Jeugdtrainer voetbalclub SVLV te Voorschoten
In de zomer van (ik vermoed) 1973 ben ik seksueel misbruikt door een toenmalige jeugdtrainer Hans van V. van voetbalclub SVLV te Voorschoten.
Het gebeurde ’s nachts op een voetbalkamp.
Hoewel ik mij heb weten te verzetten, voor zover ik mij dat herinner, ben ik er niet ongeschonden van afgekomen. Het was een traumatische ervaring. Ik mocht alleen gaan als ik hem beloofde het niemand te vertellen. Met name deze geheimhouding heeft mij nog vele jaren, onbewust, in de greep gehouden.
Ik schrijf dit, mede, om uit deze greep te komen. Ik heb er meer dan genoeg van en ik wil er klaar mee zijn. Geen onnodige angst meer. Geen zinloze schuld- en schaamtegevoelens meer. Me niet meer verbergen. Ook niet ten dele. Het is alsof ik nu eindelijk alsnog aan iedereen die het maar horen wil vertellen kan wat ik toen niet durfde, namelijk: deze man deugde niet, ook al deed hij zich voor als de grote kindervriend.
Ik twijfel erg of ik mijn volledige naam hieronder moet plaatsen. Zodra het er staat heb ik geen controle meer erover wat anderen met deze wetenschap zullen doen. Wat ze zullen vinden. En mijn lijf trilt nog steeds als ik dit schrijf. Ik weet ook niet of ik wil dat dit de rest van mijn leven naar voren komt als ik gegoogled wordt.
Aan de andere kant, ik wil in waarheid kunnen leven.
Mocht iemand in het verleden ook slachtoffer geweest zijn van deze man dan hoor ik het graag. Misschien twijfel je nog maar weet dan dat je niet enige was. Ook ben ik benieuwd hoe het met deze man is afgelopen. Ik weet dat er op een bepaald moment wel aangifte gedaan is tegen hem maar weet niet hoe dat is afgelopen.
Een laatste reden dat ik dit schrijf is dat ik hoop dat het anderen helpt inzien dat zelfs een eenmalige gebeurtenis al zoveel gevolgen kan hebben. En dat het de moeite waard is om dit volledig te helen. Zoals velen ben ik toch ook in staat geweest om een redelijk normaal (los van regelmatig de kop opstekende angsten, schaamte- ,schuld- en minderwaardigheidsgevoelens) leven op te bouwen. En is de terugslag toch gekomen in mijn 40’er jaren. Het is alsof ik mijn hele leven bezig ben geweest om uit de greep van zijn macht te komen. Terwijl ik tot op de dag van vandaag het gevoel bleef houden dat ik er niet over zou mogen praten. En hij me dus toch nog in zijn macht had…
Zelf ben ik altijd blijven twijfelen aan het belang van die ene ervaring. Het was ook ver weggestopt. En als je dan wat boeken en andere info over het onderwerp leest dan krijg je altijd veel ergere gevallen te zien van jarenlang misbruik en/of misbruik binnen het gezin of de familie. Het is gemakkelijk om dit dan weer als bevestiging te zien dat wat jij hebt meegemaakt toch eigenlijk niet zo erg is. En je wilt natuurlijk geen aansteller zijn. En ik heb me toch redelijk gered?
Maar mijn ervaring is het was wel degelijk erg, te erg voor een kind. En het hoeft niet erg meer te zijn als je de verwerking maar aanpakt, zoals bijv. beschreven op deze website. En het verwerken was a hell of a job. Maar ook de meest zinvolle job die ik heb uitgevoerd in mijn leven. Het heeft me veel gekost aan inspanning, tijd en geld maar ik kan wel zeggen dat ik me steeds vaker beter, krachtiger en gelukkiger voel dan ooit tevoren.
Bart de L.