik dacht dat de boosheid en de wrok een beetje verdwenen waren, maar het is er nog volop. Ik was zelfs bezig om een beetje compassie te proberen te vinden in mezelf, maar is denk ik pas later aan de orde..
Wat je met me deed.
Het begon, zo herinner ik het mij in ieder geval, met vragen van jou, aan mij. Of ik wel eens een erectie had, of ik wist wanneer dat gebeurde.of ik me al wel eens aftrok. Vragen waar ik me op het moment geen raad wist. En ik wist niet waarom mijn piemel af en toe wel eens hard werd. Ik dacht dat dat te maken had met boosheid. Ik herinner me het suizende gevoel in mn hoofd wanneer dat gebeurde en dat relateerde ik aan boosheid. In ieder geval wist ik me geen raad met de vragen en wist er ook niet de antwoorden op. Rare vragen vond ik het maar.
Later begon het lichamelijke contact en ik herinner me dat dat altijd eenrichtingsverkeer was. Jij raakte mij aan. Wreef over mn broek, pakte mn piemel beet kneep erin. Later ging je hand in mn broek en raakte je hem echt aan. Ik kan me niet meer gerinneren of ik er opgewonden van raakte in dat stadium. Ik weet nog wel dat ik het zeer vond doen wanneer je mn eikel aanrakte wat dus ook gebeurde. Ik zal zelf ook vast al eens gemerkt heben dat die plek erg gevoelig was, maar was nog niet zo ver dat ik er zelf mee speelde. Pffff zucht shit. Wat een rare eikel was je toch, om maar in de gebezigde termen te spreken…
Weer daarna moest ik je ook aftrekken en jij deed dat bij mij. Ik kan me niet erinneren of er dwang bij kwam kijken. Ik deed het omdat je het vroeg en omdat er zo’n ongelijkheid in het spel was kon ik ook op dat moment niet anders. Vervolgens begon je met pijpen, hoewel dat later in de tijd is volgens mij. Jij deed dat altijd bij mij en een keer staat me nog heel erg bij. Dat was in de houtbouw van de Annaschool op een zaterdag dat ik bezig was met het schoonmaken van het schoolplein. Een klusje waarvooor ik door jou ook betaald werd. Ook weer een slimmigheidje van je verdorven geest. Me betalen voor iets waardoor ik mn mond wel zou houden.
Op de annaschool had ik op dat moment net pauze en was even wat aan het eten. Ik moest uit dat hok komen omdat daar de achterburen vrij zicht hadden. Dat risico wilde je niet lopen. Dus je vroeg me in de hal te komen en daar begon je weer met aanraken en met als doel dit keer om mij af te zuigen. Ik zie je nog door je knieen gaan en mn broek losmaken en ik weet zelfs nog welke broek ik aanhad, een donkerrode  corduroybroek. En toen nam je gewoon mn piemel in je mond en begon erop te sabbelen. Ik had je ter plekker in je bek moeten pissen, lulhannes. Maar dat deed ik niet. Ik liet het gebeuren en ik geloof dat ik het helemaal net onaangenaam vond, maar raar vond ik het wel. Yek, als dit schrijf en weer nalees walg ik van je, E!
Wat me ook nog steeds achtervolgt is dat je na een logeer partijtje bij jullie me vertelde dat je me anaal gepenetreerd zou hebben. Nu denk ik dat dat onmogelijk is. Dat had destijds zo pijnlijk moeten zijn geweest dat ik daar wakker van had moeten zijn geworden. Kan niet anders. Het heeft me zo lang achtervolgd omdat ik later heb gedacht dat ik misschien wel geinfecteerd zou kunne zijn geweest door jou, omdat het in de periode is geweest dat je volgens jou veel in de sekssauna kwam. Ik heb me door de huisarts destijds laten verwijzen naar het ziekenhuis om me daarvoor te laten testen.
Ook heel vreemd is het kunstje wat je me toonde waarbij je een glazen thermometer in je lul drukte. Via je eikel duwde je dat ding een heel eind naar binnen en met enoge trots liet je zien hoe dat aan de onderkant zichtbaar was als je het doorduwde. Dan verscheen er inderdaad een uitstulping wat dan die thermometer moest zijn. Goochelen kon je niet dus het zal wel zo zijn geweest.
Een van de keren tegen het eind van de periode waarin je me hebt ge/misbruikt staat me nog een scene bij van ons in de slaapkamer op zolder. De slaapkamer van jou en mia nota bene. Ik weet nog dat ik op het bed lag en dat jij over me heen naar boven kwam kruipen eigenlijk. In boze dromen heb ik dat beeld nog wel eens teruggezien…
Maar hoe dan ook, ik zag je op me af komen en vooral zag ik je stijve lul op me af komen en ik begreep wat er aan zat te komen. Op jou uitnodiging om die lul van jou in mn mond te nemen of er aan te likken ben ik toen niet in gegaan en heb toen voor het eerst laten weten dat me het te ver ging en ik heb toen mn hoofd afgewend, zonder verder iets te zeggen in mijn herinnering was de lol er toen voor jou af en ben je van me afgekropen en heeft zich verder ook niets meer voorgedaan.
Dat het achteraf zo simpel was had ik eerdermoeten weten, maar neem ik mezelf niet kwalijk. Maar ik denk dat ik op de juiste leeftijd was om er afwijzend op te reageren. Voor de eerste keer YEAH!!!
Er zijn ongetwijfeld nog vele keren geweest. Ik heb het idee dat je nooit een gelegenheid voorbij liet gaan, maar het leek wel of de gelegenheden zich minder vanzelf aandienden. Of het nou was dat ik alerter was om noet alleen meer met je ergens te zijn, of dat at een andere reden had,dat weet ik niet meer.
Wat heeft het mèt mij gedaan.
Die laatste keer, toen was ik denk ik  13-14 jaar. Ik heb toen met mezelf afgesproken dat ik me nooit meer door een man zou laten aanraken. Niet zo letterlijk denk ik, maar er is wel een knop omgegaan in mn hoofd toen die me ervan heeft weerhouden dat ik zowiezo seks had met iemand. Man noch vrouw.
Ik keerde me geheel daarvan af. Seks was voor mij raar en klopte niet als het gebeurde, dat is wat ik in ieder geval met jou heb ervaren. Ik durfde ook nooit grapjes en moppen over seks te maken. als ik dat zou doen dacht ik dat iedereen zich zou afvragen hoe ik aan die moppen op opmerkingen zou komen en dat meteen zouden koppelen aan mijn “fijne ervaringen” met jou. Alsof het op mn voorhoofd stond geschreven. Wat je je in je hoofd kan halen.
Ik heb mezelf aangeleerd om me onzichtbaar te maken. Onder het maaiveld blijven. Niet opvallen! Niet al te goed je best doen bij sport of anderszins op school. Dat zet je alleen maar in de spotlight en moet je zeggen wat je ervan vindt of hoe je tot een conclusie bijvoorbeeld gekomen bent. Altijd de angst dat bij dat wat ik zou zeggen ik altijd meteen door de mand zou vallen en overduidelijk zou zijn dat ik op jonge leeftijd al zeks had gehad en me dat meteen een vuilak zou maken. Angst angst angst….
Ik heb jarenlang gevochten tegen mn homoseksualiteit. Achteraf gezien wist ik dat uiteraard al tijden, maar ik bleef het ijzerenheinig ontkennen naar mezelf en naar anderen. Het werd me sporadisch wel eens gevraagd. Ook in berlijn destijds met karsten werd het gefluisterd in de bar van de camping waar we verbleven op zoek maar zijn familie. Ik hoorde twee mannen smoezen over “schwule” en ik wist genoeg, dat ging over mij. Hoe mis hadden zij het en ik had weer een deukje in mn ziel. Iedereen kon het zien, zie je wel, dus moest ik het harnas nog maar weer eens verstevigen.
Ik werd op straat in Hilversum aangesproken door een, denk ik , oostblok jongen, die me vroeg of ik ook met mannen sliep, hij was op zoek naar een slaapplaats. NEE blafte ik hem toe. En weer er met mn neus opgedrukt. En ik maar vechten tegen mezelf en het fort rondom me weer versterkt.
Het besef dat ik homo ben drong zich steeds verder op en de druk werd groot. Ik moest het uit die kast, maar dat kon niet, dat zou niet kloppen met mn afspraak met mezelf.
Op mn opleiding SPH ben ik gestrand in het derde jaar omdat in mn supervisie me steeds meer in de hoek drukte van het moeten vertellen. Men voelde aan dat er iets aan de hand was en ik weigerde te vertellen wat. Het gevolg: supervisie niet gehaald en gezakt. Maar liever dat dan uit de kast…
Kortom, ik heb me jarenlang laten weerhouden van dat wat ik ben, homo. Het duurde nog jaren voordat ik dat eindelijk voor mezelf en anderen durfde te bekennen, ik val op mannen.
Tegen een collega kon ik op gegeven moment niet meer voor me houden dat ik voor hem viel als een blok. Onno, laapershonk collega, vertelde ik dat op een vakantie met zn tweeen in Frankrijk. Hij schrok zich rot! Dat had hij niet zien aankomen…arme onno
E. H., kuttekop.
Ik haat je voor wat je mij, mia, bas en fem, eigenlijk de hele famile hebt aangedaan. Daarnaast ook nog al de anderen die je hebt misbruikt. Hoeveel dat er nog zijn kan ik alleen maar gissen. Je hebt geen idee hoeveel levens je overhoop hebt gehaald met je misselijke streken. Hufter.
En toch,merk ik, dat mn boosheid afneemt en soms weer opplaait.
Ik hoop dat ik ooit nog eens iets van vergeving richting jou in me kan vinden. Door dit alles op te schrijven merk ik dat het me minder in zijn greep heeft allemaal. En zo hoort het ook. Je hebt me een aandenken voor het leven gegeven, maar de tijden dat het mijn leven beheerst zijn voorbij.
Paul.

Hans over misbruiker Br. Pancratius Eymard Ville Stevensbeek jaren 60

Zeer geachte lezers lotgenoten!

Het is me gelukt om steunbewijs te verkrijgen, na veel speurwerk en de volle medewerking van Ton Leerschool , Raymond Lelkens en Bert Smeets hebben we met drie steunverklaringen/bewijzen over hetgeen mij is overkomen op internaat Eymard Ville in de jaren 60 te Stevensbeek. Ik wil bij deze bovengenoemde heren bedanken voor hun medewerking.

Mochten er lotgenoten van misbruiker Pancratius om steunbewijs/verklaring zoeken , ik wil je dan zeker wel helpen.

Mvr.gr. Hans

P.S  de commissie zal binnen 6 weken een advies afgeven omtrent mijn hoorzitting van 15 september.

Ik zal jullie op de hoogte houden!!

Jeugdtrainer voetbalclub SVLV te Voorschoten

In de zomer van (ik vermoed) 1973 ben ik seksueel misbruikt door een toenmalige jeugdtrainer Hans van V. van voetbalclub SVLV te Voorschoten.

Het gebeurde ’s nachts op een voetbalkamp.

Hoewel ik mij heb weten te verzetten, voor zover ik mij dat herinner, ben ik er niet ongeschonden van afgekomen. Het was een traumatische ervaring. Ik mocht alleen gaan als ik hem beloofde het niemand te vertellen. Met name deze geheimhouding heeft mij nog vele jaren, onbewust, in de greep gehouden.

Ik schrijf dit, mede, om uit deze greep te komen. Ik heb er meer dan genoeg van en ik wil er klaar mee zijn. Geen onnodige angst meer. Geen zinloze schuld- en schaamtegevoelens meer. Me niet meer verbergen. Ook  niet ten dele. Het is alsof ik nu eindelijk alsnog aan iedereen die het maar horen wil vertellen kan  wat ik toen niet durfde, namelijk: deze man deugde niet, ook al deed hij zich voor als de grote kindervriend.

Ik twijfel erg of ik mijn  volledige naam hieronder moet plaatsen. Zodra het er staat heb ik geen controle meer erover wat anderen met deze wetenschap zullen doen. Wat ze zullen vinden. En mijn lijf trilt nog steeds als ik dit schrijf. Ik weet ook niet of ik wil dat dit de rest van mijn leven naar voren komt als ik gegoogled wordt.

Aan de andere kant, ik wil in waarheid kunnen leven.

Mocht iemand in het verleden ook slachtoffer geweest zijn van deze man dan hoor ik het graag. Misschien twijfel je nog maar weet dan dat je niet enige was. Ook ben ik benieuwd hoe het met deze man is afgelopen. Ik weet dat er op een bepaald moment wel aangifte gedaan is tegen hem maar weet niet hoe dat is afgelopen.

Een laatste reden dat ik dit schrijf is dat ik hoop dat het anderen helpt inzien dat zelfs een eenmalige gebeurtenis al zoveel gevolgen kan hebben. En dat het de moeite waard is om dit volledig te helen. Zoals velen ben ik toch ook in staat geweest om een redelijk normaal (los van regelmatig de kop opstekende angsten, schaamte- ,schuld- en minderwaardigheidsgevoelens)  leven op te bouwen. En is de terugslag toch gekomen in mijn 40’er jaren. Het is alsof ik mijn hele leven bezig ben geweest om uit de greep van zijn macht te komen. Terwijl ik tot op de dag van vandaag het gevoel bleef houden dat ik er niet over zou mogen praten. En hij me dus toch nog in zijn macht had…

Zelf ben ik altijd blijven twijfelen aan het belang van die ene ervaring. Het was ook ver weggestopt. En als je dan wat boeken en andere info over het onderwerp leest dan krijg je altijd veel ergere gevallen te zien van jarenlang misbruik en/of misbruik binnen het gezin of de familie. Het is gemakkelijk om dit dan weer als bevestiging te zien dat wat jij hebt meegemaakt toch eigenlijk niet zo erg  is. En je wilt natuurlijk geen aansteller zijn. En ik heb me toch redelijk gered?

Maar mijn ervaring is het was wel degelijk erg, te erg voor een kind. En het hoeft niet erg meer te zijn als je de verwerking maar aanpakt, zoals bijv. beschreven op deze website. En het verwerken was a hell of a job. Maar ook de meest zinvolle job die ik heb uitgevoerd in mijn leven. Het heeft me veel gekost aan inspanning, tijd en geld maar ik kan wel zeggen dat ik me steeds vaker beter, krachtiger  en gelukkiger voel dan ooit tevoren.

Bart de L.

Oproep: Internaat Don Bosco in Rotterdam

OPROEP: WIE WEET MEER OVER MISBRUIK OP INTERNAAT DON BOSCO IN ROTTERDAM?

Ik ben als kind door een broeder misbruikt in het internaat Don Bosco op de Statenlaan in Rotterdam.
Ik ben op zoek naar mensen die ook iets weten over misbruik bij Don Bosco in Rotterdam in de periode 1952-1957.